Po wyroku TSUE w sprawie zaświadczeń A1 praktyka ZUS do zmiany
PROBLEM Jednostka zamierza w przyszłym roku zawrzeć umowę zlecenie ze Słowakiem, na wykonywanie czynności trenerskich na terenie Polski. Osoba ta ma stale miejsce zamieszkania w Słowacji, tam pracuje na etacie oraz pobiera rentę. Jak wygląda kwestia zgłoszenia takiej osoby do ubezpieczeń społecznych oraz rozliczeń z podatku? Czy z uwagi na fakt wykonywania zlecenia na terenie Polski powinna być zgłoszona
Przepisy koordynujące przewidują, że w razie sporu instytucji ubezpieczeniowych z różnych krajów członkowskich UE stosuje się regulacje tymczasowe. Zainteresowany nie musi czekać na rozstrzygnięcie wątpliwości, aby wystąpić z wnioskiem o wypłatę
Zdaniem trybunału nie ma znaczenia, w jakim kraju są rekrutowani ani gdzie podpisywana jest umowa. Aby mogli podlegać prawu kraju, w którym agencja ma siedzibę, istotna część obrotu musi z niego pochodzić
Osoba mająca zaświadczenie A1 pozostaje ubezpieczona w państwie, w którym zostało ono wydane, niezależnie od tego, gdzie w danym momencie wykonuje pracę. Dla polskiego pracodawcy takiej osoby, który uzyskał A1, łączy się to ze znaczącym obniżeniem kosztów pracy, w stosunku do kosztów, które byłyby ponoszone w państwie przyjmującym delegowanego pracownika.
Jednym z rozwiązań, które mają sprzyjać swobodzie przepływu pracowników na terytorium UE, jest koordynacja regulacji krajowych dotyczących zabezpieczenia społecznego. Regulacje unijne z tego zakresu nie eliminują różnic istniejących pomiędzy systemami zabezpieczenia społecznego poszczególnych państw członkowskich co do warunków przyznawania świadczeń dla osób ubezpieczonych.
Termin „zabezpieczenie społeczne” występuje w większości krajowych regulacji prawnych, w terminologii międzynarodowych aktów prawnych oraz w piśmiennictwie.
Koordynacja przepisów wspólnotowych opiera się na czterech głównych zasadach. Niniejszy artykuł omawia je szczegółowo.
Konstytucja nawiązuje w szerokim zakresie do ochrony państwa nad dobrem, jakim jest praca. Jednocześnie nakłada na państwo obowiązek prowadzenia aktywnej polityki na rzecz tworzenia nowych miejsc pracy. Postanowienia zawarte w art. 24 Konstytucji RP, dotyczącym pracy, zostały rozwinięte w art. 65 konstytucji.
Pracownik lub osoba prowadząca działalność gospodarczą podlega w zakresie ubezpieczeń społecznych przepisom państwa, na terytorium którego jest zatrudniona lub prowadzi działalność gospodarczą. Od tej zasady przewidziano kilka wyjątków.
Jeżeli pracownik - obywatel kraju UE zatrudniony jest w innym państwie członkowskim niż państwo zamieszkania i jest ubezpieczony, to ma możliwość skorzystania z zasiłków rodzinnych w państwie, w którym wykonuje pracę.
Wejście Polski do Unii Europejskiej zostało już przesądzone. Warto zatem poznać konsekwencje, jakie przyniesie dla polskich obywateli uczestnictwo w unijnych strukturach w zakresie zabezpieczenia społecznego.
Parlament Europejski uchwalił 16 kwietnia 2014 r. dyrektywę w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71 WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług. Dyrektywa ta została przyjęta przez Radę Unii Europejskiej 13 maja 2014 r. Nowe przepisy doprecyzowują i uszczegóławiają zawarte w dyrektywie 96/71/WE regulacje prawne dotyczące pracowników delegowanych.
Przy ustalaniu ustawodawstwa właściwego w przypadku osoby, która prowadzi jednocześnie działalność na własny rachunek w dwóch lub więcej państwach członkowskich UE, istotne jest, gdzie zamieszkuje i gdzie wykonuje znaczną część swojej działalności. Najpierw jest ustalane tzw. ustawodawstwo tymczasowe.
Swobodne przemieszczanie się po krajach Unii Europejskiej stwarza coraz większe możliwości podejmowania pracy we wszystkich państwach członkowskich. Wiąże się z tym m.in. kwestia koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego na wypadek bezrobocia.
Akty prawne koordynujące sfery zabezpieczenia społecznego w poszczególnych krajach Unii Europejskiej wdrażają cztery zasady, które mają na celu zapewnić równoprawną egzystencję pracowników poszczególnych państw.