Wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2023 r., sygn. I SA/Wa 2253/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Lenart, sędzia WSA Łukasz Trochym (spr.), asesor WSA Dorota Kozub-Marciniak, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 31 sierpnia 2023 r. sprawy ze skargi W. K. na postanowienie Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia 9 czerwca 2022 r. nr KKU-89/22 w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania oddala skargę.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 9 czerwca 2022 r., nr KKU-89/22, Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa (dalej jako "Komisja/organ") stwierdziła niedopuszczalność odwołania W. K. (dalej jako "Skarżący") od decyzji Wojewody [...] (dalej również jako "Wojewoda") z 17 października 1991 r., nr G.I.8224-37/1335/91, stwierdzającej nabycie z mocy prawa, z dniem 27 maja 1990 roku, na własność Gminy B., nieruchomości położonej w B., w obrębie ewidencyjnym [...], oznaczonej jako działka nr [...] o powierzchni 1800 m2, zapisanej w księdze wieczystej nr [...], prowadzonej przez Sąd Rejonowy w B. - IV Wydział Ksiąg Wieczystych.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny:

decyzją z 17 października 1991 r., nr G.I.8224-37/1335/91, Wojewoda [...], działając na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 32, poz. 191 ze zm.), stwierdził nabycie z mocy prawa, z dniem 27 maja 1990 roku, na własność Gminy B. z mocy prawa, nieodpłatnie prawa własności wskazanej powyżej nieruchomości państwowej. Przedmiotowa decyzja została doręczona m.in. Skarżącemu w dniu 15 listopada 1991 r. Decyzja ta stała się prawomocna z dniem 5 grudnia 1991 r.

Pismem z 26 kwietnia 2022 r. Skarżący złożył odwołanie od decyzji Wojewody z 17 października 1991 r., wnosząc o jej uchylenie oraz zarzucając jej, że zapadła z naruszeniem prawa, ponieważ błędnie ustalono stan faktyczny nieruchomości w 1991 r., z uwagi na to, że w momencie wydawania decyzji Skarb Państwa, następnie Gmina B. nie władali przedmiotową nieruchomością, oraz nie mieli uprawnień właścicielskich co do tej nieruchomości, a zatem decyzja komunalizacyjna była bezprzedmiotowa. W uzasadnieniu odwołania Skarżący podniósł w szczególności, że 14 października 1974 r. w formie aktu notarialnego doszło do zawarcia umowy sprzedaży warunkowej, na mocy której dotychczasowi użytkownicy wieczyści spornej nieruchomości, tj. A. K. i P. K., sprzedali Skarżącemu oraz jego żonie H. K. prawo użytkowania wieczystego gruntu i budynki stanowiące odrębną nieruchomość. Skarżący wyjaśnił dalej, że A. i P. K. opuścili nieruchomość w dniu podpisywania aktu notarialnego, a od tego czasu jedynymi posiadaczami nieruchomości stali się Skarżący i H. K. Wobec powyższego Skarżący uznał, że doszło do zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości przez małżonków K. już po 10 latach (dobra wiara), czyli już od 15 października 1984 r. Gmina B. nie była zatem uprawniona do nabycia tej nieruchomości w 1991 r. Skarżący wskazał ponadto, że należy go uznać za stronę postępowania, ponieważ dochodzi swoich praw do przedmiotowej nieruchomości.