PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 53 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego (¹),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywę 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (²) oraz dyrektywę 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych (³) kilkakrotnie w istotny sposób zmieniono. Wiele przepisów dyrektyw 2006/48/WE i 2006/49/WE ma zastosowanie zarówno do instytucji kredytowych, jak i firm inwestycyjnych. Aby zapewnić przejrzystość oraz spójne stosowanie tych przepisów, pożądane jest ich scalenie w ramach nowych aktów ustawodawczych mających zastosowanie zarówno do instytucji kredytowych, jak i do firm inwestycyjnych, a mianowicie niniejszej dyrektywy i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. (⁴). Aby zapewnić większą czytelność, przepisy załączników do dyrektyw 2006/48/WE i 2006/49/WE należy włączyć do części normatywnej niniejszej dyrektywy i tego rozporządzenia.

(2) Niniejsza dyrektywa powinna zawierać m.in. przepisy regulujące udzielanie zezwoleń na prowadzenie działalności, nabywanie znacznych pakietów akcji, korzystanie ze swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług, uprawnienia organów nadzoru państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego w tym zakresie, a także przepisy regulujące poziom kapitału założycielskiego i przegląd nadzorczy w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych. Głównym celem i przedmiotem niniejszej dyrektywy jest koordynacja krajowych przepisów regulujących warunki dopuszczenia instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych do działalności, metody zarządzania nimi oraz ramy nadzoru nad tymi instytucjami i firmami. Dyrektywy 2006/48/WE i 2006/49/WE zawierały również wymogi ostrożnościowe obowiązujące instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne. Wymogi te należy ująć w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, jako że wymogi te mają ścisły związek z funkcjonowaniem rynków finansowych pod względem wielkości aktywów posiadanych przez instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne. Niniejszą dyrektywę należy zatem interpretować wspólnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013; niniejsza dyrektywa oraz to rozporządzenie powinny łącznie stanowić ramy prawne regulujące działalność bankową, ramy nadzoru oraz zasady ostrożnościowe dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych.

(3) Uzupełnieniem ogólnych wymogów ostrożnościowych ustanowionych w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 są indywidualne środki, o których zastosowaniu decydują właściwe organy w oparciu o wyniki swojego stałego przeglądu nadzorczego w odniesieniu do każdej indywidualnej instytucji kredytowej i firmy inwestycyjnej. Zakres takich środków nadzorczych należy między innymi określić w niniejszej dyrektywie, przy czym właściwe organy powinny móc kierować się własnym osądem przy wyborze środków, które należy zastosować. W odniesieniu do takich indywidualnych środków dotyczących płynności właściwe organy powinny m.in. brać pod uwagę zasady określone w wytycznych w sprawie płynności opublikowanych przez Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego dnia 27 października 2010 r.

(4) Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (⁵) pozwala firmom inwestycyjnym działającym na podstawie zezwolenia wydanego przez właściwe organy państwa członkowskiego ich pochodzenia i nadzorowanym przez te organy swobodnie zakładać oddziały i świadczyć usługi w innych państwach członkowskich. W tym celu dyrektywa ta przewiduje koordynację przepisów w zakresie udzielania zezwoleń firmom inwestycyjnym i prowadzenia przez nie działalności. Nie ustanowiono w niej jednak wymaganego poziomu kapitału założycielskiego takich firm ani wspólnych ram monitorowania ryzyka, które firmy te ponoszą, które to aspekty należy ustalić w niniejszej dyrektywie.

(5) W sektorze instytucji kredytowych, z punktu widzenia zarówno swobody przedsiębiorczości, jak i swobody świadczenia usług finansowych, niniejsza dyrektywa powinna stanowić zasadniczy instrument przyczyniający się do urzeczywistnienia rynku wewnętrznego.

(6) Sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga nie tylko przepisów prawnych, ale również ścisłej i regularnej współpracy właściwych organów państw członkowskich oraz znacznie większej zbieżności stosowanych przez nie praktyk w zakresie regulacji i nadzoru.

(7) Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (⁶) ustanowiono Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urzędu Nadzoru Bankowego) ("EUNB"). Niniejsza dyrektywa powinna uwzględniać rolę i funkcję EUNB, określone w tym rozporządzeniu, oraz procedury, które należy stosować przy delegowaniu zadań EUNB.

(8) Zważywszy na rozszerzenie zadań wyznaczonych EUNB w niniejszej dyrektywie i w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, Parlament Europejski, Rada i Komisja powinny zapewnić udostępnienie odpowiednich zasobów ludzkich i finansowych.

(9) Jako pierwszy krok w kierunku unii bankowej jednolity mechanizm nadzorczy powinien zapewnić wdrażanie polityki Unii dotyczącej nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi w spójny i skuteczny sposób, stosowanie jednolitego zbioru przepisów dotyczących usług finansowych w jednakowy sposób w odniesieniu do instytucji kredytowych we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich oraz objęcie tych instytucji kredytowych nadzorem najwyższej jakości wolnym od innych uwarunkowań niż względy ostrożnościowe. Jednolity mechanizm nadzorczy stanowi podstawę dalszych działań w kierunku unii bankowej. Odzwierciedla to zasadę, zgodnie z którą wprowadzenie jakichkolwiek mechanizmów wspólnej interwencji w przypadku kryzysów powinno być poprzedzone wspólnymi kontrolami, aby ograniczyć prawdopodobieństwo konieczności zastosowania mechanizmów interwencyjnych. Rada Europejska odnotowała w swoich konkluzjach z dnia 14 grudnia 2012 r., że „Komisja przedstawi w 2013 r. wniosek w sprawie utworzenia jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dla państw członkowskich uczestniczących w jednolitym mechanizmie nadzorczym, tak by współprawodawcy przeanalizowali ten wniosek w trybie priorytetowym, z myślą o przyjęciu go w bieżącej kadencji Parlamentu” . Integracja ram finansowych mogłaby zostać rozszerzona przez utworzenie jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w tym odpowiedniego i skutecznego mechanizmu ochronnego, aby zapewnić szybkie i bezstronne podejmowanie decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków w najlepszym interesie wszystkich zainteresowanych.

(10) Powierzenie Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC) zadań nadzorczych w odniesieniu do niektórych państw członkowskich powinno być zgodne z ramami Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego ustanowionego w 2010 r. i jego podstawowym celem, tj. opracowaniem jednolitego zbioru przepisów i zapewnieniem większej spójności praktyk nadzorczych w całej Unii. EBC powinien wykonywać swoje zadania z zastrzeżeniem odpowiednich przepisów prawa pierwotnego i wtórnego Unii, decyzjami Komisji w dziedzinie pomocy państwa, przepisami dotyczącymi konkurencji i kontroli połączeń, a także z jednolitym zbiorem przepisów mającym zastosowanie do wszystkich państw członkowskich. EUNB powierzono zadanie opracowania projektów standardów technicznych oraz wytycznych i zaleceń zapewniających konwergencję praktyk nadzorczych oraz spójność wyników w zakresie nadzoru w Unii. EBC nie powinien wykonywać tych zadań, ale powinien wykonywać uprawnienia do przyjmowania rozporządzeń zgodnie z art. 132 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w myśl aktów przyjmowanych przez Komisję na podstawie projektów przygotowanych przez EUNB i z zastrzeżeniem wytycznych i zaleceń na podstawie art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

(11) Wiążąca prawnie mediacja EUNB jest jednym z kluczowych elementów propagowania koordynacji, spójności nadzorczej oraz konwergencji praktyk nadzorczych. Mediacja EUNB może być wszczynana albo z jego własnej inicjatywy, jeżeli jest to w konkretnych przypadkach przewidziane, albo na wniosek co najmniej jednego właściwego organu w przypadku sporu. Niniejsza dyrektywa oraz rozporządzenie (UE) nr 575/2013 powinny rozszerzyć zakres sytuacji, w których EUNB może wszcząć wiążącą prawnie mediację z myślą o poprawie spójności praktyk nadzorczych. EUNB nie przysługuje uprawnienie do wszczęcia mediacji z własnej inicjatywy w odniesieniu do uznawania oddziałów za istotne i określania wymogów ostrożnościowych dostosowanych do konkretnych instytucji na podstawie niniejszej dyrektywy. Aby propagować koordynację i wzmacniać spójne praktyki nadzorcze w tych wrażliwych obszarach, właściwe organy powinny jednak korzystać z mediacji EUNB na wczesnym etapie procesu w przypadku sporu. Taka wczesna mediacja EUNB powinna ułatwić osiągnięcie porozumienia i rozwiązanie sporu.

(12) W celu ochrony oszczędności oraz stworzenia równych warunków konkurencji między instytucjami kredytowymi środki służące koordynacji nadzoru nad działalnością tych instytucji kredytowych powinny mieć zastosowanie do wszystkich tych instytucji. Należy jednak odpowiednio uwzględnić obiektywne różnice w statutach tych instytucji i ich celach, przewidzianych w prawie krajowym.

(13) Aby zapewnić prawidłowo funkcjonujący rynek wewnętrzny, konieczne są przejrzyste, przewidywalne i zharmonizowane praktyki i decyzje nadzorcze w odniesieniu do prowadzenia działalności i kierowania transgranicznymi grupami instytucji kredytowych. EUNB powinien zatem zwiększyć harmonizację praktyk nadzorczych. W procesach i decyzjach nadzorczych nie powinno się zakłócać funkcjonowania rynku wewnętrznego w zakresie swobodnego przepływu kapitału. Kolegia organów nadzoru powinny zapewniać wspólny i dostosowany program pracy i zharmonizowane decyzje nadzorcze. Współpracę między właściwymi organami w państwie pochodzenia oraz w państwie przyjmującym należy wzmocnić dzięki większemu stopniowi przejrzystości oraz wymianie informacji.

(14) Dlatego też zakres środków powinien być jak najszerszy, obejmując wszystkie instytucje, których działalność polega na przyjmowaniu od ludności środków finansowych podlegających zwrotowi, zarówno w postaci depozytów, jak i w innej postaci, na przykład poprzez ciągłą emisję obligacji i innych porównywalnych papierów wartościowych, oraz na udzielaniu kredytów na własny rachunek. Należy uwzględnić konieczność stosowania wyjątków w przypadku niektórych instytucji kredytowych, do których przepisy niniejszej dyrektywy nie mają zastosowania. Niniejsza dyrektywa nie powinna wpływać na stosowanie przepisów krajowych, które nakładają na instytucje kredytowe wymóg posiadania specjalnych zezwoleń dodatkowych na prowadzenie określonych rodzajów działalności czy też na podejmowanie określonych czynności.

(15) Właściwym jest dokonanie harmonizacji, która jest niezbędna i wystarczająca, aby zapewnić wzajemne uznawanie zezwoleń i systemów nadzoru ostrożnościowego, umożliwiając udzielanie jednolitego zezwolenia uznawanego w całej Unii oraz stosowanie zasady, iż nadzór ostrożnościowy sprawowany jest przez państwo członkowskie pochodzenia.

(16) Zasady wzajemnego uznawania i nadzoru przez państwo członkowskie pochodzenia wymagają, aby właściwe organy państw członkowskich odmawiały udzielenia zezwolenia lub cofały zezwolenie, w przypadku gdy czynniki takie jak treść programu działalności, rozmieszczenie geograficzne działalności lub faktycznie prowadzona działalność wyraźnie wskazują, że instytucja kredytowa wybrała system prawny danego państwa członkowskiego w celu uniknięcia bardziej rygorystycznych norm obowiązujących w innym państwie członkowskim, w którym instytucja ta prowadzi lub zamierza prowadzić większość swojej działalności. W sytuacji, gdy brak jest takich wyraźnych przesłanek, lecz większość ogółu aktywów jednostek należących do grupy bankowej znajduje się w innym państwie członkowskim, którego właściwe organy odpowiedzialne są za sprawowanie nadzoru skonsolidowanego, zmiana właściwości w zakresie sprawowania nadzoru skonsolidowanego może być dokonana wyłącznie za zgodą tych właściwych organów.

(17) Właściwe organy nie powinny udzielać zezwolenia ani przedłużać zezwolenia instytucji kredytowej, w przypadku gdy bliskie powiązania istniejące między tą instytucją a innymi osobami fizycznymi lub prawnymi mogą uniemożliwiać tym organom skuteczne wykonywanie ich funkcji nadzorczych. Instytucje kredytowe posiadające już zezwolenie również powinny spełnić wymogi właściwych organów w zakresie tych bliskich powiązań.

(18) Skuteczne wykonywanie funkcji nadzorczych przez organy nadzoru obejmuje nadzór skonsolidowany, który powinien być sprawowany nad instytucją kredytową lub firmą inwestycyjną w przypadkach przewidzianych prawem unijnym. W takich przypadkach organy, do których wystąpiono z wnioskiem o udzielenie zezwolenia, powinny być w stanie wskazać organy właściwe do sprawowania nadzoru skonsolidowanego nad daną instytucją kredytową lub firmą inwestycyjną.

(19) Instytucje kredytowe działające na podstawie zezwolenia udzielonego w państwie członkowskim pochodzenia powinny mieć możliwość prowadzenia w całej Unii niektórych lub wszystkich rodzajów działalności wymienionych w wykazie działalności podlegających wzajemnemu uznawaniu poprzez zakładanie oddziałów lub świadczenie usług.

(20) Należy rozszerzyć zakres zasady wzajemnego uznawania na działalność prowadzoną przez instytucje finansowe będące jednostkami zależnymi instytucji kredytowych, pod warunkiem jednak, że te jednostki zależne objęte są skonsolidowanym nadzorem sprawowanym nad ich jednostką dominującą i że spełniają pewne ściśle określone warunki.

(21) W kontekście korzystania ze swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług przyjmujące państwo członkowskie powinno mieć możliwość wymagania od podmiotów, które nie posiadają zezwolenia na prowadzenie działalności instytucji kredytowej w swoim państwie członkowskim pochodzenia i prowadzą rodzaj działalności niewymieniony w wykazie działalności podlegających wzajemnemu uznawaniu, aby przestrzegały szczególnych przepisów ustawowych lub wykonawczych tego przyjmującego państwa pochodzenia, pod warunkiem że, z jednej strony, takie przepisy nie są już zawarte w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, są zgodne z unijnym prawem, a ich celem jest ochrona dobra ogólnego, a z drugiej strony – że takie podmioty lub rodzaje działalności nie podlegają równoważnym przepisom wynikającym z przepisów ustawowych lub wykonawczych państw członkowskich ich pochodzenia.

(22) Oprócz rozporządzenia (UE) nr 575/2013, które ustanawia bezpośrednio obowiązujące wymogi ostrożnościowe dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, państwa członkowskie powinny zapewnić wyeliminowanie przeszkód w prowadzeniu działalności objętej wzajemnym uznawaniem w taki sam sposób jak w państwie członkowskim pochodzenia, o ile działalność ta nie narusza przepisów prawnych chroniących dobro ogólne w przyjmującym państwie członkowskim.

(23) Zasady regulujące działalność oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w państwie trzecim powinny mieć analogiczny charakter we wszystkich państwach członkowskich. Istotne jest, aby zastrzec, że takie zasady nie mogą być bardziej korzystne od tych, które mają zastosowanie w stosunku do oddziałów instytucji kredytowych z innego państwa członkowskiego. Unia powinna mieć możliwość zawierania umów z państwami trzecimi przewidujących stosowanie zasad, które przyznają tym oddziałom takie samo traktowanie na całym obszarze Unii. Oddziały instytucji kredytowych działających na podstawie zezwolenia udzielonego w państwach trzecich nie powinny korzystać ze swobody świadczenia usług ani ze swobody przedsiębiorczości w państwach członkowskich innych niż państwa członkowskie, w których oddziały te mają siedzibę.

(24) Między Unią a państwami trzecimi powinno zostać osiągnięte porozumienie w celu umożliwienia sprawowania w praktyce skonsolidowanego nadzoru na możliwie jak najszerszym obszarze geograficznym.

(25) Obowiązek sprawowania nadzoru nad solidnością finansową instytucji kredytowej, a w szczególności nad jej wypłacalnością na zasadzie skonsolidowanej, powinien spoczywać na państwie członkowskim jej pochodzenia. Nadzór nad unijnymi grupami bankowymi powinien być przedmiotem bliskiej współpracy między właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia oraz przyjmujących państw członkowskich.

(26) Właściwe organy przyjmujących państw członkowskich powinny mieć prawo w poszczególnych przypadkach przeprowadzać kontrole na miejscu i inspekcje dotyczące działalności oddziałów instytucji znajdujących się na ich terytorium, a także mieć prawo wymagać od oddziału przekazania informacji na temat jego działalności oraz do celów statystycznych, informacyjnych lub nadzorczych, w przypadkach gdy przyjmujące państwa członkowskie uznają to za stosowne ze względu na stabilność systemu finansowego.

(27) Właściwe organy przyjmujących państw członkowskich powinny uzyskiwać informacje na temat działalności prowadzonej na ich terytorium. Środki nadzorcze powinny podejmować właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia, chyba że właściwe organy przyjmujących państw członkowskich zmuszone są do podjęcia środków zapobiegawczych w nadzwyczajnych sytuacjach.

(28) Właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego w obszarze bankowości wymaga nie tylko przepisów prawnych, ale również ścisłej i regularnej współpracy właściwych organów państw członkowskich oraz znacznie większej zbieżności stosowanych przez nie praktyk w zakresie regulacji i nadzoru. W tym zakresie rozpatrywanie problemów związanych z poszczególnymi instytucjami kredytowymi oraz wzajemna wymiana informacji powinny odbywać się za pośrednictwem EUNB. Procedura wzajemnego przekazywania informacji nie powinna zastępować dwustronnej współpracy. Właściwe organy przyjmujących państw członkowskich powinny zawsze mieć możliwość – w sytuacjach nagłych, z własnej inicjatywy lub z inicjatywy właściwych organów państwa członkowskiego pochodzenia – skontrolowania działalności instytucji kredytowych mających siedzibę na ich terytorium pod kątem przestrzegania przez te instytucje stosownych przepisów oraz zasad należytych procedur administracyjnych i księgowych oraz stosowania adekwatnych mechanizmów kontroli wewnętrznej.

(29) Należy umożliwić wymianę informacji między właściwymi organami a organami lub podmiotami, które z racji swojej funkcji przyczyniają się do wzmacniania stabilności systemu finansowego. W celu zachowania poufnego charakteru przekazywanych informacji lista adresatów powinna pozostawać ściśle ograniczona.

(30) Niektóre zachowania, takie jak nadużycia finansowe lub wykorzystanie poufnych informacji, mogą wpłynąć na stabilność, w tym również integralność, systemu finansowego. Konieczne jest zatem określenie warunków, na jakich wymiana informacji w takich przypadkach będzie dozwolona.

(31) W przypadku zastrzeżenia, że informacje mogą być ujawnione wyłącznie za wyraźną zgodą właściwych organów, właściwe organy te powinny mieć możliwość uzależnienia swojej zgody od spełnienia rygorystycznych warunków.

(32) Należy również zezwolić na wymianę informacji między właściwymi organami a bankami centralnymi i innymi podmiotami pełniącymi podobną funkcję występującymi w charakterze organów kształtujących politykę pieniężną oraz – gdy jest to niezbędne na potrzeby nadzoru ostrożnościowego, prewencji i działań naprawczych wobec upadających instytucji, a także w stosownym przypadku w sytuacjach nagłych – innymi organami publicznymi i innymi działami centralnej administracji rządowej odpowiedzialnymi za określenie przepisów dotyczących nadzorowania instytucji kredytowych, instytucji finansowych, usług inwestycyjnych i zakładów ubezpieczeń, oraz organami publicznymi odpowiedzialnymi za nadzór nad systemami płatniczymi.

(33) W celu wzmocnienia nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami oraz ochrony klientów instytucji audytorzy powinni być zobowiązani do niezwłocznego powiadomienia właściwych organów w każdym przypadku, gdy w trakcie wykonywania swoich zadań uzyskają wiedzę o pewnych faktach, które mogą mieć poważne konsekwencje dla sytuacji finansowej instytucji lub dla organizacji takiej instytucji pod względem administracyjnym i księgowym. Z tego samego względu państwa członkowskie powinny również określić, że taki obowiązek dotyczy też wszystkich okoliczności, w których audytor stwierdza takie fakty podczas wykonywania swoich zadań w jednostce blisko powiązanej z instytucją. Nałożenie na audytorów obowiązku powiadamiania, w stosownych przypadkach, właściwych organów o pewnych faktach i decyzjach dotyczących instytucji, stwierdzonych podczas wykonywania zadań w przedsiębiorstwie niefinansowym, nie powinno zmieniać charakteru ich zadań wykonywanych w tym przedsiębiorstwie ani też sposobu, w jaki powinni w nim te zadania wykonywać.

(34) Niniejsza dyrektywa i rozporządzenie (UE) nr 575/2013 mają zapewnić wypłacalność instytucji. Jeśli mimo wymogów dotyczących wypłacalności nastąpi kryzys, konieczne jest zapewnienie możliwości restrukturyzacji i likwidacji instytucji w uporządkowany sposób, zmniejszając tym samym negatywny wpływ na gospodarkę realną i unikając potrzeby interwencji ze strony podatników. W tym celu i w oczekiwaniu na dalszą koordynację na szczeblu Unii, EUNB powinien oceniać i koordynować inicjatywy, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1093/2010, w zakresie planów naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, aby promować zbieżność w tej dziedzinie. EUNB powinien w związku z tym być z wyprzedzeniem i w pełni informowany o organizowanych posiedzeniach dotyczących planów naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także być uprawniony do uczestnictwa w takich posiedzeniach. Organy krajowe w niektórych państwach członkowskich wprowadziły już wymóg sporządzania przez instytucje i organy planów naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Należy więc zapewnić, by instytucje były zobowiązane do współpracy z organami w tym zakresie. EUNB powinien być z wyprzedzeniem i w pełni informowany o organizowanych posiedzeniach dotyczących planów naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także być uprawniony do uczestnictwa w takich posiedzeniach. Gdy sporządzany jest plan naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, EUNB powinien przyczyniać się do opracowywania i koordynowania skutecznych i spójnych planów naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i aktywnie uczestniczyć w tym procesie, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1093/2010. Priorytetowo należy potraktować tego rodzaju plany dotyczące instytucji o znaczeniu systemowym.

(35) W celu zapewnienia przestrzegania obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy i z rozporządzenia (UE) nr 575/2013 przez instytucje, przez tych, którzy sprawują faktyczną kontrolę nad działalnością instytucji oraz przez członków organu zarządzającego instytucji, oraz zapewnienia ich podobnego traktowania w całej Unii, należy zobowiązać państwa członkowskie do ustanowienia sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych, które są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Sankcje administracyjne i inne środki administracyjne określone przez państwa członkowskie powinny zatem spełniać pewne podstawowe wymogi dotyczące ich zakresu podmiotowego, kryteriów, które należy uwzględnić przy ich stosowaniu, ich publikacji, kluczowych uprawnień do nakładania sankcji oraz wysokości administracyjnych sankcji finansowych.

(36) Właściwe organy powinny w szczególności mieć prawo do nakładania administracyjnych sankcji finansowych, które są wystarczająco wysokie, aby zniwelować korzyści, których można oczekiwać w wyniku naruszenia, oraz aby były odstraszające nawet dla większych instytucji i ich kadry kierowniczej.

(37) W celu zapewnienia spójnego stosowania sankcji administracyjnych lub innych środków administracyjnych we wszystkich państwach członkowskich, przy ustalaniu rodzaju sankcji administracyjnych lub innych środków administracyjnych oraz wysokości administracyjnych sankcji finansowych, państwa członkowskie powinny być zobowiązane do zapewnienia, by właściwe organy uwzględniały wszelkie istotne okoliczności.

(38) W celu zapewnienia odstraszającego efektu sankcji administracyjnych informacje o ich nałożeniu powinny być co do zasady publikowane, z wyjątkiem pewnych ściśle określonych przypadków.

(39) Do celów oceny dobrej opinii dyrektorów i członków organu zarządzającego niezbędny jest sprawny system wymiany informacji, w ramach którego EUNB, z zastrzeżeniem wymogów tajemnicy zawodowej lub służbowej i ochrony danych, powinien być uprawniony do prowadzenia centralnej bazy danych zawierającej informacje o sankcjach administracyjnych, w tym danych o ewentualnym odwołaniu od tych sankcji, do której dostęp miałyby jedynie właściwe organy. We wszelkich przypadkach informacje o wyrokach skazujących za przestępstwo powinny być wymieniane zgodnie z decyzją ramową 2009/315/WSiSW (⁷) i decyzją 2009/316/WSiSW (⁸), przetransponowanymi do prawa krajowego, oraz z innymi stosownymi przepisami prawa krajowego.

(40) W celu wykrywania potencjalnych naruszeń przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę i rozporządzenie (UE) nr 575/2013 właściwe organy powinny dysponować niezbędnymi uprawnieniami dochodzeniowymi oraz powinny ustanowić skuteczne mechanizmy zachęcające do zgłaszania potencjalnych lub faktycznych naruszeń. Mechanizmy te powinny funkcjonować bez uszczerbku dla prawa do obrony przysługującego oskarżonym.

(41) Niniejsza dyrektywa powinna przewidywać sankcje administracyjne i inne środki administracyjne w celu zapewnienia możliwie najszerszego zakresu działań, jakie mogą być podejmowane w następstwie popełnienia naruszenia, i które mają zapobiegać dalszym naruszeniom, niezależnie od ich kwalifikacji jako sankcja administracyjna czy inny środek administracyjny na mocy prawa krajowego. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia dodatkowych sankcji oprócz sankcji przewidzianych w niniejszej dyrektywie oraz ustalić wysokość finansowych sankcji administracyjnych na poziomie wyższym niż poziom przewidziany w niniejszej dyrektywie.

(42) Niniejsza dyrektywa powinna obowiązywać bez uszczerbku dla przepisów prawa państw członkowskich dotyczących sankcji karnych.

(43) Państwa członkowskie powinny zapewnić utrzymywanie przez instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne kapitału wewnętrznego, który – uwzględniając rodzaje ryzyka, na które instytucje te są lub mogą być narażone – jest adekwatny pod względem ilości, jakości i rozkładu. Dlatego też państwa członkowskie powinny zapewnić, by instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne dysponowały strategiami i procedurami służącymi ocenie i utrzymywaniu adekwatnego poziomu swojego kapitału wewnętrznego.

(44) Właściwym organom należy powierzyć zadanie zapewnienia, aby instytucje posiadały – w świetle rodzajów ryzyka, na które są lub mogą być narażone – właściwą organizację i adekwatny poziom funduszy własnych.

(45) W celu zapewnienia, by instytucje działające w kilku państwach członkowskich nie podlegały niewspółmiernym obciążeniom z uwagi na obowiązki, które nadal spoczywają na właściwych organach poszczególnych państw członkowskich, co się tyczy uzyskiwania zezwoleń i sprawowania nadzoru, należy w znaczny sposób zacieśnić współpracę między właściwymi organami. EUNB powinien ułatwiać tę współpracę i przyczyniać się do jej zacieśnienia.

(46) W celu zapewnienia kompleksowej dyscypliny rynkowej w całej Unii właściwe organy powinny publikować informacje dotyczące prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne. Informacje te powinny być wystarczająco szczegółowe, aby umożliwiać porównywanie rozwiązań przyjętych przez różne właściwe organy państw członkowskich oraz powinny stanowić uzupełnienie wymogów ustanowionych w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 w zakresie ujawniania przez instytucje informacji technicznych.

(47) Skonsolidowany nadzór nad instytucjami jest ukierunkowany na ochronę interesów deponentów i inwestorów instytucji oraz na zapewnienie stabilności systemu finansowego. Aby zapewnić skuteczność nadzoru skonsolidowanego, należy nim zatem objąć wszystkie grupy bankowe, również te, w których jednostka dominująca nie jest instytucją kredytową lub firmą inwestycyjną. Państwa członkowskie powinny zapewnić właściwym organom instrumenty prawne niezbędne, aby umożliwić im sprawowanie takiego nadzoru.

(48) W przypadku grup o zróżnicowanym profilu działalności, w których jednostka dominująca kontroluje co najmniej jedną jednostkę zależną, właściwe organy powinny mieć możliwość oceny sytuacji finansowej każdej instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej wchodzącej w skład takiej grupy. Właściwe organy powinny przynajmniej dysponować środkami umożliwiającymi im uzyskanie od wszystkich przedsiębiorstw wchodzących w skład grupy informacji niezbędnych do wykonywania swoich funkcji. W przypadku grup obejmujących przedsiębiorstwa prowadzące działalność finansową różnego rodzaju należy ustanowić współpracę między organami odpowiedzialnymi za nadzór nad różnymi sektorami finansowymi.

(49) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość odmowy udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności przez instytucje kredytową lub cofnięcia takiego zezwolenia w przypadku pewnych struktur grupowych, które zostały uznane za nieodpowiednie do celów prowadzenia działalności bankowej ze względu na brak możliwości skutecznego nadzoru nad takimi strukturami. Właściwe organy powinny posiadać w tym zakresie konieczne uprawnienia umożliwiające im zapewnienie należytego i ostrożnego zarządzania instytucjami kredytowymi. Aby zapewnić zrównoważoną i zróżnicowaną kulturę bankowości w Unii, która służy przede wszystkim interesowi obywateli Unii, należy zachęcać do działalności bankowej na małą skalę, np. działalności unii kredytowych i banków spółdzielczych.

(50) Uprawnienia właściwych organów powinny w odpowiedni sposób uwzględniać wymiar unijny. Właściwe organy powinny zatem należycie analizować wpływ swoich decyzji nie tylko na stabilność systemu finansowego na obszarze objętym ich właściwością, ale również we wszystkich innych zainteresowanych państwach członkowskich. Zasada ta, z zastrzeżeniem przepisów prawa krajowego, powinna służyć wspieraniu stabilności finansowej w Unii, nie powinna natomiast w prawnie wiążący sposób nakładać na właściwe organy obowiązku osiągania konkretnych rezultatów.

(51) Kryzys finansowy pokazał związki między sektorem bankowym a tak zwanym równoległym systemem bankowym. Pewne formy równoległego systemu utrzymują ryzyko z dala od sektora bankowego i w ten sposób pozwalają uniknąć negatywnych skutków dla podatników i skutku systemowego. Niemniej jednak lepsze zrozumienie operacji w ramach równoległego systemu bankowego i ich powiązań z podmiotami sektora finansowego i uregulowania pozwalające zapewnić przejrzystość, ograniczenie ryzyka systemowego i wyeliminowanie wszelkich nieprawidłowych praktyk są konieczne dla stabilności systemu finansowego. W pewnej mierze może to zapewnić dodatkowa sprawozdawczość ze strony instytucji, jednak niezbędne są również konkretne nowe uregulowania.

(52) Zwiększona przejrzystość w odniesieniu do działalności instytucji, a w szczególności w odniesieniu do wypracowanych zysków, zapłaconych podatków i otrzymanych dotacji, ma podstawowe znaczenie dla odzyskania zaufania obywateli Unii do sektora finansowego. Obowiązkowa sprawozdawczość w tej dziedzinie może być zatem uznawana za ważny element korporacyjnej odpowiedzialności instytucji przed zainteresowanymi stronami i społeczeństwem.

(53) Słabości systemu ładu korporacyjnego w pewnej liczbie instytucji przyczyniły się w sektorze bankowym do podejmowania nadmiernego ryzyka bez zachowania należytej ostrożności, co doprowadziło do upadku poszczególnych instytucji oraz problemów systemowych w państwach członkowskich oraz na świecie. Bardzo ogólne przepisy dotyczące zarządzania instytucjami oraz niewiążący charakter znacznej części przepisów ładu korporacyjnego, opartych zasadniczo na dobrowolnych kodeksach postępowania, nie ułatwiały w dostatecznym stopniu skutecznego wdrożenia przez instytucje należytych praktyk w zakresie ładu korporacyjnego. W niektórych przypadkach brak skutecznych mechanizmów kontroli i brak faktycznej równowagi w instytucjach doprowadził do braku skutecznego dozoru nad decyzjami w zakresie zarządzania, przyczyniając się do nasilenia krótkoterminowych i nadmiernie ryzykownych strategii w zakresie zarządzania. Niejasna rola właściwych organów w zakresie nadzoru nad systemami ładu korporacyjnego w instytucjach uniemożliwiła sprawowanie dostatecznego nadzoru nad skutecznością wewnętrznych procedur zarządzania.

(54) W celu wyeliminowania potencjalnie szkodliwego wpływu wadliwie zaprojektowanych mechanizmów ładu korporacyjnego na należyte zarządzanie ryzykiem państwa członkowskie powinny wprowadzić zasady i normy służące zapewnieniu skutecznego dozoru ze strony organu zarządzającego i upowszechnianiu należytego podejścia do podejmowania ryzyka na wszystkich szczeblach instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz umożliwiające właściwym organom monitorowanie adekwatności wewnętrznych rozwiązań w zakresie zarządzania. Te zasady i normy powinny mieć zastosowanie z uwzględnieniem charakteru, skali oraz złożoności działalności instytucji. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzania zasad i norm w zakresie ładu korporacyjnego dodatkowo do zasad i norm wymaganych na mocy niniejszej dyrektywy.

(55) W państwach członkowskich stosuje się różne struktury zarządzania. W większości przypadków jest to system monistyczny lub dualistyczny. Definicje zastosowane w niniejszej dyrektywie mają dotyczyć wszystkich istniejących struktur, bez opowiadania się za którąkolwiek z nich. Ich rola jest czysto użytkowa w stosunku do celu polegającego na ustanowieniu przepisów, które mają mieć określony skutek bez względu na krajowe prawo spółek mające zastosowanie do danej instytucji w każdym państwie członkowskim. Definicje nie powinny wpływać zatem na ogólny podział kompetencji w myśl krajowego prawa spółek.

(56) Należy przyjąć, że „organ zarządzający” pełni funkcję wykonawczą i funkcję nadzorczą. Kompetencje i struktura organów zarządzających w poszczególnych państwach członkowskich różnią się. W państwach członkowskich, w których organy zarządzające mają strukturę jednopoziomową, jeden organ zazwyczaj wykonuje zadania zarządcze i nadzorcze. W państwach członkowskich z systemem dwupoziomowym funkcję nadzorczą organu zarządzającego pełni odrębna rada nadzorcza, która nie ma funkcji wykonawczych, zaś funkcję wykonawczą pełni odrębny zarząd, który jest odpowiedzialny za bieżące zarządzanie przedsiębiorstwem. W związku z tym poszczególnym podmiotom w ramach organu zarządzającego przydziela się odrębne zadania.

(57) Rola członków organu zarządzającego niepełniących funkcji wykonawczych w ramach instytucji powinna polegać m.in. na konstruktywnym kwestionowaniu strategii instytucji, by w ten sposób przyczynić się do jej rozwijania, na kontrolowaniu skuteczności działania zarządu w zakresie osiągania ustalonych celów, na upewnianiu się, że informacje finansowe są dokładne i że kontrole finansowe oraz systemy zarządzania ryzykiem są solidne i dające się uzasadnić, na kontrolowaniu kształtu i wdrażania polityki wynagrodzeń w ramach instytucji oraz na przedstawianiu obiektywnych opinii na temat zasobów, mianowań i standardów postępowania.

(58) W celu skutecznego monitorowania działań i decyzji w zakresie zarządzania organ zarządzający instytucji powinien poświęcać wystarczająco dużo czasu, aby móc wykonywać swoje funkcje oraz aby być w stanie zrozumieć charakter działalności instytucji, główne rodzaje ryzyka, na które jest narażona, oraz konsekwencje prowadzonej działalności i stosowanej strategii w zakresie ryzyka. Łączenie zbyt wielu stanowisk dyrektorskich uniemożliwiałoby członkowi organu zarządzającego przeznaczenie wystarczającej ilości czasu na pełnienie swojej funkcji nadzorczej. Konieczne jest zatem ograniczenie liczby stanowisk dyrektorskich, które członek organu zarządzającego instytucji może jednocześnie objąć w różnych podmiotach. Funkcje dyrektorskie w organizacjach, które nie realizują celów głównie komercyjnych, takich jak organizacje niedochodowe lub charytatywne, nie powinny jednak być brane pod uwagę do celów stosowania takiego ograniczenia.

(59) Przy mianowaniu członków organu zarządzającego akcjonariusze lub udziałowcy instytucji powinni rozważyć, czy kandydaci mają wiedzę, kwalifikacje i umiejętności niezbędne do zagwarantowania należytego i ostrożnego zarządzania daną instytucją. Zasady te powinny być wykonywane i wyrażane za pomocą przejrzystych i otwartych procedur mianowania w odniesieniu do członków organu zarządzającego.

(60) Brak monitorowania przez organy zarządzające decyzji w zakresie zarządzania jest częściowo wynikiem „myślenia stadnego”. Zjawisko to wynika m.in. z braku zróżnicowania składu organów zarządzających. Dlatego też w celu upowszechnienia niezależnych opinii oraz krytycznego spojrzenia skład organów zarządzających instytucji powinien być odpowiednio zróżnicowany pod względem wieku, płci, pochodzenia geograficznego, wykształcenia oraz doświadczenia zawodowego członków, aby zapewnić szerokie spektrum poglądów i doświadczeń. Szczególnie ważna jest równowaga płci dla zapewnienia właściwej reprezentacji społeczeństwa. W szczególności instytucje nieprzestrzegające progu dotyczącego reprezentacji niedostatecznie reprezentowanej płci powinny na zasadzie priorytetu podjąć odpowiednie działania. Reprezentację pracowników w organach zarządzających można również postrzegać jako pozytywny sposób zwiększania różnorodności dzięki wprowadzeniu tej istotnej perspektywy i faktycznej znajomości wewnętrznego sposobu działania instytucji. Bardziej zróżnicowane organy zarządzające powinny skuteczniej monitorować proces zarządzania i tym samym przyczyniać się do skuteczniejszego dozoru w zakresie ryzyka i zwiększenia odporności instytucji. Różnorodność powinna być zatem jednym z kryteriów stosowanych przy ustalaniu składu organów zarządzających. Różnorodność należy także w ogólniejszy sposób uwzględnić w polityce instytucji w zakresie rekrutacji. Taka polityka powinna na przykład zachęcać instytucje do wyboru kandydatów ze wstępnych list obejmujących obie płci.

(61) Aby wzmocnić zgodność z prawem oraz ład korporacyjny, państwa członkowskie powinny ustanowić skuteczne i niezawodne mechanizmy sprzyjające zgłaszaniu właściwym organom potencjalnych lub faktycznych naruszeń przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę i rozporządzenie (UE) nr 575/2013. Pracownikom zgłaszającym naruszenia popełnione w ramach ich własnej instytucji należy zapewnić pełną ochronę.

(62) Polityka wynagrodzeń zachęcająca do podejmowania nadmiernego ryzyka może osłabiać należyte i skuteczne zarządzanie ryzykiem w instytucjach kredytowych i firmach inwestycyjnych. Państwa będące członkami grupy G-20 zobowiązały się do wdrożenia zasad Rady Stabilności Finansowej w zakresie należytych praktyk wynagradzania i norm wykonawczych, mających na celu wyeliminowanie potencjalnie szkodliwego wpływu wadliwie zaprojektowanych systemów wynagrodzeń na należyte zarządzanie ryzykiem oraz kontrolę podejmowania ryzyka przez osoby fizyczne. Celem niniejszej dyrektywy jest wdrożenie międzynarodowych zasad i norm na szczeblu Unii poprzez nałożenie na instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne wyraźnego obowiązku formułowania i utrzymywania, w stosunku do tych kategorii pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, polityki i praktyk w zakresie wynagradzania, które są zgodne z zasadami skutecznego zarządzania ryzykiem.

(63) Aby zagwarantować, że instytucje dysponują należytą polityką wynagrodzeń, należy sformułować jasne zasady regulujące kwestie zarządzania oraz strukturę polityki wynagrodzeń. Polityka wynagrodzeń obowiązująca w instytucji kredytowej lub firmie inwestycyjnej powinna być w szczególności dostosowana do jej gotowości do ponoszenia ryzyka, wartości oraz długoterminowych interesów. W tym celu ocena składników wynagrodzenia zależnych od wyników powinna być przeprowadzana w oparciu o długoterminowe wyniki i powinna uwzględniać obecne i przyszłe ryzyko, które jest z nimi związane.

(64) Przy określaniu polityki dotyczącej zmiennych składników wynagrodzenia należy wprowadzić rozróżnienie stałymi składnikami wynagrodzenia, które obejmują wypłaty, proporcjonalne regularne składki emerytalne lub świadczenia (w przypadku gdy takie świadczenia nie zależą od żadnych kryteriów dotyczących wyników), a z zmiennymi składnikami wynagrodzenia, które obejmują dodatkowe wypłaty lub świadczenia zależne od wyników lub, w wyjątkowych okolicznościach, inne prawa umowne, ale nie stanowią części standardowych pakietów dotyczących zatrudnienia (takich jak opieka zdrowotna, opieka nad dziećmi lub proporcjonalne regularne składki emerytalne). Należy uwzględniać zarówno świadczenia pieniężne, jak i niepieniężne.

(65) W każdym razie, aby uniknąć podejmowania nadmiernego ryzyka, należy ustalić maksymalny stosunek składników stałych łącznego wynagrodzenia do składników zmiennych. Należy przewidzieć pewną rolę w tym względzie dla akcjonariuszy, właścicieli lub udziałowców instytucji. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustalenia bardziej rygorystycznych wymogów w odniesieniu do stosunku składników stałych łącznego wynagrodzenia do składników zmiennych. Z myślą o zachęceniu do korzystania z instrumentów kapitałowych lub dłużnych, które są płatne w ramach długoterminowych uzgodnień o odroczeniu wypłaty jako zmienny składnik wynagrodzenia, państwa członkowskie powinny mieć w ramach pewnych ograniczeń możliwość zezwolenia instytucjom na zastosowanie hipotetycznej stopy dyskontowej przy obliczaniu wartości takich instrumentów do celów zastosowania maksymalnego stosunku. Państwa członkowskie nie powinny być jednak zobowiązane do zapewnienia takiego narzędzia oraz powinny mieć możliwość przewidzenia jego zastosowania do maksymalnego odsetka całkowitego zmiennego wynagrodzenia, który jest niższy od odsetka określonego w niniejszej dyrektywie. Z myślą o zapewnieniu zharmonizowanego i spójnego podejścia, które gwarantuje równe szanse w całym rynku wewnętrznym, EUNB powinien przekazać odpowiednie wskazówki dotyczące mającej zastosowanie hipotetycznej stopy dyskontowej, która ma być użyta.

(66) Aby zagwarantować uwzględnienie kształtu polityki wynagrodzeń w systemie zarządzania ryzykiem w instytucji, organ zarządzający powinien przyjmować obowiązującą politykę wynagrodzeń i dokonywać jej okresowego przeglądu. Przepisy niniejszej dyrektywy w zakresie wynagrodzeń powinny odzwierciedlać różnice między poszczególnymi rodzajami instytucji w sposób proporcjonalny, z uwzględnieniem ich wielkości, struktury wewnętrznej oraz charakteru, zakresu i złożoności ich działalności. W szczególności nieproporcjonalne byłoby nakładanie na niektóre rodzaje firm inwestycyjnych obowiązku przestrzegania wszystkich tych zasad.

(67) Aby chronić i wspierać stabilność finansową w Unii oraz reagować na wszelkie możliwe unikanie spełnienia wymogów określonych w niniejszej dyrektywie, właściwe organy powinny zapewniać przestrzeganie zasad i przepisów dotyczących wynagrodzeń przez instytucje na zasadzie skonsolidowanej, to znaczy na poziomie grupy, jednostki dominujące i jednostki zależne, w tym oddziałów i jednostek zależnych mających siedzibę w państwach trzecich.

(68) Ponieważ wadliwie zaprojektowane polityki wynagrodzeń i systemy motywacyjne mogą przyczyniać się do wzrostu ryzyka, na jakie narażone są instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne, do niedopuszczalnego poziomu, należy podjąć pilne działania zaradcze oraz, w razie konieczności, środki naprawcze. Należy zatem zapewnić, by właściwe organy miały prawo nakładać na dane instytucje środki jakościowe lub ilościowe mające na celu usunięcie nieprawidłowości stwierdzonych w ich polityce wynagrodzeń podczas przeglądu nadzorczego.

(69) Przepisy dotyczące wynagrodzeń powinny pozostawać bez uszczerbku dla pełnego wykonywania praw podstawowych gwarantowanych przez art. 153 ust. 5 TFUE, ogólnych zasad krajowego prawa zobowiązań i prawa pracy, przepisów unijnych i krajowych dotyczących praw i zaangażowania akcjonariuszy oraz ogólnych obowiązków organów zarządzających danej instytucji, a także – w stosownym przypadku – praw partnerów społecznych do zawierania i egzekwowania układów zbiorowych zgodnie z przepisami i praktykami krajowymi.

(70) Wymogi w zakresie funduszy własnych dotyczące ryzyka kredytowego i ryzyka rynkowego należy formułować w oparciu o ratingi kredytowe wyłącznie w zakresie, w jakim jest to niezbędne. W przypadku gdy ryzyko kredytowe jest istotne, instytucje powinny zatem zasadniczo dążyć do wprowadzenia podejścia opartego na ratingach wewnętrznych lub wdrożenia modeli wewnętrznych. Metody standardowe opierające się na zewnętrznych ratingach kredytowych można by jednak stosować, w przypadku gdy ryzyko kredytowe jest mniej istotne, co ma zwykle miejsce w przypadku instytucji prowadzących mniej złożoną działalność, w przypadku nieistotnych kategorii ekspozycji czy też w przypadku gdy stosowanie metod wewnętrznych byłoby nadmiernie uciążliwe.

(71) Dyrektywy 2006/48/WE i 2006/49/WE stanowią jeden z filarów, na których zbudowano nadmierne zaufanie do zewnętrznych ratingów kredytowych. Niniejsza dyrektywa powinna uwzględniać konkluzje grupy G-20, zasady określone przez Radę Stabilności Finansowej odnośnie do zmniejszenia zaufania do zewnętrznych ratingów kredytowych. Dlatego też należy zachęcać instytucje do korzystania z wewnętrznych, a nie zewnętrznych ratingów kredytowych, nawet do celów obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych.

(72) Należy dążyć do ograniczenia nadmiernego zaufania do zewnętrznych ratingów kredytowych i stopniowego wyeliminowania automatycznych skutków ratingów. Należy zatem nałożyć na instytucje wymóg wprowadzenia odpowiednich kryteriów przyznawania kredytów oraz procesów decyzyjnych w tym zakresie. Instytucje powinny zatem mieć możliwość korzystania z zewnętrznych ratingów kredytowych jako jednego z wielu czynników uwzględnianych w tym procesie, jednak nie powinny one opierać się na nich wyłącznie lub w sposób mechaniczny.

(73) Uznanie agencji ratingowej za zewnętrzną instytucję oceny wiarygodności kredytowej nie powinno prowadzić do większego utrudnienia dostępu do rynku, który jest już zdominowany przez trzy główne przedsiębiorstwa. EUNB, państwa członkowskie, banki centralne i EBC powinny zapewnić, bez ułatwiania procesu lub obniżania jego wymogów, uznanie większej liczby agencji ratingowych za zewnętrzne instytucje oceny wiarygodności kredytowej w celu umożliwienia wejścia na rynek innym przedsiębiorstwom.

(74) Zważywszy na szerokie spektrum metod stosowanych przez instytucje wykorzystujące modele wewnętrzne, ważne jest, by właściwe organy i EUNB miały jasny obraz zakresu wartości aktywów ważonych ryzykiem i wymogów w zakresie funduszy własnych, które powstają dla podobnych ekspozycji w ramach takich metod. Aby osiągnąć ten cel, na instytucje należy nałożyć wymóg przedstawiania właściwym organom wyników modeli wewnętrznych stosowanych względem opracowanych przez EUNB portfeli odniesienia obejmujących szeroką gamę ekspozycji. W oparciu o otrzymane informacje właściwe organy powinny podjąć stosowne kroki, by podobieństwa lub różnice w wynikach dotyczących tych samych ekspozycji można było uzasadnić z punktu widzenia ponoszonego ryzyka. Mówiąc ogólniej, właściwe organy i EUNB powinny zapewnić, by wybór między modelem wewnętrznym a metodą standardową nie skutkował niedoszacowaniem wymogów w zakresie funduszy własnych. Chociaż wymogi w zakresie funduszy własnych dotyczące ryzyka operacyjnego trudniej określić w odniesieniu do indywidualnego poziomu ekspozycji, w związku z czym tę kategorię ryzyka należy wyłączyć z procesu określania poziomu odniesienia, właściwe organy powinny mimo to dysponować aktualnymi informacjami o rozwoju sytuacji w zakresie stosowania modelu wewnętrznego do ryzyka operacyjnego, tak by można było monitorować zakres stosowanych praktyk i udoskonalić metody nadzorcze.

(75) Należy zachęcać do rozwijania kredytowania opartego na budowaniu wzajemnych relacji, w ramach którego informacje uzyskane dzięki stałym relacjom biznesowym z klientami są wykorzystywane do uzyskania oceny dotyczącej należytej staranności i oceny ryzyka charakteryzującej się wyższą jakością niż ocena uzyskana wyłącznie dzięki standardowym informacjom i punktowym ocenom kredytowym.

(76) W odniesieniu do nadzoru nad płynnością odpowiedzialność powinna spoczywać na państwach członkowskich pochodzenia, od momentu gdy mają zastosowanie szczegółowe kryteria w zakresie wymogu dotyczącego pokrycia płynności. Dlatego też należy doprowadzić do końca proces koordynacji nadzoru w tym obszarze, aby wdrożyć do tego czasu mechanizm zakładający prowadzenie nadzoru przez państwo członkowskie pochodzenia. W celu zapewnienia skutecznego nadzoru właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego powinny dalej współpracować ze sobą w obszarze płynności.

(77) W przypadku gdy w ramach grupy płynne aktywa jednej instytucji będą w stanie w warunkach skrajnych pokryć potrzeby w zakresie płynności innego członka grupy, właściwe organy powinny mieć możliwość zwolnienia danej instytucji z obowiązku przestrzegania wymogów dotyczących pokrycia płynności i stosowania zamiast tego tych wymogów na zasadzie skonsolidowanej.

(78) Środki podejmowane na podstawie niniejszej dyrektywy powinny pozostawać bez uszczerbku dla środków podejmowanych zgodnie z dyrektywą 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych (⁹). Środki nadzorcze nie powinny prowadzić do zróżnicowanego traktowania wierzycieli z różnych państw członkowskich.

(79) W świetle kryzysu finansowego oraz mechanizmów procyklicznych, które przyczyniły się do jego powstania oraz pogłębiły jego skutki, Rada Stabilności Finansowej, Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego oraz grupa G20 wystosowały zalecenia mające na celu złagodzenie procyklicznych efektów regulacji finansowych. W grudniu 2010 r. Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego wydał nowe globalne normy regulacyjne dotyczące adekwatności kapitału bankowego (zasady Bazylea III), w tym zasady nakładające obowiązek utrzymywania buforów zabezpieczających i antycyklicznych.

(80) W związku z tym, poza innymi wymogami w zakresie funduszy własnych, należy nałożyć na instytucje kredytowe i stosowne firmy inwestycyjne wymóg utrzymywania bufora zabezpieczającego i bufora antycyklicznego, aby zapewnić gromadzenie przez nie w okresach wzrostu gospodarczego wystarczającej bazy kapitałowej umożliwiającej absorpcję strat w okresach skrajnych warunków rynkowych. Bufor antycykliczny powinien być tworzony w przypadku stwierdzenia, że skumulowany wzrost w kategorii kredytów i innych aktywów mający znaczny wpływ na profil ryzyka takich instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych jest powiązany ze wzrostem ryzyka ogólnosystemowego; bufor ten byłby wykorzystywany w okresach skrajnych warunków rynkowych.

(81) W celu zagwarantowania, że wysokość antycyklicznych buforów kapitałowych odpowiednio odzwierciedla ryzyko nadmiernego wzrostu akcji kredytowej dla sektora bankowego, instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne powinny obliczać wielkość swoich specyficznych dla instytucji buforów jako średnią ważoną wskaźników bufora antycyklicznego, które mają zastosowanie w państwach, w których posiadają ekspozycje kredytowe. Każde państwo członkowskie powinno zatem wyznaczyć organ odpowiedzialny za kwartalne ustalanie bufora antycyklicznego dla ekspozycji zlokalizowanych w tym państwie. Wskaźnik bufora powinien uwzględniać wzrost poziomu akcji kredytowej oraz zmiany wskaźnika kredytów do PKB w tym państwie członkowskim oraz wszelkie inne zmienne istotne z punktu widzenia zagrożeń dla stabilności systemu finansowego.

(82) W celu upowszechniania spójnego ustalania wskaźników buforów antycyklicznych na szczeblu międzynarodowym Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego opracował metody, których podstawą jest stosunek kredytu do PKB. Metody te powinny stanowić wspólny punkt wyjścia przy podejmowaniu przez właściwe organy krajowe decyzji w sprawie wskaźników bufora, nie powinny jednak powodować automatycznego ustalania wielkości bufora ani wiązać wyznaczonego organu. Wskaźnik buforów powinien w racjonalny sposób odzwierciedlać cykl kredytowy i ryzyka związane z nadmiernym wzrostem akcji kredytowej w państwie członkowskim oraz należycie uwzględniać specyfikę gospodarki danego państwa.

(83) Ograniczenia dotyczące zmiennych składników wynagrodzenia są ważnym elementem służącym zapewnieniu, by instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne odbudowały poziom kapitału, prowadząc działalność w przedziale bufora. Instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne podlegają już zasadzie, zgodnie z którą nagrody i uznaniowe wypłaty zmiennych składników wynagrodzenia kategoriom pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka danej instytucji, muszą mieć zrównoważony charakter, biorąc pod uwagę sytuację finansową tej instytucji. Aby zapewnić terminowe przywracanie stanu funduszy własnych do odpowiedniego poziomu przez daną instytucję, właściwe jest uzależnienie wypłaty zmiennych składników wynagrodzenia i uznaniowych świadczeń emerytalnych od sytuacji dochodowej instytucji w każdym okresie, w którym nie został spełniony łączny wymóg w zakresie buforów, biorąc pod uwagę długoterminową kondycję tej instytucji.

(84) Instytucje powinny za pomocą pisemnych polityk i procedur uwzględniać i kontrolować wszystkie ryzyka koncentracji. Zważywszy na charakter ekspozycji sektora publicznego, kontrolowanie ryzyk koncentracji jest skuteczniejsze niż ważenie tych ekspozycji ryzykiem, zważywszy na ich rozmiar i trudności w kalibracji wymogów w zakresie funduszy własnych. Komisja powinna w odpowiednim czasie przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące wszelkich pożądanych zmian ostrożnościowego traktowania ryzyka koncentracji.

(85) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość nałożenia na niektóre instytucje kredytowe wymogu utrzymywania – oprócz bufora zabezpieczającego i bufora antycyklicznego – również bufora ryzyka systemowego, w celu uniknięcia i złagodzenia długoterminowego niecyklicznego ryzyka systemowego lub makroostrożnościowego nieobjętego rozporządzeniem (UE) nr 575/2013, w przypadku występowania ryzyka zakłócenia w systemie finansowym, które może mieć poważne negatywne skutki dla systemu finansowego i gospodarki realnej w danym państwie członkowskim. Wskaźnik dotyczący bufora ryzyka systemowego powinien mieć zastosowanie do wszystkich instytucji lub do co najmniej jednego podzbioru tych instytucji, w przypadku gdy instytucje wykazują podobny profil ryzyka w swojej działalności biznesowej.

(86) W celu zapewnienia jednolitego stosowania oraz makroostrożnościowego nadzoru w całej Unii Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) powinna opracować zasady dostosowane do unijnej gospodarki oraz być odpowiedzialna za monitorowanie stosowania tych zasad. Niniejsza dyrektywa nie powinna stanowić przeszkody dla podejmowania przez ERRS wszelkich działań, które uzna ona za konieczne na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie unijnego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (¹⁰).

(87) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość uznania wskaźnika bufora ryzyka systemowego ustalonego przez inne państwo członkowskie i stosowania tego wskaźnika bufora do instytucji działających na podstawie zezwolenia udzielonego w odnośnych państwach w przypadku ekspozycji znajdujących się w państwie członkowskim, które ustaliło wskaźnik bufora. Państwo członkowskie, które ustaliło wskaźnik bufora, powinno też mieć możliwość zwrócenia się do ERRS o wydanie zalecenia określonego w art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010 dla państwa członkowskiego lub państw członkowskich, które są w stanie uznać wskaźnik bufora ryzyka systemowego, by to uczyniły. Do takiego zalecenia zastosowanie ma zasada „przestrzegaj lub wyjaśnij” określona w art. 3 ust. 2 i art. 17 tego rozporządzenia.

(88) Właściwe jest, aby decyzje państw członkowskich w sprawie wskaźników bufora antycyklicznego były w możliwie najszerszym zakresie koordynowane. W tym względzie ERRS, jeżeli zostanie o to poproszona o to przez właściwe lub wyznaczone organy, może ułatwiać dyskusje między tymi organami na temat określania proponowanych wartości bufora, w tym odpowiednich zmiennych.

(89) W przypadku gdy instytucja kredytowa lub firma inwestycyjna nie spełni całkowicie wymogu w zakresie połączonego bufora, taka instytucja lub firma powinny podlegać środkom mającym zagwarantować, że ta instytucja lub firma terminowo przywrócą stan funduszy własnych do odpowiedniego poziomu. W celu ochrony kapitału należy nałożyć współmierne ograniczenia w zakresie uznaniowych wypłat zysku, w tym wypłat dywidendy oraz wypłat zmiennych składników wynagrodzenia. W celu zagwarantowania, by takie instytucje lub firmy dysponowały wiarygodną strategią mającą na celu przywrócenie stanu ich funduszy własnych do odpowiedniego poziomu, powinny one mieć obowiązek sporządzenia i uzgodnienia z właściwymi organami planu ochrony kapitału określającego sposób stosowania ograniczeń w zakresie wypłat oraz inne środki, które instytucja lub firma zamierza podjąć w celu zapewnienia pełnego przestrzegania wymogów w zakresie buforów.

(90) Oczekuje się, że organy nałożą ostrzejsze wymogi w zakresie funduszy własnych na globalne instytucje o znaczeniu systemowym, aby zrekompensować wyższe ryzyko, jakie dla systemu finansowego stanowią globalne instytucje o znaczeniu systemowym, oraz potencjalne skutki ich upadku dla podatników. W przypadku gdy organ nakłada wymóg bufora ryzyka systemowego oraz zastosowanie ma bufor w odniesieniu do globalnych instytucji o znaczeniu systemowym, należy zastosować ten z nich, który jest wyższy. W przypadku gdy bufor ryzyka systemowego ma zastosowanie wyłącznie do ekspozycji krajowych, powinien on kumulować się z buforem globalnych instytucji o znaczeniu systemowym lub buforem innej instytucji o znaczeniu systemowym, który ma zastosowanie zgodnie z niniejszą dyrektywą.

(91) Standardy techniczne w zakresie usług finansowych powinny zapewniać spójną harmonizację oraz należytą ochronę deponentów, inwestorów i konsumentów w całej Unii. Skutecznym i właściwym krokiem jest powierzenie EUNB – będącemu organem dysponującym wysokospecjalistyczną wiedzą – zadania opracowania projektów regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych, które nie wymagają podejmowania decyzji politycznych, celem ich przedłożenia Komisji. Opracowując projekty standardów technicznych, EUNB powinien zapewnić skuteczność procesów administracyjnych i sprawozdawczych.

(92) Komisja powinna przyjąć – w drodze aktów delegowanych na podstawie art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 – regulacyjne standardy techniczne opracowane przez EUNB w dziedzinie zezwalania instytucjom kredytowym na prowadzenie działalności oraz nabywania znacznych pakietów akcji tych instytucji, wymiany informacji między właściwymi organami, korzystania ze swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, współpracy organów nadzoru, polityki wynagrodzeń w instytucjach kredytowych i firmach inwestycyjnych oraz nadzoru nad finansowymi spółkami holdingowymi o działalności mieszanej. Komisja oraz EUNB powinny zapewnić, aby wspomniane standardy mogły być stosowane przez wszystkie zainteresowane instytucje w sposób proporcjonalny do charakteru, skali i stopnia złożoności tych instytucji oraz ich działalności.

(93) Zważywszy na szczegółowość i liczbę regulacyjnych standardów technicznych, które mają zostać przyjęte zgodnie z niniejszą dyrektywą, w przypadku gdy Komisja przyjmie regulacyjny standard techniczny, który jest taki sam jak projekt regulacyjnego standardu technicznego przekazany przez EUNB, okres, w którym Parlament Europejski lub Rada mogą zgłosić sprzeciw wobec regulacyjnego standardu technicznego, należy w odpowiednich przypadkach przedłużyć o miesiąc. Ponadto Komisja powinna dążyć do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych na czas tak, aby umożliwić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie dokonanie pełnej kontroli, przy uwzględnieniu wielkości i złożoności regulacyjnych standardów technicznych, a także specyfiki regulaminów wewnętrznych Parlamentu Europejskiego i Rady, oraz ich kalendarza prac i struktury.

(94) Komisję należy również upoważnić do przyjęcia – w drodze aktów wykonawczych na podstawie art. 291 TFUE i zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 – wykonawczych standardów technicznych opracowanych przez EUNB w dziedzinie zezwalania instytucjom kredytowym na prowadzenie działalności oraz nabywania znacznych pakietów akcji tych instytucji, wymiany informacji między właściwymi organami, współpracy organów nadzoru, szczególnych wymogów ostrożnościowych oraz ujawniania informacji przez organy nadzoru.

(95) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania niniejszej dyrektywy Komisji należy powierzyć uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te należy wykonywać zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (¹¹).

(96) W celu sprecyzowania wymogów określonych w niniejszej dyrektywie uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE powinny zostać przekazane Komisji w zakresie doprecyzowania definicji i terminów stosowanych w niniejszej dyrektywie, rozszerzenia wykazu rodzajów działalności podlegających procedurze wzajemnego uznawania oraz usprawnienia wymiany informacji na temat oddziałów instytucji kredytowych. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym konsultacje z ekspertami. Podczas przygotowywania i opracowywania aktów delegowanych Komisja powinna zapewnić równoczesne, terminowe i właściwe przekazywanie odpowiednich dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(97) Odniesienia do dyrektyw 2006/48/WE i 2006/49/WE należy odczytywać jako odniesienia do niniejszej dyrektywy oraz do rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

(98) Dyrektywa 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (¹²), dyrektywa 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego (¹³), dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (¹⁴), dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością (¹⁵), oraz dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (¹⁶) odwołują się do przepisów dyrektyw 2006/48/WE i 2006/49/WE, które regulują wymogi w zakresie funduszy własnych i które obecnie powinny zostać określone w niniejszej dyrektywie oraz w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 W związku z tym odniesienia w tych dyrektywach do dyrektyw 2006/48/WE i 2006/49/WE należy odczytywać jako odniesienia do przepisów regulujących wymogi w zakresie funduszy własnych określone w niniejszej dyrektywie oraz w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013.

(99) Aby umożliwić opracowanie standardów technicznych w celu zapewnienia stosowania przez instytucje wchodzące w skład konglomeratu finansowego odpowiednich metod obliczeniowych przy ustalaniu wymaganego kapitału na zasadzie skonsolidowanej, należy odpowiednio zmienić dyrektywę 2002/87/WE.

(100) Aby zapewnić coraz skuteczniejsze funkcjonowanie rynku wewnętrznego w dziedzinie bankowości, a obywatelom Unii zapewnić odpowiedni poziom przejrzystości, właściwe organy powinny publikować – w sposób umożliwiający dokonanie miarodajnego porównania – informacje na temat sposobów wdrażania niniejszej dyrektywy.

(101) Jeżeli chodzi o nadzór nad płynnością, powinien istnieć okres, w którym państwa członkowskie dokonują przejścia na system regulacyjny, w ramach którego obowiązują szczegółowe kryteria w zakresie wymogu dotyczącego pokrycia płynności.

(102) Aby zapewnić stabilne, płynne i stopniowe rozpoczęcie stosowania przez instytucje nowych wymogów dotyczących płynności i stabilnego finansowania na szczeblu Unii, właściwe organy powinny w pełni korzystać z uprawnień nadzorczych przyznanych im w niniejszej dyrektywie oraz we wszelkich mających zastosowanie przepisach krajowych. W szczególności właściwe organy powinny ocenić, czy zachodzi potrzeba stosowania sankcji administracyjnych lub innych środków administracyjnych, w tym dodatkowych wymogów ostrożnościowych, których poziom powinien zasadniczo być zależny od rozbieżności między faktycznym poziomem płynności danej instytucji a wymogami dotyczącymi płynności i stabilnego finansowania. Dokonując tej oceny, właściwe organy powinny należycie uwzględniać warunki rynkowe. Takie sankcje administracyjne lub inne środki administracyjne powinny mieć zastosowanie do momentu wdrożenia na szczeblu Unii szczegółowych aktów prawnych określających wymogi dotyczące płynności i stabilnego finansowania.

(103) Do przetwarzania danych osobowych do celów niniejszej dyrektywy pełne zastosowanie powinny mieć przepisy dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (¹⁷) oraz przepisy rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy Wspólnoty i o swobodnym przepływie takich danych (¹⁸).

(104) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie wprowadzenie przepisów dotyczących warunków dopuszczenia instytucji do działalności oraz ostrożnościowego nadzoru nad instytucjami, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiar i skutki proponowanych działań możliwe jest ich skuteczniejsze osiągnięcie na poziomie Unii – Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(105) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. w sprawie dokumentów wyjaśniających państwa członkowskie zobowiązały się, że w uzasadnionych przypadkach do powiadomienia o środkach transpozycji dołączać będą co najmniej jeden dokument wyjaśniający związek między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im elementami krajowych aktów służących transpozycji. Prawodawca jest zdania, że w odniesieniu do niniejszej dyrektywy przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(106) Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Danych Osobowych, który wydał opinię (¹⁹).

(107) Należy w związku z tym odpowiednio zmienić dyrektywę 2002/87/WE oraz uchylić dyrektywy 2006/48/WE oraz dyrektywę 2006/49/WE,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

TYTUŁ I

PRZEDMIOT, ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot

[1] Niniejsza dyrektywa ustanawia przepisy dotyczące:

a) warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności;

b) uprawnień i narzędzi nadzorczych w zakresie nadzoru ostrożnościowego sprawowanego przez właściwe organy nad instytucjami kredytowymi;

c) nadzoru ostrożnościowego sprawowanego nad instytucjami kredytowymi przez właściwe organy w sposób, który jest zgodny z przepisami określonymi w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013;

d) wymogów w zakresie publikowania przez właściwe organy informacji w obszarze regulacji ostrożnościowej instytucji kredytowych oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi.

Artykuł 2

Zakres stosowania

1. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do instytucji.

2. (uchylony)

3. (uchylony)

4. Przepisy art. 34 i tytułu VII rozdział 3 mają zastosowanie do finansowych spółek holdingowych, finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej oraz holdingów mieszanych, których zarząd ma siedzibę na terytorium Unii.

5. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do:

1) (uchylony)

2) banków centralnych;

3) instytucji świadczących żyro pocztowe;

4) w Danii: „Danmarks Eksport- og Investeringsfond”, „Danmarks Skibskredit A/S” oraz „KommuneKredit”;

4a) w Czechach: „Národní rozvojová banka”;

5) w Niemczech: „Kreditanstalt für Wiederaufbau”, „Landwirtschaftliche Rentenbank”, „Bremer Aufbau-Bank GmbH”, „Hamburgische Investitions- und Förderbank”, „Investitionsbank Berlin”, „Investitionsbank des Landes Brandenburg”, „Investitionsbank Sachsen-Anhalt”, „Investitionsbank Schleswig-Holstein”, „Investitions- und Förderbank Niedersachsen – bank”, „Investitions- und Strukturbank Rheinland-Pfalz”, „Landeskreditbank Baden-Württemberg – Förderbank”, „LfA Förderbank Bayern”, „NRW.BANK”, „Saarländische Investitionskreditbank AG”, „Sächsische Aufbaubank – Förderbank”, „Thüringer Aufbaubank”, przedsiębiorstw uznanych na mocy „Wohnungsgemeinnützigkeitsgesetz” za organy realizujące politykę mieszkaniową państwa, których główną działalnością nie są operacje bankowe, oraz przedsiębiorstw uznanych w tej ustawie za niekomercyjne przedsiębiorstwa mieszkaniowe;

6) w Estonii: „hoiu-laenuühistud” jako przedsiębiorstwa spółdzielcze, które są uznane w ramach „hoiu-laenuühistu seadus”;

7) w Irlandii: „the Strategic Banking Corporation of Ireland”, „credit unions” i „friendly societies”;

8) w Grecji: „Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων” (Tamio Parakatathikon kai Danion);

9) w Hiszpanii: „Instituto de Crédito Oficial”;

10) we Francji: „Caisse des dépôts et consignations”;

11) w Chorwacji: „kreditne unije” oraz „Hrvatska banka za obnovu i razvitak”;

12) we Włoszech: „Cassa depositi e prestiti”;

13) na Łotwie: „krājaizdevu sabiedrības”, przedsiębiorstw uznanych w ramach „krājaizdevu sabiedrību likums” za przedsiębiorstwa spółdzielcze świadczące usługi finansowe wyłącznie na rzecz swoich członków;

14) na Litwie: „kredito unijos” innych niż „centrinės kredito unijos”;

15) na Węgrzech: „MFB Magyar Fejlesztési Bank Zártkörűen Működő Részvénytársaság” oraz „Magyar Export-Import Bank Zártkörűen Működő Részvénytársaság”;

16) na Malcie: „The Malta Development Bank”;

17) w Niderlandach: „Nederlandse Investeringsbank voor Ontwikkelingslanden NV”, „NV Noordelijke Ontwikkelingsmaatschappij”, „NV Limburgs Instituut voor Ontwikkeling en Financiering”, „Ontwikkelingsmaatschappij Oost-Nederland NV” oraz „kredietunies”;

18) w Austrii: przedsiębiorstw uznanych za towarzystwa mieszkaniowe działające w interesie publicznym oraz „Österreichische Kontrollbank AG” i „Oesterreichische Entwicklungsbank – OeEB”;

19) w Polsce: Spółdzielczych Kas Oszczędnościowo-Kredytowych oraz Banku Gospodarstwa Krajowego;

20) w Portugalii: „Caixas Económicas” istniejących w dniu 1 stycznia 1986 r., z wyjątkiem tych, które zostały założone jako spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, i z wyjątkiem „Caixa Económica Montepio Geral”;

20a) w Rumunii: „Banca de Investiții și Dezvoltare – S.A.”;

21) w Słowenii: „SID – Slovenska izvozna in razvojna banka, d.d. Ljubljana”;

22) w Finlandii: „Teollisen yhteistyön rahasto Oy/Fonden för industriellt samarbete AB” oraz „Finnvera Oyj/Finnvera Abp”;

23) w Szwecji: „Svenska Skeppshypotekskassan”;

24) (uchylony)

6. Na użytek art. 34 i tytułu VII rozdział 3 podmioty, o których mowa w ust. 5 pkt 3–23 niniejszego artykułu, uznaje się za instytucje finansowe.

Artykuł 3

Definicje

1. Na użytek niniejszej dyrektywy stosuje się poniższe definicje:

1) „instytucja kredytowa” oznacza instytucję kredytową zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia (UE) nr 575/2013

2) „firma inwestycyjna” oznacza firmę inwestycyjną zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 2) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

3) „instytucja” oznacza instytucję zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 3) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

4) (uchylony)

5) „zakład ubezpieczeń” oznacza zakład ubezpieczeń zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 5) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

6) „zakład reasekuracji” oznacza zakład reasekuracji zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 6) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

7) „organ zarządzający” oznacza organ lub organy instytucji, powołane zgodnie z przepisami krajowymi, które to organy są uprawnione do określania strategii, celów i ogólnego kierunku działań instytucji i które nadzorują i monitorują proces podejmowania decyzji przez kierownictwo, a w jego skład wchodzą osoby, które faktycznie kierują działalnością instytucji;

8) „funkcja nadzorcza organu zarządzającego” oznacza organ zarządzający działający w swojej roli nadzorowania i monitorowania procesu podejmowania decyzji przez kierownictwo;

8a) „organ zarządzający pełniący funkcję zarządzającą” oznacza organ zarządzający działający w swojej roli zarządzania instytucją, a w jego skład wchodzą osoby, które faktycznie kierują działalnością instytucji;

9) „kadra kierownicza wyższego szczebla” oznacza osoby fizyczne, które pełnią funkcje wykonawcze w ramach instytucji i są bezpośrednio odpowiedzialne wobec organu zarządzającego, ale nie są członkami tego organu, oraz które są odpowiedzialne za bieżące zarządzanie instytucją pod kierownictwem organu zarządzającego;

9a) „osoby pełniące najważniejsze funkcje” oznaczają osoby, które mają znaczący wpływ na kierowanie instytucją, ale nie są członkami organu zarządzającego, w tym kierowników komórek kontroli wewnętrznej i dyrektora ds. finansowych, w przypadku gdy kierownicy ci lub ten dyrektor nie są członkami organu zarządzającego;

9b) „komórki kontroli wewnętrznej” oznaczają komórki pełniące funkcje zarządzania ryzykiem, zgodności z przepisami i audytu wewnętrznego;

9c) „kierownicy komórek kontroli wewnętrznej” oznaczają osoby na najwyższym szczeblu hierarchii odpowiedzialne za faktyczne zarządzanie codziennym funkcjonowaniem komórek kontroli wewnętrznej instytucji;

9d) „dyrektor ds. finansowych” oznacza osobę ogólnie odpowiedzialną za zarządzanie zasobami finansowymi, planowanie finansowe i sprawozdawczość finansową instytucji;

10) „ryzyko systemowe” oznacza ryzyko zakłócenia systemu finansowego, które może spowodować poważne negatywne konsekwencje dla systemu finansowego i realnej gospodarki;

11) „ryzyko modelu” oznacza ryzyko modelu zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 52b rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

12) „jednostka inicjująca” oznacza jednostkę inicjującą zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 13) rozporządzenia (UE) nr 575/2013,

13) „jednostka sponsorująca” oznacza jednostkę sponsorującą zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 14) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

14) „jednostka dominująca” oznacza jednostkę dominującą zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 15) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

15) „jednostka zależna” oznacza jednostkę zależną zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 16) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

16) „oddział” oznacza oddział zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 17) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

17) „przedsiębiorstwo usług pomocniczych” oznacza przedsiębiorstwo usług pomocniczych zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 18) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

18) „spółka zarządzania aktywami” oznacza spółkę zarządzania aktywami zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 19) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

19) „ finansowa spółka holdingowa” oznacza finansową spółkę holdingową zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 20) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

20) „finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej” oznacza finansową spółkę holdingowa o działalności mieszanej zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 21) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

21) „holding mieszany” oznacza holding mieszany zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 22) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

22) „ instytucja finansowa” oznacza instytucję finansową zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 26) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

23) „podmiot sektora finansowego” oznacza podmiot sektora finansowego zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 27) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

24) „ dominująca instytucja z państwa członkowskiego” oznacza dominująca instytucja z państwa członkowskiego zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 28) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

25) „unijna instytucja dominująca” oznacza unijną instytucję dominującą zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 29) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

26) „dominująca finansowa spółka holdingowa z państwa członkowskiego” oznacza dominującą finansową spółkę holdingową z państwa członkowskiego zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 30) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

27) „unijna dominująca finansowa spółka holdingowa” oznacza unijną dominującą finansową spółkę holdingową zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 31) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

28) „dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej z państwa członkowskiego” oznacza dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej z państwa członkowskiego zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 32) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

29) „unijna dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej” oznacza unijną dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 33) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

29a) „samodzielna instytucja w Unii” oznacza instytucję, która nie podlega konsolidacji ostrożnościowej w Unii zgodnie z częścią pierwszą tytuł II rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz która nie posiada żadnej unijnej jednostki dominującej podlegającej takiej konsolidacji ostrożnościowej;

30) „instytucja o znaczeniu systemowym” oznacza unijną instytucją dominującą, unijną dominującą finansową spółką holdingową, unijną dominującą finansową spółką holdingową o działalności mieszanej, albo instytucję, której upadek lub wadliwe funkcjonowanie mogłyby spowodować powstanie ryzyka systemowego;

31) „ kontrahent centralny” oznacza kontrahenta centralnego zdefiniowanego w art. 4 ust. 1 pkt 34) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

32) „udział kapitałowy” oznacza udział kapitałowy zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 35) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

33) „znaczny pakiet akcji” oznacza znaczny pakiet akcji zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 36) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

34) „ kontrola” oznacza kontrolę zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 37) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

35) „bliskie powiązania” oznaczają bliskie powiązania zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 38) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

36) „właściwy organ” oznacza właściwy organ zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 40) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

37) „organ sprawujący nadzór skonsolidowany” oznacza organ sprawujący nadzór skonsolidowany zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 41) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

38) „zezwolenie” oznacza zezwolenie zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 42) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

39) „państwo członkowskie pochodzenia” oznacza państwo członkowskie pochodzenia zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 43) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

40) „przyjmujące państwo członkowskie” oznacza przyjmujące państwo członkowskie zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 44) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

41) „banki centralne wchodzące w skład ESBC” oznaczają banki centralne wchodzące w skład ESBC zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 45) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

42) „banki centralne” oznaczają banki centralne zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 46) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

43) „sytuacja skonsolidowana” oznacza sytuację skonsolidowaną centralne zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 47) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

44) „na zasadzie skonsolidowanej” ma znaczenie zgodne z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 48) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

45) „na zasadzie subskonsolidowanej” ma znaczenie zgodne z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 49) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

46) „instrument finansowy” oznacza instrument finansowy zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 50) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

47) „fundusze własne” oznaczają fundusze własne zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 118) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

47a) „uznany kapitał” oznacza uznany kapitał zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 71 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

48) „ryzyko operacyjne” oznacza ryzyko operacyjne zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 52) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

49) „ograniczanie ryzyka kredytowego” oznacza ograniczanie ryzyka kredytowego zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 57) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

50) „sekurytyzacja” oznacza sekurytyzację zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 61) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

51) „pozycja sekurytyzacyjna” oznacza pozycję sekurytyzacyjną zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 62) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

52) „jednostka specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji” oznacza jednostkę specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 66) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

53) „ uznaniowe świadczenia emerytalne” oznaczają uznaniowe świadczenia emerytalne zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 73) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

54) „portfel handlowy” oznacza portfel handlowy zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 86) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

55) „ rynek regulowany” oznacza rynek regulowany zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 92) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

56) „dźwignia finansowa” oznacza dźwignię finansową zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 93) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

57) „ryzyko nadmiernej dźwigni” oznacza ryzyko nadmiernej dźwigni zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 94) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

58) „ zewnętrzna instytucja oceny wiarygodności kredytowej” oznacza zewnętrzną instytucję oceny wiarygodności kredytowej zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 98) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

59) „metody wewnętrzne” oznaczają metodę wewnętrznych ratingów, o której mowa w art. 143 ust. 1, metodę modeli wewnętrznych, o której mowa w art. 221, metodę modelu wewnętrznego, o której mowa w art. 283, alternatywną metodę modelu wewnętrznego, o której mowa w art. 325az, oraz metodę wewnętrznych oszacowań, o której mowa w art. 265 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

60) „organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” oznacza organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zdefiniowany w art. 2 ust. 1 pkt 18) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE (²⁰);

61) „globalna instytucja o znaczeniu systemowym” oznacza globalną instytucję o znaczeniu systemowym zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 133) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

62) „globalna instytucja o znaczeniu systemowym spoza UE” oznacza globalną instytucję o znaczeniu systemowym spoza UE zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 134) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

63) „grupa” oznacza grupę zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 138) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

64) „grupa z państwa trzeciego” oznacza grupę, w przypadku której jednostka dominująca ma siedzibę w państwie trzecim;

65) „polityka wynagrodzeń neutralna pod względem płci” oznacza politykę wynagrodzeń opartą na zasadzie równości wynagrodzeń dla pracowników i pracownic za tę samą pracę lub pracę o tej samej wartości;

66) „duża instytucja” oznacza dużą instytucję zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 146 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

67) „okresowa kara pieniężna” oznacza okresowy pieniężny środek egzekwowania mający na celu położenie kresu trwającym naruszeniom przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę, naruszeniom rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub naruszeniom decyzji wydanych przez właściwy organ na podstawie tych przepisów krajowych lub tego rozporządzenia oraz mający na celu nakłonienie osoby fizycznej lub prawnej do przywrócenia zgodności z naruszonymi przepisami lub decyzjami;

68) „ryzyko środowiskowe, społeczne i z zakresu ładu korporacyjnego” lub „ryzyko ESG” oznacza ryzyko środowiskowe, społeczne i z zakresu ładu korporacyjnego zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 52d rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

69) „neutralność klimatyczna” oznacza ogólny cel, jakim jest osiągnięcie neutralności klimatycznej do 2050 r., zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 (²¹);

70) „kryptoaktywo” oznacza kryptoaktywo zdefiniowane w art. 3 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 (²²) niebędące cyfrową walutą banku centralnego.

2. Zawarte w niniejszej dyrektywie odniesienia do organu zarządzającego oraz, zgodnie z prawem krajowym, funkcja zarządcza i funkcja nadzorcza organu zarządzającego jest przypisana różnym organom lub różnym członkom jednego organu, państwa członkowskie określają odpowiedzialne organy lub odpowiedzialnych członków organu zarządzającego zgodnie z przepisami krajowymi, chyba że określono inaczej w niniejszej dyrektywie.

3. W celu zapewnienia by wymogi lub uprawnienia nadzorcze ustanowione w niniejszej dyrektywie lub w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 były stosowane na zasadzie skonsolidowanej lub subskonsolidowanej zgodnie z niniejszą dyrektywą i tym rozporządzeniem, terminy „instytucja”, „dominująca instytucja z państwa członkowskiego”, „unijna instytucja dominująca” i „jednostka dominująca” obejmują także:

a) finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej, którym przyznano zatwierdzenie zgodnie z art. 21a niniejszej dyrektywy;

b) wyznaczone instytucje kontrolowane przez unijną dominującą finansową spółkę holdingową, unijną dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej, dominującą finansową spółkę holdingową z państwa członkowskiego lub dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej z państwa członkowskiego, w przypadku gdy odnośna dominująca spółka nie podlega zatwierdzaniu zgodnie z art. 21a ust. 4 niniejszej dyrektywy; oraz

c) finansowe spółki holdingowe, finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej lub instytucje wyznaczone zgodnie z art. 21a ust. 6 lit. d) niniejszej dyrektywy.

TYTUŁ II

WŁAŚCIWE ORGANY

Artykuł 4

Wyznaczenie właściwych organów i ich uprawnienia

1. Państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy, które wykonują funkcje i obowiązki przewidziane niniejszą dyrektywą i rozporządzeniem (UE) nr 575/2013. Przekazują one Komisji i EUNB informacje na temat tych organów, wskazując ewentualny podział funkcji i obowiązków.

2. Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie przez właściwe organy działalności instytucji, a w stosownych przypadkach – działalności finansowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, w celu oceny zgodności z wymogami określonymi w niniejszej dyrektywie i rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013.

3. Państwa członkowskie zapewniają wprowadzanie odpowiednich środków umożliwiających właściwym organom uzyskanie informacji niezbędnych, by ocenić przestrzeganie przez instytucje, a w stosownych przypadkach – przez finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej, wymogów, o których mowa w ust. 2, i by wszcząć dochodzenie w sprawie ewentualnych naruszeń tych wymogów.

4. Państwa członkowskie zapewniają posiadanie przez właściwe organy specjalistycznej wiedzy, zasobów, zdolności operacyjnej, uprawnień oraz niezależności, niezbędnych do wykonywania funkcji związanych z nadzorem ostrożnościowym, dochodzeniami, a także uprawnień niezbędnych do nakładania okresowych kar pieniężnych i sankcji określonych w niniejszej dyrektywie i w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013.

5. Państwa członkowskie wymagają od instytucji przedkładania właściwym organom państw członkowskich ich pochodzenia wszelkich informacji potrzebnych do oceny przestrzegania przez te podmioty przepisów przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Państwa członkowskie zapewniają ponadto istnienie w instytucjach mechanizmów kontroli wewnętrznej oraz procedur administracyjnych i księgowych, które umożliwiają w każdej chwili kontrolowanie przestrzegania tych przepisów przez te instytucje.

6. Państwa członkowskie zapewniają rejestrowanie przez instytucje wszystkich ich transakcji oraz udokumentowanie przez te instytucje systemów i procesów, które podlegają przepisom niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w sposób umożliwiający właściwym organom sprawdzenie w każdej chwili zgodności z niniejszą dyrektywą i z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013.

7. Państwa członkowskie zapewniają, by funkcje nadzoru zgodnie z niniejszą dyrektywą i rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 i wszelkie pozostałe funkcje właściwych organów były odrębne i niezależne od funkcji dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Państwa członkowskie informują o tym Komisję i EUNB, określając ewentualny podział obowiązków.

8. Państwa członkowskie zapewniają, by – w przypadku gdy organy inne niż właściwe organy dysponują uprawnieniami w zakresie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – te inne organy ściśle współpracowały i konsultowały się z właściwymi organami w odniesieniu do przygotowania planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz we wszystkich innych sytuacjach, w których taka współpraca i konsultacja są wymagane na podstawie niniejszej dyrektywy, dyrektywy 2014/59/UE lub rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 4a

Niezależność nadzorcza właściwych organów

1. Do celów niniejszego artykułu „członkowie jednostki zarządzającej właściwego organu” oznaczają osoby fizyczne, które wchodzą w skład najwyższego szczebla zbiorowego organu decyzyjnego właściwego organu i którym powierzono uprawnienia do pełnienia funkcji wykonawczych w odniesieniu do bieżącego zarządzania funkcją nadzorczą właściwego organu, z wyłączeniem prezesów krajowych banków centralnych.

2. W celu zachowania niezależności właściwych organów w wykonywaniu ich uprawnień państwa członkowskie wprowadzają niezbędne uregulowania w celu zapewnienia, aby właściwe organy, w tym ich pracownicy i członkowie ich jednostek zarządzających, mogły wykonywać swoje uprawnienia nadzorcze niezależnie i obiektywnie, bez zwracania się o polecenia ani ich przyjmowania od nadzorowanych instytucji, jakiegokolwiek organu Unii lub jakiegokolwiek rządu państwa członkowskiego lub od jakiegokolwiek innego podmiotu publicznego lub prywatnego. Państwa członkowskie zapewniają, aby organy zarządzające właściwych organów były funkcjonalnie niezależne od innych podmiotów publicznych i prywatnych. Uregulowania te pozostają bez uszczerbku dla przepisów prawa krajowego, zgodnie z którymi właściwe organy podlegają demokratycznej rozliczalności i publicznej odpowiedzialności za prowadzone działania.

Państwa członkowskie zapewniają, aby żaden członek jednostki zarządzającej właściwego organu, który został powołany po dniu 11 stycznia 2026 r., nie sprawował urzędu dłużej niż 14 lat. Państwa członkowskie zapewniają, aby członkowie jednostki zarządzającej właściwego organu byli powoływani na podstawie opublikowanych kryteriów, które są obiektywne i przejrzyste, oraz aby członkowie ci mogli zostać odwołani, jeżeli nie spełniają już kryteriów powołania lub zostali skazani za poważne przestępstwo. Powody odwołania podaje się do wiadomości publicznej, chyba że członek danej jednostki zarządzającej właściwego organu wyrazi sprzeciw wobec publikacji.

Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy publikowały swoje cele, były rozliczane za wykonywanie swoich obowiązków w odniesieniu do tych celów i podlegały kontroli finansowej w sposób, który nie wpływa na ich niezależność.

Niniejszy ustęp pozostaje bez uszczerbku dla praw i obowiązków właściwych organów na mocy międzynarodowych lub europejskich systemów nadzoru finansowego, w szczególności Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego ustanowionego na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 (²³), Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego ustanowionego na podstawie rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 (²⁴) oraz rozporządzenia (UE) nr 468/2014 Europejskiego Banku Centralnego (²⁵) i jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ustanowionego na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 (²⁶).

3. Państwa członkowskie zapewniają w szczególności, aby właściwe organy dysponowały wszelkimi niezbędnymi uregulowaniami w celu zapobiegania konfliktom interesów ich pracowników i członków ich organów zarządzających. W tym celu państwa członkowskie ustanawiają przepisy, które są proporcjonalne do roli i obowiązków tych pracowników i członków organów zarządzających i które nakładają na nich co najmniej następujące zakazy:

a) zakaz obrotu instrumentami finansowymi emitowanymi przez instytucje nadzorowane przez właściwe organy lub odnoszonymi do nich oraz przez bezpośrednie lub pośrednie jednostki dominujące, jednostki zależne lub podmioty powiązane tych instytucji, z wyłączeniem:

(i) instrumentów zarządzanych przez osoby trzecie, pod warunkiem że właściciele tych instrumentów są wykluczeni z uczestnictwa w zarządzaniu portfelem;

(ii) inwestycji w jednostki uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania;

b) zakaz zatrudnienia w którymkolwiek z poniższych podmiotów lub akceptowania wszelkich umów o świadczenie usług zawodowych na rzecz tych podmiotów przez pewien okres (zwany dalej „okresem karencji”):

(i) instytucje, w odniesieniu do których dany pracownik lub członek jednostki zarządzającej właściwego organu byli bezpośrednio zaangażowani w nadzór lub podejmowanie decyzji, w tym bezpośrednie lub pośrednie jednostki dominujące, jednostki zależne lub podmioty powiązane tych instytucji;

(ii) podmioty świadczące usługi na rzecz któregokolwiek z podmiotów, o których mowa w ppkt (i), chyba że pracownika lub członka jednostki zarządzającej właściwego organu obowiązuje ścisłe wykluczenie z uczestnictwa w świadczeniu tych usług w okresie karencji;

(iii) podmioty prowadzące działalność w zakresie lobbingu i rzecznictwa interesów skierowaną do właściwego organu w sprawach, za które odpowiadał pracownik lub członek jednostki zarządzającej właściwego organu w okresie jego zatrudnienia lub kadencji.

Wyjątki przewidziane w akapicie pierwszym lit. a) ppkt (i) oraz (ii) mają zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy osoby trzecie i przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania nie inwestują głównie w instrumenty emitowane przez podmioty, o których mowa w lit. a), lub odnoszone do nich.

4. Okres karencji rozpoczyna się z dniem ustania bezpośredniego zaangażowania w nadzór nad podmiotami, o których mowa w ust. 3 lit. b) ppkt (i). Właściwe organy zapewniają, aby w okresie karencji ich pracownicy i członkowie ich organów zarządzających nie mieli dostępu do informacji poufnych lub szczególnie chronionych dotyczących tych podmiotów. W przypadku zatrudniania przez podmioty, o których mowa w ust. 3 lit. b) ppkt (i) oraz (ii), okres karencji nie może być krótszy niż sześć miesięcy w przypadku pracowników bezpośrednio zaangażowanych w nadzór nad podmiotami, o których mowa w ust. 3 lit. b) ppkt (i), i nie krótszy niż 12 miesięcy w przypadku członków jednostki zarządzającej właściwego organu. W przypadku zatrudniania przez podmioty, o których mowa w ust. 3 lit. b) ppkt (iii), okres karencji nie może być krótszy niż trzy miesiące zarówno w przypadku pracowników, jak i w przypadku członków jednostki zarządzającej właściwego organu.

Państwa członkowskie mogą zezwolić właściwym organom na objęcie okresem karencji ich pracowników i członków ich organów zarządzających, do których ma zastosowanie ust. 3 lit. b) ppkt (i), w przypadku ich zatrudniania przez bezpośrednich konkurentów jednego z podmiotów, o których mowa w tej literze. W tym celu okres karencji nie może być krótszy niż trzy miesiące w przypadku pracowników bezpośrednio zaangażowanych w nadzór nad tymi podmiotami i nie krótszy niż sześć miesięcy w przypadku członków jednostki zarządzającej właściwego organu.

5. W drodze odstępstwa od ust. 4 państwa członkowskie mogą zezwolić właściwym organom na stosowanie krótszych okresów karencji wynoszących co najmniej trzy miesiące w przypadku pracowników bezpośrednio zaangażowanych w nadzór nad instytucjami tylko wtedy, gdy dłuższy okres karencji:

a) nadmiernie ograniczałby zdolność właściwego organu do zatrudniania nowych pracowników mających odpowiednie lub niezbędne umiejętności do wykonywania jego funkcji nadzorczych, w szczególności biorąc pod uwagę niewielki rozmiar krajowego rynku pracy; lub

b) stanowiłby naruszenie odnośnego prawa podstawowego uznanego w konstytucji danego państwa członkowskiego, Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej lub odnośnych praw pracowniczych określonych w krajowym prawie pracy.

6. Pracownicy i członkowie jednostki zarządzającej właściwego organu podlegający zakazowi przewidzianemu w ust. 3 lit. b) są uprawnieni do odpowiedniej rekompensaty za ten zakaz. Państwa członkowskie decydują o odpowiedniej formie takiej rekompensaty.

7. Państwa członkowskie zapewniają, aby pracownicy i członkowie jednostki zarządzającej właściwego organu byli objęci obowiązkiem przedstawienia oświadczenia o braku konfliktu interesów. Oświadczenie to powinno zawierać informacje na temat posiadanych przez członków udziałów w formie papierów wartościowych, akcji, obligacji, funduszy wspólnego inwestowania, funduszy inwestycyjnych, funduszy mieszanych, funduszy hedgingowych i funduszy inwestycyjnych typu ETF, które mogą budzić obawy co do konfliktu interesów. Odnośne osoby składają oświadczenie o braku konfliktu interesów przed ich powołaniem, a następnie co roku.

Oświadczenie o braku konfliktu interesów pozostaje bez uszczerbku dla wszelkich wymogów dotyczących składania oświadczeń majątkowych zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami krajowymi.

8. W przypadku gdy pracownik lub członek jednostki zarządzającej właściwego organu jest właścicielem – w momencie jego zatrudniania lub powołania lub w dowolnym późniejszym terminie – instrumentów finansowych, które mogą prowadzić do konfliktu interesów, właściwy organ jest uprawniony do żądania w indywidualnych przypadkach, aby instrumenty te zostały sprzedane lub zbyte w rozsądnym terminie. Właściwe organy są również uprawnione do zezwalania, w indywidualnych przypadkach, na sprzedaż lub zbycie przez tych członków instrumentów finansowych, które posiadali w chwili ich zatrudniania lub powołania.

9. Aby zapewnić proporcjonalne stosowanie niniejszego artykułu, EUNB wyda, do dnia 10 lipca 2026 r., wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, skierowane do właściwych organów, dotyczące zapobiegania konfliktom interesów we właściwych organach oraz dotyczące niezależności właściwych organów, z uwzględnieniem najlepszych praktyk międzynarodowych.

Artykuł 5

Koordynacja wewnątrz państw członkowskich

Państwa członkowskie, w których istnieje więcej niż jeden właściwy organ sprawujący nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi i instytucjami finansowymi, podejmują wymagane środki w celu zapewnienia koordynacji prac takich organów.

Artykuł 6

Współpraca w ramach Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego

Podczas wykonywania swoich obowiązków właściwe organy uwzględniają zbieżność instrumentów nadzoru oraz praktyk nadzorczych przy stosowaniu przepisów ustawowych, wykonawczych i wymogów administracyjnych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013. W tym celu państwa członkowskie:

a) zapewniają prowadzenie przez właściwe organy, będące stronami Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego (ESNF), współpracy w duchu zaufania i pełnego wzajemnego poszanowania, w szczególności przy zapewnianiu przepływu stosownych i wiarygodnych informacji między nimi a pozostałymi stronami ESNF, zgodnie z zasadą lojalnej współpracy określonej w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej;

b) zapewniają uczestnictwo właściwych organów w działaniach EUNB, a w stosownych przypadkach – w kolegiach organów nadzoru;

c) zapewniają dokładanie przez właściwe organy wszelkich starań w celu zastosowania się do wytycznych i zaleceń wydawanych przez EUNB zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 i reagowanie na ostrzeżenia i zalecenia wydawane przez ERRS zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010;

d) zapewniają prowadzenie przez właściwe organy ścisłej współpracy z ERRS;

e) gwarantują, że zakres uprawnień powierzonych właściwym organom na poziomie krajowym nie będzie utrudniał im wykonywania obowiązków wynikających z członkostwa w EUNB, a w stosownych przypadkach – w ERRS, lub z przepisów niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 7

Unijny wymiar działań nadzorczych

Wykonując swoje ogólne obowiązki, właściwe organy z każdego państwa członkowskiego należycie uwzględniają potencjalny wpływ swoich decyzji na stabilność systemów finansowych we wszystkich innych zainteresowanych państwach członkowskich, w szczególności w sytuacjach nadzwyczajnych, w oparciu o informacje dostępne w danym czasie.

TYTUŁ III

WARUNKI PODEJMOWANIA DZIAŁALNOŚCI PRZEZ INSTYTUCJE KREDYTOWE

ROZDZIAŁ 1

Ogólne warunki podejmowania działalności przez instytucje kredytowe

Artykuł 8

Zezwolenie

1. Państwa członkowskie wymagają uzyskania przez instytucje kredytowe zezwolenia przed rozpoczęciem działalności. Nie naruszając przepisów art. 10– 14, państwa te określają warunki uzyskiwania takich zezwoleń i powiadamiają o nich EUNB.

2. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia:

a) informacji, które należy przekazać właściwym organom we wniosku o udzielenie instytucji kredytowej zezwolenia, w tym programu działalności, struktury organizacyjnej i zasad zarządzania przewidzianych w art. 10;

b) wymogów mających zastosowanie do akcjonariuszy i udziałowców posiadających znaczne pakiety akcji lub, w przypadku gdy nie istnieją znaczne pakiety akcji, do 20 największych akcjonariuszy lub udziałowców, zgodnie z art. 14; oraz

c) przeszkód, które mogą uniemożliwiać właściwemu organowi skuteczne sprawowanie funkcji nadzorczych, o których mowa w art. 14.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), b) i c), zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

3. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w zakresie standardowych formularzy, szablonów i procedur służących przekazywaniu informacji, o których mowa w ust. 2 akapit pierwszy lit. a).

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

4. EUNB przedłoży Komisji projekty standardów technicznych, o których mowa w ust. 2 i 3, do dnia 31 grudnia 2015 r.

5. EUNB wydaje wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, skierowane do właściwych organów w celu szczegółowego określenia wspólnej metodyki oceny do celów udzielania zezwoleń zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 8a

Szczególne wymogi w zakresie zezwoleń dla instytucji kredytowych, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013

1. Państwa członkowskie wymagają, aby przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, które uzyskały już zezwolenie na podstawie tytułu II dyrektywy 2014/65/UE, przedłożyły wniosek o udzielenie zezwolenia zgodnie z art. 8 najpóźniej w dniu, w którym miało miejsce którekolwiek z następujących zdarzeń:

a) średnia miesięczna całkowita wartość aktywów obliczona za okres 12 kolejnych miesięcy jest równa lub wyższa niż 30 mld EUR; lub

b) średnia miesięczna całkowita wartość aktywów obliczona za okres 12 kolejnych miesięcy jest niższa niż 30 mld EUR, a przedsiębiorstwo wchodzi w skład grupy, w której całkowita wartość skonsolidowanych aktywów wszystkich przedsiębiorstw należących do grupy mającej siedzibę w Unii – w tym wszelkich ich oddziałów i jednostek zależnych utworzonych w państwie trzecim – posiadających, każde z osobna, aktywa o całkowitej wartości niższej niż 30 mld EUR oraz prowadzących którykolwiek z rodzajów działalności, o których mowa w sekcji A pkt 3 i 6 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE, jest równa lub wyższa 30 mld EUR, przy czym obie te wartości obliczane są jako średnia za okres 12 kolejnych miesięcy.

2. Przedsiębiorstwa, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą w dalszym ciągu prowadzić działalność, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, do czasu uzyskania zezwolenia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, które w dniu 24 grudnia 2019 r. prowadzą działalność jako firmy inwestycyjne posiadające zezwolenie na mocy dyrektywy 2014/65/UE, składają wniosek o zezwolenie zgodnie z art. 8 niniejszej dyrektywy do dnia 27 grudnia 2020 r.

3a. W drodze odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, na podstawie wniosku otrzymanego zgodnie z tym ustępem oraz informacji otrzymanych zgodnie z art. 95a dyrektywy 2014/65/UE, właściwy organ może, po otrzymaniu wniosku od przedsiębiorstwa, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, zwolnić to przedsiębiorstwo z wymogu uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności jako instytucja kredytowa zgodnie z art. 8 niniejszej dyrektywy.

Po otrzymaniu wniosku o zwolnienie właściwy organ powiadamia o tym EUNB. EUNB wydaje opinię w sprawie tego wniosku o zwolnienie w terminie miesiąca od powiadomienia przez właściwy organ. Właściwy organ podejmuje decyzję w sprawie wniosku o zwolnienie, uwzględniając opinię EUNB i co najmniej następujące elementy:

a) w przypadku gdy przedsiębiorstwo jest częścią grupy – strukturę organizacyjną grupy, praktyki księgowania stosowane w ramach grupy i alokację aktywów między podmioty należące do grupy;

b) charakter, wielkość i złożoność działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwo w państwie członkowskim, w którym ma ono siedzibę, i w Unii jako całości;

c) znaczenie działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwo w państwie członkowskim, w którym ma ono siedzibę, i w Unii jako całości oraz ryzyko systemowe wynikające z tej działalności.

W przypadku gdy decyzja właściwego organu odbiega od opinii EUNB, właściwy organ podaje w swojej decyzji przyczyny odstępstwa.

Właściwy organ powiadamia o swojej decyzji zainteresowane przedsiębiorstwo i EUNB. EUNB publikuje tę decyzję, wraz ze swoją opinią, na swojej stronie internetowej.

Właściwy organ dokonuje ponownej oceny swojej decyzji co trzy lata.

4. W przypadku gdy po otrzymaniu informacji zgodnie z art. 95a dyrektywy 2014/65/UE właściwy organ stwierdzi, że przedsiębiorstwo ma uzyskać zezwolenie na działalność jako instytucja kredytowa zgodnie z art. 8 niniejszej dyrektywy, powiadamia on przedsiębiorstwo i właściwy organ zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 26 dyrektywy 2014/65/UE oraz przejmuje odpowiedzialność za procedurę udzielania zezwolenia od dnia tego powiadomienia.

5. W przypadku ponownego udzielenia zezwolenia właściwy organ udzielający zezwolenia zapewnia, aby proces przebiegał tak płynnie, jak to możliwe, oraz aby uwzględnione zostały informacje dotyczące istniejących zezwoleń.

6. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia:

a) informacji, które przedsiębiorstwo ma przekazać właściwym organom we wniosku o udzielenie zezwolenia, obejmujących program działalności, o którym mowa w art. 10;

b) metody obliczania wartości progowych, o których mowa w ust. 1.

Komisji przekazuje się uprawnienia do uzupełniania niniejszej dyrektywy poprzez przyjmowanie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

EUNB przedłoży Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 26 grudnia 2020 r.

7. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu doprecyzowania elementów, które właściwy organ ma wziąć pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o przyznaniu zwolnienia zgodnie z ust. 3a, z uwzględnieniem w szczególności istotności ryzyka kredytowego kontrahenta, na które przedsiębiorstwo jest narażone.

EUNB przedłoży Komisji wspomniane projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 10 stycznia 2026 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

8. Do dnia 31 grudnia 2028 r. EUNB przedstawi Komisji sprawozdanie dotyczące stosowania zwolnienia, o którym mowa w ust. 3a niniejszego artykułu, a także stosowania art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) ppkt (iii) rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 9

Zakaz prowadzenia przez osoby lub przedsiębiorstwa inne niż instytucje kredytowe działalności polegającej na przyjmowaniu od ludności depozytów lub innych środków podlegających zwrotowi

1. Państwa członkowskie wprowadzają zakaz prowadzenia przez osoby lub przedsiębiorstwa niebędące instytucjami kredytowymi działalności polegającej na przyjmowaniu od ludności depozytów lub innych środków finansowych podlegających zwrotowi.

2. Ust. 1 nie ma zastosowania do przyjmowania depozytów lub innych środków finansowych podlegających zwrotowi przez państwo członkowskie, władze regionalne lub lokalne państwa członkowskiego, przez międzynarodowe instytucje publiczne, których członkiem jest co najmniej jedno państwo członkowskie, ani do przypadków wyraźnie objętych przepisami krajowymi lub unijnymi, pod warunkiem jednak, że działalność ta podlega regulacjom i mechanizmom kontroli mającym na celu ochronę deponentów i inwestorów.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i EUNB o krajowych przepisach, które wyraźnie zezwalają przedsiębiorstwom innym niż instytucje kredytowe na działalność polegającą na przyjmowaniu od ludności depozytów i innych środków finansowych podlegających zwrotowi.

4. Na podstawie niniejszego artykułu państwa członkowskie nie mogą zwalniać instytucji kredytowych ze stosowania niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 10

Program działalności, struktura organizacyjna oraz zasady zarządzania

1. Państwa członkowskie wymagają, aby do wniosków o udzielenie zezwolenia dołączane były program działalności, który określa planowane rodzaje działalności, oraz struktura organizacyjna instytucji kredytowej, w tym wskazanie jednostek dominujących, finansowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej w ramach grupy. Państwa członkowskie wymagają również, aby do wniosków o udzielenie zezwolenia dołączany był opis zasad, procedur i mechanizmów, o których mowa w art. 74 ust. 1.

2. Właściwe organy odmawiają udzielenia zezwolenia na rozpoczęcie działalności przez instytucję kredytową, o ile nie są przekonane co do tego, że zasady, procedury i mechanizmy, o których mowa w art. 74 ust. 1, umożliwiają należyte i skuteczne zarządzanie ryzykiem przez tę instytucję.

Artykuł 11

Potrzeby ekonomiczne

Państwa członkowskie nie wymagają, aby wniosek o udzielenie zezwolenia rozpatrywany był pod kątem potrzeb ekonomicznych rynku.

Artykuł 12

Kapitał założycielski

1. Bez uszczerbku dla innych ogólnych warunków przewidzianych w prawie krajowym, właściwe organy odmawiają udzielenia zezwolenia na rozpoczęcie działalności przez instytucje kredytową, gdy instytucja kredytowa nie posiada wydzielonych funduszy własnych ani lub gdy kapitał założycielski danej instytucji wynosi mniej niż 5 mln EUR.

2. Kapitał założycielski obejmuje tylko jedną lub więcej pozycji, o których mowa w art. 26 ust. 1 lit. a)–e) rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

3. Państwa członkowskie mogą postanowić, że instytucje kredytowe, które nie spełniają wymogu posiadania wydzielonych funduszy własnych, a które już istniały w dniu 15 grudnia 1979 r., mogą nadal prowadzić swoją działalność. Państwa członkowskie mogą zwolnić te instytucje kredytowe z obowiązku stosowania się do wymogu określonego w art. 13 ust. 1 akapit pierwszy.

4. Państwa członkowskie mogą udzielić zezwolenia poszczególnym kategoriom instytucji kredytowych, których kapitał założycielski wynosi mniej niż określono w ust. 1, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a) kapitał założycielski wynosi nie mniej niż 1 mln EUR;

b) zainteresowane państwa członkowskie powiadamiają Komisję i EUNB o powodach skorzystania z tej możliwości.

Artykuł 13

Faktyczne kierowanie działalnością oraz miejsce siedziby zarządu

1. Właściwe organy udzielają zezwolenia na rozpoczęcie działalności przez instytucję kredytową jedynie wtedy, gdy przynajmniej dwie osoby faktycznie kierować działalnością wnioskującej instytucji kredytowej.

Właściwe organy odmawiają udzielenia zezwolenia, jeśli członkowie organu zarządzającego nie spełniają wymogów, o których mowa w art. 91 ust. 1.

2. Każde państwo członkowskie wymaga, aby:

a) instytucja kredytowa będąca osobą prawną i posiadająca na mocy prawa krajowego statutową siedzibę miała siedzibę zarządu w tym samym państwie członkowskim, w którym posiada statutową siedzibę;

b) instytucja kredytowa inna niż tak, o której mowa w lit. a), miała swoją siedzibę zarządu w państwie członkowskim, które wydało jej zezwolenie i w którym faktycznie prowadzi swoją działalność.

Artykuł 14

Akcjonariusze i udziałowcy

1. Właściwe organy odmawiają udzielenia zezwolenia na rozpoczęcie działalności przez instytucję kredytową, chyba że instytucja kredytowa poinformowała je o tożsamości swoich bezpośrednich lub pośrednich akcjonariuszy lub udziałowców, będących osobami fizycznymi lub prawnymi, posiadających znaczne pakiety akcji lub udziałów, oraz o wartości takich pakietów, lub, w przypadku, gdy żaden z takich akcjonariuszy lub udziałowców nie posiada znacznego pakietu akcji, o dwudziestu największych akcjonariuszach lub udziałowcach.

Dokonując oceny spełnienia kryteriów dotyczących znacznego pakietu akcji, pod uwagę bierze się prawa głosu, o których mowa w art. 9 i 10 dyrektywy 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie harmonizacji wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym (²⁷), i warunki dotyczące ich konsolidacji określone w art. 12 ust. 4 i 5 tej dyrektywy.

Państwa członkowskie nie biorą pod uwagę praw głosu ani akcji, które instytucje posiadają z racji gwarantowania emisji instrumentów finansowych lub subemisji instrumentów finansowych z gwarancją przejęcia emisji, w tym uwzględnionych w sekcji A pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE, pod warunkiem że prawa te nie są wykonywane lub wykorzystywane w inny sposób w celu ingerencji w sposób zarządzania emitentem oraz że zostaną zbyte w ciągu roku od daty nabycia.

2. Właściwe organy odmawiają udzielenia zezwolenia na rozpoczęcie działalności przez instytucję kredytową, jeśli, mając na uwadze potrzebę zapewnienia należytego i ostrożnego zarządzania instytucją kredytową, nie są przekonane co do odpowiedniości akcjonariuszy lub udziałowców zgodnie z kryteriami określonymi w art. 23 ust. 1. Stosuje się art. 23 ust. 2 i 3 oraz art. 24.

3. W przypadku bliskich powiązań między instytucją kredytową a inną osobą fizyczną lub prawną właściwe organy udzielają zezwolenia tylko wówczas, gdy powiązania te nie stanowią przeszkody w skutecznym wykonywaniu ich funkcji nadzorczych.

Właściwe organy odmawiają udzielenia zezwolenia na rozpoczęcie działalności przez instytucję kredytową, jeśli skuteczne wykonywanie funkcji nadzorczych nie jest możliwe z powodu przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych państwa trzeciego mających zastosowanie do co najmniej jednej osoby fizycznej lub prawnej, z którą instytucja kredytowa posiada bliskie powiązania, bądź też z powodu trudności w egzekwowaniu tych przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych.

Właściwe organy wymagają od instytucji kredytowych przedkładania im informacji, których potrzebują do stałego monitorowania przestrzegania warunków określonych w niniejszym ustępie.

Artykuł 15

Odmowa udzielenia zezwolenia

W przypadku odmowy udzielenia przez właściwy organ zezwolenia na rozpoczęcie działalności przez instytucję kredytową, organ ten powiadamia wnioskodawcę o swojej decyzji i jej powodach w terminie sześciu miesięcy od daty otrzymania wniosku lub, jeśli wniosek jest niekompletny, w terminie sześciu miesięcy od dnia otrzymania informacji wymaganych do podjęcia decyzji.

W każdym przypadku decyzję o udzieleniu lub o odmowie udzielenia zezwolenia podejmuje się w terminie 12 miesięcy od daty otrzymania wniosku.

Artykuł 16

Uprzednie konsultacje z właściwymi organami innych państw członkowskich

1. Przed udzieleniem instytucji kredytowej zezwolenia właściwy organ przeprowadza konsultacje z właściwymi organami innego państwa członkowskiego, jeżeli instytucja kredytowa jest:

a) jednostką zależną instytucji kredytowej działającej na podstawie zezwolenia udzielonego w tym innym państwie członkowskim;

b) jednostką zależną wobec jednostki dominującej w stosunku do instytucji kredytowej działającej na podstawie zezwolenia udzielonego w tym innym państwie członkowskim;

c) kontrolowana przez te same osoby fizyczne lub prawne, które kontrolują instytucję kredytową działającą na podstawie zezwolenia udzielonego w tym innym państwie członkowskim.

2. Przed udzieleniem zezwolenia instytucji kredytowej właściwy organ przeprowadza konsultacje z właściwym organem, który jest odpowiedzialny za nadzór nad zakładami ubezpieczeń lub firmami inwestycyjnymi w danym państwie członkowskiego, w którym dana instytucja kredytowa jest:

a) jednostką zależną zakładu ubezpieczeń lub firmy inwestycyjnej, które posiadają zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie Unii;

b) jednostką zależną wobec jednostki dominującej w stosunku do zakładu ubezpieczeń lub firmy inwestycyjnej, które posiadają zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie Unii;

c) kontrolowana przez te same osoby fizyczne lub prawne, które kontrolują zakład ubezpieczeń lub firmę inwestycyjną posiadające zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie Unii.

3. Odpowiednie właściwe organy, o których mowa w ust. 1 i 2, konsultują się ze sobą w szczególności podczas dokonywania oceny odpowiedniości akcjonariuszy oraz reputacji i doświadczenia członków organu zarządzającego biorących udział w zarządzaniu innym podmiotem należącym do tej samej grupy. Organy te przekazują sobie wszelkie informacje na temat odpowiedniości akcjonariuszy oraz reputacji i doświadczenia członków organu zarządzającego, które są istotne przy udzielaniu zezwoleń oraz prowadzeniu stałej oceny przestrzegania warunków prowadzenia działalności.

Artykuł 17

Oddziały instytucji kredytowych działające na podstawie zezwolenia udzielonego w innym państwie członkowskim

Przyjmujące państwa członkowskie nie wymagają zezwolenia od oddziałów instytucji kredytowych działających na podstawie zezwolenia udzielonego w innym państwie członkowskim oraz nie wymagają wyposażenia tych oddziałów w wydzielony kapitał założycielski. Zakładanie i nadzorowanie takich oddziałów odbywa się zgodnie z przepisami art. 35, art. 36 ust. 1, 2 i 3, art. 37, art. 40–46 oraz art. 49, 74 i 75.

Artykuł 18

Cofnięcie zezwolenia

Właściwe organy mogą cofnąć zezwolenie udzielone instytucji kredytowej tylko w przypadkach, gdy taka instytucja kredytowa:

a) nie wykorzystała zezwolenia w ciągu 12 miesięcy, wyraźnie zrzekła się zezwolenia lub nie prowadziła działalności od ponad sześciu miesięcy, chyba że zainteresowane państwo członkowskie wprowadziło przepis stanowiący, że w takich przypadkach zezwolenie wygasa;

aa) wykorzystuje swoje zezwolenie wyłącznie w celu prowadzenia działalności, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a jej średnia całkowita wartość aktywów jest, przez okres pięciu kolejnych lat, niższa niż wartości progowe określone w tym artykule;

b) uzyskała zezwolenie wskutek przedłożenia nieprawdziwych informacji lub w jakikolwiek inny niezgodny z prawem sposób;

c) nie spełnia już warunków, na podstawie których udzielono zezwolenia;

d) nie spełnia już wymogów ostrożnościowych określonych w częściach trzeciej, czwartej lub szóstej – z wyjątkiem wymogów ustanowionych w art. 92a i 92b – rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub nałożonych zgodnie z art. 104 ust. 1 lit. a) lub art. 105 niniejszej dyrektywy lub nie gwarantuje już zdolności wywiązywania się ze zobowiązań wobec swoich wierzycieli, a w szczególności nie zapewnia już bezpieczeństwa aktywom powierzonym jej przez deponentów;

e) spełnia inne warunki cofnięcia zezwolenia przewidziane przepisami prawa krajowego; lub

f) popełnia jedno z naruszeń, o których mowa w art. 67 ust. 1;

g) spełnia następujące warunki:

(i) ustalono, że jest na progu upadłości lub że jest zagrożona upadłością zgodnie z art. 32 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2014/59/UE lub zgodnie z art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 806/2014;

(ii) organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uznaje, że warunek określony w art. 32 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2014/59/UE lub w art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 806/2014 jest spełniony w odniesieniu do tej instytucji kredytowej;

(iii) organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uznaje, że warunek określony w art. 32 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2014/59/UE lub w art. 18 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 806/2014 nie jest spełniony w odniesieniu do tej instytucji kredytowej.

Artykuł 19

Nazwa instytucji kredytowych

Do celów wykonywania swojej działalności instytucje kredytowe mogą używać na całym obszarze Unii tej samej nazwy, jakiej używają w państwie członkowskim, w którym posiadają siedzibę zarządu, niezależnie od przepisów, które mogą obowiązywać w przyjmującym państwie członkowskim, dotyczących używania określeń „ bank”, „bank oszczędnościowy” lub innych nazw dotyczących bankowości. W przypadku gdy istnieje ryzyko powstania nieporozumienia, przyjmujące państwo członkowskie może wymagać, aby nazwie instytucji, w celu jej doprecyzowania, towarzyszyły pewne informacje wyjaśniające.

Artykuł 20

Powiadamianie o udzieleniu i cofnięciu zezwolenia

1. Właściwe organy powiadamiają EUNB o każdym zezwoleniu udzielonym na podstawie art. 8.

2. Wykaz zawierający nazwę wszystkich instytucji kredytowych, którym udzielono zezwolenia, jest publikowany przez EUNB na jego stronie internetowej oraz co najmniej raz w roku aktualizowany.

3. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany udostępnia zainteresowanym właściwym organom oraz EUNB wszelkie informacje dotyczące grupy instytucji kredytowych zgodnie z art. 14 ust. 3, art. 74 ust. 1 i art. 109 ust. 2, w szczególności dotyczące struktury prawnej i organizacyjnej grupy oraz zarządzania tą grupą.

3a. W wykazie, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, umieszcza się nazwy przedsiębiorstw, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, oraz wskazuje się, że są one instytucjami kredytowymi. W wykazie zaznacza się także wszelkie zmiany w stosunku do poprzedniej wersji wykazu.

4. W wykazie, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, umieszcza się nazwy instytucji kredytowych, które nie dysponują kapitałem w wysokości określonej w art. 12 ust. 1, i wskazuje się, że okoliczność ta dotyczy tych instytucji kredytowych.

5. Właściwe organy powiadamiają EUNB o każdym cofnięciu zezwolenia, podając powody cofnięcia.

Artykuł 21

Zwolnienia dotyczące instytucji kredytowych trwale powiązanych z organem centralnym

1. Właściwe organy mogą zwolnić z wymogów określonych w art. 10, 12 i art. 13 ust. 1 niniejszej dyrektywy instytucję kredytową, o której mowa w art. 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, na warunkach tam określonych.

Państwa członkowskie mogą utrzymać i stosować istniejące prawo krajowe w zakresie stosowania takiego zwolnienia, o ile przepisy takie nie są sprzeczne z niniejszą dyrektywą lub z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013.

2. W przypadku zastosowania przez właściwe organy zwolnienia, o którym mowa w ust. 1, art. 17, 33, 34 i 35, art. 36 ust. 1–3 oraz art. 39–46, tytułu VII rozdział 2 sekcja II i tytułu VII rozdział 4 stosuje się do całego podmiotu, który tworzy organ centralny wraz ze swoimi instytucjami powiązanymi.

Artykuł 21a

Zatwierdzanie finansowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej

1. Dominujące finansowe spółki holdingowe z państwa członkowskiego, dominujące finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej z państwa członkowskiego, unijne dominujące finansowe spółki holdingowe i unijne dominujące finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej występują o zatwierdzenie zgodnie z niniejszym artykułem. Inne finansowe spółki holdingowe lub finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej występują o zatwierdzenie zgodnie z niniejszym artykułem, w przypadku gdy są zobowiązane do zastosowania się do przepisów niniejszej dyrektywy lub rozporządzenia (UE) nr 575/2013 na zasadzie subskonsolidowanej lub gdy są wyznaczone jako odpowiedzialne za zapewnienie przestrzegania przez grupę wymogów ostrożnościowych na zasadzie skonsolidowanej zgodnie z ust. 4 lit. c) niniejszego artykułu.

Właściwe organy regularnie i w każdym razie przynajmniej raz w roku dokonują przeglądu jednostek dominujących instytucji, aby sprawdzić, czy instytucja ta, podmiot ubiegający się o zezwolenie na mocy art. 8 lub podmiot wyznaczony jako odpowiedzialny za zapewnienie przestrzegania przez grupę wymogów ostrożnościowych na zasadzie skonsolidowanej (zwany dalej „wyznaczonym podmiotem”) prawidłowo określiły każdą jednostkę spełniającą kryteria uznania za dominującą finansową spółkę holdingową z państwa członkowskiego, dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej z państwa członkowskiego, unijną dominującą finansową spółkę holdingową lub unijną dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej.

Do celów akapitu drugiego niniejszego ustępu, w przypadku gdy jednostki dominujące znajdują się w innych państwach członkowskich niż państwo członkowskie, w którym instytucja, podmiot ubiegający się o zezwolenie na podstawie art. 8 lub wyznaczony podmiot mają siedzibę, właściwe organy tych państw członkowskich ściśle współpracują, aby przeprowadzić przegląd.

Właściwe organy publikują na swoich stronach internetowych i co roku aktualizują wykaz finansowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej zatwierdzonych lub zwolnionych z wymogu zatwierdzenia w danym państwie członkowskim zgodnie z niniejszym artykułem. Jeżeli udzielono zwolnienia z wymogu zatwierdzenia, w wykazie wskazuje się również wyznaczony podmiot.

2. Do celów ust. 1 finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej, o których mowa w tym ustępie, udostępniają organowi sprawującemu nadzór skonsolidowany i, jeżeli jest to różny organ, właściwemu organowi w państwie członkowskim, w którym spółki te mają siedzibę informacje na temat:

a) struktury organizacyjnej grupy, której częścią jest dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej z jasnym wskazaniem swoich jednostek zależnych i w stosownym przypadku jednostek dominujących, oraz lokalizacji i rodzaju działalności prowadzonej przez każdy z podmiotów w ramach grupy;

b) nominacji co najmniej dwóch osób faktycznie kierujących daną finansową spółką holdingową lub daną finansową spółką holdingową o działalności mieszanej i zgodności z kryteriami i wymogami określonymi w art. 91 ust. 1;

c) zgodności z kryteriami określonymi w art. 14 dotyczącym akcjonariuszy i udziałowców, w przypadku gdy jednostką zależną danej finansowej spółki holdingowej lub danej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej jest instytucja kredytowa;

d) wewnętrznej struktury organizacyjnej i dystrybucji zadań w ramach grupy;

e) wszelkie inne informacje, które mogą być niezbędne do przeprowadzenia ocen, o których mowa w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu.

W przypadku gdy zatwierdzenie lub zwolnienie z wymogu zatwierdzenia finansowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, o których mowa w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu, odbywają się równocześnie z oceną przeprowadzaną na mocy art. 8, 22 lub 27a, właściwy organ do celów tych artykułów koordynuje, stosownie do przypadku, działania z organem sprawującym nadzór skonsolidowany i, jeżeli nie jest to ten sam organ, z właściwym organem w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej. Okres oceny, o którym mowa w art. 22 ust. 2 akapit drugi lub w art. 27a ust. 6, zostaje zawieszony do czasu zakończenia procedury określonej w niniejszym artykule.

3. Zatwierdzenia finansowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej można dokonać na podstawie niniejszego artykułu wyłącznie wtedy, gdy spełnione zostaną wszystkie poniższe warunki:

a) wewnętrzne zasady i dystrybucja zadań w ramach grupy są adekwatne w celu spełniania wymogów nałożonych niniejszą dyrektywą i rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 na zasadzie skonsolidowanej lub subskonsolidowanej oraz w szczególności, skutecznie przyczyniają się do:

(i) koordynowania wszystkich jednostek zależnych danej finansowej spółki holdingowej lub danej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, w tym, w razie potrzeby, w drodze odpowiedniej dystrybucji zadań wśród instytucji będących jednostkami zależnymi;

(ii) zapobiegania konfliktom wewnątrzgrupowym lub rozwiązywania ich; oraz

(iii) wdrażania ogólnogrupowych polityk określonych przez dominującą finansową spółkę holdingową lub dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej w całej grupie;

b) struktura organizacyjna grupy, której częścią jest dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, nie utrudnia ani w żaden sposób nie uniemożliwia skutecznego nadzoru nad instytucjami będącymi jednostkami zależnymi lub instytucjami dominującymi w odniesieniu do indywidualnych, skonsolidowanych lub w stosownych przypadkach subskonsolidowanych wymogów, którym one podlegają. W ocenie tego kryterium uwzględnia się w szczególności:

(i) pozycję danej finansowej spółki holdingowej lub danej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej w grupie wielopoziomowej;

(ii) strukturę akcjonariuszy; oraz

(iii) rolę danej finansowej spółki holdingowej lub danej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej w tej grupie;

c) spełnione są kryteria dotyczące akcjonariuszy i udziałowców instytucji kredytowych określone w art. 14 oraz wymogi określone w art. 121.

4. Finansowa spółka holdingowa lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej mogą ubiegać się o zwolnienie z wymogu zatwierdzenia na mocy niniejszego artykułu, które przyznaje się, jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) główną działalnością finansowej spółki holdingowej jest nabywanie pakietów akcji w jednostkach zależnych lub gdy główną działalnością finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej względem instytucji lub instytucji finansowych jest nabywanie pakietów akcji w jednostkach zależnych;

b) dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej nie zostały wyznaczone jako podmioty restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w żadnej z grup restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji danej grupy zgodnie ze strategią restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji określonej przez odpowiedni organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na podstawie dyrektywy 2014/59/UE;

c) instytucja kredytowa będąca jednostką zależną lub finansowa spółka holdingowa będąca jednostką zależną lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej zatwierdzone zgodnie z niniejszym artykułem są wyznaczone jako odpowiedzialne za zapewnienie przestrzegania przez grupę wymogów ostrożnościowych na zasadzie skonsolidowanej oraz dysponują wszelkimi środkami i upoważnieniami prawnymi niezbędnymi do skutecznego wywiązania się z tych obowiązków;

d) dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej nie uczestniczą w podejmowaniu decyzji dotyczących zarządzania, decyzji operacyjnych ani decyzji finansowych mających wpływ na grupę lub jej jednostki zależne będące instytucjami lub instytucjami finansowymi;

e) nic nie utrudnia skutecznego nadzoru nad grupą na zasadzie skonsolidowanej.

Finansowe spółki holdingowe lub finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej zwolnione z wymogu zatwierdzenia zgodnie z niniejszym ustępem nie są wyłączone z zakresu konsolidacji określonego w niniejszej dyrektywie i rozporządzeniu (UE) nr 575/2013.

4a. Bez uszczerbku dla ust. 4 organ sprawujący nadzór skonsolidowany może w poszczególnych przypadkach zezwolić finansowym spółkom holdingowym lub finansowym spółkom holdingowym o działalności mieszanej zwolnionym z wymogu zatwierdzenia na wyłączenie z zakresu konsolidacji, o ile spełnione są następujące warunki:

a) wyłączenie to nie wpływa na skuteczność nadzoru nad instytucją kredytową będącą jednostką zależną lub nad grupą;

b) finansowa spółka holdingowa lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej nie mają ekspozycji kapitałowych innych niż ekspozycje kapitałowe w instytucji kredytowej będącej jednostką zależną lub w pośredniej dominującej finansowej spółce holdingowej lub finansowej spółce holdingowej o działalności mieszanej kontrolujących instytucję kredytową będącą jednostką zależną;

c) finansowa spółka holdingowa lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej nie korzystają w znacznym stopniu z dźwigni finansowej i nie mają ekspozycji, które nie są związane z ich własnością w instytucji kredytowej będącej jednostką zależną lub w pośredniej dominującej finansowej spółce holdingowej lub finansowej spółce holdingowej o działalności mieszanej kontrolujących instytucję kredytową będącą jednostką zależną.

5. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany na bieżąco monitoruje spełnianie warunków, o których mowa w ust. 3, lub w stosownym przypadku w ust. 4. Finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej udostępniają organowi sprawującemu nadzór skonsolidowany informacje wymagane do bieżącego monitorowania struktury organizacyjnej grupy oraz spełniania warunków, o których mowa w ust. 3, lub w stosownym przypadku w ust. 4. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany przekazuje te informacje właściwemu organowi w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej.

6. W przypadku gdy organ sprawujący nadzór skonsolidowany stwierdził, że warunki określone w ust. 3 nie są lub przestały być spełniane, dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej zostają objęte odpowiednimi środkami nadzorczymi w celu zapewnienia lub przywrócenia, stosownie do przypadku, ciągłości i integralności nadzoru skonsolidowanego i zapewnienia zgodności z wymogami ustanowionymi w niniejszej dyrektywie i w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 na zasadzie skonsolidowanej. W przypadku finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej środki nadzorcze uwzględniają w szczególności skutki dla konglomeratów finansowych.

Środki nadzorcze, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą obejmować:

a) zawieszenie prawa wykonywania głosu z akcji lub udziałów instytucji będących jednostkami zależnymi, posiadanych przez finansową spółkę holdingową lub finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej;

b) wydawanie nakazów sądowych lub sankcji wobec finansowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej lub członków organu zarządzającego i kadry kierowniczej, z zastrzeżeniem art. 65–72;

c) udzielanie instrukcji lub wskazówek finansowej spółce holdingowej lub finansowej spółce holdingowej o działalności mieszanej co do przekazywania swoim akcjonariuszom udziałów kapitałowych w instytucjach będących jednostkami zależnymi;

d) wyznaczenie na czas określony innej finansowej spółki holdingowej, finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej lub instytucji w ramach grupy jako podmiotu odpowiedzialnego za zapewnienie spełniania wymogów ustanowionych w niniejszej dyrektywie i w rozporządzenia (UE) nr 575/2013 na zasadzie skonsolidowanej;

e) ograniczenie lub zakazanie wypłat zysków lub odsetek akcjonariuszom;

f) nałożenie na finansowe spółki holdingowe lub finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej wymogu zbycia lub zmniejszenia pakietów akcji w instytucjach lub innych podmiotach sektora finansowego;

g) nałożenie na finansowe spółki holdingowe lub finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej wymogu przedłożenia planu dotyczącego niezwłocznego przywrócenia zgodności z wymogami.

7. W przypadku gdy organ sprawujący nadzór skonsolidowany stwierdził, że warunki określone w ust. 4 przestały być spełniane, dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej występują o zatwierdzenie zgodnie z niniejszym artykułem.

8. W przypadku gdy organ sprawujący nadzór skonsolidowany jest inny niż właściwy organ w państwie członkowskim, w którym dana finansowa spółka holdingowa lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej mają siedzibę, oba organy współpracują ze sobą, w pełnym porozumieniu, na potrzeby podejmowania decyzji w sprawie zatwierdzenia, zwolnienia z wymogu zatwierdzenia i wyłączenia z zakresu konsolidacji, o których mowa w ust. 3, 4 i 4a, oraz w sprawie środków nadzorczych, o których mowa w ust. 6 i 7. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany przygotowuje ocenę kwestii, o których mowa w ust. 3, 4, 4a, 6 i 7, stosownie do przypadku, i przekazuje tę ocenę właściwemu organowi w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma dana finansowa spółka holdingowa lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej. Te dwa organy dokładają wszelkich starań, aby wypracować wspólną decyzję w terminie dwóch miesięcy od otrzymania tej oceny.

W przypadku wypracowania wspólnej decyzji, jeżeli organ sprawujący nadzór skonsolidowany jest inny niż właściwy organ w państwie członkowskim, w którym dana finansowa spółka holdingowa lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej mają siedzibę, wspólna decyzja jest również wdrażana lub – jeżeli dopuszcza to prawo krajowe – ma bezpośrednie zastosowanie w państwie członkowskim, w którym siedzibę mają dana finansowa spółka holdingowa lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej.

Wspólna decyzja jest należycie udokumentowana i zawiera uzasadnienie. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany przekazuje tę wspólną decyzję danej finansowej spółce holdingowej lub danej finansowej spółce holdingowej o działalności mieszanej.

W razie sporu organ sprawujący nadzór skonsolidowany lub właściwy organ w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, nie podejmują decyzji i kierują sprawę do EUNB zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. EUNB podejmuje decyzję w terminie jednego miesiąca od otrzymania stosownego wniosku. Właściwe organy przyjmują wspólną decyzję zgodnie z decyzją EUNB. Sprawy nie kieruje się do EUNB po upływie dwumiesięcznego okresu lub po wypracowaniu wspólnej decyzji.

9. W przypadku finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej – jeżeli organ sprawujący nadzór skonsolidowany lub właściwy organ w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, jest różny od koordynatora określonego zgodnie z art. 10 dyrektywy 2002/87/WE, do celów podejmowania decyzji lub wspólnych decyzji, o których mowa w ust. 3, 4, 6 i 7 niniejszego artykułu, stosownie do przypadku, wymagana jest zgoda koordynatora. W przypadku gdy wymagana jest zgoda koordynatora, spór zostaje przekazany do odpowiedniego Europejskiego Urzędu Nadzoru – EUNB lub Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (EIOPA), ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (²⁸), który podejmuje decyzję w terminie jednego miesiąca od otrzymania stosownego wniosku. Wszelkie decyzje podjęte na podstawie niniejszego ustępu pozostają bez uszczerbku dla zobowiązań wynikających z dyrektyw 2002/87/WE lub 2009/138/WE.

10. W przypadku odmowy zatwierdzenia lub odmowy zwolnienia z wymogu zatwierdzenia danej finansowej spółki holdingowej lub danej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej na podstawie niniejszego artykułu, organ sprawujący nadzór skonsolidowany powiadamia wnioskodawcę o decyzji i o jej powodach w terminie czterech miesięcy od daty otrzymania wniosku lub, jeśli wniosek jest niekompletny, w terminie czterech miesięcy od dnia otrzymania pełnych informacji wymaganych do podjęcia decyzji.

W każdym przypadku decyzję o zatwierdzeniu lub o odmowie zatwierdzenia podejmuje się w terminie sześciu miesięcy od daty otrzymania wniosku. Do odmowy załącza się w razie konieczności jeden ze środków, o których mowa w ust. 6.

Artykuł 21b

Pośrednia unijna jednostka dominująca

1. Jeżeli co najmniej dwie instytucje z siedzibą w Unii wchodzą w skład tej samej grupy z państwa trzeciego, muszą one posiadać jedną pośrednią unijną jednostkę dominującą z siedzibą w Unii.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, o których mowa w ust. 1, na posiadanie dwóch pośrednich unijnych jednostek dominujących, jeżeli stwierdzą, że ustanowienie jednej pośredniej unijnej jednostki dominującej:

a) byłoby niezgodne z obowiązkowym wymogiem rozdzielenia działalności narzuconym przez przepisy lub organy nadzorcze państwa trzeciego, w którym znajduje się siedziba zarządu jednostki dominującej grupy z państwa trzeciego na najwyższym poziomie konsolidacji; lub

b) zmniejszałoby możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w porównaniu z dwiema pośrednimi unijnymi jednostkami dominującymi, zgodnie z oceną przeprowadzoną przez właściwy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji pośredniej unijnej jednostki dominującej.

3. Pośrednia unijna jednostka dominująca jest instytucją kredytową posiadającą zezwolenie wydane zgodnie z art. 8 lub finansową spółką holdingową lub finansową spółką holdingową o działalności mieszanej, której przyznano zatwierdzenie zgodnie z art. 21a.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu, w przypadku gdy żadna z instytucji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, nie jest instytucją kredytową lub gdy druga pośrednia unijna jednostka dominująca musi zostać ustanowiona w związku z działalnością inwestycyjną celem spełnienia obowiązkowego wymogu, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, pośrednia unijna jednostka dominująca lub druga pośrednia unijna jednostka dominująca mogą być firmą inwestycyjną posiadającą zezwolenie udzielone zgodnie z art. 5 ust. 1 dyrektywy 2014/65/UE, która to firma podlega dyrektywie 2014/59/UE.

4. Przepisy ust. 1, 2 i 3 nie mają zastosowania w przypadku, gdy całkowita wartość aktywów w Unii grupy z państwa trzeciego wynosi mniej niż 40 mld EUR.

5. Do celów niniejszego artykułu:

a) całkowita wartość aktywów w Unii grupy z państwa trzeciego jest sumą następujących wartości:

(i) całkowita wartość aktywów każdej instytucji w Unii należącej do grupy z państwa trzeciego, która to kwota wynika z jej skonsolidowanego bilansu lub z ich poszczególnych bilansów, w przypadku gdy bilans instytucji nie jest skonsolidowany; oraz

(ii) całkowita wartość aktywów każdego oddziału grupy z państwa trzeciego posiadającego zezwolenie na prowadzenie działalności w Unii zgodnie z niniejszą dyrektywą, rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 (²⁹) lub dyrektywą 2014/65/UE;

b) pojęcie „instytucja” obejmuje również firmy inwestycyjne.

6. Właściwe organy przekazują EUNB następujące informacje odnoszące się do każdej grupy z państwa trzeciego działającej na obszarze objętym ich jurysdykcją:

a) nazwy i całkowitą wartość aktywów nadzorowanych instytucji należących do grupy z państwa trzeciego;

b) nazwy i całkowitą wartość aktywów odpowiadających oddziałom, które uzyskały zezwolenie w tym państwie członkowskim zgodnie z niniejszą dyrektywą, dyrektywą 2014/65/UE lub rozporządzeniem (UE) nr 600/2014, oraz rodzaje działalności, na prowadzenie których instytucje te mają zezwolenie;

c) nazwę i rodzaj, o którym mowa w ust. 3, każdej pośredniej unijnej jednostki dominującej ustanowionej w danym państwie członkowskim oraz nazwę grupy z państwa trzeciego, do której jednostka ta należy.

6a. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu określenia jednolitych formatów i definicji oraz opracowuje rozwiązania informatyczne, które należy stosować w Unii do zgłaszania informacji, o których mowa w ust. 6.

EUNB przedłoży Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 10 stycznia 2026 r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

7. EUNB publikuje na swojej stronie internetowej wykaz wszystkich grup z państwa trzeciego działających w Unii oraz ich pośredniej unijnej jednostki dominującej lub pośrednich unijnych jednostek dominujących, w stosownym przypadku.

Właściwe organy zapewniają, by każda instytucja podlegająca ich jurysdykcji, która wchodzi w skład grupy z państwa trzeciego, spełniała jeden z następujących warunków:

a) posiadała pośrednią unijną jednostkę dominującą;

b) była pośrednią unijną jednostką dominującą;

c) była jedyną instytucją danej grupy z państwa trzeciego znajdującą się w Unii; lub

d) wchodziła w skład grupy z państwa trzeciego, której łączna wartość aktywów w Unii są mniejsze niż 40 mld EUR.

8. W drodze odstępstwa od ust. 1 grupy z państw trzecich działające za pośrednictwem więcej niż jednej instytucji w Unii, których łączna wartość aktywów w Unii wynosi co najmniej 40 mld EUR w dniu 27 czerwca 2019 r., posiadają pośrednią unijną jednostkę dominującą lub, jeżeli zastosowanie ma ust. 2, dwie pośrednie unijne jednostki dominujące do dnia 30 grudnia 2023 r.

9. Do dnia 30 grudnia 2026 r. Komisja, po konsultacji z EUNB, dokonuje przeglądu wymogów nałożonych na instytucje na podstawie niniejszego artykułu i przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W sprawozdaniu tym uwzględnia się przynajmniej następujące elementy:

a) czy wymogi ustanowione w niniejszym artykule są możliwe do spełnienia, konieczne i proporcjonalne oraz czy inne środki byłyby właściwsze;

b) czy wymogi nałożone na instytucje w niniejszym artykule powinny zostać zmienione, by odzwierciedlić najlepsze praktyki międzynarodowe.

10. Do dnia 28 czerwca 2021 r. EUNB przedłoży Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji sprawozdanie na temat traktowania oddziałów z państw trzecich zgodnie z przepisami prawa krajowego państw członkowskich. W sprawozdaniu tym uwzględnia się przynajmniej następujące elementy:

a) czy i do jakiego stopnia praktyki nadzorcze przewidziane w prawie krajowym w odniesieniu do oddziałów z państw trzecich różnią się między państwami członkowskimi;

b) czy różne traktowanie oddziałów z państw trzecich na podstawie prawa krajowego może prowadzić do arbitrażu regulacyjnego;

c) czy konieczna i właściwa byłaby dalsza harmonizacja krajowych systemów dotyczących oddziałów z państw trzecich, zwłaszcza w odniesieniu do istotnych oddziałów z państw trzecich.

W stosownym przypadku Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek ustawodawczy oparty na zaleceniach EUNB.

Artykuł 21c

Wymóg utworzenia oddziału na potrzeby świadczenia usług bankowych przez przedsiębiorstwa z państw trzecich

1. Państwa członkowskie wymagają, aby przedsiębiorstwa mające siedzibę w państwie trzecim, o których mowa w art. 47, utworzyły oddział na ich terytorium i złożyły wniosek o zezwolenie zgodnie z tytułem VI na rozpoczęcie lub kontynuowanie działalności, o której mowa w art. 47 ust. 1, w danym państwie członkowskim.

2. Wymóg określony w ust. 1 niniejszego artykułu nie ma zastosowania w przypadku, gdy przedsiębiorstwo mające siedzibę w państwie trzecim świadczy usługę lub prowadzi działalność na rzecz klienta lub kontrahenta mającego siedzibę lub znajdującego się w Unii, który jest:

a) klientem detalicznym, uprawnionym kontrahentem lub klientem profesjonalnym w rozumieniu sekcji I i II załącznika II do dyrektywy 2014/65/UE, mającym siedzibę lub znajdującym się w Unii, jeżeli taki klient lub kontrahent z własnej, wyłącznej inicjatywy zwracają się do przedsiębiorstwa mającego siedzibę w państwie trzecim o świadczenie dowolnej usługi lub prowadzenie dowolnej działalności, o których mowa w art. 47 ust. 1 niniejszej dyrektywy;

b) instytucją kredytową;

c) przedsiębiorstwem należącym do tej samej grupy co przedsiębiorstwo mające siedzibę w państwie trzecim.

Bez uszczerbku dla akapitu pierwszego lit. c), w przypadku gdy przedsiębiorstwo z państwa trzeciego pozyskuje klienta lub kontrahenta lub potencjalnego klienta lub kontrahenta, o których mowa w lit. a) tego akapitu, za pośrednictwem podmiotu działającego w jego własnym imieniu lub mającego bliskie powiązania z takim przedsiębiorstwem z państwa trzeciego, lub za pośrednictwem jakiejkolwiek innej osoby działającej w imieniu takiego przedsiębiorstwa nie uznaje się tego za usługę świadczoną z własnej, wyłącznej inicjatywy klienta lub kontrahenta lub potencjalnego klienta lub kontrahenta.

Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy były uprawnione do nałożenia na instytucje kredytowe mające siedzibę i oddziały utworzone na ich terytorium wymogu dostarczania im informacji wymaganych do monitorowania usług świadczonych z własnej, wyłącznej inicjatywy klienta lub kontrahenta mających siedzibę lub znajdujących się na ich terytorium, w przypadku gdy takie usługi są świadczone przez przedsiębiorstwa z siedzibą w państwach trzecich należące do tej samej grupy.

3. Inicjatywa klienta lub kontrahenta, o których mowa w ust. 2, nie uprawnia przedsiębiorstwa z państwa trzeciego do wprowadzania do obrotu kategorii produktów, działań lub usług innych niż te, które zamówił klient lub kontrahent, inaczej niż za pośrednictwem oddziału z państwa trzeciego utworzonego w państwie członkowskim. Utworzenie oddziału z państwa trzeciego nie jest jednak wymagane w odniesieniu do usług, działań lub produktów niezbędnych do zapewnienia usługi, produktu lub działania, które zostały pierwotnie zamówione przez klienta lub kontrahenta, lub ściśle powiązanych z ich zapewnieniem, w tym w przypadku gdy takie ściśle powiązane usługi, działania lub produkty są zapewniane później niż usługi, działania lub produkty pierwotnie zamówione.

4. Wymóg określony w ust. 1 niniejszego artykułu nie ma zastosowania do usług i działalności wymienionych w sekcji A załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE, w tym do wszelkich dodatkowych usług pomocniczych, takich jak przyjmowanie powiązanych depozytów lub udzielanie kredytów lub pożyczek, których celem jest świadczenie usług na podstawie tej dyrektywy.

5. W celu zachowania praw nabytych klientów na mocy istniejących umów wymóg określony w ust. 1 pozostaje bez uszczerbku dla istniejących umów, które zostały zawarte przed dniem 11 lipca 2026 r.

6. Do dnia 10 lipca 2025 r. EUNB, po konsultacji z EUNUiPPE i EUNGiPW, dokona przeglądu, czy jakikolwiek podmiot sektora finansowego oprócz instytucji kredytowych powinien zostać zwolniony z wymogu utworzenia oddziału w celu świadczenia usług bankowych przez przedsiębiorstwa z państw trzecich zgodnie z niniejszym artykułem. EUNB przedłoży sprawozdanie na ten temat Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji. W sprawozdaniu tym uwzględnione zostaną kwestie dotyczące stabilności finansowej oraz wpływ na konkurencyjność Unii.

Na podstawie tego sprawozdania Komisja w stosownym przypadku przedłoży wniosek ustawodawczy Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

ROZDZIAŁ 2

Znaczny pakiet akcji instytucji kredytowej

Artykuł 22

Powiadomienie o planowanym nabyciu znacznego pakietu akcji i ocena tego nabycia

1. Państwa członkowskie wymagają, by każda osoba fizyczna lub prawna bądź grupa takich osób działających w porozumieniu (zwana dalej „potencjalnym nabywcą”), która postanowiła nabyć, bezpośrednio lub pośrednio, znaczny pakiet akcji instytucji kredytowej lub zwiększyć, bezpośrednio lub pośrednio, taki znaczny pakiet akcji instytucji kredytowej, w wyniku czego udział posiadanych praw głosu lub posiadanego kapitału osiągnie bądź przekroczy 20 %, 30 % lub 50 % albo instytucja kredytowa stanie się jednostką zależną w stosunku do tej osoby (operacja zwana dalej „ planowanym nabyciem”), uprzednio poinformowała w formie pisemnej organy właściwe dla instytucji kredytowej, w której zamierza ona nabyć lub zwiększyć znaczny pakiet akcji, o wielkości tego pakietu oraz przekazała odpowiednie informacje, określone zgodnie z art. 23 ust. 4. Państwa członkowskie nie są zobowiązane do stosowania progu 30 %, jeżeli zgodnie z art. 9 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/109/WE stosują próg w wysokości jednej trzeciej.

2. Właściwe organy potwierdzają pisemnie odbiór powiadomienia zgodnie z ust. 1 lub dalszych informacji zgodnie z ust. 3 bezzwłocznie, a w każdym przypadku w ciągu 10 dni roboczych od otrzymania powiadomienia lub tych informacji.

Właściwe organy przeprowadzają ocenę, o której mowa w art. 23 ust. 1 (zwaną dalej „oceną”), w terminie nie dłuższym niż 60 dni roboczych od dnia pisemnego potwierdzenia odbioru powiadomienia i wszystkich dokumentów, których załączenia do powiadomienia wymaga państwo członkowskie na podstawie wykazu określonego w art. 23 ust. 4 (który to okres zwany jest dalej „okresem oceny”).

Właściwe organy powiadamiają potencjalnego nabywcę o terminie, w którym upływa okres oceny, w chwili potwierdzenia odbioru.

3. Podczas okresu oceny i nie później niż pięćdziesiątego dnia roboczego okresu oceny właściwe organy mogą w razie potrzeby zwrócić się o dalsze informacje, które są konieczne do ukończenia oceny. Wniosek ten przekazuje się w formie pisemnej i wskazuje się w nim szczegółowo, jakie dodatkowe informacje są wymagane.

Bieg okresu oceny ulega zwieszeniu na czas od dnia przekazania przez właściwe organy wniosku o informacje do dnia otrzymania odpowiedzi na niego od potencjalnego nabywcy. Okres zawieszenia nie przekracza 20 dni roboczych. Właściwe organy mogą wystosowywać według własnego uznania ewentualne dalsze wnioski o uzupełnienie lub wyjaśnienie informacji, jednak wnioski te nie powodują zawieszenia biegu okresu oceny.

4. Właściwe organy mogą przedłużyć okres, na jaki został zawieszony bieg okresu oceny wspomniany w ust. 3 akapit drugi, do maksymalnie trzydziestu dni roboczych, jeżeli siedziba lub miejsce zamieszkania potencjalnego nabywcy mieści się poza terytorium Unii lub podlega on regulacji państwa trzeciego lub jest osobą fizyczną lub prawną, która nie podlega nadzorowi na podstawie niniejszej dyrektywy, dyrektywy 2009/65/WE, dyrektywy 2009/138/WE lub dyrektywy 2004/39/WE.

5. Jeśli właściwe organy zdecydowały się sprzeciwić planowanemu nabyciu, informują o tym potencjalnego nabywcę w formie pisemnej w terminie dwóch dni roboczych od zakończenia oceny, lecz przed upływem okresu oceny, podając uzasadnienie. Odpowiednie uzasadnienie takiej decyzji może, z zastrzeżeniem przepisów krajowych, zostać podane do publicznej wiadomości na żądanie potencjalnego nabywcy. Brak takiego żądania ze strony potencjalnego nabywcy nie stanowi dla państwa członkowskiego przeszkody, aby zezwolić właściwemu organowi na opublikowanie tego uzasadnienia.

6. Jeśli przed upływem okresu oceny właściwe organy nie wyrażą w formie pisemnej sprzeciwu wobec planowanego nabycia, planowane nabycie uznaje się za zatwierdzone.

7. Właściwe organy mogą określić maksymalny termin na sfinalizowanie planowanego nabycia i przedłużyć go w stosownych przypadkach.

8. Państwa członkowskie nie mogą ustanawiać w odniesieniu do powiadomienia właściwych organów i zatwierdzenia przez nie bezpośredniego lub pośredniego nabycia praw głosu lub kapitału bardziej restrykcyjnych wymogów niż wymogi określone w niniejszej dyrektywie.

9. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu ustanowienia wspólnych procedur, formularzy i szablonów na potrzeby procesu konsultacji między odpowiednimi właściwymi organami, o którym mowa w art. 24.

EUNB przedłoży Komisji projekty standardów technicznych, o których mowa w ust. 9 i 10, do dnia 31 grudnia 2015 r.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 23

Kryteria oceny

1. W ramach oceny powiadomienia przewidzianego w art. 22 ust. 1 oraz informacji, o których mowa w art. 22 ust. 3, właściwe organy, dla zapewnienia należytego i ostrożnego zarządzania instytucją kredytową, której akcje mają zostać nabyte, oraz mając na względzie prawdopodobny wpływ potencjalnego nabywcy na tę instytucję kredytową, oceniają odpowiedniość potencjalnego nabywcy oraz bezpieczeństwo finansowe planowanego nabycia na podstawie poniższych kryteriów:

a) reputacja potencjalnego nabywcy;

b) reputacja, wiedza, umiejętności i doświadczenie, zgodnie z art. 91 ust. 1, wszelkich członków organu zarządzającego, którzy będą kierować działalnością instytucji kredytowej w wyniku planowanego nabycia;

c) solidność finansowa potencjalnego nabywcy, w szczególności w odniesieniu do rodzaju działalności prowadzonej i planowanej przez instytucję kredytową, której akcje mają zostać nabyte;

d) czy instytucja kredytowa będzie w stanie spełnić, jak również nadal spełniać w przyszłości, wymogi ostrożnościowe wynikające z niniejszej dyrektywy oraz rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a w stosownych przypadkach również z innych przepisów unijnych, w szczególności dyrektyw 2002/87/WE i 2009/110/WE, w tym czy struktura grupy, której będzie częścią, umożliwia sprawowanie skutecznego nadzoru, skuteczną wymianę informacji między właściwymi organami oraz podział obowiązków pomiędzy właściwymi organami;

e) czy istnieją uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że w związku z planowanym nabyciem dokonuje się lub dokonano bądź usiłuje się lub usiłowano dokonać prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w rozumieniu art. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 (³⁰) lub że planowane nabycie może zwiększyć takie ryzyko.

Do celów oceny kryterium określonego w akapicie pierwszym lit. e) niniejszego ustępu właściwe organy konsultują się, w kontekście przeprowadzanych przez siebie weryfikacji, z organami odpowiedzialnymi za nadzór nad instytucjami kredytowymi zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849.

Właściwe organy mogą wyrazić sprzeciw wobec planowanego nabycia, jeżeli potencjalny nabywca znajduje się w państwie trzecim wymienionym jako państwo trzecie wysokiego ryzyka borykające się ze strategicznymi brakami w systemie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu zgodnie art. 9 dyrektywy (UE) 2015/849, lub w państwie trzecim, które jest objęte środkami ograniczającymi Unii, a właściwy organ ocenia, że fakt ten wpływa na zdolność potencjalnego nabywcy do wprowadzenia wymaganych praktyk i procesów w celu spełnienia wymogów systemu przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu.

2. Właściwe organy mogą wyrazić sprzeciw wobec planowanego nabycia jedynie wówczas, gdy na podstawie kryteriów określonych w ust. 1 istnieją ku temu uzasadnione powody lub jeżeli informacje przekazane przez potencjalnego nabywcę są niekompletne.

Do celów niniejszego ustępu i w odniesieniu do kryterium określonego w ust. 1 lit. e) niniejszego artykułu przy ocenie planowanego nabycia właściwe organy uwzględniają negatywną opinię organów odpowiedzialnych za nadzór nad instytucjami kredytowymi zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849, otrzymaną przez właściwe organy w ciągu 30 dni roboczych od pierwotnego wniosku, i opinia ta może stanowić uzasadnioną podstawę sprzeciwu.

3. Państwa członkowskie nie nakładają żadnych wstępnych warunków dotyczących wielkości pakietu, jaki musi zostać nabyty, ani nie zezwalają swoim właściwym organom na dokonywanie oceny planowanego nabycia pod kątem potrzeb ekonomicznych rynku.

4. Państwa członkowskie publikują wykaz informacji, które są niezbędne do przeprowadzenia oceny oraz które muszą zostać przekazane właściwym organom w chwili powiadomienia, o którym mowa w art. 22 ust. 1. Zakres wymaganych informacji jest proporcjonalny i dostosowany do charakteru potencjalnego nabywcy i planowanego nabycia. Państwa członkowskie nie wymagają informacji, które nie są istotne dla przeprowadzenia oceny ostrożnościowej.

5. Niezależnie od przepisów art. 22 ust. 2, 3 i 4, w przypadku gdy właściwy organ otrzyma powiadomienie o co najmniej dwóch planowanych transakcjach nabycia lub zwiększenia znacznych pakietów akcji tej samej instytucji kredytowej, traktuje on potencjalnych nabywców w sposób niedyskryminujący.

6. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych określających minimalny wykaz informacji, które potencjalny nabywca ma przekazać właściwemu organowi w chwili dokonywania powiadomienia, o którym mowa w art. 22 ust. 1.

Do celów akapitu pierwszego EUNB uwzględnia przepisy tytułu II dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1132 (³¹).

EUNB przedłoży Komisji wspomniane projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 10 stycznia 2026 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 24

Współpraca właściwych organów

1. Odpowiednie właściwe organy w pełni konsultują się ze sobą podczas przeprowadzania oceny, w przypadku gdy potencjalny nabywca jest jednym z poniższych podmiotów:

a) instytucją kredytową, zakładem ubezpieczeń, zakładem reasekuracji, firmą inwestycyjną lub spółką zarządzającą w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2009/65/WE (zwaną dalej „spółką zarządzającą UCITS”), posiadającymi zezwolenie na prowadzenie działalności w innym państwie członkowskim lub w sektorze innym niż sektor, w którym ma nastąpić transakcja nabycia;

b) jednostką dominującą w stosunku do instytucji kredytowej, zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji, firmy inwestycyjnej lub spółki zarządzającej UCITS, posiadających zezwolenie na prowadzenie działalności w innym państwie członkowskim lub w sektorze innym niż sektor, w którym ma nastąpić transakcja nabycia;

c) osobą fizyczną lub prawną kontrolującą instytucję kredytową, zakład ubezpieczeń, zakład reasekuracji, firmę inwestycyjną lub spółkę zarządzającą UCITS, posiadające zezwolenie na prowadzenie działalności w innym państwie członkowskim lub w sektorze innym niż sektor, w którym ma nastąpić transakcja nabycia.

2. Właściwe organy niezwłocznie przekazują sobie wszelkie informacje niezbędne lub istotne dla przeprowadzenia oceny. W tym celu właściwe organy przekazują sobie na żądanie wszelkie istotne informacje, a także przekazują wszelkie niezbędne informacje z własnej inicjatywy. Decyzja właściwego organu, który wydał zezwolenie instytucji kredytowej, której akcje mają zostać nabyte, zawiera wszelkie opinie lub zastrzeżenia wyrażone przez właściwy organ odpowiedzialny za nadzór nad potencjalnym nabywcą.

Artykuł 25

Powiadomienie w przypadku zbycia znacznego pakietu akcji

Państwa członkowskie wymagają od każdej osoby fizycznej lub prawnej, która postanowiła zbyć bezpośrednio lub pośrednio znaczny pakiet akcji instytucji kredytowej, aby osoba ta uprzednio w formie pisemnej powiadomiła o zbyciu właściwe organy, wraz z informacją o wielkości pakietu akcji, który zamierza zbyć. Osoba taka powiadamia również właściwe organy w przypadku podjęcia decyzji o zmniejszeniu posiadanego znacznego pakietu akcji, w wyniku czego udział posiadanych praw głosu lub posiadanego kapitału spadłby poniżej 20 %, 30 % lub 50 % lub instytucja kredytowa przestałaby być jednostką zależną w stosunku do takiej osoby. Państwa członkowskie nie są zobowiązane do stosowania progu 30 %, jeżeli zgodnie z art. 9 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/109/WE stosują próg w wysokości jednej trzeciej.

Artykuł 26

Obowiązki informacyjne i sankcje

1. Instytucje kredytowe powiadamiają właściwe organy, gdy tylko uzyskają stosowną wiedzę, o wszelkich transakcjach nabycia lub zbycia pakietów ich akcji, w wyniku których wielkość pakietów akcji przekroczy jeden z progów określonych w art. 22 ust. 1 i art. 25 lub spadnie poniżej jednego z tych progów.

Instytucje kredytowe dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym przynajmniej raz do roku przekazują właściwym organom nazwiska lub nazwy akcjonariuszy i udziałowców posiadających znaczne pakiety akcji i wielkość tych pakietów na podstawie, na przykład, informacji uzyskanych na dorocznym walnym zgromadzeniu akcjonariuszy i udziałowców lub uzyskanych w wyniku zastosowania się do przepisów dotyczących spółek dopuszczonych do obrotu na rynku regulowanym.

2. W przypadku gdy wpływ wywierany przez osoby określone w art. 22 ust. 1 może okazać się niekorzystny dla ostrożnego i należytego zarządzania instytucją, państwa członkowskie wymagają od właściwych organów podjęcia odpowiednich środków, aby zapobiec tej sytuacji. Środki te mogą obejmować: nakazy sądowe, sankcje, z zastrzeżeniem art. 65–72, wobec członków organu zarządzającego i kadry kierowniczej lub zawieszenie prawa wykonywania głosu z akcji lub udziałów posiadanych przez danych akcjonariuszy lub udziałowców danej instytucji kredytowej.

Podobne środki stosuje się wobec osób fizycznych lub prawnych, które nie dopełnią obowiązku uprzedniego powiadomienia właściwych organów w sytuacjach określonych w art. 22 ust. 1, z zastrzeżeniem art. 65–72.

Jeśli mimo sprzeciwu właściwych organów dochodzi do nabycia pakietu akcji, państwa członkowskie, niezależnie od zastosowania wszelkich innych sankcji, zawieszają wykonywanie danych praw głosu lub unieważniają głosy oddane, bądź też zastrzegają możliwość ich unieważnienia.

Artykuł 27

Kryteria dotyczące znacznych pakietów akcji

Dokonując oceny spełnienia kryteriów dotyczących znacznego pakietu akcji, o których mowa art. 22, 25 i 26, pod uwagę bierze się prawa głosu, o których mowa w art. 9, 10 i 11 dyrektywy 2004/109/WE, oraz warunki dotyczące ich konsolidacji określone w art. 12 ust. 4 i 5 tej dyrektywy.

Dokonując oceny spełnienia kryteriów dotyczących znacznego pakietu akcji, o których mowa w art. 26, państwa członkowskie nie biorą pod uwagę praw głosu ani akcji, które instytucje mogą posiadać z racji gwarantowania emisji instrumentów finansowych lub subemisji instrumentów finansowych z gwarancją przejęcia emisji uwzględnionych w sekcji A pkt 6 załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE, pod warunkiem że prawa te nie są wykonywane ani używane w inny sposób w celu ingerencji w sposób zarządzania emitentem oraz że zostaną zbyte w ciągu roku od daty nabycia.

ROZDZIAŁ 3

NABYCIE LUB ZBYCIE ISTOTNEGO PAKIETU AKCJI

Artykuł 27a

Powiadomienie o nabyciu i ocena nabycia

1. Państwa członkowskie nakładają na instytucje oraz finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej objęte zakresem art. 21a ust. 1 (zwane dalej „potencjalnym nabywcą”) wymóg powiadomienia ich właściwego organu, z wyprzedzeniem i na piśmie, jeżeli zamierzają nabyć, bezpośrednio lub pośrednio, istotny pakiet akcji (dalej „planowane nabycie”). W powiadomieniu wskazuje się wielkość planowanego nabycia oraz stosowne informacje określone w art. 27b ust. 5.

2. Do celów ust. 1 pakiet uznaje się za istotny, jeżeli wynosi co najmniej 15 % uznanego kapitału potencjalnego nabywcy.

3. Do celów ust. 1, jeżeli potencjalny nabywca jest instytucją, próg, o którym mowa w ust. 2, stosuje się zarówno na poziomie indywidualnym, jak i na podstawie skonsolidowanej sytuacji grupy. W przypadku przekroczenia progu, o którym mowa w ust. 2, wyłącznie na zasadzie indywidualnej, potencjalny nabywca powiadamia o tym właściwy organ w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę. Właściwy organ dokonuje oceny planowanego nabycia. W przypadku przekroczenia progu na zasadzie indywidualnej oraz na podstawie skonsolidowanej sytuacji grupy, potencjalny nabywca powiadamia o tym również organ sprawujący nadzór skonsolidowany. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany ocenia również planowane nabycie.

4. W przypadku gdy potencjalny nabywca jest finansową spółką holdingową lub finansową spółką holdingową o działalności mieszanej objętymi zakresem art. 21a ust. 1, próg, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, ma zastosowanie na podstawie sytuacji skonsolidowanej, a organem właściwym do celów ust. 1 niniejszego artykułu jest organ sprawujący nadzór skonsolidowany.

5. Właściwy organ potwierdza pisemnie odbiór powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, lub wszelkich dodatkowych informacji zgodnie z ust. 9 bezzwłocznie, a w każdym przypadku w ciągu 10 dni roboczych od otrzymania powiadomienia lub dodatkowych informacji.

6. Właściwy organ przeprowadza ocenę, o której mowa w art. 27b ust. 1, w terminie 60 dni roboczych od dnia pisemnego potwierdzenia odbioru powiadomienia i od dnia odbioru wszystkich dokumentów, w tym dokumentów, których załączenia do powiadomienia wymaga państwo członkowskie zgodnie z art. 27b ust. 5 (zwanym dalej »okresem oceny«).

Jeżeli planowane nabycie dotyczy znacznego pakietu akcji instytucji kredytowej, o którym mowa w art. 22 ust. 1, potencjalny nabywca również podlega wymogowi powiadomienia oraz ocenie zgodnie z tym artykułem. W takim przypadku czas na przeprowadzenie przez właściwy organ zarówno oceny, przewidzianej w art. 27b ust. 1, jak i oceny, o której mowa w art. 22 ust. 2, upływa dopiero po upływie późniejszego z dwóch odnośnych okresów oceny.

7. W przypadku gdy planowane nabycie istotnego pakietu akcji odbywa się między podmiotami z tej samej grupy, o czym mowa w art. 113 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub między podmiotami w ramach tego samego instytucjonalnego systemu ochrony, o czym mowa w art. 113 ust. 7 tego rozporządzenia, właściwy organ nie jest zobowiązany do przeprowadzenia oceny przewidzianej w art. 27b ust. 1 niniejszej dyrektywy.

8. Właściwy organ powiadamia potencjalnego nabywcę o terminie, w którym upływa okres oceny, w chwili potwierdzenia odbioru, o którym mowa w ust. 5.

9. Podczas okresu oceny i w żadnym razie nie później niż 50. dnia roboczego okresu oceny właściwy organ może w razie potrzeby zwrócić się z wnioskiem o dodatkowe informacje, które są niezbędne do zakończenia oceny, o której mowa w art. 27b ust. 1. Wniosek ten przekazuje się na piśmie z wyszczególnieniem dodatkowych wymaganych informacji.

10. Bieg okresu oceny ulega zawieszeniu na czas od dnia przekazania przez właściwy organ wniosku o dodatkowe informacje do dnia otrzymania od potencjalnego nabywcy odpowiedzi na ten wniosek, w której zawarto wszystkie wymagane informacje. Okres zawieszenia nie przekracza 20 dni roboczych. Właściwy organ może wystosowywać według własnego uznania ewentualne dalsze wnioski o uzupełnienie lub wyjaśnienie informacji, jednak wnioski te nie powodują zawieszenia biegu okresu oceny.

11. Właściwy organ może przedłużyć okres zawieszenia, o którym mowa w ust. 10, do maksymalnie 30 dni roboczych w następujących przypadkach:

a) w przypadku gdy nabywana jednostka znajduje się w państwie trzecim lub podlega ramom regulacyjnym państwa trzeciego;

b) w przypadku gdy do przeprowadzenia oceny przewidzianej w art. 27b ust. 1 niniejszej dyrektywy niezbędna jest wymiana informacji z organami odpowiedzialnymi za nadzór nad potencjalnym nabywcą zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849.

12. Jeżeli zatwierdzenie finansowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej objętych zakresem art. 21a ust. 1 następuje jednocześnie z oceną, o której mowa w art. 27b ust. 1, właściwy organ do celów art. 21a ust. 1 koordynuje swoje działania, stosownie do przypadku, z organem sprawującym nadzór skonsolidowany oraz, jeżeli nie jest to ten sam organ, z właściwym organem w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę finansowa spółka holdingowa lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej. W takim przypadku bieg okresu oceny ulega zawieszeniu do daty zakończenia procedury określonej w art. 21a.

13. Jeżeli właściwy organ zdecydował się sprzeciwić planowanemu nabyciu, informuje o tym potencjalnego nabywcę w formie pisemnej w terminie dwóch dni roboczych od zakończenia oceny, o której mowa w art. 27b ust. 1, lecz przed upływem okresu oceny, podając uzasadnienie sprzeciwu.

14. Jeżeli przed upływem okresu oceny właściwy organ nie wyrazi w formie pisemnej sprzeciwu wobec planowanego nabycia, planowane nabycie uznaje się za zatwierdzone.

15. Właściwy organ może określić maksymalny termin na sfinalizowanie planowanego nabycia i przedłużyć go w stosownych przypadkach.

Artykuł 27b

Kryteria oceny

1. W ramach oceny powiadomienia o planowanym nabyciu przewidzianego w art. 27a ust. 1 oraz informacji, o których mowa w art. 27a ust. 9, właściwy organ ocenia perspektywę należytego i ostrożnego zarządzania przez potencjalnego nabywcę, a w szczególności ryzyka, na które ten potencjalny nabywca jest lub może być narażony po planowanym nabyciu, zgodnie z poniższymi kryteriami:

a) czy potencjalny nabywca będzie w stanie spełnić, jak również nadal spełniać w przyszłości, wymogi ostrożnościowe wynikające z niniejszej dyrektywy oraz rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a w stosownych przypadkach również z innych aktów prawnych Unii;

b) czy istnieją uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że w związku z planowanym nabyciem dokonuje się lub dokonano bądź usiłuje się lub usiłowano dokonać prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w rozumieniu art. 1 dyrektywy (UE) 2015/849 lub że planowane nabycie może zwiększyć takie ryzyko.

2. Do celów oceny kryterium określonego w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu właściwy organ konsultuje się, w kontekście przeprowadzanych przez siebie weryfikacji, z organami odpowiedzialnymi za nadzór nad potencjalnym nabywcą zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849.

3. Właściwy organ może wyrazić sprzeciw wobec planowanego nabycia jedynie wówczas, gdy na podstawie kryteriów określonych w ust. 1 niniejszego artykułu istnieją ku temu uzasadnione powody lub jeżeli informacje przekazane przez potencjalnego nabywcę są niekompletne, mimo wniosku wystosowanego zgodnie z art. 27a ust. 9.

Do celów niniejszego ustępu i w odniesieniu do kryterium określonego w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu przy ocenie planowanego nabycia właściwe organy uwzględniają negatywną opinię organów odpowiedzialnych za nadzór nad potencjalnym nabywcą zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849, otrzymaną przez właściwe organy w ciągu 30 dni roboczych od pierwotnego wniosku, i opinia ta może stanowić uzasadnioną podstawę sprzeciwu.

4. Państwa członkowskie nie nakładają żadnych wstępnych warunków dotyczących wielkości planowanego nabycia, ani nie zezwalają właściwemu organowi na dokonywanie oceny planowanego nabycia pod kątem potrzeb ekonomicznych rynku.

5. Państwa członkowskie publikują wykaz informacji, które są niezbędne do przeprowadzenia oceny. Potencjalny nabywca przekazuje te informacje właściwemu organowi w chwili dokonywania powiadomienia, o którym mowa w art. 27a ust. 1. Zakres wymaganych informacji jest proporcjonalny i stosowny do charakteru planowanego nabycia. Państwa członkowskie nie wymagają informacji, które nie są istotne dla przeprowadzenia oceny ostrożnościowej na podstawie niniejszego artykułu.

6. Bez uszczerbku dla art. 27a ust. 5–11, w przypadku gdy właściwy organ otrzyma powiadomienie o co najmniej dwóch planowanych nabyciach istotnych pakietów akcji tego samego podmiotu, traktuje on potencjalnych nabywców w sposób niedyskryminujący.

7. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia:

a) wykazu minimalnych informacji, które potencjalny nabywca ma przekazać właściwemu organowi w chwili dokonywania powiadomienia, o którym mowa w art. 27a ust. 1, art. 27f ust. 1 i art. 27i ust. 1;

b) wspólnej metody oceny kryteriów określonych w niniejszym artykule i art. 27j;

c) procedury mającej zastosowanie do powiadomienia i oceny ostrożnościowej wymaganych na mocy art. 27a i art. 27i.

Do celów akapitu pierwszego EUNB uwzględnia przepisy tytułu II dyrektywy (UE) 2017/1132.

EUNB przedłoży Komisji wspomniane projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 10 lipca 2026 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 27c

Współpraca między właściwymi organami

1. Przeprowadzając ocenę przewidzianą w art. 27b ust. 1, właściwy organ konsultuje się z organami, którym powierzono publiczny obowiązek sprawowania nadzoru nad odnośnymi innymi podmiotami sektora finansowego, w przypadku gdy planowane nabycie dotyczy jednego z poniższych podmiotów:

a) instytucji kredytowej, zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji, firmy inwestycyjnej lub spółki zarządzania aktywami, posiadających zezwolenie na prowadzenie działalności w innym państwie członkowskim lub w sektorze innym niż sektor, w którym działa potencjalny nabywca;

b) jednostki dominującej instytucji kredytowej, zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji, firmy inwestycyjnej lub spółki zarządzania aktywami, posiadającej zezwolenie na prowadzenie działalności w innym państwie członkowskim lub w sektorze innym niż sektor, w którym działa potencjalny nabywca;

c) osoby prawnej kontrolującej instytucję kredytową, zakład ubezpieczeń, zakład reasekuracji, firmę inwestycyjną lub spółkę zarządzania aktywami, posiadającej zezwolenie na prowadzenie działalności w innym państwie członkowskim lub w sektorze innym niż sektor, w którym ma nastąpić transakcja nabycia.

2. W przypadku gdy potencjalny nabywca jest instytucją, a próg, o którym mowa w art. 27a ust. 2, jest przekroczony jedynie na zasadzie indywidualnej, właściwy organ oceniający planowane nabycie powiadamia organ sprawujący nadzór skonsolidowany o planowanym nabyciu w terminie 10 dni roboczych od otrzymania powiadomienia od potencjalnego nabywcy, jeżeli potencjalny nabywca jest częścią grupy, a właściwy organ jest inny niż organ sprawujący nadzór skonsolidowany. Właściwy organ przekazuje również swoją ocenę organowi sprawującemu nadzór skonsolidowany.

W przypadku gdy potencjalny nabywca jest finansową spółką holdingową lub finansową spółką holdingową o działalności mieszanej objętymi zakresem art. 21a ust. 1, organ sprawujący nadzór skonsolidowany oceniający planowane nabycie powiadamia właściwy organ w państwie członkowskim, w którym potencjalny nabywca ma siedzibę, o planowanym nabyciu w terminie 10 dni roboczych od otrzymania powiadomienia od potencjalnego nabywcy, jeżeli ten właściwy organ jest inny niż organ sprawujący nadzór skonsolidowany. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany przekazuje również swoją ocenę temu właściwemu organowi.

W przypadku gdy potencjalny nabywca jest instytucją, a próg, o którym mowa w art. 27a ust. 2, jest przekroczony zarówno na zasadzie indywidualnej, jak i na podstawie skonsolidowanej sytuacji grupy, właściwy organ i organ sprawujący nadzór skonsolidowany oceniający planowane nabycie starają się skoordynować swoje oceny, w szczególności w odniesieniu do konsultacji z odpowiednimi organami, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. W przypadku gdy ocena planowanego nabycia musi zostać przeprowadzona przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany, o którym mowa w art. 27a ust. 3, a organ sprawujący nadzór skonsolidowany jest inny niż właściwy organ w państwie członkowskim, w którym potencjalny nabywca ma siedzibę, oba organy współpracują ze sobą, w pełnym porozumieniu. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany przygotowuje ocenę planowanego nabycia i przekazuje ją właściwemu organowi w państwie członkowskim, w którym potencjalny nabywca ma siedzibę. Te dwa organy dokładają wszelkich starań, aby wypracować wspólną decyzję w terminie dwóch miesięcy od otrzymania tej oceny. Wspólna decyzja jest należycie udokumentowana i zawiera uzasadnienie. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany przekazuje tę wspólną decyzję potencjalnemu nabywcy.

W przypadku niepodjęcia wspólnej decyzji w terminie dwóch miesięcy od otrzymania oceny organ sprawujący nadzór skonsolidowany lub właściwy organ w państwie członkowskim, w którym potencjalny nabywca ma siedzibę, powstrzymują się od podjęcia decyzji i kierują sprawę do EUNB zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. EUNB podejmuje decyzję w terminie miesiąca od otrzymania stosownego wniosku. Zainteresowane organy przyjmują wspólną decyzję zgodnie z decyzją EUNB.

4. Właściwe organy niezwłocznie udostępniają sobie wszelkie informacje niezbędne lub istotne dla przeprowadzenia oceny. W tym celu właściwe organy przekazują sobie, na wniosek lub z własnej inicjatywy, wszelkie informacje istotne dla przeprowadzenia oceny.

Właściwe organy dążą do koordynacji swoich ocen oraz zapewnienia spójności swoich decyzji. W tym celu decyzja właściwego organu odpowiedzialnego za ocenę zawiera wszelkie opinie lub zastrzeżenia wyrażone przez inne odpowiednie właściwe organy.

5. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu ustanowienia wspólnych procedur i formularzy oraz opracowuje szablony na potrzeby procesu konsultacji między odpowiednimi właściwymi organami, o którym mowa w niniejszym artykule.

EUNB przedłoży Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 10 lipca 2026 r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 27d

Powiadomienie o zbyciu istotnego pakietu akcji

Państwa członkowskie nakładają na instytucje oraz finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej objęte zakresem art. 21a ust. 1 wymóg powiadomienia właściwego organu, w przypadku gdy zamierzają dokonać zbycia, bezpośrednio lub pośrednio, istotnego pakietu akcji, zgodnie z art. 27a ust. 2. Takie powiadomienie przekazuje się w formie pisemnej przed dokonaniem zbycia, wraz z informacją o wielkości danego pakietu akcji.

Artykuł 27e

Obowiązki informacyjne i sankcje

Państwa członkowskie zobowiązują właściwe organy do podjęcia odpowiednich środków w przypadku gdy potencjalny nabywca nie powiadomił z wyprzedzeniem o planowanym nabyciu zgodnie z art. 27a ust. 1 lub jeżeli nabył istotny pakiet akcji, o którym mowa w tym artykule, mimo sprzeciwu właściwego organu. Jeżeli mimo sprzeciwu właściwego organu dochodzi do nabycia istotnego pakietu akcji, państwa członkowskie, bez uszczerbku dla możliwych sankcji, przewidują zawieszenie wykonywania odnośnych praw głosu albo unieważnienie głosów oddanych.

ROZDZIAŁ 4

PRZENIESIENIA AKTYWÓW I ZOBOWIĄZAŃ O ISTOTNEJ WARTOŚCI

Artykuł 27f

Powiadomienie o przeniesieniach aktywów i zobowiązań o istotnej wartości

1. Państwa członkowskie nakładają na instytucje oraz finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej objęte zakresem art. 21a ust. 1 wymóg pisemnego powiadomienia właściwego organu z wyprzedzeniem o przeniesieniu aktywów lub zobowiązań o istotnej wartości, którego dokonują w drodze sprzedaży lub innego rodzaju transakcji (zwanym dalej „planowaną operacją”).

Jeżeli w planowanej operacji uczestniczą wyłącznie podmioty z tej samej grupy, podmioty te również podlegają przepisom akapitu pierwszego.

Do celów akapitów pierwszego i drugiego każdy z podmiotów, których dotyczy ta sama planowana operacja, podlega obowiązkowi indywidualnego powiadamiania określonemu w tych akapitach.

2. Do celów ust. 1 planowaną operację uznaje się za istotną dla podmiotu, jeżeli jej wartość odpowiada co najmniej 10 % jego całkowitych aktywów lub zobowiązań, chyba że planowana operacja przeprowadzana jest między podmiotami należącymi do tej samej grupy, w którym to przypadku planowana operacja jest uznawana za istotną dla podmiotu, jeżeli jej wartość odpowiada co najmniej 15 % jego całkowitych aktywów lub zobowiązań.

Do celów akapitu pierwszego niniejszego ustępu w przypadku dominujących finansowych spółek holdingowych i dominujących finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, o których mowa w ust. 1, te wartości procentowe mają zastosowanie na podstawie ich sytuacji skonsolidowanej.

Przy obliczaniu wartości procentowych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, nie uwzględnia się następujących elementów:

a) przeniesienia aktywów zagrożonych;

b) przeniesienia aktywów w celu zaliczenia ich do puli aktywów stanowiących zabezpieczenie w rozumieniu art. 3 pkt 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2162 (³²);

c) przeniesienia aktywów, które mają zostać poddane sekurytyzacji;

d) przeniesienia aktywów lub zobowiązań w kontekście stosowania instrumentów i mechanizmów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz wykonywania uprawnień w zakresie prowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przewidzianych w tytule IV dyrektywy 2014/59/UE.

3. Właściwy organ potwierdza pisemnie odbiór powiadomienia zgodnie z ust. 1 bezzwłocznie, a w każdym przypadku w ciągu 10 dni roboczych od otrzymania powiadomienia.

Artykuł 27g

Obowiązki informacyjne i sankcje

Państwa członkowskie zobowiązują właściwe organy do podjęcia odpowiednich środków w przypadku gdy podmioty nie powiadomią z wyprzedzeniem o planowanej operacji zgodnie z art. 27f ust. 1.

ROZDZIAŁ 5

POŁĄCZENIA I PODZIAŁY

Artykuł 27h

Zakres stosowania i definicje

Niniejszy rozdział pozostaje bez uszczerbku dla stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (³³) i dyrektywy (UE) 2017/1132.

Połączenia i podziały wynikające ze stosowania dyrektywy 2014/59/UE nie podlegają obowiązkom określonym w niniejszym rozdziale.

Do celów niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

1) „połączenie” oznacza dowolną z następujących operacji, poprzez którą:

a) jedna lub kilka spółek w chwili rozwiązania bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego przenosi wszystkie swoje aktywa i zobowiązania lub ich część na inną istniejącą spółkę, spółkę przejmującą, w zamian za emitowanie wspólnikom przejmowanych spółek papierów wartościowych lub udziałów lub akcji stanowiących kapitał tej spółki przejmującej oraz, w stosownych przypadkach, dopłatę w gotówce nieprzekraczającą 10 % wartości nominalnej – o ile mające zastosowanie prawo krajowe nie stanowi inaczej – lub, w przypadku braku wartości nominalnej, wartości księgowej tych papierów wartościowych lub udziałów lub akcji;

b) jedna lub kilka spółek w chwili rozwiązania bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego przenosi wszystkie swoje aktywa i zobowiązania lub ich część na inną istniejącą spółkę, spółkę przejmującą, bez emisji nowych papierów wartościowych lub udziałów lub akcji przez spółkę przejmującą, pod warunkiem że jedna osoba posiada bezpośrednio lub pośrednio wszystkie papiery wartościowe i udziały lub akcje spółek łączących się lub wspólnicy spółek łączących się posiadają papiery wartościowe i udziały lub akcje w takiej samej proporcji we wszystkich spółkach łączących się;

c) dwie lub więcej spółek w chwili rozwiązania bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego przenoszą wszystkie swoje aktywa i zobowiązania lub ich część na zawiązaną przez nie nową spółkę w zamian za emitowanie własnym wspólnikom papierów wartościowych lub udziałów lub akcji stanowiących kapitał tej nowej spółki oraz, w stosownych przypadkach, dopłatę w gotówce nieprzekraczającą 10 % wartości nominalnej – o ile mające zastosowanie prawo krajowe nie stanowi inaczej – lub, w przypadku braku wartości nominalnej, wartości księgowej tych papierów wartościowych lub udziałów lub akcji;

d) w chwili rozwiązania bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego spółka przenosi wszystkie swoje aktywa i zobowiązania lub ich część na spółkę posiadającą wszystkie papiery wartościowe lub udziały lub akcje stanowiące kapitał tej spółki;

2) „podział” oznacza dowolną z następujących operacji:

a) operację, poprzez którą spółka po jej rozwiązaniu bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego przenosi wszystkie swoje aktywa i zobowiązania na więcej niż jedną spółkę w zamian za przyznanie akcjonariuszom lub wspólnikom spółki dzielonej papierów wartościowych lub udziałów lub akcji spółek otrzymujących wkłady wynikające z podziału oraz, w stosownych przypadkach, dopłatę w gotówce nieprzekraczającą 10 % wartości nominalnej – o ile mające zastosowanie prawo krajowe nie stanowi inaczej – lub, w przypadku braku wartości nominalnej, wartości księgowej tych papierów wartościowych lub udziałów lub akcji;

b) operację, poprzez którą spółka po jej rozwiązaniu bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego przenosi wszystkie swoje aktywa i zobowiązania na więcej niż jedną nowo zawiązaną spółkę w zamian za przyznanie akcjonariuszom lub wspólnikom spółki dzielonej papierów wartościowych lub udziałów lub akcji spółek będących odbiorcą oraz, w stosownych przypadkach, dopłatę w gotówce nieprzekraczającą 10 % wartości nominalnej, o ile mające zastosowanie prawo krajowe nie stanowi inaczej lub, w przypadku braku wartości nominalnej, wartości księgowej tych papierów wartościowych lub udziałów lub akcji;

c) operację polegającą na połączeniu operacji opisanych w lit. a) i b);

d) operację, poprzez którą spółka dzielona przenosi część swoich aktywów i zobowiązań na co najmniej jedną spółkę będącą odbiorcą w zamian za wyemitowanie na rzecz akcjonariuszy lub wspólników spółki dzielonej papierów wartościowych lub udziałów lub akcji spółek będących odbiorcą, spółki dzielonej lub zarówno spółek będących odbiorcą, jak i spółki dzielonej oraz, w stosownych przypadkach, dopłatę w gotówce nieprzekraczającą 10 % wartości nominalnej – o ile mające zastosowanie prawo krajowe nie stanowi inaczej – lub, w przypadku braku wartości nominalnej, wartości księgowej tych papierów wartościowych lub udziałów lub akcji;

e) operację, poprzez którą spółka dzielona przenosi część swoich aktywów i zobowiązań na co najmniej jedną spółkę będącą odbiorcą w zamian za wyemitowanie na rzecz spółki dzielonej papierów wartościowych lub udziałów lub akcji spółek będących odbiorcą.

Artykuł 27i

Powiadomienie o połączeniu lub podziale i ocena połączenia lub podziału

1. Państwa członkowskie nakładają na instytucje oraz finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej objęte zakresem art. 21a ust. 1 (zwane dalej „zainteresowanymi stronami z sektora finansowego”), przeprowadzające połączenie lub podział (zwane dalej „planowaną operacją”), wymóg, aby po przyjęciu projektu warunków planowanej operacji i przed przeprowadzeniem planowanej operacji powiadamiały właściwy organ, który będzie odpowiedzialny za sprawowanie nadzoru nad podmiotami powstałymi w wyniku takiej planowanej operacji, oraz przekazały odpowiednie informacje, określone zgodnie z art. 27j ust. 5.

Do celów akapitu pierwszego niniejszego ustępu, jeżeli planowana operacja polega na podziale, właściwym organem, który należy powiadomić i który jest odpowiedzialny za ocenę przewidzianą w art. 27j ust. 1, jest właściwy organ nadzorujący podmiot przeprowadzający planowaną operację.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, w przypadku gdy planowana operacja jest połączeniem, które dotyczy wyłącznie zainteresowanych stron z sektora finansowego należących do tej samej grupy, w tym grupy instytucji kredytowych trwale powiązanych z organem centralnym i nadzorowanych jako grupa, właściwy organ nie ma obowiązku przeprowadzać oceny przewidzianej w art. 27j ust. 1.

3. Oceny przewidzianej w art. 27j ust. 1 nie przeprowadza się w przypadku, gdy planowana operacja wymaga zezwolenia zgodnie z art. 8 lub zatwierdzenia zgodnie z art. 21a.

4. Właściwy organ potwierdza pisemnie odbiór powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, lub dodatkowych informacji przekazanych zgodnie z ust. 5 bezzwłocznie, a w każdym przypadku w ciągu 10 dni roboczych od otrzymania powiadomienia lub dodatkowych informacji.

Jeżeli planowana operacja dotyczy wyłącznie zainteresowanych stron z sektora finansowego należących do tej samej grupy, właściwy organ przeprowadza ocenę, o której mowa w art. 27j ust. 1, w terminie 60 dni roboczych od dnia pisemnego potwierdzenia odbioru powiadomienia i od dnia odbioru wszystkich dokumentów, których załączenia do powiadomienia wymaga państwo członkowskie zgodnie z art. 27j ust. 5 (zwanym dalej »okresem oceny«).

Właściwy organ powiadamia zainteresowane strony z sektora finansowego o terminie, w którym upływa okres oceny, w chwili potwierdzenia odbioru.

5. Właściwy organ może zwrócić się z wnioskiem o dodatkowe informacje, które są niezbędne do zakończenia oceny, o której mowa w art. 27j ust. 1. Wniosek ten przekazuje się na piśmie z wyszczególnieniem dodatkowych wymaganych informacji.

Jeżeli planowana operacja dotyczy wyłącznie zainteresowanych stron z sektora finansowego należących do tej samej grupy, właściwy organ może zwrócić się o dodatkowe informacje nie później niż 50. dnia roboczego okresu oceny.

Bieg okresu oceny ulega zawieszeniu na czas od dnia przekazania przez właściwy organ wniosku o dodatkowe informacje do dnia otrzymania odpowiedzi na niego od zainteresowanych stron z sektora finansowego, w której zawarto wszystkie wymagane informacje. Okres zawieszenia nie przekracza 20 dni roboczych. Właściwy organ może wystosowywać według własnego uznania ewentualne dalsze wnioski o uzupełnienie lub wyjaśnienie informacji, jednak wnioski te nie powodują zawieszenia biegu okresu oceny.

6. Właściwy organ może przedłużyć okres zawieszenia, o którym mowa w ust. 5 akapit trzeci, do maksymalnie 30 dni roboczych w następujących przypadkach:

a) gdy co najmniej jedna z zainteresowanych stron z sektora finansowego znajduje się w państwie trzecim lub podlega ramom regulacyjnym państwa trzeciego;

b) gdy do przeprowadzenia oceny przewidzianej w art. 27j ust. 1 niniejszej dyrektywy niezbędna jest wymiana informacji z organami odpowiedzialnymi za nadzór nad zainteresowanymi stronami z sektora finansowego zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849.

7. Planowana operacja nie może zostać zakończona przed wydaniem pozytywnej opinii przez właściwy organ.

8. W ciągu dwóch dni roboczych od zakończenia oceny właściwy organ wydaje zainteresowanym stronom z sektora finansowego pozytywną lub negatywną uzasadnioną opinię na piśmie. Zainteresowane strony z sektora finansowego przekazują tę uzasadnioną opinię organom odpowiedzialnym na mocy prawa krajowego za kontrolowanie planowanej operacji.

9. Jeżeli planowana operacja dotyczy wyłącznie zainteresowanych stron z sektora finansowego z tej samej grupy i jeżeli przed upływem okresu oceny właściwy organ nie wyrazi w formie pisemnej sprzeciwu wobec planowanej operacji, opinię uznaje się za pozytywną.

10. Uzasadniona pozytywna opinia wydana przez właściwy organ może przewidywać ograniczony okres, w którym planowana operacja ma zostać przeprowadzona.

Artykuł 27j

Kryteria oceny

1. W ramach oceny powiadomienia o planowanej operacji, przewidzianego w art. 27i ust. 1, oraz informacji, o których mowa w art. 27i ust. 5, właściwy organ – w celu zapewnienia należytego profilu ostrożnościowego zainteresowanych stron z sektora finansowego po przeprowadzeniu planowanej operacji, a w szczególności zaradzenia ryzykom, na które są lub mogą być narażone zainteresowane strony z sektora finansowego w trakcie planowanej operacji, oraz ryzykom, na które może być narażony podmiot powstały w wyniku planowanej operacji – oceniają planowaną operację na podstawie następujących kryteriów:

a) reputacja zainteresowanych stron z sektora finansowego, których dotyczy planowana operacja;

b) kondycja finansowa zainteresowanych stron z sektora finansowego, których dotyczy planowana operacja, w szczególności w odniesieniu do rodzaju działalności prowadzonej i planowanej dla podmiotu powstałego w wyniku planowanej operacji;

c) czy podmiot powstały w wyniku planowanej operacji będzie w stanie spełnić, jak również nadal spełniać w przyszłości, wymogi ostrożnościowe wynikające z niniejszej dyrektywy oraz rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a w stosownych przypadkach z innych aktów prawnych Unii, w szczególności dyrektyw 2002/87/WE i 2009/110/WE;

d) czy z perspektywy ostrożnościowej plan wdrożenia planowanej operacji jest realistyczny i rzetelny;

e) czy istnieją uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że w związku z planowaną operacją dokonuje się lub dokonano bądź usiłuje się lub usiłowano dokonać prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w rozumieniu art. 1 dyrektywy (UE) 2015/849 lub że planowana operacja może zwiększyć takie ryzyko.

Plan wdrożenia, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. d), podlega odpowiedniemu monitorowaniu przez właściwy organ do czasu zakończenia planowanej operacji.

2. W celu oceny kryterium określonego w ust. 1 lit. e) niniejszego artykułu właściwy organ konsultuje się, w kontekście przeprowadzanych przez siebie weryfikacji, z organami odpowiedzialnymi za nadzór nad zainteresowanymi stronami z sektora finansowego zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849.

3. Właściwy organ może wydać negatywną opinię na temat planowanej operacji wyłącznie wówczas, gdy kryteria określone w ust. 1 niniejszego artykułu nie są spełnione lub jeżeli informacje przekazane przez zainteresowaną stronę z sektora finansowego są niekompletne, mimo wniosku wystosowanego zgodnie z art. 27i ust. 5.

W odniesieniu do kryterium określonego w ust. 1 lit. e) niniejszego artykułu przy ocenie planowanej operacji właściwy organ uwzględnia negatywną opinię organów odpowiedzialnych za nadzór nad zainteresowanymi stronami z sektora finansowego zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849, otrzymaną przez właściwy organ w ciągu 30 dni roboczych od pierwotnego wniosku, a opinia ta może stanowić uzasadnioną podstawę dla negatywnej decyzji, zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu.

4. Państwa członkowskie nie zezwalają właściwym organom na dokonywanie oceny planowanej operacji pod kątem potrzeb ekonomicznych rynku.

5. Państwa członkowskie publikują wykaz informacji, które są niezbędne do przeprowadzenia oceny przewidzianej w ust. 1 niniejszego artykułu. Zainteresowane strony z sektora finansowego przekazują te informacje właściwym organom w chwili dokonywania powiadomienia, o którym mowa w art. 27i ust. 1. Zakres wymaganych informacji jest proporcjonalny i stosowny do charakteru planowanej operacji. Państwa członkowskie nie wymagają informacji, które nie są istotne dla przeprowadzenia oceny ostrożnościowej na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 27k

Współpraca między właściwymi organami

1. Przeprowadzając ocenę przewidzianą w art. 27j ust. 1 właściwy organ konsultuje się z organami, którym powierzono publiczny obowiązek sprawowania nadzoru nad innymi odnośnymi zainteresowanymi stronami z sektora finansowego, w przypadku gdy w planowanej operacji oprócz zainteresowanych stron z sektora finansowego uczestniczą podmioty, które są dowolnym z poniższych podmiotów:

a) instytucją kredytową, zakładem ubezpieczeń, zakładem reasekuracji, firmą inwestycyjną lub spółką zarządzania aktywami, posiadającymi zezwolenie na prowadzenie działalności w innym państwie członkowskim lub w sektorze innym niż sektor, w którym podejmowana jest planowana operacja;

b) jednostką dominującą instytucji kredytowej, zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji, firmy inwestycyjnej lub spółki zarządzającej aktywami, posiadającą zezwolenie na prowadzenie działalności w innym państwie członkowskim lub w sektorze innym niż sektor, w którym podejmowana jest planowana operacja;

c) osobą prawną kontrolującą instytucję kredytową, zakład ubezpieczeń, zakład reasekuracji, firmę inwestycyjną lub spółkę zarządzania aktywami, posiadającą zezwolenie na prowadzenie działalności w innym państwie członkowskim lub w sektorze innym niż sektor, w którym podejmowana jest planowana operacja.

2. Właściwe organy niezwłocznie udostępniają sobie wszelkie informacje niezbędne lub istotne dla przeprowadzenia oceny. W tym celu właściwe organy przekazują sobie na wniosek lub z własnej inicjatywy wszelkie informacje istotne dla przeprowadzenia oceny. Opinia właściwego organu zainteresowanej strony z sektora finansowego zawiera wszelkie opinie lub zastrzeżenia wyrażone przez właściwy organ, który sprawuje nadzór nad jednym lub kilkoma podmiotami wymienionymi w ust. 1.

Właściwe organy dążą do koordynacji swoich ocen oraz zapewnienia spójności swoich opinii.

3. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu ustanowienia wspólnych procedur i formularzy oraz opracowuje szablony na potrzeby procesu konsultacji między odpowiednimi właściwymi organami, o którym mowa w niniejszym artykule.

Na potrzeby akapitu pierwszego EUNB uwzględnia przepisy tytułu II dyrektywy (UE) 2017/1132.

EUNB przedłoży Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 10 stycznia 2027 r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 27l

Państwa członkowskie zobowiązują właściwe organy do podjęcia odpowiednich środków w przypadku gdy zainteresowane strony z sektora finansowego nie powiadomią o planowanej operacji z wyprzedzeniem zgodnie z art. 27i ust. 1 lub jeżeli przeprowadziły planowaną operację, o której mowa w tym artykule, bez uzyskania uprzedniej pozytywnej opinii właściwych organów.

TYTUŁ IV

(uchylony)

Artykuł 28

(uchylony)

Artykuł 29

(uchylony)

Artykuł 30

(uchylony)

Artykuł 31

(uchylony)

Artykuł 32

(uchylony)

TYTUŁ V

PRZEPISY DOTYCZĄCE SWOBODY PRZEDSIĘBIORCZOŚCI I SWOBODY ŚWIADCZENIA USŁUG

ROZDZIAŁ 1

Zasady ogólne

Artykuł 33

Instytucje kredytowe

Państwa członkowskie zapewniają na swoim terytorium możliwość prowadzenia działalności, której rodzaje wymieniono w załączniku I, zgodnie z art. 35, art. 36 ust. 1, 2 i 3, art. 39 ust. 1 i 2 oraz art. 40–46, przez każdą instytucję kredytową posiadającą zezwolenie udzielone przez właściwe organy innego państwa członkowskiego i nadzorowaną przez te organy, która to działalność polega na zakładaniu oddziałów lub świadczeniu usług, pod warunkiem że taka działalność jest objęta wyżej wymienionym zezwoleniem.

Artykuł 34

Instytucje finansowe

1. Państwa członkowskie zapewniają na swoim terytorium możliwość prowadzenia działalności, której rodzaje wymieniono w załączniku I, zgodnie z art. 35, art. 36 ust. 1, 2 i 3, art. 39 ust. 1 i 2 oraz art. 40–46, przez każdą instytucję finansową z innego państwa członkowskiego, która to działalność polega na zakładaniu oddziałów lub świadczeniu usług, niezależnie od tego, czy instytucja ta stanowi jednostkę zależną instytucji kredytowej, czy też jednostkę zależną, której współwłaścicielami są dwie instytucje kredytowe lub większa ich liczba, o ile akt założycielski i umowa spółki tej instytucji zezwalają na prowadzenie tego rodzaju działalności, a instytucja spełnia wszystkie następujące warunki:

a) jednostka dominująca lub jednostki dominujące posiadają zezwolenie na prowadzenie działalności instytucji kredytowych w państwie członkowskim, którego ustawodawstwu podlega dana instytucja finansowa;

b) przedmiotowa działalność jest faktycznie prowadzona na terytorium tego samego państwa członkowskiego;

c) jednostka dominująca lub jednostki dominujące dysponują co najmniej 90 % praw głosu wynikających z akcji lub udziałów w kapitale instytucji finansowej;

d) jednostka dominująca lub jednostki dominujące spełniają wymogi właściwych organów dotyczące ostrożnego zarządzania instytucją finansową oraz złożyły oświadczenie, za zgodą właściwych organów odpowiedniego państwa członkowskiego pochodzenia, o przyjęciu solidarnej odpowiedzialności za zobowiązania zaciągnięte przez instytucję finansową;

e) instytucja finansowa jest faktycznie objęta, w szczególności w zakresie przedmiotowej działalności, skonsolidowanym nadzorem sprawowanym nad jednostką dominującą lub nad każdą z jednostek dominujących, zgodnie z przepisami tytułu VII rozdział 3 niniejszej dyrektywy oraz części pierwszej tytuł II rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w szczególności na potrzeby wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 niniejszego rozporządzenia, kontroli dużych ekspozycji, o których mowa w części czwartej tego rozporządzenia, oraz limitów wielkości pakietów akcji określonych w art. 89 i 90 tego rozporządzenia.

Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia weryfikują spełnienie tych warunków i na tej podstawie wystawiają instytucji finansowej odpowiednie zaświadczenie stwierdzające spełnienie warunków i stanowiące element powiadomienia, o którym mowa w art. 35 i 39.

2. Jeśli instytucja finansowa, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy, przestaje spełniać którykolwiek z nałożonych warunków, właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia powiadamiają o tym właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego, a działalność prowadzona przez tę instytucję finansową w przyjmującym państwie członkowskim podlega odtąd przepisom przyjmującego państwa członkowskiego.

3. Ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do jednostek zależnych instytucji finansowej, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy.

ROZDZIAŁ 2

Swoboda przedsiębiorczości przysługująca instytucjom kredytowym

Artykuł 35

Wymóg powiadomienia oraz kontakty między właściwymi organami

1. Instytucja kredytowa pragnąca założyć oddział na terytorium innego państwa członkowskiego powiadamia o tym właściwe organy swojego państwa członkowskiego pochodzenia.

2. Państwa członkowskie wymagają, aby każda instytucja kredytowa pragnąca założyć oddział na terytorium innego państwa członkowskiego przekazała w powiadomieniu, o którym mowa w ust. 1, wszystkie następujące informacje:

a) państwo członkowskie, na terytorium którego planuje założyć oddział;

b) program działalności, określający, między innymi, przewidywany zakres działalności i strukturę organizacyjną oddziału;

c) adres w przyjmującym państwie członkowskim, pod którym można otrzymać dokumenty;

d) nazwiska osób, które będą odpowiedzialne za zarządzanie oddziałem.

3. O ile właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia, uwzględniając planowany zakres działalności oddziału, nie mają powodu kwestionować adekwatności struktury administracyjnej lub kondycji finansowej instytucji kredytowej, to w ciągu trzech miesięcy od otrzymania informacji określonych w ust. 2 przekazują te informacje właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego i odpowiednio zawiadamiają zainteresowaną instytucję kredytową.

Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia podają również informacje o wysokości i strukturze funduszy własnych oraz o łącznej wysokości wymogów w zakresie funduszy własnych instytucji kredytowej określonych w art. 92 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

W drodze odstępstwa od akapitu drugiego, w przypadku, o którym mowa w art. 34, właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia przekazują informacje o wysokości i strukturze funduszy własnych instytucji finansowej oraz o łącznych kwotach ekspozycji na ryzyko obliczonych zgodnie z art. 92 ust. 3 i 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do instytucji kredytowej będącej jej jednostką dominującą.

4. W przypadku gdy właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia odmawiają przekazania informacji określonych w ust. 2 właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego, podają one zainteresowanej instytucji kredytowej uzasadnienie swojej odmowy w terminie trzech miesięcy od otrzymania wszystkich informacji.

Taka odmowa lub brak odpowiedzi podlegają zaskarżeniu do sądu w państwie członkowskim pochodzenia.

5. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia informacji, które należy zawrzeć w powiadomieniu zgodnie z niniejszym artykułem.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

6. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu ustanowienia standardowych formularzy, szablonów i procedur na potrzeby takiego powiadomienia.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

7. EUNB przedłoży Komisji projekty standardów technicznych, o których mowa w ust. 5 i 6, do dnia 1 stycznia 2014 r.

Artykuł 36

Rozpoczęcie działalności

1. Przed rozpoczęciem działalności przez oddział instytucji kredytowej, w okresie dwóch miesięcy od otrzymania informacji, o których mowa w art. 35, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego przygotowują się do nadzoru nad instytucją kredytową, zgodnie z rozdziałem 4, a jeśli jest to konieczne, wskazują warunki, na jakich – w interesie dobra ogólnego – prowadzona ma być działalność w przyjmującym państwie członkowskim.

2. Oddział może zostać założony i rozpocząć swoją działalność z chwilą otrzymania zawiadomienia od właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego lub z chwilą upływu okresu przewidzianego w ust. 1 i nieotrzymania w tym czasie żadnego zawiadomienia od tych organów.

3. W przypadku zmiany jakichkolwiek informacji przekazanych zgodnie z art. 35 ust. 2 lit. b), c) lub d) instytucja kredytowa powiadamia o tej zmianie w formie pisemnej właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego najpóźniej na miesiąc przed dokonaniem zmiany, w celu umożliwienia właściwym organom państwa członkowskiego pochodzenia podjęcia decyzji na skutek powiadomienia zgodnie z art. 35, a właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego – podjęcia decyzji określającej warunki dokonania tej zmiany zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Przyjmuje się, że oddziały, które rozpoczęły swoją działalność, zgodnie z przepisami obowiązującymi w przyjmujących państwach członkowskich, przed dniem 1 stycznia 1993 r., poddane zostały procedurze określonej w art. 35 oraz w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu. Począwszy od dnia 1 stycznia 1993 r. oddziały te podlegają przepisom ust. 3 niniejszego artykułu oraz art. 33 i 52, a także przepisom rozdziału 4.

5. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia informacji, które należy zawrzeć w powiadomieniu zgodnie z niniejszym artykułem.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

6. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu ustanowienia standardowych formularzy, szablonów i procedur na potrzeby takiego powiadomienia.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

7. EUNB przedłoży Komisji projekty standardów technicznych, o których mowa w ust. 5 i 6, do dnia 1 stycznia 2014 r.

Artykuł 37

Powiadomienie o odmowach

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i EUNB o liczbie i charakterze przypadków, w których miała miejsce odmowa na podstawie art. 35 i art. 36 ust. 3.

Artykuł 38

Agregacja oddziałów

Jako jeden oddział traktuje się dowolną liczbę miejsc prowadzenia działalności ustanowionych w tym samym państwie członkowskim przez daną instytucję kredytową posiadającą siedzibę główną w innym państwie członkowskim.

ROZDZIAŁ 3

Korzystanie ze swobody świadczenia usług

Artykuł 39

Procedura powiadomienia

1. Każda instytucja kredytowa pragnąca skorzystać ze swobody świadczenia usług poprzez prowadzenie po raz pierwszy działalności na terytorium innego państwa członkowskiego powiadamia właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia o rodzajach działalności, wymienionych w wykazie w załączniku I, które zamierza prowadzić.

2. W terminie jednego miesiąca od otrzymania powiadomienia przewidzianego w ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia przesyłają to powiadomienie właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego.

3. Niniejszy artykuł nie ma wpływu na prawa nabyte przez instytucje kredytowe świadczące usługi przed dniem 1 stycznia 1993 r.

4. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia informacji, które należy zawrzeć w powiadomieniu zgodnie z niniejszym artykułem.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

5. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu ustanowienia standardowych formularzy, szablonów i procedur na potrzeby takiego powiadomienia.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

6. EUNB przedłoży Komisji projekty standardów technicznych, o których mowa w ust. 4 i 5, do dnia 1 stycznia 2014 r.

ROZDZIAŁ 4

Uprawnienia właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego

Artykuł 40

Wymogi sprawozdawcze

Właściwe organy przyjmujących państw członkowskich mogą wymagać, aby wszystkie instytucje kredytowe posiadające oddziały na ich terytorium przekazywały im okresowo sprawozdania dotyczące działalności prowadzonej przez te instytucje w tych przyjmujących państwach członkowskich.

Sprawozdania te mogą być wymagane wyłącznie do celów informacyjnych lub statystycznych, do celów stosowania art. 51 ust. 1 lub do celów nadzoru zgodnie z niniejszym rozdziałem. Podlegają one wymogom tajemnicy zawodowej lub służbowej co najmniej równoważnym wymogom, o których mowa w art. 53 ust. 1.

Właściwe organy przyjmujących państw członkowskich mogą w szczególności wymagać od instytucji kredytowych, o których mowa w akapicie pierwszym, przekazania informacji w celu umożliwienia właściwym organom oceny tego, czy dany odział jest istotny w rozumieniu art. 51 ust. 1.

Artykuł 41

Środki podejmowane przez właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia w związku z działalnością prowadzoną w przyjmującym państwie członkowskim

1. W przypadku gdy właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego stwierdzą na podstawie informacji przekazanych na mocy art. 50 przez właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia, że instytucja kredytowa posiadająca oddział lub świadcząca usługi na jego terytorium spełnia jeden z poniższych warunków w odniesieniu do działalności prowadzonej w tym przyjmującym państwie członkowskim, organy te powiadamiają właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia:

a) instytucja kredytowa nie przestrzega krajowych przepisów transponujących niniejszą dyrektywę lub rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) istnieje istotne ryzyko, że instytucja kredytowa nie będzie przestrzegać krajowych przepisów transponujących niniejszą dyrektywę lub przepisów rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia niezwłocznie podejmują wszelkie odpowiednie środki celem zapewnienia, aby dana instytucja kredytowa zaradziła nieprzestrzeganiu przepisów lub podjęła środki zapobiegające ryzyku nieprzestrzegania przepisów. Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia powiadamiają niezwłocznie właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego o tych środkach.

2. W przypadku uznania przez właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego, że właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia nie wypełniły lub nie wypełnią swoich obowiązków wynikających z ust. 1 akapit drugi, mogą one przekazać sprawę do EUNB oraz zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. W przypadku podjęcia działań przez EUNB zgodnie z tym artykułem, podejmuje on wszelkie decyzje na podstawie art. 19 ust. 3 tego rozporządzenia w terminie 24 godzin. EUNB może też z własnej inicjatywy, zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi tego rozporządzenia, podjąć działania mające na celu umożliwienie właściwym organom wypracowania porozumienia.

Artykuł 42

Uzasadnienie podjętych środków i powiadomienie o nich

Wszelkie środki podjęte na mocy art. 41 ust. 1, art. 43 lub 44, a wiążące się ze stosowaniem kar lub ograniczaniem możliwości korzystania ze swobody świadczenia usług lub swobody przedsiębiorczości, są odpowiednio uzasadniane i podawane do wiadomości zainteresowanej instytucji kredytowej.

Artykuł 43

Środki zapobiegawcze

1. Przed zastosowaniem procedury określonej w art. 41 właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą – w sytuacjach nadzwyczajnych, w oczekiwaniu na podjęcie środków przez właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia lub środków służących reorganizacji, o których mowa w art. 3 dyrektywy 2001/24/WE – podjąć wszelkie środki zapobiegawcze konieczne do ochrony przed niestabilnością finansową, która poważnie zagroziłaby zbiorowym interesom deponentów, inwestorów i klientów w przyjmującym państwie członkowskim.

2. Wszelkie środki zapobiegawcze na podstawie ust. 1 są proporcjonalne w stosunku do zamierzonego celu, czyli zapewnienia ochrony przed niestabilnością finansową, która poważnie zagroziłaby takim zbiorowym interesom deponentów, inwestorów i klientów w przyjmującym państwie członkowskim. Takie środki zapobiegawcze mogą obejmować wstrzymanie płatności. Stosowane środki nie prowadzą do preferencyjnego traktowania wierzycieli instytucji kredytowej w przyjmującym państwie członkowskim w stosunku do wierzycieli z innych państw członkowskich.

3. Wszelkie środki zapobiegawcze na podstawie ust. 1 przestają obowiązywać w momencie podjęcia przez organy administracyjne lub sądowe państwa członkowskiego pochodzenia środków służących reorganizacji zgodnie z art. 3 dyrektywy 2001/24/WE.

4. Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego zaprzestają stosowania środków zapobiegawczych, w przypadku gdy uznają one, że środki te stały się nieaktualne na podstawie art. 41, chyba że przestaną one obowiązywać zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

5. O środkach zapobiegawczych podjętych na podstawie ust. 1 niezwłocznie powiadamia się Komisję, EUNB i właściwe organy pozostałych zainteresowanych państw członkowskich.

W przypadku gdy właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia lub innego państwa członkowskiego, którego to dotyczy, zgłoszą sprzeciw wobec środków podjętych przez właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego, organy te mogą skierować sprawę do EUNB i zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. W przypadku podjęcia działań przez EUNB zgodnie z tym artykułem, podejmuje on wszelkie decyzje na podstawie art. 19 ust. 3 tego rozporządzenia w terminie 24 godzin. EUNB może też z własnej inicjatywy zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi tego rozporządzenia podjąć działania mające na celu umożliwienie właściwym organom wypracowania porozumienia.

Artykuł 44

Uprawnienia przyjmujących państw członkowskich

Przyjmujące państwa członkowskie mogą, niezależnie od art. 40 i 41, korzystać z uprawnień przyznanych im na mocy niniejszej dyrektywy do podejmowania odpowiednich środków mających na celu zapobieganie nieprawidłowościom lub karanie popełnianych na ich terytorium naruszeń przepisów przyjętych przez nie na podstawie niniejszej dyrektywy lub w interesie dobra ogólnego. Do uprawnień takich należy, między innymi, ewentualne uniemożliwienie instytucjom kredytowym naruszającym przepisy inicjowania wszelkich dalszych transakcji na terytorium tych państw członkowskich.

Artykuł 45

Środki podejmowane po cofnięciu zezwolenia

W przypadku cofnięcia zezwolenia właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia powiadamiają o tym fakcie niezwłocznie właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego. Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego podejmują odpowiednie środki uniemożliwiające danej instytucji kredytowej inicjowanie dalszych transakcji na terytorium tego państwa oraz zabezpieczające interesy deponentów.

Artykuł 46

Reklama

Żaden przepis niniejszego rozdziału nie uniemożliwia instytucjom kredytowym, których siedziba zarządu znajduje się w innych państwach członkowskich, reklamowania swoich usług za pomocą wszelkich dostępnych środków przekazu w przyjmującym państwie członkowskim, z zastrzeżeniem ewentualnych przepisów dotyczących formy i treści tego rodzaju reklam przyjętych w interesie dobra ogólnego.

TYTUŁ VI

NADZÓR OSTROŻNOŚCIOWY NAD ODDZIAŁAMI Z PAŃSTW TRZECICH ORAZ STOSUNKI Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

SEKCJA I

Przepisy ogólne

Artykuł 47

Zakres stosowania i definicje

1. W niniejszym rozdziale określono minimalne wymogi dotyczące prowadzenia w państwie członkowskim następujących rodzajów działalności przez oddział z państwa trzeciego:

a) dowolnej z działalności, o których mowa w pkt 2 i 6 załącznika I do niniejszej dyrektywy, prowadzonej przez przedsiębiorstwo mające siedzibę w państwie trzecim, które to przedsiębiorstwo kwalifikowałoby się jako instytucja kredytowa lub które spełniałoby kryteria określone w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, gdyby miało siedzibę w Unii;

b) działalności, o której mowa w pkt 1 załącznika I do niniejszej dyrektywy, prowadzonej przez przedsiębiorstwo mające siedzibę w państwie trzecim.

2. W przypadku gdy przedsiębiorstwo mające siedzibę w państwie trzecim prowadzi działalność i świadczy usługi wymienione w sekcji A załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE oraz dowolne dodatkowe usługi pomocnicze, takie jak przyjmowanie powiązanych depozytów lub udzielanie kredytów lub pożyczek, których celem jest świadczenie usług na podstawie tej dyrektywy, przedsiębiorstwo to nie jest objęte zakresem stosowania ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Do celów niniejszego tytułu stosuje się następujące definicje:

1) „oddział z państwa trzeciego” oznacza oddział utworzony w państwie członkowskim przez:

a) przedsiębiorstwo, którego siedziba zarządu znajduje się w państwie trzecim, w celu prowadzenia dowolnego rodzaju działalności określonej w ust. 1;

b) instytucję kredytową, której siedziba zarządu znajduje się w państwie trzecim;

2) „przedsiębiorstwo macierzyste” oznacza przedsiębiorstwo, którego siedziba zarządu znajduje się w państwie trzecim i które utworzyło oddział z państwa trzeciego w państwie członkowskim, oraz – stosownie do przypadku – pośrednią jednostkę dominującą lub jednostkę dominującą najwyższego szczebla tego przedsiębiorstwa.

Artykuł 48

Zakaz dyskryminacji

Państwa członkowskie nie stosują wobec oddziałów z państw trzecich, które rozpoczynają lub kontynuują prowadzenie działalności, przepisów skutkujących ich preferencyjnym traktowaniem w stosunku do oddziałów instytucji mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim.

Artykuł 48a

Klasyfikacja oddziałów z państw trzecich

1. Państwa członkowskie klasyfikują oddziały z państw trzecich do klasy 1, jeżeli oddziały te spełniają dowolny z następujących warunków:

a) całkowita wartość aktywów zaksięgowanych przez oddział z państwa trzeciego w danym państwie członkowskim lub pochodzących z tego oddziału jest co najmniej równa 5 mld EUR, zgodnie z danymi zgłoszonymi za bezpośrednio poprzedzający roczny okres sprawozdawczy zgodnie z sekcją II podsekcja 4;

b) działalność oddziału z państwa trzeciego objęta zezwoleniem obejmuje przyjmowanie od klientów detalicznych depozytów lub innych środków podlegających zwrotowi, pod warunkiem że kwota takich depozytów i innych środków podlegających zwrotowi wynosi co najmniej 5 % całkowitych zobowiązań oddziału z państwa trzeciego lub kwota takich depozytów i innych środków podlegających zwrotowi przekracza 50 mln EUR;

c) oddział z państwa trzeciego nie jest kwalifikującym się oddziałem z państwa trzeciego w rozumieniu art. 48b.

2. Państwa członkowskie klasyfikują oddziały z państw trzecich, które nie spełniają żadnego z warunków określonych w ust. 1, do klasy 2.

3. Właściwe organy aktualizują klasyfikację oddziałów z państw trzecich w następujący sposób:

a) w przypadku gdy oddział z państwa trzeciego zaliczany do klasy 1 przestaje spełniać warunki określone w ust. 1, zalicza się go bezzwłocznie do klasy 2;

b) w przypadku gdy oddział z państwa trzeciego zaliczany do klasy 2 zaczyna spełniać jeden z warunków określonych w ust. 1, zalicza się go do klasy 1 dopiero po upływie czterech miesięcy od dnia, w którym zaczął spełniać te warunki.

4. Zamiast wymogów określonych w niniejszym tytule, państwa członkowskie mogą stosować do oddziałów z państw trzecich, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na ich terytorium, lub do niektórych ich kategorii, te same wymogi, które mają zastosowanie do instytucji kredytowych posiadających zezwolenie na mocy niniejszej dyrektywy. W przypadku gdy podejście określone w niniejszym ustępie ma zastosowanie wyłącznie do niektórych kategorii oddziałów z państw trzecich, państwa członkowskie określają odpowiednie kryteria klasyfikacji do celów tego podejścia. Ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do tych oddziałów z państw trzecich, z wyjątkiem stosowania na potrzeby art. 48p.

Artykuł 48b

Warunki dotyczące kwalifikujących się oddziałów z państw trzecich

1. Jeżeli w odniesieniu do oddziału z państwa trzeciego spełnione są następujące warunki, oddział ten uznaje się za kwalifikujący się oddział z państwa trzeciego do celów niniejszego tytułu:

a) przedsiębiorstwo macierzyste ma siedzibę w państwie, które stosuje standardy ostrożnościowe i nadzór zgodnie z ramami regulacyjnymi sektora bankowego w danym państwie trzecim, które są co najmniej równoważne z niniejszą dyrektywą i rozporządzeniem (UE) nr 575/2013;

b) organy sprawujące nadzór nad przedsiębiorstwem macierzystym podlegają wymogom dotyczącym poufności, które są co najmniej równoważne z wymogami określonymi w tytule VII rozdział 1 sekcja II niniejszej dyrektywy;

c) przedsiębiorstwo macierzyste ma siedzibę w państwie, które nie jest wymienione jako państwo trzecie wysokiego ryzyka borykające się ze strategicznymi brakami w systemie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, zgodnie z art. 9 dyrektywy (UE) 2015/849.

2. Komisja może przyjąć w drodze aktów wykonawczych decyzje dotyczące tego, czy warunki określone w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu są spełnione w odniesieniu do ram regulacyjnych sektora bankowego w danym państwie trzecim. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 147 ust. 2.

3. Przed przyjęciem decyzji, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, Komisja może zwrócić się do EUNB, zgodnie z art. 33 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, o pomoc przy przeprowadzeniu oceny ram regulacyjnych sektora bankowego i wymogów poufności danego państwa trzeciego oraz przy sporządzeniu sprawozdania na temat zgodności tych ram i tych wymogów z warunkami określonymi w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu. EUNB publikuje na swojej stronie internetowej wyniki przeprowadzonej oceny.

4. EUNB prowadzi rejestr publiczny państw trzecich oraz organów państw trzecich, które spełniają warunki określone w ust. 1.

5. Po otrzymaniu wniosku o udzielenie zezwolenia zgodnie z art. 48c właściwy organ ocenia warunki określone w ust. 1 niniejszego artykułu i w art. 48a w celu zaklasyfikowania oddziału z państwa trzeciego do klasy 1 lub 2. Jeżeli dane państwo trzecie nie jest wpisane do rejestru publicznego, o którym mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, właściwy organ zwraca się do Komisji o dokonanie oceny ram regulacyjnych sektora bankowego oraz wymogów poufności odnośnego państwa trzeciego do celów ust. 2 niniejszego artykułu, o ile spełniony jest warunek, o którym mowa w ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu. Właściwy organ klasyfikuje oddział z państwa trzeciego do klasy 1 w oczekiwaniu na przyjęcie przez Komisję decyzji zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

SEKCJA II

Wymogi dotyczące udzielenia zezwolenia oraz wymogi regulacyjne

Podsekcja 1

Wymogi dotyczące udzielenia zezwolenia

Artykuł 48c

Minimalne warunki udzielenia zezwolenia oddziałom z państw trzecich

1. Państwa członkowskie wymagają, zgodnie z art. 21c, aby przedsiębiorstwa z państw trzecich utworzyły oddział na ich terytorium przed rozpoczęciem lub kontynuowaniem działalności, o której mowa w art. 47 ust. 1. Utworzenie oddziału z państwa trzeciego wymaga uzyskania uprzedniego zezwolenia zgodnie z niniejszym rozdziałem.

2. Właściwe organy dążą do zawarcia umów administracyjnych lub innych porozumień z odpowiednimi właściwymi organami państw trzecich zanim oddział z państwa trzeciego rozpocznie działalność w danym państwie członkowskim. Umowy takie opierają się na modelowych porozumieniach administracyjnych opracowanych przez EUNB zgodnie z art. 33 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. Wymóg ten nie ma zastosowania w przypadku gdy oddziały z państw trzecich podlegają bardziej rygorystycznym wymogom krajowym. Właściwe organy niezwłocznie przekazują EUNB informacje o wszelkich umowach administracyjnych lub innych porozumieniach zawartych z właściwymi organami państw trzecich.

3. Państwa członkowskie wymagają, aby do wniosków o udzielenie zezwolenia dla oddziałów z państw trzecich dołączany był program działalności, który określa planowane rodzaje działalności i czynności, które należy przeprowadzić spośród tych, o których mowa w art. 47 ust. 1, oraz strukturę organizacyjną i zarządzanie ryzykiem oddziału w danym państwie członkowskim zgodnie z art. 48g.

4. Oddziały z państw trzecich uzyskują zezwolenie wyłącznie wówczas, gdy spełnione są przynajmniej wszystkie następujące warunki:

a) oddział z państwa trzeciego spełnia minimalne wymogi regulacyjne określone w podsekcji 2;

b) działalność, której dotyczy złożony przez przedsiębiorstwo macierzyste wniosek o udzielenie zezwolenia w państwie członkowskim, jest objęta zezwoleniem udzielonym takiemu przedsiębiorstwu macierzystemu w państwie trzecim, w którym ma ono siedzibę i podlega nadzorowi w tym państwie trzecim;

c) organ nadzoru przedsiębiorstwa macierzystego z państwa trzeciego został powiadomiony o wniosku dotyczącym utworzenia oddziału w państwie członkowskim i o dołączonych dokumentach, o których mowa w ust. 3, oraz przekazano mu ten wniosek i te dokumenty;

d) zezwolenie przewiduje, że oddział z państwa trzeciego może prowadzić działalność objętą zezwoleniem wyłącznie w państwie członkowskim, w którym został utworzony, oraz wyraźnie zakazuje oddziałowi z państwa trzeciego oferowania lub prowadzenia tej działalności w innych państwach członkowskich na zasadzie transgranicznej, z wyjątkiem wewnątrzgrupowych transakcji finansowania zawieranych z innymi oddziałami z państw trzecich mającymi to samo przedsiębiorstwo macierzyste oraz transakcji zawieranych na podstawie odwrotnego pozyskiwania usług zgodnie z art. 21c;

e) w celu wykonywania swoich funkcji nadzorczych właściwy organ jest w stanie uzyskać wszelkie niezbędne informacje dotyczące przedsiębiorstwa macierzystego od organów nadzoru tego przedsiębiorstwa macierzystego oraz skutecznie koordynować swoje działania nadzorcze z działaniami organów nadzoru państw trzecich, w szczególności w okresach kryzysu lub trudnej sytuacji finansowej dotykającej przedsiębiorstwo macierzyste, jego grupę lub system finansowy państwa trzeciego;

f) nie istnieją uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że oddział z państwa trzeciego byłby wykorzystywany do dokonania lub ułatwienia dokonania prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w rozumieniu art. 1 dyrektywy (UE) 2015/849.

5. Do celów oceny, czy warunek określony w ust. 4 lit. f) niniejszego artykułu został spełniony, przed udzieleniem zezwolenia oddziałowi z państwa trzeciego właściwy organ konsultuje się z organem odpowiedzialnym w danym państwie członkowskim za nadzór w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 i uzyskuje pisemne potwierdzenie, że warunek ten jest spełniony.

6. Właściwe organy mogą zdecydować, że zezwolenia udzielone oddziałom z państw trzecich przed dniem 10 stycznia 2027 r. pozostają ważne, pod warunkiem że oddziały z państw trzecich, którym udzielono tych zezwoleń, spełniają minimalne wymogi określone w niniejszym tytule.

7. EUNB monitoruje operacje między oddziałami z państw trzecich mającymi to samo przedsiębiorstwo macierzyste, które uzyskały zezwolenie w różnych państwach członkowskich, oraz przedkłada Komisji sprawozdanie zawierające swoje ustalenia do dnia 10 lipca 2028 r.

8. Do dnia 10 lipca 2026 r. EUNB wyda wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w celu doprecyzowania:

a) informacji, które mają być przekazywane właściwym organom przy składaniu wniosku o udzielenie oddziałowi z państwa trzeciego zezwolenia, w tym programu działalności oraz struktury organizacyjnej i zarządzania ryzykiem, o których mowa w ust. 3;

b) procedury udzielania zezwolenia oddziałowi z państwa trzeciego, jak również standardowych formularzy i szablonów na potrzeby przekazywania informacji, o których mowa w lit. a) niniejszego ustępu;

c) warunków uzyskania zezwolenia, o których mowa w ust. 4;

d) warunków, na jakich właściwe organy mogą polegać na informacjach, które zostały już przekazane w procesie udzielania wszelkich uprzednich zezwoleń oddziałom z państw trzecich.

Artykuł 48d

Warunki dotyczące odmowy udzielenia lub cofnięcia zezwolenia oddziałowi z państwa trzeciego

1. Państwa członkowskie uwzględniają co najmniej następujące warunki dotyczące odmowy udzielenia lub cofnięcia zezwolenia oddziałowi z państwa trzeciego:

a) oddział z państwa trzeciego nie spełnia wymogów dotyczących udzielenia zezwolenia określonych w art. 48c lub w prawie krajowym;

b) przedsiębiorstwo macierzyste lub jego grupa nie spełniają wymogów ostrożnościowych, które mają do nich zastosowanie na mocy prawa państwa trzeciego, lub istnieją uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że nie spełniają one tych wymogów lub że naruszą je w ciągu najbliższych 12 miesięcy.

Do celów lit. b) akapit pierwszy oddziały z państw trzecich niezwłocznie powiadamiają swoje właściwe organy, jeżeli wystąpią okoliczności, o których mowa w tej literze.

2. Właściwe organy mogą również cofnąć zezwolenie udzielone oddziałowi z państwa trzeciego, jeżeli spełniony jest dowolny z następujących warunków:

a) oddział z państwa trzeciego nie wykorzystał zezwolenia w ciągu dwunastu miesięcy, wyraźnie zrzekł się zezwolenia lub nie prowadził działalności od ponad sześciu miesięcy, chyba że zainteresowane państwo członkowskie wprowadziło przepis stanowiący, że w takich przypadkach zezwolenie wygasa;

b) oddział z państwa trzeciego uzyskał zezwolenie wskutek przedłożenia fałszywych oświadczeń lub w jakikolwiek inny niezgodny z prawem sposób;

c) oddział z państwa trzeciego nie spełnia już jednego lub większej liczby dodatkowych warunków lub wymogów, na podstawie których udzielono mu zezwolenia;

d) oddział z państwa trzeciego nie zapewnia już zdolności wywiązywania się z zobowiązań wobec swoich wierzycieli, a w szczególności nie zapewnia już bezpieczeństwa aktywom powierzonym mu przez deponentów;

e) oddział z państwa trzeciego spełnia jeden z pozostałych warunków cofnięcia zezwolenia przewidzianych przepisami prawa krajowego;

f) oddział z państwa trzeciego popełnia jedno z naruszeń, o których mowa w art. 67 ust. 1;

g) istnieją uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że w związku z oddziałem z państwa trzeciego, jego przedsiębiorstwem macierzystym lub grupą dokonuje się lub dokonano bądź usiłuje się lub usiłowano dokonać prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w rozumieniu art. 1 dyrektywy (UE) 2015/849, lub że istnieje podwyższone ryzyko dokonania lub usiłowania dokonania prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w odniesieniu do oddziału z państwa trzeciego, jego przedsiębiorstwa macierzystego lub grupy.

3. Do celów oceny, czy warunek określony w ust. 2 lit. g) niniejszego artykułu został spełniony, właściwy organ konsultuje się z organem odpowiedzialnym w danym państwie członkowskim za nadzór w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849.

4. Państwa członkowskie ustanawiają jasne procedury odmowy lub cofnięcia zezwolenia oddziałowi z państwa trzeciego zgodnie z ust. 1, 2 i 3.

Podsekcja 2

Minimalne wymogi regulacyjne

Artykuł 48e

Wymóg dotyczący wyposażenia kapitałowego

1. Bez uszczerbku dla innych wymogów kapitałowych mających zastosowanie zgodnie z prawem krajowym, państwa członkowskie wymagają, aby oddziały z państw trzecich utrzymywały przez cały czas minimalne wyposażenie kapitałowe, które jest co najmniej równe:

a) w przypadku oddziałów z państw trzecich należących do klasy 1 – 2,5 % średniej wartości zobowiązań oddziału za trzy bezpośrednio poprzedzające roczne okresy sprawozdawcze, lub – w przypadku oddziałów z państw trzecich, które dopiero uzyskały zezwolenie – zobowiązań oddziału w momencie udzielenia zezwolenia, wykazanych zgodnie z podsekcją 4, z zastrzeżeniem minimum 10 mln EUR;

b) w przypadku oddziałów z państw trzecich należących do klasy 2 – 0,5 % średniej wartości zobowiązań oddziału za trzy bezpośrednio poprzedzające roczne okresy sprawozdawcze, lub – w przypadku oddziałów z państw trzecich, które dopiero uzyskały zezwolenie – zobowiązań oddziału w momencie udzielenia zezwolenia, wykazanych zgodnie z podsekcją 4, z zastrzeżeniem minimum 5 mln EUR.

2. Oddziały z państw trzecich spełniają wymóg dotyczący minimalnego wyposażenia kapitałowego, o którym mowa w ust. 1, aktywami w dowolnej z poniższych postaci:

a) środki pieniężne lub bankowe instrumenty pieniężne zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 60 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) dłużne papiery wartościowe emitowane przez rządy centralne lub banki centralne państw członkowskich; lub

c) wszelkie inne instrumenty dostępne do celów nieograniczonego i niezwłocznego wykorzystania przez oddział z państwa trzeciego na potrzeby pokrycia ryzyk lub strat, gdy tylko te ryzyka lub straty wystąpią.

3. Państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich zdeponowania instrumentów wyposażenia kapitałowego, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, na rachunku powierniczym prowadzonym w państwie członkowskim, w którym oddziałowi udzielono zezwolenia, przez instytucję kredytową niebędącą częścią grupy przedsiębiorstwa macierzystego tego oddziału lub, jeżeli zezwala na to prawo krajowe, przez bank centralny tego państwa członkowskiego. Instrumenty wyposażenia kapitałowego zdeponowane na rachunku powierniczym są dostępne do wykorzystania do celów art. 96 dyrektywy 2014/59/UE w przypadku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oddziału z państwa trzeciego oraz do celów likwidacji oddziału z państwa trzeciego zgodnie z prawem krajowym.

4. Do dnia 10 lipca 2026 r. EUNB wyda wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w celu określenia wymogu przewidzianego w ust. 2 lit. c) niniejszego artykułu w odniesieniu do instrumentów, które są dostępne do celów nieograniczonego i niezwłocznego wykorzystania na potrzeby pokrycia ryzyk lub strat, gdy tylko te ryzyka lub straty wystąpią.

Artykuł 48f

Wymogi dotyczące płynności

1. Bez uszczerbku dla innych wymogów dotyczących płynności mających zastosowanie zgodnie z prawem krajowym, państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich co najmniej utrzymywania przez cały czas wolumenu aktywów wolnych od obciążeń i płynnych, wystarczających do pokrycia wypływów płynności przez okres co najmniej 30 dni.

2. Do celów ust. 1 niniejszego artykułu państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich należących do klasy 1, aby spełniały wymóg pokrycia wypływów netto ustanowiony w części szóstej tytuł I rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2015/61 (³⁴).

3. Państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich zdeponowania posiadanych aktywów płynnych w celu spełnienia wymogów zawartych w niniejszym artykule na rachunku prowadzonym w państwie członkowskim, w którym oddziałowi udzielono zezwolenia, przez instytucję kredytową niebędącą częścią grupy przedsiębiorstwa macierzystego tego oddziału lub, jeżeli zezwala na to prawo krajowe, przez bank centralny tego państwa członkowskiego. Jeżeli na rachunku pozostają aktywa płynne po zastosowaniu ich w celu pokrycia wypływów płynności zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, te pozostałe aktywa płynne są dostępne do wykorzystania do celów art. 96 dyrektywy 2014/59/UE w przypadku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oddziału z państwa trzeciego oraz do celów likwidacji oddziału z państwa trzeciego zgodnie z prawem krajowym.

4. Właściwe organy mogą zwolnić kwalifikujące się oddziały z państw trzecich z wymogu dotyczącego płynności określonego w niniejszym artykule.

Artykuł 48g

Zarządzanie wewnętrzne i zarządzanie ryzykiem

1. Państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich, aby w odnośnym państwie członkowskim ich działalnością faktycznie kierowały co najmniej dwie osoby, pod warunkiem uzyskania uprzedniego zatwierdzenia przez właściwe organy. Osoby te muszą cieszyć się dobrą opinią i posiadać wystarczającą wiedzę, umiejętności i doświadczenie oraz poświęcać wystarczającą ilość czasu na wykonywanie swoich obowiązków.

2. Państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich należących do klasy 1, aby spełniały wymogi określone w art. 74 i 75, art. 76 ust. 5 i 6 oraz art. 92, 94 i 95. W celu zapewnienia odpowiedniego zarządzania oddziałem właściwe organy mogą wymagać od oddziałów z państw trzecich ustanowienia lokalnego komitetu zarządzającego.

3. Państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich należących do klasy 2, aby spełniały wymogi określone w art. 74, 75, 92, 94 i 95 oraz aby posiadały komórki kontroli wewnętrznej przewidziane w art. 76 ust. 5 i art. 76 ust. 6 akapity pierwszy, drugi i czwarty.

W zależności od ich wielkości, struktury organizacyjnej oraz charakteru, zakresu i stopnia złożoności ich działalności, właściwe organy mogą wymagać od oddziałów z państw trzecich należących do klasy 2, aby powołały kierowników komórek kontroli wewnętrznej, o których mowa w art. 76 ust. 6 akapity trzeci i piąty.

4. Państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich ustanowienia zasad podległości służbowej wobec organu zarządzającego przedsiębiorstwa macierzystego, które dotyczą wszystkich istotnych ryzyk oraz strategii w zakresie zarządzania ryzykiem i ich zmian, a także wprowadzenia odpowiednich systemów informacyjno-komunikacyjnych (ICT) oraz środków kontroli w celu zapewnienia należytego przestrzegania tych strategii.

5. Państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich, aby monitorowały swoje ustalenia dotyczące outsourcingu i zarządzały nimi oraz aby zapewniały właściwym organom pełny dostęp do wszelkich informacji potrzebnych do wykonywania ich funkcji nadzorczych.

6. Państwa członkowskie wymagają, aby oddziały z państw trzecich, które przeprowadzają wewnątrzgrupowe transakcje zabezpieczające lub inne transakcje wewnątrz grupy, posiadały odpowiednie zasoby umożliwiające identyfikację ryzyka kredytowego kontrahenta i właściwe zarządzanie nim, w przypadku gdy istotne ryzyka związane z aktywami zaksięgowanymi przez oddział z państwa trzeciego są przenoszone na kontrahenta.

7. W przypadku gdy krytyczne lub ważne funkcje oddziału z państwa trzeciego są wykonywane przez jego przedsiębiorstwo macierzyste funkcje te wykonuje się zgodnie z ustaleniami wewnętrznymi lub umowami wewnątrzgrupowymi. Właściwe organy odpowiedzialne za nadzór nad oddziałami z państw trzecich mają dostęp do wszystkich informacji potrzebnych im do wykonywania swoich funkcji nadzorczych.

8. Właściwe organy wymagają, aby niezależna strona trzecia regularnie dokonywała oceny wdrożenia wymogów ustanowionych w niniejszym artykule oraz ciągłości ich przestrzegania przez oddział z państwa trzeciego, a także aby przedkładała właściwemu organowi sprawozdanie wraz ze sformułowanymi przez nią ustaleniami i wnioskami.

9. Do dnia 10 stycznia 2027 r. EUNB wyda wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, dotyczące stosowania w odniesieniu do oddziałów z państw trzecich zasad, procedur i mechanizmów, o których mowa w art. 74 ust. 1 niniejszej dyrektywy, uwzględniając art. 74 ust. 2 niniejszej dyrektywy, oraz dotyczące stosowania w odniesieniu do oddziałów z państw trzecich art. 75 i art. 76 ust. 5 i 6 niniejszej dyrektywy.

Artykuł 48h

Wymogi w zakresie księgowania

1. Państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich, aby prowadziły księgę rejestrową umożliwiającą tym oddziałom z państw trzecich monitorowanie oraz prowadzenie kompleksowego i szczegółowego rejestru wszystkich aktywów i zobowiązań zaksięgowanych przez oddział z państwa trzeciego w państwie członkowskim lub pochodzących z tego oddziału oraz niezależne zarządzanie tymi aktywami i zobowiązaniami w ramach oddziału z państwa trzeciego. Księga rejestrowa zawiera wszystkie niezbędne i wystarczające informacje na temat ryzyk generowanych przez oddział z państwa trzeciego oraz sposobu zarządzania tymi ryzykami.

2. Państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich, aby opracowały i poddawały regularnym przeglądom oraz uaktualniały politykę w zakresie ustaleń dotyczących księgowania w celu zarządzania księgą rejestrową, o której mowa w ust. 1. Taka polityka jest dokumentowana i zatwierdzana przez odpowiedni organ zarządzający przedsiębiorstwem macierzystym. Polityka ta zawiera wyraźne uzasadnienie ustaleń dotyczących księgowania oraz określa, w jaki sposób ustalenia te są zgodne ze strategią działalności oddziału z państwa trzeciego.

3. Państwa członkowskie wymagają od oddziałów z państw trzecich, by zapewniły regularne sporządzanie niezależnej, pisemnej i uzasadnionej opinii na temat wdrożenia i ciągłości przestrzegania wymogów określonych w niniejszym artykule oraz kierowania jej do właściwego organu wraz z ustaleniami i wnioskami.

4. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia ustaleń dotyczących księgowania, które oddziały z państw trzecich mają stosować na potrzeby niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do:

a) metody określenia i prowadzenia kompleksowego i szczegółowego rejestru aktywów i zobowiązań zaksięgowanych przez oddział z państwa trzeciego w danym państwie członkowskim; oraz

b) metody ujmowania w celu określenia i prowadzenia rejestru pozycji pozabilansowych oraz aktywów i zobowiązań pochodzących z oddziału z państwa trzeciego i zaksięgowanych lub przechowywanych na odległość w innych oddziałach lub jednostkach zależnych tej samej grupy w imieniu lub na rzecz oddziału z państwa trzeciego, z którego pochodzą.

EUNB przedstawi Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 10 stycznia 2026 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Podsekcja 3

Uprawnienie do wymagania uzyskania zezwolenia na podstawie tytułu III oraz wymogi dotyczące oddziałów z państw trzecich o znaczeniu systemowym

Artykuł 48i

Uprawnienie do wymagania utworzenia jednostki zależnej

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy były uprawnione do wymagania od oddziałów z państw trzecich złożenia wniosku o udzielenie zezwolenia zgodnie z tytułem III rozdział 1 co najmniej w przypadkach gdy:

a) oddział z państwa trzeciego prowadził w przeszłości lub obecnie prowadzi działalność, o której mowa w art. 47 ust. 1, bez uszczerbku dla wyłączeń, o których mowa w art. 48c ust. 4 lit. d), z klientami lub kontrahentami w innych państwach członkowskich;

b) oddział z państwa trzeciego spełnia wskaźniki znaczenia systemowego, o których mowa w art. 131 ust. 3, lub jest uznany za mający znaczenie systemowe zgodnie z art. 48j oraz stwarza znaczące ryzyka dla stabilności finansowej w Unii lub państwie członkowskim, w którym został utworzony; lub

c) łączna kwota aktywów wszystkich oddziałów z państwa trzeciego w Unii, które należą do tej samej grupy z państwa trzeciego, wynosi co najmniej 40 mld EUR, lub kwota aktywów danego oddziału z państwa trzeciego ujętych w jego księgach w państwie członkowskim, w którym został utworzony, wynosi co najmniej 10 mld EUR.

Uprawnienie, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, może zostać wykorzystane po zastosowaniu środków, o których mowa w art. 48j lub 48o, stosownie do sytuacji, lub w przypadku gdy właściwy organ może uzasadnić, z powodów innych niż wymienione w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, że środki te byłyby niewystarczające do rozwiązania istotnych problemów nadzorczych.

2. Przed wykonaniem uprawnienia, o którym mowa w ust. 1, właściwe organy konsultują się z EUNB i właściwymi organami państw członkowskich, w których dana grupa z państwa trzeciego utworzyła inne oddziały z państw trzecich lub instytucje będące jednostkami zależnymi.

Do celów ust. 1 lit. b) i c) niniejszego artykułu oraz przy przeprowadzaniu oceny, o której mowa w art. 48j, właściwe organy lub, w stosownych przypadkach, wyznaczone organy uwzględniają odpowiednie wskaźniki służące do oceny znaczenia systemowego oddziałów z państw trzecich, które obejmują w szczególności:

a) wielkość oddziału z państwa trzeciego;

b) stopień złożoności struktury, organizacji i modelu biznesowego oddziału z państwa trzeciego;

c) stopień wzajemnych powiązań oddziału z państwa trzeciego z systemem finansowym Unii i państwa członkowskiego, w którym oddział został utworzony;

d) zastępowalność działalności prowadzonej przez oddział z państwa trzeciego, świadczonych przez niego usług lub dokonywanych przez niego operacji lub zapewnianej przez niego infrastruktury finansowej;

e) udział oddziału z państwa trzeciego w rynku w Unii i w państwie członkowskim, w którym został utworzony, w odniesieniu do ogółu aktywów bankowych oraz w odniesieniu do prowadzonej przez niego działalności, świadczonych przez niego usług, oraz dokonywanych przez niego operacji;

f) prawdopodobny wpływ, jaki zawieszenie lub zamknięcie operacji lub działalności oddziału z państwa trzeciego mogłoby wywrzeć na płynność systemu finansowego państwa członkowskiego, w którym został utworzony, lub na systemy płatnicze, rozrachunkowe i rozliczeniowe w Unii i w tym państwie członkowskim;

g) rolę i znaczenie oddziału z państwa trzeciego dla działalności, usług i operacji grupy z państwa trzeciego w Unii i w państwie członkowskim, w którym oddział został utworzony;

h) rolę i znaczenie oddziału z państwa trzeciego w kontekście restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub likwidacji w oparciu o informacje przekazane przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

i) wielkość działalności grupy z państwa trzeciego prowadzonej za pośrednictwem oddziałów z państwa trzeciego w stosunku do działalności tej grupy prowadzonej za pośrednictwem instytucji będących jednostkami zależnymi posiadającymi zezwolenie w Unii i w państwie członkowskim, w którym te oddziały z państwa trzeciego zostały utworzone.

Artykuł 48j

Ocena znaczenia systemowego i wymogi dotyczące oddziałów z państw trzecich o znaczeniu systemowym

1. Oddział z państwa trzeciego podlega ocenie określonej w ust. 2 niniejszego artykułu, jeżeli wszystkie oddziały z państwa trzeciego w Unii należące do tej samej grupy z państwa trzeciego posiadają łączną kwotę aktywów w Unii, wykazanych zgodnie z podsekcją 4, w wysokości co najmniej 40 mld EUR:

a) w ujęciu średnim za trzy bezpośrednio poprzedzające roczne okresy sprawozdawcze; albo

b) w ujęciu bezwzględnym za co najmniej trzy roczne okresy sprawozdawcze w ciągu pięciu bezpośrednio poprzedzających rocznych okresów sprawozdawczych.

Próg aktywów, o którym mowa w akapicie pierwszym, nie obejmuje aktywów posiadanych przez oddziały z państwa trzeciego w związku z operacjami rynkowymi banku centralnego zawieranymi z bankami centralnymi ESBC.

2. Właściwy organ odpowiedzialny za nadzór nad oddziałem z państwa trzeciego należącym do grupy z państwa trzeciego, której wszystkie oddziały z państwa trzeciego w Unii posiadają łączną kwotę aktywów w Unii wynoszącą co najmniej 40 mld EUR, ocenia, czy nadzorowany przez niego oddział z państwa trzeciego ma znaczenie systemowe i czy stwarza znaczące ryzyka dla stabilności finansowej Unii lub dla państwa członkowskiego, w którym został utworzony. W tym celu właściwe organy uwzględniają w szczególności wskaźniki znaczenia systemowego, o których mowa w art. 48i ust. 2 i art. 131 ust. 3.

3. W ramach oceny, o której mowa w ust. 2, właściwy organ lub, w stosownych przypadkach, wyznaczony organ, konsultują się z EUNB i właściwymi organami państw członkowskich, w których odnośna grupa z państwa trzeciego utworzyła inne oddziały z państwa trzeciego lub instytucje będące jednostkami zależnymi, aby ocenić ryzyka dla stabilności finansowej, jakie odnośny oddział z państwa trzeciego stwarza dla państw członkowskich innych niż państwo członkowskie, w którym został utworzony.

Właściwy organ lub, w stosownych przypadkach, wyznaczony organ przedstawiają swoją uzasadnioną ocenę znaczenia systemowego oddziału z państwa trzeciego dla Unii lub państwa członkowskiego, w którym ten oddział został utworzony, EUNB oraz właściwym organom państw członkowskich, w których odnośna grupa z państwa trzeciego utworzyła inne oddziały z państwa trzeciego lub instytucje będące jednostkami zależnymi.

W przypadku gdy właściwe organy, z którymi się skonsultowano, nie zgadzają się z oceną znaczenia systemowego oddziału z państwa trzeciego, informują o tym właściwy organ, który przeprowadził ocenę, o której mowa w ust. 2, w ciągu 10 dni roboczych od otrzymania oceny. Właściwe organy, z pomocą EUNB, dokładają wszelkich starań, aby osiągnąć konsensus w sprawie oceny oraz, w stosownych przypadkach, w sprawie ukierunkowanych wymogów, o których mowa w ust. 4, nie później niż trzy miesiące od dnia, w którym właściwy organ lub, w stosownych przypadkach, wyznaczony organ zgłosiły swój sprzeciw. Po upływie tego terminu właściwy organ odpowiedzialny za nadzór nad ocenianym oddziałem z państwa trzeciego podejmuje decyzję w sprawie oceny znaczenia systemowego oddziału z państwa trzeciego oraz w sprawie ukierunkowanych wymogów, o których mowa w ust. 4.

4. W przypadkach gdy jest to właściwe w celu wyeliminowania stwierdzonych ryzyk, właściwy organ lub, w stosownych przypadkach, wyznaczony organ mogą nałożyć na oddział z państwa trzeciego ukierunkowane wymogi, które mogą obejmować:

a) wymóg przeprowadzenia przez odnośny oddział z państwa trzeciego restrukturyzacji jego aktywów lub działalności w taki sposób, by oddział ten przestał się kwalifikować jako mający znaczenie systemowe zgodnie z ust. 2 lub by przestał stwarzać nadmierne ryzyko dla stabilności finansowej Unii lub państwa członkowskiego, w którym został utworzony; lub

b) nałożenie dodatkowych wymogów ostrożnościowych na odnośny oddział z państwa trzeciego.

W przypadku gdy właściwy organ lub, w stosownych przypadkach, wyznaczony organ uznaje, że oddział z państwa trzeciego ma znaczenie systemowe, lecz postanowią nie wykonywać żadnych z uprawnień, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) niniejszego ustępu lub w art. 48i, przekazują EUNB i właściwym organom państw członkowskich, w których odnośna grupa z państwa trzeciego utworzyła inne oddziały z państwa trzeciego lub instytucje będące jednostkami zależnymi, uzasadnione powiadomienie z wyjaśnieniem powodów niewykonania tych uprawnień.

5. Do dnia 31 grudnia 2028 r. EUNB przedłoży Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji sprawozdanie na temat:

a) oceny, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do identyfikacji oddziałów z państw trzecich mających to samo przedsiębiorstwo macierzyste oraz funkcjonowania procesu konsultacji określonego w tym ustępie;

b) korzystania z uprawnień nadzorczych określonych w ust. 4 niniejszego artykułu oraz w art. 48i.

Podsekcja 4

Wymogi dotyczące sprawozdawczości

Artykuł 48k

Informacje regulacyjne i finansowe dotyczące oddziałów z państw trzecich i przedsiębiorstwa macierzystego

1. Państwa członkowskie wymagają, aby oddziały z państw trzecich okresowo przekazywały swoim właściwym organom informacje dotyczące:

a) aktywów i zobowiązań figurujących w ich księgach, zgodnie z art. 48h, oraz aktywów i zobowiązań pochodzących z oddziałów z państw trzecich, z podziałem według:

(i) największych zarejestrowanych aktywów i zobowiązań sklasyfikowanych według sektora i rodzaju kontrahenta, w tym w szczególności ekspozycji wobec sektora finansowego;

(ii) znacznych ekspozycji i koncentracji źródeł finansowania w stosunku do określonych rodzajów kontrahentów;

(iii) znaczących transakcji wewnętrznych z przedsiębiorstwem macierzystym oraz z członkami grupy przedsiębiorstwa macierzystego;

b) spełnienia przez oddziały z państw trzecich wymogów, które mają do niego zastosowanie na mocy niniejszej dyrektywy;

c) na zasadzie ad hoc, rozwiązań w zakresie ochrony depozytów, które to rozwiązania są dostępne dla deponentów w oddziałach z państw trzecich, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE (³⁵);

d) dodatkowych wymogów regulacyjnych nałożonych na oddziały z państw trzecich przez państwa członkowskie na podstawie prawa krajowego.

Do celów przekazywania informacji dotyczących aktywów i zobowiązań ujętych w ich księgach zgodnie z akapitem pierwszym lit. a) oddziały z państw trzecich stosują międzynarodowe standardy rachunkowości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (³⁶) lub ogólnie przyjęte zasady rachunkowości mające zastosowanie w danym państwie członkowskim.

2. Państwa członkowskie wymagają, aby oddziały z państw trzecich przekazywały swoim właściwym organom następujące informacje na temat ich przedsiębiorstwa macierzystego:

a) okresowo, zagregowane informacje na temat aktywów i zobowiązań posiadanych lub zaksięgowanych, odpowiednio, przez jednostki zależne i inne oddziały z państw trzecich grupy tego przedsiębiorstwa macierzystego w Unii;

b) okresowo, informacje na temat przestrzegania przez przedsiębiorstwo macierzyste mających zastosowanie wymogów ostrożnościowych, zarówno na zasadzie indywidualnej, jak i skonsolidowanej;

c) na zasadzie ad hoc, istotne przeglądy i oceny nadzorcze, gdy przeprowadza się je w odniesieniu do przedsiębiorstwa macierzystego, oraz wynikające z nich decyzje nadzorcze;

d) plany naprawy przedsiębiorstwa macierzystego oraz szczegółowe środki, które można wprowadzić w odniesieniu do oddziałów z państw trzecich zgodnie z tymi planami, a także wszelkie późniejsze aktualizacje i zmiany tych planów;

e) strategię działalności przedsiębiorstwa macierzystego w odniesieniu do oddziałów z państw trzecich oraz wszelkie późniejsze zmiany tej strategii;

f) usługi świadczone przez przedsiębiorstwo macierzyste na rzecz klientów mających siedzibę lub znajdujących się w Unii na podstawie odwrotnego pozyskiwania usług zgodnie z art. 21c.

3. Obowiązki sprawozdawcze określone w niniejszym artykule nie uniemożliwiają właściwemu organowi nakładania na oddziały z państw trzecich dodatkowych wymogów dotyczących sprawozdawczości, jeżeli uznaje on dodatkowe informacje za niezbędne do uzyskania pełnego obrazu działalności, operacji lub kondycji finansowej oddziałów z państw trzecich lub ich przedsiębiorstwa macierzystego, zweryfikowania przestrzegania przez oddziały z państw trzecich i ich przedsiębiorstwo macierzyste mających zastosowanie przepisów prawa oraz zapewnienia przestrzegania tych przepisów przez oddziały z państw trzech.

Artykuł 48l

Standardowe formularze i szablony oraz częstotliwość składania sprawozdań

1. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu określenia jednolitych formatów i definicji na potrzeby sprawozdawczości oraz częstotliwości składania sprawozdań, a także opracowuje rozwiązania informatyczne, które należy stosować na potrzeby art. 48k.

Wymogi dotyczące sprawozdawczości, o których mowa w art. 48k, są proporcjonalne do klasyfikacji oddziałów z państw trzecich do klasy 1 albo klasy 2.

EUNB przedłoży Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 10 stycznia 2026 r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

2. Informacje regulacyjne i finansowe, o których mowa w art. 48k, są przekazywane co najmniej dwa razy w roku przez oddziały z państw trzecich należące do klasy 1 i co najmniej raz w roku przez oddziały z państw trzecich należące do klasy 2.

3. Właściwy organ może zwolnić kwalifikujące się oddziały z państw trzecich ze stosowania wszystkich lub części wymogów dotyczących przekazywania informacji na temat przedsiębiorstwa macierzystego określonych w art. 48k ust. 2, pod warunkiem że właściwy organ jest w stanie uzyskać odpowiednie informacje bezpośrednio od organów nadzoru danego państwa trzeciego.

SEKCJA III

Nadzór

Artykuł 48m

Nadzór nad oddziałami z państw trzecich i program oceny nadzorczej

1. Państwa członkowskie wymagają, aby do celów nadzorowania oddziałów z państw trzecich właściwe organy przestrzegały przepisów niniejszej sekcji oraz, odpowiednio, przepisów tytułu VII.

2. Właściwe organy uwzględniają oddziały z państw trzecich w programie oceny nadzorczej, o którym mowa w art. 99.

Artykuł 48n

Proces przeglądu i oceny nadzorczej

1. Państwa członkowskie wymagają, aby właściwe organy dokonywały przeglądu rozwiązań, strategii, procesów i mechanizmów wdrożonych przez oddziały z państw trzecich w celu przestrzegania przepisów, które mają do nich zastosowanie na mocy niniejszej dyrektywy, oraz, w stosownych przypadkach, wszelkich dodatkowych wymogów regulacyjnych wynikających z prawa krajowego.

2. Na podstawie przeglądu, o którym mowa w ust. 1, właściwe organy oceniają, czy rozwiązania, strategie, procesy i mechanizmy wdrożone przez oddziały z państw trzecich oraz ich wyposażenie kapitałowe i płynność zapewniają należyte zarządzanie istotnymi ryzykami i ochronę przed nimi, a także rentowność oddziałów z państw trzecich.

3. Właściwe organy przeprowadzają przegląd i ocenę, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, zgodnie z kryteriami stosowania zasady proporcjonalności opublikowanymi zgodnie z art. 143 ust. 1 lit. c). W szczególności właściwe organy ustalają stopień częstotliwości i intensywności przeglądu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, który to stopień jest proporcjonalny do klasyfikacji jako oddziałów z państw trzecich należących do klasy 1 i klasy 2 oraz uwzględnia inne stosowne kryteria, takie jak charakter, skala i złożoność działalności danych oddziałów z państw trzecich.

4. Jeżeli w wyniku przeglądu, w szczególności przeglądu zasad zarządzania, modelu biznesowego lub działalności oddziału z państwa trzeciego, właściwe organy mają uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że w związku z tym oddziałem z państwa trzeciego dokonuje się lub dokonano bądź usiłuje się lub usiłowano dokonać prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w rozumieniu art. 1 dyrektywy (UE) 2015/849 lub że istnieje podwyższone ryzyko takich czynów, właściwy organ niezwłocznie powiadamia EUNB oraz organ odpowiedzialny za nadzór nad tym oddziałem z państwa trzeciego zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849. W przypadku podwyższonego ryzyka prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu właściwy organ oraz organ odpowiedzialny za nadzór nad tym oddziałem z państwa trzeciego zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849, nawiązują współpracę i niezwłocznie powiadamiają EUNB o ich wspólnej ocenie. Stosownie do okoliczności właściwy organ wprowadza środki, zgodnie z niniejszą dyrektywą, które mogą obejmować cofnięcie zezwolenia dla oddziału z państwa trzeciego na mocy art. 48d ust. 2 lit. g) niniejszej dyrektywy.

5. Właściwy organ, jednostka analityki finansowej i organ odpowiedzialny za nadzór nad oddziałem z państwa trzeciego zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 ściśle współpracują ze sobą w ramach ich odnośnych kompetencji i przekazują sobie nawzajem informacje istotne z punktu widzenia niniejszej dyrektywy, pod warunkiem że taka współpraca i wymiana informacji nie naruszają żadnego toczącego się śledztwa, dochodzenia lub postępowania zgodnie z prawem karnym lub administracyjnym państwa członkowskiego, w którym znajduje się właściwy organ, jednostka analityki finansowej lub organ odpowiedzialny za nadzór nad oddziałem z państwa trzeciego zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849. EUNB może – z własnej inicjatywy – podjąć działania wspierające właściwe organy oraz organy odpowiedzialne za nadzór nad oddziałem z państwa trzeciego, zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849, w przypadku braku porozumienia w sprawie koordynacji działań nadzorczych na podstawie niniejszego artykułu. W takiej sytuacji EUNB działa zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

6. Do dnia 10 lipca 2026 r. EUNB wyda wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w celu doprecyzowania:

a) wspólnych procedur i metod dotyczących procesu przeglądu i oceny nadzorczej, o którym mowa w niniejszym artykule, oraz oceny sposobu ujmowania istotnych ryzyk;

b) mechanizmów współpracy i wymiany informacji między organami, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu, w szczególności w kontekście identyfikowania przypadków poważnych naruszeń przepisów dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu;

c) organu odpowiedzialnego za nadzór w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu w danym państwie członkowskim zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 w kontekście stosowania art. 27b ust. 2, art. 48c ust. 5 i art. 48d ust. 3 niniejszej dyrektywy.

Do celów akapitu pierwszego lit. a) procedury i metody, o których w niej mowa, ustanawia się w sposób proporcjonalny do klasyfikacji oddziałów z państw trzecich jako należących do klasy 1 lub klasy 2 oraz do innych odpowiednich kryteriów, takich jak charakter, skala i złożoność ich działalności.

Artykuł 48o

Środki i uprawnienia nadzorcze

1. Właściwe organy zobowiązują oddziały z państw trzecich do wprowadzania na wczesnym etapie środków koniecznych do:

a) zapewnienia, aby oddziały z państw trzecich spełniały wymogi, które mają do nich zastosowanie na mocy niniejszej dyrektywy oraz przepisów prawa krajowego, lub do przywrócenia zgodności z tymi wymogami; oraz

b) zapewnienia należytego i wystarczającego pokrycia istotnych ryzyk, na które narażone są oddziały z państw trzecich, a także należytego i wystarczającego zarządzania tymi ryzykami oraz zapewnienia utrzymania rentowności tych oddziałów.

2. Na potrzeby ust. 1 uprawnienia właściwych organów obejmują co najmniej prawo do wymagania od oddziałów z państw trzecich, aby:

a) utrzymywały poziom wyposażenia kapitałowego powyżej minimalnych wymogów określonych w art. 48e lub spełniały inne dodatkowe wymogi kapitałowe; wszelkie dodatkowe kwoty wyposażenia kapitałowego, które oddział z państwa trzeciego ma posiadać zgodnie z niniejszą literą, spełniają wymogi określone w art. 48e;

b) oprócz wymogów określonych w art. 48f spełniały inne szczegółowe wymogi dotyczące płynności; wszelkie dodatkowe płynne aktywa, które oddział z państwa trzeciego ma posiadać zgodnie z niniejszą literą, spełniają wymogi określone w art. 48f;

c) wzmocniły swoje zasady zarządzania, rozwiązania w zakresie zarządzania ryzykiem lub ustalenia dotyczące księgowania;

d) ograniczyły lub zawęziły zakres swojej działalności lub prowadzonych przez siebie operacji, jak również kontrahentów uczestniczących w tych operacjach;

e) ograniczyły ryzyko nieodłącznie związane z ich działalnością, produktami i systemami, w tym działalnością zleconą na zasadzie outsourcingu, oraz zaprzestały prowadzenia takiej działalności lub oferowania takich produktów;

f) spełniały dodatkowe wymogi dotyczące sprawozdawczości, zgodnie z art. 48k ust. 3, lub zwiększyły częstotliwość regularnej sprawozdawczości;

g) podawały informacje do wiadomości publicznej.

Artykuł 48p

Współpraca między właściwymi organami oraz kolegiami organów nadzoru

1. Właściwe organy sprawujące nadzór nad oddziałami z państw trzecich oraz instytucjami będącymi jednostkami zależnymi należącymi do tej samej grupy z państwa trzeciego ściśle współpracują i przekazują sobie nawzajem informacje. Właściwe organy dysponują pisemnymi uzgodnieniami w zakresie koordynacji i współpracy zgodnie z art. 115.

2. Do celów ust. 1 niniejszego artykułu oddziały z państw trzecich należące do klasy 1 podlegają kompleksowemu nadzorowi kolegium organów nadzoru, zgodnie z art. 116. Do tych celów zastosowanie mają następujące wymogi:

a) jeżeli ustanowiono kolegium organów nadzoru w odniesieniu do instytucji będących jednostkami zależnymi grupy z państwa trzeciego, oddziały z państw trzecich należące do klasy 1 i do tej samej grupy podlegają temu samemu kolegium organów nadzoru;

b) jeżeli grupa z państwa trzeciego posiada oddziały z państw trzecich należące do klasy 1 w więcej niż jednym państwie członkowskim, ale nie posiada w Unii instytucji będących jednostkami zależnymi podlegających przepisom art. 116, w odniesieniu do tych oddziałów z państw trzecich należących do klasy 1 ustanawia się kolegium organów nadzoru;

c) jeżeli grupa z państwa trzeciego posiada oddziały z państw trzecich należące do klasy 1 w więcej niż jednym państwie członkowskim lub co najmniej jeden oddział z państwa trzeciego należący do klasy 1 oraz co najmniej jedną instytucję będącą jednostką zależną w Unii, które nie podlegają przepisom art. 116, w odniesieniu do tych oddziałów z państw trzecich i instytucji będących jednostkami zależnymi ustanawia się kolegium organów nadzoru.

3. Do celów ust. 2 lit. b) i c) niniejszego artykułu państwa członkowskie zapewniają, by istniał główny właściwy organ, który pełni taką samą rolę jak organ sprawujący nadzór skonsolidowany zgodnie z art. 116. Głównym właściwym organem jest organ państwa członkowskiego, w którym znajduje się największy oddział z państwa trzeciego pod względem całkowitej wartości zaksięgowanych aktywów.

4. Oprócz zadań określonych w art. 116 kolegium organów nadzoru:

a) przygotowuje sprawozdanie na temat struktury i działalności grupy z państwa trzeciego w Unii oraz co roku aktualizuje to sprawozdanie;

b) wymienia się informacjami na temat wyników procesu przeglądu i oceny nadzorczej, o którym mowa w art. 48n;

c) dąży do ujednolicenia stosowania środków i uprawnień nadzorczych, o których mowa w art. 48o.

5. W stosownych przypadkach kolegium organów nadzoru zapewnia stosowną koordynację i współpracę z odpowiednimi organami nadzoru z państw trzecich.

6. EUNB przyczynia się do wspierania i monitorowania skutecznego, wydajnego i spójnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru, o których mowa w niniejszym artykule, zgodnie z art. 21 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

7. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia:

a) mechanizmów współpracy i projektów wzorów porozumień między właściwymi organami do celów ust. 1; oraz

b) warunków funkcjonowania kolegiów organów nadzoru do celów ust. 2–6.

EUNB przedstawi Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 10 stycznia 2026 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 48q

Powiadamianie EUNB

Właściwe organy przekazują EUNB powiadomienia zawierające informacje na temat:

a) wszystkich zezwoleń udzielonych oddziałom z państw trzecich oraz wszelkich późniejszych zmian w takich zezwoleniach;

b) całkowitych aktywów i zobowiązań zaksięgowanych przez oddziały z państw trzecich, którym udzielono zezwolenia – w ramach okresowej sprawozdawczości;

c) nazwy grupy z państwa trzeciego, do której należy oddział z państwa trzeciego, któremu udzielono zezwolenia.

EUNB publikuje na swojej stronie internetowej wykaz wszystkich oddziałów z państw trzecich, którym udzielono zezwolenia na prowadzenie działalności w Unii zgodnie z niniejszym tytułem, ze wskazaniem państw członkowskich, w którym posiadają zezwolenie na prowadzenie działalności.

ROZDZIAŁ 2

STOSUNKI Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

Artykuł 48r

Współpraca z organami nadzoru państw trzecich w sprawowaniu nadzoru na zasadzie skonsolidowanej

1. Unia może zawrzeć umowy z państwem trzecim lub większą ich liczbą, dotyczące sposobów sprawowania nadzoru na zasadzie skonsolidowanej nad:

a) instytucjami, których jednostki dominujące posiadają siedzibę zarządu w państwie trzecim;

b) instytucjami znajdującymi się w państwach trzecich, których jednostki dominujące, będące instytucją, finansową spółką holdingową lub finansową spółką holdingową o działalności mieszanej, posiadają siedzibę zarządu w Unii.

2. W umowach, o których mowa w ust. 1, dąży się w szczególności do zapewnienia:

a) możliwości uzyskania przez właściwe organy państw członkowskich informacji koniecznych do sprawowania nadzoru – w oparciu o skonsolidowaną sytuację finansową – nad instytucjami, finansowymi spółkami holdingowymi oraz finansowymi spółkami holdingowymi o działalności mieszanej znajdującymi się w Unii, których jednostkami zależnymi są instytucje lub instytucje finansowe znajdujące się w państwie trzecim lub które posiadają udziały kapitałowe w takich instytucjach;

b) możliwości uzyskania przez organy nadzoru państw trzecich informacji koniecznych do sprawowania nadzoru nad jednostkami dominującymi, których siedziba zarządu znajduje się na terytorium tych państw i których jednostkami zależnymi są instytucje lub instytucje finansowe znajdujące się w co najmniej jednym państwie członkowskim lub które posiadają udziały kapitałowe w takich instytucjach lub instytucjach finansowych; oraz

c) możliwości uzyskania przez EUNB od właściwych organów państw członkowskich informacji otrzymanych od krajowych organów państw trzecich zgodnie z art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

3. Bez uszczerbku dla art. 218 TFUE, Komisja, z pomocą Europejskiego Komitetu Bankowego, bada wyniki negocjacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, a także powstałą sytuację.

4. EUNB wspiera Komisję na potrzeby niniejszego artykułu zgodnie z art. 33 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

TYTUŁ VII

NADZÓR OSTROŻNOŚCIOWY

ROZDZIAŁ 1

Zasady nadzoru ostrożnościowego

Sekcja I

Uprawnienia i obowiązki państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego

Artykuł 49

Uprawnienia właściwych organów państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego

1. Za ostrożnościowy nadzór nad instytucją, w tym nad działalnością prowadzoną przez tę instytucję zgodnie z art. 33 i 34, odpowiedzialne są właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia, bez uszczerbku dla przepisów niniejszej dyrektywy, które powierzają taki obowiązek właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego.

2. Przepisy ust. 1 nie stanowią przeszkody w prowadzeniu nadzoru skonsolidowanego.

3. Działania podejmowane przez przyjmujące państwo członkowskie nie mogą pociągać za sobą dyskryminacyjnego lub restrykcyjnego traktowania instytucji ze względu na fakt, że instytucja ta działa na podstawie zezwolenia udzielonego w innym państwie członkowskim.

Artykuł 50

Współpraca dotycząca nadzoru

1. Właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich prowadzą ścisłą współpracę przy nadzorze nad instytucjami prowadzącymi działalność, w szczególności za pośrednictwem oddziału, w innym państwie członkowskim lub w innych państwach członkowskich niż państwo siedziby instytucji. Organy te przekazują sobie wszelkie informacje dotyczące zarządzania i stosunków właścicielskich w takich instytucjach mogące ułatwiać nadzór nad nimi i analizę warunków udzielania im zezwolenia, a także wszelkie informacje mogące pomóc w monitorowaniu tych instytucji, w szczególności dotyczące ich płynności i wypłacalności, gwarantowania depozytów, ograniczania dużych ekspozycji, innych czynników, które mogą wywierać wpływ na ryzyko systemowe stwarzane przez instytucję, procedur administracyjnych i księgowych oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej.

2. Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia niezwłocznie udostępniają właściwym organom przyjmujących państw członkowskich wszelkie informacje i ustalenia dotyczące nadzoru płynnościowego – sprawowanego zgodnie z częścią szóstą rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i tytułem VII rozdział 3 niniejszej dyrektywy – nad działalnością prowadzoną przez instytucję za pośrednictwem jej oddziałów, w zakresie, w jakim takie informacje i ustalenia są istotne z punktu widzenia ochrony deponentów lub inwestorów w przyjmującym państwie członkowskim.

3. Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia niezwłocznie informują właściwe organy wszystkich przyjmujących państw członkowskich o wystąpieniu zaburzenia płynności lub gdy zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że takie zaburzenie płynności wystąpi. Informacje te obejmują również szczegółowe informacje na temat procesu opracowywania i wdrożenia planu naprawczego oraz na temat wszelkich środków w zakresie nadzoru ostrożnościowego podjętych w tym kontekście.

4. Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia na prośbę właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego przekazują im informacje i wyjaśnienia na temat sposobu uwzględnienia informacji i ustaleń przekazanych przez właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego. W przypadku gdy, po przekazaniu informacji i ustaleń, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego utrzymują, że właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia nie podjęły żadnych odpowiednich środków, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą po poinformowaniu właściwych organów państwa członkowskiego pochodzenia oraz EUNB podjąć stosowne środki służące zapobieżeniu dalszym naruszeniom, w celu ochrony interesów deponentów, inwestorów i innych podmiotów, którym świadczone są usługi, lub by chronić stabilność systemu finansowego.

W przypadku gdy właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia nie zgadzają się ze środkami, jakie mają podjąć właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego, mogą one skierować sprawę do EUNB zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.W przypadku podjęcia działań przez EUNB zgodnie z tym artykułem, podejmuje on wszelkie decyzje w terminie jednego miesiąca.

5. Właściwe organy mogą kierować do EUNB sprawy, w których wniosek o współpracę, w szczególności dotyczący wymiany informacji, został odrzucony, lub gdy w odpowiednim terminie nie podjęto w sprawie tego wniosku żadnych działań. Nie naruszając art. 258 TFUE, EUNB może w takich przypadkach podjąć działania zgodnie z uprawnieniami przyznanymi mu na mocy art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. EUNB może też z własnej inicjatywy, zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi tego rozporządzenia, podjąć działania mające na celu umożliwienie właściwym organom wypracowania porozumienia w sprawie wymiany informacji na mocy niniejszego artykułu.

6. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu sprecyzowania informacji, o których mowa w niniejszym artykule.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

7. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych służących ustanowieniu standardowych formularzy, szablonów i procedur do celów wymiany informacji, które mogą ułatwić monitorowanie instytucji.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

8. EUNB przedłoży Komisji projekty standardów technicznych, o których mowa w ust. 6 i 7, do dnia 1 stycznia 2014 r.

Artykuł 51

Istotne oddziały

1. Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą zwrócić się do organu sprawującego nadzór skonsolidowany – w przypadkach, gdy zastosowanie ma art. 112 ust. 1 – lub do właściwych organów państwa członkowskiego pochodzenia z wnioskiem o uznanie oddziału instytucji kredytowej za istotny.

Wniosek ten zawiera powody uzasadniające uznanie danego oddziału za istotny ze szczególnym uwzględnieniem:

a) kwestii, czy udział w rynku oddziału pod względem depozytów przekracza 2 % w przyjmującym państwie członkowskim;

b) prawdopodobnego wpływu zawieszenia lub zamknięcia działalności instytucji na płynność systemową oraz na systemy płatnicze, rozrachunkowe i rozliczeniowe w przyjmującym państwie członkowskim;

c) wielkości oraz znaczenia oddziału pod względem liczby klientów w kontekście systemu bankowego lub finansowego przyjmującego państwa członkowskiego.

Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego oraz, w przypadku gdy zastosowanie ma art. 112 ust. 1 – organ sprawujący nadzór skonsolidowany, dokładają wszelkich starań w celu podjęcia wspólnej decyzji w sprawie uznania oddziału za istotny.

W przypadku gdy wspólna decyzja nie zostanie podjęta w terminie dwóch miesięcy od otrzymania wniosku zgodnie z akapitem pierwszym, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego podejmują swoją własną decyzję w sprawie uznania oddziału za istotny w ciągu kolejnych dwóch miesięcy. Przy podejmowaniu swoich decyzji właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego uwzględniają wszelkie opinie i zastrzeżenia organu sprawującego nadzór skonsolidowany lub właściwych organów państwa członkowskiego pochodzenia.

Decyzje, o których mowa w akapicie trzecim i czwartym, przedstawiane są w dokumencie zawierającym treść decyzji wraz z jej pełnym uzasadnieniem i przekazywane są zainteresowanym właściwym organom oraz uznawane za rozstrzygające i stosowane przez właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich.

Uznanie oddziału za istotny nie wpływa na prawa i obowiązki właściwych organów wynikające z niniejszej dyrektywy.

2. Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia przekazują właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę istotny oddział, informacje, o których mowa w art. 117 ust. 1 lit. c) i d), oraz wykonują zadania, o których mowa w art. 112 ust. 1 lit. c), we współpracy z właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego.

W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia uzyska wiedzę o sytuacji nadzwyczajnej, zgodnie z art. 114 ust. 1, niezwłocznie zawiadamia o tym fakcie organy, o których mowa w art. 58 ust. 4 i art. 59 ust. 1.

Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia informują właściwe organy przyjmujących państw członkowskich, w których istotne oddziały mają siedzibę, o wynikach procesu oceny ryzyka, o którym mowa w art. 97, oraz, w stosownych przypadkach, w art. 113 ust. 2, przeprowadzonego w instytucjach posiadających takie oddziały. Informują one również o decyzjach podjętych na podstawie art. 104 i 105, o ile te oceny i decyzje są istotne dla tych oddziałów.

Właściwe organy państw członkowskich pochodzenia konsultują się z właściwymi organami przyjmujących państw członkowskich, w których istotne odziały mają siedzibę, w kwestii działań operacyjnych wymaganych na podstawie art. 86 ust. 11, w przypadku gdy jest to istotne w kontekście ryzyka płynności dotyczącego waluty przyjmującego państwa członkowskiego.

W przypadku nieprzeprowadzenia przez właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia konsultacji z właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego lub w przypadku gdy po przeprowadzeniu takich konsultacji właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego utrzymują, że działania operacyjne wymagane art. 86 ust. 11 są nieodpowiednie, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą skierować sprawę do EUNB zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

3. W przypadkach, w których art. 116 nie ma zastosowania, właściwe organy sprawujące nadzór nad instytucją posiadającą istotne oddziały w innych państwach członkowskich ustanawiają kolegium organów nadzoru i przewodniczą mu, aby ułatwić współpracę zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu oraz zgodnie z art. 50. Podstawę ustanowienia i funkcjonowania kolegium stanowią pisemne uzgodnienia, których dokonuje właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia po konsultacjach z zainteresowanymi właściwymi organami. Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia decyduje, które właściwe organy uczestniczą w danym posiedzeniu lub w danych działaniach kolegium.

W swojej decyzji właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia uwzględnia zasadność – z punktu widzenia tych organów – działalności nadzorczej, która ma zostać zaplanowana lub podlegać koordynacji, w szczególności ewentualny wpływ na stabilność systemów finansowych w zainteresowanych państwach członkowskich, o którym mowa w art. 7, oraz na obowiązki, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia z wyprzedzeniem wyczerpująco powiadamia wszystkich członków kolegium o organizacji takich posiedzeń, głównych zagadnieniach do omówienia i działaniach, które należy przeanalizować. Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia w odpowiednim czasie wyczerpująco informuje również wszystkich członków kolegium o działaniach podjętych w trakcie tych posiedzeń lub podjętych środkach.

4. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia ogólnych warunków funkcjonowania kolegiów organów nadzoru.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w ust. 1, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

5. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu ustalenia zasad operacyjnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania tych wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w ust. 1, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

6. EUNB przedłoży Komisji projekty standardów technicznych, o których mowa w ust. 4 i 5, do dnia 31 grudnia 2014 r.

Artykuł 52

Kontrola na miejscu i inspekcja oddziałów z siedzibą w innym państwie członkowskim

1. W przypadku gdy instytucja działająca na podstawie zezwolenia udzielonego w innym państwie członkowskim prowadzi działalność za pośrednictwem oddziału, przyjmujące państwo członkowskie zapewnia właściwym organom państwa członkowskiego pochodzenia, po uprzednim zawiadomieniu właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego, możliwość przeprowadzania na miejscu – samodzielnie lub za pośrednictwem osób wyznaczonych do tego celu – kontroli informacji, o których mowa w art. 50, i inspekcji takich oddziałów.

2. W celu przeprowadzenia inspekcji oddziałów, właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia mogą korzystać z jednej z pozostałych procedur określonych w art. 118.

3. Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego są uprawnione do przeprowadzania w poszczególnych przypadkach kontroli na miejscu i inspekcji działalności prowadzonej przez oddziały instytucji na terytorium tego państwa członkowskiego oraz do żądania od oddziału udostępnienia informacji na temat jego działalności oraz informacji do celów nadzoru, jeśli uznają to za istotne z uwagi na stabilność systemu finansowego przyjmującego państwa członkowskiego. Przed przeprowadzeniem takich kontroli i inspekcji właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego konsultują się z właściwymi organami państwa członkowskiego pochodzenia. Po przeprowadzeniu takich kontroli i inspekcji właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego przekazują właściwym organom państwa członkowskiego pochodzenia uzyskane informacje oraz ustalenia, które są istotne dla procesu oceny ryzyka w odniesieniu do instytucji lub dla stabilności systemu finansowego w przyjmującym państwie członkowskim. Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia należycie uwzględniają te informacje oraz ustalenia przy formułowaniu swojego programu oceny nadzorczej, o którym mowa w art. 99, mając również na względzie stabilność systemu finansowego w przyjmującym państwie członkowskim.

4. Kontrole na miejscu i inspekcje oddziałów są przeprowadzane zgodnie z prawem państwa członkowskiego, w którym kontrola lub inspekcja ma miejsce.

Sekcja II

Wymiana informacji i tajemnica zawodowa lub służbowa

Artykuł 53

Tajemnica zawodowa lub służbowa

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby wszystkie osoby obecnie lub w przeszłości zatrudnione przez właściwe organy oraz biegli rewidenci lub eksperci działający w imieniu właściwych organów podlegali obowiązkowi zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej.

Bez uszczerbku dla przypadków podlegających przepisom prawa karnego lub podatkowego, informacje poufne, które takie osoby, biegli rewidenci lub eksperci uzyskują w trakcie pełnienia swoich obowiązków, mogą być ujawniane jedynie w postaci skróconej lub zbiorczej, która uniemożliwia zidentyfikowanie poszczególnych instytucji kredytowych.

W przypadku ogłoszenia upadłości lub przeprowadzenia przymusowej likwidacji instytucji kredytowej informacje poufne, które nie dotyczą osób trzecich uczestniczących w próbach ratowania tej instytucji kredytowej, mogą być jednak ujawnione w postępowaniach cywilnych.

2. Ust. 1 nie stanowi przeszkody dla wymiany informacji między właściwymi organami ani dla przekazywania informacji ERRS, EUNB lub Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) („EUNGiPW”) ustanowionemu rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (³⁷) przez właściwe organy zgodnie z niniejszą dyrektywą, z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013, z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 (³⁸), z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010, z art. 31, 35 i 36 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, z art. 31 i 36 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, z dyrektywą (UE) 2019/2034 (³⁹) oraz z innymi dyrektywami mającymi zastosowanie do instytucji kredytowych. Do informacji tych zastosowanie ma ust. 1.

3. Ust. 1 nie stanowią przeszkody dla publikowania przez właściwe organy wyników testów warunków skrajnych przeprowadzonych zgodnie z art. 100 niniejszej dyrektywy lub art. 32 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 ani dla przekazywania EUNB przez właściwe organy wyników testów warunków skrajnych na potrzeby publikowania przez EUNB wyników ogólnounijnych testów warunków skrajnych.

Artykuł 54

Wykorzystanie informacji poufnych

Właściwe organy otrzymujące poufne informacje zgodnie z art. 53 wykorzystują te informacje wyłącznie w ramach pełnienia swoich obowiązków i wyłącznie do poniższych celów:

a) do sprawdzenia, czy spełnione zostały warunki regulujące dopuszczanie instytucji kredytowych do działalności, oraz w celu ułatwienia monitorowania prowadzenia takiej działalności, w ujęciu jednostkowym lub skonsolidowanym, w szczególności w odniesieniu do monitorowania płynności, wypłacalności, dużych ekspozycji, procedur administracyjnych i księgowych oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej;

b) w celu nałożenia sankcji;

c) w postępowaniu wszczętym w wyniku odwołania od decyzji wydanej przez właściwy organ, w tym w postępowaniu sądowym wszczętym na podstawie art.72;

d) w postępowaniu sądowym wszczętym na podstawie przewidzianych prawem unijnym przepisów szczególnych dotyczących instytucji kredytowych.

Artykuł 54a

Art. 53 i 54 nie naruszają uprawnień śledczych przyznanych Parlamentowi Europejskiemu na mocy art. 226 TFUE.

Artykuł 55

Umowy o współpracy

Zgodnie z art. 33 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 państwa członkowskie i EUNB mogą zawierać umowy o współpracy – przewidujące wymianę informacji – z właściwymi organami państw trzecich lub z organami nadzoru bądź podmiotami państw trzecich zgodnie z art. 56 i art. 57 ust. 1 niniejszej dyrektywy wyłącznie wówczas, gdy ujawniane informacje objęte są gwarancją zachowania wymogów tajemnicy zawodowej lub służbowej co najmniej równoważnych wymogom określonym w art. 53 ust. 1 niniejszej dyrektywy. Taka wymiana informacji służy wykonywaniu zadań nadzorczych przez te organy lub podmioty.

W przypadku gdy informacje pochodzą z innego państwa członkowskiego, są one ujawniane jedynie za wyraźną zgodą organów, które je ujawniły, a – w stosownych przypadkach – ujawnienie może nastąpić wyłącznie do celów, na które organy te wyraziły zgodę.

Artykuł 56

Wymiana informacji między organami

Art. 53 ust. 1 i art. 54 nie stanowią przeszkody dla wymiany informacji między właściwymi organami w ramach państwa członkowskiego lub między właściwymi organami różnych państw członkowskich, lub między właściwymi organami a następującymi podmiotami, w ramach sprawowania ich funkcji nadzorczych:

a) organami, na których spoczywa publiczny obowiązek nadzorowania innych podmiotów sektora finansowego, oraz organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie rynków finansowych;

b) organami lub podmiotami, które są odpowiedzialne za utrzymywanie stabilności systemu finansowego w państwach członkowskich za pomocą uregulowań makroostrożnościowych;

c) podmiotami lub organami zajmującymi się reorganizacją w celu ochrony stabilności systemu finansowego;

d) umownymi lub instytucjonalnymi systemami ochrony, o których mowa w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

e) organami uczestniczącymi w postępowaniu likwidacyjnym i upadłościowym wobec instytucji oraz w innych podobnych postępowaniach;

f) osobami odpowiedzialnymi za przeprowadzanie ustawowych badań sprawozdań finansowych instytucji, zakładów ubezpieczeń i instytucji finansowych;

g) organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie podmiotów zobowiązanych wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 1) i 2) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 (⁴⁰) w związku z zapewnieniem zgodności z tą dyrektywą oraz jednostkami analityki finansowej;

h) właściwymi organami lub organami odpowiedzialnymi za stosowanie przepisów dotyczących strukturalnego rozdzielenia w ramach grupy bankowej.

Art. 53 ust. 1 i art. 54 nie stanowią przeszkody dla ujawniania podmiotom, które zarządzają systemami gwarancji depozytów i systemami rekompensat dla inwestorów, informacji koniecznych do wykonywania ich obowiązków.

Wszystkie otrzymane informacje są objęte wymogami tajemnicy zawodowej lub służbowej, co najmniej równoważnymi wymogom, o których mowa w art. 53 ust. 1.

Art. 53 ust. 1 i art. 54 nie stanowią przeszkody dla wymiany informacji między właściwymi organami a organami podatkowymi w tym samym państwie członkowskim zgodnie z prawem krajowym. W przypadku gdy informacje pochodzą z innego państwa członkowskiego, podlegają one wymianie zgodnie ze zdaniem pierwszym niniejszego ustępu wyłącznie za wyraźną zgodą właściwych organów, które je ujawniły.

Artykuł 57

Wymiana informacji z organami zajmującymi się dozorem

1. Niezależnie od art. 53, 54 i 55 państwa członkowskie zapewniają, by mogła odbywać się wymiana informacji między właściwymi organami a organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie:

a) organów uczestniczących w postępowaniu likwidacyjnym i upadłościowym instytucji oraz w innych podobnych postępowaniach;

b) umownych lub instytucjonalnych systemów ochrony, o których mowa w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c) osób odpowiedzialnych za przeprowadzanie ustawowych badań sprawozdań finansowych instytucji, zakładów ubezpieczeń i instytucji finansowych.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie wymagają spełnienia co najmniej następujących warunków:

a) wymiana informacji odbywa się w celu wykonywania zadań, o których mowa w ust. 1;

b) otrzymywane informacje są objęte wymogami tajemnicy zawodowej lub służbowej, co najmniej równoważnymi wymogom, o których mowa w art. 53 ust. 1;

c) w przypadku gdy informacje pochodzą z innego państwa członkowskiego, nie mogą one zostać ujawnione bez wyraźnej zgody właściwych organów, które je ujawniły, a – w stosownych przypadkach – ujawnienie może nastąpić wyłącznie do celów, na które organy te wyraziły zgodę.

3. Niezależnie od art. 53, 54 i55 państwa członkowskie mogą zezwolić, w celu wzmacniania stabilności systemu finansowego oraz jego integralności na wymianę informacji między właściwymi organami a organami lub podmiotami odpowiedzialnymi z mocy prawa za wykrywanie i badanie naruszeń prawa spółek.

W takich przypadkach państwa członkowskie wymagają spełnienia co najmniej następujących warunków:

a) wymiana informacji odbywa się w celu wykrywania i badania naruszeń prawa spółek;

b) otrzymane informacje są objęte wymogami zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej, co najmniej równoważnymi wymogom, o których mowa w art. 53 ust. 1;

c) w przypadku gdy informacje pochodzą z innego państwa członkowskiego, nie mogą one zostać ujawnione bez wyraźnej zgody właściwych organów, które je ujawniły, a – w stosownych przypadkach – ujawnienie może nastąpić wyłącznie do celów, na które organy te wyraziły zgodę.

4. Jeśli organy lub podmioty, o których mowa w ust. 1, wykonują swoje zadania w zakresie wykrywania lub badania naruszeń z pomocą osób wyznaczonych do tego celu ze względu na swoje szczególne kompetencje i niezatrudnionych w sektorze publicznym, państwo członkowskie może rozszerzyć możliwość wymiany informacji przewidzianą w ust. 3 akapit pierwszy na takie osoby, zgodnie z warunkami określonymi w ust. 3 akapit drugi.

5. Właściwe organy przekazują EUNB nazwy organów lub podmiotów, które mogą otrzymywać informacje na mocy niniejszego artykułu.

6. W celu wykonania przepisów ust. 4 organy lub podmioty określone w ust. 3 przekazują właściwym organom, które ujawniły dane informacje, nazwiska i dokładny zakres obowiązków osób, którym informacje te mają zostać przesłane.

Artykuł 58

Przekazywanie informacji dotyczących zagadnień pieniężnych, systemowych i płatniczych oraz zagadnień związanych z ochroną depozytów

1. Żaden przepis niniejszego rozdziału nie uniemożliwia przekazywania przez właściwy organ informacji następującym podmiotom do celów wykonywania ich zadań:

a) bankom centralnym wchodzącym w skład ESBC i innym podmiotom pełniącym podobną funkcję występującym w charakterze organów kształtujących politykę pieniężną, w przypadku gdy informacje te są istotne w kontekście wykonywania ich stosownych zadań ustawowych lub statutowych, w tym prowadzenia polityki pieniężnej i zapewniania w związku z tym płynności, nadzoru nad systemami płatniczymi, rozliczeniowymi i rozrachunkowymi oraz zabezpieczania stabilności systemu finansowego;

b) umownym lub instytucjonalnym systemom ochrony, o których mowa w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c) w stosownych przypadkach – innym organom publicznym odpowiedzialnym za nadzorowanie systemów płatniczych;

d) ERRS, Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) („EUNUiPPE”) ustanowionemu rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (⁴¹), oraz EUNGiPW, w przypadku gdy dane informacje są istotne w kontekście wykonywania przez nie swoich zadań wynikających z rozporządzeń (UE) nr 1092/2010, (UE) nr 1094/2010 lub (UE) nr 1095/2010.

Państwa członkowskie podejmują stosowne środki, by wyeliminować przeszkody utrudniające właściwym organom przekazywanie informacji zgodnie z akapitem pierwszym.

2. Żaden przepis niniejszego rozdziału nie stanowi przeszkody dla organów lub podmiotów, o których mowa w ust. 1, w przekazywaniu właściwym organom informacji, które mogą być potrzebne właściwym organom do celów określonych w art. 54.

3. Informacje otrzymane zgodnie z ust. 1 i 2 są objęte wymogami zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej, co najmniej równorzędnymi wymogom, o których mowa w art. 53 ust. 1.

4. Państwa członkowskie podejmują wszelkie konieczne środki w celu zapewnienia, że w sytuacji nadzwyczajnej, o której mowa w art. 114 ust. 1, właściwe organy niezwłoczne przekazują informacje bankom centralnym wchodzącym w skład ESBC, w przypadku gdy takie informacje są istotne dla wykonywania przez nie swoich zadań ustawowych lub statutowych, w tym prowadzenia polityki pieniężnej i zapewniania w związku z tym płynności, nadzoru nad systemami płatniczymi, rozliczeniowymi i rozrachunkowymi oraz zabezpieczania stabilności systemu finansowego, oraz przekazują informacje ERRS, w przypadku gdy takie informacje są istotne dla wykonywania przez nią swoich zadań ustawowych lub statutowych.

Artykuł 58a

Przekazywanie informacji organom międzynarodowym

1. Niezależnie od art. 53 ust. 1 i art. 54 właściwe organy mogą, z zastrzeżeniem warunków określonych w ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu, przekazywać lub udostępniać niektóre informacje:

a) Międzynarodowemu Funduszowi Walutowemu i Bankowi Światowemu do celów ocen na potrzeby programu oceny sektora finansowego;

b) Bankowi Rozrachunków Międzynarodowych na potrzeby ilościowych badań skutków;

c) Radzie Stabilności Finansowej na potrzeby jej funkcji nadzorczej.

2. Właściwe organy mogą przekazywać informacje poufne na wyraźny wniosek odpowiedniego organu, jedynie w przypadku gdy są spełnione co najmniej następujące warunki:

a) wniosek jest należycie uzasadniony w świetle konkretnych zadań wykonywanych przez organ występujący z wnioskiem zgodnie z jego ustawowym mandatem;

b) wniosek jest wystarczająco precyzyjny w odniesieniu do charakteru, zakresu i formy wymaganych informacji oraz w odniesieniu do sposobu ich ujawnienia lub przekazania;

c) wymagane informacje są bezwzględnie konieczne do realizacji konkretnych zadań wykonywanych przez organ występujący z wnioskiem i nie wychodzą poza ustawowe zadania powierzone temu organowi;

d) informacje są przekazywane lub ujawniane wyłącznie osobom bezpośrednio zaangażowanym w realizację konkretnego zadania;

e) osoby posiadające dostęp do informacji podlegają wymogom dochowania tajemnicy zawodowej lub służbowej co najmniej równoważnym wymogom, o których mowa w art. 53 ust. 1.

3. W przypadku gdy z wnioskiem występuje jeden z podmiotów, o których mowa w ust. 1, właściwe organy mogą przekazać wyłącznie informacje zbiorcze lub zanonimizowane, a inne informacje mogą udostępnić jedynie w lokalu danego właściwego organu.

4. W zakresie, w jakim ujawnienie informacji wiąże się z koniecznością przetwarzania danych osobowych, przetwarzanie danych osobowych przez podmiot, który wystąpił z wnioskiem, prowadzone jest zgodnie z wymogami ustanowionymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (⁴²).

Artykuł 59

Przekazywanie informacji innymi podmiotom

1. Niezależnie od art. 53 ust. 1 i art. 54 państwa członkowskie mogą, na mocy przepisów prawa krajowego, zezwolić na ujawnienie niektórych informacji innym działom centralnej administracji rządowej odpowiedzialnym za przepisy dotyczące nadzorowania instytucji, instytucji finansowych i zakładów ubezpieczeń oraz osobom występującym w imieniu tych działów.

Ujawnienie tych informacji może mieć jednak miejsce jedynie wówczas, gdy jest to niezbędne na potrzeby nadzoru ostrożnościowego oraz prewencji i działań naprawczych wobec upadających instytucji. Bez uszczerbku dla ust. 2 w niniejszym artykule, osoby mające dostęp do tych informacji podlegają wymogowi zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej co najmniej równoważnym z przepisami, o których mowa w art. 53 ust. 1.

W sytuacji nadzwyczajnej, o której mowa w art. 114 ust. 1, państwa członkowskie zezwalają właściwym organom na ujawnianie informacji, które są istotne dla działów określonych w akapicie pierwszym niniejszego ustępu we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich.

2. Państwa członkowskie mogą zezwolić na ujawnianie niektórych informacji dotyczących nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami parlamentarnym komisjom śledczym w danym państwie członkowskim, trybunałom obrachunkowym w danym państwie członkowskim oraz innym podmiotom odpowiedzialnym za prowadzenie dochodzeń w danym państwie członkowskim, na następujących warunkach:

a) podmioty te posiadają precyzyjnie określone uprawnienia na mocy prawa krajowego w zakresie prowadzenia kontroli lub dochodzeń dotyczących działań organów odpowiedzialnych za nadzór nad instytucjami lub za przepisy regulujące taki nadzór;

b) informacje te są bezwzględnie konieczne do realizacji uprawnień, o których mowa w lit. a);

c) osoby posiadające dostęp do informacji podlegają na podstawie krajowego prawa wymogom dochowania tajemnicy zawodowej lub służbowej co najmniej równoważnym wymogom, o których mowa w art. 53 ust. 1;

d) w przypadku gdy informacje pochodzą z innego państwa członkowskiego, nie są one ujawniane bez wyraźnej zgody właściwych organów, które je ujawniły, a ujawnienie może nastąpić wyłącznie do celów, na które organy te wyraziły zgodę.

W zakresie, w jakim ujawnienie informacji dotyczących nadzoru ostrożnościowego wiąże się z koniecznością przetwarzania danych osobowych, przetwarzanie takich danych przez podmioty, o których mowa w akapicie pierwszym, prowadzone jest zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami prawa krajowego transponujacymi dyrektywę 95/46/WE.

Artykuł 60

Ujawnianie informacji uzyskanych w wyniku kontroli na miejscu i inspekcji

Państwa członkowskie zapewniają, aby informacje uzyskane zgodnie z art. 52 ust. 3, art. 53 ust. 2 i art. 56 oraz informacje uzyskane w drodze kontroli na miejscu lub inspekcji, o których mowa w art. 52 ust. 1 i 2, nie były ujawniane na podstawie art. 59, z wyjątkiem przypadków wyraźnej zgody właściwych organów, które ujawniły te informacje, lub właściwych organów państwa członkowskiego, w którym przeprowadzono taką kontrolę na miejscu lub inspekcję.

Artykuł 61

Ujawnianie informacji dotyczących usług rozliczeniowych i rozrachunkowych

1. Żaden przepis niniejszego rozdziału nie stanowi przeszkody w przekazywaniu przez właściwe organy państwa członkowskiego informacji określonych w art. 53, 54 i 55 izbie rozliczeniowej lub innym podobnym podmiotom uprawnionym na mocy prawa krajowego do świadczenia usług rozliczeniowych lub rozrachunkowych dla jednego z rynków krajowych, jeśli organy te uznają przekazanie tych informacji za konieczne w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania tych podmiotów w odniesieniu do niewykonania zobowiązań lub potencjalnego niewykonania zobowiązań przez uczestników rynku. Otrzymane informacje są objęte wymogami zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej, co najmniej równoważnymi wymogom, o których mowa w art. 53 ust. 1.

2. Państwa członkowskie zapewniają jednak, by informacje otrzymane zgodnie z art. 53 ust. 2 nie były ujawniane w okolicznościach, o których mowa w ust. 1 bez wyraźnej zgody właściwych organów, które je ujawniły.

Artykuł 62

Przetwarzanie danych osobowych

Przetwarzanie danych osobowych do celów niniejszej dyrektywy odbywa się zgodnie z dyrektywą 95/46/WE, a w stosownych przypadkach – z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

Sekcja III

Obowiązki osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie ustawowego badania rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych

Artykuł 63

Obowiązki osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie prawnej kontroli rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych

1. Państwa członkowskie zapewniają uregulowanie, zgodnie z którym każda osoba posiadająca stosowne uprawnienia zgodnie z dyrektywą 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych (⁴³), a wykonująca w instytucji zadanie opisane w art. 51 dyrektywy Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (⁴⁴), art. 37 dyrektywy Rady 83/349/EWG z dnia 13 czerwca 1983 r. w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych (⁴⁵) lub art. 73 dyrektywy 2009/65/WE bądź też jakiekolwiek inne zadanie ustawowe, ma co najmniej obowiązek bezzwłocznie zgłaszać właściwym organom wszelkie fakty lub decyzje dotyczące tej instytucji, o których osoba ta uzyska wiedzę w trakcie wykonywania swoich zadań, a które mogą:

a) stanowić istotne naruszenie przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych, które określają warunki udzielania zezwolenia instytucjom lub szczegółowo regulują prowadzenie działalności przez instytucje;

b) mieć wpływ na ciągłość działania instytucji;

c) skutkować odmową zatwierdzenia sprawozdań finansowych lub wydaniem opinii z zastrzeżeniem.

Państwa członkowskie przewidują obowiązek zgłaszania przez osobę, o której mowa w akapicie pierwszym, wszelkich faktów lub decyzji, o których uzyska wiedzę w trakcie wykonywania swoich zadań określonych w akapicie pierwszym w jednostce blisko powiązanej – ze względu na istnienie stosunku kontroli – z instytucją, w której osoba ta wykonuje wspomniane zadania.

Państwa członkowskie stanowią, że właściwe organy mogą wymagać zastąpienia osoby, o której mowa w akapicie pierwszym, w przypadku gdy osoba ta narusza swoje obowiązki, o których mowa w akapicie pierwszym.

2. Ujawnienie właściwym organom wszelkich faktów lub decyzji, o których mowa w ust. 1, przez osoby posiadające stosowne uprawnienia w rozumieniu dyrektywy 2006/43/WE i działające w dobrej wierze, nie stanowi naruszenia ewentualnych ograniczeń dotyczących ujawniania informacji przewidzianych w umowie lub w jakimkolwiek przepisie ustawowym, wykonawczym lub administracyjnym, ani nie pociąga za sobą żadnej odpowiedzialności tych osób. Takie fakty lub decyzje ujawnia się jednocześnie organowi zarządzającemu instytucji, chyba że ważne powody przemawiają za tym, by tego nie czynić.

Sekcja IV

Uprawnienia nadzorcze, uprawnienie do nakładania sankcji oraz prawo do odwołania

Artykuł 64

Uprawnienia nadzorcze i uprawnienia do nakładania sankcji

1. Właściwym organom przyznaje się wszelkie uprawnienia nadzorcze do interwencji w działalność instytucji, finansowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, które to uprawnienia są niezbędne do wykonywania przez te organy ich funkcji, w tym w szczególności prawo do cofnięcia zezwolenia zgodnie z art. 18, uprawnienia, o których mowa w art. 18, 102, 104 i 105, oraz uprawnienia do podejmowania środków, o których mowa w art. 21a ust. 6.

2. Właściwe organy wykonują swoje uprawnienia nadzorcze i uprawnienia do nakładania sankcji zgodnie z niniejszą dyrektywą i przepisami krajowymi, w dowolny z następujących sposobów:

a) bezpośrednio;

b) we współpracy z innymi organami;

c) na swoją odpowiedzialność, oddelegowując uprawnienia na rzecz tych organów;

d) przez złożenie wniosku do właściwych organów sądowych.

3. Decyzje podejmowane przez właściwe organy w ramach wykonywana przez nie uprawnień nadzorczych i uprawnień do nakładania sankcji zawierają uzasadnienie.

Artykuł 65

Sankcje administracyjne, okresowe kary pieniężne i inne środki administracyjne

1. Bez uszczerbku dla uprawnień nadzorczych właściwych organów, o których mowa w art. 64 niniejszej dyrektywy, oraz prawa państw członkowskich do wprowadzania i nakładania sankcji karnych, państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji administracyjnych, okresowych kar pieniężnych i innych środków administracyjnych odnoszących się do naruszeń przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę, przepisów rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz decyzji podjętych przez właściwy organ na mocy tych przepisów lub tego rozporządzenia oraz podejmują wszelkie konieczne środki, by zapewnić wykonanie tych przepisów dotyczących sankcji administracyjnych, okresowych kar pieniężnych i innych środków administracyjnych. Sankcje administracyjne, okresowe kary pieniężne i inne środki administracyjne muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

2. Państwa członkowskie zapewniają, by w przypadku gdy obowiązki, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mają zastosowanie do instytucji, finansowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, właściwe organy mogły – w razie naruszenia przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę, przepisów rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub decyzji podjętych przez właściwy organ na mocy tych przepisów lub tego rozporządzenia – zastosować sankcje administracyjne, okresowe kary pieniężne i inne środki administracyjne w stosunku do członków organu zarządzającego, kadry kierowniczej wyższego szczebla, osób pełniących najważniejsze funkcje, innych pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka instytucji, o których mowa w art. 92 ust. 3 niniejszej dyrektywy, oraz do innych osób fizycznych, pod warunkiem że ponoszą one odpowiedzialność za dane naruszenie na podstawie prawa krajowego.

3. Stosowanie okresowych kar pieniężnych nie uniemożliwia właściwym organom nakładania sankcji administracyjnych lub innych środków administracyjnych za to samo naruszenie.

4. Właściwym organom przyznaje się wszelkie uprawnienia w zakresie gromadzenia informacji i uprawnienia dochodzeniowe niezbędne do wykonywania ich funkcji. Uprawnienia te obejmują:

a) uprawnienie do wezwania następujących osób fizycznych lub prawnych do udzielenia wszelkich informacji niezbędnych właściwym organom do wykonywania powierzonych im zadań, w tym informacji, które należy przekazywać w regularnych odstępach i w określonych formatach do celów nadzorczych i związanych z nimi celów statystycznych:

(i) instytucje mające siedzibę w danym państwie członkowskim;

(ii) finansowe spółki holdingowe mające siedzibę w danym państwie członkowskim;

(iii) finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej mające siedzibę w danym państwie członkowskim;

(iv) holdingi mieszane mające siedzibę w danym państwie członkowskim;

(v) osoby należące do podmiotów, o których mowa w ppkt (i)–(iv);

(vi) osoby trzecie, którym podmioty, o których mowa w ppkt (i)–(iv) niniejszej litery, zleciły na zasadzie outsourcingu funkcje lub działalność, w tym zewnętrzni dostawcy usług ICT, o których mowa w rozdziale V rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2554 (⁴⁶);

b) uprawnienie do prowadzenia wszelkich niezbędnych dochodzeń dotyczących wszelkich osób, o których mowa w lit. a) ppkt (i)–(vi), mających siedzibę lub znajdujących się w danym państwie członkowskim, w razie gdy jest to konieczne do wykonywania zadań powierzonych właściwym organom, w tym uprawnienia do:

(i) wezwania do złożenia dokumentów;

(ii) badania ksiąg i rejestrów prowadzonych przez osoby, o których mowa w lit. a) ppkt (i)–(vi), oraz uzyskiwania kopii lub wyciągów z tych ksiąg i rejestrów;

(iii) uzyskiwania wyjaśnień w formie pisemnej lub ustnej od dowolnej z osób, o których mowa w lit. a) ppkt (i)–(vi), lub od ich przedstawicieli lub pracowników;

(iv) przesłuchiwania wszelkich innych osób, które zgadzają się na przesłuchanie, do celów gromadzenia informacji związanych z przedmiotem dochodzenia; oraz

(v) prowadzenia, z zastrzeżeniem innych warunków określonych w prawie unijnym, wszelkich niezbędnych inspekcji w lokalach osób prawnych, o których mowa w lit. a) ppkt (i)–(vi), i wszelkich innych przedsiębiorstw objętych nadzorem skonsolidowanym, w przypadku gdy właściwy organ sprawuje nadzór skonsolidowany, z zastrzeżeniem uprzedniego powiadomienia zainteresowanych właściwych organów; jeżeli inspekcja wymaga zezwolenia od organu sądowego zgodnie z przepisami krajowymi, wnosi się o takie zezwolenie.

5. W drodze odstępstwa od ust. 1, jeżeli system prawny państwa członkowskiego nie przewiduje sankcji administracyjnych, niniejszy artykuł można stosować w ten sposób, że o zastosowanie sankcji wnosi właściwy organ, a nakładają ją organy sądowe, o ile zapewniona zostaje skuteczność tych środków prawnych i równoważność ich skutku względem sankcji administracyjnych nakładanych przez właściwe organy. Nakładane sankcje muszą być w każdym przypadku skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Państwa członkowskie, o których mowa w akapicie pierwszym, powiadamiają Komisję o przepisach prawa krajowego, które przyjęły zgodnie z niniejszym ustępem, do dnia 10 stycznia 2026 r., a następnie – niezwłocznie – o wszelkich późniejszych zmianach tych przepisów.

Artykuł 66

Sankcje administracyjne, okresowe kary pieniężne i inne środki administracyjne w przypadku naruszeń wymogów dotyczących zezwoleń oraz wymogów dotyczących nabywania lub zbywania istotnych pakietów akcji, przeniesienia aktywów i zobowiązań o istotnej wartości oraz połączeń lub podziałów

1. Państwa członkowskie zapewniają, by ich przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przewidywały sankcje administracyjne, okresowe kary pieniężne i inne środki administracyjne co najmniej w przypadku:

a) rozpoczęcia działalności jako instytucja kredytowa bez uprzedniego uzyskania zezwolenia, z naruszeniem art. 8 niniejszej dyrektywy;

b) prowadzenia przynajmniej jednego z rodzajów działalności, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, przez podmiot, który osiągnął wartość progową wskazaną w tej literze i nie uzyskał zezwolenia na działalność jako instytucja kredytowa, z wyjątkiem podmiotów występujących z wnioskiem o zwolnienie na mocy art. 8a niniejszej dyrektywy;

c) prowadzenia działalności polegającej na przyjmowaniu od ludności depozytów lub innych środków podlegających zwrotowi przez podmioty, którym nie udzielono zezwolenia na działalność jako instytucja kredytowa, z naruszeniem art. 9 niniejszej dyrektywy;

d) nabycia, bezpośrednio lub pośrednio, znacznego pakietu akcji instytucji kredytowej lub zwiększenia, bezpośrednio lub pośrednio, posiadanego znacznego pakietu akcji instytucji kredytowej, w wyniku czego udział posiadanych praw głosu lub posiadanego kapitału osiągnąłby bądź przekroczył progi, o których mowa w art. 22 ust. 1 niniejszej dyrektywy, lub instytucja kredytowa stałaby się jednostką zależną nabywcy, bez powiadomienia w formie pisemnej właściwych organów instytucji kredytowej, w której nabywca planuje nabycie lub zwiększenie znacznego pakietu akcji, w trakcie okresu oceny, lub mimo sprzeciwu właściwych organów, z naruszeniem tego artykułu;

e) zbycia, bezpośrednio lub pośrednio, znacznego pakietu akcji instytucji kredytowej lub zmniejszenia posiadanego znacznego pakietu akcji, w wyniku czego udział posiadanych praw głosu lub posiadanego kapitału spadłby poniżej progów, o których mowa w art. 25 niniejszej dyrektywy, lub instytucja kredytowa przestałaby być jednostką zależną osoby prawnej zbywającej znaczny pakiet akcji, bez powiadomienia w formie pisemnej właściwych organów, z naruszeniem tego artykułu;

f) niewystąpienia przez finansową spółkę holdingową lub finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej objętych zakresem art. 21a ust. 1 niniejszej dyrektywy o zatwierdzenie, z naruszeniem tego artykułu, lub naruszenia wszelkich innych wymogów określonych w tym artykule;

g) niepowiadomienia przez potencjalnego nabywcę w rozumieniu art. 27a ust. 1 niniejszej dyrektywy odpowiedniego właściwego organu o bezpośrednim lub pośrednim nabyciu istotnego pakietu akcji, z naruszeniem tego artykułu;

h) niepowiadomienia przez którykolwiek z podmiotów, o których mowa w art. 27d niniejszej dyrektywy, odpowiedniego właściwego organu o bezpośrednim lub pośrednim zbyciu istotnego pakietu akcji, które przekracza 15 % uznanego kapitału tego podmiotu;

i) dokonania przez którykolwiek z podmiotów, o których mowa w art. 27f ust. 1 niniejszej dyrektywy, przeniesienia aktywów i zobowiązań o istotnej wartości, bez powiadomienia właściwych organów, z naruszeniem tego artykułu;

j) przeprowadzenia przez którykolwiek z podmiotów, o których mowa w art. 27i ust. 1 niniejszej dyrektywy, połączenia lub podziału, z naruszeniem tego artykułu.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadkach, o których mowa w ust. 1, środki, które mogą zostać zastosowane, obejmowały co najmniej:

a) sankcje administracyjne:

(i) w przypadku osoby prawnej – administracyjne kary pieniężne w maksymalnej wysokości 10 % całkowitego rocznego obrotu netto danego przedsiębiorstwa;

(ii) w przypadku osoby fizycznej – administracyjne kary pieniężne w maksymalnej wysokości 5 mln EUR lub, w państwach członkowskich, których walutą nie jest euro, równowartości tej kwoty w walucie krajowej na dzień 17 lipca 2013 r.;

(iii) administracyjne kary pieniężne w maksymalnej wysokości równej dwukrotności kwoty zysków uzyskanych lub strat unikniętych w wyniku naruszenia, w przypadku gdy możliwe jest ustalenie kwot tych zysków lub strat;

b) okresowe kary pieniężne:

(i) w przypadku osoby prawnej – okresowe kary pieniężne w wysokości do 5 % średniego dziennego obrotu netto, które, w przypadku trwającego naruszenia, osoba prawna jest zobowiązana płacić za każdy dzień naruszenia do momentu przywrócenia stanu zgodności z prawem; okresowa kara pieniężna może zostać nałożona na okres do sześciu miesięcy od daty określonej w decyzji właściwego organu nakazującej zaprzestanie naruszenia i nakładającej okresową karę pieniężną;

(ii) w przypadku osoby fizycznej – okresowe kary pieniężne w wysokości do 50 000 EUR, lub – w państwach członkowskich, których walutą nie jest euro – równowartości tej kwoty w walucie krajowej na dzień 9 lipca 2024 r., które, w przypadku trwającego naruszenia, osoba fizyczna jest zobowiązana płacić za każdy dzień naruszenia do momentu przywrócenia stanu zgodności z prawem; okresowa kara pieniężna może zostać nałożona na okres do sześciu miesięcy od daty określonej w decyzji właściwego organu nakazującej zaprzestanie naruszenia i nakładającej okresową karę pieniężną;

c) inne środki administracyjne:

(i) podanie do publicznej wiadomości informacji wskazującej osobę fizyczną, instytucję, finansową spółkę holdingową, finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej lub pośrednią unijną jednostkę dominującą odpowiedzialne za naruszenie i charakter naruszenia;

(ii) nakaz zobowiązujący odpowiedzialną osobę fizyczną lub prawną do zaprzestania określonego postępowania oraz powstrzymania się od jego ponownego podejmowania;

(iii) zawieszenie praw głosu akcjonariusza lub akcjonariuszy odpowiedzialnych za naruszenia, o których mowa w ust. 1;

(iv) tymczasowy zakaz pełnienia funkcji w instytucjach wobec członka organu zarządzającego lub dowolnej innej osoby fizycznej, uznanych za odpowiedzialnych za naruszenie, z zastrzeżeniem art. 65 ust. 2.

Do celów akapitu pierwszego lit. b) państwa członkowskie mogą ustalić wyższą maksymalną kwotę okresowych kar pieniężnych nakładanych za każdy dzień naruszenia.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego lit. b) państwa członkowskie mogą stosować okresowe kary pieniężne w ujęciu tygodniowym lub miesięcznym. W takim przypadku maksymalna kwota okresowych kar pieniężnych, które mają być stosowane w odniesieniu do odpowiedniego tygodniowego lub miesięcznego okresu, w którym dochodzi do naruszenia, nie przekracza maksymalnej kwoty okresowych kar pieniężnych, które miałyby zastosowanie codziennie zgodnie z tą literą w danym okresie.

Okresowe kary pieniężne mogą zostać nałożone w określonym dniu, a data rozpoczęcia ich stosowania może być późniejsza.

3. Całkowity roczny obrót netto, o którym mowa w ust. 2 lit. a) ppkt (i) niniejszego artykułu, jest sumą następujących pozycji określonych zgodnie z załącznikami III i IV do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/451 (⁴⁷):

a) przychody odsetkowe;

b) koszty odsetkowe;

c) koszty z tytułu kapitału podstawowego płatnego na żądanie;

d) przychody z tytułu dywidend;

e) przychody z tytułu opłat i prowizji;

f) koszty z tytułu opłat i prowizji;

g) zyski lub straty z tytułu aktywów i zobowiązań finansowych przeznaczonych do obrotu, netto;

h) zyski lub straty z tytułu aktywów i zobowiązań finansowych wycenianych według wartości godziwej przez wynik finansowy, netto;

i) zyski lub straty z tytułu rachunkowości zabezpieczeń, netto;

j) różnice kursowe (zysk lub strata), netto;

k) pozostałe przychody operacyjne;

l) pozostałe koszty operacyjne.

Do celów niniejszego artykułu podstawą obliczeń są najbardziej aktualne roczne nadzorcze informacje finansowe, które dają wskaźnik powyżej zera. W przypadku gdy osoba prawna, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, nie podlega rozporządzeniu wykonawczemu (UE) 2021/451, odpowiedni całkowity roczny obrót netto stanowi całkowity roczny obrót netto lub odpowiadający mu rodzaj dochodu zgodnie z mającymi zastosowanie ramami dotyczącymi rachunkowości. W przypadku gdy dane przedsiębiorstwo należy do grupy, odpowiedni całkowity roczny obrót netto stanowi całkowity roczny obrót netto wynikający ze skonsolidowanego sprawozdania finansowego jednostki dominującej najwyższego szczebla.

4. Średni dzienny obrót netto, o którym mowa w ust. 2 lit. b) ppkt (i), jest równy całkowitemu rocznemu obrotowi netto, o którym mowa w ust. 3, podzielonemu przez 365.

Artykuł 67

Inne przepisy

1. Przepisy niniejszego artykułu stosuje się co najmniej we wszystkich następujących sytuacjach:

a) instytucja uzyskała zezwolenie w oparciu o oświadczenie niezgodne z prawdą lub w jakikolwiek inny nieprawidłowy sposób;

b) instytucja nie powiadomi właściwych organów, z naruszeniem art. 26 ust. 1 akapit pierwszy, gdy tylko uzyska stosowną wiedzę o transakcjach nabycia lub zbycia jej akcji lub udziałów, w wyniku których wielkość pakietów lub udziałów akcji przekroczy jeden z progów określonych w art. 22 ust. 1 lub art. 25 lub spadnie poniżej jednego z tych progów;

c) instytucja notowana na rynku regulowanym wymienionym w wykazie publikowanym przez EUNGiPW zgodnie z art. 47 dyrektywy 2004/39/WE nie przekazuje właściwym organom, przynajmniej raz do roku, nazwisk lub nazw akcjonariuszy i udziałowców posiadających znaczne pakiety akcji oraz danych na temat wielkości tych pakietów, z naruszeniem art. 26 ust. 1 akapit drugi niniejszej dyrektywy;

d) instytucja nie posiada zasad zarządzania ani polityki wynagrodzeń neutralnej pod względem płci wymaganych przez właściwe organy zgodnie z art. 74;

e) (uchylona)

f) (uchylona)

g) instytucja nie przekaże właściwym organom informacji dotyczących dużej ekspozycji, naruszając tym art. 394 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub przekazane informacje są niekompletne lub niedokładne;

h) instytucja nie przekaże właściwym organom informacji dotyczących płynności, naruszając tym art. 415 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub przekazane informacje są niekompletne lub niedokładne;

i) (uchylona)

j) instytucja nie utrzymuje wskaźnika stabilnego finansowania netto, naruszając art. 413 lub 428b rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub wielokrotnie i stale nie spełnia wymogu utrzymywania aktywów płynnych, naruszając art. 412 tego rozporządzenia;

k) (uchylona)

l) (uchylona)

m) instytucja nie ujawni informacji lub przekazuje informacje niekompletne lub niedokładne, naruszając tym art. 431 ust. 1, 2 i 3 lub art. 451 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

n) instytucja dokonuje wypłat na rzecz posiadaczy instrumentów włączonych do funduszy własnych instytucji z naruszeniem art. 141 niniejszej dyrektywy lub w przypadkach, gdy art. 28, 51 lub w przypadkach, gdy art. 28, 51 lub 63 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zabrania takich wypłat na rzecz posiadaczy instrumentów włączonych do funduszy własnych;

o) uznano, że instytucja dopuściła się poważnego naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z dyrektywą 2005/60/WE;

p) instytucja zezwoliła osobie lub osobom niespełniającym wymogów art. 91 na objęcie lub zachowanie funkcji członka organu zarządzającego;

q) instytucja dominująca, dominująca finansowa spółka holdingowa lub dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej nie podejmują żadnych działań, które mogą być wymagane, by zapewnić spełnianie wymogów ostrożnościowych określonych w części trzeciej, czwartej, szóstej lub siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub nałożonych zgodnie z art. 104 ust. 1 lit. a) lub art. 105 niniejszej dyrektywy na zasadzie skonsolidowanej lub subskonsolidowanej;

r) instytucja nie spełnia wymogów w zakresie funduszy własnych ustanowionych w art. 92 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

s) instytucja lub osoba fizyczna wielokrotnie nie stosują się do decyzji nałożonej przez właściwy organ zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi niniejszą dyrektywę lub zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013;

t) instytucja nie spełnia wymogów dotyczących wynagrodzeń określonych w art. 92, 94 i 95 niniejszej dyrektywy;

u) instytucja działa bez uprzedniego pozwolenia właściwego organu, jeżeli przepisy krajowe transponujące niniejszą dyrektywę lub rozporządzenie (UE) nr 575/2013 wymagają od instytucji uzyskania takiego uprzedniego pozwolenia, lub instytucja uzyskała takie pozwolenie na podstawie fałszywych oświadczeń lub nie przestrzega warunków, na jakich udzielono takiego pozwolenia;

v) instytucja nie spełnia wymogów dotyczących struktury, warunków, korekt i odliczeń związanych z funduszami własnymi, ustanowionych w części drugiej rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

w) instytucja nie spełnia wymogów w odniesieniu do jej dużych ekspozycji wobec klienta lub grupy powiązanych klientów, ustanowionych w części czwartej rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

x) instytucja nie spełnia wymogów w odniesieniu do obliczania wskaźnika dźwigni, w tym stosowania odstępstw, ustanowionych w części siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

y) instytucja nie przekazuje właściwemu organowi informacji dotyczących danych, o których mowa w art. 430 ust. 1-3 oraz w art. 430a rozporządzenia (UE) nr 575/2013, bądź przekazane informacje są niekompletne lub niedokładne;

z) instytucja nie spełnia wymogów w zakresie gromadzenia danych i zarządzania nimi, ustanowionych w części trzeciej tytuł III rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

aa) instytucja nie spełnia wymogów w odniesieniu do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem lub wymogów w zakresie funduszy własnych lub nie posiada zasad zarządzania określonych w części trzeciej tytuły II–VI rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

ab) instytucja nie spełnia wymogów w odniesieniu do obliczania wskaźnika pokrycia wypływów netto lub wskaźnika stabilnego finansowania netto, określonych w części szóstej tytuły I i IV rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/61.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadkach, o których mowa w ust. 1, środki, które mogą zostać zastosowane, obejmowały co najmniej:

a) sankcje administracyjne:

(i) w przypadku osoby prawnej – administracyjne kary pieniężne w maksymalnej wysokości 10 % całkowitego rocznego obrotu netto danego przedsiębiorstwa;

(ii) w przypadku osoby fizycznej – administracyjne kary pieniężne w maksymalnej wysokości 5 mln EUR lub, w państwach członkowskich, których walutą nie jest euro, równowartości tej kwoty w walucie krajowej na dzień 17 lipca 2013 r.;

(iii) administracyjne kary pieniężne w maksymalnej wysokości równej dwukrotności kwoty korzyści uzyskanych lub strat unikniętych w wyniku naruszenia, w przypadku gdy możliwe jest ustalenie kwoty uzyskanych korzyści lub unikniętych strat;

b) okresowe kary pieniężne:

(i) w przypadku osoby prawnej – okresowe kary pieniężne w wysokości do 5 % średniego dziennego obrotu netto, które, w przypadku trwającego naruszenia, osoba prawna jest zobowiązana płacić za każdy dzień naruszenia do momentu przywrócenia stanu zgodności z prawem; okresowa kara pieniężna może zostać nałożona na okres do sześciu miesięcy od daty określonej w decyzji właściwego organu nakazującej zaprzestanie naruszenia i nakładającej okresową karę pieniężną;

(ii) w przypadku osoby fizycznej – okresowe kary pieniężne w wysokości do 50 000 EUR, lub – w państwach członkowskich, których walutą nie jest euro – równowartości tej kwoty w walucie krajowej na dzień 9 lipca 2024 r., które, w przypadku trwającego naruszenia, osoba fizyczna jest zobowiązana płacić za każdy dzień naruszenia do momentu przywrócenia stanu zgodności z prawem; okresowa kara pieniężna może zostać nałożona na okres do sześciu miesięcy od daty określonej w decyzji właściwego organu nakazującej zaprzestanie naruszenia i nakładającej okresową karę pieniężną;

c) inne środki administracyjne:

(i) podanie do publicznej wiadomości informacji wskazującej osobę fizyczną, instytucję, finansową spółkę holdingową, finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej lub pośrednią unijną jednostkę dominującą odpowiedzialne za naruszenie i charakter naruszenia;

(ii) nakaz zobowiązujący odpowiedzialną osobę fizyczną lub prawną do zaprzestania określonego postępowania oraz powstrzymania się od jego ponownego podejmowania;

(iii) w przypadku instytucji, cofnięcie zezwolenia udzielonego instytucji zgodnie z art. 18;

(iv) tymczasowy zakaz pełnienia funkcji w instytucjach wobec członka organu zarządzającego lub dowolnej innej osoby fizycznej, uznanych za odpowiedzialnych za naruszenie, z zastrzeżeniem art. 65 ust. 2.

Do celów akapitu pierwszego lit. b) państwa członkowskie mogą ustalić wyższą maksymalną kwotę okresowych kar pieniężnych nakładanych za każdy dzień naruszenia.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego lit. b) państwa członkowskie mogą stosować okresowe kary pieniężne w ujęciu tygodniowym lub miesięcznym. W takim przypadku maksymalna kwota okresowych kar pieniężnych, które mają być stosowane w odniesieniu do odpowiedniego tygodniowego lub miesięcznego okresu, w którym dochodzi do naruszenia, nie przekracza maksymalnej kwoty okresowych kar pieniężnych, które miałyby zastosowanie codziennie zgodnie z tą literą w danym okresie.

Okresowe kary pieniężne mogą zostać nałożone w określonym dniu, a data rozpoczęcia ich stosowania może być późniejsza.

3. Całkowity roczny obrót netto, o którym mowa w ust. 2 lit. a) ppkt (i) niniejszego artykułu, jest sumą następujących pozycji określonych zgodnie z załącznikami III i IV do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/451**:

a) przychody odsetkowe;

b) koszty odsetkowe;

c) koszty z tytułu kapitału podstawowego płatnego na żądanie;

d) przychody z tytułu dywidend;

e) przychody z tytułu opłat i prowizji;

f) koszty z tytułu opłat i prowizji;

g) zyski lub straty z tytułu aktywów i zobowiązań finansowych przeznaczonych do obrotu, netto;

h) zyski lub straty z tytułu aktywów i zobowiązań finansowych wycenianych według wartości godziwej przez wynik finansowy, netto;

i) zyski lub straty z tytułu rachunkowości zabezpieczeń, netto;

j) różnice kursowe (zysk lub strata), netto;

k) pozostałe przychody operacyjne;

l) pozostałe koszty operacyjne.

Do celów niniejszego artykułu podstawą obliczeń są najbardziej aktualne roczne nadzorcze informacje finansowe, które dają wskaźnik powyżej zera. W przypadku gdy osoba prawna, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, nie podlega rozporządzeniu wykonawczemu (UE) 2021/451, odpowiedni całkowity roczny obrót netto stanowi całkowity roczny obrót netto lub odpowiadający mu rodzaj dochodu zgodnie z mającymi zastosowanie ramami dotyczącymi rachunkowości. W przypadku gdy dane przedsiębiorstwo należy do grupy, odpowiedni całkowity roczny obrót netto stanowi całkowity roczny obrót netto wynikający ze skonsolidowanego sprawozdania finansowego jednostki dominującej najwyższego szczebla.

4. Średni dzienny obrót netto, o którym mowa w ust. 2 lit. b) ppkt (i), jest równy całkowitemu rocznemu obrotowi netto, o którym mowa w ust. 3, podzielonemu przez 365.

Artykuł 68

Publikowanie informacji o nałożonych sankcjach administracyjnych

1. Państwa członkowskie zapewniają, by właściwe organy publikowały na swojej urzędowej stronie internetowej informacje co najmniej o sankcjach administracyjnych, od których nie przysługuje odwołanie, nałożonych za naruszenie przepisów prawa krajowego transponujących niniejszą dyrektywę lub rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w tym informacje dotyczące rodzaju i charakteru naruszenia oraz tożsamości osoby fizycznej lub prawnej, na którą nałożono sankcje, bez zbędnej zwłoki po powiadomieniu tych osób o tych sankcjach.

W przypadku gdy państwa członkowskie zezwalają na publikowanie informacji o sankcjach, od których przysługuje prawo do odwołania, bez zbędnej zwłoki publikują one na swojej urzędowej stronie internetowej również informacje o statusie postępowania odwoławczego i o jego wyniku.

2. Właściwe organy publikują informacje o nałożonych sankcjach na zasadzie anonimowej w sposób, który jest zgodny z prawem krajowym, w każdej z poniższych sytuacji:

a) jeżeli – w przypadku nałożenia sankcji na osobę fizyczną – w ramach wcześniejszej obowiązkowej oceny proporcjonalności takiej publikacji zostanie uznane, że opublikowanie danych osobowych jest środkiem nieproporcjonalnym;

b) jeżeli opublikowanie tych informacji stanowiłoby zagrożenie dla stabilności rynków finansowych lub zagroziłoby prowadzonemu dochodzeniu karnemu;

c) jeżeli, na ile można to ustalić, opublikowanie tych informacji wyrządziłoby niewspółmierną szkodę zaangażowanym instytucjom lub osobom fizycznym.

Ewentualnie, jeżeli okoliczności, o których mowa w akapicie pierwszym, prawdopodobnie przestaną występować w przeciągu rozsądnego okresu, opublikowanie tego rodzaju danych można opóźnić o taki okres.

3. Właściwe organy zapewniają, by informacje publikowane zgodnie z ust. 1 lub 2 widniały na ich urzędowej stronie internetowej przez co najmniej pięć lat. Opublikowane dane osobowe widnieją na urzędowej stronie internetowej właściwego organu jedynie przez okres, który jest konieczny zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami o ochronie danych.

4. W terminie do 18 lipca 2015 r. EUNB przedstawi Komisji sprawozdanie na temat publikowania przez państwa członkowskie informacji o sankcjach na zasadzie anonimowej, jak przewidziano w ust. 2, w szczególności w przypadku gdy w praktykach stosowanych przez państwa członkowskie w tym względzie wystąpiły znaczące rozbieżności. Ponadto EUNB przedstawi Komisji sprawozdanie na temat wszelkich znaczących rozbieżnościach w odniesieniu do okresu, przez jaki publikowane są informacje o sankcjach na mocy prawa krajowego.

Artykuł 69

Wymiana informacji o sankcjach i prowadzenie centralnej bazy danych przez EUNB

1. Z zastrzeżeniem wymogów tajemnicy zawodowej lub służbowej, o których mowa w art. 53 ust. 1 właściwe organy informują EUNB o wszelkich sankcjach administracyjnych, w tym o wszelkich stałych zakazach nałożonych na mocy art. 65, 66 i 67, w tym o wszelkich odwołaniach od nich, i ich wynikach. EUNB prowadzi centralną bazę danych o zgłoszonych mu sankcjach administracyjnych wyłącznie do celów wymiany informacji między właściwymi organami. Do bazy tej dostęp mają wyłącznie właściwe organy i jest ona aktualizowana na podstawie informacji przez nie przekazywanych.

2. W przypadku gdy właściwy organ przeprowadza ocenę dobrej opinii do celów art. 13 ust. 1, art. 16 ust. 3, art. 91 ust. 1 i art. 121, sprawdza dane w bazie EUNB dotyczącej sankcji administracyjnych. W przypadku gdy status postępowania odwoławczego zmienił się lub odwołanie było skuteczne, EUNB na wniosek właściwych organów usuwa lub aktualizuje wszelkie odnośne wpisy w bazie danych.

3. Właściwe organy sprawdzają zgodnie z prawem krajowym, czy rejestr karny nie zawiera informacji o odnośnym wyroku skazującym zapadłym wobec danej osoby. Wymiana informacji w tym celu jest prowadzona zgodnie z decyzją 2009/316/WSiSW i decyzją ramową 2009/315/WSiSW wdrożonymi do prawa krajowego.

4. EUNB prowadzi stronę internetową zawierającą łącza do informacji o sankcjach administracyjnych opublikowanych przez każdy właściwy organ na mocy art. 68 i wskazuje okres, przez który każde państwo członkowskie publikuje informacje o sankcjach administracyjnych.

Artykuł 70

Skuteczne stosowanie sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych oraz wykonywanie przez właściwe organy uprawnień do nakładania sankcji

1. Państwa członkowskie zapewniają uwzględnianie przez właściwe organy – przy ustalaniu rodzaju i poziomu sankcji administracyjnych lub innych środków administracyjnych – wszelkich istotnych okoliczności, w tym w stosownych przypadkach:

a) wagi naruszenia i czasu jego trwania;

b) stopnia odpowiedzialności osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za dane naruszenie;

c) sytuacji finansowej osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za dane naruszenie, określonej między innymi poprzez wysokość całkowitych obrotów osoby prawnej lub roczny dochód osoby fizycznej;

d) skali zysków uzyskanych lub strat unikniętych przez osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za dane naruszenie, o ile można te zyski lub straty ustalić;

e) strat poniesionych przez osoby trzecie w związku z naruszeniem, o ile można je ustalić;

f) gotowości osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za dane naruszenie do współpracy z właściwym organem;

g) uprzednich naruszeń popełnionych przez osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za dane naruszenie;

h) wszelkich potencjalnych skutków systemowych naruszenia;

i) sankcji karnych, które zostały wcześniej nałożone na tę samą osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za to samo naruszenie.

2. Wykonując swoje uprawnienia do nakładania sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych, właściwe organy ściśle ze sobą współpracują w celu zapewnienia, by te sankcje i środki wywierały skutki przewidziane w niniejszej dyrektywie. Koordynują one również swoje działania w celu uniknięcia zbiegu i nakładania się sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych podczas ich stosowania w sprawach transgranicznych.

3. Właściwe organy mogą stosować sankcje wobec tej samej osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za to samo działanie lub zaniechanie w przypadku zbiegu postępowań administracyjnych i karnych w związku z tym samym naruszeniem. Taki zbieg postępowań i sankcji musi być jednak absolutnie niezbędny i proporcjonalny do osiągnięcia różnych i uzupełniających się celów leżących w interesie ogólnym.

4. Państwa członkowskie dysponują odpowiednimi mechanizmami zapewniającymi, by właściwe organy i organy sądowe były należycie i terminowo informowane w przypadku wszczęcia postępowania administracyjnego i karnego wobec tej samej osoby fizycznej lub prawnej, która może ponosić odpowiedzialność za ten sam czyn w ramach obu postępowań.

5. Do dnia 18 lipca 2029 r. EUNB przedłoży Komisji sprawozdanie w sprawie współpracy między właściwymi organami w kontekście stosowania sankcji administracyjnych, okresowych kar pieniężnych i innych środków administracyjnych. Ponadto EUNB oceni w tym względzie wszelkie rozbieżności w stosowaniu sankcji administracyjnych przez właściwe organy. EUNB oceni w szczególności:

a) poziom współpracy między właściwymi organami w kontekście sankcji mających zastosowanie w sprawach transgranicznych lub w przypadku zbiegu postępowań administracyjnych i karnych;

b) wymianę informacji między właściwymi organami w przypadku rozpatrywania spraw transgranicznych;

c) najlepsze praktyki opracowane przez dowolny właściwy organ, których przyjęcie przez inne właściwe organy może być korzystne w dziedzinie sankcji administracyjnych, okresowych kar pieniężnych i innych środków administracyjnych;

d) skuteczność i osiągnięty stopień zbieżności w odniesieniu do egzekwowania przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę i przepisów rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w tym sankcji administracyjnych, okresowych kar pieniężnych i innych środków administracyjnych nałożonych na osoby fizyczne lub prawne uznane za odpowiedzialne za naruszenie na mocy prawa krajowego.

Artykuł 71

Zgłaszanie naruszeń

1. Państwa członkowskie zapewniają ustanowienie przez właściwe organy skutecznych i niezawodnych mechanizmów sprzyjających zgłaszaniu właściwym organom potencjalnych lub faktycznych naruszeń przepisów krajowych mających na celu transponowanie niniejszej dyrektywy oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013.

2. Mechanizmy, o których mowa w ust. 1, obejmują przynajmniej:

a) szczególne procedury odbierania zgłoszeń w sprawie naruszeń oraz działania następcze;

b) stosowną ochronę pracowników instytucji, którzy zgłaszają naruszenia popełnione w danej instytucji, przynajmniej przed działaniami odwetowymi, dyskryminacją lub innymi rodzajami niesprawiedliwego traktowania;

c) ochronę danych osobowych zarówno osoby dokonującej zgłoszenia naruszeń, jak i osoby, której zarzuca się popełnienie naruszenia, zgodnie z zasadami określonymi w dyrektywie 95/46/WE;

d) przejrzyste zasady zapewniające zachowanie we wszelkich przypadkach poufności tożsamości osoby, która zgłasza naruszenia popełnione w danej instytucji, chyba że jej ujawnienia wymaga prawo krajowe w związku z dalszym dochodzeniem lub późniejszym postępowaniem sądowym.

3. Państwa członkowskie wymagają, by instytucje posiadały odpowiednie procedury zgłaszania przez swoich pracowników naruszeń wewnątrz firmy za pośrednictwem specjalnego, niezależnego i autonomicznego kanału.

Takim kanałem mogą być również rozwiązania zapewniane przez partnerów społecznych. Zastosowanie ma taka sama ochrona, jak w przypadku ust. 2 lit. b), c) i d).

Artykuł 72

Prawo do odwołania

Państwa członkowskie zapewniają prawo do odwołania od decyzji i środków podjętych zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi przyjętymi zgodnie z niniejszą dyrektywą lub rozporządzeniem (UE) nr 575/2013. Państwa członkowskie zapewniają również prawo do odwołania w przypadku niepodjęcia decyzji w sprawie wniosku o udzielenie zezwolenia w terminie sześciu miesięcy od złożenia wniosku, który zawiera wszystkie informacje wymagane na podstawie obowiązujących przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę.

ROZDZIAŁ 2

Procedury przeglądu

Sekcja I

Proces oceny adekwatności kapitału wewnętrznego

Artykuł 73

Kapitał wewnętrzny

Instytucje posiadają należyte, skuteczne i kompleksowe strategie i procedury służące do oceny i stałego utrzymywania kwoty, rodzaju i struktury kapitału wewnętrznego, które uważają za odpowiednie do zabezpieczenia rodzaju i skali ryzyk, na które są lub mogą być narażone. Instytucje w sposób jednoznaczny biorą pod uwagę perspektywę krótko-, średnio- i długoterminową na potrzeby uwzględniania ryzyk ESG.

Wspomniane strategie i procedury są poddawane regularnym przeglądom wewnętrznym, których zadaniem jest zapewnienie utrzymania kompleksowości tych strategii i procedur oraz ich proporcjonalności w stosunku do charakteru, skali i złożoności działalności danej instytucji.

Sekcja II

Zasady, procedury i mechanizmy obowiązujące w instytucjach

Podsekcja 1

Zasady ogólne

Artykuł 74

Zarządzanie wewnętrzne oraz plany naprawy i plany restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji

1. Instytucje posiadają solidne zasady zarządzania obejmujące:

a) jasną strukturę organizacyjną z dobrze określonymi, przejrzystymi i spójnymi zakresami odpowiedzialności;

b) [2] skuteczne procedury służące identyfikacji ryzyka, na które instytucje są lub mogą być narażone, w tym ryzyka ESG w krótkim, średnim i długim terminie, a także ryzyka koncentracji z tytułu ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, zarządzaniu tym ryzykiem, jego monitorowaniu i zgłaszaniu, uwzględniając warunki określone w art. 7a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (⁴⁸);

c) odpowiednie mechanizmy kontroli wewnętrznej obejmujące należyte procedury administracyjne i księgowe;

d) sieci i systemy informatyczne utworzone i zarządzane zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2022/2554;

e) polityki wynagrodzeń i praktyki w tym zakresie, które są zgodne z zasadami należytego i skutecznego zarządzania ryzykiem i sprzyjają takiemu zarządzaniu ryzykiem, w tym poprzez uwzględnienie gotowości instytucji do podejmowania ryzyka w odniesieniu do ryzyk ESG.

Polityki wynagrodzeń i praktyki w tym zakresie, o których mowa w akapicie pierwszym lit. e), są neutralne pod względem płci.

2. Zasady, procedury i mechanizmy, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, muszą być kompleksowe i proporcjonalne w stosunku do charakteru, skali i złożoności rodzajów ryzyka nieodłącznie związanych z danym modelem biznesowym oraz działalnością danej instytucji. Uwzględnia się kryteria techniczne ustanowione w art. 76–95.

3. EUNB wydaje wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w sprawie zasad, procedur i mechanizmów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, z uwzględnieniem ust. 2 niniejszego artykułu.

EUNB wydaje wytyczne dla instytucji, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, dotyczące polityk wynagrodzeń neutralnych pod względem płci.

W ciągu dwóch lat po opublikowaniu wytycznych, o których mowa w akapicie drugim, oraz na podstawie informacji zebranych przez właściwe organy, EUNB przedstawi sprawozdanie na temat stosowania przez instytucje polityk wynagrodzeń neutralnych pod względem płci.

Artykuł 75

Nadzór nad polityką wynagrodzeń

1. Właściwe organy gromadzą informacje ujawnione zgodnie z kryteriami ujawniania informacji ustanowionymi w art. 450 ust. 1 lit. g), h), i) oraz k) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a także informacje udzielone przez instytucje na temat zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć, oraz wykorzystują te informacje w celu przeprowadzenia analiz porównawczych tendencji i praktyk w dziedzinie wynagrodzeń. Właściwe organy przekazują te informacje EUNB.

2. EUNB wydaje wytyczne dotyczące prawidłowej polityki wynagrodzeń zgodnej z zasadami określonymi w art. 92– 95. Wytyczne uwzględniają zasady prawidłowej polityki wynagrodzeń, określone w zaleceniu Komisji 2009/384/WE z dnia 30 kwietnia 2009 r. w sprawie polityki wynagrodzeń w sektorze usług finansowych (⁴⁹).

EUNGiPW współpracuje ściśle z EUNB, aby opracować wytyczne dotyczące polityki wynagrodzeń dla kategorii pracowników zaangażowanych w świadczenie usług inwestycyjnych i prowadzenie działalności inwestycyjnej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 2 dyrektywy 2004/39/WE.

EUNB wykorzystuje informacje przekazywane przez właściwe organy zgodnie z ust. 1 do przeprowadzania analiz porównawczych tendencji i praktyk w dziedzinie wynagrodzeń w skali Unii.

3. Właściwe organy gromadzą informacje na temat liczby osób fizycznych przypadających na instytucję, których wynagrodzenie wynosi co najmniej 1 milion EUR w danym roku obrachunkowym, w tym informacje dotyczące ich zakresu obowiązków, obszaru działalności oraz głównych składników wynagrodzenia, premii, nagrody długookresowej i składek emerytalnych. Informacje te przekazuje się EUNB, który publikuje je w formacie zbiorczym dla państw członkowskich pochodzenia we wspólnym formacie sprawozdawczym. EUNB może opracować wytyczne ułatwiające wdrożenie niniejszego ustępu i zapewnienie spójności gromadzonych informacji.

Podsekcja 2

Kryteria techniczne dotyczące organizacji i traktowania ryzyka

Artykuł 76

Traktowanie ryzyka

1. Państwa członkowskie zapewniają, by organ zarządzający zatwierdzał strategie i polityki dotyczące podejmowania, monitorowania i ograniczania ryzyk, na które jest lub może być narażona instytucja, a także zarządzania takimi ryzykami, włącznie z ryzykami, jakie stwarza otoczenie makroekonomiczne, w którym dana instytucja prowadzi działalność, w związku ze stanem cyklu koniunkturalnego, oraz z ryzykami wynikającymi z bieżącego oraz krótko-, średnio- i długoterminowego wpływu czynników środowiskowych, społecznych i z zakresu ładu korporacyjnego (ESG); państwa członkowskie zapewniają również, by organ ten dokonywał co najmniej raz na dwa lata przeglądu tych strategii i polityk.

Państwa członkowskie mogą, uwzględniając zasadę proporcjonalności, zezwolić organom zarządzającym małych i niezłożonych instytucji na dokonywanie przeglądu strategii i polityk, o których mowa w akapicie pierwszym, co dwa lata.

2. Państwa członkowskie zapewniają, by organ zarządzający poświęcał wystarczająco dużo czasu analizom kwestii ryzyka. Organ zarządzający bierze czynny udział w zarządzaniu wszystkimi rodzajami istotnego ryzyka, o których mowa w niniejszej dyrektywie i w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 oraz w wycenie aktywów i korzystaniu z zewnętrznych ratingów kredytowych i wewnętrznych modeli związanych z tymi rodzajami ryzyka; zapewnia także przydzielenie odpowiednich zasobów w tym celu. Instytucja musi opracować zasady podległości służbowej wobec organu zarządzającego, które dotyczą wszystkich rodzajów istotnego ryzyka oraz strategii w zakresie zarządzania ryzykiem i ich zmian.

Państwa członkowskie zapewniają, by organ zarządzający opracował szczegółowe plany obejmujące mierzalne cele i procesy w zakresie monitorowania ryzyk finansowych wynikających w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej z czynników ESG, w tym ryzyk wynikających z procesu dostosowań i z tendencji w ramach transformacji w kontekście odpowiednich celów regulacyjnych i aktów prawnych Unii i państw członkowskich w odniesieniu do czynników ESG, w szczególności celów związanych z osiągnięciem neutralności klimatycznej, a także – jeżeli dotyczy to instytucji prowadzących działalność w skali międzynarodowej – w odniesieniu do celów prawnych i regulacyjnych państw trzecich, oraz w zakresie przeciwdziałania tym ryzykom; państwa członkowskie zapewniają również, by organ ten monitorował wdrażanie tych planów.

Wymierne cele i procesy w zakresie przeciwdziałania ryzykom ESG zawarte w planach, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, uwzględniają najnowsze sprawozdania i środki zalecane przez europejski naukowy komitet doradczy ds. zmiany klimatu, w szczególności w odniesieniu do osiągania celów klimatycznych Unii. W przypadku gdy instytucja ujawnia informacje na temat kwestii ESG zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE (⁵⁰), plany, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, muszą być spójne z planami, o których mowa w art. 19a lub 29a tej dyrektywy, i obejmują w szczególności działania w odniesieniu do modelu biznesowego i strategii działalności instytucji, które są spójne w obu planach.

Państwa członkowskie zapewniają proporcjonalne stosowanie akapitów drugiego i trzeciego w odniesieniu do organów zarządzających małych i niezłożonych instytucji, wskazując, w jakich obszarach można zastosować zwolnienie lub procedurę uproszczoną.

Państwa członkowskie zapewniają, by organ zarządzający opracował szczegółowe plany i wymierne cele, zgodnie z wymogami określonymi w art. 7a rozporządzenia (UE) nr 648/2012, w zakresie monitorowania ryzyka koncentracji z tytułu ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, którzy oferują usługi o istotnym znaczeniu systemowym dla Unii lub co najmniej jednego jej państwa członkowskiego, oraz przeciwdziałania takiemu ryzyku. [3]

3. Państwa członkowskie zapewniają, by instytucje, które są istotne ze względu na ich wielkość, strukturę organizacyjną, a także charakter, zakres i złożoność prowadzonej przez siebie działalności, ustanawiały komitet ds. ryzyka złożony z członków organu zarządzającego, którzy nie pełnią żadnej funkcji wykonawczej w danej instytucji. Członkowie komitetu ds. ryzyka dysponują odpowiednią wiedzą, umiejętnościami i umiejętnościami fachowymi, by w pełni zrozumieć i monitorować strategię w zakresie ryzyka i gotowość danej instytucji do podejmowania ryzyka.

Komitet ds. ryzyka udziela porad organowi zarządzającemu w odniesieniu do całościowej bieżącej i przyszłej gotowości instytucji do podejmowania ryzyka oraz jej strategii w tym zakresie, a także pomaga organowi zarządzającemu w nadzorowaniu wdrażania tej strategii przez kadrę kierowniczą wyższego szczebla. Organ zarządzający pozostaje całościowo odpowiedzialny za ryzyka.

Komitet ds. ryzyka weryfikuje, czy ceny pasywów i aktywów oferowanych klientom w pełni uwzględniały model biznesowy danej instytucji i jej strategię w zakresie ryzyka. W przypadku gdy ceny nie odzwierciedlają odpowiednio ryzyk zgodnie z modelem biznesowym i strategią w zakresie ryzyka, komitet ds. ryzyka przedstawia organowi zarządzającemu plan naprawczy.

Właściwe organy mogą zezwolić instytucji, która nie jest uznawana za istotną, zgodnie z akapitem pierwszym, na połączenie komitetu ds. ryzyka z komitetem ds. audytu, o którym mowa w art. 41 dyrektywy 2006/43/WE. Członkowie wspólnego komitetu muszą dysponować odpowiednią wiedzą, umiejętnościami i umiejętnościami fachowymi, które są niezbędne do pracy w komitecie ds. ryzyka i komitecie ds. audytu.

4. Państwa członkowskie zapewniają, by organ zarządzający pełniący funkcję nadzorczą, a jeśli ustanowiony został komitet ds. ryzyka – również i ten komitet, miały odpowiedni dostęp do informacji dotyczących ryzyka, na jakie narażona jest instytucja, a w razie potrzeby i w stosownych przypadkach, dostęp do funkcji zarządzania ryzykiem i do doradztwa ekspertów zewnętrznych.

Organ zarządzający pełniący funkcję nadzorczą, a jeśli ustanowiony został komitet ds. ryzyka – również i ten komitet, określają charakter, ilość, format i częstotliwość informacji dotyczących ryzyka, które mają otrzymywać. Aby wspomóc opracowanie należytych polityk wynagrodzeń i praktyk w tym zakresie, komitet ds. ryzyka, bez uszczerbku dla zadań komitetu ds. wynagrodzeń, analizuje, czy zachęty przewidziane w systemie wynagrodzeń uwzględniają ryzyka, w tym ryzyka wynikające z wpływu czynników ESG, kapitał, płynność oraz prawdopodobieństwo i termin otrzymania zysków.

5. Państwa członkowskie zapewniają, zgodnie z wymogiem proporcjonalności ustanowionym w art. 7 ust. 2 dyrektywy Komisji 2006/73/WE (⁵¹), by instytucje posiadały komórki kontroli wewnętrznej niezależne od funkcji realizujących zadania operacyjne, a także by komórki te posiadały wystarczające uprawnienia, status, zasoby i dostęp do organu zarządzającego.

Państwa członkowskie zapewniają, by:

a) komórki kontroli wewnętrznej zapewniały, by wszystkie istotne ryzyka były właściwie identyfikowane, mierzone i zgłaszane;

b) komórki kontroli wewnętrznej zapewniały kompleksowy obraz całego zakresu ryzyk, na które narażona jest dana instytucja;

c) komórka zarządzania ryzykiem aktywnie uczestniczyła w opracowywaniu strategii instytucji w zakresie ryzyka i w podejmowaniu przez nią wszystkich decyzji dotyczących zarządzania istotnym ryzykiem oraz sprawowała kontrolę nad skutecznym wdrażaniem strategii w zakresie ryzyka;

d) komórka audytu wewnętrznego przeprowadzała niezależny przegląd skutecznego wdrażania strategii instytucji w zakresie ryzyka;

e) komórka nadzoru zgodności z przepisami oceniała i ograniczała ryzyko braku zgodności oraz zapewniała, aby strategia instytucji w zakresie ryzyka uwzględniała ryzyko braku zgodności oraz aby ryzyko braku zgodności było odpowiednio uwzględniane we wszystkich decyzjach dotyczących zarządzania istotnym ryzykiem.

6. Państwa członkowskie zapewniają, aby komórki kontroli wewnętrznej miały bezpośredni dostęp do organu zarządzającego pełniącego funkcję nadzorczą i mogły mu bezpośrednio składać sprawozdania.

W tym celu komórki kontroli wewnętrznej są niezależne od członków organu zarządzającego pełniącego funkcję zarządzającą i od kadry kierowniczej wyższego szczebla, a w szczególności mają możliwość informowania organu zarządzającego pełniącego funkcję nadzorczą o niepokojących kwestiach i ostrzegania go w stosownych przypadkach lub w sytuacji, gdy zmiany dotyczące ryzyka szczególnego wpływają lub mogą wpłynąć na instytucję, bez uszczerbku dla obowiązków organu zarządzającego na mocy niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Kierownicy komórek kontroli wewnętrznej są niezależnymi członkami kadry kierowniczej wyższego szczebla, którym wyraźnie powierzono odpowiedzialność za funkcje zarządzania ryzykiem, zgodności z przepisami i audytu wewnętrznego. W przypadku gdy charakter, skala i złożoność działalności danej instytucji nie uzasadniają powołania jednej osoby do pełnienia funkcji zarządzania ryzykiem lub funkcji zgodności z przepisami, inna osoba wyższego szczebla, która wykonuje inne zadania w ramach instytucji, może wypełniać obowiązki związane z funkcją zgodności z przepisami lub funkcją zarządzania ryzykiem, pod warunkiem że nie występuje konflikt interesów oraz że osoba odpowiedzialna za funkcję zarządzania ryzykiem i funkcję zgodności z przepisami:

a) spełnia kryteria odpowiedniości wymóg posiadania wiedzy i doświadczenia niezbędnych w poszczególnych odnośnych obszarach; oraz

b) dysponuje niezbędnym czasem na prawidłowe wykonywanie obu funkcji kontrolnych.

Funkcja audytu wewnętrznego nie może być łączona z żadną inną linią biznesową ani funkcją kontrolną instytucji.

Kierownicy komórek kontroli wewnętrznej nie mogą zostać odwołani z tej funkcji bez uprzedniej zgody organu zarządzającego pełniącego funkcję nadzorczą.

Artykuł 77

Wewnętrzne metody obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych

1. Właściwe organy zachęcają instytucje, które są istotne ze względu na ich wielkość, strukturę organizacyjną, a także charakter, skalę oraz złożoność ich działalności, do rozwijania potencjału w zakresie wewnętrznej oceny ryzyka kredytowego i szerszego korzystania z metody wewnętrznych ratingów do obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych w odniesieniu do ryzyka kredytowego, jeżeli ich ekspozycje są istotne w wartościach bezwzględnych i jeżeli mają one jednocześnie znaczną liczbę istotnych kontrahentów. Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla kryteriów określonych w części trzeciej tytule I rozdział 3 sekcja 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

2. Właściwe organy, biorąc pod uwagę charakter, skalę i złożoność działalności instytucji, monitorują, czy nie opierają się one wyłącznie lub w mechaniczny sposób na zewnętrznych ratingach kredytowych w celu oceny zdolności kredytowej danego podmiotu lub instrumentu finansowego.

3. Właściwe organy zachęcają instytucje, biorąc pod uwagę ich wielkość, strukturę organizacyjną, a także charakter, skalę i złożoność ich działalności, do rozwijania wewnętrznego potencjału w zakresie oceny ryzyka rynkowego i do szerszego korzystania z wewnętrznych modeli obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych w odniesieniu do portfeli obejmujących pozycje portfela handlowego, wraz z wewnętrznymi modelami obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka niewykonania zobowiązania, jeżeli ich ekspozycje na ryzyko niewykonania zobowiązania są istotne w wartościach bezwzględnych i jeżeli mają one znaczną liczbę istotnych pozycji w rynkowych instrumentach dłużnych lub kapitałowych różnych emitentów.

Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla spełnienia kryteriów określonych w części trzeciej tytuł IV rozdział 1b rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

4. EUNB opracuje projekty regulacyjnych standardów technicznych, by zdefiniować pojęcie „ekspozycji na ryzyko niewykonania zobowiązania, które są istotne w wartościach bezwzględnych”, o którym mowa w ust. 3 akapit pierwszy, oraz progi dotyczące znacznej liczby istotnych kontrahentów i pozycji w rynkowych instrumentach dłużnych lub kapitałowych różnych emitentów.

EUNB przedłoży Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 1 stycznia 2014 r.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 78

Analiza porównawcza metod stosowanych do obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych przeprowadzana do celów nadzorczych

1. Właściwe organy zapewniają wszystkie poniższe elementy:

a) instytucje, którym zezwolono na stosowanie metod wewnętrznych do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem lub wymogów w zakresie funduszy własnych, zgłaszają wyniki swoich obliczeń, które dotyczą ich ekspozycji lub pozycji objętych portfelami odniesienia;

b) instytucje stosujące alternatywną metodę standardową określoną w części trzeciej tytuł IV rozdział 1a rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zgłaszają wyniki swoich obliczeń, które dotyczą ich ekspozycji lub pozycji ujętych w portfelach odniesienia, o ile wielkość prowadzonej przez instytucje działalności bilansowej i pozabilansowej obciążonej ryzykiem rynkowym wynosi co najmniej 500 mln EUR zgodnie z art. 325a ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia;

c) instytucje, którym zezwolono na stosowanie metod wewnętrznych zgodnie z częścią trzecią tytuł II rozdział 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a także odpowiednie instytucje, które stosują metodę standardową zgodnie z częścią trzecią tytuł II rozdział 2 tego rozporządzenia, zgłaszają wyniki obliczeń uzyskanych przy pomocy metod stosowanych w celu określenia kwoty oczekiwanych strat kredytowych z tytułu ich ekspozycji lub pozycji, które ujęto w portfelach odniesienia, w przypadku gdy spełniony jest dowolny z poniższych warunków:

(i) instytucje sporządzają swoje sprawozdania finansowe zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości stosowanymi zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002;

(ii) instytucje dokonują wyceny aktywów i pozycji pozabilansowych oraz ustalają wysokość funduszy własnych zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości na podstawie art. 24 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iii) instytucje dokonują wyceny aktywów i pozycji pozabilansowych zgodnie ze standardami rachunkowości określonymi w dyrektywie Rady 86/635/EWG (⁵²) oraz stosują model oczekiwanej straty kredytowej, który jest taki sam jak model wykorzystywany w międzynarodowych standardach rachunkowości stosowanych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002.

Instytucje przedkładają wyniki obliczeń, o których mowa w akapicie pierwszym, wraz z wyjaśnieniem metod zastosowanych do ich przeprowadzenia oraz z wszelkimi informacjami jakościowymi wymaganymi przez EUNB, które mogą wyjaśnić wpływ tych obliczeń na wymogi w zakresie funduszy własnych. Wyniki te przedkłada się właściwym organom co najmniej raz w roku. EUNB może przeprowadzać analizę porównawczą do celów nadzorczych co dwa lata w odniesieniu do każdej metody, o której mowa w akapicie pierwszym, po pięciokrotnym powtórzeniu tego procesu dla każdej metody.

2. Właściwe organy zapewniają, by instytucje przekazywały wyniki obliczeń, o których mowa w ust. 1, właściwemu organowi i EUNB zgodnie z szablonem opracowanym przez EUNB zgodnie z ust. 8. W przypadku gdy właściwe organy postanowią opracować specjalne portfele, czynią to konsultując się z EUNB i zapewniają, by instytucje zgłaszały wyniki obliczeń odrębnie od wyników obliczeń na potrzeby portfeli EUNB.

3. Na podstawie informacji przekazanych przez instytucje zgodnie z ust. 1 właściwe organy monitorują zakres kwot ekspozycji ważonych ryzykiem lub wymogów w zakresie funduszy własnych, w zależności od przypadku, w odniesieniu do ekspozycji lub transakcji w portfelu odniesienia, wynikających z metod stosowanych przez te instytucje. Właściwe organy dokonują oceny jakości tych metod z co najmniej tą samą częstotliwością, z jaką EUNB przeprowadza proces, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, zwracając szczególną uwagę na:

a) metody, które wykazują znaczące różnice w wymogach w zakresie funduszy własnych w odniesieniu do tej samej ekspozycji;

b) metody, w przypadku których zmienność jest wyjątkowo duża lub mała, a także w przypadku których obserwuje się znaczące i systematyczne niedoszacowywanie wymogów w zakresie funduszy własnych.

Na podstawie informacji, o których mowa w ust. 2, EUNB sporządza sprawozdanie, które ma pomóc właściwym organom w ocenie jakości metod.

4. W przypadku gdy między danymi instytucjami a większością ich odpowiedników istnieje znacząca rozbieżność lub gdy metody wykazują niewiele cech wspólnych, co prowadzi do znacznej rozbieżności wyników, właściwe organy badają przyczyny takiej sytuacji, a jeśli można jednoznacznie stwierdzić, że metoda stosowana przez instytucję prowadzi do niedoszacowania wymogów w zakresie funduszy własnych, które nie wynika z różnic w ryzykach bazowych ekspozycji lub pozycji, podejmuje działania naprawcze.

5. Właściwe organy zapewniają zgodność swoich decyzji co do zasadności działań naprawczych, o których mowa w ust. 4, z zasadą, w myśl której takie działania muszą zachowywać założenia metod objętych zakresem niniejszego artykułu, a zatem:

a) nie prowadzą do wprowadzenia standaryzacji lub preferowania metod;

b) nie tworzą nieprawidłowych zachęt; lub

c) nie prowadzą do zachowań stadnych.

6. EUNB może wydać wytyczne i zalecenia zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w przypadku gdy uzna je za konieczne na podstawie informacji i ocen, o których mowa w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, aby poprawić praktyki nadzorcze lub praktyki stosowane przez instytucje w odniesieniu do metod objętych zakresem analizy porównawczej do celów nadzorczych.

7. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia:

a) procedur wymiany wyników ocen przeprowadzanych zgodnie z ust. 3 między właściwymi organami i z EUNB;

b) standardów oceny przeprowadzanej przez właściwe organy, o której to ocenie mowa w ust. 3.

EUNB przedstawi te projekty regulacyjnych standardów technicznych Komisji do dnia 1 stycznia 2014 r.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

8. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu określenia:

a) szablonu, definicji i rozwiązań w zakresie technologii informacyjnych, które należy stosować w Unii do sporządzenia sprawozdań, o których mowa w ust. 2;

b) portfela lub portfeli odniesienia, o których mowa w ust. 1;

c) wykazu odpowiednich instytucji, o których mowa w ust. 1 lit. c).

Do celów lit. c) przy ustalaniu wykazu odpowiednich instytucji EUNB uwzględnia kwestie proporcjonalności.

EUNB przedstawi te projekty wykonawczych standardów technicznych Komisji do dnia 1 stycznia 2014 r.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

9. Do dnia 1 kwietnia 2015 r. i po konsultacji z EUNB Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie funkcjonowania analizy porównawczej modeli wewnętrznych, w tym z zakresu modelu. W stosownym przypadku po sprawozdaniu przedstawiony zostanie wniosek ustawodawczy.

Artykuł 79

Ryzyko kredytowe i ryzyko kontrahenta

Właściwe organy zapewniają, co następuje:

a) podstawą decyzji o udzieleniu kredytu są właściwe i jasno określone kryteria oraz dokładnie określona jest procedura zatwierdzania, zmieniania, przedłużania i refinansowania kredytów;

b) instytucje posiadają wewnętrzne metody pozwalające im na dokonanie oceny ryzyka kredytowego ekspozycji wobec poszczególnych dłużników, papierów wartościowych lub pozycji sekurytyzacyjnych, oraz ryzyka kredytowego na poziomie portfela. W szczególności wewnętrzne metody nie opierają się wyłącznie lub w mechaniczny sposób na zewnętrznych ratingach kredytowych. Jeżeli wymogi w zakresie funduszy własnych opierają się na ratingach zewnętrznej instytucji oceny wiarygodności kredytowej (ECAI) lub na fakcie nieposiadania ratingu przez ekspozycję, instytucje nie są zwolnione z uwzględnienia dodatkowo innych istotnych informacji przy ocenie alokacji kapitału wewnętrznego;

c) instytucja na bieżąco zarządza różnymi portfelami obciążonymi ryzykiem kredytowym oraz zarządzanie ekspozycjami, a także monitorowanie takich portfeli i ekspozycji, w tym identyfikacja kredytów problemowych i zarządzanie nimi oraz dokonywanie odpowiednich korekt wartości i tworzenie rezerw, działa w oparciu o skuteczne systemy;

d) dywersyfikacja portfeli kredytowych jest dostosowana do rynków docelowych instytucji oraz jej ogólnej strategii kredytowej;

e) instytucje przeprowadzają ocenę ex ante ekspozycji na kryptoaktywa, którą zamierzają przyjąć, oraz adekwatności istniejących procesów i procedur zarządzania ryzykiem kontrahenta, a także składają sprawozdania z tych ocen swojemu właściwemu organowi.

Artykuł 80

Ryzyko rezydualne

Właściwe organy zapewniają, by uwzględniane było i kontrolowane – także za pomocą sformułowanych w formie pisemnej polityk i procedur – ryzyko mniejszej niż zakładano skuteczności wykorzystywanych przez instytucję uznanych technik ograniczenia ryzyka kredytowego.

Artykuł 81

Ryzyko koncentracji

Właściwe organy zapewniają, by uwzględniane było i kontrolowane – także za pomocą sformułowanych w formie pisemnej polityk i procedur – ryzyko koncentracji z tytułu ekspozycji wobec każdego kontrahenta, w tym kontrahentów centralnych, grup powiązanych kontrahentów i kontrahentów działających w tym samym sektorze gospodarki, regionie geograficznym, prowadzących tę samą działalność lub obrót takimi samymi towarami, a także z tytułu stosowania technik ograniczenia ryzyka kredytowego, oraz w szczególności ryzyka związane z dużymi pośrednimi ekspozycjami kredytowymi, takimi jak pojedynczy wystawca zabezpieczenia. W przypadku kryptoaktywów bez możliwego do zidentyfikowania emitenta ryzyko koncentracji uwzględnia się w odniesieniu do ekspozycji na kryptoaktywa o podobnych cechach.

Właściwe organy oceniają i monitorują zmiany w praktykach instytucji z zakresu zarządzania ryzykiem koncentracji z tytułu ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, w tym planów opracowanych zgodnie z art. 76 ust. 2 akapit piąty niniejszej dyrektywy, oraz postępy w dostosowaniu ich modeli biznesowych do wymogów określonych w art. 7a rozporządzenia (UE) nr 648/2012. [4]

Artykuł 82

Ryzyko sekurytyzacyjne

1. Właściwe organy zapewniają ocenę ryzyka z tytułu transakcji sekurytyzacyjnych, w których instytucje kredytowe działają jako inwestor, jednostka inicjująca lub jednostka sponsorująca, w tym ryzyka utraty reputacji, występującego w odniesieniu do złożonych struktur czy produktów, oraz uwzględnianie tego ryzyka za pomocą odpowiednich polityk i procedur, w celu zapewnienia pełnego odzwierciedlenia ekonomicznej istoty transakcji w decyzjach dotyczących oceny ryzyka i zarządzania ryzykiem.

2. Właściwe organy zapewniają, by instytucje, które inicjują odnawialne transakcje sekurytyzacyjne z opcją przedterminowej spłaty, posiadały plany zachowania płynności mające na celu uwzględnienie skutków zarówno planowej, jak i przedterminowej spłaty należności.

Artykuł 83

Ryzyko rynkowe

1. Właściwe organy zapewniają wdrożenie polityk i procedur dotyczących identyfikacji i pomiaru wszystkich istotnych źródeł i skutków ryzyka rynkowego oraz zarządzania nimi.

2. Jeżeli krótka pozycja staje się wymagalna przed długą pozycją, właściwe organy zapewniają podjęcie przez instytucje działań również na wypadek ryzyka płynności.

3. Kapitał wewnętrzny jest adekwatny w stosunku do istotnych ryzyk rynkowych, które nie są objęte wymogiem w zakresie funduszy własnych.

Instytucje, które podczas obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka pozycji zgodnie z częścią trzecią tytuł IV rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 dokonały kompensowania swoich pozycji w jednej lub większej liczbie akcji wchodzących w skład indeksu giełdowego z pozycją lub pozycjami z tytułu terminowego kontraktu typu futures na indeks giełdowy lub z tytułu innego produktu powiązanego z indeksem giełdowym, dysponują odpowiednim kapitałem wewnętrznym w wysokości zabezpieczającej przed podstawowym ryzykiem straty w wyniku zmiany wartości kontraktu terminowego typu futures lub innego produktu, która nie byłaby w pełni zgodna ze zmianą kursów akcji wchodzących w skład indeksu. Instytucje dysponują takim odpowiednim kapitałem wewnętrznym przypadku gdy posiadają one przeciwstawne pozycje w terminowych kontraktach typu futures na indeksy giełdowe, które nie są identyczne pod względem terminu realizacji kontraktu lub składu indeksu, bądź też pod względem obu tych cech.

Stosując zasady określone w art. 345 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, instytucje zapewniają posiadanie dostatecznego kapitału wewnętrznego na wypadek ryzyka straty istniejącego w okresie pomiędzy podjęciem początkowego zobowiązania a następnym dniem roboczym.

4. Właściwe organy zapewniają, by instytucje przeprowadzały ocenę ex ante ekspozycji na kryptoaktywa, którą zamierzają przyjąć, oraz adekwatności istniejących procesów i procedur zarządzania ryzykiem rynkowym, a także składają sprawozdania z tych ocen swojemu właściwemu organowi.

Artykuł 84

Ryzyko stopy procentowej wynikające z działalności w ramach portfela bankowego

1. Właściwe organy zapewniają, by instytucje wdrożyły wewnętrzne systemy, stosowały standardową metodykę lub uproszczoną standardową metodykę w celu identyfikacji i oceny ryzyka z tytułu potencjalnych zmian stóp procentowych, które wpływają zarówno na wartość ekonomiczną kapitału własnego, jak i na wynik odsetkowy netto z działalności w ramach portfela bankowego instytucji, a także do celów zarządzania takim ryzykiem i jego ograniczania.

2. Właściwe organy zapewniają, by instytucje wdrożyły systemy w celu oceny i monitorowania ryzyka z tytułu potencjalnych zmian spreadów kredytowych, które wpływają zarówno na wartość ekonomiczną kapitału własnego, jak i na wynik odsetkowy netto z działalności w ramach portfela bankowego instytucji.

3. Właściwy organ może nałożyć na daną instytucję wymóg stosowania standardowej metodyki, o której mowa w ust. 1, w przypadku gdy wewnętrzne systemy wdrożone przez tę instytucję na potrzeby oceny ryzyka, o którym mowa w tym ustępie, są niezadowalające.

4. Właściwy organ może nałożyć na małą i niezłożoną instytucję zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 145 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wymóg stosowania standardowej metodyki, jeżeli uważa, że uproszczona standardowa metodyka nie uwzględnia w odpowiedni sposób ryzyka stopy procentowej wynikającego z działalności w ramach portfela bankowego tej instytucji.

5. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych służących określeniu, do celów niniejszego artykułu, standardowej metodyki, którą instytucje mogą stosować na potrzeby oceny ryzyka, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w tym uproszczonej standardowej metodyki dla małych i niezłożonych instytucji zdefiniowanych w art. 4 ust. 1 pkt 145) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, która zapewnia co najmniej taki sam poziom ostrożności jak standardowa metodyka.

EUNB przedłoży Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 28 czerwca 2020 r.

Komisja jest uprawniona do uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

6. EUNB wydaje wytyczne w celu określenia kryteriów:

a) dokonywanej przez wewnętrzny system instytucji oceny ryzyka, o którym mowa w ust. 1;

b) dokonywanej przez instytucje identyfikacji ryzyka, o którym mowa w ust. 1, oraz kryteriów zarządzania przez nie tym ryzykiem i jego ograniczania;

c) prowadzonych przez instytucje oceny i monitorowania ryzyka, o którym mowa w ust. 2;

d) służących ustaleniu, które z wewnętrznych systemów wdrożonych przez instytucje do celów ust. 1 są niezadowalające, o czym mowa w ust. 3.

EUNB wyda te wytyczne do dnia 28 czerwca 2020 r.

Artykuł 85

Ryzyko operacyjne

1. Właściwe organy zapewniają wdrożenie przez instytucje polityk i procedur służących do oceny ekspozycji na ryzyko operacyjne, w tym ryzyka wynikające z ustaleń dotyczących outsourcingu, oraz bezpośrednich i pośrednich ekspozycji na kryptoaktywa i dostawców usług w zakresie kryptoaktywów, oraz do zarządzania takimi ekspozycjami, jak również polityk i procedur stosowanych w razie zdarzeń o niskiej częstotliwości, lecz poważnych skutkach. Instytucje określają, co stanowi ryzyko operacyjne do celów wspomnianych polityk i procedur.

2. Właściwe organy zapewniają, by instytucje posiadały odpowiednie strategie i plany awaryjne oraz strategie i plany ciągłości działania, w tym strategie i plany na rzecz ciągłości działania w zakresie ICT oraz plany reagowania i przywracania sprawności ICT w odniesieniu do technologii, którą wykorzystują do przekazywania informacji, oraz by plany te były ustanawiane, zarządzane i testowane zgodnie z art. 11 rozporządzenia (UE) 2022/2554, aby instytucje te mogły nadal prowadzić działalność w przypadku poważnego zakłócenia działalności gospodarczej i ograniczyć straty ponoszone w wyniku takiego zakłócenia.

Artykuł 86

Ryzyko płynności

1. Właściwe organy zapewniają posiadanie przez instytucje solidnych strategii, polityk, procedur i systemów identyfikacji i pomiaru ryzyka płynności oraz zarządzania takim ryzykiem i monitorowania go w różnych odpowiednich horyzontach czasowych, w tym w systemie intra-day, tak by instytucje utrzymywały odpowiednie bufory płynnościowe. Te strategie, polityki, procedury i systemy są dopasowywane do linii biznesowych, walut, oddziałów i podmiotów prawnych, a także uwzględniają odpowiednie mechanizmy alokacji w odniesieniu do kosztów płynności, korzyści i ryzyka.

2. Strategie, polityki, procedury i systemy, o których mowa w ust. 1, są proporcjonalne do stopnia złożoności, profilu ryzyka, zakresu działalności instytucji i tolerancji na ryzyko określonej przez organ zarządzający, a także odzwierciedlają znaczenie instytucji w każdym państwie członkowskim, w którym instytucja ta prowadzi działalność. Instytucje informują o tolerancji ryzyka wszystkie linie biznesowe, w przypadku których ma ona znaczenie.

3. Właściwe organy zapewniają, by instytucje, biorąc pod uwagę charakter, zakres i złożoność prowadzonej przez siebie działalności, posiadały profile ryzyka płynności, które są spójne z profilami wymaganymi dla prawidłowo funkcjonującego i solidnego systemu i nie wykraczają poza te profile.

Właściwe organy monitorują rozwój sytuacji w zakresie profili ryzyka płynności, np. konstrukcję produktu i jego wolumen, zarządzanie ryzykiem, polityki w zakresie finansowania i koncentrację finansowania.

Właściwe organy podejmują skuteczne działanie, w przypadku gdy rozwój sytuacji, o którym mowa w akapicie drugim, może doprowadzić instytucję lub system do utraty stabilności.

Właściwe organy informują EUNB o wszelkich działaniach przeprowadzanych zgodnie z akapitem trzecim.

W stosownych przypadkach EUNB wydaje zalecenia zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1093/2010.

4. Właściwe organy zapewniają opracowanie przez instytucje metod mających na celu identyfikację i pomiar pozycji finansowania, zarządzanie tymi pozycjami oraz ich monitorowanie. Metody te uwzględniają bieżące i przewidywane istotne przepływy pieniężne w ramach aktywów, pasywów, pozycji pozabilansowych, w tym zobowiązań warunkowych, oraz wynikające z nich możliwe skutki ryzyka utraty reputacji.

5. Właściwe organy zapewniają dokonywanie przez instytucje rozróżnienia pomiędzy aktywami stanowiącymi zabezpieczenie zobowiązań a aktywami wolnymi od obciążeń, które są stale dostępne, szczególnie w sytuacjach nadzwyczajnych. Zapewniają one również uwzględnianie przez instytucje podmiotu prawnego, u którego znajdują się aktywa, państwa, w którym aktywa są zgodnie z prawem zapisane w rejestrze lub na rachunku, a także ich kwalifikowalności, oraz monitorują możliwość uruchomienia aktywów we właściwym czasie.

6. Właściwe organy zapewniają uwzględnianie przez instytucje również istniejących ograniczeń ustawowych, wykonawczych i operacyjnych w stosunku do możliwego transferu płynności i aktywów wolnych od obciążeń pomiędzy podmiotami, zarówno wewnątrz Europejskiego Obszaru Gospodarczego, jak i poza nim.

7. Właściwe organy zapewniają uwzględnianie przez instytucje różnych narzędzi ograniczania ryzyka płynności, w tym systemu limitów i buforów płynnościowych, aby instytucje te były w stanie przetrwać szereg różnych skrajnych warunków, a także branie przez nie pod uwagę odpowiedniej dywersyfikacji struktury finansowania i dostępu do źródeł finansowania. Ustalenia te podlegają regularnym przeglądom.

8. Właściwe organy zapewniają uwzględnianie przez instytucje alternatywnych scenariuszy dotyczących pozycji płynnościowych i narzędzi ograniczających ryzyko oraz przeprowadzanie przez nie co najmniej raz do roku przeglądów założeń leżących u podstaw decyzji dotyczących pozycji finansowania. Alternatywne scenariusze do wyżej wymienionych celów dotyczą w szczególności pozycji pozabilansowych i innych zobowiązań warunkowych, w tym jednostek specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji (SSPE) lub innych jednostek specjalnego przeznaczenia, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, w stosunku do których instytucja pełni rolę jednostki sponsorującej lub dostarcza znaczącego wsparcia płynnościowego.

9. Właściwe organy zapewniają uwzględnianie przez instytucje potencjalnych skutków alternatywnych scenariuszy, które dotyczą danej instytucji, całego rynku albo stanowią połączenie obu tych scenariuszy. Uwzględnia się również różne okresy i zmienne natężenie warunków skrajnych.

10. Właściwe organy zapewniają dostosowanie przez instytucje ich strategii, wewnętrznych polityk i limitów dotyczących ryzyka płynności oraz opracowanie skutecznych planów awaryjnych, z uwzględnieniem rezultatów alternatywnych scenariuszy, o których mowa w ust. 8.

11. Właściwe organy zapewniają posiadanie przez instytucje planów restrukturyzacji płynności określających właściwe strategie i odpowiednie środki wykonawcze w celu pokrycia ewentualnego braku płynności, w tym w odniesieniu do oddziałów mających siedzibę w innych państwach członkowskich. Właściwe organy zapewniają, aby plany te były testowane przez instytucje co najmniej raz do roku, uaktualniane na podstawie rezultatów alternatywnych scenariuszy określonych w ust. 8, zgłaszane kadrze kierowniczej wyższego szczebla i przez nią zatwierdzane, tak aby można było odpowiednio dostosować wewnętrzne polityki i procedury. Instytucje podejmują z wyprzedzeniem niezbędne działania operacyjne w celu zapewnienia możliwości natychmiastowego wdrożenia planów restrukturyzacji płynności. Te działania operacyjne obejmują posiadanie zabezpieczenia dostępnego w trybie natychmiastowym na potrzeby pozyskania finansowania z banku centralnego. Obejmuje to posiadanie zabezpieczenia w walucie innego państwa członkowskiego, w razie potrzeby, lub w walucie państwa trzeciego, w stosunku do którego instytucja posiada ekspozycje, oraz, jeżeli jest to niezbędne z punktu widzenia operacyjnego, na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, którego waluty dotyczy jej ekspozycja.

Artykuł 87

Ryzyko nadmiernej dźwigni finansowej

1. Właściwe organy zapewniają posiadanie przez instytucje polityk i procedur służących identyfikacji ryzyka nadmiernej dźwigni finansowej, zarządzania takim ryzykiem i monitorowania go. Wskaźniki ryzyka nadmiernej dźwigni finansowej obejmują wskaźnik dźwigni określony zgodnie z art. 429 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i w przypadku niedopasowania między aktywami i zobowiązaniami.

2. Właściwe organy zapewniają ostrożnościowe przeciwdziałanie przez instytucje ryzyku nadmiernej dźwigni finansowej poprzez odpowiednie uwzględnianie potencjalnego wzrostu ryzyka nadmiernej dźwigni finansowej spowodowanego obniżeniem funduszy własnych instytucji w związku ze spodziewanymi lub zrealizowanymi stratami, w zależności od mających zastosowanie zasad rachunkowości. W tym celu instytucje są w stanie przetrwać szereg różnych zdarzeń powodujących napięcia finansowe, dotyczących ryzyka nadmiernej dźwigni finansowej.

Artykuł 87a

Ryzyka środowiskowe, społeczne i z zakresu ładu korporacyjnego

1. Właściwe organy zapewniają, aby instytucje posiadały, w ramach swoich zasad zarządzania obejmujących ramy zarządzania ryzykiem wymagane na mocy art. 74 ust. 1, solidne strategie, polityki, procedury i systemy identyfikacji, pomiaru i monitorowania ryzyk ESG oraz zarządzania tymi ryzykami w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej.

2. Strategie, polityki, procedury i systemy, o których mowa w ust. 1, są proporcjonalne do skali, charakteru i złożoności ryzyk ESG związanych z modelem biznesowym i zakresem działalności instytucji oraz uwzględniają krótko- i średnioterminowy horyzont czasowy oraz długoterminowy horyzont czasowy wynoszący co najmniej 10 lat.

3. Właściwe organy zapewniają, aby instytucje badały swoją odporność na długoterminowe negatywne skutki czynników ESG, zarówno w ramach scenariusza podstawowego, jak i scenariuszy niekorzystnych, w określonych ramach czasowych, począwszy od czynników klimatycznych. Do celów takiego badania odporności właściwe organy zapewniają, aby instytucje uwzględniły szereg scenariuszy ESG, odzwierciedlających potencjalny wpływ zmian środowiskowych i społecznych oraz powiązanych polityk publicznych na otoczenie biznesowe w długim terminie. Właściwe organy zapewniają, aby w procesie badania odporności instytucje stosowały wiarygodne scenariusze oparte na scenariuszach opracowanych przez organizacje międzynarodowe.

4. Właściwe organy oceniają i monitorują rozwój stosowanych przez instytucje praktyk dotyczących ich strategii ESG oraz zarządzania odnośnym ryzykiem, w tym planów obejmujących wymierne cele i procesy w zakresie monitorowania ryzyk ESG pojawiających się w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej, oraz przeciwdziałania tym ryzykom, które to plany, wymierne cele i procesy mają zostać przygotowane zgodnie z art. 76 ust. 2. W ocenie tej uwzględnia się produkty związane ze zrównoważonością, jakie oferują instytucje, politykę instytucji w zakresie finansowania transformacji, powiązane polityki w zakresie udzielania kredytów oraz cele i limity związane z ESG. Właściwe organy oceniają solidność tych planów w ramach procesu przeglądu i oceny nadzorczej.

W stosownych przypadkach w odniesieniu do oceny, o której mowa w akapicie pierwszym, właściwe organy mogą współpracować z organami lub organami publicznymi odpowiedzialnymi za zmianę klimatu i nadzór środowiskowy.

5. Do dnia 10 stycznia 2026 r. EUNB wyda wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, określające:

a) standardy minimalne i metody referencyjne mające na celu identyfikację i pomiar ryzyk ESG, zarządzanie tymi ryzykami oraz ich monitorowanie;

b) treść planów przygotowywanych zgodnie z art. 76 ust. 2, które obejmują konkretne ramy czasowe oraz wymierne cele i etapy pośrednie, z myślą o monitorowaniu ryzyk finansowych wynikających z czynników ESG, w tym ryzyk wynikających z procesu dostosowań i z tendencji w ramach transformacji w kontekście odpowiednich celów regulacyjnych i aktów prawnych Unii i państw członkowskich w odniesieniu do czynników ESG, w szczególności celu osiągnięcia neutralności klimatycznej, a także – jeżeli dotyczy to instytucji prowadzących działalność w skali międzynarodowej – w odniesieniu celów prawnych i regulacyjnych państw trzecich, jak również z myślą o przeciwdziałaniu takim ryzykom finansowym;

c) kryteria jakościowe i ilościowe na potrzeby oceny wpływu ryzyk ESG na profil ryzyka i wypłacalność instytucji w krótkim, średnim i długim terminie;

d) kryteria określania scenariuszy, o których mowa w ust. 3, w tym parametry i założenia, które należy stosować w każdym ze scenariuszy, ryzyka szczególne i horyzonty czasowe.

W stosownych przypadkach metody i założenia leżące u podstaw celów, zobowiązań i decyzji strategicznych ujawnionych w treści planów, o których mowa w art. 19a lub 29a dyrektywy 2013/34/UE, lub inne odpowiednie ramy dotyczące ujawniania informacji i należytej staranności muszą być spójne z kryteriami, metodami i celami, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, a także z założeniami i zobowiązaniami zawartymi w tych planach.

EUNB regularnie aktualizuje wytyczne, o których mowa w akapicie pierwszym, aby odzwierciedlić postępy poczynione w obszarze pomiaru ryzyk ESG i zarządzania nimi, jak również zmiany celów regulacyjnych Unii w zakresie zrównoważoności.

Podsekcja 3

Zarządzanie

Artykuł 88

Zasady zarządzania

1. Państwa członkowskie zapewniają określenie przez organ zarządzający zasad zarządzania, które zapewniają skuteczne i ostrożne zarządzanie instytucją, w tym podziału obowiązków w organizacji oraz zapobiegania konfliktom interesów; zapewniają też nadzorowanie przez ten organ wdrażania tych zasad i jego odpowiedzialność za to działanie.

Zasady te są zgodne z następującymi warunkami:

a) organ zarządzający musi ponosić ogólną odpowiedzialność za instytucję oraz, zatwierdza i nadzoruje strategiczne cele instytucji, jej strategię w zakresie ryzyka i zarządzanie wewnętrzne oraz nadzoruje wdrażanie tych celów, strategii i zarządzania;

b) organ zarządzający musi zapewniać integralność systemów rachunkowości i sprawozdawczości finansowej, w tym kontroli finansowej i operacyjnej, oraz zgodność z prawem i stosownymi standardami;

c) organ zarządzający musi nadzorować proces ujawniania i przekazywania informacji;

d) organ zarządzający musi być odpowiedzialny za zapewnienie skutecznego nadzoru nad kadrą kierowniczą wyższego szczebla;

e) przewodniczący organu zarządzającego pełniącego funkcję nadzorczą wobec instytucji nie może pełnić jednocześnie funkcji dyrektora wykonawczego w ramach tej samej instytucji.

Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie i dokonywanie przez organ zarządzający okresowych ocen skuteczności zasad zarządzania obowiązujących w instytucji i podejmowanie przez ten organ odpowiednich kroków w celu eliminowania wszelkich niedociągnięć.

Państwa członkowskie zapewniają, by dane dotyczące pożyczek udzielonych członkom organu zarządzającego i powiązanych z nimi stron były odpowiednio udokumentowane i udostępniane właściwym organom na ich wniosek.

Do celów niniejszego artykułu termin „strona powiązana” oznacza:

a) współmałżonka, zarejestrowanego partnera zgodnie z prawem krajowym, dziecko lub rodzica członka organu zarządzającego;

b) podmiot handlowy, w którym członek organu zarządzającego lub członek jego bliskiej rodziny, o którym mowa w lit. a), posiada znaczny pakiet akcji odpowiadający co najmniej 10 % kapitału lub praw głosu w tym podmiocie lub na który osoby te mogą wywierać istotny wpływ lub w którym osoby te zajmują stanowiska w kadrze kierowniczej wyższego szczebla lub są członkami organu zarządzającego.

2. Państwa członkowskie zapewniają, by instytucje, które są istotne ze względu na swoją wielkość, strukturę organizacyjną, a także charakter, zakres i złożoność prowadzonej przez siebie działalności, ustanawiały komitet ds. nominacji złożony z członków organu zarządzającego, którzy nie pełnią żadnej funkcji wykonawczej w danej instytucji.

Komitet ds. nominacji:

a) określa i zaleca, do zatwierdzenia przez organ zarządzający lub do zatwierdzenia podczas walnego zgromadzenia, kandydatów na wolne stanowiska w organie zarządzającym, ocenia równowagę pod względem wiedzy, umiejętności, różnorodności i doświadczenia organu zarządzającego oraz przygotowuje opis wymaganych zadań i umiejętności w odniesieniu do konkretnej nominacji oraz ocenia przewidywane zaangażowanie pod względem poświęcanego czasu.

Ponadto komitet ds. nominacji podejmuje decyzję w sprawie wartości docelowej reprezentacji niedostatecznie reprezentowanej płci w organie zarządzającym i przygotowuje politykę dotyczącą sposobu zwiększenia liczby osób niedostatecznie reprezentowanej płci w organie zarządzającym, tak aby osiągnąć tę wartość docelową. Wartość docelową, politykę i jej realizację podaje się do wiadomości publicznej zgodnie z art. 435 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) okresowo, co najmniej raz do roku, ocenia strukturę, wielkość, skład i skuteczność działania organu zarządzającego oraz przedstawia zalecenia dla organu zarządzającego w odniesieniu do wszelkich zmian;

c) okresowo, co najmniej raz do roku, ocenia wiedzę, umiejętności i doświadczenie poszczególnych członków organu zarządzającego oraz organu zarządzającego jako całości oraz odpowiednio przedstawia organowi zarządzającemu sprawozdanie na ten temat;

d) okresowo dokonuje przeglądu polityki organu zarządzającego w odniesieniu do doboru i powoływania kadry kierowniczej wyższego szczebla i przedstawia zalecenia organowi zarządzającemu.

Realizując te zadania, komitet ds. nominacji w miarę możliwości i na bieżąco uwzględnia potrzebę zapewnienia, by proces decyzyjny w organie zarządzającym nie został zdominowany przez osobę lub niewielką grupę osób w sposób, który niekorzystnie wpłynie na interes instytucji jako takiej.

Komitet ds. nominacji ma możliwość korzystania z wszelkich właściwych rodzajów zasobów, które uzna za właściwe, w tym doradztwa zewnętrznego, i otrzymuje w tym celu odpowiednie finansowanie.

W przypadku gdy zgodnie z przepisami krajowymi organ zarządzający nie posiada uprawnień w zakresie procedury doboru i wyznaczania jakichkolwiek swoich członków, niniejszy ustęp nie ma zastosowania.

3. Bez uszczerbku dla ogólnej zbiorowej odpowiedzialności organu zarządzającego państwa członkowskie zapewniają, aby instytucje sporządzały, przechowywały i aktualizowały indywidualne oświadczenia określające role i zadania wszystkich członków organu zarządzającego pełniącego funkcje zarządzającą, kadry kierowniczej wyższego szczebla i osób pełniących najważniejsze funkcje oraz przyporządkowanie zadań, w tym szczegółowe informacje na temat podległości służbowej, zakresu odpowiedzialności, a także osób, których dotyczą zasady zarządzania, o których mowa w art. 74 ust. 1, oraz ich zadań.

Państwa członkowskie zapewniają, aby indywidualne oświadczenia dotyczące obowiązków i przyporządkowanie zadań były przez cały czas udostępniane i przekazywane, w tym w celu uzyskania zezwolenia określonego w art. 8, w odpowiednim terminie właściwym organom na ich wniosek.

Artykuł 89

Sprawozdawczość w odniesieniu do poszczególnych państw

1. Od dnia 1 stycznia 2015 r. państwa członkowskie wymagają od wszystkich instytucji, aby corocznie ujawniały, podając w podziale na państwo członkowskie i państwo trzecie, w którym mają siedzibę, następujące informacje na zasadzie skonsolidowanej na dany rok obrachunkowy:

a) nazwę(-y), charakter działalności i lokalizację geograficzną;

b) obrót,

c) liczbę pracowników w przeliczeniu na pełne etaty;

d) zysk lub stratę przed opodatkowaniem;

e) podatek dochodowy;

f) otrzymane dotacje publiczne.

2. Niezależnie od ust. 1 państwa członkowskie wymagają od instytucji ujawnienia informacji, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), po raz pierwszy w terminie do 1 lipca 2014 r..

3. Do dnia 1 lipca 2014 r. informacje, o których mowa w ust. 1 lit. d), e) i f), są przekazywane Komisji w sposób poufny przez wszystkie unijne globalne instytucje o znaczeniu systemowym, posiadające zezwolenie w Unii, określone na szczeblu międzynarodowym. Komisja, po konsultacji z odpowiednio EUNB, EUNUiPPE i EUNGiPW, przeprowadza ogólną ocenę dotyczącą potencjalnych negatywnych skutków gospodarczych publicznego ujawnienia takich informacji, w tym skutków dla konkurencyjności, inwestycji i dostępności kredytów oraz stabilności systemu finansowego. Do dnia 31 grudnia 2014 r. Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

W przypadku gdy w sprawozdaniu Komisji opisane zostaną znaczne negatywne skutki, Komisja rozważy sporządzenie odpowiedniego wniosku ustawodawczego dotyczącego zmiany obowiązków w zakresie ujawniania informacji, określonych w ust. 1 oraz może, zgodnie z art. 145 lit. h), odroczyć stosowanie tych obowiązków. Komisja co roku dokonuje przeglądu konieczności przedłużenia tego odroczenia.

4. Informacje, o których mowa w ust. 1, podlegają badaniu zgodnie z dyrektywą 2006/43/WE i są publikowane, w miarę możliwości, jako załącznik do rocznych sprawozdań finansowych danej instytucji lub, w stosownych przypadkach, do jej skonsolidowanych sprawozdań finansowych.

5. W zakresie, w jakim przyszłe unijne akty ustawodawcze wprowadzą obowiązki w zakresie ujawniania informacji wykraczające poza obowiązki określone w niniejszym artykule, niniejszy artykuł przestanie obowiązywać i zostanie odpowiednio uchylony.

6. Do dnia 1 stycznia 2021 r. Komisja, po konsultacji z EUNB, EIOPA i ESMA, dokona przeglądu w celu ustalenia, czy informacje, o których mowa w ust. 1 lit. a)–f), są nadal odpowiednie, uwzględniając wcześniejsze oceny skutków, umowy międzynarodowe i zmiany legislacyjne w Unii, a także czy do ust. 1 można dodać dalsze istotne wymogi dotyczące informacji.

Do dnia 30 czerwca 2021 r., na podstawie konsultacji z EUNB, EIOPA i ESMA, Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące oceny, o której mowa w niniejszym ustępie, oraz, w stosownych przypadkach, przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek ustawodawczy.

Artykuł 90

Podawanie do wiadomości publicznej stopy zwrotu z aktywów

Instytucje w swoim sprawozdaniu rocznym wśród kluczowych wskaźników ujawniają również stopę zwrotu z aktywów, obliczaną jako iloraz zysku netto przez ich sumę bilansową.

Artykuł 91

Organ zarządzający i ocena odpowiedniości

1. Instytucje i finansowe spółki holdingowe oraz finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej, którym przyznano zatwierdzenie zgodnie z art. 21a ust. 1 (zwane dalej „podmiotami”), ponoszą główną odpowiedzialność za zapewnienie, by członkowie organu zarządzającego przez cały czas cieszyli się wystarczająco dobrą opinią, działali w sposób uczciwy, etyczny i z zachowaniem niezależności osądu, a także posiadali wystarczającą wiedzę, umiejętności i doświadczenie do wykonywania swoich obowiązków oraz spełniali kryteria i wymogi określone w ust. 2–6 niniejszego artykułu, z wyjątkiem tymczasowych administratorów powołanych przez właściwe organy na mocy art. 29 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE oraz zarządców nadzwyczajnych powołanych przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na mocy art. 35 ust. 1 tej dyrektywy. Brak wyroku skazującego lub toczącego się postępowania w sprawie przestępstwa nie jest sam w sobie wystarczający, aby uznać za spełniony wymóg dobrej opinii oraz uczciwego i etycznego działania.

1a. Podmioty zapewniają, aby członkowie organu zarządzającego przez cały czas spełniali kryteria i wymogi określone w ust. 2–6, i oceniają odpowiedniość członków organu zarządzającego z uwzględnieniem oczekiwań nadzorczych, zanim obejmą oni stanowisko i następnie okresowo, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami ustawowymi i wykonawczymi, wytycznymi oraz wewnętrznymi politykami dotyczącymi odpowiedniości.

Jeżeli jednak większość członków organu zarządzającego ma zostać zastąpiona jednocześnie przez nowo powołanych członków, a zastosowanie akapitu pierwszego prowadziłoby do sytuacji, w której ocena odpowiedniości nowych członków byłaby przeprowadzana przez ustępujących członków, państwa członkowskie mogą zezwolić na przeprowadzenie oceny po objęciu stanowiska przez nowo powołanych członków. Przedkładając wniosek do właściwego organu, zgodnie z ust. 1f, podmiot potwierdza również zaistnienie tych warunków.

1b. W przypadku gdy podmioty stwierdzą – w oparciu o wewnętrzną ocenę odpowiedniości, o której mowa w ust. 1a – że dany członek lub potencjalny członek nie spełniają kryteriów i wymogów określonych w ust. 1, podmioty:

a) zapewniają, by dany potencjalny członek nie objął rozważanego stanowiska, jeżeli ta ocena została ukończona przed objęciem danego stanowiska przez tego potencjalnego członka;

b) odpowiednio szybko odwołują takiego członka z organu zarządzającego; lub

c) odpowiednio szybko podejmują dodatkowe środki niezbędne do zapewnienia, by taki członek był lub stał się odpowiedni do zajmowania danego stanowiska.

1c. Podmioty zapewniają, aby informacje o odpowiedniości członków organu zarządzającego były aktualne. Na wniosek podmioty przekazują te informacje właściwemu organowi w sposób określony przez ten organ.

1d. Państwa członkowskie co najmniej zapewniają, aby w przypadku następujących podmiotów właściwy organ otrzymał wniosek dotyczący odpowiedniości bez zbędnej zwłoki, gdy tylko zaistnieje wyraźny zamiar powołania członka organu zarządzającego pełniącego funkcję zarządzającą lub przewodniczącego organu zarządzającego pełniącego funkcję nadzorczą, a w każdym razie nie później niż 30 dni roboczych przed objęciem stanowiska przez potencjalnych członków:

a) unijnych instytucji dominujących, które kwalifikują się jako duże instytucje;

b) dominujących instytucji z państwa członkowskiego, które kwalifikują się jako duże instytucje, chyba że są powiązane z organem centralnym;

c) organów centralnych, które kwalifikują się jako duże instytucje lub które nadzorują duże instytucje z nimi powiązane;

d) samodzielnych instytucji w Unii, które kwalifikują się jako duże instytucje;

e) dużych jednostek zależnych zdefiniowanych w art. 4 ust. 1 pkt 147 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

f) dominujących finansowych spółek holdingowych z państwa członkowskiego, dominujących finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej z państwa członkowskiego, unijnych dominujących finansowych spółek holdingowych, unijnych dominujących finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, posiadających w swojej grupie duże instytucje, z wyjątkiem tych objętych art. 21a ust. 4 niniejszej dyrektywy.

1e. Do wniosku dotyczącego odpowiedniości, o którym mowa w ust. 1d, dołącza się:

a) kwestionariusz dotyczący odpowiedniości i życiorys;

b) wewnętrzną ocenę odpowiedniości, o której mowa w ust. 1a, chyba że zastosowanie ma akapit drugi tego ustępu;

c) informację z rejestru karnego, gdy tylko stanie się dostępna;

d) wszelkie inne dokumenty wymagane na mocy prawa krajowego, gdy tylko staną się dostępne;

e) wszelkie inne dokumenty wymienione przez właściwy organ, gdy tylko staną się dostępne; oraz

f) informację o dacie powołania i dacie faktycznego objęcia obowiązków.

Podmioty przekazują wniosek dotyczący odpowiedniości i dołączone do niego dokumenty właściwemu organowi w sposób określony przez ten organ.

W przypadku gdy właściwy organ nie dysponuje wystarczającymi informacjami do przeprowadzenia oceny odpowiedniości w oparciu o elementy wymienione w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, może zażądać, aby potencjalny członek nie obejmował stanowiska zanim nie zostaną przekazane wymagane informacje, chyba że właściwy organ ma pewność co do tego, że przekazanie takich informacji nie jest możliwe.

W przypadku gdy właściwy organ ma wątpliwości co do tego, czy potencjalny członek spełnia kryteria i wymogi określone w ust. 2–6 niniejszego artykułu, podejmuje z instytucją pogłębiony dialog w celu wyjaśnienia stwierdzonych wątpliwości z myślą o zapewnieniu, by potencjalny członek był lub stał się odpowiedni w momencie objęcia stanowiska.

EUNB wyda wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w celu doprecyzowania sposobu prowadzenia pogłębionego dialogi w celu wyjaśnienia wątpliwości dotyczących odpowiedniości.

1f. Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy oceniały, czy członkowie organu zarządzającego przez cały czas spełniają kryteria i wymogi określone w ust. 2–6. Podmioty przekazują właściwemu organowi – w sposób określony przez ten organ – wniosek dotyczący odpowiedniości i inne informacje niezbędne do oceny odpowiedniości członków ich organu zarządzającego.

Właściwe organy mogą zwrócić się o dodatkowe informacje lub dokumenty, w tym o przeprowadzenie rozmów lub wysłuchań.

1g. Właściwe organy w szczególności sprawdzają, czy kryteria i wymogi określone w ust. 2–6 niniejszego artykułu są nadal spełniane, jeżeli istnieją uzasadnione podstawy, aby podejrzewać, że dokonuje się lub dokonano bądź usiłuje się lub usiłowano dokonać prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w rozumieniu art. 1 dyrektywy (UE) 2015/849 lub że istnieje podwyższone ryzyko takich czynów w związku z tym podmiotem.

1h. W przypadku gdy członkowie organu zarządzającego nie spełniają przez cały czas kryteriów i wymogów określonych w ust. 2–6, państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy miały niezbędne uprawnienia do:

a) w przypadku oceny ex ante – uniemożliwienia takim członkom udziału w organie zarządzającym lub do odwołania ich z organu zarządzającego;

b) w przypadku oceny ex post – odwołania takich członków z organu zarządzającego; lub

c) zobowiązania odnośnych podmiotów do podjęcia dodatkowych środków niezbędnych w celu zapewnienia, by tacy członkowie byli lub stali się odpowiedni do zajmowania danego stanowiska.

Gdy tylko na jaw wyjdą nowe fakty lub inne okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ocenę odpowiedniości członków organu zarządzającego, podmioty ponownie oceniają odpowiedniość tych członków oraz bez zbędnej zwłoki informują o tym właściwy organ.

W przypadku gdy właściwy organ uzyska wiedzę, że odpowiednie informacje dotyczące odpowiedniości członków organu zarządzającego uległy zmianie, a taka zmiana mogłaby wpłynąć na ocenę odpowiedniości danych członków, właściwy organ ponownie ocenia odpowiedniość.

Właściwe organy nie mają obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny odpowiedniości członków organu zarządzającego w momencie odnawiania ich mandatu, chyba że zmieniły się odpowiednie informacje znane właściwym organom, a zmiana ta mogłaby wpłynąć na ocenę odpowiedniości danego członka.

1i. Właściwe organy mogą zwrócić się do organu odpowiedzialnego za nadzór nad przeciwdziałaniem praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 w celu zapoznania się – w kontekście przeprowadzanych przez siebie weryfikacji i z uwzględnieniem ryzyka – z odpowiednimi informacjami dotyczącymi członków organu zarządzającego. Właściwe organy mogą również zwrócić się o dostęp do centralnej bazy danych dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, o której mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1620 (⁵³). Urząd ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu ustanowiony na mocy tego rozporządzenia (zwany dalej „Urzędem ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu”) podejmuje decyzję o przyznaniu takiego dostępu.

1j. Przynajmniej w odniesieniu do powołania członków organu zarządzającego na stanowisko w podmiotach, o których mowa w ust. 1d, właściwe organy biorą należycie pod uwagę ustalenie maksymalnego okresu na ukończenie oceny odpowiedniości. W stosownych przypadkach ten maksymalny okres może zostać przedłużony.

2. Poszczególni członkowie organu zarządzającego poświęcają wystarczającą ilość czasu na wykonywanie swoich funkcji w podmiotach.

2a. Poszczególni członkowie organu zarządzającego muszą cieszyć się dobrą opinią, działać w sposób uczciwy, etyczny i z zachowaniem niezależności osądu, tak by móc w razie konieczności skutecznie oceniać i kwestionować decyzje organu zarządzającego i by móc skutecznie nadzorować i monitorować proces podejmowania decyzji dotyczących zarządzania. Bycie członkiem organu zarządzającego instytucji kredytowej trwale powiązanej z organem centralnym samo w sobie nie stanowi przeszkody wobec działania z zachowaniem niezależności osądu.

2b. Organ zarządzający musi posiadać jako całość odpowiednią wiedzę, umiejętności i doświadczenie, by zrozumieć działalność podmiotu, jak również powiązane z nią ryzyka, na które ten podmiot jest narażony, oraz skutki działalności tego podmiotu w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej, z uwzględnieniem czynników ESG. Ogólny skład organu zarządzającego musi być wystarczająco zróżnicowany, aby odzwierciedlać odpowiednio szeroki zakres doświadczenia.

3. Liczba funkcji dyrektorskich, jaką członek organu zarządzającego może pełnić jednocześnie, uwzględnia indywidualne okoliczności oraz charakter, skalę i stopień złożoności działalności podmiotu. Jeżeli podmiot jest istotny ze względu na swoją wielkość, strukturę organizacyjną, a także charakter, zakres i stopień złożoności prowadzonej przez niego działalności, członkowie jego organu zarządzającego nie mogą pełnić, począwszy od dnia 1 lipca 2014 r., jednocześnie więcej niż jednej z następujących kombinacji funkcji dyrektorskich, chyba że reprezentują interesy państwa członkowskiego:

a) jedna funkcja dyrektora wykonawczego i dwie funkcje dyrektora niewykonawczego;

b) cztery funkcje dyrektora niewykonawczego.

4. Na użytek ust. 3 następujące funkcje liczone są jako jedna funkcja dyrektorska:

a) funkcje dyrektora wykonawczego lub niewykonawczego pełnione w ramach tej samej grupy;

b) funkcje dyrektora wykonawczego lub niewykonawczego pełnione w ramach jednego z poniższych:

(i) podmiotów, które są objęte tym samym instytucjonalnym systemem ochrony, o ile spełnione są warunki określone w art. 113 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013, lub podmiotów, w których ten sam instytucjonalny system ochrony posiada znaczny pakiet akcji;

(ii) przedsiębiorstw, w tym jednostek niefinansowych, w których podmiot posiada znaczny pakiet akcji.

Do celów akapitu pierwszego lit. a) niniejszego ustępu grupa oznacza grupę przedsiębiorstw, które są ze sobą powiązane w sposób opisany w art. 22 dyrektywy 2013/34/UE, lub grupę przedsiębiorstw będących jednostkami zależnymi tej samej finansowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej.

5. Funkcje dyrektorskie w organizacjach, które nie realizują celów głównie komercyjnych, nie są brane pod uwagę na użytek ust. 3.

6. Właściwe organy mogą zezwolić członkom organu zarządzającego na pełnienie jednej dodatkowej funkcji dyrektora niewykonawczego.

7. Podmioty przeznaczają odpowiednie zasoby ludzkie i finansowe na wprowadzenie w obowiązki i szkolenie członków organu zarządzającego, w tym w zakresie ryzyk ESG i związanych z nimi skutków oraz ryzyk ICT zdefiniowanych w art. 4 ust. 1 pkt 52c rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

8. Państwa członkowskie lub właściwe organy nakładają na podmioty i ich komitety ds. nominacji, jeżeli je ustanowiono, obowiązek uwzględniania szerokiego zestawu cech i kompetencji przy zatrudnianiu członków oraz proporcjonalnego propagowania różnorodności i równowagi płci w ramach organu zarządzającego. W tym celu podmioty wprowadzają politykę propagującą różnorodność w ramach organu zarządzającego.

9. Właściwe organy gromadzą informacje ujawnione zgodnie z art. 435 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i wykorzystują te informacje do analizy porównawczej praktyk zapewniających różnorodność. Właściwe organy przekazują te informacje EUNB. EUNB wykorzystuje te informacje do analizy porównawczej praktyk zapewniających różnorodność na szczeblu Unii.

10. Do celów niniejszego artykułu i art. 91a EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych dla podmiotów wymienionych w ust. 1d niniejszego artykułu w celu doprecyzowania minimalnej treści kwestionariusza dotyczącego odpowiedniości, życiorysów i wewnętrznej oceny odpowiedniości, które mają być przedkładane właściwym organom w celu przeprowadzenia oceny odpowiedniości, o której mowa w ust. 1f niniejszego artykułu i w art. 91a ust. 5.

Państwa członkowskie zapewniają opracowanie odpowiednich standardów dla podmiotów innych niż te, o których mowa w ust. 1d niniejszego artykułu.

EUNB przedłoży Komisji projekty regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, do dnia 10 lipca 2026 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

11. Do dnia 10 lipca 2026 r. EUNB wyda, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, wytyczne dotyczące następujących elementów:

a) pojęcia „poświęcania wystarczającej ilości czasu” przez członka organu zarządzającego na wykonywanie jego funkcji, poprzez odniesienie do indywidualnych okoliczności oraz charakteru, skali i stopnia złożoności działalności podmiotu;

b) pojęć: „dobrej opinii”, „uczciwości”, „etyczności” i „niezależności osądu” członka organu zarządzającego, o czym mowa w ust. 2a;

c) pojęcia „posiadania przez organ zarządzający jako całość odpowiedniej wiedzy, umiejętności i doświadczenia”, o czym mowa w ust. 2b;

d) pojęcia „odpowiednich zasobów ludzkich i finansowych na wprowadzanie w obowiązki i szkolenie członków organu zarządzającego”, o czym mowa w ust. 7;

e) pojęcia „różnorodności”, którą należy uwzględniać przy wyborze członków organu zarządzającego, o czym mowa w ust. 8;

f) kryteriów stwierdzenia, czy istnieją uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że dokonuje się lub dokonano bądź usiłuje się lub usiłowano dokonać prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w rozumieniu art. 1 dyrektywy (UE) 2015/849 lub że istnieje podwyższone ryzyko takich czynów w związku z podmiotem.

Do celów akapitu pierwszego lit. f) EUNB ściśle współpracuje z EUNGiPW i z Urzędem ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu.

12. Do dnia 31 grudnia 2029 r. EUNB, w ścisłej współpracy z EBC, dokona przeglądu stosowania ust. 1d–1j oraz ich skuteczności w zapewnianiu, aby ramy dotyczące wymogów w zakresie kompetencji i reputacji były adekwatne do zakładanych celów, z uwzględnieniem zasady proporcjonalności, a także przedstawi sprawozdanie na ten temat. EUNB przedkłada to sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Na podstawie tego sprawozdania Komisja, w stosownych przypadkach, przedstawia wniosek ustawodawczy.

13. Niniejszy artykuł oraz art. 91a pozostają bez uszczerbku dla przepisów państw członkowskich dotyczących reprezentacji pracowników w organie zarządzającym.

14. Niniejszy artykuł oraz art. 91a pozostają bez uszczerbku dla przepisów państw członkowskich dotyczących powoływania członków organu zarządzającego pełniącego funkcję nadzorczą przez regionalne lub lokalne organy wybieralne lub dotyczącego powołań w przypadku gdy organ zarządzający nie posiada żadnych uprawnień w zakresie procedury wyboru i powoływania swoich członków. W takich przypadkach wprowadza się właściwe zabezpieczenia w celu zapewnienia odpowiedniości członków organu zarządzającego.

Artykuł 91a

Osoby pełniące najważniejsze funkcje i ocena odpowiedniości

1. Podmioty, o których mowa w art. 91 ust. 1, ponoszą główną odpowiedzialność za zapewnienie, aby osoby pełniące najważniejsze funkcje przez cały czas cieszyły się wystarczająco dobrą opinią, działały w sposób uczciwy i etyczny oraz posiadały wystarczającą wiedzę, umiejętności i doświadczenie niezbędne do wykonywania swoich obowiązków. Brak wyroku skazującego lub toczącego się postępowania w sprawie przestępstwa nie jest sam w sobie wystarczający, aby uznać za spełniony wymóg dobrej opinii oraz uczciwego i etycznego działania.

2. Podmioty zapewniają, aby osoby pełniące najważniejsze funkcje przez cały czas spełniały kryteria i wymogi określone w ust. 1, i oceniają odpowiedniość osób pełniących najważniejsze funkcje, zanim obejmą one stanowisko i okresowo, z uwzględnieniem oczekiwań nadzorczych, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami ustawowymi i wykonawczymi, wytycznymi oraz wewnętrznymi politykami dotyczącymi odpowiedniości.

3. W przypadku gdy podmioty stwierdzą – w oparciu o wewnętrzną ocenę odpowiedniości, o której mowa w ust. 2 – że dana osoba nie spełnia kryteriów i wymogów określonych w ust. 1, podmioty:

a) nie powołują tej osoby na stanowisko jednej z osób pełniących najważniejsze funkcje, jeżeli ta wewnętrzna ocena odpowiedniości została ukończona przed objęciem stanowiska przez daną osobę;

b) odpowiednio szybko odwołują tę osobę ze stanowiska jednej z osób pełniących najważniejsze funkcje; lub

c) odpowiednio szybko podejmują dodatkowe środki niezbędne do zapewnienia, by taka osoba była lub stała się odpowiednia do zajmowania danego stanowiska.

Podmioty podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia właściwego funkcjonowania stanowiska osoby pełniącej najważniejsze funkcje, łącznie z zastąpieniem osoby pełniącej najważniejsze funkcje, jeżeli osoba ta przestaje spełniać kryteria odpowiedniości lub wymogi.

4. Podmioty zapewniają, aby informacje o odpowiedniości osób pełniących najważniejsze funkcje były aktualne. Na wniosek podmioty przekazują te informacje właściwemu organowi w sposób określony przez ten organ.

5. Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy oceniały, czy kierownicy komórek kontroli wewnętrznej i dyrektor ds. finansowych przez cały czas spełniają kryteria i wymogi określone w ust. 1 w przypadku, gdy ci kierownicy lub dyrektor są powołani na stanowiska przynajmniej w następujących podmiotach:

a) unijnych instytucjach dominujących, które kwalifikują się jako duże instytucje;

b) dominujących instytucjach z państwa członkowskiego, które kwalifikują się jako duże instytucje, chyba że są powiązane z organem centralnym;

c) organach centralnych, które kwalifikują się jako duże instytucje lub które nadzorują duże instytucje z nimi powiązane;

d) samodzielnych instytucjach w Unii, które kwalifikują się jako duże instytucje;

e) dużych jednostkach zależnych zdefiniowanych w art. 4 ust. 1 pkt 147 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

f) dominujących finansowych spółkach holdingowych z państwa członkowskiego, dominujących finansowych spółkach holdingowych o działalności mieszanej z państwa członkowskiego, unijnych dominujących finansowych spółkach holdingowych, unijnych dominujących finansowych spółkach holdingowych o działalności mieszanej, posiadających w swojej grupie duże instytucje, z wyjątkiem tych objętych przepisami art. 21a ust. 4 niniejszej dyrektywy.

6. W przypadku gdy kierownicy komórek kontroli wewnętrznej i dyrektor ds. finansowych nie spełniają przez cały czas kryteriów i wymogów określonych w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy miały niezbędne uprawnienia do:

a) w przypadku oceny ex ante – uniemożliwienia takim kierownikom lub takiemu dyrektorowi objęcia stanowiska lub do odwołania ich ze stanowiska;

b) w przypadku oceny ex post – odwołania takich kierowników lub takiego dyrektora ze stanowiska lub do zobowiązania podmiotu do ich odwołania;

c) zobowiązania odnośnych podmiotów do podjęcia odpowiednich środków w celu zapewnienia, by tacy kierownicy lub taki dyrektor byli lub stali się odpowiedni do zajmowania danego stanowiska.

Gdy tylko na jaw wyjdą nowe fakty lub inne okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ocenę odpowiedniości kierowników komórek kontroli wewnętrznej i dyrektora ds. finansowych, podmioty, o których mowa w ust. 5, ponownie oceniają odpowiedniość tych kierowników i tego dyrektora oraz bez zbędnej zwłoki informują o tym właściwy organ.

W przypadku gdy właściwy organ uzyska wiedzę, że odpowiednie informacje dotyczące odpowiedniości kierowników komórek kontroli wewnętrznej i dyrektora ds. finansowych uległy zmianie, a taka zmiana mogłaby wpłynąć na ocenę odpowiedniości danego kierownika lub dyrektora, właściwy organ ponownie ocenia odpowiedniość.

Właściwe organy nie mają obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny odpowiedniości takich kierowników lub takiego dyrektora w momencie odnawiania lub przedłużania ich umowy, chyba że zmieniły się odpowiednie informacje znane właściwym organom, a zmiana ta mogłaby wpłynąć na ocenę odpowiedniości danych kierowników lub danego dyrektora.

Przynajmniej w odniesieniu do powołania tych kierowników komórek kontroli wewnętrznej i tego dyrektora ds. finansowych na stanowiska w podmiotach, o których mowa w ust. 5, właściwe organy biorą należycie pod uwagę ustalenie maksymalnego okresu na ukończenie oceny odpowiedniości. W stosownych przypadkach ten maksymalny okres może zostać przedłużony.

7. Właściwe organy mogą zwrócić się do organu odpowiedzialnego za nadzór nad przeciwdziałaniem praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 w celu zapoznania się – w kontekście przeprowadzanych przez siebie weryfikacji i z uwzględnieniem ryzyka – z odpowiednimi informacjami dotyczącymi kierowników komórek kontroli wewnętrznej i dyrektora ds. finansowych. Właściwe organy mogą również zwrócić się o dostęp do centralnej bazy danych dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, o której mowa w rozporządzeniu (UE) 2024/1620. Urząd ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu podejmuje decyzję o przyznaniu takiego dostępu.

8. Do dnia 10 lipca 2026 r. EUNB wyda, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, wytyczne dotyczące następujących elementów:

a) pojęć „dobrej opinii”, „uczciwości” i „etyczności”, o których mowa w ust. 1;

b) pojęcia „posiadania wystarczającej wiedzy, umiejętności i doświadczenia”, o czym mowa w ust. 1;

c) kryteriów służących stwierdzeniu, czy istnieją uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że dokonuje się lub dokonano bądź usiłuje się lub usiłowano dokonać prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w rozumieniu art. 1 dyrektywy (UE) 2015/849 lub że istnieje podwyższone ryzyko takich czynów w związku z tym podmiotem.

Do celów akapitu pierwszego lit. c) EUNB ściśle współpracuje z EUNGiPW i z Urzędem ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu.

Artykuł 92

Polityka wynagrodzeń

1. (uchylony)

2. Państwa członkowskie zapewniają, by instytucje, ustanawiając i stosując politykę łącznych wynagrodzeń – obejmującą wynagrodzenia i uznaniowe świadczenia emerytalne – dla kategorii pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka tych instytucji, przestrzegały następujących wymogów w sposób, który odpowiada ich wielkości i strukturze organizacyjnej oraz charakterowi, zakresowi i złożoności ich działalności:

a) polityka wynagrodzeń jest zgodna z należytym i skutecznym zarządzaniem ryzykiem, sprzyja takiemu zarządzaniu ryzykiem i nie zachęca do podejmowania ryzyka wykraczającego poza poziom ryzyka tolerowanego przez daną instytucję;

aa) polityka wynagrodzeń jest neutralna pod względem płci;

b) polityka wynagrodzeń jest zgodna ze strategią działalności, celami, wartościami i długoterminowymi interesami instytucji oraz uwzględnia środki mające na celu zapobieganie konfliktom interesów;

c) organ zarządzający instytucji pełniący funkcję nadzorczą przyjmuje ogólne zasady polityki wynagrodzeń, dokonuje ich okresowych przeglądów i jest odpowiedzialny za nadzór nad wdrażaniem tej polityki;

d) stan wdrożenia polityki wynagrodzeń podlega co najmniej raz do roku scentralizowanemu i niezależnemu przeglądowi wewnętrznemu pod kątem zgodności z politykami i procedurami dotyczącymi wynagrodzeń, które zostały przyjęte przez organ zarządzający pełniący funkcję nadzorczą;

e) pracownicy komórek kontroli wewnętrznej są niezależni od jednostek organizacyjnych, które nadzorują, mają odpowiednie uprawnienia i otrzymują wynagrodzenie za osiągane cele związane z ich funkcjami, niezależnie od wyników obszarów działalności, które kontrolują;

f) wynagrodzenie kierowników komórek kontroli wewnętrznej jest bezpośrednio nadzorowane przez komitet ds. wynagrodzeń, o którym mowa w art. 95, lub, jeżeli nie powołano takiego komitetu, przez organ zarządzający pełniący funkcję nadzorczą;

g) polityka wynagrodzeń, uwzględniająca krajowe kryteria ustalania płac, obejmuje wyraźnie wyodrębnione kryteria określania:

(i) podstawowego stałego wynagrodzenia, które przede wszystkim powinno odzwierciedlać odpowiednie doświadczenie zawodowe i zakres odpowiedzialności organizacyjnej przewidziany w opisie stanowiska jako element warunków zatrudnienia, oraz

(ii) wynagrodzenia zmiennego, które powinno odzwierciedlać zrównoważone i dostosowane do ryzyka wyniki, a także osiągnięte wyniki wykraczające poza zakres obowiązków wyrażony w opisie stanowiska jako element warunków zatrudnienia.

3. Do celów ust. 2 do kategorii pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka instytucji, należą co najmniej:

a) wszyscy członkowie organu zarządzającego oraz kadra kierownicza wyższego szczebla;

b) pracownicy pełniący obowiązki kierownicze względem komórek kontroli wewnętrznej instytucji lub istotnych jednostek gospodarczych;

c) pracownicy uprawnieni do znacznego wynagrodzenia w poprzednim roku obrachunkowym, o ile spełniono następujące warunki:

(i) wynagrodzenie pracownika wynosi co najmniej 500 000 EUR oraz co najmniej tyle, co średnie wynagrodzenie przyznane członkom organu zarządzającemu i kadry kierowniczej wyższego szczebla instytucji, o których mowa w lit. a);

(ii) pracownik prowadzi działalność zawodową w ramach istotnej jednostki gospodarczej, a działalność ta jest tego rodzaju, który ma znaczny wpływ na profil ryzyka odnośnej jednostki gospodarczej.

Artykuł 93

Instytucje korzystające z interwencji rządowej

W przypadku instytucji korzystających z wyjątkowych interwencji rządowych, oprócz zasad określonych w art. 92 ust. 2 mają zastosowanie następujące zasady:

a) zmienny składnik wynagrodzenia jest ściśle ograniczony do odsetka przychodów netto, w przypadku gdy jego wysokość stoi w sprzeczności z możliwością utrzymania należytej bazy kapitałowej oraz terminowym wycofaniem się ze wsparcia publicznego;

b) odpowiednie właściwe organy wymagają od instytucji restrukturyzacji wynagrodzeń w sposób zgodny z należytym zarządzaniem ryzykiem i długoterminowym wzrostem, w tym między innymi poprzez wprowadzenie w stosownych przypadkach ograniczenia wynagrodzeń członków organu zarządzającego danej instytucji;

c) w przypadkach innych niż uzasadnione nie wypłaca się zmiennego składnika wynagrodzenia członkom organu zarządzającego danej instytucji.

Artykuł 94

Zmienne składniki wynagrodzenia

1. Do zmiennych składników wynagrodzenia, oprócz zasad określonych w art. 92 ust. 2 i na tych samych warunkach co określone w tym artykule, mają zastosowanie następujące zasady:

a) w przypadku wynagrodzeń zależnych od wyników podstawą do określenia łącznej wysokości wynagrodzenia jest ocena wyników danego pracownika i danej jednostki organizacyjnej w połączeniu z całościowymi wynikami instytucji; przy ocenie indywidualnych wyników bierze się pod uwagę kryteria finansowe i niefinansowe, w tym traktowanie ryzyka, o którym mowa w art. 76 ust. 2;

b) ocena wyników powinna odbywać się na przestrzeni kilku lat, tak aby procedura oceny opierała się na wynikach z dłuższego okresu i aby faktyczna wypłata składników wynagrodzenia zależnych od wyników była rozłożona na okres uwzględniający bazowy cykl koniunkturalny instytucji kredytowej i ryzyko związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą;

c) łączna wysokość zmiennych składników wynagrodzenia nie ogranicza zdolności instytucji do zwiększania jej bazy kapitałowej;

d) gwarantowane zmienne wynagrodzenie nie jest zgodne z należytym zarządzaniem ryzykiem lub zasadą wynagradzania za wyniki i nie wchodzi w zakres przyszłych planów wynagradzania;

e) gwarantowane zmienne składniki wynagrodzenia mają charakter wyjątkowy, występują jedynie przy rekrutacji nowych pracowników, w przypadku gdy instytucja dysponuje należytą i solidną bazą kapitałową, i ograniczają się do pierwszego roku zatrudnienia;

f) stosunek składników stałych łącznego wynagrodzenia do składników zmiennych jest odpowiednio wyważony, a stałe składniki stanowią na tyle dużą część łącznego wynagrodzenia, aby możliwe było prowadzenie całkowicie elastycznej polityki dotyczącej zmiennych składników wynagrodzenia, w tym niewypłacanie zmiennego składnika wynagrodzenia;

g) instytucje określają odpowiedni stosunek składników stałych łącznego wynagrodzenia do składników zmiennych, przy czym zastosowanie mają następujące zasady:

(i) Składnik zmienny nie przekracza 100 % stałego składnika łącznego wynagrodzenia każdej osoby. Państwa członkowskie mogą wprowadzić niższy maksymalny odsetek.

(ii) Państwa członkowskie mogą zezwolić akcjonariuszom, właścicielom lub udziałowcom instytucji na zatwierdzenie wyższego maksymalnego poziomu stosunku stałych składników wynagrodzenia do składników zmiennych, pod warunkiem że łączny poziom zmiennego składnika nie przekroczy 200 % stałego składnika łącznego wynagrodzenia każdej osoby. Państwa członkowskie mogą wprowadzić niższy maksymalny odsetek.

Ewentualne zatwierdzenie stosunku na poziomie wyższym niż określono w akapicie pierwszym niniejszego punktu odbywa się zgodnie z następującą procedurą:

– akcjonariusze, właściciele lub udziałowcy instytucji podejmują działania zgodnie ze szczegółowym zaleceniem instytucji zawierającym powody i zakres wnioskowanego zatwierdzenia, w tym liczbę pracowników, których to dotyczy, ich funkcji, a także spodziewanego wpływu na wymóg w sprawie utrzymania prawidłowej bazy kapitałowej;

– Akcjonariusze lub właściciele lub udziałowcy instytucji stanowią większością co najmniej 66 %, pod warunkiem że reprezentowane jest co najmniej 50 % akcji lub równoważnych tytułów własności, lub gdy warunek ten nie jest spełniony, stanowią większością 75 % reprezentowanych tytułów własności,

– instytucja powiadamia wszystkich akcjonariuszy lub właścicieli lub udziałowców instytucji, zapewniając rozsądny okres powiadomienia z wyprzedzeniem, że będzie starać się o zatwierdzenie zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego punktu;

– instytucja niezwłocznie informuje właściwy organ o zaleceniu dla jej akcjonariuszy lub właścicieli lub udziałowców, w tym o proponowanym wyższym maksymalnym stosunku oraz o powodach jego określenia, i jest w stanie wykazać właściwemu organowi, że proponowany wyższy stosunek nie stoi w sprzeczności z obowiązkami instytucji na mocy niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013, z uwzględnieniem w szczególności obowiązków w zakresie funduszy własnych instytucji;

– instytucja informuje niezwłocznie właściwy organ o decyzjach podjętych przez jej akcjonariuszy lub udziałowców, w tym o ewentualnym zatwierdzonym wyższym maksymalnym stosunku zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego punktu, a właściwe organy wykorzystują otrzymane informacje do analizy porównawczej praktyk instytucji w tym względzie. Właściwe organy przekazują te informacje EUNB, który publikuje je na zasadzie zbiorczej dla państw członkowskich pochodzenia we wspólnym formacie sprawozdawczym. EUNB może opracować wytyczne ułatwiające wdrożenie niniejszego tiret i zapewnienie spójności gromadzonych informacji;

– personel, którego bezpośrednio dotyczą wyższe maksymalne poziomy zmiennego wynagrodzenia, o których mowa w niniejszym podpunkcie, nie może mieć, w stosownych przypadkach, możliwości wykonywania, bezpośrednio ani pośrednio, żadnych praw głosu, którymi mogą dysponować jako akcjonariusze lub właściciele lub udziałowcy instytucji.

(iii) Państwa członkowskie mogą zezwolić instytucjom na zastosowanie stopy dyskontowej, o której mowa w akapicie drugim niniejszego podpunktu, na poziomie maksymalnie 25 % łącznego wynagrodzenia zmiennego, pod warunkiem że jest ono wypłacane w instrumentach, które są odraczane na okres nie krótszy niż 5 lat. Państwa członkowskie mogą wprowadzić niższy maksymalny odsetek.

EUNB przygotowuje i publikuje w terminie do 31 marca 2014 r. wytyczne dotyczące mającej zastosowanie hipotetycznej stopy dyskontowej biorąc pod uwagę wszystkie odpowiednie czynniki, w tym stopę inflacji i ryzyko inflacji, które obejmują długość odroczenia. Wytyczne EUNB dotyczące stopy dyskontowej szczegółowo określają, w jaki sposób zachęcić do stosowania instrumentów, które są odraczane na okres nie krótszy niż 5 lat.

h) płatności z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy odzwierciedlają wyniki osiągnięte w dłuższym okresie i nie wynagradzają złych wyników ani uchybień;

i) pakiety wynagrodzenia w związku z odprawami lub wykupem umów poprzedniego zatrudnienia muszą być zgodne z długoterminowymi interesami instytucji, w tym rozwiązaniami w zakresie wstrzymania, zwłoki, wykonania i cofnięcia;

j) mierzenie wyników na potrzeby obliczania zmiennych składników wynagrodzenia lub puli zmiennych składników wynagrodzenia obejmuje korektę z tytułu wszelkich obecnych i przyszłych rodzajów ryzyka i uwzględnia koszt kapitału oraz wymaganą płynność;

k) przyznając zmienne składniki wynagrodzenia w obrębie instytucji, uwzględnia się także wszelkie rodzaje obecnego i przyszłego ryzyka;

l) znaczna część każdego zmiennego składnika wynagrodzenia, stanowiąca w każdym przypadku co najmniej 50 %, składa się z następujących składników w pewnym stosunku:

(i) akcje lub, w zależności od struktury prawnej danej instytucji, równoważne tytuły własności; lub instrumenty związane z akcjami lub, w zależności od struktury prawnej danej instytucji, równoważne instrumenty niepieniężne;

(ii) w miarę możliwości – inne instrumenty w rozumieniu art. 52 lub 63 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub inne instrumenty, które mogą zostać w pełni przekształcone w instrumenty kapitału podstawowego Tier I lub które mogą podlegać odpisowi obniżającemu wartość, które w każdym wypadku odpowiednio odzwierciedlają jakość kredytową instytucji kontynuującej działalność i są przeznaczone do wykorzystania do celów zmiennego wynagrodzenia.

Instrumenty, o których mowa w niniejszej literze, podlegają odpowiednim zasadom ograniczającym rozporządzanie nimi, służącym dostosowaniu zachęt do długoterminowych interesów danej instytucji. Państwa członkowskie lub ich właściwe organy mogą wprowadzać ograniczenia co do rodzajów i form tych instrumentów lub – w stosownych przypadkach – niektórych z nich zakazać. Niniejsza litera ma zastosowanie zarówno do części zmiennego składnika wynagrodzenia odroczonej zgodnie z lit. m), jak i do nieodroczonej części zmiennego składnika wynagrodzenia;

m) znaczna część, a w każdym razie co najmniej 40 %, zmiennego składnika wynagrodzenia, jest odroczona na okres nie krótszy niż od czterech do pięciu lat i jest właściwie dostosowywana do charakteru działalności, związanego z nią ryzyka i działań danego pracownika. W przypadku członków organu zarządzającego i kadry kierowniczej wyższego szczebla instytucji, które są istotne ze względu na swoją wielkość, strukturę organizacyjną, a także charakter, zakres i złożoność prowadzonej przez siebie działalności, okres odroczenia nie powinien być krótszy niż pięć lat.

Wynagrodzenie płatne w ramach uzgodnień o odroczeniu wypłaty przysługuje nie wcześniej niż to wynika z zasady proporcjonalności. W przypadku szczególnie wysokiego zmiennego składnika wynagrodzenia odroczeniu wypłaty podlega co najmniej 60 % jego kwoty. Długość okresu odroczenia ustala się zgodnie z cyklem koniunkturalnym, charakterem działalności, związanym z nią ryzykiem oraz działaniami danego pracownika;

n) zmienny składnik wynagrodzenia, w tym również jego odroczona część, jest wypłacany lub przysługuje do niego uprawnienie tylko wówczas, jeżeli nie wpływa to niekorzystnie na sytuację finansową całej instytucji oraz jest to uzasadnione na podstawie wyników tej instytucji, danej jednostki organizacyjnej i zainteresowanego pracownika.

Bez uszczerbku dla ogólnych zasad krajowego prawa zobowiązań i prawa pracy, łączna wysokość zmiennego składnika wynagrodzenia podlega generalnie znacznej redukcji w sytuacji, gdy instytucja uzyskuje słabsze lub ujemne wyniki finansowe, z uwzględnieniem zarówno obecnego wynagrodzenia, jak i redukcji wypłat kwot uzyskanych wcześniej, między innymi na podstawie ustaleń dotyczących zmniejszenia wysokości lub cofnięcia wypłaty zmiennego składnika wynagrodzenia;

Do 100 % łącznego zmiennego wynagrodzenia podlega ustaleniom dotyczącym zmniejszenia wysokości lub cofnięcia wypłaty. Instytucje określają szczególne kryteria dotyczące stosowania zmniejszenia wysokości lub cofnięcia wypłaty. Takie kryteria obejmują w szczególności sytuacje, w których członek personelu:

(i) uczestniczył w działaniach, których wynikiem były znaczne straty dla instytucji, lub był odpowiedzialny za takie działania;

(ii) nie spełnił odpowiednich standardów dotyczących kompetencji i reputacji;

o) polityka w zakresie świadczeń emerytalnych jest zgodna ze strategią działalności, celami, wartościami i długoterminowymi interesami instytucji;

Jeżeli pracownik opuszcza instytucję przed osiągnięciem wieku emerytalnego, instytucja zatrzymuje uznaniowe świadczenia emerytalne przez okres 5 lat w postaci instrumentów, o których mowa w lit. l). Pracownikowi, który osiąga wiek emerytalny, uznaniowe świadczenia emerytalne wypłaca się w formie instrumentów, o których mowa w lit. l), przy czym ustanawia się ograniczenie rozporządzania tymi instrumentami na okres pięciu lat;

p) od pracowników wymagane jest, by zobowiązali się nie korzystać z osobistych strategii hedgingowych ani ubezpieczeń dotyczących wynagrodzenia i odpowiedzialności w celu podważania skutków uwzględniania ryzyka w mającym do nich zastosowanie systemie wynagradzania;

q) zmienny składnik wynagrodzenia nie jest wypłacany za pomocą kanałów bądź metod ułatwiających obchodzenie niniejszej dyrektywy lub rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

2. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia klas instrumentów, które spełniają warunki określone w ust. 1 lit. l) ppkt (ii).

EUNB przedłoży Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 31 marca 2014 r.

Na potrzeby wskazania pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka instytucji, o czym mowa w art. 92 ust. 3, z wyjątkiem pracowników firm inwestycyjnych, EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych określających kryteria służące ustaleniu poniższych elementów:

a) obowiązki kierownicze i komórki kontroli wewnętrznej;

b) istotne jednostki gospodarcze i znaczny wpływ na profil ryzyka odnośnej jednostki gospodarczej; oraz

c) inne kategorie pracowników, których nie wymieniono wyraźnie w art. 92 ust. 3, a których działalność zawodowa wpływa na profil ryzyka tych instytucji w sposób porównywalnie tak istotny jak w przypadku kategorii pracowników, które wymieniono w tym artykule.

EUNB przedstawia Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 28 grudnia 2019 r.

Komisja jest uprawniona do uzupełniania niniejszej dyrektywy w drodze przyjmowania zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w niniejszym ustępie. W odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych mających zastosowanie do firm inwestycyjnych uprawnienie ustanowione w art. 94 ust. 2 niniejszej dyrektywy, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/843 (⁵⁴), ma zastosowanie do dnia 26 czerwca 2021 r.

3. W drodze odstępstwa od ust. 1 wymogi określone w lit. l) i m) oraz lit. o) akapit drugi tego ustępu nie mają zastosowania do:

a) instytucji, która nie jest dużą instytucją i której wartość aktywów – średnio oraz na zasadzie indywidualnej, zgodnie z niniejszą dyrektywą i rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 – nie przekracza 5 mld EUR w czteroletnim okresie bezpośrednio poprzedzającym bieżący rok obrachunkowy;

b) pracownika, którego roczne wynagrodzenie zmienne nie przekracza 50 000 EUR ani jednej trzeciej rocznego łącznego wynagrodzenia tego pracownika.

4. W drodze odstępstwa od ust. 3 lit. a) państwo członkowskie może obniżyć lub podwyższyć próg, o którym mowa w tym przepisie, pod warunkiem że:

a) instytucja, względem której państwo członkowskie korzysta z tego przepisu, nie jest dużą instytucją zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 146) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz, w przypadku gdy próg został podwyższony:

(i) instytucja spełnia kryteria określone w art. 4 ust. 1 pkt 145 lit. c), d) i e) rozporządzenia (UE) nr 575/2013; oraz

(ii) próg ten nie przekracza 15 mld EUR;

b) zmiana progu zgodnie z niniejszym ustępem jest właściwa przy uwzględnieniu charakteru instytucji, zakresu i złożoności jej działalności, jej struktury organizacyjnej lub, w stosownych przypadkach, cech grupy, do której należy.

5. W drodze odstępstwa od ust. 3 lit. b) państwo członkowskie może zdecydować, że pracownicy uprawnieni do rocznego wynagrodzenia zmiennego poniżej progu i odsetka, o których mowa w tej literze, nie podlegają przewidzianemu w tym przepisie odstępstwu ze względu na specyfikę rynku krajowego pod względem praktyk w zakresie wynagrodzenia lub ze względu na charakter obowiązków i profil stanowiska tych pracowników.

6. Do dnia 28 czerwca 2023 r. Komisja, w ścisłej współpracy z EUNB, przeprowadzi przegląd i sporządzi sprawozdanie na temat stosowania ust. 3–5 oraz przedłoży to sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownym przypadku wraz z wnioskiem ustawodawczym.

7. EUNB wydaje wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, ułatwiające wdrożenie ust. 3, 4 i 5 i zapewniające ich spójne stosowanie.

Artykuł 95

Komitet ds. wynagrodzeń

1. Właściwe organy zapewniają powoływanie przez instytucje o istotnym znaczeniu pod względem wielkości, strukturze organizacyjnej oraz charakteru, zakresu i stopnia złożoności ich działalności komitetu ds. wynagrodzeń. Komitet ds. wynagrodzeń powołuje się w sposób umożliwiający mu wydawanie kompetentnej i niezależnej opinii na temat polityki i praktyki wynagrodzeń oraz zachęt wprowadzanych z myślą o zarządzaniu ryzykiem, kapitałem i płynnością.

2. Właściwe organy zapewniają, by komitet ds. wynagrodzeń odpowiadał za przygotowanie decyzji dotyczących wynagrodzeń, również tych, które mają wpływ na ryzyko i zarządzanie ryzykiem w danej instytucji i które mają być podejmowane przez organ zarządzający. Przewodniczący oraz członkowie komitetu ds. wynagrodzeń są członkami organu zarządzającego, którzy nie sprawują żadnych funkcji wykonawczych w danej instytucji. Jeżeli w prawie krajowym przewiduje się reprezentację pracowników w organie zarządzającym, w komitecie ds. wynagrodzeń jest co najmniej jeden reprezentant pracowników. W przygotowaniu takich decyzji komitet ds. wynagrodzeń bierze pod uwagę długoterminowy interes akcjonariuszy, inwestorów i innych zainteresowanych stron danej instytucji, a także interes publiczny.

Artykuł 96

Prowadzenie strony internetowej poświęconej ładowi korporacyjnemu i wynagrodzeniu

Instytucje, które prowadzą stronę internetową, wyjaśniają na niej, w jaki sposób przestrzegają one wymogów art. 88–95.

Sekcja III

Proces przeglądu i oceny nadzorczej

Artykuł 97

Przegląd i ocena nadzorcza

1. Uwzględniając określone w art. 98 kryteria techniczne, właściwe organy dokonują przeglądu uregulowań, strategii, procesów i mechanizmów wdrożonych przez instytucje w celu zastosowania się do przepisów niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz oceniają:

a) ryzyka, na które instytucje są lub mogą być narażone;

b) (uchylona)

c) ryzyka ujawnione w ramach testów warunków skrajnych, biorąc pod uwagę charakter, skalę i złożoność działalności instytucji;

d) ryzyka ujawnione podczas testowania operacyjnej odporności cyfrowej zgodnie z rozdziałem IV rozporządzenia (UE) 2022/2554.

2. Przegląd i ocena, o których mowa w ust. 1, obejmują swoim zakresem wszystkie wymogi niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

3. Na podstawie przeglądu i oceny, o których mowa w ust. 1, właściwe organy ustalają, czy uregulowania, strategie, procesy i mechanizmy wdrożone przez instytucje, a także fundusze własne i płynność tych instytucji zapewniają należyte zarządzanie ryzykiem i ochronę przed nim.

4. Właściwe organy ustalają częstotliwość i intensywność przeglądów i ocen, o których mowa w ust. 1, uwzględniając wielkość, znaczenie systemowe, charakter, skalę i złożoność działalności danej instytucji oraz zasadę proporcjonalności. W przypadku instytucji objętych programem oceny nadzorczej, o których mowa w art. 99 ust. 2, przegląd i ocena podlegają aktualizacji przynajmniej raz w roku.

Dokonując przeglądu i oceny, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, właściwe organy stosują zasadę proporcjonalności zgodnie z kryteriami ujawniania informacji na mocy art. 143 ust. 1 lit. c). W szczególności do celów przeprowadzenia przeglądu i oceny instytucji, właściwy organ może wziąć pod uwagę, czy spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) instytucja nie jest globalną instytucją o znaczeniu systemowym, globalną instytucją o znaczeniu systemowym spoza UE ani podmiotem będącym globalną instytucją o znaczeniu systemowym zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013;

b) instytucja nie została określona jako inna instytucja o znaczeniu systemowym zgodnie z art. 131 ust. 1 i 3 dyrektywy 2013/36/UE;

c) instytucja jest częścią grupy, w której instytucja dominująca i zdecydowana większość instytucji będących jednostkami zależnymi są powiązane ze sobą jak opisano w art. 22 dyrektywy 2013/34/UE;

d) instytucje będące jednostkami zależnymi, o których mowa w lit. c) niniejszego akapitu, spełniają wszystkie poniższe warunki:

(i) kwalifikują się – lub zdecydowana większość z nich kwalifikuje się – jako towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, spółdzielnie lub instytucje oszczędnościowe zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a mające zastosowanie prawo krajowe przewiduje górny limit lub ograniczenie maksymalnego poziomu wypłat zysków;

(ii) na zasadzie indywidualnej lub subskonsolidowanej ich całkowite aktywa nie przekraczają 30 mld EUR.

4a. Właściwe organy mogą zmodyfikować metodyki stosowania przeglądu i oceny, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w celu uwzględnienia instytucji o podobnym profilu ryzyka, na przykład o podobnych modelach działalności lub o podobnej lokalizacji geograficznej ekspozycji. Takie dostosowane metodyki mogą obejmować ukierunkowane na ryzyko wartości referencyjne i wskaźniki ilościowe, umożliwiają należyte uwzględnienie konkretnych rodzajów ryzyka, na które poszczególne instytucje mogą być narażone, i nie wpływają na specyficzny dla instytucji charakter środków nałożonych zgodnie z art. 104.

W przypadku gdy właściwe organy stosują zmodyfikowane metodyki zgodnie z niniejszym ustępem, powiadamiają o tym fakcie EUNB. EUNB monitoruje praktyki nadzorcze i wydaje wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, określające sposób, w jaki mają być oceniane podobne profile ryzyka do celów niniejszego ustępu, oraz w celu zapewnienia spójnego i proporcjonalnego stosowania w całej Unii metodyk dostosowanych do podobnych instytucji.

5. Państwa członkowskie zapewniają, by gdy przegląd wykaże, że instytucja może generować ryzyko systemowe zgodnie z art. 23 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, właściwe organy niezwłocznie informowały EUNB o wynikach tego przeglądu.

6. Jeżeli w wyniku przeglądu, w szczególności oceny zasad zarządzania, modelu biznesowego lub działalności instytucji, właściwe organy mają uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że w związku z tą instytucją dokonano lub usiłowano dokonać prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu lub że istnieje podwyższone ryzyko takich czynów, właściwy organ niezwłocznie powiadamia EUNB oraz organ, który sprawuje nadzór nad tą instytucją zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 i jest właściwy do zapewniania zgodności z tą dyrektywą. W przypadku potencjalnego podwyższonego ryzyka prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu właściwy organ oraz organ, który sprawuje nadzór nad tą instytucją zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 i jest właściwy do zapewniania zgodności z tą dyrektywą, nawiązują współpracę i niezwłocznie powiadamiają EUNB o ich wspólnej ocenie. Właściwy organ podejmuje, stosownie do okoliczności, środki zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 98

Kryteria techniczne przeglądu i oceny nadzorczej

1. Oprócz ryzyka kredytowego, rynkowego i operacyjnego przegląd oraz ocena dokonywane przez właściwe organy zgodnie z art. 97 obejmują co najmniej:

a) wyniki testu warunków skrajnych przeprowadzonego zgodnie z art. 177 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 przez instytucje, które stosują podejście oparte na ratingach wewnętrznych;

b) ekspozycję na ryzyko koncentracji, a także zarządzanie nim przez instytucje, w tym spełnienie przez te instytucje wymogów określonych w części czwartej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i art. 81 niniejszej dyrektywy;

c) solidność, odpowiedni charakter i sposób stosowania polityk i procedur wdrożonych przez instytucje w celu zarządzania ryzykiem rezydualnym związanym z użyciem uznanych technik ograniczania ryzyka kredytowego;

d) stopień, w jakim fundusze własne instytucji są adekwatne do należności, które zostały poddane sekurytyzacji, ze względu na istotę ekonomiczną transakcji, w tym stopień zrealizowanego transferu ryzyka;

e) ekspozycję instytucji na ryzyko płynności, pomiary tego ryzyka przez instytucje i zarządzanie nim, w tym prowadzenie analiz scenariuszy alternatywnych, zarządzanie narzędziami ograniczającymi ryzyko (w szczególności poziom, skład i jakość buforów płynnościowych) i skuteczne plany awaryjne;

f) wpływ efektów dywersyfikacji oraz wskazanie, w jaki sposób efekty te zostały uwzględnione w systemie pomiaru ryzyka;

g) wyniki testów warunków skrajnych przeprowadzanych przez instytucje stosujące model wewnętrzny do obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego zgodnie z częścią trzecią tytuł IV rozdział 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

h) lokalizację geograficzną ekspozycji instytucji;

i) model biznesowy instytucji.

j) (uchylona)

k) zakres, w jakim instytucje wdrożyły odpowiednie polityki i działania operacyjne związane z wymiernymi celami i etapami pośrednimi określonymi w planach, które mają zostać przygotowane zgodnie z art. 76 ust. 2.

2. Na użytek ust. 1 lit. e) właściwe organy regularnie przeprowadzają kompleksową ocenę zarządzania ryzykiem płynności przez instytucje i działają na rzecz opracowywania należytych metod wewnętrznych. Podczas przeprowadzania tych przeglądów właściwe organy mają na uwadze rolę jaką pełnią te instytucje na rynkach finansowych. Właściwe organy każdego państwa członkowskiego należycie uwzględniają potencjalny wpływ swoich decyzji na stabilność systemu finansowego we wszystkich innych państwach członkowskich, których one dotyczą.

3. Właściwe organy sprawdzają, czy instytucja nie dostarczyła ukrytego wsparcia programowi sekurytyzacji. Jeśli stwierdzono, że takie ukryte wsparcie ze strony instytucji miało miejsce więcej niż jeden raz, właściwy organ podejmuje stosowne środki, uznając za bardziej prawdopodobne, że dana instytucja będzie wspierać programy sekurytyzacji również w przyszłości, nie osiągając przez to istotnego transferu ryzyka.

4. W celu dokonania ustaleń, o których mowa w art. 97 ust. 3 niniejszej dyrektywy, właściwe organy analizują, czy korekty wyceny dokonane w odniesieniu do pozycji lub portfeli objętych portfelem handlowym zgodnie z art. 105 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, umożliwiają instytucji, w normalnych warunkach rynkowych, sprzedanie lub zabezpieczenie w krótkim czasie swoich pozycji bez ponoszenia znaczących strat.

5. Przegląd i ocena przeprowadzane przez właściwe organy obejmują ekspozycję instytucji na ryzyko stopy procentowej wynikające z działalności w ramach portfela bankowego.

Uprawnienia nadzorcze są wykonywane co najmniej w następujących przypadkach:

a) w przypadku gdy wartość ekonomiczna kapitału własnego danej instytucji, o której to wartości mowa w art. 84 ust. 1, zmniejsza się o ponad 15 % jej kapitału Tier I w wyniku nagłej i nieoczekiwanej zmiany poziomu stóp procentowych określonej w dowolnym z sześciu scenariuszy wstrząsu stosowanych do celów nadzorczych w odniesieniu do stóp procentowych;

b) w przypadku gdy dana instytucja doświadcza dużego obniżenia wyniku odsetkowego netto, o którym mowa w art. 84 ust. 1, w następstwie nagłej i nieoczekiwanej zmiany poziomu stóp procentowych określonej w dowolnym z dwóch scenariuszy wstrząsu stosowanych do celów nadzorczych w odniesieniu do stóp procentowych.

Niezależnie od akapitu drugiego właściwe organy nie są zobowiązane do wykonywania uprawnień nadzorczych, jeżeli na podstawie przeglądu i oceny, o których mowa w niniejszym ustępie, uznają, że zarządzanie przez daną instytucję ryzykiem stopy procentowej wynikającym z działalności w ramach portfela bankowego jest odpowiednie i że ta instytucja nie jest nadmiernie narażona na ryzyko stopy procentowej wynikające z działalności w ramach portfela bankowego.

Do celów niniejszego ustępu termin „uprawnienia nadzorcze” oznacza uprawnienia, o których mowa w art. 104 ust. 1 lub uprawnienie do określania założeń na potrzeby modelowania i założeń parametrycznych – innych niż założenia wskazane przez EUNB na podstawie ust. 5a lit. b) niniejszego artykułu – które instytucje mają odzwierciedlać w swoich obliczeniach wartości ekonomicznej kapitału własnego na mocy art. 84 ust. 1.

5a. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia do celów ust. 5:

a) sześciu scenariuszy wstrząsu stosowanych do celów nadzorczych, o których mowa w ust. 5 akapit drugi lit. a), oraz dwóch scenariuszy wstrząsu stosowanych do celów nadzorczych, o których mowa w ust. 5 akapit drugi lit. b), w odniesieniu do stóp procentowych dla każdej waluty;

b) w świetle standardów ostrożnościowych uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym – wspólnych założeń na potrzeby modelowania i założeń parametrycznych, z wyjątkiem założeń dotyczących zachowania, jakie instytucje odzwierciedlają w swoich obliczeniach wartości ekonomicznej kapitału własnego, o którym mowa w ust. 5 akapit drugi lit. a); założenia te ograniczają się do:

(i) traktowania kapitału własnego instytucji;

(ii) uwzględnienia, struktury i dyskontowania przepływów pieniężnych wrażliwych na stopy procentowe wynikające z aktywów instytucji, jej zobowiązań i pozycji pozabilansowych, w tym traktowania marży handlowej i innych elementów składowych spreadu;

(iii) użycia dynamicznych lub statycznych modeli bilansowych i wynikającego z tego traktowania pozycji wykupionych i pozycji o zbliżającym się terminie zapadalności;

c) w świetle standardów uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym – wspólnych założeń na potrzeby modelowania i założeń parametrycznych, z wyjątkiem założeń dotyczących zachowania, jakie instytucje odzwierciedlają w swoich obliczeniach wyniku odsetkowego netto, o którym mowa w ust. 5 akapit drugi lit. b); założenia te ograniczają się do:

(i) uwzględnienia i struktury przepływów pieniężnych wrażliwych na stopy procentowe wynikające z aktywów instytucji, jej zobowiązań i pozycji pozabilansowych, w tym traktowania marży handlowej i innych elementów składowych spreadu;

(ii) użycia dynamicznych lub statycznych modeli bilansowych i wynikającego z tego traktowania pozycji wykupionych i pozycji o zbliżającym się terminie zapadalności;

(iii) okresu, w którym dokonany zostanie pomiar przyszłego wyniku odsetkowego netto;

d) ustalenia, co oznacza »duże obniżenie«, o którym mowa w ust. 5 akapit drugi lit. b).

EUNB przedłoży Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 28 czerwca 2020 r.

Komisja jest uprawniona do uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

6. Przegląd i ocena przeprowadzone przez właściwe organy obejmują ekspozycję instytucji na ryzyko nadmiernej dźwigni finansowej odzwierciedlone przez wskaźniki nadmiernej dźwigni finansowej, w tym przez wskaźnik dźwigni określony zgodnie z art. 429 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Określając adekwatność wskaźnika dźwigni instytucji oraz uregulowań, strategii, procesów i mechanizmów wdrożonych przez instytucje w celu zarządzania ryzykiem nadmiernej dźwigni finansowej, właściwe organy uwzględniają model biznesowy tych instytucji.

7. Przegląd i ocena przeprowadzone przez właściwe organy obejmują zasady zarządzania instytucji, ich kulturę i wartości korporacyjne, a także zdolność członków organu zarządzającego do wykonywania swoich obowiązków. Przeprowadzając ten przegląd i tę ocenę, właściwe organy mają dostęp co najmniej do porządków obrad i dokumentacji uzupełniającej na posiedzenia organu zarządzającego i jego komitetów, a także do rezultatów wewnętrznych lub zewnętrznych ocen efektywności organu zarządzającego.

8. EUNB ocenia potencjalne włączenie do przeglądu i oceny przeprowadzanych przez właściwe organy ryzyka środowiskowego, społecznego i z zakresu ładu korporacyjnego (ryzyko ESG).

Do celów akapitu pierwszego ocena EUNB obejmuje co najmniej następujące elementy:

a) opracowanie jednolitej definicji ryzyka ESG, w tym ryzyka fizycznego i ryzyka przejścia; te ostatnie obejmują rodzaje ryzyka związane z amortyzacją aktywów ze względu na zmiany regulacyjne;

b) opracowanie odpowiednich kryteriów jakościowych i ilościowych na potrzeby oceny wpływu ryzyka ESG na stabilność finansową instytucji w krótkim, średnim i długim terminie; takie kryteria obejmują procesy testów warunków skrajnych i analizy scenariuszy w celu oceny wpływu ryzyka ESG w ramach scenariuszy o różnym zakresie negatywnych skutków;

c) zasady, procedury, mechanizmy i strategie, jakie mają wdrożyć instytucje w celu identyfikacji i oceny ryzyka ESG oraz zarządzania tymi rodzajami ryzyka;

d) metody i narzędzia analizy służące ocenie wpływu ryzyka ESG na działalność instytucji w zakresie udzielania kredytów i pośrednictwa finansowego.

EUNB przedłoży sprawozdanie ze swoich ustaleń Komisji, Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 28 czerwca 2021 r.

Na podstawie wyników tego sprawozdania EUNB może, w stosownych przypadkach, wydać wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, dotyczące jednolitego włączania ryzyka ESG do procesu przeglądu i oceny nadzorczej przeprowadzanych przez właściwe organy.

9. Przegląd i ocena dokonywane przez właściwe organy obejmują ocenę procesów zarządzania i zarządzania ryzykiem w instytucjach w odniesieniu do ryzyk ESG, jak również ocenę ekspozycji instytucji na ryzyka ESG. Określając adekwatność procesów i ekspozycji instytucji, właściwe organy uwzględniają modele biznesowe tych instytucji.

Ekspozycje instytucji na ryzyka ESG ocenia się również na podstawie planów instytucji, które mają zostać przygotowane zgodnie z art. 76 ust. 2. Procesy zarządzania i zarządzania ryzykiem w instytucjach w odniesieniu do ryzyk ESG dostosowuje się do celów określonych w tych planach.

Przegląd i ocena przeprowadzane przez właściwe organy obejmują ocenę planów instytucji, które mają zostać przygotowane zgodnie z art. 76 ust. 2, a także postępów w kierunku przeciwdziałania ryzykom ESG wynikającym z procesu dostosowania do neutralności klimatycznej i do innych odpowiednich celów regulacyjnych Unii w odniesieniu do czynników ESG.

10. Przegląd i ocena przeprowadzane przez właściwe organy obejmują ocenę procesów zarządzania i zarządzania ryzykiem w instytucjach w odniesieniu do ekspozycji na kryptoaktywa i do świadczenia usług w zakresie kryptoaktywów, w tym poprzez uwzględnienie polityk i procedur instytucji w zakresie identyfikacji ryzyk, a także adekwatności wyników ocen, o których mowa w art. 79 lit. e) i w art. 83 ust. 4.

Artykuł 99

Program oceny nadzorczej

1. Właściwe organy co najmniej raz w roku przyjmują program oceny nadzorczej dla instytucji, które nadzorują. Program oceny nadzorczej uwzględnia przegląd i ocenę nadzorczą zgodnie z art. 97. Zawiera on następujące informacje:

a) wskazanie sposobu, w jaki właściwe organy mają zamiar przeprowadzić swoje zadania i dokonać alokacji swoich zasobów;

b) określenie, które instytucje mają podlegać zwiększonemu nadzorowi, oraz środków podjętych w celu zapewnienia takiego nadzoru w sposób wskazany w ust. 3;

c) plan inspekcji w lokalach instytucji, w tym w jej oddziałach i jednostkach zależnych mających siedzibę w innych państwach członkowskich, zgodnie z art. 52, 119 i 122.

2. Programy oceny nadzorczej obejmują następujące instytucje:

a) instytucje, w odniesieniu do których wyniki testów warunków skrajnych, o których mowa w art. 98 ust. 1 lit. a) i g) i w art. 100, lub wyniki przeglądu i oceny nadzorczej zgodnie z art. 97, wskazują na istnienie znaczącego ryzyka dla ich bieżącej solidności finansowej lub na naruszenia przepisów krajowych przyjętych w celu transponowania niniejszej dyrektywy oraz rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) (uchylona)

c) wszelkie inne instytucje, w odniesieniu do których właściwe organy uznają to za konieczne.

3. W stosownych przypadkach na mocy art. 97, podejmuje się w szczególności następujące środki:

a) zwiększenie liczby lub częstotliwości czynności kontrolnych na miejscu w instytucji;

b) stała obecność przedstawiciela właściwego organu w instytucji;

c) dodatkowe lub częstsze sprawozdania przedstawiane przez instytucję;

d) dodatkowe lub częstsze przeglądy planów operacyjnych, strategicznych lub biznesowych instytucji;

e) tematyczne kontrole monitorujące ryzyka szczególne, które mogą zaistnieć.

4. Przyjęcie programu oceny nadzorczej przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia nie uniemożliwia właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego przeprowadzania w poszczególnych przypadkach kontroli na miejscu i inspekcji dotyczących działalności prowadzonej przez oddziały instytucji mieszczące się na ich terytorium zgodnie z art. 52 ust. 3.

Artykuł 100

Nadzorczy test warunków skrajnych

1. Właściwe organy przeprowadzają w miarę potrzeb, jednak co najmniej raz do roku, nadzorcze testy warunków skrajnych w instytucjach, które nadzorują, w celu ułatwienia przeglądu i oceny nadzorczej prowadzonych zgodnie z art. 97.

2. EUNB wydaje wytyczne zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 w celu zapewnienia stosowania przez właściwe organy wspólnych metod podczas przeprowadzania corocznych nadzorczych testów warunków skrajnych.

3. Instytucje i osoby trzecie działające na rzecz instytucji w charakterze doradców w kontekście testów warunków skrajnych powstrzymują się od działań, które mogą negatywnie wpłynąć na test warunków skrajnych, takich jak analizy porównawcze, wymiana informacji między sobą, uzgodnienia dotyczące powszechnych zachowań lub optymalizacja zgłaszanych wyników uzyskanych w testach warunków skrajnych. Bez uszczerbku dla innych odpowiednich przepisów ustanowionych w niniejszej dyrektywie oraz w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, właściwe organy posiadają wszelkie uprawnienia w zakresie gromadzenia informacji i prowadzenia dochodzeń niezbędne do wykrywania tych działań.

4. EUNB, EUNUiPPE i EUNGiPW, w ramach wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 54 rozporządzeń (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 1094/2010 i (UE) nr 1095/2010, opracowują wytyczne mające na celu zapewnienie włączenia spójności, względów długoterminowych i wspólnych norm w zakresie metod oceny do testów warunków skrajnych dotyczących ryzyk ESG. Wspólny komitet opublikuje te wytyczne do dnia 10 stycznia 2026 r. EUNB, EUNUiPPE i EUNGiPW, w ramach wspólnego komitetu, badają, w jaki sposób do testów warunków skrajnych można włączyć ryzyka społeczne i z zakresu ładu korporacyjnego.

5. [5] EUNB, we współpracy z ESMA, opracowuje wytyczne zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 mające określić spójną metodykę włączania ryzyka koncentracji z tytułu ekspozycji wobec kontrahentów centralnych do nadzorczego testu warunków skrajnych.

EUNB wydaje wytyczne, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, do dnia 25 czerwca 2026 r.

Artykuł 101

Bieżący przegląd pozwolenia na stosowanie metod wewnętrznych

1. Właściwe organy regularnie, co najmniej raz na trzy lata, dokonują przeglądu zgodności instytucji z wymogami dotyczącymi metod, których stosowanie do obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych zgodnie z częścią trzecią rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wymaga uprzedniego pozwolenia ze strony właściwych organów. Uwzględniają one w szczególności zmiany w działalności gospodarczej instytucji oraz wdrażanie tych metod w odniesieniu do nowych produktów. Jeżeli stwierdzone zostaną istotne niedociągnięcia w zakresie identyfikacji ryzyka w stosowanej przez instytucję metodzie wewnętrznej, właściwe organy zapewniają skorygowanie tych niedociągnięć lub podjąć odpowiednie kroki, by złagodzić ich skutki, w tym poprzez narzucenie wyższych mnożników, nałożenie narzutów kapitałowych lub podjęcie innych stosownych i skutecznych środków.

2. Właściwe organy dokonują w szczególności przeglądu i oceny tego, czy w przypadku tych metod instytucja stosuje dobrze opracowane i aktualne techniki i praktyki.

3. Jeżeli w przypadku jednostki odpowiadającej za handel wykorzystującej model wewnętrzny dotyczący ryzyka rynkowego wyniki weryfikacji historycznej lub testu przypisywania zysków i strat wskazują, że dany model przestał być wystarczająco dokładny, właściwe organy dokonują przeglądu warunków zezwolenia na stosowanie modelu wewnętrznego lub nakazują podjęcie odpowiednich środków w celu zapewnienia szybkiej poprawy modelu.

4. Jeśli instytucja otrzymała pozwolenie na stosowanie metody, której stosowanie do obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych zgodnie z częścią trzecią rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wymaga uprzedniego pozwolenia ze strony właściwych organów, ale nie spełnia już wymogów koniecznych do stosowania tej metody, właściwe organy zobowiązują daną instytucję do wykazania, zgodnie z wymogami właściwych organów, że skutek braku zgodności nie ma istotnego znaczenia, w przypadkach których to dotyczy, z punktu widzenia spełniania wymogów rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub do przedstawienia planu przywrócenia w odpowiednim czasie zgodności z wymogami i ustanawiają termin realizacji tego planu. Właściwe organy wymagają poprawienia tego planu, jeżeli mimo jego realizacji uzyskanie pełnej zgodności jest mało prawdopodobne lub jeżeli termin jest nieodpowiedni. Jeżeli prawdopodobne jest, że instytucja nie będzie w stanie przywrócić zgodności w odpowiednim terminie, a – w stosownych przypadkach – nie wykazała w satysfakcjonujący sposób, że skutek braku zgodności z wymogami jest nieistotny, pozwolenie na stosowanie danej metody zostaje uchylone lub ograniczone do obszarów, w których spełniane są wymogi, lub do obszarów, w których zgodność może zostać osiągnięta w odpowiednim terminie.

5. W celu wspierania stałej wiarygodności metod wewnętrznych w Unii EUNB analizuje metody wewnętrzne w poszczególnych instytucjach, w tym spójność wdrażania definicji niewykonania zobowiązania oraz sposób traktowania przez te instytucje podobnych ryzyk lub ekspozycji.

EUNB opracowuje wytyczne zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, zawierające wartości referencyjne uzyskane w oparciu o tę analizę.

Właściwe organy uwzględniają wyniki tej analizy oraz wartości referencyjne w celu dokonania przeglądu pozwoleń na stosowanie metod wewnętrznych, których udzieliły instytucjom.

Sekcja IV

Środki i uprawnienia nadzorcze

Artykuł 102

Środki nadzorcze

1. Właściwe organy zobowiązują wszystkie instytucje do podejmowania na wczesnym etapie środków koniecznych do zaradzenia istotnym problemom w następujących okolicznościach:

a) instytucja nie spełnia wymogów niniejszej dyrektywy lub rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) właściwe organy dysponują dowodami, że prawdopodobne jest, że instytucja ta naruszy wymogi niniejszej dyrektywy lub rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w ciągu najbliższych 12 miesięcy.

2. Do celów ust. 1 uprawnienia właściwych organów obejmują uprawnienia, o których mowa w art. 104.

Artykuł 103

(uchylony)

Artykuł 104

Uprawnienia nadzorcze

1. Do celów art. 97, art. 98 ust. 1, 4, 5, 9 i 10, art. 101 ust. 4 i art. 102 niniejszej dyrektywy oraz do celów stosowania rozporządzenia (UE) nr 575/2013 właściwe organy dysponują co najmniej uprawnieniem do:

a) wymagania od instytucji posiadania dodatkowych funduszy własnych przewyższających wymogi określone w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, zgodnie z warunkami określonymi w art. 104a niniejszej dyrektywy;

b) wymagania wzmocnienia zasad, procedur, mechanizmów oraz strategii wdrożonych zgodnie z art. 73 i 74;

c) wymagania od instytucji przedłożenia planu przywrócenia zgodności z wymogami nadzorczymi zgodnie z niniejszą dyrektywą i z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 oraz określenia terminu wdrożenia tego planu, w tym poprawek dotyczących jego zakresu i terminu wdrożenia;

d) wymagania od instytucji stosowania szczególnej polityki w zakresie rezerw lub szczególnego traktowania aktywów w kontekście wymogów w zakresie funduszy własnych;

e) ograniczenia lub zawężenia działalności, w tym w odniesieniu do przyjmowania depozytów, operacji lub sieci instytucji, lub żądania zbycia działalności, która stwarza nadmierne ryzyka dla dobrej kondycji instytucji;

f) wymagania ograniczenia ryzyka nieodłącznie związanego z działalnością, produktami i systemami instytucji, w tym działalnością zleconą na zasadzie outsourcingu;

g) wymagania od instytucji ograniczenia wysokości wynagrodzenia zmiennego jako odsetka przychodów netto, w przypadku gdy jego wysokość utrudnia utrzymanie prawidłowej bazy kapitałowej;

h) wymagania od instytucji przeznaczenia zysków netto na zwiększenie funduszy własnych;

i) ograniczenia lub zakazania dokonywania przez instytucję wypłat zysków lub odsetek na rzecz akcjonariuszy, udziałowców lub posiadaczy instrumentów dodatkowych w Tier I, w przypadku gdy zakaz taki nie stanowi zdarzenia niewykonania zobowiązania przez instytucję;

j) nakładania dodatkowych obowiązków sprawozdawczych lub zwiększenia ich częstotliwości, w tym w zakresie funduszy własnych, płynności i dźwigni finansowej;

k) nakładania szczególnych wymogów w zakresie płynności, w tym ograniczeń w zakresie niedopasowania terminów zapadalności między aktywami a pasywami;

l) wymagania ujawniania dodatkowych informacji;

m) wymagania od instytucji ograniczenia ryzyk wynikających w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej z czynników ESG, w tym ryzyk wynikających z procesu dostosowań i z tendencji w ramach transformacji w kontekście odpowiednich celów prawnych i regulacyjnych Unii, państw członkowskich lub państw trzecich, poprzez dostosowanie ich strategii biznesowych, zarządzania i zarządzania ryzykiem, w odniesieniu do których można się zwrócić o wzmocnienie celów, środków i działań ujętych w planach, które mają zostać przygotowane zgodnie z art. 76 ust. 2;

n) wymagania od instytucji przeprowadzenia testów warunków skrajnych lub analizy scenariuszowej w celu oceny ryzyk wynikających z ekspozycji na kryptoaktywa i świadczenia usług w zakresie kryptoaktywów;

o) [6] wymagania od instytucji, jeżeli właściwy organ uznaje, że ryzyko koncentracji wynikające z ekspozycji wobec kontrahenta centralnego jest nadmierne, zmniejszenia ekspozycji wobec tego kontrahenta centralnego lub dostosowania ekspozycji na ich rachunkach rozliczeniowych zgodnie z art. 7a rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

2. Do celów ust. 1 lit. j) właściwe organy mogą nałożyć na instytucje dodatkowe obowiązki sprawozdawcze lub zwiększyć ich częstotliwość wyłącznie wtedy, gdy odnośny wymóg jest odpowiedni i proporcjonalny z punktu widzenia celu, w którym te informacje są wymagane, a żądane informacje nie powielają się.

Do celów art. 97–102 wszelkie dodatkowe informacje, których przekazania można wymagać od instytucji, uznaje się za powielone, jeżeli te same lub zasadniczo te same informacje zostały już w inny sposób przekazane właściwemu organowi lub mogą zostać wygenerowane przez właściwy organ.

Właściwy organ nie wymaga od instytucji przekazania dodatkowych informacji, jeżeli otrzymał je już w innym formacie lub w innym stopniu szczegółowości i gdy ten inny format lub inny stopień szczegółowości nie uniemożliwiają właściwemu organowi wygenerowania informacji o tej samej jakości i rzetelności co informacje wygenerowane na podstawie dodatkowych informacji, które zostałyby przekazane w innym przypadku.

3. (uchylony)

4. EUNB wydaje wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w celu określenia sposobu, w jaki właściwe organy mogą stwierdzić, czy ryzyko związane z korektą wyceny kredytowej instytucji, o którym mowa w art. 381 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, stwarza nadmierne ryzyka dla dobrej kondycji tych instytucji.

Artykuł 104a

Wymóg w zakresie dodatkowych funduszy własnych

1. Właściwe organy nakładają wymóg w zakresie dodatkowych funduszy własnych, o którym mowa w art. 104 ust. 1 lit. a), w przypadku, gdy na podstawie przeglądów dokonanych zgodnie z art. 97 i 101 stwierdzą, że w odniesieniu do indywidualnej instytucji zachodzi jedna z następujących sytuacji:

a) instytucja ta jest narażona na ryzyka lub elementy ryzyka, które nie są pokryte lub są pokryte w niewystarczającym stopniu, jak określono w ust. 2 niniejszego artykułu, wymogami w zakresie funduszy własnych określonymi w częściach trzeciej, czwartej i siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w rozdziale 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402;

b) instytucja ta nie spełnia wymogów określonych w art. 73 i 74 niniejszej dyrektywy lub w art. 393 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i jest mało prawdopodobne, by inne środki nadzorcze wystarczyły do zapewnienia spełnienia tych wymogów w stosownym terminie;

c) korekty, o których mowa w art. 98 ust. 4, uznaje się za niewystarczające, by umożliwić tej instytucji, w normalnych warunkach rynkowych, sprzedanie lub zabezpieczenie w krótkim czasie swoich pozycji bez ponoszenia znaczących strat;

d) z oceny dokonanej zgodnie z art. 101 ust. 4 wynika, że brak zgodności z wymogami dotyczącymi stosowania metody wymagającej uprzedniego pozwolenia prawdopodobnie będzie skutkować niedostatecznymi wymogami w zakresie funduszy własnych;

e) instytucja ta wielokrotnie nie była w stanie osiągnąć lub utrzymać odpowiedniego poziomu dodatkowych funduszy własnych, aby zastosować się do wytycznych przekazanych zgodnie z art. 104b ust. 3;

f) inne, specyficzne dla instytucji sytuacje uznane przez właściwy organ za powód do istotnych obaw w zakresie nadzoru.

Właściwe organy nakładają wymogi w zakresie dodatkowych funduszy własnych, o których mowa w art. 104 ust. 1 lit. a), wyłącznie po to, by pokryć ryzyko ponoszone przez poszczególne instytucje na skutek ich działalności, w tym ryzyko odzwierciedlające wpływ niektórych czynników sytuacji gospodarczej i rynkowej na profil ryzyka poszczególnych instytucji.

2. Do celów ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu ryzyka lub elementy ryzyka są uznawane za niepokryte lub pokryte w niewystarczającym stopniu wymogami w zakresie funduszy własnych określonymi w częściach trzeciej, czwartej i siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w rozdziale 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402 wyłącznie wtedy, gdy kwota, rodzaje i struktura kapitału uznawanego za odpowiedni przez właściwy organ, z uwzględnieniem nadzorczego przeglądu oceny dokonanej przez instytucje zgodnie z art. 73 akapit pierwszy niniejszej dyrektywy, są wyższe niż wymogi w zakresie funduszy własnych określone w częściach trzeciej, czwartej i siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w rozdziale 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402.

Do celów akapitu pierwszego właściwe organy oceniają, z uwzględnieniem profilu ryzyka poszczególnych instytucji, ryzyka, na które dana instytucja jest narażona, w tym:

a) specyficzne dla danej instytucji rodzaje ryzyka lub elementy takich rodzajów ryzyka, które są wyraźnie wyłączone z wymogów w zakresie funduszy własnych określonymi w częściach trzeciej, czwartej i siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub które nie są wyraźnie uwzględnione w tych wymogach oraz w rozdziale 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

b) specyficzne dla danej instytucji rodzaje ryzyka lub elementy takich rodzajów ryzyka, co do których jest prawdopodobne, że zostaną niedoszacowane, mimo spełnienia mających zastosowanie wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w częściach trzeciej, czwartej i siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w rozdziale 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402.

W zakresie, w jakim ryzyko lub elementy ryzyka podlegają rozwiązaniom przejściowym lub przepisom przewidującym zasadę praw nabytych ustanowionym w niniejszej dyrektywie lub w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, nie uznaje się ich za ryzyko lub elementy takiego ryzyka, co do którego jest prawdopodobne, że zostanie niedoszacowane, mimo spełnienia mających zastosowanie wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w częściach trzeciej, czwartej i siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w rozdziale 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402.

Do celów akapitu pierwszego kapitał uznawany za odpowiedni pokrywa wszystkie rodzaje ryzyka lub elementy ryzyka uznane za istotne na podstawie oceny ustanowionej w akapicie drugim niniejszego ustępu, które nie są pokryte wymogami w zakresie funduszy własnych określonymi w częściach trzeciej, czwartej i siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w rozdziale 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402 lub są nimi pokryte w niewystarczającym stopniu.

Ryzyko stopy procentowej wynikające z działalności w ramach portfela bankowego może być uznane za istotne co najmniej w przypadkach, o których mowa w art. 98 ust. 5, chyba że właściwe organy, przeprowadzając przegląd i ocenę, dojdą do wniosku, że zarządzanie przez daną instytucję ryzykiem stopy procentowej wynikającym z działalności w ramach portfela bankowego jest odpowiednie i że ta instytucja nie jest nadmiernie narażona na ryzyko stopy procentowej wynikające z działalności w ramach portfela bankowego.

3. W przypadku gdy wymagane jest, by dodatkowe fundusze własne uwzględniały inne rodzaje ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni w niewystarczającym stopniu objęte art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, właściwe organy określają poziom dodatkowych funduszy własnych wymaganych na podstawie ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu jako różnicę między kapitałem uznawanym za odpowiedni zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu a odnośnymi wymogami w zakresie funduszy własnych określonymi w częściach trzeciej i czwartej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w rozdziale 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402.

W przypadku gdy dodatkowe fundusze własne są wymagane, aby przeciwdziałać ryzyku nadmiernej dźwigni w niewystarczającym stopniu pokrytemu art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, właściwe organy określają poziom dodatkowych funduszy własnych wymaganych na podstawie ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu jako różnicę między kapitałem uznawanym za odpowiedni zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, z wyjątkiem jego akapitu piątego, a odnośnymi wymogami w zakresie funduszy własnych określonymi w częściach trzeciej i siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

4. Instytucja spełnia wymóg w zakresie dodatkowych funduszy własnych nałożony przez właściwy organ na mocy art. 104 ust. 1 lit. a), aby uwzględniać inne rodzaje ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni, za pomocą funduszy własnych spełniających następujące warunki:

a) co najmniej trzy czwarte wymogu w zakresie dodatkowych funduszy własnych spełnia się za pomocą kapitału Tier I;

b) co najmniej trzy czwarte kapitału Tier I, o którym mowa w lit. a), składa się z kapitału podstawowego Tier I.

Instytucja spełnia wymóg w zakresie dodatkowych funduszy własnych nałożony przez właściwy organ na mocy art. 104 ust. 1 lit. a), aby uwzględniać ryzyko nadmiernej dźwigni, za pomocą kapitału Tier 1.

W drodze odstępstwa od akapitów pierwszego i drugiego właściwy organ może zażądać od instytucji, by spełniła wymóg w zakresie dodatkowych funduszy własnych za pomocą większej części kapitału Tier I lub kapitału podstawowego Tier I, w przypadku gdy jest to konieczne i z uwzględnieniem specyficznej sytuacji danej instytucji.

Fundusze własne, które są wykorzystywane do spełnienia wymogu w zakresie dodatkowych funduszy własnych, o którym mowa w art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, nałożonego przez właściwe organy w celu uwzględnienia innych rodzajów ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni, nie są wykorzystywane do spełnienia żadnych z następujących wymogów:

a) wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) wymogu połączonego bufora;

c) wytycznych dotyczących dodatkowych funduszy własnych, o których mowa w art. 104b ust. 3 niniejszej dyrektywy, jeżeli wytyczne te uwzględniają inne rodzaje ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni.

Fundusze własne, które są wykorzystywane do spełnienia wymogu w zakresie dodatkowych funduszy własnych, o którym mowa w art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, nałożonego przez właściwe organy w celu uwzględnienia ryzyka nadmiernej dźwigni w niewystarczającym stopniu objętego w art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, nie są wykorzystywane do spełnienia żadnych z następujących wymogów:

a) wymogu w zakresie funduszy własnych określonego w art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) wymogu bufora wskaźnika dźwigni, o którym mowa w art. 92 ust. 1a rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c) wytycznych dotyczących dodatkowych funduszy własnych, o których mowa w art. 104b ust. 3 niniejszej dyrektywy, jeżeli wytyczne te uwzględniają ryzyka nadmiernej dźwigni.

5. Właściwy organ należycie uzasadnia na piśmie wobec każdej instytucji decyzję o nałożeniu wymogu w zakresie dodatkowych funduszy własnych na podstawie art. 104 ust. 1 lit. a), co najmniej jasno przedstawiając pełną ocenę elementów, o których mowa w ust. 1–4 niniejszego artykułu. W przypadku określonym w ust. 1 lit. e) niniejszego artykułu w uzasadnieniu tym podaje się konkretne powody, dla których wydanie wytycznych dotyczących dodatkowych funduszy własnych nie jest już uznawane za wystarczające.

6. W przypadku gdy instytucja zostaje związana minimalnym progiem kapitałowym określonym w art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, zastosowanie mają poniższe warunki:

a) kwota nominalna dodatkowych funduszy własnych wymagana przez właściwy organ instytucji zgodnie z art. 104 ust. 1 lit. a) w celu przeciwdziałania ryzykom innym niż ryzyko nadmiernej dźwigni nie może się zwiększyć w wyniku związania instytucji minimalnym progiem kapitałowym;

b) właściwy organ instytucji niezwłocznie i w każdym przypadku nie później niż do daty zakończenia następnego procesu przeglądu i oceny dokonuje przeglądu dodatkowych funduszy własnych, których wymagał od instytucji zgodnie z art. 104 ust. 1 lit. a), i usuwa z nich wszelkie części, które prowadziłyby do podwójnego uwzględnienia ryzyk, które są już w pełni pokryte z uwagi na fakt, że instytucja jest związana minimalnym progiem kapitałowym;

c) gdy tylko właściwy organ zakończy przegląd, o którym mowa w lit. b) niniejszego akapitu, lit. a) niniejszego akapitu przestaje mieć zastosowanie.

Do celów niniejszego artykułu oraz art. 131 i 133 niniejszej dyrektywy uznaje się, że instytucja jest związana minimalnym progiem kapitałowym, gdy łączna kwota ekspozycji instytucji na ryzyko obliczona zgodnie z art. 92 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 przekracza łączną kwotę ekspozycji na ryzyko bez zastosowania minimalnego progu kapitałowego obliczoną zgodnie z art. 92 ust. 4 tego rozporządzenia.

7. Do dnia 10 kwietnia 2025 r. EUNB wyda wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w celu doprecyzowania sposobu operacjonalizacji wymogów określonych w ust. 6 niniejszego artykułu, a w szczególności:

a) w jaki sposób właściwe organy mają uwzględnić w swoim procesie przeglądu i oceny nadzorczej fakt, że instytucja została związana minimalnym progiem kapitałowym;

b) w jaki sposób właściwe organy i instytucje mają przekazywać i ujawniać informacje o wpływie, jaki na wymogi nadzorcze ma związanie instytucji minimalnym progiem kapitałowym.

8. Do celów ust. 2, dopóki instytucja jest związana minimalnym progiem kapitałowym, właściwy organ tej instytucji nie nakłada dodatkowego wymogu w zakresie funduszy własnych, który prowadziłby do podwójnego uwzględnienia ryzyk, które są już w pełni pokryte z uwagi na fakt, że instytucja jest związana minimalnym progiem kapitałowym.

Artykuł 104b

Wytyczne dotyczące dodatkowych funduszy własnych

1. Zgodnie ze strategiami i procedurami, o których mowa w art. 73, instytucje ustalają swój kapitał wewnętrzny na odpowiednim poziomie funduszy własnych, tak aby wystarczał na pokrycie wszystkich rodzajów ryzyka, na które narażona jest dana instytucja, oraz w celu zapewnienia, by fundusze własne danej instytucji mogły zaabsorbować potencjalne straty wynikające ze scenariuszy warunków skrajnych, w tym strat stwierdzonych w ramach nadzorczego testu warunków skrajnych, o którym mowa w art. 100.

2. W ramach przeglądów i ocen przeprowadzanych zgodnie z art. 97 i 101 właściwe organy regularnie dokonują przeglądu poziomu kapitału wewnętrznego ustalonego przez każdą instytucję zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, w tym wyników testów warunków skrajnych, o których mowa w art. 100.

Na podstawie tych przeglądów właściwe organy określają dla każdej instytucji ogólny poziom funduszy własnych, który uznają za odpowiedni.

3. Właściwe organy przekazują instytucjom swoje wytyczne dotyczące dodatkowych funduszy własnych.

Wytyczne dotyczące dodatkowych funduszy własnych oznaczają fundusze własne w kwocie przekraczającej odnośną kwotę funduszy własnych wymaganą na podstawie części trzeciej, czwartej i siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013, rozdziału 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402, art. 104 ust. 1 lit. a) i art. 128 pkt 6) niniejszej dyrektywy lub na podstawie art. 92 ust. 1a rozporządzenia (UE) nr 575/2013, stosownie do przypadku, które są konieczne do osiągnięcia ogólnego poziomu funduszy własnych uznawanego za odpowiedni przez właściwe organy na mocy ust. 2 niniejszego artykułu.

4. Wytyczne dotyczące dodatkowych funduszy własnych wydawane przez właściwe organy na podstawie ust. 3 niniejszego artykułu są specyficzne dla danej instytucji. Wytyczne mogą dotyczyć rodzajów ryzyka uwzględnionych w wymogach w zakresie dodatkowych funduszy własnych nałożonych na podstawie art. 104 ust. 1 lit. a) wyłącznie w zakresie, w jakim dotyczą aspektów tych rodzajów ryzyka, które nie są jeszcze objęte tym wymogiem.

4a. W przypadku gdy instytucja zostaje związana minimalnym progiem kapitałowym, jej właściwy organ może dokonać przeglądu przekazanych tej instytucji wytycznych dotyczących dodatkowych funduszy własnych w celu zapewnienia, aby ich kalibracja pozostała odpowiednia.

5. Fundusze własne, które są wykorzystywane do spełnienia wytycznych dotyczących dodatkowych funduszy własnych przekazanych zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu w celu uwzględnienia innych rodzajów ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni, nie są wykorzystywane do spełnienia żadnego z następujących wymogów:

a) wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) wymogu ustanowionego w art. 104a niniejszej dyrektywy, nałożonego przez właściwe organy w celu uwzględnienia innych rodzajów ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni oraz wymogu połączonego bufora.

Fundusze własne, które są wykorzystywane do spełnienia wytycznych dotyczących dodatkowych funduszy własnych przekazanych zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu w celu uwzględnienia ryzyka nadmiernej dźwigni, nie są wykorzystywane do spełnienia wymogu w zakresie funduszy własnych określonego w art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wymogu ustanowionego w art. 104a niniejszej dyrektywy, nałożonego przez właściwe organy w celu uwzględnienia ryzyka nadmiernej dźwigni, oraz wymogu bufora wskaźnika dźwigni, o którym mowa w art. 92 ust. 1a rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

6. Niedostosowanie się do wytycznych, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, w przypadku gdy instytucja spełnia odnośne wymogi w zakresie funduszy własnych określone w częściach trzeciej, czwartej i siódmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w rozdziale 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402, odnośny wymóg w zakresie dodatkowych funduszy własnych, o którym mowa w art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy oraz, stosownie do przypadku, wymóg połączonego bufora lub wymóg bufora wskaźnika dźwigni, o którym mowa w art. 92 ust. 1a rozporządzenia (UE) nr 575/2013, nie skutkuje ograniczeniami, o których mowa w art. 141 lub 141b niniejszej dyrektywy.

Artykuł 104c

Współpraca z organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji

Właściwe organy powiadamiają odpowiednie organy do spraw restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji o wymogu w zakresie dodatkowych funduszy własnych nałożonym na instytucje zgodnie z art. 104 ust. 1 lit. a) oraz o wszelkich wytycznych dotyczących dodatkowych funduszy własnych, które przekazano instytucjom zgodnie z art. 104b ust. 3.

Artykuł 105

Szczególne wymogi w zakresie płynności

W celu określenia odpowiedniego poziomu wymogów w zakresie płynności na podstawie przeglądu i oceny przeprowadzonych zgodnie z sekcją III właściwe organy oceniają, czy konieczne jest nałożenie szczególnego wymogu w zakresie płynności w celu uwzględnienia ryzyk płynności, na które jest lub może być narażona instytucja, biorąc przy tym pod uwagę następujące kwestie:

a) konkretny model biznesowy instytucji;

b) stosowane przez instytucję zasady, procedury i mechanizmy, o których mowa w sekcji II i w szczególności w art. 86;

c) wynik przeglądu i oceny przeprowadzonych zgodnie z art. 97.

d) (uchylona)

W szczególności, bez uszczerbku dla art. 67, właściwe organy powinny rozważyć potrzebę stosowania sankcji administracyjnych lub innych środków administracyjnych, w tym dodatkowych wymogów ostrożnościowych, których poziom jest zasadniczo powiązany z rozbieżnością między faktycznym poziomem płynności danej instytucji a ewentualnymi wymogami dotyczącymi płynności i stabilnego finansowania określonymi na poziomie krajowym lub unijnym.

Artykuł 106

Szczególne wymogi dotyczące publikacji

1. Państwa członkowskie uprawniają właściwe organy do:

a) zobowiązania instytucji do publikowania informacji, o których mowa w części ósmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013, z większą częstotliwością niż wymagają tego art. 433–433c tego rozporządzenia;

b) określania terminów, w których instytucje inne niż małe i niezłożone instytucje przekazują EUNB informacje do celów ich publikacji na stronie internetowej EUNB w odniesieniu do scentralizowanych ujawnień;

c) nałożenia na instytucje wymogu, by stosowały określone nośniki i miejsca do publikacji inne niż strona internetowa EUNB do scentralizowanych ujawnień lub do publikowania sprawozdań finansowych instytucji.

Do dnia 10 lipca 2025 r. EUNB, biorąc pod uwagę przepisy części ósmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wyda wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w celu doprecyzowania wymogów określonych w ust. 1 niniejszego artykułu.

2. Państwa członkowskie uprawniają właściwe organy do nakładania na jednostki dominujące wymogu corocznego publikowania, w pełnej formie lub poprzez zamieszczenie odniesień do równoważnych informacji, opisu ich struktury prawnej oraz struktury zarządzania i struktury organizacyjnej grupy instytucji zgodnie z art. 14 ust. 3, art. 74 ust. 1 i art. 109 ust. 2.

Artykuł 107

Spójność przeglądów nadzorczych, ocen i środków nadzorczych

1. Właściwe organy informują EUNB na temat:

a) funkcjonowania ich procedur przeglądu i oceny, o których mowa w art. 97;

b) metody stosowanej przy podejmowaniu decyzji, o których mowa w art. 98, 100, 101, 102, 104 oraz 105 w sprawie procedur, o których mowa w lit. a).

EUNB ocenia informacje przekazane przez właściwe organy do celów rozwijania spójności przeglądu nadzorczego i procesu oceny. Urząd może się zwrócić do właściwych organów o dodatkowe informacje, aby zakończyć swoja ocenę na zasadzie proporcjonalności, zgodnie z art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

2. EUNB co roku przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat stopnia zbieżności w stosowaniu niniejszego rozdziału między państwami członkowskimi.

W celu podwyższenia stopnia tej zbieżności EUNB przeprowadza wzajemne oceny zgodnie z art. 30 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

3. EUNB wydaje wytyczne skierowane do właściwych organów zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 w celu bardziej szczegółowego określenia, w sposób, który jest odpowiedni do wielkości, organizacji, struktury organizacyjnej instytucji oraz do charakteru, zakresu i złożoności ich działalności, wspólnych procedur i metod dotyczących procedur przeglądu nadzorczego i oceny, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu i w art. 97 oraz oceny organizacji i traktowania ryzyk, o których mowa w art. 76–87, w szczególności związanych z ryzykiem koncentracji zgodnie z art. 81.

Sekcja V

Poziom stosowania

Artykuł 108

Proces oceny adekwatności kapitału wewnętrznego

1. Właściwe organy zobowiązują każdą instytucję niebędącą jednostką zależną w państwie członkowskim, w którym udzielono jej zezwolenia na działalność i w którym podlega nadzorowi, oraz niebędącą jednostką dominującą, a także każdą instytucję nieobjętą konsolidacją zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 do indywidualnego spełniania obowiązków określonych w art. 73 niniejszej dyrektywy.

Właściwe organy mogą zwolnić instytucję kredytową zgodnie z art. 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, z obowiązków określonych w art. 73 niniejszej dyrektywy.

W przypadku gdy właściwe organy odstępują od obowiązku spełniania wymogów w zakresie funduszy własnych na zasadzie skonsolidowanej, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, obowiązki określone w art. 73 niniejszej dyrektywy mają zastosowanie na zasadzie indywidualnej.

2. Właściwe organy zobowiązują dominujące instytucje w państwie członkowskim, w zakresie i w sposób, które są określone w części pierwszej tytuł II rozdział 2 sekcje 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, do spełnienia obowiązków określonych w art. 73 niniejszej dyrektywy na zasadzie skonsolidowanej.

3. (uchylony)

4. Właściwe organy wymagają od instytucji będących jednostkami zależnymi stosowania wymogów określonych w art. 73 na zasadzie subskonsolidowanej, jeżeli wspomniane instytucje lub jednostka dominująca będąca finansową spółką holdingową lub finansową spółką holdingową o działalności mieszanej posiadają w państwie trzecim jednostkę zależną będącą instytucją lub instytucją finansową, lub spółką zarządzania aktywami zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 5 dyrektywy 2002/87/WE, lub posiadają udziały kapitałowe w takim przedsiębiorstwie.

Artykuł 109

Zasady, procedury i mechanizmy obowiązujące w instytucji

1. Właściwe organy zobowiązują instytucje do spełniania wymogów ustanowionych w sekcji II niniejszego rozdziału na zasadzie indywidualnej, chyba że właściwe organy skorzystają z odstępstwa przewidzianego w art. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

2. Właściwe organy wymagają od jednostek dominujących i jednostek zależnych objętych niniejszą dyrektywą spełnienia wymogów określonych w sekcji II niniejszego rozdziału na zasadzie skonsolidowanej lub subskonsolidowanej, aby zapewnić spójność i należyte dostosowanie zasad, procedur i mechanizmów wymaganych na mocy sekcji II niniejszego rozdziału oraz aby umożliwić przedstawienie wszelkich danych i informacji istotnych z punktu widzenia nadzoru. Właściwe organy zapewniają w szczególności, by jednostki dominujące i jednostki zależne objęte niniejszą dyrektywą wdrażały te zasady, procedury i mechanizmy w swoich jednostkach zależnych nieobjętych niniejszą dyrektywą, w tym w jednostkach zależnych mających siedzibę w centrach finansowych offshore. Te zasady, procedury i mechanizmy muszą być również spójne i należycie dostosowane, a te jednostki zależne muszą być również w stanie przedstawić wszelkie dane i informacje istotne z punktu widzenia nadzoru. Jednostki zależne, które same nie są objęte niniejszą dyrektywą, spełniają wymogi specyficzne dla danego sektora zasadzie indywidualnej.

3. Wymogi wynikające z sekcji II niniejszego rozdziału dotyczące jednostek zależnych, które same nie są objęte niniejszą dyrektywą, nie mają zastosowania, jeżeli unijna instytucja dominująca może wykazać wobec właściwych organów, że stosowanie przepisów zawartych w sekcji II jest niezgodne z prawem na mocy przepisów państwa trzeciego, w którym dana jednostka zależna posiada swoją siedzibę.

4. Wymogów dotyczących wynagrodzeń określonych w art. 92, 94 i 95 nie stosuje się na zasadzie skonsolidowanej wobec:

a) jednostek zależnych mających siedzibę w Unii, jeżeli podlegają one szczególnym wymogom dotyczącym wynagrodzeń zgodnie z innymi aktami prawnymi Unii;

b) jednostek zależnych mających siedzibę w państwie trzecim, w przypadku gdy podlegałyby one szczególnym wymogom dotyczącym wynagrodzeń zgodnie z innymi aktami prawnymi Unii, gdyby miały siedzibę w Unii.

5. W drodze odstępstwa od ust. 4 niniejszego artykułu oraz aby uniknąć obchodzenia przepisów określonych w art. 92, 94 i 95, państwa członkowskie zapewniają, by wymogi ustanowione w art. 92, 94 i 95 miały zastosowanie do pracowników jednostek zależnych nieobjętych niniejszą dyrektywą na zasadzie indywidualnej w przypadku gdy:

a) jednostka zależna jest spółką zarządzania aktywami albo przedsiębiorstwem świadczącym usługi inwestycyjne i prowadzącym działalność inwestycyjną wymienione w pkt 2), 3), 4), 6) i 7) sekcji A załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE; oraz

b) pracownicy ci zostali upoważnieni do prowadzenia działalności zawodowej wywierającej bezpośredni istotny wpływ na profil ryzyka działalności instytucji należących do grupy.

6. Niezależnie od ust. 4 i 5 niniejszego artykułu państwa członkowskie mogą stosować art. 92, 94 i 95 na zasadzie skonsolidowanej do szerszego zakresu jednostek zależnych i ich pracowników.

Artykuł 110

Przegląd, ocena i środki nadzorcze

1. Właściwe organy stosują procedury przeglądu i oceny, o których mowa w sekcji III niniejszego rozdziału, oraz środki nadzorcze, o których mowa w sekcji IV niniejszego rozdziału, zgodnie z poziomem stosowania wymogów rozporządzenia (UE) nr 575/2013 określonych w części pierwszej tytuł II tego rozporządzenia.

2. (uchylony)

SEKCJA -I

Stosowanie niniejszego rozdziału do grup firm inwestycyjnych

Artykuł 110a

Zakres stosowania do grup firm inwestycyjnych

Niniejszy rozdział ma zastosowanie do grup firm inwestycyjnych zdefiniowanych w art. 4 ust. 1 pkt 25 rozporządzenia (UE) 2019/2033, jeżeli co najmniej jedna firma inwestycyjna w danej grupie podlega rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 zgodnie z art. 1 ust. 2 lub 5 rozporządzenia (UE) 2019/2033.

Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do grup firm inwestycyjnych, w przypadku gdy żadna firma inwestycyjna w danej grupie nie podlega rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 zgodnie z art. 1 ust. 2 lub 5 rozporządzenia (UE) 2019/2033.

ROZDZIAŁ 3

Nadzór skonsolidowany

Sekcja I

Zasady prowadzenia nadzoru skonsolidowanego

Artykuł 111

Określenie organu sprawującego nadzór skonsolidowany

1. W przypadku gdy jednostka dominująca jest dominującą instytucją kredytową w państwie członkowskim lub unijną dominującą instytucją kredytową, nadzór skonsolidowany sprawowany jest przez właściwy organ, który indywidualnie nadzoruje tę dominującą instytucję kredytową w państwie członkowskim lub tę unijną dominującą instytucję kredytową.

W przypadku gdy jednostka dominująca jest dominującą firmą inwestycyjną w państwie członkowskim lub unijną dominującą firmą inwestycyjną i żadna z jej jednostek zależnych nie jest instytucją kredytową, nadzór skonsolidowany sprawowany jest przez właściwy organ, który indywidualnie nadzoruje tę dominującą firmę inwestycyjną w państwie członkowskim lub tę unijną dominującą firmę inwestycyjną.

W przypadku gdy jednostka dominująca jest dominującą firmą inwestycyjną w państwie członkowskim lub unijną dominującą firmą inwestycyjną i przynajmniej jedna z jej jednostek zależnych jest instytucją kredytową, nadzór skonsolidowany sprawowany jest przez właściwy organ tej instytucji kredytowej lub – w przypadku większej liczby instytucji kredytowych – instytucji kredytowej o największej sumie bilansowej.

2. W przypadku gdy jednostką dominującą instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej jest dominująca finansowa spółka holdingowa w państwie członkowskim, dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej w państwie członkowskim, unijna dominująca finansowa spółka holdingowa lub unijna dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, nadzór skonsolidowany sprawowany jest przez właściwy organ, który indywidualnie nadzoruje instytucję kredytową lub firmę inwestycyjną.

3. W przypadku gdy dwie lub większa liczba instytucji kredytowych lub firm inwestycyjnych posiadających zezwolenie w Unii mają tę samą dominującą finansową spółkę holdingową w państwie członkowskim, dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej w państwie członkowskim, unijną dominującą finansową spółkę holdingową lub unijną dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej, nadzór skonsolidowany sprawowany jest przez:

a) właściwy organ instytucji kredytowej, w przypadku gdy w ramach grupy występuje tylko jedna instytucja kredytowa

b) właściwy organ instytucji kredytowej o największej sumie bilansowej, w przypadku gdy w ramach grupy występuje większa liczba instytucji kredytowych; lub

c) właściwy organ firmy inwestycyjnej o największej sumie bilansowej, w przypadku gdy w ramach grupy nie występuje instytucja kredytowa.

4. W przypadku gdy konsolidacja jest wymagana zgodnie z art. 18 ust. 3 lub 6 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, nadzór skonsolidowany sprawowany jest przez właściwy organ instytucji kredytowej o największej sumie bilansowej lub, w przypadku gdy w ramach grupy nie występuje instytucja kredytowa, przez właściwy organ firmy inwestycyjnej o największej sumie bilansowej.

5. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 akapit trzeci, od ust. 3 lit. b) i od ust. 4, w przypadku gdy właściwy organ indywidualnie nadzoruje więcej niż jedną instytucją kredytową w ramach grupy, organem sprawującym nadzór skonsolidowany jest właściwy organ, który indywidualnie nadzoruje jedną lub większą liczbę instytucji kredytowych w ramach grupy, w przypadku gdy łączna wartość sum bilansowych tych nadzorowanych instytucji kredytowych jest wyższa niż łączna wartość sum bilansowych instytucji kredytowych nadzorowanych indywidualnie przez jakikolwiek inny właściwy organ.

Na zasadzie odstępstwa od ust. 3 lit. c), w przypadku gdy właściwy organ indywidualnie nadzoruje więcej niż jedną firmą inwestycyjną w ramach grupy, organem sprawującym nadzór skonsolidowany jest właściwy organ, który indywidualnie nadzoruje jedną lub większą liczbę firm inwestycyjnych w ramach grupy o łącznej najwyższej sumie bilansowej.

6. W szczególnych przypadkach właściwe organy mogą na mocy wspólnego porozumienia odstąpić od kryteriów, o których mowa w ust. 1, 3 i 4, oraz wyznaczyć inny właściwy organ do celów sprawowania nadzoru skonsolidowanego, w przypadku gdy stosowanie kryteriów, o których mowa w tych przepisach, byłoby niewłaściwe, biorąc pod uwagę odnośne instytucje kredytowe lub firmy inwestycyjne i relatywne znaczenie działalności prowadzonej przez nie w poszczególnych państwach członkowskich lub potrzebę zapewnienia ciągłości nadzoru skonsolidowanego sprawowanego przez ten sam właściwy organ. W takich przypadkach unijna instytucja dominująca, unijna dominująca finansowa spółka holdingowa, unijna dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej lub instytucja kredytowa lub firma inwestycyjna o największej sumie bilansowej, zależnie od przypadku, mają prawo do bycia wysłuchanymi przed podjęciem decyzji przez właściwe organy.

7. Właściwe organy niezwłocznie powiadamiają Komisję i EUNB o każdym porozumieniu objętym zakresem stosowania ust. 6.

Artykuł 112

Koordynacja działalności nadzorczej przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany

1. Oprócz obowiązków nałożonych niniejszą dyrektywą i rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 organ sprawujący nadzór skonsolidowany realizuje następujące działania:

a) koordynację gromadzenia i rozpowszechniania istotnych lub niezbędnych informacji w sytuacjach normalnych i nadzwyczajnych;

b) planowanie i koordynację działań nadzorczych w sytuacjach normalnych, również w odniesieniu do działań przewidzianych w tytule VII rozdział 3, we współpracy z właściwymi organami, których to dotyczy;

c) planowanie i koordynację działań nadzorczych we współpracy z właściwymi organami, których to dotyczy, a gdy zajdzie taka konieczność – z bankami centralnymi wchodzącymi w skład ESBC, w czasie przygotowań do sytuacji nadzwyczajnych i w trakcie takich sytuacji, w tym gdy zaistnieją niekorzystne zmiany w instytucjach lub na rynkach finansowych, z wykorzystaniem, o ile to możliwe, istniejących kanałów komunikacji w celu usprawnienia zarządzania w sytuacji kryzysowej.

2. W przypadku gdy organ sprawujący nadzór skonsolidowany nie wykona działań, o których mowa w ust. 1, lub jeżeli właściwe organy nie współpracują z organem sprawującym nadzór skonsolidowany w stopniu wymaganym do wykonania działań wyszczególnionych w ust. 1, każdy zainteresowany właściwy organ może skierować sprawę do EUNB zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

EUNB może – z własnej inicjatywy zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi tego rozporządzenia – podjąć również działania wspierające właściwe organy w przypadku braku porozumienia w sprawie koordynacji działań nadzorczych na mocy niniejszego artykułu.

3. Planowanie i koordynowanie działań nadzorczych, o których mowa w ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu, obejmuje środki wyjątkowe, o których mowa w art. 117 ust. 1 lit. d) i art. 117 ust. 4 lit. b), przygotowywanie wspólnych ocen, realizację planów awaryjnych i informowanie opinii publicznej.

Artykuł 113

Wspólne decyzje na temat wymogów ostrożnościowych specyficznych dla instytucji

1. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany i właściwe organy odpowiedzialne za nadzór nad jednostkami zależnymi unijnej instytucji dominującej lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej podejmują wszelkie starania, aby wypracować wspólną decyzję:

a) w sprawie zastosowania art. 73 i 97 w celu określenia adekwatności skonsolidowanego poziomu funduszy własnych grupy instytucji w odniesieniu do jej sytuacji finansowej i profilu ryzyka oraz poziomu funduszy własnych wymaganego do stosowania art. 104 ust. 1 lit. a) w stosunku do każdego podmiotu w ramach grupy instytucji oraz na zasadzie skonsolidowanej;

b) w sprawie środków dotyczących wszelkich ważnych kwestii i istotnych ustaleń związanych z nadzorem nad płynnością, w tym związanych z prawidłowością organizacji i traktowania ryzyka zgodnie z wymogami art. 86 i związanych z potrzebą określenia specyficznych dla instytucji wymogów dotyczących płynności, zgodnie z art. 105;

c) w sprawie wszelkich wytycznych dotyczących dodatkowych funduszy własnych, o których mowa w art. 104b ust. 3.

2. Wspólne decyzje, o których mowa w ust. 1, są wypracowywane:

a) do celów ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu – w terminie czterech miesięcy od przedłożenia przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany pozostałym odpowiednim właściwym organom sprawozdania zawierającego ocenę ryzyka grupy instytucji zgodnie z art. 104a;

b) do celów ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu – w terminie czterech miesięcy od przedłożenia przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany sprawozdania zawierającego ocenę profilu ryzyka płynności grupy instytucji zgodnie z art. 86 i 105;

c) do celów ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu – w terminie czterech miesięcy od przedłożenia przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany sprawozdania zawierającego ocenę ryzyka grupy instytucji zgodnie z art. 104b.

We wspólnych decyzjach, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, należycie uwzględnia się ponadto ocenę ryzyka jednostek zależnych przeprowadzoną przez odpowiednie właściwe organy zgodnie z art. 73, 97, 104a i 104b.

Wspólne decyzje, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), przedstawiane są w dokumentach zawierających pełne uzasadnienie, które to dokumenty są przekazywane unijnej instytucji dominującej przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany. W przypadku braku porozumienia organ sprawujący nadzór skonsolidowany, na wniosek dowolnego z pozostałych zainteresowanych właściwych organów, konsultuje się z EUNB. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany może skonsultować się z EUNB z własnej inicjatywy.

3. W przypadku gdy właściwe organy nie podejmą takiej wspólnej decyzji w terminach, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, decyzję o zastosowaniu art. 73, 86 i 97, art. 104 ust. 1 lit. a), art. 104b art. 105 niniejszej dyrektywy podejmuje na zasadzie skonsolidowanej organ sprawujący nadzór skonsolidowany po należytym uwzględnieniu oceny ryzyka jednostek zależnych przeprowadzonej przez odpowiednie właściwe organy. Jeżeli przed upływem terminów, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, którykolwiek z zainteresowanych właściwych organów skieruje sprawę do EUNB zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, organ sprawujący nadzór skonsolidowany odracza podjęcie swojej decyzji w oczekiwaniu na decyzję, którą EUNB może podjąć zgodnie z art. 19 ust. 3 tego rozporządzenia, i podejmuje swoją decyzję zgodnie z decyzją EUNB. Terminy, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, uznaje się za terminy zakończenia postępowania pojednawczego w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. EUNB podejmuje decyzję w terminie jednego miesiąca od otrzymania stosownego wniosku. Sprawy nie kieruje się do EUNB po upływie czteromiesięcznego okresu lub też po wypracowaniu wspólnej decyzji.

Decyzję o zastosowaniu art. 73, 86 i 97, art. 104 ust. 1 lit. a), art. 104b i art. 105 niniejszej dyrektywy podejmują odnośne właściwe organy odpowiedzialne za nadzór nad jednostkami zależnymi unijnej dominującej instytucji kredytowej lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, na zasadzie indywidualnej lub subskonsolidowanej, po należytym uwzględnieniu opinii i zastrzeżeń wyrażonych przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany. Jeżeli przed upływem terminów, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, którykolwiek z zainteresowanych właściwych organów skieruje sprawę do EUNB zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, właściwe organy odraczają podjęcie swojej decyzji w oczekiwaniu na decyzję, którą EUNB podejmuje zgodnie z art. 19 ust. 3 tego rozporządzenia, oraz podejmują swoją decyzję zgodnie z decyzją EUNB. Terminy, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, uznaje się za terminy zakończenia postępowania pojednawczego w rozumieniu tego rozporządzenia. EUNB podejmuje decyzję w terminie jednego miesiąca od otrzymania stosownego wniosku. Sprawy nie kieruje się do EUNB po upływie czteromiesięcznego okresu lub też po wypracowaniu wspólnej decyzji.

Decyzje przedstawiane są w dokumencie zawierającym pełne uzasadnienie i uwzględniają ocenę ryzyka, opinie i zastrzeżenia pozostałych właściwych organów wyrażone przed upływem terminów, o których mowa w ust. 2. Dokument ten jest przekazywany przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany wszystkim zainteresowanym właściwym organom oraz unijnej instytucji dominującej.

W przypadku gdy prowadzono konsultacje z EUNB, wszystkie właściwe organy biorą pod uwagę jego porady i wyjaśniają wszelkie istotne odstępstwa od nich.

4. Wspólne decyzje, o których mowa w ust. 1, i decyzje, o których mowa w ust. 3, podjęte przez właściwe organy w przypadku braku wspólnej decyzji, są uznawane za rozstrzygające i są stosowane przez właściwe organy w zainteresowanych państwach członkowskich.

Wspólne decyzje, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, i każda decyzja podjęta w przypadku braku wspólnej decyzji zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu są aktualizowane corocznie lub, w wyjątkowych przypadkach, wtedy, gdy właściwy organ odpowiedzialny za nadzór nad jednostkami zależnymi unijnej instytucji dominującej lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej zwraca się do organu sprawującego nadzór skonsolidowany z pisemnym i zawierającym pełne uzasadnienie wnioskiem o aktualizację decyzji w sprawie zastosowania art. 104 ust. 1 lit. a), art. 104b i art. 105. W tych wyjątkowych przypadkach aktualizacja może być dokonana na zasadzie dwustronnej przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany oraz właściwy organ składający wniosek.

5. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu zapewnienia jednolitych warunków stosowania procedury dotyczącej wspólnych decyzji, o której mowa w niniejszym artykule, w odniesieniu do zastosowania art. 73, 86 i 97, art. 104 ust. 1 lit. a), art. 104b i art. 105 w celu ułatwienia podejmowania wspólnych decyzji.

EUNB przedłoży Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 1 lipca 2014 r.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 114

Wymogi dotyczące informowania w sytuacjach nadzwyczajnych

1. W przypadku wystąpienia sytuacji nadzwyczajnej, w tym sytuacji określonej w art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 lub sytuacji niekorzystnych zmian na rynkach, która to sytuacja potencjalnie zagraża płynności na rynku i stabilności systemu finansowego w którymkolwiek z państw członkowskich, w którym podmioty grupy otrzymały zezwolenie na działalność lub w którym mają siedzibę istotne oddziały, o których mowa w art. 51, organ sprawujący nadzór skonsolidowany, z zastrzeżeniem tytułu VII rozdziału 1 sekcja 2 niniejszej dyrektywy oraz, w stosownych przypadkach, tytułu IV rozdział 1 sekcja 2 dyrektywy (UE) 2019/2034, zawiadamia w najkrótszym możliwym terminie EUNB i organy, o których mowa w art. 58 ust. 4 i art. 59, oraz przekazuje im wszystkie informacje kluczowe dla wykonywania ich zadań. Obowiązki te dotyczą wszystkich właściwych organów.

Jeżeli bank centralny wchodzący w skład ESBC dowiaduje się o sytuacji opisanej w akapicie pierwszym, zawiadamia o tym w najkrótszym możliwym terminie właściwe organy, o których mowa w art. 112, oraz EUNB.

O ile to możliwe, właściwy organ i organ, o którym mowa w art. 58 ust. 4, wykorzystują istniejące kanały komunikacji.

2. W przypadku gdy organ sprawujący nadzór skonsolidowany potrzebuje informacji, które już zostały przekazane innemu właściwemu organowi, kontaktuje się z tym organem, kiedy jest to możliwe, w celu uniknięcia wielokrotnego przekazywania tych samych informacji różnym organom zaangażowanym w nadzór.

Artykuł 115

Uzgodnienia dotyczące koordynacji i współpracy

1. W celu usprawnienia nadzoru i zapewnienia jego skuteczności organ sprawujący nadzór skonsolidowany oraz pozostałe właściwe organy dysponują pisemnymi uzgodnieniami dotyczącymi koordynacji i współpracy.

W uzgodnieniach tych mogą zostać określone dodatkowe zadania powierzone organom sprawującym nadzór skonsolidowany oraz wyszczególnione procedury dotyczące podejmowania decyzji i współpracy z innymi właściwymi organami.

2. Właściwe organy odpowiedzialne za udzielenie zezwolenia jednostce zależnej jednostki dominującej będącej instytucją mogą, na mocy dwustronnego porozumienia i zgodnie z art. 28 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, przekazać swoje kompetencje w zakresie nadzoru właściwym organom, które udzieliły zezwolenia jednostce dominującej i sprawują nad nią nadzór, tak aby organy te mogły przejąć odpowiedzialność za nadzór nad tą jednostką zależną zgodnie z niniejszą dyrektywą. EUNB jest powiadamiany o istnieniu i treści takich porozumień. Przekazuje on te informacje właściwym organom pozostałych państw członkowskich oraz Europejskiemu Komitetowi Bankowemu.

3. W przypadku gdy organ sprawujący nadzór skonsolidowany jest różny od właściwego organu w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, którym przyznano zatwierdzenie zgodnie z art. 21a, uzgodnienia dotyczące koordynacji i współpracy, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, są również dokonywane z właściwym organem państwa członkowskiego, w którym siedzibę ma dana jednostka dominująca.

Artykuł 116

Kolegia organów nadzoru

1. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany ustanawia kolegia organów nadzoru w celu ułatwienia wykonywania zadań, o których mowa w art. 112 i 113 oraz art. 114 ust. 1, oraz, z zastrzeżeniem wymogów poufności określonych w ust. 2 niniejszego artykułu i w prawie Unii, zapewnia w stosownych przypadkach odpowiednią koordynację i współpracę z odpowiednimi organami nadzoru państw trzecich.

EUNB przyczynia się do wspierania i monitorowania wydajnego, skutecznego i jednolitego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru, o których mowa w niniejszym artykule, zgodnie z art. 21 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. W tym celu EUNB uczestniczy w tym procesie, w stosownych przypadkach, i jest uznawany za organ właściwy do tego celu.

Kolegia organów nadzoru zapewniają ramy umożliwiające organowi sprawującemu nadzór skonsolidowany, EUNB i pozostałym zainteresowanym właściwym organom realizację następujących zadań:

a) wymianę informacji między nimi, a także z EUNB zgodnie z art. 21 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010;

b) akceptację, w stosownych przypadkach, powierzania zadań i delegowania obowiązków na zasadzie dobrowolności;

c) określanie programów oceny nadzorczej, o których mowa w art. 99, na podstawie oceny ryzyka grupy zgodnie z art. 97;

d) zwiększanie efektywności nadzoru poprzez wyeliminowanie zbędnych powielających się wymogów nadzorczych, włącznie z tymi, które dotyczą wniosków o dostarczenie informacji, o których mowa w art. 114 i art. 117 ust. 3;

e) jednolite stosowanie wymogów ostrożnościowych zgodnie z niniejszą dyrektywą i rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 we wszystkich podmiotach należących do grupy instytucji, bez uszczerbku dla możliwości i swobód uznania przewidzianych w przepisach unijnych;

f) stosowanie art. 112 ust. 1 lit. c) z uwzględnieniem pracy wykonywanej przez ewentualne inne fora utworzone w tym obszarze.

1a. Aby ułatwić zadania, o których mowa w art. 112 ust. 1, art. 114 ust. 1 i art. 115 ust. 1 niniejszej dyrektywy, organ sprawujący nadzór skonsolidowany ustanawia kolegia organów nadzoru również w przypadku, gdy wszystkie transgraniczne jednostki zależne unijnej instytucji dominującej, unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej mają siedziby zarządu w państwach trzecich, pod warunkiem że organy nadzoru w państwach trzecich podlegają wymogom poufności równoważnym wymogom ustanowionym w rozdziale 1 sekcja II niniejszej dyrektywy, i, w stosownych przypadkach, art. 76 i 81 dyrektywy 2014/65/UE.

2. Właściwe organy wchodzące w skład kolegiów organów nadzoru oraz EUNB ściśle ze sobą współpracują. Wymogi poufności wynikające z tytułu VII rozdział 1 sekcja II niniejszej dyrektywy oraz, w stosownych przypadkach, tytułu IV rozdział 1 sekcja 2 dyrektywy (UE) 2019/2034 nie uniemożliwiają właściwym organom wymiany informacji poufnych w ramach kolegiów organów nadzoru. Ustanowienie i funkcjonowanie kolegiów organów nadzoru nie wpływa na prawa i obowiązki właściwych organów wynikające z niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

3. Ustanowienie i funkcjonowanie kolegiów odbywa się na podstawie pisemnych uzgodnień, o których mowa w art. 115, określonych przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany po przeprowadzeniu konsultacji z zainteresowanymi właściwymi organami.

4. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia ogólnych warunków funkcjonowania kolegiów organów nadzoru.

EUNB przedstawi Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 31 grudnia 2014 r.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

5. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu określenia zasad operacyjnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru.

EUNB przedstawi Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 31 grudnia 2014 r.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

6. W kolegiach organów nadzoru mogą uczestniczyć właściwe organy odpowiedzialne za nadzór nad jednostkami zależnymi unijnej dominującej instytucji lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej, lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, a także właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego, w którym mają siedzibę istotne oddziały, o których mowa w art. 51, w stosownych przypadkach banki centralne wchodzące w skład ESBC, a także organy nadzoru z państw trzecich, w stosownych przypadkach oraz z zastrzeżeniem wymogów poufności równoważnych – zdaniem wszystkich właściwych organów – wymogom określonym w tytule VII rozdział 1 sekcja II niniejszej dyrektywy oraz, w stosownych przypadkach, w tytule IV rozdział 1 sekcja 2 dyrektywy (UE) 2019/2034.

Właściwy organ w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma dana finansowa spółka holdingowa lub dana finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, którym przyznano zatwierdzenie zgodnie z art. 21a, może uczestniczyć w odpowiednim kolegium organów nadzoru.

7. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany przewodniczy posiedzeniom kolegium i podejmuje decyzje o tym, które właściwe organy uczestniczą w posiedzeniach lub działaniach kolegium. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany z wyprzedzeniem wyczerpująco powiadamia wszystkich członków kolegium o organizacji takich posiedzeń, głównych zagadnieniach do omówienia i działaniach, które należy przeanalizować. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany w odpowiednim czasie wyczerpująco informuje także wszystkich członków kolegium o działaniach podjętych w trakcie tych posiedzeń lub podjętych środkach.

8. W swoich decyzjach organ sprawujący nadzór skonsolidowany uwzględnia zasadność – dla tych organów – działania nadzorczego, które ma zostać zaplanowane lub skoordynowane, w szczególności potencjalny wpływ na stabilność systemów finansowych w zainteresowanych państwach członkowskich, o której mowa w art. 7, i na obowiązki, o których mowa w art. 51 ust. 2.

9. Z zastrzeżeniem wymogów poufności wynikających z tytułu VII rozdział 1 sekcja II niniejszej dyrektywy oraz, w stosownych przypadkach, z tytułu IV rozdział 1 sekcja 2 dyrektywy (UE) 2019/2034, organ sprawujący nadzór skonsolidowany informuje EUNB o działaniach kolegium organów nadzoru, w tym w sytuacjach nadzwyczajnych, oraz przekazuje EUNB wszystkie informacje, które są szczególnie istotne do celów zbieżności praktyk nadzorczych.

W przypadku braku porozumienia między właściwymi organami w sprawie funkcjonowania kolegiów organów nadzoru, każdy z zainteresowanych właściwych organów może skierować sprawę do EUNB zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

EUNB może – z własnej inicjatywy zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi tego rozporządzenia – podjąć również działania wspierające właściwe organy w przypadku braku porozumienia w sprawie funkcjonowania kolegiów organów nadzoru na mocy niniejszego artykułu.

Artykuł 116a

Dostępność informacji w europejskim pojedynczym punkcie dostępu

Od dnia 10 stycznia 2030 r. państwa członkowskie zapewniają udostępnianie informacji, o których mowa w art. 68 ust. 1 i 2 oraz art. 131 ust. 12 niniejszej dyrektywy, w europejskim pojedynczym punkcie dostępu (ESAP) ustanowionym na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/2859 (⁵⁵). W tym celu organem zbierającym dane zdefiniowanym w art. 2 pkt 2 tego rozporządzenia (UE) jest właściwy organ lub wyznaczony organ.

Państwa członkowskie zapewniają, aby informacje te spełniały następujące wymogi:

a) były przekazywane w formacie umożliwiającym ekstrakcję danych zgodnie z art. 2 pkt 3 rozporządzenia (UE) 2023/2859;

b) towarzyszyły im następujące metadane:

(i) wszystkie imiona i nazwiska osoby fizycznej lub wszystkie nazwy instytucji, których dotyczą informacje;

(ii) jeżeli jest dostępny – identyfikator podmiotu prawnego instytucji określony zgodnie z art. 7 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) 2023/2859;

(iii) rodzaj informacji według klasyfikacji na podstawie art. 7 ust. 4 lit. c) tego rozporządzenia;

(iv) wskazanie, czy informacje zawierają dane osobowe.

Artykuł 117

Obowiązki w zakresie współpracy

1. Właściwe organy ściśle ze sobą współpracują. Przekazują sobie nawzajem wszelkie informacje niezbędne lub istotne dla wykonywania przez pozostałe organy zadań nadzorczych na mocy niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013. W tym celu właściwe organy przekazują sobie na wniosek wszelkie istotne informacje, a także przekazują wszelkie niezbędne informacje z własnej inicjatywy.

Właściwe organy współpracują z EUNB na potrzeby niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1093/2010.

Właściwe organy przekazują EUNB wszelkie informacje konieczne do wypełniania jego obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy, rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, zgodnie z art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, uważane są za niezbędne, jeżeli mogłyby w znaczący sposób wpłynąć na ocenę solidności finansowej instytucji lub instytucji finansowej w innym państwie członkowskim.

W szczególności, organy sprawujące nadzór skonsolidowany nad unijnymi dominującymi instytucjami i instytucjami kontrolowanymi przez unijne dominujące finansowe spółki holdingowe lub unijne dominujące finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej przekazują wszystkie istotne informacje właściwym organom w innych państwach członkowskich, które to organy sprawują nadzór nad jednostkami zależnymi tych jednostek dominujących. Przy określaniu zakresu istotnych informacji brane jest pod uwagę znaczenie tych jednostek zależnych w systemie finansowym danych państw członkowskich.

Istotne informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, obejmują w szczególności:

a) określenie struktury prawnej grupy oraz jej struktury zarządzania, w tym struktury organizacyjnej, w odniesieniu do wszystkich podmiotów objętych regulacją, podmiotów nieobjętych regulacją, jednostek zależnych nieobjętych regulacją i istotnych oddziałów należących do grupy, jednostek dominujących, zgodnie z art. 14 ust. 3, art. 74 ust. 1 i art. 109 ust. 2, oraz określenie właściwych organów dla podmiotów objętych regulacją wchodzących w skład danej grupy;

b) procedury gromadzenia informacji od instytucji wchodzących w skład danej grupy oraz weryfikacji tych informacji;

c) niekorzystny rozwój sytuacji w instytucjach lub w innych jednostkach wchodzących w skład grupy, mogący mieć poważny wpływ na te instytucje;

d) poważne sankcje i środki wyjątkowe podjęte przez właściwe organy zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, w tym nałożenie szczególnego wymogu w zakresie funduszy własnych zgodnie z art. 104 oraz nałożenie ewentualnych ograniczeń w stosowaniu zaawansowanej metody pomiaru do obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych zgodnie z art. 312 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

2. Właściwe organy mogą powiadamiać EUNB o wszelkich sytuacjach, w których:

a) właściwy organ nie przekazał niezbędnych informacji;

b) wniosek o współpracę, w szczególności dotyczący wymiany istotnych informacji, został odrzucony lub nie podjęto w jego sprawie żadnych działań w odpowiednim terminie.

Nie naruszając przepisów art. 258 TFUE, EUNB może podjąć działania zgodnie z uprawnieniami przyznanymi mu na mocy art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

EUNB może –z własnej inicjatywy zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi tego rozporządzenia – podjąć również działania mające na celu umożliwienie właściwym organom opracowania spójnych praktyk w zakresie współpracy.

3. Właściwe organy odpowiedzialne za nadzór nad instytucjami kontrolowanymi przez unijną dominującą instytucję kontaktują się w miarę możliwości z organem sprawującym nadzór skonsolidowany, gdy potrzebują informacji w zakresie wdrażania podejść i metod określonych w niniejszej dyrektywie i rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, które to informacje mogą być już dostępne organowi sprawującemu nadzór skonsolidowany.

4. Właściwe organy, których to dotyczy, przed podjęciem decyzji konsultują się ze sobą w odniesieniu do następujących kwestii, w przypadkach gdy decyzje te mają znaczenie w kontekście zadań nadzorczych wykonywanych przez inne właściwe organy:

a) wymagające zatwierdzenia lub zezwolenia ze strony właściwych organów zmiany w składzie akcjonariatu, w strukturze organizacyjnej lub strukturze zarządzania instytucji kredytowych wchodzących w skład danej grupy; oraz

b) poważne sankcje lub nadzwyczajne środki przedsięwzięte przez właściwe organy, w tym nałożenie szczególnego wymogu w zakresie funduszy własnych zgodnie z art. 104 oraz nałożenie ewentualnych ograniczeń w stosowaniu zaawansowanej metody pomiaru do obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych zgodnie z art. 312 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Do celów lit. b) zawsze przeprowadza się konsultacje z organem sprawującym nadzór skonsolidowany.

Właściwy organ może jednak podjąć decyzję o niekonsultowaniu się z innymi właściwymi organami w przypadkach pilnych lub jeśli taka konsultacja mogłaby zagrozić skuteczności jego decyzji. W takich przypadkach właściwy organ bezzwłocznie informuje inne właściwe organy po podjęciu decyzji.

5. Właściwe organy, jednostki analityki finansowej i organy, na których spoczywa publiczny obowiązek nadzorowania podmiotów zobowiązanych wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 1) i 2) dyrektywy (UE) 2015/849 pod kątem zgodności z tą dyrektywą, ściśle współpracują ze sobą w ramach ich odnośnych kompetencji i przekazują sobie nawzajem informacje istotne z punktu widzenia ich odnośnych zadań na mocy niniejszej dyrektywy, rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz dyrektywy (UE) 2015/849, pod warunkiem że taka współpraca i wymiana informacji nie naruszają toczącego się śledztwa, dochodzenia lub postępowania zgodnie z prawem karnym lub administracyjnym państwa członkowskiego, w którym znajdują się są właściwy organ, jednostka analityki finansowej lub organ, na którym spoczywa publiczny obowiązek nadzorowania podmiotów zobowiązanych wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 1) i 2) dyrektywy (UE) 2015/849.

EUNB może – z własnej inicjatywy zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 – podjąć działania wspierające właściwe organy w przypadku braku porozumienia w sprawie koordynacji działań nadzorczych na mocy niniejszego artykułu.

6. Do dnia 1 stycznia 2020 r. EUNB wyda wytyczne, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, określające sposób współpracy i wymiany informacji między organami, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do grup transgranicznych i w kontekście identyfikowania przypadków poważnych naruszeń przepisów dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy.

Artykuł 118

Weryfikacja informacji dotyczących jednostek w innych państwach członkowskich

Jeżeli podczas stosowania niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013 właściwe organy danego państwa członkowskiego chcą w konkretnych przypadkach sprawdzić informacje dotyczące instytucji, finansowej spółki holdingowej, finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, instytucji finansowej, przedsiębiorstwa usług pomocniczych, holdingu mieszanego, jednostki zależnej, o której mowa w art. 125 lub jednostki zależnej określonej, o której mowa w art. 119 ust. 3, mających siedzibę w innym państwie członkowskim, o przeprowadzenie takiej weryfikacji zwracają się do właściwych organów tego innego państwa członkowskiego. Organy otrzymujące taki wniosek podejmują w jego sprawie działania w ramach swoich kompetencji, przeprowadzając weryfikację we własnym zakresie lub umożliwiając jej przeprowadzenie przez organy składające wniosek, bądź też umożliwiając jej przeprowadzenie przez audytora lub eksperta. Właściwy organ składający wniosek może, jeżeli wyraża taką wolę, uczestniczyć w weryfikacji, jeżeli on sam nie przeprowadza weryfikacji.

Sekcja II

Finansowe spółki holdingowe, finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej oraz holdingi mieszane

Artykuł 119

Objęcie spółek holdingowych nadzorem skonsolidowanym

1. Z zastrzeżeniem art. 21a, państwa członkowskie przyjmują wszelkie niezbędne środki w celu objęcia finansowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej nadzorem skonsolidowanym.

2. W przypadku gdy jednostka zależna będąca instytucją nie jest objęta nadzorem skonsolidowanym na mocy jednego z przypadków określonych w art. 19 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, właściwe organy państwa członkowskiego, w którym ta jednostka zależna ma siedzibę, mogą zwrócić się do jednostki dominującej o informacje, które mogą ułatwić im nadzór nad tą jednostką zależną.

3. Państwa członkowskie umożliwiają swoim właściwym organom odpowiedzialnym za sprawowanie nadzoru skonsolidowanego zwrócenie się o informacje, o których mowa w art. 122, do jednostek zależnych instytucji, finansowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, które nie są objęte zakresem nadzoru skonsolidowanego. W takim przypadku stosuje się procedury przekazywania i weryfikowania tych informacji określone we wspomnianym artykule.

Artykuł 120

Nadzór nad finansowymi spółkami holdingowymi o działalności mieszanej

1. W przypadku gdy finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej podlega równoważnym przepisom na mocy niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2002/87/WE, w szczególności w odniesieniu do nadzoru opartego na ryzyku, organ sprawujący nadzór skonsolidowany może, po skonsultowaniu się z pozostałymi właściwymi organami odpowiedzialnymi za nadzór nad jednostkami zależnymi, stosować do tej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej jedynie dyrektywę 2002/87/WE.

2. W przypadku gdy finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej podlega równoważnym przepisom na mocy niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2009/138/WE, w szczególności w odniesieniu do nadzoru opartego na ryzyku, organ sprawujący nadzór skonsolidowany może, w porozumieniu z organem sprawującym nadzór nad grupą w sektorze ubezpieczeń, stosować do tej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej jedynie te przepisy tej dyrektywy, które dotyczą najważniejszego sektora finansowego zdefiniowanego w art. 3 ust. 2 dyrektywy 2002/87/WE.

3. Organ sprawujący nadzór skonsolidowany informuje EUNB i EUNUiPPE ustanowiony rozporządzeniem (UE) nr 1094/2010 o decyzjach podjętych na mocy ust. 1 i 2.

4. EUNB, EUNUiPPE i EUNGiPW w ramach wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 54 rozporządzeń (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 1094/2010 i (UE) nr 1095/2010 opracowują wytyczne mające na celu zapewnienie zbieżności praktyk nadzorczych oraz w ciągu trzech lat od przyjęcia tych wytycznych opracowują w tym samym celu projekt regulacyjnych standardów technicznych.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzeń (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 1094/2010 i (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 121

Kwalifikacje członków organu zarządzającego

Państwa członkowskie wymagają, aby członkowie organu zarządzającego finansowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, niebędących spółkami, które uzyskały zatwierdzenie zgodnie z art. 21a ust. 1, cieszyli się wystarczająco dobrą opinią i posiadali wystarczającą wiedzę, umiejętności i doświadczenie – o których mowa w art. 91 ust. 1 – do wykonywania tych obowiązków, biorąc pod uwagę szczególną rolę finansowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej. Finansowe spółki holdingowe lub finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej ponoszą główną odpowiedzialność za zapewnienie odpowiedniości członków ich organów zarządzających.

Artykuł 122

Wnioski o informacje oraz kontrole

1. Do czasu dalszej koordynacji metod konsolidacji państwa członkowskie zapewniają, by w przypadku gdy jednostka dominująca co najmniej jednej instytucji jest holdingiem mieszanym, właściwe organy odpowiedzialne za udzielenie zezwolenia tym instytucjom i nadzór nad nimi wymagały od nich – zwracając się do holdingu mieszanego i jej jednostek zależnych, bezpośrednio lub za pośrednictwem jednostek zależnych będących instytucjami – przedstawienia wszelkich informacji istotnych dla sprawowania nadzoru nad tymi jednostkami zależnymi.

2. Państwa członkowskie zapewniają, by ich właściwe organy miały możliwość przeprowadzania kontroli na miejscu w celu zweryfikowania informacji otrzymanych od holdingów mieszanych i od ich jednostek zależnych lub możliwość zlecania takich kontroli inspektorom zewnętrznym. Jeżeli holding mieszany lub jedna z jego jednostek zależnych jest zakładem ubezpieczeń, można również zastosować procedurę określoną w art. 125. Jeżeli holding mieszany lub jedna z jego jednostek zależnych mają siedzibę w państwie członkowskim innym niż to, w którym ma siedzibę jednostka zależna będąca instytucją, kontrole na miejscu dotyczącą informacji przeprowadza się zgodnie z procedurą określoną w art. 118.

Artykuł 123

Nadzór

1. Nie naruszając przepisów części czwartej rozporządzenia (UE) nr 575/2013, państwa członkowskie zapewniają, by – w przypadku gdy jednostka dominująca jednej lub większej liczby instytucji jest holdingiem mieszanym – właściwe organy odpowiedzialne za nadzór nad tymi instytucjami sprawowały ogólny nadzór nad transakcjami dokonywanymi między instytucją a holdingiem mieszanym oraz jej jednostkami zależnymi.

2. Właściwe organy wymagają od instytucji wprowadzenia odpowiednich procedur zarządzania ryzykiem oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej, w tym należytych procedur sprawozdawczych i księgowych w celu odpowiedniego identyfikowania, pomiaru, monitorowania i kontrolowania transakcji dokonywanych z ich dominującym holdingiem mieszanym i jego jednostkami zależnymi. Właściwe organy wymagają od instytucji zgłaszania każdej istotnej transakcji z tymi podmiotami, innej niż transakcja, o której mowa w art. 394 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Te procedury oraz istotne transakcje podlegają kontroli właściwych organów.

Artykuł 124

Wymiana informacji

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby nie istniały żadne przeszkody prawne uniemożliwiające wymianę jakichkolwiek informacji, które byłyby istotne do celów sprawowania nadzoru zgodnie z art. 110 i rozdziałem 3, mającą miejsce między przedsiębiorstwami objętymi zakresem nadzoru skonsolidowanego, holdingami mieszanymi i ich jednostkami zależnymi lub jednostkami zależnymi, o których mowa w art. 119 ust. 3.

2. W przypadku gdy jednostka dominująca i którakolwiek z jej jednostek zależnych będących instytucjami mają siedziby w różnych państwach członkowskich, właściwe organy poszczególnych państw członkowskich przekazują sobie wszystkie istotne informacje umożliwiające lub ułatwiające sprawowanie nadzoru skonsolidowanego.

W przypadku gdy właściwe organy państwa członkowskiego, w którym siedzibę ma jednostka dominująca, same nie sprawują nadzoru skonsolidowanego na podstawie art. 111, mogą one zostać poproszone przez właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie takiego nadzoru o wystąpienie do jednostki dominującej o wszelkie informacje, które byłyby istotne do celów sprawowania nadzoru skonsolidowanego oraz przekazanie ich tym organom.

3. Państwa członkowskie upoważniają swoje właściwe organy do wymiany informacji określonych w ust. 2, przy założeniu że w przypadku finansowych spółek holdingowych, finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, instytucji finansowych lub przedsiębiorstw usług pomocniczych, gromadzenie lub posiadanie informacji nie oznacza, że od właściwych organów wymaga się pełnienia roli nadzorczej w stosunku do tych instytucji lub przedsiębiorstw na zasadzie jednostkowej.

Podobnie państwa członkowskie upoważniają swoje właściwe organy do wymiany informacji określonych w art. 122, przy założeniu że gromadzenie lub posiadanie informacji nie oznacza, że właściwe organy odgrywają rolę nadzorczą w stosunku do holdingu mieszanego i tych z jego jednostek zależnych, które nie są instytucjami kredytowymi, lub w stosunku do jednostek zależnych, o których mowa w art. 119 ust. 3.

Artykuł 125

Współpraca

1. W przypadku gdy instytucja, finansowa spółka holdingowa, finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej lub holding mieszany kontrolują co najmniej jedną jednostkę zależną będącą zakładem ubezpieczeń lub innym przedsiębiorstwem świadczącym usługi inwestycyjne objęte wymogiem uzyskania zezwolenia, właściwe organy oraz organy, którym powierzono publiczne zadanie nadzorowania zakładów ubezpieczeń lub takich innych przedsiębiorstw świadczących usługi inwestycyjne, ściśle ze sobą współpracują. Bez uszczerbku dla ich odpowiednich obowiązków, organy te przekazują sobie informacje mogące uprościć ich zadania i umożliwić nadzór nad działalnością i ogólną sytuacją finansową nadzorowanych przez nie przedsiębiorstw.

W przypadku gdy organ sprawujący nadzór skonsolidowany na podstawie art. 111 niniejszej dyrektywy nad grupą z dominującą finansową spółką holdingową o działalności mieszanej jest innym organem niż koordynator określony zgodnie z art. 10 dyrektywy 2002/87/WE, organ sprawujący nadzór skonsolidowany i koordynator współpracują ze sobą do celów stosowania niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013 na zasadzie skonsolidowanej. W celu ułatwienia i zapewnienia skutecznej współpracy organ sprawujący nadzór skonsolidowany oraz koordynator dysponują pisemnymi uzgodnieniami dotyczącymi koordynacji i współpracy.

2. Informacje uzyskane w ramach nadzoru skonsolidowanego, w szczególności wszelka wymiana informacji między właściwymi organami przewidziana w niniejszej dyrektywie, podlegają wymogom zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej, co najmniej równoważnym wymogom, o których mowa w art. 53 ust. 1 niniejszej dyrektywy w odniesieniu do instytucji kredytowych lub na mocy art. 15 dyrektywy (UE) 2019/2034.

3. Właściwe organy odpowiedzialne za nadzór skonsolidowany sporządzają wykazy finansowych spółek holdingowych lub finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, o których mowa w art. 11 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Wykazy te są przekazywane właściwym organom pozostałych państw członkowskich, a także EUNB i Komisji.

Artykuł 126

Sankcje

Zgodnie z rozdziałem 1 sekcja IV niniejszego tytułu, państwa członkowskie zapewniają możliwość nakładania sankcji administracyjnych lub podejmowania innych środków administracyjnych mających na celu usunięcie stwierdzonych naruszeń przepisów lub przyczyn takich naruszeń w stosunku do finansowych spółek holdingowych, finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej i holdingów mieszanych lub osób faktycznie nimi zarządzających, które naruszają przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne przyjęte w celu transponowania przepisów niniejszego rozdziału.

Artykuł 127

Ocena równoważności nadzoru skonsolidowanego w państwach trzecich

1. W przypadku gdy instytucja, której jednostka dominująca jest instytucją lub finansową spółką holdingową, lub finansową spółką holdingową o działalności mieszanej, której siedziba zarządu znajduje się w państwie trzecim, nie podlega nadzorowi skonsolidowanemu na mocy art. 111, właściwe organy dokonują oceny, czy instytucja podlega nadzorowi skonsolidowanemu sprawowanemu przez organ nadzoru państwa trzeciego, równoważnemu nadzorowi podlegającemu zasadom ustanowionym w niniejszej dyrektywie i wymogom części pierwszej tytuł II rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Oceny dokonuje – na wniosek jednostki dominującej lub jakiegokolwiek podmiotu objętego regulacją posiadającego zezwolenie na prowadzenie działalności w Unii, lub z własnej inicjatywy – właściwy organ, który odpowiadałby za nadzór skonsolidowany, gdyby zastosowanie miał ust. 3. Ten właściwy organ konsultuje się z pozostałymi właściwymi organami, których to dotyczy.

2. Komisja może zwrócić się do Europejskiego Komitetu Bankowego o wydanie ogólnych wytycznych dotyczących tego, czy zasady dotyczące nadzoru skonsolidowanego stosowane przez organy nadzoru państw trzecich umożliwiają osiągnięcie celów nadzoru skonsolidowanego, określonych w niniejszym rozdziale, w odniesieniu do instytucji, których jednostka dominująca posiada siedzibę zarządu w państwie trzecim. Europejski Komitet Bankowy poddaje wszelkie takie wytyczne przeglądowi oraz uwzględnia wszelkie zmiany wprowadzone w zasadach dotyczących nadzoru skonsolidowanego stosowanych przez takie właściwe organy. EUNB pomaga Komisji i Europejskiemu Komitetowi Bankowemu w wypełnianiu tych zadań, w tym w ocenie, czy tego rodzaju wytyczne powinny zostać zaktualizowane.

Właściwy organ dokonujący oceny, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy, uwzględnia wszelkie takie wytyczne. Do tego celu przed podjęciem decyzji właściwy organ konsultuje się z EUNB.

3. W braku takiego równoważnego nadzoru państwa członkowskie stosują do danej instytucji odpowiednio niniejszą dyrektywę i rozporządzenie (UE) nr 575/2013 lub umożliwiają swoim właściwym organom stosowanie innych odpowiednich technik nadzoru, które pozwalają osiągnąć cele nadzoru skonsolidowanego nad instytucjami.

Stosowane techniki nadzoru uzgadnia, po konsultacji z pozostałymi zainteresowanymi właściwymi organami, właściwy organ, który odpowiadałby za nadzór skonsolidowany,

Właściwe organy mogą w szczególności wymagać utworzenia finansowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, której siedziba zarządu znajduje się w Unii, oraz zastosować przepisy w sprawie nadzoru skonsolidowanego do skonsolidowanej pozycji tej finansowej spółki holdingowej lub do skonsolidowanej pozycji tej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej.

Techniki nadzoru mają za zadanie osiągnąć cele skonsolidowanego nadzoru określone w niniejszym rozdziale; pozostałe zaangażowane właściwe organy, EUNB i Komisja są powiadamiane o tych technikach.

ROZDZIAŁ 4

Bufory kapitałowe

Sekcja I

Bufory

Artykuł 128

Definicje

Na użytek niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

1) „bufor zabezpieczający” oznacza fundusze własne, do których utrzymywania jest zobowiązana instytucja zgodnie z art. 129;

2) „specyficzny dla instytucji bufor antycykliczny” oznacza fundusze własne, do których utrzymywania instytucja jest zobowiązana zgodnie z art. 130;

3) „bufor globalnych instytucji o znaczeniu systemowym” oznacza fundusze własne, utrzymywania których wymaga art. 131 ust. 4;

4) „bufor innych instytucji o znaczeniu systemowym” oznacza fundusze własne, utrzymywania których wymaga art. 131 ust. 5;

5) „bufor ryzyka systemowego” oznacza fundusze własne, do utrzymywania których instytucja jest lub może być zobowiązana zgodnie z art. 133;

6) „wymóg połączonego bufora” oznacza łączny kapitał podstawowy Tier I, który jest wymagany do pokrycia wymaganego bufora zabezpieczającego, powiększony o następujące elementy, stosownie do przypadku:

a) specyficzny dla instytucji bufor antycykliczny;

b) bufor globalnych instytucji o znaczeniu systemowym;

c) bufor innych instytucji o znaczeniu systemowym;

d) bufor ryzyka systemowego;

7) „wskaźnik bufora antycyklicznego” oznacza wskaźnik, który instytucje muszą stosować przy obliczaniu specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego i który jest ustalany zgodnie z art. 136 i art. 137 lub przez odpowiedni organ państwa trzeciego w zależności od przypadku;

8) „instytucja działająca na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie” oznacza instytucję, która uzyskała zezwolenie w państwie członkowskim, w którym za wyznaczenie wskaźnika bufora antycyklicznego odpowiedzialny jest konkretny wyznaczony organ;

9) „wartość odniesienia dotycząca bufora” oznacza wartość odniesienia dla bufora obliczaną zgodnie art. 135 ust. 1.

Instytucje nie wykorzystują kapitału podstawowego Tier I, który jest utrzymywany w celu spełnienia wymogu połączonego bufora, o którym mowa w akapicie pierwszym pkt 6 niniejszego artykułu, aby spełnić którekolwiek z wymogów określonych w art. 92 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wymogów w zakresie dodatkowych funduszy własnych na podstawie art. 104a niniejszej dyrektywy w celu uwzględnienia innych rodzajów ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni oraz wytycznych przekazanych zgodnie z art. 104b ust. 3 niniejszej dyrektywy w celu uwzględnienia innych rodzajów ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni.

Instytucje nie wykorzystują kapitału podstawowego Tier I, który jest utrzymywany w celu spełnienia jednego z elementów wymogu połączonego bufora, aby spełnić inne mające zastosowanie elementy wymogu połączonego bufora.

Instytucje nie wykorzystują kapitału podstawowego Tier I, który jest utrzymywany w celu spełnienia wymogu połączonego bufora, o którym mowa w akapicie pierwszym pkt 6 niniejszego artykułu, aby spełnić oparte na ryzyku składniki wymogów określonych w art. 92a i 92b rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w art. 45c i 45d dyrektywy 2014/59/UE.

Artykuł 129

Wymóg dotyczący utrzymywania bufora zabezpieczającego

1. Oprócz kapitału podstawowego Tier I utrzymywanego w celu spełnienia któregokolwiek z wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, państwa członkowskie zobowiązują instytucje do utrzymywania bufora zabezpieczającego z kapitału podstawowego Tier I na poziomie 2,5 % ich łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 tego rozporządzenia na zasadzie indywidualnej i skonsolidowanej, stosownie do przypadku zgodnie z częścią pierwszą tytuł II tego rozporządzenia.

2. (uchylony)

3. (uchylony)

4. (uchylony)

5. W przypadku gdy instytucja nie spełnia całkowicie wymogu określonego w ust. 1 niniejszego artykułu, podlega ograniczeniom dotyczącym wypłat zysków określonym w art. 141 ust. 2 i 3.

Artykuł 130

Wymóg utrzymania specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego

1. Państwa członkowskie zobowiązują instytucje do utrzymywania specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego na poziomie ich łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 pomnożonej przez średnią ważoną wskaźników bufora antycyklicznego obliczaną zgodnie z art. 140 niniejszej dyrektywy, na zasadzie indywidualnej i skonsolidowanej, stosownie do przypadku zgodnie z częścią pierwszą tytuł II tego rozporządzenia. Bufor ten składa się z kapitału podstawowego Tier I.

2. (uchylony)

3. (uchylony)

4. (uchylony)

5. W przypadku gdy instytucja nie spełnia całkowicie wymogu określonego w ust. 1 niniejszego artykułu, podlega ograniczeniom dotyczącym wypłat zysków określonym w art. 141 ust. 2 i 3.

Artykuł 131

Globalne i inne instytucje o znaczeniu systemowym

1. Państwa członkowskie wyznaczają organ, który ma być odpowiedzialny za określanie, na zasadzie skonsolidowanej, globalnych instytucji o znaczeniu systemowym i, na zasadzie indywidualnej, subskonsolidowanej lub skonsolidowanej, stosownie do przypadku, innych instytucji o znaczeniu systemowym, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na obszarze ich jurysdykcji. Organem tym jest właściwy organ lub wyznaczony organ. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć więcej niż jeden organ.

Globalną instytucją o znaczeniu systemowym jest:

a) grupa, na której czele stoi unijna instytucja dominująca, unijna dominująca finansowa spółka holdingowa lub unijna dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej; lub

b) instytucja, która nie jest jednostką zależną unijnej instytucji dominującej, unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej.

Inną instytucją o znaczeniu systemowym może być instytucja albo grupa, na której czele stoi unijna instytucja dominująca, unijna dominująca finansowa spółka holdingowa, unijna dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, instytucja dominująca z państwa członkowskiego, dominująca finansowa spółka holdingowa z państwa członkowskiego lub dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej z państwa członkowskiego.

2. Metoda określania globalnych instytucji o znaczeniu systemowym oparta jest na następujących kategoriach:

a) wielkość grupy;

b) wzajemne powiązania danej grupy z systemem finansowym;

c) zastępowalność usług lub infrastruktury finansowej zapewnianych przez daną grupę;

d) złożoność grupy;

e) transgraniczna działalność grupy, w tym transgraniczna działalność między państwami członkowskimi oraz między państwem członkowskim a państwem trzecim.

Każda kategoria otrzymuje równą wagę i składa się z wymiernych wskaźników.

Rezultatem zastosowania metody jest ogólny wynik dla każdego ocenianego podmiotu, o którym mowa w ust. 1, który pozwala na określenie i zakwalifikowanie globalnych instytucji o znaczeniu systemowym do podkategorii zgodnie z opisem w ust. 9.

2a. Podstawą dodatkowej metody określania globalnych instytucji o znaczeniu systemowym są następujące kategorie:

a) kategorie, o których mowa w ust. 2 lit. a)–d) niniejszego artykułu;

b) transgraniczna działalność grupy, z wyłączeniem transgranicznej działalności między uczestniczącymi państwami członkowskimi, o których mowa w art. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 (⁵⁶).

Każda kategoria otrzymuje równą wagę i składa się z wymiernych wskaźników. W odniesieniu do kategorii, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) niniejszego ustępu, wskaźniki są takie same, jak analogiczne wskaźniki określone zgodnie z ust. 2.

Rezultatem zastosowania dodatkowej metody określania jest dodatkowy łączny wynik dla każdego ocenianego podmiotu, o którym mowa w ust. 1, na podstawie którego to wyniku właściwe lub wyznaczone organy mogą podjąć jedno z działań, o których mowa w ust. 10 lit. c).

3. Inne instytucje o znaczeniu systemowym są określane zgodnie z ust. 1. Znaczenie systemowe oceniane jest na podstawie co najmniej jednego z następujących kryteriów:

a) wielkość;

b) znaczenie dla gospodarki Unii lub danego państwa członkowskiego;

c) znaczenie działalności transgranicznej;

d) wzajemne powiązania danej instytucji lub grupy z systemem finansowym.

EUNB, w porozumieniu z ERRS, wyda do dnia 1 stycznia 2015 r., zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, wytyczne dotyczące kryteriów określania warunków stosowania niniejszego ustępu w odniesieniu do oceny innych instytucji o znaczeniu systemowym. Wytyczne te mają uwzględniać międzynarodowe ramy dotyczące krajowych instytucji o znaczeniu systemowym, a także specyfikę unijną i krajową.

Po przeprowadzeniu konsultacji z ERRS, EUNB przedstawi Komisji do dnia 31 grudnia 2020 r. sprawozdanie na temat właściwej metodyki do celów opracowania i kalibracji wskaźników bufora innej instytucji o znaczeniu systemowym.

4. Każda globalna instytucja o znaczeniu systemowym utrzymuje, na zasadzie skonsolidowanej, bufor globalnej instytucji o znaczeniu systemowym odpowiadający podkategorii, do której zakwalifikowano daną globalną instytucję o znaczeniu systemowym. Bufor ten składa się z kapitału podstawowego Tier I i ma względem niego charakter uzupełniający.

5. Właściwy organ lub wyznaczony organ mogą na każdą inną instytucję o znaczeniu systemowym nałożyć, na zasadzie skonsolidowanej, subskonsolidowanej lub indywidualnej, stosownie do przypadku, wymóg utrzymywania bufora innej instytucji o znaczeniu systemowym w wysokości do 3 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, przy uwzględnieniu kryteriów określania innych instytucji o znaczeniu systemowym. Bufor ten składa się z kapitału podstawowego Tier I.

5a. Z zastrzeżeniem zezwolenia ze strony Komisji, o którym mowa w akapicie trzecim niniejszego ustępu, właściwy organ lub wyznaczony organ mogą na każdą inną instytucję o znaczeniu systemowym nałożyć, na zasadzie skonsolidowanej, subskonsolidowanej lub indywidualnej, stosownie do przypadku, wymóg utrzymywania bufora innej instytucji o znaczeniu systemowym w wysokości przekraczającej 3 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Bufor ten składa się z kapitału podstawowego Tier I.

W terminie sześciu tygodni od otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 7 niniejszego artykułu, ERRS przedstawia Komisji opinię na temat tego, czy dany bufor innej instytucji o znaczeniu systemowym uznany został za właściwy. EUNB może również przedstawić Komisji opinię na temat bufora zgodnie z art. 16a ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

W terminie trzech miesięcy od przekazania Komisji przez ERRS powiadomienia, o którym mowa w ust. 7, Komisja, uwzględniając, w stosownych przypadkach, opinie ERRS i EUNB, jeżeli jest przekonana, że bufor innej instytucji o znaczeniu systemowym nie pociąga za sobą nieproporcjonalnych niekorzystnych skutków dla całości lub części systemu finansowego innych państw członkowskich lub Unii jako całości, które stanowią lub stwarzają przeszkodę dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego, przyjmuje akt zezwalający właściwemu organowi lub wyznaczonemu organowi na przyjęcie proponowanego środka.

6. Nakładając bufor ryzyka innej instytucji o znaczeniu systemowym, właściwy organ lub wyznaczony organ przestrzegają następujących zasad:

a) bufor ryzyka innej instytucji o znaczeniu systemowym nie może pociągać za sobą nieproporcjonalnych niekorzystnych skutków dla całości lub części systemu finansowego innych państw członkowskich lub Unii jako całości, stanowiąc lub stwarzając przeszkodę dla funkcjonowania rynku wewnętrznego;

b) bufor ryzyka innej instytucji o znaczeniu systemowym musi być poddawany przeglądowi przez właściwy organ lub wyznaczony organ co najmniej raz do roku;

c) w przypadku gdy inna instytucja o znaczeniu systemowym zostaje związana minimalnym progiem kapitałowym, jej właściwy organ lub wyznaczony organ dokonuje – nie później niż do daty corocznego przeglądu, o którym mowa w lit. b) – przeglądu wymogu danej instytucji w zakresie bufora innych instytucji o znaczeniu systemowym w celu zapewnienia, aby jego kalibracja pozostała odpowiednia.

7. Przed ustaleniem lub modyfikacją bufora ryzyka innej instytucji o znaczeniu systemowym właściwy organ lub wyznaczony organ przekazują ERRS powiadomienie na miesiąc przed publikacją decyzji, o której mowa w ust. 5, i na trzy miesiące przed publikacją decyzji właściwego organu lub wyznaczonego organu, o której mowa w ust. 5a. ERRS niezwłocznie przekazuje takie powiadomienia Komisji, EUNB oraz właściwym i wyznaczonym organom zainteresowanych państw członkowskich. Powiadomienia takie szczegółowo określają następujące elementy:

a) uzasadnienie, dlaczego uznaje się, że bufor ryzyka innej instytucji o znaczeniu systemowym może być skuteczny i proporcjonalny do celu ograniczenia ryzyka;

b) ocenę prawdopodobnego pozytywnego lub negatywnego wpływu bufora ryzyka innej instytucji o znaczeniu systemowym na rynek wewnętrzny w oparciu o informacje, które są dostępne państwu członkowskiemu;

c) wskaźnik bufora ryzyka innej instytucji o znaczeniu systemowym, który państwo członkowskie chce określić.

8. Bez uszczerbku dla art. 133 i ust. 5 niniejszego artykułu, w przypadku gdy inna instytucja o znaczeniu systemowym jest jednostką zależną globalnej instytucji o znaczeniu systemowym albo innej instytucji o znaczeniu systemowym będącej instytucją lub grupą, na której czele stoi unijna instytucja dominująca, i podlega buforowi innej instytucji o znaczeniu systemowym na zasadzie skonsolidowanej, wówczas bufor, który ma zastosowanie na zasadzie indywidualnej lub subskonsolidowanej w odniesieniu do tej innej instytucji o znaczeniu systemowym, nie przekracza niższej z następujących wartości:

a) sumy wyższego z następujących wskaźników: bufora globalnej instytucji o znaczeniu systemowym lub bufora innej instytucji o znaczeniu systemowym mającego zastosowanie wobec grupy na zasadzie skonsolidowanej oraz 1 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013; oraz

b) 3 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub wskaźnika, jaki Komisja dopuściła do stosowania wobec grupy na zasadzie skonsolidowanej zgodnie z ust. 5a niniejszego artykułu.

9. Globalne instytucje o znaczeniu systemowym są podzielone na co najmniej pięć podkategorii. Najniższa granica i granice pomiędzy poszczególnymi podkategoriami ustalane są za pomocą wyników uzyskiwanych przy zastosowaniu metody określania, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu. Graniczne wyniki między sąsiednimi podkategoriami są wyraźnie określone i zgodne z zasadą występowania stałego liniowego wzrostu znaczenia systemowego, w związku z czym między poszczególnymi podkategoriami występuje liniowy wzrost wymogu dotyczącego dodatkowego kapitału podstawowego Tier I, z wyjątkiem podkategorii piątej i wszelkich dodanych wyższych podkategorii. Do celów niniejszego ustępu znaczenie systemowe oznacza wpływ, jaki trudności, z którymi borykają się globalne instytucje o znaczeniu systemowym, mogą mieć na globalny rynek finansowy. Najniższej podkategorii przypisuje się bufor globalnej instytucji o znaczeniu systemowym na poziomie 1 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a bufor przypisany każdej podkategorii wzrasta o stopień wynoszący co najmniej 0,5 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 tego rozporządzenia.

10. Bez uszczerbku dla ust. 1 i 9 oraz wykorzystując podkategorie i graniczne wyniki, o których mowa w ust. 9, właściwy organ lub wyznaczony organ mogą, kierując się należytym osądem nadzorczym:

a) przenieść globalną instytucję o znaczeniu systemowym z niższej do wyższej podkategorii;

b) zakwalifikować podmiot, o którym mowa w ust. 1, posiadający łączny wynik, o którym mowa w ust. 2, niższy od granicznego wyniku najniższej podkategorii, do tej podkategorii lub do wyższej podkategorii, kwalifikując go tym samym jako globalną instytucję o znaczeniu systemowym;

c) uwzględniając jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, na podstawie dodatkowego łącznego wyniku, o którym mowa w ust. 2a, przenieść globalną instytucję o znaczeniu systemowym z wyższej do niższej podkategorii.

11. (uchylony)

12. Właściwy organ lub wyznaczony organ powiadamiają ERRS o nazwach globalnych instytucji o znaczeniu systemowym oraz innych instytucji o znaczeniu systemowym, a także o odpowiedniej podkategorii, do której zakwalifikowano poszczególne globalne instytucje o znaczeniu systemowym. W powiadomieniu muszą być podane wszystkie powody, dla których kierowano się osądem nadzorczym lub dla których tego nie uczyniono, zgodnie z ust. 10 lit. a), b) i c). ERRS niezwłocznie przekazuje takie powiadomienia Komisji i EUNB i podaje nazwy instytucji do wiadomości publicznej. Właściwe organy lub wyznaczone organy podają do wiadomości publicznej podkategorię, do której zakwalifikowano poszczególne globalne instytucje o znaczeniu systemowym.

Właściwy organ lub wyznaczony organ przeprowadzają co roku przegląd określenia globalnych instytucji o znaczeniu systemowym i innych instytucji o znaczeniu systemowym oraz zakwalifikowanie globalnych instytucji o znaczeniu systemowym do odpowiednich podkategorii i przekazują wynik zainteresowanej instytucji o znaczeniu systemowym oraz ERRS, która niezwłocznie przekazuje te wyniki Komisji i EUNB. Właściwy organ lub wyznaczony organ podają zaktualizowany wykaz określonych instytucji o znaczeniu systemowym do wiadomości publicznej i podkategorie, do których zakwalifikowano poszczególne określone globalne instytucje o znaczeniu systemowym.

13. (uchylony)

14. W przypadku gdy grupa, na zasadzie skonsolidowanej, podlega zarówno buforowi globalnej instytucji o znaczeniu systemowym, jak i buforowi innej instytucji o znaczeniu systemowym, zastosowanie ma wyższy z nich.

15. W przypadku gdy instytucja podlega buforowi ryzyka systemowego ustalonemu zgodnie z art. 133, bufor ten stosuje się łącznie z buforem innej instytucji o znaczeniu systemowym lub globalnej instytucji o znaczeniu systemowym, który ma zastosowanie zgodnie z niniejszym artykułem.

W przypadku gdy suma wskaźnika bufora ryzyka systemowego obliczonego do celów art. 133 ust. 10, 11 lub 12 oraz wskaźnika bufora globalnej instytucji o znaczeniu systemowym lub wskaźnika bufora innej instytucji o znaczeniu systemowym, którym podlega ta sama instytucja, jest wyższa niż 5 %, zastosowanie ma procedura określona w ust. 5a niniejszego artykułu. Do celów niniejszego ustępu, w przypadku gdy decyzja o ustaleniu bufora ryzyka systemowego, bufora innych instytucji o znaczeniu systemowym lub bufora globalnych instytucji o znaczeniu systemowym skutkuje obniżeniem lub brakiem zmiany w stosunku do któregokolwiek z wcześniej ustalonych wskaźników, procedura określona w ust. 5a niniejszego artykułu nie ma zastosowania.

16. (uchylony)

17. (uchylony)

18. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia do celów niniejszego artykułu metodyk, według których właściwy organ lub wyznaczony organ określają instytucję lub grupę, na której czele stoi unijna dominująca instytucja, unijna dominująca finansowa spółka holdingowa lub unijna dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej jako globalną instytucję o znaczeniu systemowym, oraz w celu określenia metodyki definiowania podkategorii oraz kwalifikowania do nich globalnych instytucji o znaczeniu systemowym w oparciu o ich znaczenie systemowe, przy uwzględnieniu wszelkich standardów uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym.

EUNB przedłoży Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 30 czerwca 2014 r.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa niniejszym ustępie, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 132

(uchylony)

Artykuł 133

Wymóg utrzymywania bufora ryzyka systemowego

1. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby można było wprowadzić bufor ryzyka systemowego z kapitału podstawowego Tier I w odniesieniu do sektora finansowego lub co najmniej jednego podzbioru tego sektora, wobec wszystkich ekspozycji lub podzbioru ekspozycji zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu, aby zapobiegać występowaniu ryzyk makroostrożnościowych lub systemowych, w tym ryzyk makroostrożnościowych lub systemowych wynikających ze zmiany klimatu, nieobjętych rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 ani art. 130 i 131 niniejszej dyrektywy, to jest ryzyka zakłócenia w systemie finansowym, które może mieć poważne negatywne skutki dla systemu finansowego i gospodarki realnej w danym państwie członkowskim, i aby ograniczać takie ryzyka makroostrożnościowe lub systemowe.

2. Instytucje obliczają bufor ryzyka systemowego w następujący sposób:

gdzie:

B_SR = bufor ryzyka systemowego

r_T = wskaźnik bufora mający zastosowanie do łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko danej instytucji;

E_T = łączna kwota ekspozycji na ryzyko danej instytucji obliczona zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

i= indeks oznaczający podzbiór ekspozycji, o którym mowa w ust. 5;

r_i = wskaźnik bufora mający zastosowanie do kwoty ekspozycji na ryzyko podzbioru ekspozycji i; oraz

E_i = kwota ekspozycji na ryzyko danej instytucji w odniesieniu do podzbioru ekspozycji i obliczona zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

3. Do celów ust. 1 państwo członkowskie wyznacza organ, który ma być odpowiedzialny za ustalenie bufora ryzyka systemowego i za określenie ekspozycji i podzbiorów instytucji, do których ma on zastosowanie. Organem tym jest właściwy organ albo wyznaczony organ.

4. Do celów ust. 1 niniejszego artykułu odpowiedni właściwy organ lub wyznaczony organ, zależnie od przypadku, mogą wymagać od instytucji utrzymywania bufora ryzyka systemowego z kapitału podstawowego Tier I obliczonego zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, na zasadzie indywidualnej, skonsolidowanej lub subskonsolidowanej, stosownie do przypadku zgodnie z częścią pierwszą tytuł II rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

5. Bufor ryzyka systemowego może mieć zastosowanie do:

a) wszystkich ekspozycji znajdujących się w państwie członkowskim, które ustaliło ten bufor;

b) następujących ekspozycji sektorowych znajdujących się w państwie członkowskim, które ustaliło ten bufor:

(i) wszystkich ekspozycji detalicznych wobec osób fizycznych, które są zabezpieczone na nieruchomościach mieszkalnych;

(ii) wszystkich ekspozycji wobec osób prawnych zabezpieczonych przez hipoteki na nieruchomościach komercyjnych;

(iii) wszystkich ekspozycji wobec osób prawnych z wyłączeniem ekspozycji określonych w ppkt (ii);

(iv) wszystkich ekspozycji wobec osób fizycznych z wyłączeniem ekspozycji określonych w ppkt (i);

c) wszystkich ekspozycji znajdujących się w innych państwach członkowskich, z zastrzeżeniem ust. 12 i 15;

d) ekspozycji sektorowych, określonych w lit. b) niniejszego ustępu, znajdujących się w innych państwach członkowskich, jedynie w celu umożliwienia uznania wskaźnika bufora ustalonego przez inne państwo członkowskie zgodnie z art. 134;

e) ekspozycji znajdujących się w państwach trzecich;

f) podzbiorów dowolnej z kategorii ekspozycji wskazanych w lit. b).

6. EUNB, po konsultacji z ERRS, wyda do dnia 30 czerwca 2020 r., zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, wytyczne dotyczące stosownych podzbiorów ekspozycji, do których właściwy organ lub wyznaczony organ mogą zastosować bufor ryzyka systemowego zgodnie z ust. 5 lit. f) niniejszego artykułu.

7. Bufor ryzyka systemowego ma zastosowanie do wszystkich ekspozycji lub podzbioru ekspozycji, o którym mowa w ust. 5 niniejszego artykułu, wszystkich instytucji lub co najmniej jednego ich podzbioru, dla których to instytucji zgodnie z niniejszą dyrektywą właściwe są organy danego państwa członkowskiego, i jest on ustalany każdorazowo w drodze korekty o kolejne 0,5 punktu procentowego lub wielokrotność tej wartości. Istnieje możliwość wprowadzenia różnych wymogów dla różnych podzbiorów instytucji i ekspozycji. Bufor ryzyka systemowego nie uwzględnia rodzajów ryzyka objętych art. 130 i 131.

8. Nakładając wymóg utrzymywania bufora ryzyka systemowego, właściwy organ lub wyznaczony organ przestrzegają następujących zasad:

a) bufor ryzyka systemowego nie pociąga za sobą nieproporcjonalnych niekorzystnych skutków dla całości lub części systemu finansowego innych państw członkowskich lub Unii jako całości, stanowiąc lub stwarzając przeszkodę dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego;

b) bufor ryzyka systemowego ma być poddawany przeglądowi przez właściwy organ lub wyznaczony organ co najmniej raz na dwa lata;

c) bufor ryzyka systemowego nie może być wykorzystywany do uwzględniania żadnego z następujących elementów:

(i) ryzyk objętych art. 130 i 131 niniejszej dyrektywy;

(ii) ryzyk w pełni objętych obliczeniami określonymi w art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

d) w przypadku gdy bufor ryzyka systemowego ma zastosowanie do łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko danej instytucji, a instytucja ta zostaje związana minimalnym progiem kapitałowym, jej właściwy organ lub wyznaczony organ dokonuje – nie później niż do daty przeprowadzanego co dwa lata przeglądu, o którym mowa w lit. b) niniejszego ustępu – przeglądu wymogu danej instytucji w zakresie bufora ryzyka systemowego w celu zapewnienia, aby jego kalibracja pozostała odpowiednia.

9. Właściwy organ lub wyznaczony organ, zależnie od przypadku, przekazują ERRS powiadomienie przed publikacją decyzji, o której mowa w ust. 13. ERRS niezwłocznie przekazuje takie powiadomienia Komisji, EUNB oraz właściwym i wyznaczonym organom zainteresowanych państw członkowskich.

W przypadku gdy instytucja, do której ma zastosowanie co najmniej jeden wskaźnik bufora ryzyka systemowego, jest jednostką zależną, której jednostka dominująca ma siedzibę w innym państwie członkowskim, właściwy organ lub wyznaczony organ powiadamiają również organy tego państwa członkowskiego.

W przypadku gdy wskaźnik bufora ryzyka systemowego ma zastosowanie do ekspozycji znajdujących się w państwach trzecich, właściwy organ lub wyznaczony organ, stosownie do przypadku, powiadamiają także ERRS. ERRS przekazuje niezwłocznie takie powiadomienia organom nadzoru tych państw trzecich.

Powiadomienia takie szczegółowo określają następujące elementy:

a) ryzyko makroostrożnościowe lub ryzyko systemowe w danym państwie członkowskim;

b) powody, dla których rozmiar ryzyka makroostrożnościowego lub ryzyka systemowego zagraża stabilności systemu finansowego na szczeblu krajowym, uzasadniając wskaźnik bufora ryzyka systemowego:

c) uzasadnienie, dlaczego uznaje się, że bufor ryzyka systemowego może być skuteczny i proporcjonalny do celów ograniczenia ryzyka;

d) ocena prawdopodobnego pozytywnego lub negatywnego wpływu bufora ryzyka systemowego na rynek wewnętrzny w oparciu o informacje, które są dostępne państwu członkowskiemu;

e) wskaźnik lub wskaźniki bufora ryzyka systemowego, których właściwy organ lub wyznaczony organ, zależnie od przypadku, zamierza wymagać, oraz ekspozycje, do których takie wskaźniki mają zastosowanie, oraz instytucje podlegające takim wskaźnikom;

f) w przypadku gdy wskaźnik bufora ryzyka systemowego ma zastosowanie do wszystkich ekspozycji, uzasadnienia, dlaczego organ uważa, że bufor ryzyka systemowego nie powiela funkcjonowania bufora ryzyka innej instytucji o znaczeniu systemowym przewidzianego w art. 131.

W przypadku gdy decyzja o ustaleniu wskaźnika bufora ryzyka systemowego prowadzi do obniżenia lub utrzymania wcześniej ustalonego wskaźnika bufora, właściwy organ lub wyznaczony organ, zależnie od przypadku, zapewniają zgodność jedynie z niniejszym ustępem.

10. W przypadku gdy ustalenie lub modyfikacja wskaźnika lub wskaźników bufora ryzyka systemowego dla któregokolwiek ze zbiorów lub podzbiorów ekspozycji, o których mowa w ust. 5, podlegających co najmniej jednemu buforowi ryzyka systemowego nie skutkuje wskaźnikiem połączonego bufora ryzyka systemowego na poziomie przekraczającym 3 % względem dowolnej z tych ekspozycji, właściwy organ lub wyznaczony organ, zależnie od przypadku, powiadamiają ERRS zgodnie z ust. 9 na miesiąc przed publikacją decyzji, o której mowa w ust. 13.

Do celów niniejszego ustępu, uznanie wskaźnika bufora ryzyka systemowego ustalonego przez inne państwo członkowskie zgodnie z art. 134 nie wlicza się do progu 3 %.

11. W przypadku gdy ustalenie lub modyfikacja wskaźnika lub wskaźników bufora ryzyka systemowego dla któregokolwiek ze zbiorów lub podzbiorów ekspozycji, o których mowa w ust. 5, podlegających co najmniej jednemu buforowi ryzyka systemowego skutkuje wskaźnikiem połączonego bufora ryzyka systemowego na poziomie wyższym niż 3 %, ale nieprzekraczającym 5 % dla dowolnej z tych ekspozycji, właściwy organ lub wyznaczony organ państwa członkowskiego ustalającego ten bufor zwracają się do Komisji i ERRS – w powiadomieniu przekazywanym zgodnie z ust. 9 – o opinie.

W terminie miesiąca od otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 9, ERRS przedstawia Komisji opinię na temat tego, czy wskaźnik lub wskaźniki bufora ryzyka systemowego uznane zostały za właściwe. W terminie dwóch miesięcy od otrzymania tego powiadomienia Komisja, uwzględniając ocenę ERRS, przedstawia swoją opinię.

Jeżeli Komisja wyda opinię negatywną, stosownie do przypadku właściwy organ lub wyznaczony organ państwa członkowskiego ustalającego ten bufor ryzyka systemowego stosują się do tej opinii lub wyjaśniają, dlaczego tego nie uczyniły.

W przypadku gdy co najmniej jedna instytucja, do której ma zastosowanie co najmniej jeden wskaźnik bufora ryzyka systemowego, jest jednostką zależną, której jednostka dominująca ma siedzibę w innym państwie członkowskim, ERRS i Komisja rozważają również w opiniach, czy zastosowanie wskaźnika lub wskaźników bufora ryzyka systemowego do tych instytucji uznaje się za właściwe.

W przypadku gdy organy jednostki zależnej i jednostki dominującej nie mogą dojść do porozumienia co do wskaźnika lub wskaźników bufora ryzyka systemowego mających zastosowane do tej instytucji i w przypadku negatywnych opinii zarówno Komisji, jak i ERRS, stosownie do przypadku właściwy organ lub wyznaczony organ może skierować sprawę do EUNB i zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. Decyzję o ustaleniu wskaźnika lub wskaźników bufora ryzyka systemowego w odniesieniu do tych ekspozycji zawiesza się do czasu podjęcia decyzji przez EUNB.

Do celów niniejszego ustępu uznanie wskaźnika bufora ryzyka systemowego ustalonego przez inne państwo członkowskie zgodnie z art. 134 nie jest uwzględniane w odniesieniu do progów, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu.

12. W przypadku gdy ustalenie lub modyfikacja wskaźnika lub wskaźników bufora ryzyka systemowego dla któregokolwiek ze zbiorów lub podzbiorów ekspozycji, o których mowa w ust. 5, podlegających co najmniej jednemu buforowi ryzyka systemowego skutkuje wskaźnikiem połączonego bufora ryzyka systemowego przekraczającym 5 % względem dowolnej z tych ekspozycji, stosownie do przypadku właściwy organ lub wyznaczony organ zwraca się do Komisji o zezwolenie, zanim zastosuje bufor ryzyka systemowego.

W terminie sześciu tygodni od otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 9 niniejszego artykułu, ERRS przekazuje Komisji opinię na temat tego, czy dany bufor ryzyka systemowego uznany został za właściwy. EUNB może również przedstawić Komisji opinię na temat danego bufora ryzyka systemowego zgodnie z art. 16a ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w terminie sześciu tygodni od otrzymania tego powiadomienia.

W terminie trzech miesięcy od otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 9, Komisja, uwzględniając, w stosownych przypadkach, oceny ERRS i EUNB, i jeżeli jest przekonana, że wskaźnik lub wskaźniki bufora ryzyka systemowego nie pociągają za sobą nieproporcjonalnych niekorzystnych skutków dla całości lub części systemu finansowego innych państw członkowskich lub Unii jako całości, stanowiąc lub stwarzając przeszkodę dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego, przyjmuje akt zezwalający stosownie do przypadku właściwemu organowi lub wyznaczonemu organowi na przyjęcie proponowanego środka.

Do celów niniejszego ustępu uznanie wskaźnika bufora ryzyka systemowego ustalonego przez inne państwo członkowskie zgodnie z art. 134 nie jest uwzględniane w odniesieniu do progu, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu.

13. Każdy właściwy organ lub wyznaczony organ, zależnie od przypadku, ogłasza ustalenie lub modyfikację co najmniej jednego wskaźnika bufora ryzyka systemowego poprzez publikację na stosownej stronie internetowej. Temu obowiązkowi publikacji podlegają co najmniej następujące informacje:

a) wskaźnik lub wskaźniki bufora ryzyka systemowego;

b) instytucje, do których ma zastosowanie bufor ryzyka systemowego;

c) ekspozycje, wobec których wskaźnik lub wskaźniki bufora ryzyka systemowego mają zastosowanie;

d) uzasadnienie ustalenia lub modyfikacji wskaźnika lub wskaźników bufora ryzyka systemowego;

e) datę, od której instytucje stosują ustalony lub zmodyfikowany bufor ryzyka systemowego; oraz

f) nazwy państw, w przypadku gdy ekspozycje znajdujące się w tych państwach są uwzględnione w buforze ryzyka systemowego.

W przypadku gdy publikacja informacji, o której mowa w akapicie pierwszym lit. d), może zagrozić stabilności systemu finansowego, nie podaje się w niej tej informacji.

14. W przypadku gdy instytucja nie spełnia całkowicie wymogu określonego w ust. 1 niniejszego artykułu, podlega ograniczeniom dotyczącym wypłat zysków określonym w art. 141 ust. 2 i 3.

W przypadku gdy te ograniczenia w zakresie wypłat zysków prowadzą do niezadowalającej poprawy poziomu kapitału podstawowego Tier I instytucji w świetle stosownego ryzyka systemowego, właściwe organy mogą przyjąć dodatkowe środki zgodnie z art. 64.

15. W przypadku gdy właściwy organ lub wyznaczony organ, zależnie od przypadku, podejmują decyzję o ustaleniu bufora ryzyka systemowego w oparciu o ekspozycje znajdujące się w innych państwach członkowskich, bufor ten musi mieć jednakowy poziom w odniesieniu do wszystkich ekspozycji znajdujących się w obrębie Unii, chyba że jest ustalony w celu uznania wskaźnika bufora ryzyka systemowego ustalonego przez inne państwo członkowskie zgodnie z art. 134.

Artykuł 134

Uznawanie wskaźnika bufora ryzyka systemowego

1. Inne państwa członkowskie mogą uznać wskaźnik bufora ryzyka systemowego ustalony zgodnie z art. 133 i mogą stosować ten wskaźnik wobec instytucji działających na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie w przypadku ekspozycji znajdujących się w państwie członkowskim, które ustaliło ten wskaźnik.

2. W przypadku gdy państwa członkowskie uznają zgodnie z ust. 1 wskaźnik bufora ryzyka systemowego dla instytucji działających na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie, powiadamiają one o tym ERRS. ERRS niezwłocznie przekazuje powiadomienie Komisji, EUNB oraz państwu członkowskiemu, które ustala ten wskaźnik.

3. Podejmując decyzję w sprawie uznania wskaźnika bufora ryzyka systemowego zgodnie z ust. 1, państwo członkowskie uwzględnia informacje przedstawione zgodnie z art. 133 ust. 9 i 13 przez państwo członkowskie, które ustala ten wskaźnik.

4. W przypadku gdy państwa członkowskie uznają wskaźnik bufora ryzyka systemowego dla instytucji działających na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie, ten bufor ryzyka systemowego można stosować łącznie z buforem ryzyka systemowego stosowanym zgodnie z art. 133, pod warunkiem że bufory te pokrywają różne rodzaje ryzyka. W przypadku gdy bufory te uwzględniają te same rodzaje ryzyka, zastosowanie ma wyłącznie bufor wyższy.

5. Państwo członkowskie, które ustala wskaźnik bufora ryzyka systemowego zgodnie z art. 133 niniejszej dyrektywy, może zwrócić się do ERRS o wydanie zalecenia, o którym mowa w art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010, dla co najmniej jednego państwa członkowskiego, które może uznać wskaźnik bufora ryzyka systemowego.

Sekcja II

Ustalanie i obliczanie buforów antycyklicznych

Artykuł 135

Wytyczne ERRS w sprawie ustalania wskaźników bufora antycyklicznego

1. ERRS może wydać w formie zaleceń zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010 wytyczne dla organów wyznaczonych przez państwa członkowskie na mocy art. 136 ust. 1 w sprawie ustalania wskaźników buforów antycyklicznych; wytyczne te zawierają następujące elementy:

a) zasady, którymi wyznaczone organy powinny się kierować przy dokonywaniu osądu właściwego wskaźnika bufora antycyklicznego celem zapewnienia, by organy przyjmowały należyte podejście do stosownych cykli makroekonomicznych i wspierały należyty i spójny proces podejmowania decyzji we wszystkich państwach członkowskich;

b) ogólne wytyczne w sprawie:

(i) mierzenia i obliczania odchyleń od długoterminowych tendencji w zakresie wskaźników kredytów do produktu krajowego brutto (PKB);

(ii) obliczania wartości odniesienia dotyczących bufora wymaganych na mocy art. 136 ust. 2;

c) wytyczne w sprawie zmiennych, które oznaczają akumulację ryzyka ogólnosystemowego związanego z okresami nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w systemie finansowym, w szczególności w sprawie odpowiedniego wskaźnika kredytów do PKB i jego odchylenia od długoterminowej tendencji, oraz w sprawie innych istotnych czynników – w tym reagowania na zmiany w sytuacji gospodarczej w obrębie poszczególnych sektorów gospodarki – które powinny być uwzględniane w decyzjach wyznaczonych organów w sprawie właściwego wskaźnika bufora antycyklicznego na mocy art. 136;

d) wytyczne dotyczące zmiennych, w tym kryteria jakościowe, które wskazują na to, że bufor powinien zostać utrzymany, obniżony lub całkowicie zniesiony.

2. W przypadku gdy ERRS wydała zalecenie na mocy ust. 1, uwzględnia ona należycie różnice pomiędzy państwami członkowskimi, w szczególności specyfikę państw członkowskich mających małe i otwarte gospodarki.

3. W przypadku gdy ERRS wydała zalecenie na mocy ust. 1, dokonuje ona przeglądu tego zalecenia i w razie konieczności uaktualnia je w świetle doświadczeń w zakresie ustalania buforów na mocy niniejszej dyrektywy lub zmian praktyk uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym.

Artykuł 136

Ustalanie wskaźników bufora antycyklicznego

1. Każde państwo członkowskie wyznacza organ lub podmiot publiczny (zwany dalej „wyznaczonym organem”), który jest odpowiedzialny za ustalanie wskaźnika bufora antycyklicznego dla tego państwa członkowskiego.

2. Każdy wyznaczony organ oblicza co kwartał wartość odniesienia dotyczącą bufora, którą kieruje się przy ustalaniu wskaźnika bufora antycyklicznego zgodnie z ust. 3. Wartość odniesienia dotycząca bufora odzwierciedla w racjonalny sposób cykl kredytowy i ryzyka związane z nadmiernym wzrostem akcji kredytowej w państwie członkowskim, a także należycie uwzględnia specyfikę gospodarki danego państwa. Wartość ta opiera się na odchyleniach od długoterminowych tendencji w zakresie wskaźnika kredytów do PKB, uwzględniając przy tym między innymi:

a) wskaźnik wzrostu akcji kredytowej w danym państwie, w szczególności wskaźnik odzwierciedlający zmiany dotyczące wskaźnika kredytów przyznanych w danym państwie członkowskim do PKB;

b) wszelkie bieżące wytyczne stosowane przez ERRS zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. b).

3. Każdy wyznaczony organ co kwartał ocenia natężenie cyklicznego ryzyka systemowego i adekwatność wskaźnika bufora antycyklicznego dla swojego państwa członkowskiego oraz w razie potrzeby ustala lub dostosowuje ten wskaźnik. Każdy wyznaczony organ uwzględnia przy tym:

a) wartość odniesienia dotyczącą bufora obliczoną zgodnie z ust. 2;

b) wszelkie bieżące wytyczne stosowane przez ERRS zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. a), c) i d) oraz wszelkie zalecenia wydane przez ERRS w sprawie ustalania wskaźnika bufora;

c) inne zmienne, które wyznaczony organ uzna za istotne z punktu widzenia reagowania na cykliczne ryzyko systemowe.

4. Wskaźnik bufora antycyklicznego, wyrażony jako odsetek łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, instytucji, które mają ekspozycje kredytowe w tym państwie członkowskim, musi zawierać się w przedziale 0–2,5 %, przy kalibracji krokowej o 0,25 punktu procentowego lub o wielokrotność 0,25 punktu procentowego. Jeżeli jest to uzasadnione ze względów określonych w ust. 3, wyznaczony organ może ustalić wskaźnik bufora antycyklicznego na poziomie przekraczającym 2,5 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, do celu określonego w art. 140 ust. 2 niniejszej dyrektywy.

5. W przypadku gdy wyznaczony organ ustala wskaźnik bufora antycyklicznego na poziomie powyżej zera po raz pierwszy lub w przypadku późniejszego podwyższenia przez wyznaczony organ obowiązującego poziomu wskaźnika bufora antycyklicznego, podejmuje on również decyzję co do daty, od której instytucje muszą stosować ten nowy podwyższony bufor do celów obliczania ich specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego. Termin ten nie może być późniejszy niż 12 miesięcy od daty ogłoszenia podwyższonego poziomu bufora zgodnie z ust. 7. Jeżeli termin ten przypada na mniej niż 12 miesięcy od daty ogłoszenia podwyższonego poziomu bufora, taki krótszy termin rozpoczęcia stosowania musi być uzasadniony wyjątkowymi okolicznościami.

6. Jeżeli wyznaczony organ obniża obowiązujący wskaźnik bufora antycyklicznego, to bez względu na to, czy jest on obniżony do zera, organ ten podejmuje również decyzję w sprawie zakładanego okresu, podczas którego nie przewiduje się wzrostu bufora. Ustalenia dotyczące takiego zakładanego okresu nie są jednak wiążące dla wyznaczonego organu.

7. Każdy wyznaczony organ ogłasza co kwartał co najmniej następujące informacje na swojej stronie internetowej:

a) mający zastosowanie wskaźnik bufora antycyklicznego;

b) odpowiedni wskaźnik kredytów do PKB i jego odchylenie od długoterminowej tendencji;

c) wartość odniesienia dotyczącą bufora obliczoną zgodnie z ust. 2;

d) uzasadnienie takiego wskaźnika bufora;

e) w przypadku podwyższenia wskaźnika bufora – datę, od której instytucje muszą stosować podwyższony wskaźnik bufora w celu obliczania ich specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego;

f) w przypadku gdy data, o której mowa w lit. e), przypada wcześniej niż 12 miesięcy od daty publikacji zgodnie z niniejszym ustępem – odniesienie do wyjątkowych okoliczności uzasadniających taki krótszy termin rozpoczęcia stosowania;

g) w przypadku obniżenia wskaźnika bufora – zakładany okres, podczas którego nie przewiduje się podwyższania wskaźnika bufora, wraz z uzasadnieniem tego okresu.

Wyznaczone organy podejmują wszelkie racjonalne kroki celem koordynacji terminu takiej publikacji.

Wyznaczone organy każdorazowo powiadamiają ERRS o zmianie wskaźnika bufora antycyklicznego oraz przekazują jej wymagane informacje określone w akapicie pierwszym lit. a)–g). ERRS publikuje na swojej stronie internetowej wszystkie wskaźniki bufora, o których została powiadomiona, i związane z nimi informacje.

Artykuł 137

Uznawanie wskaźników bufora antycyklicznego na poziomie powyżej 2,5 %

1. W przypadku gdy wyznaczony organ, zgodnie z art. 136 ust. 5, lub odpowiedni organ państwa trzeciego ustalił wskaźnik bufora antycyklicznego na poziomie powyżej 2,5 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pozostałe wyznaczone organy mogą uznać ten wskaźnik bufora do celów obliczeń przeprowadzanych przez instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie, dotyczących ich specyficznych dla instytucji buforów antycyklicznych.

2. W przypadku gdy wyznaczony organ zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu uznaje wskaźnik bufora na poziomie powyżej 2,5 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, ogłasza to poprzez publikację na swojej stronie internetowej. Ogłoszenie takie zawiera co najmniej następujące informacje:

a) mający zastosowanie wskaźnik bufora antycyklicznego;

b) państwo członkowskie lub państwa trzecie, do których ma on zastosowanie;

c) w przypadku podwyższenia wskaźnika bufora – datę, od której instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w państwie członkowskim wyznaczonego organu muszą stosować ten podwyższony wskaźnik bufora do celów obliczania ich specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego;

d) w przypadku gdy data, o której mowa w lit. c), przypada na mniej niż 12 miesięcy od daty ogłoszenia, o którym mowa w niniejszym ustępie – odniesienie do wyjątkowych okoliczności uzasadniających taki krótszy termin rozpoczęcia stosowania.

Artykuł 138

Zalecenie ERRS w sprawie wskaźników bufora antycyklicznego państwa trzeciego

Zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010 ERRS może wydać zalecenie dla wyznaczonych organów w sprawie właściwego wskaźnika bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec takiego państwa trzeciego, w przypadku gdy:

a) wskaźnik bufora antycyklicznego nie został ustalony i opublikowany przez odpowiedni organ państwa trzeciego (zwany dalej „odpowiednim organem państwa trzeciego”) dla państwa trzeciego, wobec którego ekspozycje kredytowe posiada co najmniej jedna instytucja w Unii;

b) ERRS stwierdzi, że wskaźnik bufora antycyklicznego, który został ustalony i opublikowany przez odpowiedni organ państwa trzeciego dla państwa trzeciego nie wystarcza, by w odpowiedni sposób chronić instytucje w Unii przed ryzykiem nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w tym państwie, lub wyznaczony organ powiadamia ERRS, że w jego opinii dany wskaźnik bufora jest niewystarczający, by zrealizować ten cel.

Artykuł 139

Decyzja wyznaczonych organów w sprawie wskaźników bufora antycyklicznego w państwie trzecim

1. Niniejszy artykuł ma zastosowanie niezależnie od tego, czy ERRS wydała zalecenie dla wyznaczonych organów, o którym mowa w art. 138.

2. W okolicznościach, o których mowa w art. 138 lit. a), wyznaczone organy mogą ustalić wskaźnik bufora antycyklicznego, który musi być stosowany przez instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie do celów obliczania ich specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego.

3. W przypadku gdy wskaźnik bufora antycyklicznego został ustalony i opublikowany przez odpowiedni organ państwa trzeciego dla państwa trzeciego, wyznaczony organ może ustalić inny wskaźnik bufora dla tego państwa trzeciego do celów obliczenia przez instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie ich specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego, jeżeli instytucje te mają podstawy, by uznać, że wskaźnik bufora ustalony przez odpowiedni organ państwa trzeciego nie wystarcza, by w odpowiedni sposób chronić te instytucje przed ryzykiem nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w tym państwie.

Wykonując swoje uprawnienia zgodnie z akapitem pierwszym, wyznaczony organ nie ustala wskaźnika bufora antycyklicznego poniżej poziomu ustalonego przez odpowiedni organ państwa trzeciego, chyba że wskaźnik ten wynosi ponad 2,5 % – wyrażony jako odsetek łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 instytucji, które mają ekspozycje kredytowe w tym państwie trzecim.

Aby osiągnąć spójność w zakresie ustalania wielkości buforów w odniesieniu do państw trzecich, ERRS może wydawać zalecenia dotyczące ustalania tych wielkości.

4. W przypadku gdy wyznaczony organ ustala wskaźnik bufora antycyklicznego dla państwa trzeciego zgodnie z ust. 2 lub 3, na poziomie powyżej istniejącego mającego zastosowanie wskaźnika bufora antycyklicznego, wyznaczony organ podejmuje również decyzję w sprawie daty, od której instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie muszą stosować ten bufor do celów obliczania ich specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego. Termin ten nie jest późniejszy niż 12 miesięcy od daty ogłoszenia wskaźnika bufora zgodnie z ust. 5. Jeżeli termin ten przypada na mniej niż 12 miesięcy od daty ogłoszenia, taki krótszy termin rozpoczęcia stosowania musi być uzasadniony wyjątkowymi okolicznościami.

5. Wyznaczone organy publikują wszelkie ustalenia dotyczące wskaźnika bufora antycyklicznego dla państwa trzeciego zgodnie z ust. 2 lub 3 na swoich stronach internetowych, podając następujące informacje:

a) wskaźnik bufora antycyklicznego oraz państwo trzecie, do którego ma on zastosowanie;

b) uzasadnienie takiego wskaźnika bufora;

c) w przypadku ustalenia wskaźnika bufora na poziomie powyżej zera po raz pierwszy lub jego podwyższenia – datę, od której instytucje muszą stosować taki podwyższony wskaźnik bufora do celów obliczania ich specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego;

d) w przypadku gdy data, o której mowa w lit. c), przypada na mniej niż 12 miesięcy od daty publikacji na mocy niniejszego ustępu – odniesienie do wyjątkowych okoliczności uzasadniających taki krótszy termin rozpoczęcia stosowania.

Artykuł 140

Obliczanie specyficznych dla instytucji wskaźników bufora antycyklicznego

1. Specyficzny dla instytucji wskaźnik bufora antycyklicznego składa się ze średniej ważonej wskaźników bufora antycyklicznego mających zastosowanie w jurysdykcjach, w których znajdują się stosowne ekspozycje kredytowe instytucji, lub stosowanych do celów niniejszego artykułu na mocy art. 139 ust. 2 lub 3.

W celu obliczenia średniej ważonej, o której mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie zobowiązują instytucje do stosowania do wszystkich mających zastosowanie wskaźników bufora antycyklicznego swoich, określonych zgodnie z częścią trzecią tytuły II i IV rozporządzenia (UE) nr 575/2013, łącznych wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka kredytowego, związanego z odnośnymi ekspozycjami kredytowymi na danym terytorium, podzielonych przez ich łączne wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka kredytowego związanego z wszystkimi odnośnymi ekspozycjami kredytowymi tych instytucji.

2. W przypadku gdy, zgodnie z art. 136 ust. 5, wyznaczony organ ustala wskaźnik bufora antycyklicznego na poziomie powyżej 2,5 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, państwa członkowskie zapewniają stosowanie następujących wskaźników bufora w stosunku do odnośnych ekspozycji kredytowych znajdujących się w państwie członkowskim wyznaczonego organu (zwanym dalej „państwem członkowskim A” ) do celów obliczeń wymaganych zgodnie z ust. 1, w tym, w stosownym przypadku, do celów obliczania składnika kapitału skonsolidowanego, który dotyczy danej instytucji:

a) instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie stosują wskaźnik bufora na poziomie powyżej 2,5 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko;

b) instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w innym państwie członkowskim stosują wskaźnik bufora antycyklicznego wynoszący 2,5 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko, jeżeli wyznaczony organ w państwie członkowskim, w którym udzielono im zezwolenia, nie uznał wskaźnika bufora na poziomie powyżej 2,5 % zgodnie z art. 137 ust. 1;

c) instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w innym państwie członkowskim stosują wskaźnik bufora antycyklicznego ustalony przez wyznaczony organ państwa członkowskiego A, jeżeli wyznaczony organ w państwie członkowskim, w którym udzielono im zezwolenia, uznał wskaźnik bufora zgodnie z art. 137.

3. W przypadku gdy wskaźnik bufora antycyklicznego wyznaczony dla państwa trzeciego przez odpowiedni organ państwa trzeciego wynosi powyżej 2,5 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, państwa członkowskie zapewniają stosowanie następujących wskaźników bufora w stosunku do odnośnych ekspozycji kredytowych znajdujących się w tym państwie trzecim do celów obliczeń wymaganych zgodnie z ust. 1, w tym, w stosownym przypadku, do celów obliczania składnika kapitału skonsolidowanego, który dotyczy danej instytucji:

a) instytucje stosują wskaźnik bufora antycyklicznego wynoszący 2,5 % łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko, jeżeli wyznaczony organ w państwie członkowskim, w którym udzielono im zezwolenia, nie uznał wskaźnika bufora na poziomie powyżej 2,5 % zgodnie z art. 137 ust. 1;

b) instytucje stosują wskaźnik bufora antycyklicznego ustalony przez odpowiedni organ państwa trzeciego, jeżeli wyznaczony organ w państwie członkowskim, w którym udzielono im zezwolenia, uznał wskaźnik bufora zgodnie z art. 137.

4. Odpowiednie ekspozycje kredytowe obejmują wszystkie kategorie ekspozycji inne niż te wymienione w art. 112 lit. a)–f) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, które podlegają:

a) wymogom w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka kredytowego zgodnie z częścią trzecią tytuł II tego rozporządzenia;

b) w przypadku gdy ekspozycja dotyczy portfela handlowego – wymogom w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka szczególnego zgodnie z częścią trzecią tytuł IV rozdział 2 tego rozporządzenia lub z tytułu dodatkowego ryzyka niewykonania zobowiązań i ryzyka migracji zgodnie z częścią trzecią tytuł IV rozdział 5 tego rozporządzenia;

c) w przypadku gdy ekspozycja ma charakter sekurytyzacyjny – wymogom w zakresie funduszy własnych zgodnie z częścią trzecią tytuł II rozdział 5 tego rozporządzenia.

5. Instytucje określają lokalizację geograficzną odnośnej ekspozycji kredytowej zgodnie z regulacyjnymi standardami technicznymi przyjętymi zgodnie z ust. 7.

6. Do celów obliczeń wymaganych zgodnie z ust. 1:

a) wskaźnik bufora antycyklicznego dla państwa członkowskiego ma zastosowanie od daty określonej w informacjach opublikowanych zgodnie z art. 136 ust. 7 lit. e) lub art. 137 ust. 2) lit. c), jeżeli skutkiem takiej decyzji jest podwyższenie wskaźnika bufora;

b) z zastrzeżeniem lit. c) wskaźnik bufora antycyklicznego dla państwa trzeciego ma zastosowanie 12 miesięcy po dacie ogłoszenia zmiany wskaźnika bufora przez odpowiedni organ państwa trzeciego, niezależnie od tego, czy organ ten wymaga od instytucji zarejestrowanych w tym państwie trzecim rozpoczęcia stosowania zmiany w krótszym terminie, jeżeli skutkiem takiej decyzji jest podwyższenie wskaźnika bufora;

c) w przypadku gdy wyznaczony organ państwa członkowskiego pochodzenia instytucji ustala wskaźnik bufora antycyklicznego dla państwa trzeciego zgodnie z art. 139 ust. 2 lub 3 lub uznaje wskaźnik bufora antycyklicznego dla państwa trzeciego zgodnie z art. 137, dany wskaźnik bufora ma zastosowanie od daty określonej w informacjach opublikowanych zgodnie z art. 139 ust. 5 lit. c) lub art. 137 ust. 2) lit. c), jeżeli skutkiem takiej decyzji jest podwyższenie wskaźnika bufora;

d) wskaźnik bufora antycyklicznego ma zastosowanie natychmiast, jeżeli skutkiem takiej decyzji jest obniżenie wskaźnika bufora.

Do celów lit. b) zmianę wskaźnika bufora antycyklicznego dla państwa trzeciego uważa się za ogłoszoną dnia, w którym została ona podana do publicznej wiadomości przez odpowiedni organ państwa trzeciego zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami krajowymi.

7. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia metody ustalenia lokalizacji geograficznej odnośnych ekspozycji kredytowych, o których mowa w ust. 5.

EUNB przedstawi Komisji projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia 1 stycznia 2014 r.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Sekcja III

Środki chroniące kapitał

Artykuł 141

Ograniczenia dotyczące wypłat zysków

1. Instytucja, która spełnia wymóg połączonego bufora, nie dokonuje wypłaty zysków związanej z kapitałem podstawowym Tier I w zakresie, w jakim obniżyłoby to jej kapitał podstawowy Tier I do poziomu, przy którym wymóg połączonego bufora nie byłby już spełniany.

2. Instytucja, która nie spełnia wymogu połączonego bufora, oblicza maksymalną kwotę podlegającą wypłacie (MDA) zgodnie z ust. 4 i zgłasza ją właściwemu organowi.

W przypadku gdy zastosowanie ma akapit pierwszy, instytucja nie podejmuje żadnego z następujących działań przed obliczeniem MDA:

a) dokonanie wypłaty zysków związanej z kapitałem podstawowym Tier I;

b) podjęcie zobowiązania do wypłaty wynagrodzenia zmiennego lub uznaniowych świadczeń emerytalnych bądź wypłata wynagrodzenia zmiennego, jeżeli zobowiązanie do wypłaty zostało podjęte w czasie, gdy instytucja nie spełniała wymogu połączonego bufora; lub

c) dokonanie płatności z tytułu instrumentów dodatkowych w Tier I.

3. W przypadku gdy instytucja nie spełnia lub nie przekracza swojego wymogu połączonego bufora, nie dokonuje ona wypłaty zysków w wysokości przekraczającej MDA obliczoną zgodnie z ust. 4 w formie jakiegokolwiek działania, o którym mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a), b) i c).

4. Instytucje obliczają MDA jako iloczyn sumy obliczonej zgodnie z ust. 5 i współczynnika określonego zgodnie z ust. 6. Od MDA odejmuje się kwoty wynikające z wszelkich działań, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a), b) lub c).

5. Suma, która ma zostać pomnożona zgodnie z ust. 4, składa się z:

a) wszelkich zysków z bieżącego okresu niewłączonych do kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 26 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pomniejszonych o każdą wypłatę zysków lub każdą kwotę wypłaconą wynikającą z działań, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a), b) lub c) niniejszego artykułu;

powiększonych o

b) wszelkie zyski roczne niewłączone do kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 26 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pomniejszone o każdą wypłatę zysków lub każdą kwotę wypłaconą wynikającą z działań, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a), b) lub c) niniejszego artykułu;

pomniejszonych o

c) kwoty, które byłyby należne jako podatek, gdyby pozycje określone w lit. a) oraz b) niniejszego ustępu zostały zatrzymane.

6. Współczynnik ustala się w następujący sposób:

a) w przypadku gdy kapitał podstawowy Tier I utrzymywany przez instytucję, który nie jest wykorzystywany do spełnienia dowolnego z wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz wymogów w zakresie dodatkowych funduszy własnych uwzględniających inne rodzaje ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni określonych w art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, wyrażony jako odsetek łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 tego rozporządzenia, znajduje się w pierwszym (tzn. najniższym) kwartylu wymogu połączonego bufora, współczynnik ten wynosi 0;

b) w przypadku gdy kapitał podstawowy Tier I utrzymywany przez instytucję, który nie jest wykorzystywany do spełnienia dowolnego z wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz wymogów w zakresie dodatkowych funduszy własnych uwzględniających inne rodzaje ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni określonych w art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, wyrażony jako odsetek łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 tego rozporządzenia, znajduje się w drugim kwartylu wymogu połączonego bufora, współczynnik ten wynosi 0,2;

c) w przypadku gdy kapitał podstawowy Tier I utrzymywany przez instytucję, który nie jest wykorzystywany do spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz wymogów w zakresie dodatkowych funduszy własnych uwzględniających inne rodzaje ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni określonych w 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, wyrażony jako odsetek łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 tego rozporządzenia, znajduje się w trzecim kwartylu wymogu połączonego bufora, współczynnik ten wynosi 0,4;

d) w przypadku gdy kapitał podstawowy Tier I utrzymywany przez instytucję, który nie jest wykorzystywany do spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz wymogów w zakresie dodatkowych funduszy własnych uwzględniających inne rodzaje ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni n określonych w 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, wyrażony jako odsetek łącznej kwoty ekspozycji na ryzyko obliczonej zgodnie z art. 92 ust. 3 tego rozporządzenia, znajduje się w czwartym (tzn. najwyższym) kwartylu wymogu połączonego bufora, współczynnik ten wynosi 0,6;

Dolne i górne kresy poszczególnych kwartyli wymogu połączonego bufora oblicza się w następujący sposób:

gdzie:

„Q_n” = numer porządkowy danego kwartyla.

7. Ograniczenia nałożone niniejszym artykułem mają zastosowanie tylko w przypadku płatności, które prowadzą do obniżenia kapitału podstawowego Tier I lub do zmniejszenia zysków, i gdy zawieszenie płatności lub brak płatności nie stanowią niewykonania zobowiązania ani warunku wszczęcia postępowania w ramach procedury niewypłacalności mającej zastosowanie do instytucji.

8. W przypadku gdy instytucja nie spełnia łącznego wymogu w zakresie buforów i planuje wypłatę zysków podlegających podziałowi lub podejmuje działania, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a), b) lub c), powiadamia o tym właściwy organ i przedstawia następujące informacje:

a) wysokość kapitału utrzymywanego przez instytucję, w rozbiciu na następujące pozycje:

(i) kapitał podstawowy Tier I,

(ii) kapitał dodatkowy Tier I,

(iii) kapitał Tier II;

b) wysokość jej zysków z bieżącego okresu i zysków rocznych;

c) MDA obliczoną zgodnie z ust. 4;

d) wysokość zysków podlegających podziałowi, które instytucja ma zamiar przeznaczyć na:

(i) wypłaty dywidendy;

(ii) wykup akcji własnych;

(iii) płatności z tytułu instrumentów dodatkowych w Tier I;

(iv) wypłaty zmiennych składników wynagrodzenia lub uznaniowych świadczeń emerytalnych, zarówno poprzez podjęcie nowego zobowiązania do płatności, jak i wypłaty wynikające z zobowiązania do płatności podjętego w okresie, gdy instytucja nie spełniała swojego łącznego wymogu w zakresie buforów.

9. Instytucja posiada zasady zapewniające poprawne obliczanie wysokości zysków podlegających podziałowi i MDA oraz jest w stanie wykazać ich poprawność na żądanie właściwych organów.

10. Do celów ust. 1 i 2 wypłata związana z kapitałem podstawowym Tier I obejmuje, co następuje:

a) wypłatę dywidend pieniężnych;

b) przydział opłaconych całkowicie lub częściowo akcji gratisowych lub innych instrumentów kapitałowych, o których mowa w art. 26 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c) umorzenie lub wykup przez instytucję jej własnych udziałów lub innych instrumentów kapitałowych, o których mowa w art. 26 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia;

d) spłatę kwot wypłaconych w związku z instrumentami kapitałowymi, o których mowa w art. 26 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia;

e) wypłatę pozycji, o których mowa w art. 26 ust. 1 lit. b)–e) tego rozporządzenia.

Artykuł 141a

Niespełnianie wymogu połączonego bufora

Uznaje się, że instytucja nie spełnia wymogu połączonego bufora do celów art. 141, jeżeli nie posiada funduszy własnych w kwocie i o jakości, które są wymagane do jednoczesnego spełniania wymogu połączonego bufora i każdego z następujących wymogów:

a) wymogu określonego w art. 92 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i wymogu w zakresie dodatkowych funduszy własnych uwzględniającego inne rodzaje ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni na mocy art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy;

b) wymogu określonego w art. 92 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i wymogu w zakresie dodatkowych funduszy własnych uwzględniającego inne rodzaje ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni na mocy art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy;

c) wymogu określonego w art. 92 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i wymogu w zakresie dodatkowych funduszy własnych uwzględniającego inne rodzaje ryzyka niż ryzyko nadmiernej dźwigni na mocy art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy.

Artykuł 141b

Ograniczenie dotyczące wypłat zysków w razie niespełniania wymogu bufora wskaźnika dźwigni

1. Instytucja, która spełnia wymóg bufora wskaźnika dźwigni na podstawie art. 92 ust. 1a rozporządzenia (UE) nr 575/2013, nie dokonuje wypłaty zysków związanej z kapitałem podstawowym Tier I w zakresie, w jakim obniżyłoby to jej kapitał podstawowy Tier I do poziomu, przy którym wymóg bufora wskaźnika dźwigni nie byłby już spełniany.

2. Instytucja, która nie spełnia wymogu bufora wskaźnika dźwigni, oblicza maksymalną kwotę podlegającą wypłacie powiązaną z wskaźnikiem dźwigni (L-MDA) zgodnie z ust. 4 i powiadamia o tym właściwy organ.

W przypadku gdy zastosowanie ma akapit pierwszy instytucja nie podejmuje żadnego z następujących działań przed obliczeniem L-MDA:

a) dokonanie wypłaty zysków związanej z kapitałem podstawowym Tier I;

b) podjęcie zobowiązania do wypłaty wynagrodzenia zmiennego lub uznaniowych świadczeń emerytalnych bądź wypłata wynagrodzenia zmiennego, jeżeli zobowiązanie do wypłaty zostało podjęte w czasie, gdy instytucja nie spełniała wymogu bufora wskaźnika dźwigni; lub

c) dokonanie płatności z tytułu instrumentów dodatkowych w Tier I.

3. W przypadku gdy instytucja nie spełnia lub nie przekracza swojego wymogu bufora wskaźnika dźwigni, nie dokonuje ona wypłaty zysków w wysokości przekraczającej L-MDA obliczoną zgodnie z ust. 4 w formie jakiegokolwiek działania, o którym mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a), b) i c).

4. Instytucje obliczają L-MDA jako iloczyn sumy obliczonej zgodnie z ust. 5 i współczynnika określonego zgodnie z ust. 6. Od L-MDA odejmuje się kwoty wynikające z dowolnych działań, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a), b) lub c).

5. Suma, która ma zostać pomnożona zgodnie z ust. 4, składa się z:

a) zysków z bieżącego okresu niewłączonych do kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 26 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pomniejszonych o każdą wypłatę zysków lub każdą kwotę wypłaconą w następstwie działań, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a), b) lub c) niniejszego artykułu;

powiększonych o

b) zyski roczne niewłączone do kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 26 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pomniejszone o każdą wypłatę zysków lub każdą kwotę wypłaconą w związku z działaniami, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a), b) lub c) niniejszego artykułu;

pomniejszonych o

c) kwoty, które byłyby należne jako podatek, gdyby pozycje określone w lit. a) oraz b) niniejszego ustępu zostały zatrzymane.

6. Współczynnik, o którym mowa w ust. 4, oblicza się w następujący sposób:

a) w przypadku gdy kapitał podstawowy Tier I utrzymywany przez instytucję, który nie jest wykorzystywany do spełnienia wymogów przewidzianych w art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i w art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, w przypadku gdy służy uwzględnieniu ryzyka nadmiernej dźwigni w niewystarczającym stopniu objętego art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wyrażony jako odsetek miary ekspozycji całkowitej obliczonej zgodnie z art. 429 ust. 4 tego rozporządzenia, znajduje się w pierwszym (tzn. najniższym) kwartylu wymogu bufora wskaźnika dźwigni, współczynnik ten wynosi 0;

b) w przypadku gdy kapitał podstawowy Tier I utrzymywany przez instytucję, który nie jest wykorzystywany do spełnienia wymogów przewidzianych w art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i w art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, w przypadku gdy służy uwzględnieniu ryzyka nadmiernej dźwigni w niewystarczającym stopniu objętego art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wyrażony jako odsetek miary ekspozycji całkowitej obliczonej zgodnie z art. 429 ust. 4 tego rozporządzenia, znajduje się w drugim kwartylu wymogu bufora wskaźnika dźwigni, współczynnik ten wynosi 0,2;

c) w przypadku gdy kapitał podstawowy Tier I utrzymywany przez instytucję, który nie jest wykorzystywany do spełnienia wymogów przewidzianych w art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i w art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, w przypadku gdy służy uwzględnieniu ryzyka nadmiernej dźwigni w niewystarczającym stopniu objętego w art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wyrażony jako odsetek miary ekspozycji całkowitej obliczonej zgodnie z art. 429 ust. 4 tego rozporządzenia, znajduje się w trzecim kwartylu wymogu bufora wskaźnika dźwigni, współczynnik ten wynosi 0,4;

d) w przypadku gdy kapitał podstawowy Tier I utrzymywany przez instytucję, który nie jest wykorzystywany do spełnienia wymogów przewidzianych w art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i w art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, w przypadku gdy służy uwzględnieniu ryzyka nadmiernej dźwigni w niewystarczającym stopniu objętego art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wyrażony jako odsetek miary ekspozycji całkowitej obliczonej zgodnie z art. 429 ust. 4 tego rozporządzenia, znajduje się w czwartym (tzn. najwyższym) kwartylu wymogu bufora wskaźnika dźwigni, współczynnik ten wynosi 0,6.

Dolne i górne kresy poszczególnych kwartyli wymogu bufora wskaźnika dźwigni oblicza się w następujący sposób:

gdzie:

Q_n = numer porządkowy danego kwartyla.

7. Ograniczenia nałożone niniejszym artykułem mają zastosowanie wyłącznie w przypadku płatności, które prowadzą do obniżenia kapitału podstawowego Tier I lub do zmniejszenia zysków, i gdy zawieszenie płatności lub brak płatności nie stanowią niewykonania zobowiązania ani warunku wszczęcia postępowania w ramach procedury niewypłacalności mającej zastosowanie do danej instytucji.

8. W przypadku gdy instytucja nie spełnia wymogu bufora wskaźnika dźwigni i planuje wypłacić zyski podlegające podziałowi lub podjąć działania, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a), b) i c) niniejszego artykułu, powiadamia o tym właściwy organ i przedstawia informacje wymienione w art. 141 ust. 8, z wyjątkiem jego lit. a) ppkt (iii), oraz informację o L-MDA obliczonej zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu.

9. Instytucje posiadają zasady zapewniające poprawne obliczanie wysokości zysków podlegających podziałowi i L-MDA oraz są w stanie wykazać ich poprawność na żądanie właściwych organów.

10. Do celów ust. 1 i 2 niniejszego artykułu wypłata zysków związana z kapitałem podstawowym Tier I obejmuje dowolne elementy wymienione w art. 141 ust. 10.

Artykuł 141c

Niespełnianie wymogu bufora wskaźnika dźwigni

Uznaje się, że instytucja nie spełnia wymogu bufora wskaźnika dźwigni do celów art. 141b niniejszej dyrektywy, jeżeli nie posiada kapitału podstawowego Tier I w kwocie, która jest wymagana do jednoczesnego spełniania wymogu ustanowionego w art. 92 ust. 1a rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i wymogu ustanowionego w art. 92 ust. 1 lit. d) tego rozporządzenia i w art. 104 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy, w przypadku gdy służy uwzględnieniu ryzyka nadmiernej dźwigni w niewystarczającym stopniu objętego art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 142

Plan ochrony kapitału

1. W przypadku gdy instytucja nie spełnia wymogu połączonego bufora, lub, w stosownym przypadku, wymogu bufora wskaźnika dźwigni, przygotowuje ona plan ochrony kapitału i przedkłada go właściwemu organowi nie później niż pięć dni roboczych od dnia, w którym stwierdziła, że nie spełnia tego wymogu, chyba że właściwy organ zezwoli na dłuższy termin nieprzekraczający 10 dni.

Właściwe organy udzielają takich zezwoleń, wyłącznie biorąc pod uwagę indywidualną sytuację instytucji i uwzględniając skalę i złożoność jej działalności.

2. Plan ochrony kapitału obejmuje następujące pozycje:

a) przewidywane przychody i wydatki oraz prognozowany bilans;

b) środki w celu podwyższenia współczynników kapitałowych instytucji;

c) plan i ramy czasowe podwyższenia funduszy własnych w celu osiągnięcia pełnej zgodności z wymogiem połączonego bufora lub, w stosownych przypadkach, z wymogiem bufora wskaźnika dźwigni;

d) wszelkie inne informacje, które właściwy organ uważa za konieczne do przeprowadzenia oceny wymaganej na mocy ust. 3.

3. Właściwy organ ocenia plan ochrony kapitału i zatwierdza ten plan tylko wówczas, gdy uzna, że po jego wdrożeniu zaistnieje uzasadnione prawdopodobieństwo, iż pozwoli on utrzymać lub pozyskać kapitał wystarczający, by umożliwić instytucji spełnienie jej wymogu połączonego bufora lub, w stosownych przypadkach, wymogu bufora wskaźnika dźwigni w okresie, który właściwy organ uznaje za stosowny.

4. Jeżeli właściwy organ nie zatwierdzi planu ochrony kapitału zgodnie z ust. 3, nakłada on jeden lub obydwa z następujących środków:

a) zobowiązuje instytucję do podwyższenia funduszy własnych do określonych poziomów w określonych terminach;

b) wykonuje swoje uprawnienia na mocy art. 102 w zakresie nakładania bardziej rygorystycznych ograniczeń dotyczących wypłat zysków niż te przewidziane w art. 141 i 141b, stosownie do przypadku.

TYTUŁ VIII

UJAWNIANIE INFORMACJI PRZEZ WŁAŚCIWE ORGANY

Artykuł 143

Wymogi ogólne w zakresie ujawniania informacji

1. Właściwe organy publikują następujące informacje:

a) teksty przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych oraz ogólne wytyczne przyjęte w danym państwie członkowskim w dziedzinie regulacji ostrożnościowych;

b) sposoby korzystania z możliwości i swobód uznania przewidzianych w prawie unijnym;

c) ogólne kryteria i metodyki stosowane podczas przeglądu i oceny, o których mowa w art. 97, w tym kryteria na potrzeby stosowania zasady proporcjonalności, o której mowa w art. 97 ust. 4;

d) bez uszczerbku dla przepisów określonych w tytule VII rozdział 1 sekcja II niniejszej dyrektywy oraz, w stosownych przypadkach, przepisów określonych w tytule IV rozdział 1 sekcja 2 dyrektywy (UE) 2019/2034, zbiorcze dane statystyczne dotyczące kluczowych aspektów wdrażania zasad ostrożnościowych w każdym państwie członkowskim, w tym liczbę i charakter środków nadzorczych podjętych zgodnie z art. 102 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy oraz sankcji administracyjnych nałożonych zgodnie z art. 65 niniejszej dyrektywy.

2. Informacje opublikowane zgodnie z ust. 1 pozwalają na wymierne porównanie metod przyjętych przez właściwe organy poszczególnych państw członkowskich. Ujawniane informacje są publikowane w jednakowym formacie i regularnie uaktualniane. Ujawniane informacje są dostępne pod jednym wspólnym adresem elektronicznym.

3. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu określenia formatu, struktury, spisu treści i daty corocznej publikacji informacji wymienionych w ust. 1.

EUNB przedstawi Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 1 stycznia 2014 r.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 144

Szczególne wymogi dotyczące ujawniania informacji

1. Do celów części piątej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 właściwe organy publikują następujące informacje:

a) ogólne kryteria i metody przyjęte w celu dokonania przeglądu zgodności z art. 405–409 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) nie naruszając przepisów tytułu VII rozdział 1 sekcja II – podsumowanie wyniku kontroli nadzorczej oraz opis środków nałożonych w przypadkach niezgodności z art. 405–409 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 określanych corocznie.

2. Właściwy organ państwa członkowskiego korzystający ze swobody uznania określonej w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 publikuje następujące informacje:

a) kryteria, według których stwierdza, że nie ma aktualnych ani przewidywanych istotnych przeszkód natury praktycznej lub prawnej dla szybkiego transferu funduszy własnych lub spłaty zobowiązań;

b) liczbę dominujących instytucji, które korzystają ze swobody uznania przewidzianej w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a wśród nich liczbę instytucji posiadających jednostki zależne w państwie trzecim;

c) w zbiorczej formie dla danego państwa członkowskiego:

(i) łączną kwotę, na zasadzie skonsolidowanej, funduszy własnych dominującej instytucji w państwie członkowskim, która korzysta ze swobody uznania przewidzianej w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, ulokowanych w jednostkach zależnych w państwie trzecim;

(ii) odsetek funduszy własnych ulokowanych w jednostkach zależnych w państwie trzecim w łącznych funduszach własnych, na zasadzie skonsolidowanej, instytucji dominujących w państwie członkowskim, które korzystają ze swobody uznania przewidzianej w art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia;

(iii) odsetek funduszy własnych ulokowanych w jednostkach zależnych w państwie trzecim w łącznych funduszach własnych wymaganych na mocy art. 92 tego rozporządzenia, na zasadzie skonsolidowanej, instytucji dominujących w państwie członkowskim, które korzysta ze swobody uznania przewidzianej w art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego korzystający ze swobody uznania określonej w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 publikuje wszystkie następujące informacje:

a) kryteria, według których stwierdza, że nie ma aktualnych ani przewidywanych istotnych przeszkód natury praktycznej lub prawnej dla szybkiego transferu funduszy własnych lub spłaty zobowiązań;

b) liczbę dominujących instytucji, które korzystają ze swobody uznania przewidzianej w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, oraz liczbę takich instytucji dominujących, w skład których wchodzą jednostki zależne, w państwie trzecim;

c) w zbiorczej formie dla państwa członkowskiego:

(i) łączną kwotę ulokowanych w jednostkach zależnych w państwie trzecim funduszy własnych instytucji dominujących, które korzystają ze swobody uznania przewidzianej w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(ii) odsetek funduszy własnych ulokowanych w jednostkach zależnych w państwie trzecim w łącznych funduszach własnych instytucji dominujących, które korzystają ze swobody uznania przewidzianej w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iii) odsetek funduszy własnych ulokowanych w jednostkach zależnych w państwie trzecim w łącznych funduszach własnych wymaganych na mocy art. 92 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 instytucji dominujących, które korzystają ze swobody uznania przewidzianej w art. 9 ust. 1 tego rozporządzenia.

TYTUŁ IX

AKTY DELEGOWANE I WYKONAWCZE

Artykuł 145

Akty delegowane

Komisja posiada uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 148 w odniesieniu do:

a) precyzowania definicji ustanowionych w art. 3 i 128, celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

b) precyzowania definicji ustanowionych w art. 3 i 128, w celu uwzględnienia przy stosowaniu niniejszej dyrektywy zmian zachodzących na rynkach finansowych;

c) dostosowywania terminologii i formułowania definicji ustanowionych w art. 3, stosownie do późniejszych aktów dotyczących instytucji i kwestii pokrewnych;

d) korekt kwot, o których mowa w art. 31 ust. 1, w celu uwzględnienia zmian w Europejskim Indeksie Cen Konsumenckich opublikowanym przez Eurostat, zgodnie z korektami dokonywanymi na mocy art. 4 ust. 7 dyrektywy 2002/92/WE, oraz w tym samym czasie co te korekty;

e) rozszerzania wykazu, o którym mowa w art. 33 i 34, zamieszczonego w załączniku I, lub dostosowywania terminologii stosowanej w tym wykazie do zmian zachodzących na rynkach finansowych;

f) określania obszarów, w których właściwe organy wymieniają informacje określone w art. 50;

g) dostosowywania przepisów art. 76–88 i art. 98 w celu uwzględnienia zmian zachodzących na rynkach finansowych (w szczególności związanych z nowymi produktami finansowymi) albo w standardach lub wymogach rachunkowości, które uwzględniają przepisy unijnego prawa, lub też zmian odnoszących się do zbieżności praktyk nadzorczych;

h) odraczania obowiązku ujawniania zgodnie z art. 89 ust. 3 akapit drugi w przypadku gdy w sprawozdaniu Komisji przedłożonym zgodnie z akapitem pierwszym tego ustępu zostały stwierdzone znaczne negatywne skutki;

i) dostosowywania kryteriów podanych w art. 23 ust. 1 w celu uwzględnienia przyszłych zmian i zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy.

Artykuł 146

Akty wykonawcze

Zmianę kwoty kapitału założycielskiego określonej w art. 12 i tytule IV, w celu uwzględnienia zmian natury gospodarczej i pieniężnej przyjmuje się w drodze aktów wykonawczych zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 147 ust. 2.

Artykuł 147

Europejski Komitet Bankowy

1. W odniesieniu do przyjmowania aktów wykonawczych Komisję wspiera Europejski Komitet Bankowy. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu art. 3 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 148

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych powierza się Komisji na warunkach określonych w niniejszym artykule.

2. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 145, obowiązuje przez czas nieokreślony od 17 lipca 2013 r..

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 145, może zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Staje się ona skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub od późniejszej daty, która jest w niej określona. Nie wpływa ona na ważność aktów delegowanych już obowiązujących.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

5. Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 145 wchodzi w życie wyłącznie w przypadku, gdy Parlament Europejski ani Rada nie zgłoszą sprzeciwu w terminie 3 miesięcy od zawiadomienia o tym akcie Parlamentu Europejskiego i Rady lub też jeśli przed upływem tego terminu Parlament Europejski i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają zgłosić sprzeciwu. Wspomniany termin przedłuża się o 3 miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 149

Sprzeciw wobec regulacyjnych standardów technicznych

W przypadku gdy Komisja przyjmuje regulacyjny standard techniczny zgodnie z niniejszą dyrektywą, który jest taki sam jak projekt regulacyjnego standardu technicznego przedłożony przez EUNB, okres, w którym Parlament Europejski i Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec tego regulacyjnego standardu technicznego wynosi miesiąc od daty powiadomienia. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady okres ten jest przedłużany o jeden miesiąc. W drodze odstępstwa od art. 13 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 okres, w którym Parlament Europejski lub Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec tego regulacyjnego standardu technicznego, może, w stosownych przypadkach, zostać przedłużony o jeden miesiąc.

TYTUŁ X

ZMIANY W DYREKTYWIE 2002/87/WE

Artykuł 150

Zmiany w dyrektywie 2002/87/WE

W art. 21a dyrektywy 2002/87/WE wprowadza się następujące zmiany:

a) w ust. 2 uchyla się lit. a);

b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. W celu zapewnienia spójnego stosowania metod obliczania wymienionych w załączniku I część II niniejszej dyrektywy w związku z art. 49 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i art. 228 ust. 1 dyrektywy 2009/138/WE, jednak bez uszczerbku dla art. 6 ust. 4 niniejszej dyrektywy, Europejskie Urzędy Nadzoru opracowują za pośrednictwem Wspólnego Komitetu projekty regulacyjnych standardów technicznych w odniesieniu do art. 6 ust. 2 niniejszej dyrektywy.

Europejskie Urzędy Nadzoru przedstawią Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych w terminie pięciu miesięcy od daty rozpoczęcia stosowania, o której mowa w art. 309 ust. 1 dyrektywy 2009/138/WE.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 oraz rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.”.

TYTUŁ XI

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

ROZDZIAŁ 1

Przepisy przejściowe dotyczące nadzoru nad instytucjami korzystającymi ze swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług

Artykuł 151

Zakres stosowania

1. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się zamiast przepisów art. 40, 41, 43, 49, 50 i 51 do daty rozpoczęcia stosowania wymogu dotyczącego pokrycia płynności na podstawie aktu delegowanego przyjętego zgodnie z art. 460 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

2. W celu zapewnienia pełnego dostosowania procesu stopniowego wprowadzania uzgodnień nadzorczych dotyczących płynności do zmian jednolitych zasad dotyczących płynności, Komisja posiada uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 145, odraczając datę, o której mowa w ust. 1, o maksymalnie dwa lata, w przypadku gdy jednolite zasady dotyczące płynności nie zostały jeszcze wprowadzone w Unii, ponieważ standardy międzynarodowe w sprawie nadzoru płynnościowego nie zostały jeszcze uzgodnione w dniu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 152

Wymogi w zakresie sprawozdawczości

Przyjmujące państwa członkowskie mogą do celów statystycznych wymagać, aby wszystkie instytucje kredytowe posiadające oddziały na ich terytoriach przekazywały właściwym organom tych państw okresowe sprawozdania dotyczące działalności prowadzonej przez nie w tych przyjmujących państwach członkowskich.

Wypełniając obowiązki nałożone na nie w art. 156 niniejszej dyrektywy, przyjmujące państwa członkowskie mogą wymagać, aby oddziały instytucji kredytowych z innych państw członkowskich przedstawiały te same informacje, jakich wymagają one w tym celu od krajowych instytucji kredytowych.

Artykuł 153

Środki podejmowane przez właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia w związku z działalnością prowadzoną w przyjmującym państwie członkowskim

1. W przypadku, gdy właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego stwierdzają, że instytucja kredytowa posiadająca oddział lub świadcząca usługi na terytorium tego państwa nie przestrzega przepisów prawnych przyjętych w tym państwie członkowskim na mocy przepisów niniejszej dyrektywy dotyczących uprawnień właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego, organy te wymagają, aby dana instytucja kredytowa zaradziła tej sytuacji.

2. Jeśli dana instytucja kredytowa nie podejmie niezbędnych kroków, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego powiadamiają o tym właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia.

3. Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia jak najszybciej podejmują wszelkie właściwe środki celem zapewnienia, by dana instytucja kredytowa zaradziła tej sytuacji. O charakterze tych środków zostają powiadomione właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego.

4. Jeśli mimo podjęcia środków przez państwo członkowskie pochodzenia lub w sytuacji, gdy środki te okazują się nieadekwatne lub nie zostały przewidziane w danym państwie członkowskim, a dana instytucja kredytowa w dalszym ciągu narusza obowiązujące w przyjmującym państwie członkowskim przepisy prawne, o których mowa w ust. 1, wówczas państwo to, po zawiadomieniu właściwych organów państwa członkowskiego pochodzenia, może podjąć odpowiednie środki, aby zapobiec dalszym naruszeniom lub wymierzyć w związku z nimi karę, jak również, o ile będzie to konieczne, aby uniemożliwić danej instytucji kredytowej inicjowanie dalszych transakcji na jego terytorium. Państwa członkowskie zapewniają możliwość doręczania na ich terytorium dokumentów prawnych niezbędnych do zastosowania tych środków wobec instytucji kredytowych.

Artykuł 154

Środki zapobiegawcze

Przed zastosowaniem procedury przewidzianej w art. 153 właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą – w sytuacjach nadzwyczajnych – podjąć wszelkie środki zapobiegawcze niezbędne do ochrony interesów deponentów, inwestorów i innych podmiotów, na rzecz których świadczone są usługi. Komisja i właściwe organy pozostałych zainteresowanych państw członkowskich są jak najszybciej informowane o takich środkach.

Po konsultacji z właściwymi organami zainteresowanych państw członkowskich Komisja może zobowiązać dane państwo członkowskie do zmiany lub uchylenia takich środków.

Artykuł 155

Odpowiedzialność

1. Za ostrożnościowy nadzór nad instytucją, w tym nad działalnością prowadzoną przez tę instytucję zgodnie z art. 33 i 34, odpowiedzialne są właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia, bez uszczerbku dla przepisów niniejszej dyrektywy, które nakładają ten obowiązek na właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego.

2. Ustęp 1 nie stanowi przeszkody dla nadzoru na zasadzie skonsolidowanej na mocy niniejszej dyrektywy.

3. Wykonując swoje ogólne obowiązki, właściwe organy z jednego państwa członkowskiego należycie uwzględniają potencjalny wpływ swoich decyzji na stabilność systemów finansowych we wszystkich pozostałych zainteresowanych państwach członkowskich, w szczególności w sytuacjach nadzwyczajnych, w oparciu o informacje dostępne w danym czasie.

Artykuł 156

Nadzór płynnościowy

Do czasu dalszej koordynacji przyjmujące państwa członkowskie pozostają odpowiedzialne za nadzorowanie płynności oddziałów instytucji kredytowych we współpracy z właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia.

Bez uszczerbku dla środków niezbędnych dla wzmocnienia Europejskiego Systemu Walutowego przyjmujące państwa członkowskie pozostają w pełni odpowiedzialne za działania wynikające z realizacji ich polityki pieniężnej.

Działania te nie mogą pociągać za sobą dyskryminacyjnego lub restrykcyjnego traktowania instytucji kredytowej ze względu na fakt, że instytucja ta działa na podstawie zezwolenia udzielonego w innym państwie członkowskim.

Artykuł 157

Współpraca dotycząca nadzoru

Właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich współpracują ze sobą ściśle w celu nadzorowania instytucji działających – w szczególności za pośrednictwem oddziału – w co najmniej jednym państwie członkowskim innym niż to, w którym instytucje te posiadają siedzibę zarządu. Organy te przekazują sobie wszelkie informacje dotyczące zarządzania i stosunków właścicielskich w takich instytucjach mogące ułatwiać nadzór nad nimi i analizę warunków udzielania im zezwolenia, a także wszelkie informacje mogące pomóc w monitorowaniu tych instytucji, w szczególności dotyczące ich płynności i wypłacalności, gwarantowania depozytów, ograniczania dużych ekspozycji, procedur administracyjnych i księgowych oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej.

Artykuł 158

Istotne oddziały

1. Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą zwrócić się do organu sprawującego nadzór skonsolidowany w przypadkach, w których stosuje się art. 112 ust. 1, lub do właściwych organów państwa członkowskiego pochodzenia z wnioskiem o uznanie oddziału instytucji innej niż firma inwestycyjna podlegająca art. 95 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 za istotny.

2. Wniosek ten zawiera powody uzasadniające uznanie danego oddziału za istotny ze szczególnym uwzględnieniem:

a) kwestii, czy udział w rynku oddziału pod względem depozytów przekracza 2 % w przyjmującym państwie członkowskim;

b) prawdopodobnego wpływu zawieszenia lub zamknięcia działalności instytucji na płynność systemową oraz na systemy płatnicze, rozrachunkowe i rozliczeniowe w przyjmującym państwie członkowskim;

c) wielkości oraz znaczenia oddziału pod względem liczby klientów w kontekście systemu bankowego lub finansowego przyjmującego państwa członkowskiego.

Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego, a w przypadkach, w których stosuje się art. 112 ust. 1, organ sprawujący nadzór skonsolidowany, dokładają wszelkich starań w celu podjęcia wspólnej decyzji w sprawie uznania oddziału za istotny.

W przypadku gdy wspólna decyzja nie zostanie podjęta w terminie dwóch miesięcy od otrzymania wniosku zgodnie z akapitem pierwszym, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego podejmują swoją własną decyzję dotyczącą uznania oddziału za istotny w ciągu kolejnych dwóch miesięcy. Przy podejmowaniu swoich decyzji właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego uwzględniają wszelkie opinie i zastrzeżenia organu sprawującego nadzór skonsolidowany lub właściwych organów państwa członkowskiego pochodzenia.

Decyzje, o których mowa w akapitach drugim i trzecim, przedstawiane są w dokumencie zawierającym treść decyzji wraz z jej pełnym uzasadnieniem i przekazywane są zainteresowanym właściwym organom oraz uznawane za rozstrzygające i stosowane przez właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich.

Uznanie oddziału za istotny nie wpływa na prawa i obowiązki właściwych organów wynikające z niniejszej dyrektywy.

3. Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia przekazują właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę istotny oddział, informacje, o których mowa w art. 117 ust. 1 lit. c) i d), oraz wykonują zadania, o których mowa w art. 112 ust. 1 lit. c), we współpracy z właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego.

4. W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia uzyska wiedzę o sytuacji nadzwyczajnej, o której mowa w art. 114 ust. 1, zawiadamia o tym fakcie najszybciej jak to możliwe organy, o których mowa w art. 58 ust. 4 i w art. 59 ust. 1.

5. W przypadkach, w których art. 116 nie ma zastosowania, właściwe organy sprawujące nadzór nad instytucją posiadającą istotne oddziały w innych państwach członkowskich ustanawiają kolegium organów nadzorczych i przewodniczą mu, aby ułatwić wydanie wspólnej decyzji o uznaniu danego oddziału za istotny zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu oraz wymianę informacji zgodnie z art. 50. Podstawę ustanowienia i funkcjonowania kolegium stanowią pisemne uzgodnienia, których dokonuje właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia po konsultacjach z zainteresowanymi właściwymi organami. Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia decyduje, które właściwe organy uczestniczą w danym posiedzeniu lub w danych działaniach kolegium.

6. W swojej decyzji właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia uwzględnia zasadność – dla tych organów – działalności nadzorczej, która ma zostać zaplanowana lub podlegać koordynacji, w szczególności ewentualny wpływ na stabilność systemów finansowych w zainteresowanych państwach członkowskich, o których mowa w art. 155 ust. 3, oraz na obowiązki, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

7. Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia z wyprzedzeniem wyczerpująco powiadamia wszystkich członków kolegium o organizacji takich posiedzeń, głównych zagadnieniach do omówienia i działaniach, które należy przeanalizować. Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia w odpowiednim czasie wyczerpująco informuje również wszystkich członków kolegium o działaniach podjętych w trakcie tych posiedzeń lub podjętych środkach.

Artykuł 159

Kontrole na miejscu

1. W przypadku gdy instytucja działająca na podstawie zezwolenia udzielonego w innym państwie członkowskim prowadzi działalność za pośrednictwem oddziału, przyjmujące państwa członkowskie zapewniają właściwym organom państwa członkowskiego pochodzenia możliwość, po uprzednim zawiadomieniu właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego, przeprowadzania na miejscu kontroli informacji, o których mowa w art. 50, samodzielnie lub przez pośrednika.

2. W celu kontroli na miejscu oddziałów właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia mogą również korzystać z jednej z pozostałych procedur ustanowionych w art. 118.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają wpływu na prawa właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego do przeprowadzania, w ramach obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy, kontroli na miejscu oddziałów z siedzibą na jego terytorium.

ROZDZIAŁ 1a

Przepisy przejściowe dotyczące finansowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej

Artykuł 159a

Przepisy przejściowe dotyczące zatwierdzania finansowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej

Dominujące finansowe spółki holdingowe i dominujące finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej już istniejące w dniu 27 czerwca 2019 r. występują o zatwierdzenie zgodnie z art. 21a do dnia 28 czerwca 2021 r. Jeżeli finansowa spółka holdingowa lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej nie wystąpi o zatwierdzenie do dnia 28 czerwca 2021 r., podejmuje się stosowne środki na podstawie art. 21a ust. 6.

W okresie przejściowym, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, właściwe organy dysponują – do celów nadzoru skonsolidowanego – wszelkimi niezbędnymi uprawnieniami nadzorczymi przyznanymi im niniejszą dyrektywą względem finansowych spółek holdingowych lub finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej podlegających zatwierdzaniu zgodnie z art. 21a.

ROZDZIAŁ 2

Przepisy przejściowe dotyczące buforów kapitałowych

Artykuł 160

Przepisy przejściowe dotyczące buforów kapitałowych

1. Niniejszy artykuł wprowadza modyfikacje do wymogów określonych w art. 129 i 130 w odniesieniu do okresu przejściowego trwającego od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.

2. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.:

a) bufor zabezpieczający składa się z kapitału podstawowego Tier I równego 0,625 % łącznych kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dotyczących instytucji, obliczonych zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) specyficzny dla instytucji bufor antycykliczny wynosi nie więcej niż 0,625 % łącznych kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dotyczących instytucji, obliczonych zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

3. W okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.:

a) bufor zabezpieczający składa się z kapitału podstawowego Tier I równoważnego 1,25 % łącznych kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dotyczących instytucji, obliczonych zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) specyficzny dla instytucji bufor antycykliczny nie wynosi więcej niż 1,25 % łącznych kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dotyczących instytucji, obliczonych zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

4. W okresie od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.:

a) bufor zabezpieczający składa się z kapitału podstawowego Tier I równego 1,875 % łącznych kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dotyczących instytucji, obliczonych zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) specyficzny dla instytucji bufor antycykliczny wynosi nie więcej niż 1,875 % łącznych kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dotyczących instytucji, obliczonych zgodnie z art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

5. Wymóg w zakresie planu ochrony kapitału oraz ograniczenia dotyczące wypłat zysków, o których mowa w art. 141 i 142, mają zastosowanie w okresie przejściowym od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., w przypadku gdy instytucje nie spełniają połączonych wymogów w zakresie bufora uwzględniając wymogi określone w ust. 2–4 niniejszego artykułu.

6. Państwa członkowskie mogą zastosować krótszy okres przejściowy niż określono w ust. 1–4, i tym samym wprowadzić w życie bufor zabezpieczający i bufor antycykliczny od dnia 31 grudnia 2013 r.. W przypadku zastosowania przez państwo członkowskie krótszego okresu przejściowego, powiadamia o tym odpowiednio stosowne strony, w tym Komisję, ERRS, EUNB i odpowiednie kolegium organów nadzoru. Taki krótszy okres przejściowy może zostać uznany przez inne państwa członkowskie. Jeżeli inne państwo członkowskie uzna taki krótszy okres przejściowy, powiadamia o tym Komisję, ERRS, EUNB, i odpowiednie kolegium organów nadzoru.

7. W przypadku gdy państwo członkowskie nakłada krótszy okres przejściowy w odniesieniu do bufora antycyklicznego, taki krótszy okres ma zastosowanie tylko do celów obliczania specyficznego dla instytucji bufora antycyklicznego przez instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w państwie członkowskim, za które to instytucje odpowiedzialny jest wyznaczony organ.

ROZDZIAŁ 3

Przepisy końcowe

Artykuł 161

Przegląd i sprawozdanie

1. Komisja dokonuje okresowego przeglądu wdrożenia niniejszej dyrektywy w celu zapewnienia, by jej wdrożenie nie skutkowało wyraźną dyskryminacją instytucji ze względu na ich strukturę prawną bądź model właścicielski.

2. W następstwie przeglądu, w ścisłej współpracy z EUNB Komisja, w terminie do 30 czerwca 2016 r., przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w stosownym przypadku wraz z wnioskiem legislacyjnym, na temat przepisów dotyczących wynagrodzeń zawartych w niniejszej dyrektywie i rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, biorąc pod uwagę rozwój sytuacji międzynarodowej i ze szczególnym uwzględnieniem:

a) ich skuteczności, wdrażania i egzekwowania, w tym z określeniem wszelkich luk prawnych wynikających z zastosowania do tych przepisów zasady proporcjonalności;

b) skutków zgodności z zasadą określoną w art. 94 ust. 1 lit. g) w odniesieniu do:

(i) konkurencyjności i stabilności finansowej; oraz

(ii) wszelkich członków personelu pracujących faktycznie i fizycznie w jednostkach zależnych mających siedzibę poza EOG podlegających instytucjom dominującym mającym siedzibę w EOG.

Przegląd ten będzie dotyczył w szczególności tego, czy zasada określona w art. 94 ust. 1 lit. g) powinien być nadal stosowany w odniesieniu do jakichkolwiek członków personelu objętych lit. b) ppkt (ii) w akapicie pierwszym.

3. (uchylony)

4. Do dnia 31 grudnia 2014 r. Komisja przeprowadzi przegląd i sporządzi sprawozdanie na temat stosowania art. 108 i 109 oraz przedłoży to sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownym przypadku wraz z wnioskiem ustawodawczym.

5. Do dnia 31 grudnia 2016 r. Komisja przeprowadzi przegląd i sporządzi sprawozdanie na temat wyników stosowania art. 91 ust. 9, w tym na temat prawidłowości przeprowadzania porównawczych analiz praktyk zapewniających różnorodność; weźmie pod uwagę wszystkie odpowiednie elementy rozwoju sytuacji w Unii i sytuacji międzynarodowej oraz przedłoży to sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownym przypadku wraz z wnioskiem ustawodawczym.

6. Do dnia 31 grudnia 2015 r. Komisja skonsultuje się z ERRS, EUNB, EUNUiPPE, EUNGiPW oraz innymi odpowiednimi stronami w sprawie skuteczności ustaleń o wymianie informacji na mocy niniejszej dyrektywy, zarówno w okresach normalnej działalności, jak i podczas występowania warunków skrajnych.

7. Do dnia 31 grudnia 2015 r. EUNB przeprowadzi przegląd i przedłoży Komisji sprawozdanie w sprawie stosowania przepisów niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013 dotyczących współpracy Unii i państw członkowskich z państwami trzecimi. W ramach tego sprawozdania określone zostaną wszelkie obszary, które wymagają dalszych zmian w zakresie współpracy i wymiany informacji. EUNB opublikuje sprawozdanie na swojej stronie internetowej.

8. Po otrzymaniu upoważnienia od Komisji EUNB sprawdza, czy niniejsza dyrektywy i rozporządzenie (UE) nr 575/2013 odpowiednio uwzględniają podmioty sektora finansowego, które deklarują, że prowadzą działalność zgodnie z islamskimi zasadami bankowości. Komisja zapoznaje się ze sprawozdaniem przygotowanym przez EUNB i w stosownym przypadku przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek ustawodawczy.

9. Do dnia 1 lipca 2014 r. EUNB przedstawi Komisji sprawozdanie na temat korzystania przez instytucje kredytowe z operacji długoterminowego refinansowania prowadzonych przez banki centralne wchodzące w skład ESBC i z podobnych środków wsparcia finansowania oferowanych przez banki centralne, a także na temat korzyści płynących z tych operacji i środków. W oparciu o to sprawozdanie i po konsultacji z EBC Komisja przedstawi do dnia 31 grudnia 2014 r. Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące korzystania z ich operacji refinansowania i z podobnych środków wsparcia finansowania, a także korzyści płynących z tych operacji i środków w odniesieniu do instytucji kredytowych posiadających zezwolenie na prowadzenie działalności w Unii, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym dotyczącym korzystania z takich operacji refinansowania i z podobnych środków wsparcia finansowania.

10. Do dnia 31 grudnia 2023 r. Komisja przeprowadzi przegląd i sporządzi sprawozdanie dotyczące wdrożenia i stosowania uprawnień nadzorczych, o których mowa w art. 104 ust. 1 lit. j) i l), oraz przedłoży to sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Artykuł 162

Transpozycja

1. Do 31 grudnia 2013 r. państwa członkowskie przyjmą i opublikują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy.

Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2014 r.

Państwa członkowskie przekazują Komisji oraz EUNB teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. W przypadku gdy dokumenty towarzyszące powiadomieniu o środkach transpozycji przekazane przez państwa członkowskie nie są wystarczające do pełnej oceny zgodności przepisów transpozycyjnych z pewnymi artykułami niniejszej dyrektywy, Komisja może na wniosek EUNB w ramach wykonywania jego zadań zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1093/2010 lub z własnej inicjatywy wymagać od państw członkowskich przekazania bardziej szczegółowych informacji dotyczących transpozycji i wykonywania tych przepisów i niniejszej dyrektywy.”

2. W drodze odstępstwa od ust. 1, przepisy tytułu VII rozdział 4 mają zastosowanie od dnia 1 stycznia 2016 r.

3. Przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 94 ust. 1 lit. g) nakładają na instytucje wymóg stosowania zawartych w tym artykule zasad do wynagrodzenia przyznawanego za świadczone usługi lub osiągnięte wyniki od roku 2014, należnego z tytułu umów zawartych przed dniem 1 stycznia 2014 r. lub po tej dacie.

4. Przepisy określone w ust. 1 i 2 przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Przepisy te zawierają także wskazanie, że w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do dyrektyw uchylonych niniejszą dyrektywą odczytuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania takiego wskazania określane są przez państwa członkowskie.

5. W drodze odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, art. 131 mają zastosowanie od dnia 1 stycznia 2016 r. Państwa członkowskie wprowadzają w życie art. 131 ust. 4 od dnia 1 stycznia 2016 r. w następujący sposób:

a) 25 % bufora globalnej instytucji o znaczeniu systemowym, ustalonego zgodnie z art. 131 ust. 4, w 2016 r.;

b) 50 % bufora globalnej instytucji o znaczeniu systemowym, ustalonego zgodnie z art. 131 ust. 4, w 2017 r.;

c) 75 % bufora globalnej instytucji o znaczeniu systemowym, ustalonego zgodnie z art. 131 ust.42, w 2018 r.; oraz

d) 100 % bufora globalnej instytucji o znaczeniu systemowym, ustalonego zgodnie z art. 131 ust. 4, w 2019 r.

6. W drodze odstępstwa od ust. 2 niniejszego artykułu przepisy art. 133 mają zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r.

Artykuł 163

Uchylenie

Dyrektywy 2006/48/WE i 2006/49/WE zostają uchylone ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2014 r.

Odniesienia do uchylonych dyrektyw odczytuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zgodnie z tabelą korelacji w załączniku II do niniejszej dyrektywy i w załączniku IV do rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 164

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 165

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 26 czerwca 2013 r.