W rozpoznawanej sprawie strona poddała pod rozwagę Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu fakt, iż wymienieni sędziowie oraz asesor sądowy wydając wyrok w innej sprawie podatkowej skarżącego, dotyczącej podatku dochodowego, odnieśli się do zagadnień kluczowych z punktu widzenia sprawy rozpoznawanej. Na tej podstawie zgłoszona została wątpliwość co do ich bezstronności, która może wynikać
Postanowienie Państwowej Komisji Wyborczej w przedmiocie wezwania do usunięcia wad zaświadczenia o utworzeniu komitetu wyborczego (art. 64h ust. 2 i 3 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw, jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1547 ze zm.) nie podlega zaskarżeniu do Sądu Najwyższego.
Naruszenie przez organ kontroli przepisów art. 83 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej o ograniczeniu czasu trwania kontroli, stanowi naruszenie art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa oraz art. 7 Konstytucji RP, jednak nie dyskwalifikuje to bezwzględnie wyników kontroli oraz nie czyni niemożliwym wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.
Komitet wyborczy kandydata na Prezydenta RP nie może przyjąć środków finansowych od polskiej spółki akcyjnej, w której podmiot zagraniczny posiada większościowy pakiet akcji (art. 86 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 47, poz. 544 ze zm.). W odniesieniu do spółki akcyjnej jako spółki kapitałowej prawa handlowego
Kampanię wyborczą na zasadzie wyłączności prowadzi komitet wyborczy, który ponosi wydatki ze źródeł własnych, a środki finansowe gromadzi na koncie bankowym (art. 40a ust. 1, art. 84a ust. 1 oraz art. 85 ust. 4 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 47, poz. 544 ze zm.). Kandydat na Prezydenta RP nie jest zatem uprawniony
Podstawą prawną żądania, po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie sądowoadministracyjnej, wzruszenia prawomocnego postanowienia niekończącego postępowania w takiej sprawie stanowi wprost art. 190 ust. 4 w zw. z art. 8 ust. 2 Konstytucji, a do jego wzruszenia mają odpowiednie zastosowanie przepisy o wznowieniu postępowania sądowoadministracyjnego, tj. art. 272 par. 2, art. 275, art. 276, art
Skoro powód nabył na podstawie art. 207 ustawy o gospodarce nieruchomościami roszczenie o oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste, późniejsza zmiana tego przepisu nie pozbawiła powoda roszczenia ze względu na konstytucyjną zasadę ochrony praw słusznie nabytych (art. 2 Konstytucji RP).
1. Państwowa Komisja Wyborcza bada sprawozdanie każdego komitetu wyborczego uczestniczącego w wyborach, niezależnie od późniejszego wykre-ślenia wpisu tworzącej go partii politycznej z ewidencji i zarządzenia jej likwidacji na podstawie art. 47 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 857 ze zm.). W postępowaniu tym komitet wyborczy reprezentowany
1. Komitet wyborczy partii politycznej nie może zaciągać kredytu bankowego na cele związane z wyborami. Kredyt bankowy może zaciągnąć partia polityczna, która następnie może przelać go na fundusz wyborczy i z tego funduszu zasilić konto komitetu wyborczego. 2. Naruszeniem art. 110 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 12 kwietnia 2001 r. - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej
W kontekście konstytucyjnej wolności organizowania pokojowych zgromadzeń /art. 57 Konstytucji RP/ nie jest rolą ani organów administracji publicznej ani sądów administracyjnych analizowanie, nienaruszających przepisów obowiązującego prawa, haseł, idei i treści, którym służyć ma zgromadzenie przez pryzmat własnych przekonań moralnych osób działających w imieniu organu administracji, czy też sędziów
Dyskryminacja jest nieuchronnie związana z naruszeniem godności człowieka, której poszanowanie jest nakazem nie tylko prawnym (art. 30 Konstytucji RP; art. 113 k.p.), lecz również moralnym.
1. Zakaz retroakcji nie tylko należy do fundamentalnych elementów koncepcji państwa prawnego /art. 2 Konstytucji RP/ ale jest powszechnie respektowany w kulturze prawnej większości współczesnych ustrojów konstytucyjnych. Wyrazem tej zasady na gruncie prawa wspólnotowego jest orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, dotyczące zakresu kognicji Trybunału w sprawach, które dotyczą stanu faktycznego
Znaczny i stale rosnący wpływ spraw oraz niewystarczająca obsada sędziów orzekających w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie usprawiedliwiają czternastomiesięcznej przewlekłości postępowania wynikającej z niewyznaczenia terminu rozprawy apelacyjnej.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości, uznając że sądy krajowe mają nie tylko prawo, lecz i obowiązek stosowania dyrektywy, nie dopuszcza tego bezwarunkowo. Oznacza to, że w każdym odrębnym przypadku zadaniem sądu polskiego będzie, w razie stwierdzenia sprzeczności naszego ustawodawstwa z dyrektywą, dokonanie oceny, czy poszczególne postanowienia określonej dyrektywy są na tyle precyzyjne i bezwarunkowe
Przepis art. 24113 § 2 zdanie drugie k.p. ma zastosowanie do wypowiedzenia indywidualnych warunków umowy o pracę ze względu na upływ okresu wypowiedzenia zakładowego układu zbiorowego pracy, jeżeli nie został on zastąpiony nowym układem zbiorowym. Do wypowiedzenia warunków pracy lub płacy wynikających z rozwiązanego układu zbiorowego pracy nie stosuje się przepisów o szczególnej ochronie stosunku pracy
Porozumienie zbiorowe partnerów społecznych określające prawa i obowiązki stron stosunku pracy, także zawarte bez 'oparcia na ustawie', jest źródłem prawa pracy (art. 59 ust. 2 i 4 Konstytucji w związku z art. 9 § 1 k.p.).
Dla zastosowania zasady ignorantia iuris nocet nie ma znaczenia godzina udostępnienia aktu normatywnego adresatom, lecz dzień (data) jego urzędowego ogłoszenia i wejścia w życie.
Ogłoszenie wyroku Trybunału Konstytucyjnego we właściwym organie publikacyjnym jest równoznaczne z utratą mocy obowiązującej zakwestionowanego aktu normatywnego lub jego przepisu (przepisów) wyłącznie w zakresie określonym w sentencji tego wyroku.
Rozstrzygnięcie w przedmiocie przeniesienia lub delegowania sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego do wojewódzkiego sądu administracyjnego, podejmowane na podstawie art. 94 § 1 oraz art. 95 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.)
