Odroczenie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego utraty mocy obo-wiązującej art. 607t § 1 k.p.k. (przepis art. 190 ust. 3 Konstytucji i art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym) oznacza, że w tym czasie nie można na podstawie art. 55 ust. 1 Konstytucji od-mówić wykonywania europejskiego nakazu aresztowania, wydanego przez inne państwo wobec obywatela polskiego.
Niedopuszczalne jest odwołanie do Sądu Najwyższego od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w przedmiocie nieprzedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej kandydata na stanowisko sędziego.
Stwierdzenie, że wyborcy udzielali poparcia, składając podpisy na wykazie zawierającym nazwę komitetu wyborczego, ale bez wskazania imienia i nazwiska kandydata na senatora, oznacza dostateczne uprawdopodobnienie popełnienia przestępstwa dopuszczenia się nadużycia w sporządzaniu list z podpisami obywateli zgłaszających kandydatów w wyborach (art. 248 pkt 6 k.k.) jako podstawy protestu wyborczego.
Nie jest tak, że art. 6 ust. 3 lit. d Konwencji może być interpretowany jako samoistna gwarancja dla każdego oskarżonego, iż na rozprawie zawsze zostaną przesłuchani świadkowie oskarżenia (w szczególności ci, których zeznania mają znaczenie podstawowe), a odstąpienie od takiej czynności, wprost prowadzi do rażącego naruszenia tego przepisu. Nie można go odrywać od całego kontekstu regulacji przewidzianej
Przepis art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ nie uzasadnia terminu do podjęcia uchwały lub zarządzenia o zaskarżenie rozstrzygnięcia nadzorczego do sądu administracyjnego.
Wykładnia art. 33 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ zapewniająca szeroki dostęp do procesowej pozycji uczestnika postępowania, a tym samym możliwości korzystania - na podstawie art. 12 powołanej ustawy - ze służących stronie uprawnień procesowych, urzeczywistnia konstytucyjne zasady demokratycznego państwa prawnego
Skarga jest realizacją konstytucyjnego prawa do sądu /art. 45 ust. 1 Konstytucji RP/, a nie obowiązkiem i dlatego wybór daty wniesienia skargi, w ramach ustawowo określonego terminu, należy do strony.
Sąd Najwyższy ustala wyłącznie znamiona przedmiotowe przestępstwa przeciwko wyborom, którego zarzut stanowi podstawę protestu wyborczego.
Wykaz obywateli popierających zgłoszenie kandydata w wyborach prezydenckich (art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 47, poz. 544 ze zm.) nie musi zawierać ich pisemnej zgody na przetwarzanie danych osobowych.
Stanowi naruszenie art. 39a ust. 1 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 47, poz. 544 ze zm.) dopisanie w dniu głosowania do spisu wyborców osoby przedkładającej zaświadczenie o prawie do głosowania, bez dołączenia do spisu oryginału tego zaświadczenia.
Błędne ustalenie wyników głosowania w obwodzie, polegające na przypisaniu 4 głosów ważnie oddanych innemu kandydatowi z listy tego samego komitetu wyborczego, nie ma wpływu na wynik wyborów, jeżeli listy okręgowe komitetu wyborczego nie otrzymały co najmniej 5% ważnie oddanych głosów w skali kraju (art. 133 ust. 1 ustawy z dnia 12 kwietnia 2001 r. - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Sąd Najwyższy nie dokonuje ponownego przeliczenia głosów oddanych w okręgu wyborczym, jeżeli wnoszący protest nie uprawdopodobnił zarzutów dotyczących błędnego ustalenia wyniku głosowania.
Zakwalifikowanie jako nieważnych głosów oddanych na kartach, na których wyborcy poczynili dopiski, stanowi naruszenie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 47, poz. 544 ze zm.), ale może nie mieć wpływu na wynik wyborów.
Karta do głosowania niezawierająca elementów wskazanych w art. 72 i 200 ustawy z dnia 12 kwietnia 2001 r. - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 46, poz. 499 ze zm.), w tym nazwy lub skrótu nazwy komitetu wyborczego, jest niezgodna z ustawą i w konsekwencji nie może być uznana za ważną kartę urzędową.
W wyborach prezydenckich sporządza się spis wyborców w dwóch egzemplarzach (art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 47, poz. 544 ze zm.). Spis wyborców wykorzystany w pierwszym głosowaniu nie może być pobrany z depozytu i przekazany obwodowej komisji wyborczej w ponownym głosowaniu.
Uchybienia w liczeniu głosów oddanych na określonego kandydata nie mają wpływu na wynik wyborów, jeżeli jego komitet wyborczy nie uczestniczy w podziale mandatów do Sejmu.
Dla uznania karty do głosowania za urzędową w rozumieniu art. 60 ustawy z dnia 12 kwietnia 2001 r. - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 46, poz. 499 ze zm.) jej treść musi zawierać wszystkie dane identyfikujące kandydata, do których należą jego imię i nazwisko oraz nazwa komitetu wyborczego. Karta do głosowania niezawierająca nazwy
Na postanowienie sądu o zamianie kary porządkowej grzywny na karę pozbawienia wolności (art. 50 § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.), wydane w postępowaniu toczącym się na podstawie przepisów Kodeksu postępowania karnego, zażalenie nie przysługuje (art. 459 k.p.k. a contrario).
Pozostawienie na tablicach reklamowych plakatów wyborczych nie narusza zakazu prowadzenia kampanii wyborczej określonego w art. 76b ust. 2 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 47, poz. 544 ze zm.).
Nazwa komitetu wyborczego wyborców powinna zawierać określenie odróżniające od nazw partii politycznych wpisanych do ewidencji, choćby postanowienie sądu stanowiące podstawę wpisu było nieprawomocne.
Obowiązkiem każdego państwa strony Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) jest zapewnienie takiej organizacji i funkcjonowania systemu organów wymiaru sprawiedliwości, które umożliwiają rzeczywiste i skuteczne korzystanie z gwarantowanego w art. 6 tej Konwencji prawa do sądu, w tym także prawa
