Postanowienie SN z dnia 5 grudnia 2005 r. sygn. IV KK 298/05

Nie jest tak, że art. 6 ust. 3 lit. d Konwencji może być interpretowany jako samoistna gwarancja dla każdego oskarżonego, iż na rozprawie zawsze zostaną przesłuchani świadkowie oskarżenia (w szczególności ci, których zeznania mają znaczenie podstawowe), a odstąpienie od takiej czynności, wprost prowadzi do rażącego naruszenia tego przepisu. Nie można go odrywać od całego kontekstu regulacji przewidzianej w art. 6 Konwencji, generalnie określającego standardy rzetelnego procesu. Europejski Trybunał Praw Człowieka wprost wskazywał na to, że to prawo krajowe reguluje kwestie dopuszczalności dowodów, a "zadaniem Trybunału nie jest rozstrzygnięcie, czy zeznania świadka zostały prawidłowo dopuszczone jako dowód, lecz raczej ocena, czy postępowanie jako całość, włącznie ze sposobem uzyskiwania materiału dowodowego, było rzetelne.