Odroczenie wykonania kary wobec Moniki H. trwało łącznie 11 miesięcy, co nie uprawniało do podjęcia decyzji o zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 152 k.k.w.
Wprawdzie art. 10 § 1 k.w. zakłada możliwość odrębnego skazywania za wykroczenie i za przestępstwo, gdy czyn będący wykroczeniem wyczerpuje jednocześnie znamiona przestępstwa, ale w żadnej mierze nie można tego odnieść do sytuacji, gdy dany czyn, na który składa się kilka zachowań, z których każde wyczerpuje znamiona wykroczenia, ale z uwagi na spełnienie wymogów określonych w art. 12 k.k. stanowi
1. W kategoriach nieporozumienia trzeba potraktować pogląd skarżącej o zaistnieniu w sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej. W wymienionym okresie sprawa jedynie pozostawała w tzw. Referacie asesora, a chociaż nie podejmował on wtedy żadnych czynności i decyzji procesowych, skarżąca dopatruje się zaistnienia wspomnianej przyczyny odwoławczej. 2. Nie wchodzi w grę wskazany w art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k
Art. 24 k.k.w. daje sądowi, w postępowaniu wykonawczym, możliwość w każdym czasie uchylenia lub zmiany poprzedniego postanowienia, jeżeli ujawnią się nowe lub poprzednio nie znane okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia. Nie ulega jednak wątpliwości, że w przepisie tym chodzi o nowe lub uprzednio nie znane przesłanki natury faktycznej, a nie o ujawnienie się błędu sądu natury prawnej.
Nie może budzić (…) wątpliwości, iż określoną w art. 178 § 2 k.k.w. powinność wysłuchania skazanego przed wydaniem postanowienia w przedmiocie zarządzenia wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności, poza wypadkiem obligatoryjnego zarządzenia tej kary na podstawie art. 75 § 1 k.k. (art. 178 § 2 in fine k.k.w.), rozumieć należy z reguły jako obowiązek sądu, ponieważ ma ona charakter gwarancyjny.
1. Do pogorszenia sytuacji oskarżonego doszło (…) w zakresie rzeczywistego wymiaru kary orzeczonej rozważanym wyrokiem. Wprawdzie karę grzywny wymierzono oskarżonemu w niższym niż poprzednio rozmiarze, jednak należy uznać, iż dla wskazanej oceny zasadnicze znaczenie ma fakt skazania oskarżonego na karę pozbawienia a nie ograniczenia wolności. Rzecz jasna, samo tylko pozostające poza sporem stwierdzenie
Za określone (w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.) uchybienie uznaje się jedynie sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiającą jego wykonanie. Musi to być zatem, gdy chodzi o wyrok, sprzeczność między poszczególnymi jego rozstrzygnięciami i to nie każda, lecz tylko taka, która powoduje, że niemożliwe staje się jego wykonanie. Przepis ten nie obejmuje zatem ani sytuacji, gdy sprzeczność w treści wyroku utrudnia
Art. 139 § 1 kpk znajduje zastosowanie także wówczas, gdy brak możliwości doręczenia pisma stronie wynika z faktu ukrywania się przed wymiarem sprawiedliwości, nawet gdy w czasie tego ukrywania doszło do pozbawienia jej wolności.
Przesłanką stwierdzenia niemożliwości i nierealności uiszczenia grzywny i kosztów jest bezskuteczność egzekucji. Stąd też domaganie się umorzenia w całości tych należności, bez uprzedniego postępowania egzekucyjnego jest przedwczesne. Dopiero bowiem, po bezskutecznych czynnościach egzekucyjnych podjętych przez komornika i po stwierdzeniu przez niego niemożności ściągnięcia należności w drodze egzekucji
Zaliczane funkcjonariuszowi służby więziennej jako równorzędne okresy służby wojskowej uwzględniane przy ustalaniu prawa do emerytury wojskowej nie obejmują okresów zastępczych form tej służby.
Zarządzenie wykonania kary nie może nastąpić później niż w ciągu 6 miesięcy od zakończenia okresu próby. Termin ten jest terminem nieprzekraczalnym i zachowany jest tylko wtedy, gdy przed jego upływem dojdzie do wydania prawomocnego rozstrzygnięcia o zarządzeniu wykonania kary.
Przepis art. 49 § 1 k.k.w. nie ma zastosowania do zastępczej kary grzywny orzeczonej na podstawie art. 65 § 1 k.k.w.
