Wykładnia zdania pierwszego art. 43 ust. 6 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./ nie może być dokonywana w oderwaniu od funkcji pomocy społecznej określonych ustawą oraz w oderwaniu od określonych ustawą obowiązków gminnych służb pomocy społecznej /art. 1 ust. 1 i 2, art. 2 ust. 1, art. 11, art. 38 ust. 1, art. 46 ust. 4-4a, art. 49a i art. 49b/.
Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./ - celem zasiłku okresowego jest zaspokojenie codziennych potrzeb bytowych przez czas, kiedy nie mogą być one zaspokojone z dochodów tej osoby. Zasiłek celowy /art. 32 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej/ pełni odmienną funkcję w systemie form pomocy. Ma on zaspokajać inne -jednorazowo występujące
Związki pomiędzy ustawą z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./ a ustawą z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu - Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ - a w szczególności geneza i cel powołania instytucji gwarantowanego zasiłku okresowego /art. 4 pkt 8 ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu
Gdy osoba całkowicie niezdolna do pracy z powodu inwalidztwa powstałego przed ukończeniem 18 roku życia osiąga pełnoletność w dniu innym niż pierwszy danego miesiąca i w tym samym miesiącu składa wniosek o przyznanie jej renty socjalnej na podstawie art. 27a ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./, początkiem okresu, za jaki należna jest renta
1. W art. 107 par. 1 Kpa ustawodawca mówi o podpisie, przez co należy rozumieć podpis własnoręczny, gdyż w innych przypadkach, jeżeli ustawodawca dopuszcza stosowanie innego niż własnoręczne odtworzenie podpisu, to daje temu wyraz w treści przepisu /np. art. 921[10] par. 2 Kc lub art. 339 par. 2 Kh/. Zastosowanie facsimile podpisu powoduje, że decyzja organu pierwszej instancji została wydana z rażącym
Jeśli w sprawie z zakresu pomocy społecznej szczególny dowód w postaci wywiadu środowiskowego nie wyjaśnia wszystkich okoliczności faktycznych niezbędnych do jej rozstrzygnięcia, wówczas poprzez art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./ należy wykorzystać środki dowodowe przewidziane kodeksem postępowania administracyjnego, nie wyłączając
Stosując przepisy ustawy z dnia listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./ i dokonując ich interpretacji organy administracji nie mogą tracić z pola widzenia przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy /Dz.U. nr 9 poz. 59 ze zm./ co oznacza, iż orzeczenia tych organów nie mogą pozostawać w sprzeczności z tymi przepisami. W przypadku osoby
Organ administracji właściwy w sprawach pomocy społecznej, po ujawnieniu w toku postępowania, iż osoba /rodzina/, która ubiega się o przyznanie pomocy spełnia wszystkie kryteria ustawowe określone w art. 2 ust. 1-3, art. 4 ust. 1, oraz art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./, w razie odmowy przyznania żądanej formy pomocy /np. gwarantowanego
1. Kierownik ośrodka pomocy społecznej, upoważniony przez radę gminy na podstawie art. 46 ust. 5 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./ do wydawania decyzji administracyjnych w sprawach z zakresu pomocy społecznej, nie ma uprawnienia do upoważnienia pracowników ośrodka w trybie art. 268a Kpa do załatwiania tych spraw w jego imieniu. 2. Decyzja administracyjna
Odesłanie w par. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 października 1993 r. w sprawie określenia zakresu i form oraz trybu udzielania kobietom w ciąży oraz wychowującym dziecko pomocy w zakresie opieki socjalnej i prawnej /Dz.U. nr 97 poz. 441 ze zm./ do zasad, jakie obowiązują w ustawie z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./, odnosi się wyłącznie
Nie ma podstaw prawnych do orzekania w postępowaniu administracyjnym o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń, udzielonych na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 października 1993 r. w sprawie określenia zakresu i form oraz trybu udzielania kobietom w ciąży oraz wychowującym dziecko pomocy w zakresie opieki socjalnej i prawnej /Dz.U. nr 97 poz. 441 ze zm./.
Organ odwoławczy nie tylko ocenia podstawy - prawną i faktyczną - decyzji zaskarżonej odwołaniem, ale i orzeka według stanu prawnego i faktycznego w dacie wydania własnej decyzji /odwoławczej/.
Przyznawanie zasiłków celowych należy do zadań własnych gmin, w ramach których organy gminy są zobowiązane zaspokoić najbardziej pilne i konieczne potrzeby jej mieszkańców. Możliwość zaspokojenia tych potrzeb jest niewątpliwie determinowana posiadanymi przez gminę środkami pieniężnymi. Nie może ona dać więcej niż posiada. W sytuacji, kiedy środki są ograniczone, a potrzebujących wielu, jest rzeczą
Celem przepisu art. 27 ust. 2 w związku z art. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/ jest by zasiłek stały przyznawać osobom, których dochód w rodzinie nie przekracza kwoty najniższej emerytury. Bez względu na to z jakiego tytułu otrzymuje się dochody muszą one być brane pod uwagę przy przyznawaniu zasiłku stałego.
Niedopuszczalne jest udzielenie pomocy w trybie ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/ na cel, który osoba ubiegająca się o pomoc winna osiągnąć zgodnie z przepisami prawa w innym trybie i z innego źródła. Stan taki trwa co najmniej tak długo, jak ubiegający się o pomoc nie wykaże, że wykorzystał wszystkie środki prawne przeciwko osobie zobowiązanej do
Skarżąca odmawiając współdziałania z gminnym ośrodkiem pomocy społecznej w zakresie skutecznie stosowanego przez ten ośrodek pośrednictwa pracy - nie może powoływać się na brak stałego źródła utrzymania jako następstwo tego, iż jest osobą bezrobotną.
Uznający się za niewłaściwy organ, który otrzymał wniosek o pomoc społeczną jest zobowiązany wskazać organ właściwy do określenia pomocy i tam przesłać sprawę do załatwienia. W sprawach o świadczenia z pomocy społecznej należy kierować się przede wszystkim dobrem osób korzystających z tej pomocy /art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej - t.j. Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/.
W razie wątpliwości organ pomocy społecznej, po zebraniu materiału dowodowego i w wyniku swobodnej jego oceny, samodzielnie ustala charakter przebywania na terenie gminy osoby ubiegającej się o pomoc /ocenia wystąpienie przesłanek określonych w art. 25 Kc/ i w efekcie tego postępowania określa, czy i ewentualnie w jakiej formie i w jakim zakresie - z uwzględnieniem treści art. 37 ust. 3 ustawy z dnia
Ustawa z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/ używa w art. 3 pkt 1 określenia ubóstwo nie definiując tego pojęcia. Przez pojęcie to należy rozumieć taki stan materialny osoby, który nie gwarantuje zaspokojenia minimalnych, podstawowych potrzeb życiowych.
