Dom pomocy społecznej, jakkolwiek jest zakładem pracy dla pracowników obsługi w rozumieniu kodeksu pracy, nie jest zakładem pracy w rozumieniu art. 8 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej /Dz.U. nr 91 poz. 408 ze zm./, w szczególności dla pensjonariuszy.
Hurtowa sprzedaż środków farmaceutycznych w aptece stanowi naruszenie warunków prowadzenia działalności gospodarczej, uzasadniające cofnięcie koncesji na prowadzenie apteki.
1. W decyzji wydanej na podstawie art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i nadzorze farmaceutycznym /Dz.U. nr 105 poz. 452 ze zm./ wojewódzki inspektor farmaceutyczny jest uprawniony wyłącznie do nakazania w ustalonym terminie usunięcia uchybień w zakresie wytwarzania i przechowywania środków farmaceutycznych oraz
Przewidziane w art. 29 pkt 5 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich /Dz.U. nr 41 poz. 179 ze zm./ wydawanie przez okręgową radę aptekarską opinii w sprawach udzielania lub cofania koncesji na prowadzenie aptek bądź hurtowni nie daje jej legitymacji strony.
Publiczny zakład opieki zdrowotnej może uzyskać koncesję na prowadzenie apteki ogólnodostępnej tylko wtedy, gdy statut zakładu, zatwierdzony przez podmiot, który go utworzył, przewiduje prowadzenie takiej apteki jako wyodrębnioną działalność gospodarczą w jednej z form gospodarki pozabudżetowej, o jakich mowa w art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe /Dz.U. 1993 nr 72 poz.
Powołanie do komisji konkursowej dla przeprowadzenia konkursu na stanowisko kierowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej przedstawiciela związku zawodowego jest wymagane tylko w wypadku, gdy związek zawodowy ma swoje struktury organizacyjne w zakładzie pracy, w którym ma być w drodze konkursu powołany kierownik zakładu. Jeżeli związek zawodowy nie ma struktury organizacyjnej w danym zakładzie
1. Wyznacznikiem czynności lub aktu "z zakresu administracji publicznej" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jest to, żeby czynność lub akt upoważnionego organu miały na celu bezpośrednie wywołanie skutków o charakterze publicznoprawnym w stosunku do podmiotów nie powiązanych organizacyjnie z organem orzekającym
Zgodnie z przepisem par. 8 ust. 3 zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 1 lutego 1983 r. w sprawie specjalizacji lekarzy, lekarzy dentystów, magistrów farmacji oraz innych pracowników z wyższym wykształceniem zatrudnionych w służbie zdrowia i opiece społecznej /Dz.Urz. MZiOS nr 3 poz. 19/ tylko Lekarz Wojewódzki uprawniony jest do podejmowania decyzji w sprawie specjalizacji.
Skierowanie bądź odmowa skierowania do sanatorium, jak również ustalenie terminu pobytu w sanatorium nie następuje w drodze decyzji administracyjnej. Orzekające w tych sprawach komisje lekarskie nie są organami administracji w rozumieniu art. 1 par. 1 Kpa. Orzeczenia te nie mieszczą się w art. 16 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Dyspozycją art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich /Dz.U. nr 30 poz. 158 ze zm./ nie są objęte uchwały organów samorządu lekarzy, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 października 1950 r. o zawodzie lekarza /Dz.U. nr 50 poz. 458 ze zm./. Oznacza to niedopuszczalność zaskarżenia do sądu administracyjnego uchwały zobowiązującej lekarza do odbycia przeszkolenia
Tryb i sposób przeprowadzenia konkursu na naczelną pielęgniarkę Zakładu Opieki Zdrowotnej, a nawet aprobata komisji konkursowej nie odpowiada cechom żadnego z aktów podlegających kontroli sądowoadministracyjnej. W rezultacie tryb i sposób przeprowadzenia konkursu nie mogą być skutecznie zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W "gminnym programie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych", skoro nie opiera się on o wyraźne upoważnienie ustawowe i jego celem nie jest formułowanie przepisów gminnych, nie można umieszczać norm powszechnie obowiązujących. Art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ nie stanowi podstawy
Z art. 15 ustawy z dnia 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i nadzorze farmaceutycznym /Dz.U. nr 105 poz. 452/, par. 13 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 16 grudnia 1993 r. w sprawie rejestru środków farmaceutycznych i materiałów medycznych /Dz.U. 1994 nr 6 poz. 24/ oraz par. 2 ust. 1 zarządzenia Ministra Zdrowia
1. Gmina uchwalając przepisy gminne może odnieść je do wszystkich placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych na terenie gminy, ale także do niektórych z nich /np. oddzielnie do placówek handlu detalicznego i zakładów gastronomicznych oraz zakładów usługowych/. 2. Skoro uchwala w istocie ceduje część uprawnień rady gminy na burmistrza, skoro w sposób generalny określa
1. Z usług apteki korzystają często osoby w podeszłym wieku, schorowane, mające ograniczoną sprawność ruchowo-fizyczną, usytuowanie więc izby ekspedycyjnej apteki na pierwszej kondygnacji budynku ma na celu zapewnienie pacjentom swobodnego dostępu do leków. 2. Izba ekspedycyjna - podobnie jak pozostałe pomieszczenia znajdujące się w przejściu podziemnym na poziomie 3,40 m poniżej poziomu ulicy nie
Prezes Izby Aptekarskiej nie jest organem tejże Izby i nie jest osobą uprawnioną do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Brak jest podstaw prawnych do stwierdzenia nieważności decyzji o zezwoleniu na sprzedaż napojów alkoholowych, zgodnej z uchwałą rady gminy w sprawie usytuowania miejsc sprzedaży tych napojów.
Członkowie rady nadzorczej gminnego zakładu opieki zdrowotnej, określeni w art. 45 ust. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej /Dz.U. nr 91 poz. 408 ze zm./, wywodzić się muszą z grona radnych.
Komisja Rejestracji Środków Farmakologicznych i Materiałów Medycznych może uznać za wystarczające w całości lub w części wyniki badań laboratoryjnych i klinicznych przedstawione przez wytwórcę lub importera. Do komisji należy też ocena czy materiał dołączony do wniosku jest wystarczający do podjęcia decyzji pozytywnej lub negatywnej.
Uchwały rad gmin w sprawie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych oraz zasad usytuowania tych punktów winny być podporządkowane realizacji celu ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./, to jest m.in. ograniczania dostępności alkoholu i tworzenia warunków motywujących powstrzymywanie się od spożywania
