ROZPORZĄDZENIE MINISTRA OBRONY NARODOWEJ z dnia 26 marca 1973 r. w sprawie ustalania stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz związku śmierci żołnierzy ze służbą wojskową wskutek wypadku lub choroby
Z treści art. 45 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin /Dz.U. nr 32 poz. 140/ wynika jednoznacznie, że przejęcie gospodarstwa rolnego przez Państwo jest możliwe tylko w przypadkach tam wymienionych. Wyłącza to możliwość uwzględnienia wniosku rolnika o przejęcie gospodarstwa rolnego przez Państwo w zamian za rentę, z powołaniem
Warunku zawartego w art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin /Dz.U. nr 32 poz. 140/ nie można odrywać od konkretnej sytuacji faktycznej i od celu ustawy. Jeżeli zatem w wyniku przekazania gospodarstwa rolnego następcom, z których jeden nie posiada gospodarstwa własnego, powstaną gospodarstwa pełnowładne, tj.
Określenie użyte w par. 37 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 1977 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin /Dz.U. nr 37 poz. 166/, że następcą rolnika powinna być osoba, która daje gwarancję należytego prowadzenia gospodarstwa rolnego, nie oznacza eliminacji z grona kandydatów na następcę osób zatrudnionych
W sprawie o stwierdzenie choroby zawodowej należy uznać za dowodowo niewystarczające opinie placówek zdrowia, choćby nawet specjalistycznych, jeżeli opinie takie pozbawione są uzasadnienia /art. 76 Kpa/.
Organ administracji państwowej nie może odmówić sporządzenia umowy przekazania gospodarstwa rolnego następcy w zamian za emeryturę tylko z tego powodu, że rolnik sprzedał działkę gruntu znacznie oddaloną od tego gospodarstwa, a więc nie stanowiącą lub nie mogącą stanowić zorganizowanej z tym gospodarstwem całości w rozumieniu par. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 listopada 1964 r. w
1. Ustawa z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin /Dz.U. nr 32 poz. 140/ nie precyzuje pojęcia "prowadzenie gospodarstwa rolnego". Fakt wykonywania przez młodego wiekiem syna rolnika podstawowych prac związanych z gospodarstwem rolnym nie świadczy, że syn - a nie ojciec - prowadzi gospodarstwo rolne, jeśli rolnik nadal mieszka razem
1. Z treści par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 45 poz. 271/ nie można wyprowadzić twierdzenia o konieczności każdorazowego przeprowadzenia dowodu, że schorzenie pracownika wynika z wykonywanego przez niego zatrudnienia, par. 7 ust. 1 tego rozporządzenia bowiem wskazuje, że postępowanie wyjaśniające powinno zmierzać w kierunku ustalenia
1. Przepisy nakładają na organy służby zdrowia obowiązek przeprowadzenia dokładnego postępowania dowodowego, mającego na celu ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zachorowaniem pracownika na chorobę zawodową a wykonywaniem przez niego pracy w warunkach narażających go na powstanie tej choroby. 2. Wskazanie przez pracownika służby zdrowia kontaktów /styczności/ z ludźmi chorymi zakaźnie lub z materiałami
Synowa rolnika, której mąż wyjechał na stałe z Państwa Polskiego, nie jest następcą prawnym w rozumieniu art. 75 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin /Dz.U. nr 32 poz. 140/; nie może też być jej przekazane gospodarstwo rolne przez dotychczasowego właściciela na zasadzie art. 43 tej ustawy.
Pojęcie "prowadzenie gospodarstwa rolnego", zawarte w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin /Dz.U. nr 32 poz. 140/, należy rozumieć jako osobiste kierowanie i zarządzanie gospodarstwem, co do reguły wiąże się ze stałym osobistym wykonywaniem związanych z tym gospodarstwem prac i troską o jego należyte funkcjonowanie
1. Uprawnienia do świadczeń emerytalnych lub renty za przekazane gospodarstwo rolne na rzecz następcy w oparciu o art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin /Dz.U. nr 32 poz. 140/, nie przysługuje rolnikom, którzy są objęci ubezpieczeniem społecznym na podstawie przepisów art. 1 ust. 1 dekretu z dnia 4 marca 1976
Zaniechanie przez organ administracji wyjaśnienia w toku postępowania o przekazanie gospodarstwa rolnego następcy w zamian za emeryturę, czy zbyta przez rolnika oddzielna nieruchomość stanowiła lub mogła stanowić z przekazywanym gospodarstwem zorganizowaną całość w rozumieniu par. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 listopada 1964 r. w sprawie przenoszenia własności nieruchomości rolnych
Warunkiem uznania za chorobę zawodową choroby określonej w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 45 poz. 271/ jest wykonywanie pracy w warunkach narażających na jej powstanie, a więc wymaga jedynie uprawdopodobnienia związku przyczynowego między pracą a zachorowaniem.
Względami społecznymi i gospodarczymi, uzasadniającymi udzielenie następcy zgody na zbycie części nieruchomości rolnej przed upływem 10 lat od jej przejęcia /art. 49 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin - Dz.U. nr 32 poz. 140/, mogą być również: niekorzystne ukształtowanie i położenie gruntów przeznaczonych do zbycia i
Bezwzględny zakaz podziału gospodarstw przekazywanych następcom istnieje tylko w sytuacji, gdy pociągnęłoby to za sobą powstanie gospodarstw poniżej normy podstawowej, a więc gdyby podział naruszył zakaz ustanowiony w art. 163 par. 1 Kc. Jeżeli natomiast przy przekazywaniu gospodarstwa kilku następcom nie powstaną gospodarstwa o obszarze mniejszym niż 8 ha, to przekazanie należy uznać za dopuszczalne
Dla uznania danej choroby za zawodową wystarczy - stosownie do par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 45 poz. 271/ - ustalenie, że choroba ta mieści się w wykazie chorób zawodowych i została spowodowana wykonywaniem zatrudnienia w warunkach narażających na jej powstanie. Wystarczy zatem samo stwierdzenie istnienia warunków narażających
1. W razie ustalenia, że rodzaj choroby stwierdzonej u pracownika mieści się w wykazie chorób wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 45 poz. 271/, a pracownik świadczył pracę w warunkach narażających na powstanie tej choroby, organy inspekcji sanitarnej obowiązane są uznać takie schorzenie za chorobę zawodową, chyba
Do uznania schorzenia za chorobę zawodową nie wystarcza samo stwierdzenie, że zostało spowodowane wykonywaniem zatrudnienia w warunkach narażających na jego powstanie, lecz konieczne jest jednoczesne ustalenie, że schorzenie to stanowi chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych.