Orzeczenie lekarza orzecznika stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Dotyczy to również prawa do świadczenia w drodze wyjątku. Nadzór nad wykonywaniem orzeczenia o niezdolności do prac sprawuje Prezes Zakładu.
Świadczenia z art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./ nie mają charakteru roszczeniowego, a ich przyznanie w drodze wyjątku zostało pozostawione uznaniu Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Analizowany przepis ustanawia przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia w drodze wyjątku, które wyznaczają
Świadczenie przewidziane w art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./ nie jest świadczeniem socjalnym, przyznawanym wyłącznie według potrzeb - ze względu na trudną sytuację materialną wnioskodawcy. Jest to świadczenie, które może być przyznane ubezpieczonemu w nieznacznym tylko stopniu niedopełniającemu
Na potrzeby przyznania świadczenia w trybie wyjątku, na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./, całkowita niezdolność do pracy, co wymaga podkreślenia, powinna być orzeczona wyłącznie przez lekarza orzecznika ZUS, nie zaś innego lekarza.
Odmówić udzielenia odpowiedzi na przedstawione pytanie prawne.
Art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne /Dz.U. nr 144 poz. 930 ze zm./ w związku z art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wskazują na możliwość odliczenia od przychodu podatnika składek, jakie uiścił na ubezpieczenie
W art. 37i ust. 1 pkt f ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej /Dz.U. 1996 nr 11 poz. 62 ze zm./ stwierdzono, że osoba fizyczna winna zawierać umowę ubezpieczenia o odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzenia działalności brokerskiej. Brak tego rodzaju umowy zdaniem Sądu powoduje konieczność cofnięcie zezwolenia na prowadzenie działalności brokerskiej bez względu na to czy
W stanie prawnym obowiązującym przed dniem 24 września 2000 r., to jest dniem wejścia w życie zmiany do ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej /Dz.U. nr 11 poz. 62 ze zm./ działalność zakładu ubezpieczeń polegająca na odsprzedaży przedmiotów ubezpieczenia nie mieściła się w pojęciu działalności ubezpieczeniowej, nie mieściła się również w zakresie "usług ubezpieczeniowych" i
W orzecznictwie Sądu wezwanie do uiszczenia opłaty za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych uznano za akt wymieniony w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Wezwanie to bowiem stwierdza istnienie obowiązku uiszczenia wymienionej opłaty
Wezwanie do uiszczenia opłaty za niewypełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia są aktami z zakresu administracji publicznej dotyczącymi stwierdzenia obowiązku wynikającego z przepisów prawa. Taką rolę pełni przedmiotowe wezwanie.
Zmiana branży sklepu wyraźnie określonej w wydanym zezwoleniu na sprzedaż napojów alkoholowych na branżę sklepu obwarowaną bardziej rygorystycznymi wymogami dla uzyskania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych wypełnia znamiona nieprzestrzegania warunków określonych w zezwoleniu, o jakim mowa w art. 18 ust. 6 pkt 4 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
Od 1 stycznia 2002 r. prawo do świadczenia przedemerytalnego, według nowych obowiązujących od tej daty zasad - przysługuje osobom zarejestrowanym w powiatowym urzędzie pracy po tym dniu, o ile oczywiście w dniu rejestracji spełnią warunki do jego nabycia.
Z treści art. 83 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych /Dz.U. nr 137 poz. 887 ze zm./ wynika, że w razie niewydania decyzji przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych przysługuje odwołanie do Sądu powszechnego na zasadach określonych w przepisach Kpc.
Ustawodawca zabezpieczył uprawnienia osób zarejestrowanych w PUP przed 1 stycznia 2002 r. do ewentualnego przyznania im zasiłku przedemerytalnego, pod warunkiem spełnienia ku temu przesłanek w okresie poprzedzającym wejście w życie znowelizowanych przepisów ustawy.
W warunkach likwidacji zakładu pracy i związanej z nią niemożności uzyskania świadectwa o którym mowa w par. 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, strona skarżąca mogła dowodzić wykonywanie pracy w szczególnych warunkach również przy pomocy innych środków dowodowych
W sytuacji, gdy odwołanie od decyzji organu I instancji wnosi podmiot, który twierdzi, że zaskarżona decyzja dotyczy jego interesu prawnego lub obowiązku, organ odwoławczy obowiązany jest rozpoznać odwołanie, a jeśli w wyniku rozpoznania odwołania organ ten stwierdzi, że podmiot ten nie ma w danej sprawie indywidualnego interesu prawnego lub obowiązku, to wówczas wydaje on decyzję o umorzeniu postępowania
Bezrobotny, któremu nie jest wypłacany w całości lub w części zasiłek przyznany ostateczną decyzją, ochrony prawnej winien szukać w skardze na czynność wypłaty /art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i skargę skierować przeciwko organowi na jakim, z mocy samego prawa ciąży obowiązek wypłaty zasiłku /art. 14 ust. 1 pkt 5
Bezrobotny, który nabył uprawnienie do renty z tytułu niezdolności do pracy /uprzednio renty inwalidzkiej/ i skorzystał z dobrodziejstwa art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm. /uprzednio art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin - Dz.U. nr 40
1. Jeżeli wspólnicy spółki cywilnej w jej umowie lub w odrębnej uchwale nie wskazali jednego lub kilku ze swojego grona do reprezentowania spółki w tym postępowaniu, będzie się ono mogło toczyć w stosunku do spółki jako strony tego postępowania, z udziałem wszystkich wspólników.2. Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84/ jednoznacznie w art. 2 ust
Zgodnie z art. 233 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom odpowiednie urządzenia higieniczno-sanitarne, do których zalicza się też palarnię. Nakaz wyodrębnienia w zakładzie pracy oddzielnych pomieszczeń palarni wynika z gwarantowanej ustawą ochrony prawa niepalących do życia w środowisku wolnym od dymu tytoniowego /art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia
Powierzenie stanowiska kierownika samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej jest czynnością z zakresu prawa pracy zobowiązaniową prowadzącą do nawiązania stosunku pracy. Nie ma ona więc charakteru czynności z zakresu publicznej administracji samorządowej. Odmienny pogląd prowadziłby do wniosku, iż stosunek pracy kierownika wspomnianego zakładu jest administracyjnym stosunkiem pracy. Konkurs
Osoba, której zasiłek przedemerytalny został przyznany nie traci uprawnień do tego zasiłku przez to, że zmieni miejsce zamieszkania i zarejestruje się ponownie jako bezrobotna w rejonowym biurze pracy właściwym dla nowego miejsca zamieszkania.
Broker, który uzyskał zezwolenie przez dniem wejścia w życie ustawy z dnia 8 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o działalności ubezpieczeniowej, o zmianie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej - Kodeks handlowy oraz o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 96 poz. 478/ aby zezwolenie to nie straciło ważności winien bezwzględnie spełnić warunki wymienione w art. 37i ust. 1
Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych określa kwoty wyrównania finansowego pomiędzy kasami chorych na podstawie wiążących go ustaleń ministra właściwego do spraw zdrowia, dotyczących liczby ubezpieczonych w poszczególnych kasach.
