Przewidziane w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (jedn. tekst: Dz.U. 2019 r., poz. 1083) uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu.
Całkowite pominięcie informacji o szacunkowej wysokości (skali) kosztów związanych z zastrzeżeniem spreadu walutowego może być postrzegane jako działanie (zaniechanie) wprowadzające w błąd w rozumieniu art. 5-6 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym.
Komornicy byli przedsiębiorcami, a Krajowa Rada Komornicza - związkiem przedsiębiorców. Ale już nie są, bo zmieniły się przepisy.
W przypadku wertykalnego porozumienia ograniczającego konkurencję nie ma znaczenia określenie rynku i pozycji poszczególnych uczestników na nim
Ocena oznaczenia cechującego się zdolnością odróżniającą musi uwzględniać potrzebę realnej ochrony przedsiębiorców i konsumentów przed wprowadzeniem w błąd, a jednocześnie zapewniać w optymalnym stopniu swobodę konkurencji. Na ocenę podstaw i zakresu ochrony udzielonej zgodnie z art. 5 oraz 10 ust. 1 u.z.n.k. powinny zatem wpływać okoliczności związane z warunkami konkurencji, a nie tylko immanentne
1. W sytuacji, w której bezpośrednim konsumentem jest osoba małoletnia korzystająca z telefonu zakupionego jej przez rodzica lub inną osobę dorosłą, wymóg dochowania minimalnej staranności obciąża zwłaszcza właściciela telefonu. Jeżeli dorosły użytkownik nie zapoznał się z warunkami płatności za grę komórkową (w tym również z warunkami opcji "Zawsze OK"), a mimo to udostępnił ją dziecku, to obciążenie
Art. 88 ust. 2 u.o.k.k. jest przepisem szczególnym, odrębnym od przepisów k.p.a., na które powołuje się powód, samodzielnie określającym zdarzenie przerywające bieg przedawnienia. Przepisy określające zdarzenie przerywające bieg przedawnienia muszą być interpretowane ściśle, ponieważ bezpośrednio rzutują na pewność prawa w obrocie i mają charakter bezwzględnie obowiązujący.
We wszystkich sytuacjach, gdy czyn nieuczciwej konkurencji wynika wprost z jednego z przypadków wskazanych w punktach od 1 do 5 ust. 1 art. 15 u.z.n.k., powód nie musi udowadniać, że utrudnia mu to jednocześnie dostęp do rynku. W tym wypadku dowód przeciwny obciąża pozwanego.
1. Prawidłowa wykładnia art. 8 ust. 2 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym prowadzi do uznania, że przez niedopuszczalny nacisk należy rozumieć wykorzystanie przewagi względem konsumenta w celu wywarcia na niego presji, także bez użycia siły fizycznej lub groźby jej użycia, w sposób znacznie ograniczający zdolność konsumenta do
Wymiana informacji pomiędzy operatorami nie podlega zakazowi zawierania porozumień ograniczających konkurencję.
1. Praktyka polegająca na "wprowadzeniu wymogu wyrażania zgody na wypowiedzenie umowy ubezpieczenia grupowego przez pracowników" utrudniała pracodawcom zmianę ubezpieczyciela, a w następstwie - utrudniała wejście na ten rynek innym zakładom ubezpieczeń. 2. Praktykę sprowadzająca się do "rozciągnięcia ochrony ubezpieczeniowej pracownika po wystąpieniu przez niego z ubezpieczenia i obciążania ubezpieczającego
Rozpowszechnianie przez bank ulotek reklamowych grupowego ubezpieczenia na życie i dożycie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, nawet jeśli zawierają one informacje prawdziwe i wyczerpujące, może wprowadzać przeciętnego klienta w błąd ze względu na sposób prezentacji treści reklamowej i tym samym stanowić praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów.
W sprawach z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu istnieje możliwość zmiany wysokości kary pieniężnej, gdy z okoliczności faktycznych sprawy będzie wynikało, że kara pieniężna mieszcząca się w granicach wyznaczonych przez art. 106 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jest jednak nieproporcjonalna z uwagi na skalę przychodu ze sprzedaży towarów, których dotyczy praktyka.
Kontekst ekonomiczny porozumień ustalających sztywne ceny odsprzedaży nie zwalnia z konieczności respektowania ustalonych przez ustawodawcę standardów w zakresie prawnej oceny porozumień tego rodzaju. Przepisy ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów akcentują bowiem pierwszoplanowe znaczenie konkurencji cenowej wśród różnych form konkurencji, samodzielność kształtowania polityki cenowej przez uczestników
1. Kompetencja dyrektora delegatury, o której mowa w art. 33 ust. 6 u.o.k.k. ma charakter ustawowy i nie jest konieczne wydanie dodatkowego upoważnienia. 2. Art. 17 u.s.d.g. nie może stanowić podstawy dla uznania zachowania przedsiębiorcy za bezprawne.
Z punktu widzenia zakazu ustanowionego w art. 6 ust. 1 pkt 1 u.o.k.k. nie ma także znaczenia okoliczność, czy kwestionowane porozumienie wywołało skutek w postaci wyeliminowania, ograniczenia lub naruszenia w inny sposób konkurencji na rynku właściwym. Przepis ten - na co wskazuje posłużenie się w jego treści alternatywą "celem lub skutkiem" - odnosi się bowiem nie tylko do tych przypadków, w których
Stosowanie przez innego przedsiębiorcę postanowienia wpisanego do rejestru, o którym mowa w art. 47945 § 2 k.p.c, nie jest zachowaniem bezprawnym w rozumieniu art. 47943 k.p.c. w zw. z art. 24 ust. 1 u.o.k.k. - i w konsekwencji nie jest praktyką naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 2 pkt 1 u.o.k.k.
Dopuszczalne jest uznanie zarzutu niezastosowania art. 28 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów za zasadny, jeżeli organ ochrony konsumentów nie wydał decyzji zobowiązującej wbrew wypracowanym w swojej praktyce orzeczniczej standardom postępowania. Analogicznie należy traktować sytuację, w której organ nie wydał takiej decyzji wbrew zasadom, do respektowania których zobowiązał się w stosunku
Kryterium dobrych obyczajów nie może być podstawą tworzenia nowych obowiązków określonego zachowania, wykraczających poza przyjęty już standard starannego działania. Przeciwnie, to ukształtowany wcześniej standard starannego działania przedsiębiorcy wobec konsumentów ma wpływ na ocenę kryterium dobrych obyczajów, których dany podmiot powinien przestrzegać w swojej działalności.
1. Były pracownik, który po upływie okresu obowiązywania zakazu konkurencji ujawnia i wykorzystuje tajemnice przedsiębiorstwa uzyskane w trakcie zatrudnienia musi się liczyć z odpowiedzialnością odszkodowawczą wobec swojego byłego pracodawcy. 2. Zarzucenie przez pracodawcę byłemu pracownikowi, że w okresie wskazanym w umowie o pracę naruszył tajemnicę jego przedsiębiorstwa, o ile przedsiębiorca wykazuje
Samo wpisanie do umowy lub wzorca umownego klauzuli abuzywnej znajdującej się w rejestrze UOKiK nie wystarcza do ukarania przedsiębiorcy. Urząd i sądy muszą sprawdzić, jaka była praktyka realizowania umów i czy te klauzule były stosowane na niekorzyść klientów.
1. Wpis postanowienia do rejestru, o którym mowa w art. 47945 § 2 k.p.c., działa wyłącznie na niekorzyść przedsiębiorcy pozwanego w sprawie o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolony, nie działa natomiast na niekorzyść innych przedsiębiorców, nawet wówczas, gdy stosują oni we wzorcach postanowienia identyczne (tożsame) z tymi, które zostały wpisane do rejestru. To zaś oznacza, że stosowanie
Dyspozycja art. 24 ust. 2 pkt 1 u.o.k.k. znajduje zastosowanie w razie naruszenia uprzednio istniejącego zakazu, którego źródłem jest prawomocne orzeczenie sądu, wydane w ramach tak zwanej kontroli abstrakcyjnej. Jeżeli więc adresatem zakazu stosowania postanowienia wzorca umowy, które zostało wpisane do rejestru klauzul abuzywnych (art. 24 ust. 2 pkt 1 u.o.k.k.), jest wyłącznie przedsiębiorca, który
Recepcjonista czy ochroniarz nie jest osobą czynną do dokonywania czynności prawnych zgodnie z art. 97 k.c. Okazanie tym osobom legitymacji kontrolera UOKiK nie rozpoczyna przeszukania, ale okazanie jej osobom upoważnionym do reprezentowania spółki w razie kontroli. Nie Wyklucza to jednak odpowiedzialności kontrolowanego podmiotu za wcześniejszy brak współpracy polegający na utrudnianiu rozpoczęcia
