1. Decyzja o umorzeniu zaległości podatkowych /art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ ma charakter uznaniowy, a organ rozstrzygający wniosek winien się kierować konkretnymi okolicznościami faktycznymi, które z punktu widzenia gospodarczego lub społecznego uzasadniałyby jego uwzględnienie. 2. Niepowodzenia finansowe w działalności
Zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ nadpłaty podlegają oprocentowaniu jedynie wówczas, gdy wynikły w związku z uchyleniem lub zmianą decyzji ustalającej wysokość zobowiązania. Instytucja oprocentowania nadpłat podatku jest specyficzną formą wynagradzania szkód podatnikowi, wynikłych z wadliwych decyzji organów podatkowych
1. Umorzenie zaległości podatkowych z przyczyn, o których mowa w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ możliwe jest w warunkach, które pozwolą przedsiębiorstwu na osiągnięcie równowagi ekonomicznej i uchronią go przed likwidacją lub upadłością. 2. Ogłoszenie upadłości przedsiębiorstwa nie stanowi podstawy do umorzenia zaległości podatkowych
Art. 31 ust. 1 ustawy z 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ stanowi, że w wypadkach gospodarczo lub społecznie uzasadnionych zaległości podatkowe lub odsetki za zwłokę mogą być umorzone w całości lub w części. Organ administracyjny, podejmując decyzję nawet na zasadzie uznania administracyjnego, nie jest zwolniony od dokonania prawidłowych ustaleń dotyczących
W sytuacji braku prawem przewidzianej formy rejestracji zjawisk gospodarczych powstałego z winy podatnika nie można przerzucać na organy administracji podatkowej obowiązku zastępczego przeprowadzenia dowodów na okoliczności, które miały być odzwierciedlone w księdze podatkowej zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm.
1. Odpowiedzialność wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za zobowiązania spółki z tytułu podatków określona w art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ nie obejmuje zobowiązań powstałych przed dniem 17 maja 1993 r.; obejmuje natomiast odpowiedzialność za należne od zaległości podatkowych spółki odsetki, jakie stosownie do
Postępowanie toczące się w sprawach dotyczących umorzeń zaległości podatkowych lub przyznania innych ulg podatkowych stanowią w obecnym stanie gospodarczym Państwa jedną z tych grup spraw, w których niezwykle trudno jest prawidłowo zastosować przepis art. 7 Kpa dla ustalenia gradacji wartości interesu indywidualnego strony oraz interesu społecznego w szerokim rozumieniu tego pojęcia. W sytuacji bowiem
Nabycie samochodu zagranicznego w kraju od sprzedawcy będącego importerem /dealerem/ nie daje kupującemu tytułu prawnego do zwrotu części podatku obrotowego na tej podstawie, że jako klient był w posiadaniu decyzji organu celnego zwalniającej go od cła z powodu rezygnacji z przedpłaty na samochód krajowy. W takim przypadku kupujący nie ma statusu podatnika.
W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że wybór metody i sposobów oszacowania należy do organów podatkowych i doznaje on ograniczeń jedynie na tyle, na ile wynika to z zasad logiki, doświadczenia życiowego i oczywiście przepisów o postępowaniu administracyjnym.
O istnieniu przesłanki, uzasadniającej na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486/ zabezpieczenie zobowiązania podatkowego na majątku podatnika, organ podatkowy rozstrzyga na podstawie zebranego dotąd materiału dowodowego; ustalenia te podlegają weryfikacji w toku dalszego postępowania podatkowego.
1. Ustawa z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./, przed jej nowelizacją dokonaną przez ustawę z dnia 12 stycznia 1991 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 9 poz. 30/, nie przewidywała opodatkowania tzw. różnic kursowych. 2. Jeśli organ podatkowy wydał decyzję ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego /dokonał
Stosownie do par. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lutego 1989 r. w sprawie rozciągnięcia przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych na niektóre rodzaje świadczeń pieniężnych oraz określenia właściwości organów podatkowych w zakresie umarzania zaległości podatkowych /Dz.U. nr 6 poz. 40 ze zm./ przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz.
1. Forma i sposób w jakiej następuje zapłata przez płatnika należności, od której zobowiązany jest on na podstawie obowiązujących przepisów jako płatnik do pobrania określonego podatku nie mają wpływu na jego obowiązek wynikający z art. 14 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./. 2. Umowy między stronami nie mają wpływu
Ukaranie podatnika karą pieniężną za nieterminowe złożenie zeznania podatkowego /wraz z księgą podatkową/ nie oznacza dokonania merytorycznej oceny tej księgi i przyjęcia bez zastrzeżeń wynikających z niej decyzji. Organ podatkowy ma prawo w ciągu trzech lat od zakończenia roku podatkowego dokonać wymiaru podatku /por. art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U
Skoro na etapie postępowania odwoławczego w sprawie o umorzenie zaległości podatkowej zaległość ta nie istniała w wyniku uprzedniego wygaśnięcia zobowiązania podatkowego podatkowego - to przestał istnieć przedmiot postępowania przeprowadzonego na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.
Decyzja wydana na podstawie art. 22 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ nie może nakładać na podatnika obowiązku zapłaty rat w okresach, które już minęły, gdyż w takim przypadku decyzja ta już w chwili jej wydania jest niewykonalna.
Pominięcie księgi jako dowodu w postępowaniu daje podstawy organowi podatkowemu do ustalenia podstawy opodatkowania w drodze szacunku /art. 11 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ bądź też wykorzystania do dokonania wymiaru części danych /nie budzących wątpliwości/ z nie uznanej księgi. Nie daje jednak podstaw do pójścia po najmniejszej linii
Fakt błędnej informacji udzielonej przez pracownika urzędu skarbowego /jeżeli zostanie wykazany/ może ewentualnie rodzić skutki cywilnoprawne /odszkodowawcze/, nie wpływa jednak na byt prawny zobowiązania podatkowego powstającego z mocy samego prawa.
1. Powodem do wydania decyzji o zabezpieczeniu należności podatkowych nie może być tylko sama kwota /wysokość/ przewidywanego zobowiązania podatkowego, lecz musi być odniesienie tej kwoty do sytuacji finansowej podatnika /jego aktualnych dochodów i stanu majątkowego/, która uprawdopodobnia nieściągalność zobowiązań w przyszłości. 2. Organ podatkowy wydając decyzję o zabezpieczeniu przyszłych zobowiązań
1. Skoro umorzenie zaległości podatkowej jest instytucją nadzwyczajną /art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, bowiem zasadą jest płacenie podatków, to tym samym wypadki gospodarcze lub społeczne powinny posiadać tę samą cechę. Nie można bowiem z instytucji umorzenia zaległości podatkowej czynić powszechnie stosowanego środka prowadzącego
Jeżeli niepodważalną zasadą jest wypłacanie przez pracodawcę wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę, to nie czynienie zadość tym obowiązkom pozbawia podatnika podatku wyrównawczego możliwości uregulowania w terminie należnego podatku. W takiej zaś sytuacji naliczanie i domaganie się zapłaty odsetek za zwłokę naruszałoby zakres wypadków społecznie lub gospodarczo uzasadniających umorzenie odsetek za zwłokę
Umorzenie zaległości podatkowych jest prawem - a nie obowiązkiem organów podatkowych. Art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ pozostawia tę kwestię uznaniu organu administracyjnego. Nawet w wypadku zaistnienia przyczyn społecznych lub gospodarczych organ administracyjny może lecz nie musi umorzyć należnych kwot. Jest to swego rodzaju
1. Przepisy Kodeksu cywilnego w postępowaniu administracyjnym mogą być stosowane tylko wtedy, gdy tak stanowi konkretny przepis materialnego prawa administracyjnego. 2. Obowiązek podatkowy należy do sfery prawa publicznego, stąd też, przy jego wykonywaniu nie można posługiwać się normą prawa regulującego stosunki z obszaru prawa cywilnego. 3. Przepis art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r.
Decyzja z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ jest decyzją o charakterze uznaniowym. Jeżeli zaistnieje wypadek gospodarczo lub społecznie uzasadniający umorzenie zaległości podatkowych, to organ może ale nie musi dokonać umorzenia; zależy to od jego uznania. Ten typ decyzji w przypadku negatywnego załatwienia żądania uchyla się
