Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 maja 2015 r., sygn. I SA/Wa 221/15
1. Przewidzianą w art. 365 k.p.c. moc wiążąca ma tylko sentencja orzeczenia, nie mają jej zaś zawarte w uzasadnieniu motywy rozstrzygnięcia sądu; niekiedy jednak ze względu na ogólność rozstrzygnięcia wyrażonego w sentencji orzeczenia okoliczności objęte uzasadnieniem mogą służyć do sprecyzowania zakresu mocy wiążącej rozstrzygnięcia 2. Przepis art. 29 ust. 1 pkt 2 prawa o stowarzyszeniach z 1989 r
W orzecznictwie sądów powszechnych prezentowany jest pogląd, że przez reprezentowanie stowarzyszenia nie można rozumieć zaciągania zobowiązań ze skutkiem dla stowarzyszenia. Ponadto zobowiązania majątkowe mogą zaciągać członkowie osobiście lub działając przez pełnomocnika na zasadach i w sposób określony w przepisach Kodeksu cywilnego o pełnomocnictwie.
Celem art 72 u.s.p.k. nie było przyznanie jednostkom kościelnym osobowości prawnej, lecz tylko jej potwierdzenie co do osób wcześniej już istniejących.
Pojęcie interesu prawnego w przepisach kodeksu postępowania administracyjnego nie zostało zdefiniowane, jednakże w świetle poglądów przyjętych w orzecznictwie i wyrażanych w doktrynie, kształt tego interesu jest wyznaczony przez prawo materialne. Posiadanie interesu prawnego przez określony podmiot jest równoznaczne z posiadaniem przez ten podmiot legitymacji do udziału w postępowaniu administracyjnym
Właściwym dokumentem, z którego wynikałoby upoważnienie do udzielenia pełnomocnictwa procesowego przez stowarzyszenie zwykłe, jest dokument podpisany przez wszystkich członków stowarzyszenia zwykłego. Źródłem takiego upoważnienia nie można natomiast uznać regulaminu, jako dokumentu statuującego tylko powstanie stowarzyszenia zwykłego.
Zdolność sądowa organizacji społecznych, posiadających osobowość prawną, jak i niemających takiej osobowości, w zakresie ich statutowej lub regulaminowej – działalności, wynika również z przyznania takim organizacjom w prawie publicznym prawa do udziału w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób.