Decyzja o odmowie wydania zezwolenia na pobyt stały /art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach - Dz.U. nr 15 poz. 77 ze zm./ cudzoziemcowi, który zawarł związek małżeński z obywatelem polskim, narusza konstytucyjną zasadę ochrony małżeństwa, macierzyństwa i rodziny, wyrażoną w art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
1. Pełnomocnikiem procesowym strony, będącej podmiotem gospodarczym, w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym dotyczącym sprawy z zakresu działalności gospodarczej tego podmiotu może być z ramienia spółki lub spółdzielni z udziałem adwokatów lub radców prawnych, działającej na podstawie art. 24 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./,
1. Na tle art. 189 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /t.j. Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16/ może chodzić tylko o takie zasady moralne, które dają przekonującą odpowiedź na pytanie, dlaczego służba wojskowa zasadnicza nie da się pogodzić z wypełnieniem konstytucyjnego zapisu, że obrona Ojczyzny jest najświętszym obowiązkiem patriotycznym obywateli
1. Konstytucyjna zasada, iż sędziowie podlegają tylko ustawom /art. 62 Konstytucji/, która została powtórzona w art. 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 4 poz. 8 ze zm./ - nie pozwala na bezkrytyczny stosunek sądu administracyjnego do aktów podustawowych /aktów wykonawczych/. Z zasady podległości
Powszechne stosowanie w sprawach wojskowych podporządkowanych Kodeksowi postępowania administracyjnego zasady informowania stron o przysługujących im uprawnieniach stanowi nie tylko wypełnienie nakazu art. 9 Kpa, ale jest zarazem gwarancją równego traktowania wszystkich poborowych, a tym samym urzeczywistnia zasadę równych praw i jednakowej ochrony prawnej /art. 67 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej
Jest niezgodne z zasadą zaufania do państwa i prawa, stanowiącą komponent konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawa (art. 1 Konstytucji), gdy organ administracji zachował się odmiennie wobec osoby, której uprzednio oficjalnie udzielił informacji o praktyce stosowania prawa.
Artykuł 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., ratyfikowanego przez Polskę w 1977 r. /Dz.U. 1977 nr 38 poz. 167 i 168/, który traktuje o prawie do wolności myśli, sumienia i wyznania /podobnie jak art. 82 Konstytucji RP/, nie stwarza podstawy do otrzymania skierowania do służby zastępczej.
Z zasad zaufania obywatela do prawa i zaufania obywatela do państwa, wynikających - według Trybunału Konstytucyjnego /orzeczenie K 15/91/ - z koncepcji demokratycznego państwa prawnego, pierwsza oznacza między innymi niedopuszczalność nieuzasadnionego zaskakiwania obywateli nowymi rozwiązaniami prawnymi, bez stworzenia im niezbędnej możliwości dostosowania ich działań do nowego stanu prawnego, z drugą
Wśród szczegółowych zasad, wynikających z koncepcji demokratycznych państwa prawnego wymienić należy zasadę zaufania obywatela do prawa i zasadę zaufania obywatela do państwa /por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego sygnatura K 5/91/ Z pierwszej z tych zasad wynika m.in. niedopuszczalność nieuzasadnionego zaskakiwania obywatela nowymi rozwiązaniami prawnymi, bez stworzenia im niezbędnej możliwości
l. Ustawa z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. 1989 r. nr 17 poz. 99 ze zm./ nie przewiduje możliwości "zawieszenia planu zagospodarowania przestrzennego" uchwałą rady gminy. 2. Uchwała rady gminy, pozbawiająca właścicieli nieruchomości, którym przysługiwałoby odszkodowanie za grunty wydzielone pod budowę ulic, możliwości realizacji zabudowy mieszkaniowej przewidzianej w planie
1. Obecnie, gdy art. 1 Konstytucji określa Rzeczpospolitą Polską jako państwo prawne, obowiązywanie zasady lex retro non agit nie może budzić najmniejszych wątpliwości. 2. Przestępczość czynów popełnionych przed promulgacją aktu prawnego, uznającego czyny te za karalne, jest wyłączona, i to zarówno z uwagi na brak powinności zapoznania się z treścią aktu prawnego, który nie wszedł jeszcze w życie,
Za niesłuszny uznać należy pogląd Sądu Najwyższego wypowiedziany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 1982 r. V KRN 50/82, opublikowany w urzędowym zbiorze orzeczeń (OSNKR 1982, nr 6, poz. 39), że nie można się powoływać na nieświadomość bezprawności czynu, jeżeli określone w dekrecie zakazy i nakazy zostały przed ogłoszeniem aktu prawnego w Dzienniku Ustaw podane do publicznej wiadomości przez
Zasada poszanowania praw nabytych jest jedną z fundamentalnych zasad demokratycznego państwa prawnego. Odstępstwa od tej zasady są możliwe tylko w wypadku wyraźnego ich włączenia do treści umowy (wówczas uzyskuje podstawę w woli stron volenti non fit iniuria) lub uznania ich przez ustawę (wówczas legitymowane są przez wolę parlamentu oczywiście gdy ustawa zgodna jest z konstytucją).
Reguła interpretacyjna, że przepis szczególny ma pierwszeństwo przed przepisami o charakterze ogólnym, powinna być w zasadzie stosowana w wypadku kolizji aktów prawnych tego samego stopnia z punktu widzenia konstytucyjnej hierarchii źródeł prawa. Akt wykonawczy do ustawy, nawet jeżeli wydany został w granicach jej upoważnienia, nie może być oczywiście sprzeczny z przepisami innej ustawy, zwłaszcza
1. Użyte w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o rozwiązywaniu stosunku pracy z pracownikami państwowymi mianowanymi w urzędach naczelnych i centralnych organów administracji państwowej oraz terenowych organów administracji rządowej /Dz.U. nr 51 poz. 300/ pojęcie nieostre "inne ważne przyczyny" jako podstawa rozwiązania stosunku pracy musi być interpretowane zgodnie z podstawowymi założeniami
Z konstytucyjnej zasady wolności sumienia i wyznania oraz rozdziału kościoła od państwa w żadnym razie nie można wyprowadzić normatywnie ujętej reguły co do odpowiedzialności lub braku odpowiedniości zachowaniu pracownika, który wiesza krzyż na ścianie w zakładzie pracy lub który odmawia zdjęcia krzyża już wiszącego w zakładzie pracy. Reguły takiej nie można także doszukiwać się w obrębie przepisów
Organy państwa stosując prawo wewnętrzne powinny mieć na względzie, iż autorytet i wiarygodność Polski w stosunkach międzynarodowych budować można tylko wtedy gdy wykładnia prawa wewnętrznego stosowanego wobec obywateli uwzględnia - w rozmiarach możliwie najszerszych - normy międzynarodowe, które państwo zobowiązało się przestrzegać.
1. Dzieło naukowe, powstałe w warunkach wolności myśli i słowa, nie może być identyfikowane ze stanowiskiem rządu lub innego organu reprezentującego państwo. 2. Nieprzestrzeganie przez organy państwa zobowiązań międzynarodowych, służących praktycznej realizacji wolności słowa i druku, mogłoby być uznane za godzenie w konstytucyjne zasady polityki zagranicznej PRL.
Regulamin weryfikacyjny ZBoWiD przewidujący ograniczenia dowodowe, jako akt niższego rzędu nie może być sprzeczny z aktem wyższego rzędu /ustawy/, który takich ograniczeń dowodowych nie przewiduje. Również porozumienie pomiędzy organami ZBoWiD i MSW co do formy wystawiania zaświadczeń nie może wyłączyć stosowania art. 75 Kpa.
1. "Ważny interes Państwa" jest pojęciem prawnym niedookreślonym i w pełnym zakresie podlega kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. 2. Interes ten nie może być rozumiany abstrakcyjnie. Musi to być "interes Państwa" /i to tylko "ważny interes"/, a więc nie interes przedsiębiorstwa, fabryki, miasta, interes lokalny czy regionalny lecz interes ogólnokrajowy.
1. Państwo reprezentuje wszystkich obywateli, mających różne światopoglądy i poglądy, które mogą być artykułowane publicznie, zarówno przez każdego z osobna, jak i przez przedstawicieli wszystkich legalnie działających struktur, o ile mieszczą się one w granicach porządku konstytucyjnego socjalistycznego państwa. 2. Dopuszczalna jest również ze strony obywateli krytyka niesłuszna lub nietrafna, szczególnie
Zaprzeczeniem konstytucyjnej zasady równości obywateli wobec prawa /art. 67 ust. 2 Konstytucji PRL/, a także naruszeniem zasad współżycia społecznego /art. 5 pkt 5 Konstytucji PRL/ jest wycofanie przez organ administracji nieruchomości rolnej ze sprzedaży i umorzenie postępowania w sytuacji, gdy uprawnienia jednej z osób ubiegających się o nabycie tej nieruchomości stanęły na przeszkodzie sprzedaniu
1. Regulacja zawarta w art. 9 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o ochronie zwierząt /t.j. Dz.U. 1932 nr 42 poz. 417 ze zm./ jest wyjątkiem od zasady wolności dysponowania zwierzęciem przez jego właściciela, zaś jako wyjątek musi być interpretowana ściśle. 2. Jeśli zachodzi realna obawa, że właściciel nie będzie zwierzęcia leczył, organ administracji może na czas tego
