Wystarczającą przesłanką wydania zaświadczenia o przysługiwaniu uprawnienia do udziału w kampanii referendalnej w programach radiowych i telewizyjnych jest prowadzenie działalności związanej z przedmiotem referendum, mieszczącej się w zakresie celów statutowych stowarzyszenia, nie jest natomiast niezbędne umieszczenie w statucie skonkretyzowanego celu referendalnego (art. 48 ust. 1 pkt 3 lit. c ustawy
Stowarzyszenie lub inna organizacja społeczna, która nie spełnia wymagań z art. 48 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o referendum ogólnokrajowym (Dz.U. Nr 57, poz. 507 ze zm.) nie jest uprawniona do zgłaszania kandydatów do obwodowych komisji do spraw referendum (art. 13 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).
Terenowy oddział stowarzyszenia, którego obszar działania nie obejmuje całego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie jest podmiotem uprawnionym do udziału w kampanii referendalnej na zasadach określonych w art. 48 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o referendum ogólnokrajowym (Dz.U. Nr 57, poz. 507 ze zm.).
O zachowaniu terminu określonego w art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o referendum ogólnokrajowym (Dz.U. Nr 57, poz. 507 ze zm.) decyduje data powzięcia przez Państwową Komisję Wyborczą wiadomości o zamiarze skorzystania z uprawnienia, o którym mowa w art. 48 ust. 1 tej ustawy, a nie data nadania zawiadomienia w polskim urzędzie pocztowym.
Przepisów art. 102 ustawy z dnia 12 kwietnia 2001 r. Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 46, poz. 499 ze zm.) oraz art. 64 § 2 KPA nie stosuje się w razie niespełnienia warunków zawiadomienia o zamiarze skorzystania z uprawnienia do udziału w kampanii referendalnej w programach radiowych i telewizyjnych wymaganych w art. 48 ust. 2 ustawy
1. Prowadzenie działalności związanej z przedmiotem referendum powinno mieścić się w zakresie celów statutowych stowarzyszenia i nie można tego domniemywać z ogólnych postanowień statutu. 2. Uzupełnienie braku zawiadomienia przez dołączenie do niego uwierzytelnionego statutu przed upływem terminu, o którym mowa w załączniku do uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 kwietnia 2003 r. o zarządzeniu
Instytucja wyłączenia sędziego z udziału w rozpoznawaniu sprawy nie została uregulowana w ustawie z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. W postępowaniu przed Naczelnym Sądzie Administracyjnym przepisy regulujące tą kwestie /art. 48 i art. 49 Kpc/ znajdują zastosowanie na podstawie odesłania z art. 59 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
Koszty sądowe stanowią dochody budżetu Państwa, zwolnienie, więc od tego obowiązku oznacza w rzeczywistości swoistą formę kredytowania podmiotów zobowiązanych do uiszczenia tych kosztów i niedopuszczalna jest sytuacja, gdy podmioty te wykonują inne ciążące na nich zobowiązania, a żądają by koszty sądowe pokrywał im Skarb Państwa. W stosunku do postępowań będących następstwem działalności gospodarczej
Do zawiadomienia o zamiarze skorzystania przez stowarzyszenie z uprawnienia określonego w art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o referendum ogólnokrajowym (Dz.U. Nr 57, poz. 507 ze zm.) powinny być dołączone dowody dokumentujące prowadzenie działalności związanej z przedmiotem referendum (art. 48 ust. 1 pkt 3 lit. c), jeżeli nie wynika ona wprost ze statutu.
Zawarte w art. 40 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ określenie akty i czynności należy wiązać wyłącznie z formą działania administracji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 1-4 tej ustawy, i tym samym nie obejmuje aktów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 5-7. Zatem art. 40 ust. 1 ustawy o NSA nie stanowi podstawy do wstrzymania
O tym, czy partia polityczna ubiegająca się o zaświadczenie o przysługiwaniu uprawnienia do udziału w kampanii referendalnej wchodziła w skład koalicji wyborczej w ostatnich przed referendum wyborach do Sejmu (art. 48 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o referendum ogólnokrajowym, Dz.U. Nr 57, poz. 507 ze zm.), decyduje spełnienie przesłanek przewidzianych w art. 98 ustawy z dnia 12
Wyłączenie kognicji NSA w sprawach wymienionych w art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i tym samym ograniczenie prawa do sądu nie pozostaje w sprzeczności z konstytucyjną zasadą prawa do sądu wyrażoną w art. 45 ust. 1 Konstytucji. Konstytucja przewiduje w art. 37 ust. 2 możliwość wprowadzenia w drodze ustawy wyjątków od zasady
Wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braku formalnego kasacji, do czego strona została wezwana w trybie doręczenia zastępczego (art. 139 § 1 k.p.c), powołujący się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 września 2002 r. (SK 35/01) o niezgodności siedmiodniowego okresu przechowywania przesyłki w pocztowej placówce oddawczej z konstytucyjnym prawem do sądu, może odnieść skutek jedynie
Zgodnie z treścią ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968/ wstrzymanie czynności egzekucyjnych na podstawie wystawionych tytułów egzekucyjnych nie należy do właściwości Sądu administracyjnego, lecz pozostaje we właściwości organu prowadzącego egzekucję.
Normatywne skutki ustawienia znaku drogowego sprawiają, że orzecznictwo sądowe w kwestii niedopuszczalności orzekania przez Naczelny Sąd Administracyjny o zgodności z prawem nieobowiązujących już uchwał należy uznać za przydatne także w odniesieniu do czynności faktycznej, która utraciła moc i nie wywołuje już skutków prawnych.
Zgodnie z art. 160 par. 4 Kpa o odszkodowaniu przysługującym od organu orzeka organ administracji publicznej, który stwierdził nieważność decyzji z powodu naruszenia art. 156 par. 1. Jak wynika z powyższego rozstrzyganie w zakresie przyznania odszkodowania na podstawie art. 160 Kpa nie należy do kompetencji NSA, określonych w art. 16 i art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym
Zawiadomienia o sposobie załatwienia skargi, w rozumieniu art. 238 par. 1 Kpa, nie można uznać za inny akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczący przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa i to niezależnie od formy, w jakiej zostało wydane. Zawiadomienie takie nie dotyczy bowiem przyznania ani stwierdzenia, czy też uznania uprawnienia
