Postanowienie SN z dnia 24 lutego 2006 r. sygn. I KZP 50/05
postanowił: na podstawie art. 441 § 2 k.p.k. przekazać rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego powiększonemu składowi Sądu Najwyższego.
-
-
Postanowienie SN z dnia 24 lutego 2006 r. sygn. I KZP 55/05
Zakaz stosowania przepisu art. 84 § 1 k.k. określony w § 2 tego przepisu, obowiązuje wyłącznie w sytuacji orzeczenia środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów na podstawie art. 42 § 2 lub 3 k.k., a nie obejmuje wypadków orzeczenia kary dodatkowej takiego zakazu na podstawie art. 38 pkt 4 k.k. z 1969 r.
-
Postanowienie SN z dnia 22 lutego 2006 r. sygn. III KK 222/05
Szczególnie bliski stosunek osobisty (art. 185 k.p.k.) może wynikać np. z faktu posiadania wspólnego dziecka przez osobę składającą zeznania i podejrzanego bądź oskarżonego.
-
Wyrok SN z dnia 22 lutego 2006 r. sygn. II KK 131/05
Oczywista bezzasadność zachodzi, jeżeli sąd kasacyjny stwierdzi w sposób niebudzący wątpliwości, iż w rozpatrywanej sprawie nie wystąpiły uchybienia wskazane w art. 439 k.p.k. ani też inne rażące naruszenia prawa zarzucone w skardze kasacyjnej, a gdy te ostatnie miały miejsce, to jeżeli z całą pewnością można przyjąć, iż nie mogły one mieć istotnego wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia.
-
Wyrok SN z dnia 20 lutego 2006 r. sygn. IV KK 1/06
Kodeks karny nie przewiduje natomiast możliwości orzekania kary łącznej co do kar zastępczych, określonych w miejsce zasadniczych kar ograniczenia wolności lub grzywny.
-
Wyrok SN z dnia 20 lutego 2006 r. sygn. IV KK 18/06
W myśl przepisu art. 41 § 2 k.k. sąd uprawniony jest do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem takiej działalności, jeżeli dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom prawnym. Z przepisu tego jasno wynika, że chodzi nie o wszelką działalność gospodarczą, ale konkretną działalność
-
Postanowienie SN z dnia 20 lutego 2006 r. sygn. IV KO 29/05
Wzruszenie prawomocnego wyroku w drodze wznowienia postępowania na mocy art. 540 § 1 pkt 2 lit. b k.p.k., może nastąpić tylko wtedy, gdy ujawnią się po jego wydaniu takie nowe fakty lub dowody, które mogą w sposób wiarygodny podważyć prawdziwość przyjętych w nim ustaleń faktycznych. Nie jest nowym faktem lub dowodem w rozumieniu art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. nowa opinia biegłego.
-
Postanowienie SN z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. V KK 443/05
Przepis art. 523 § 1 k.p.k. (po średniku) wyraźnie stanowi, że niedopuszczalne jest wniesienie kasacji „wyłącznie z powodu niewspółmierności kary”. Wskazaną regulację należy rozumieć w ten sposób, że nie jest dopuszczalne zaskarżenie kasacją wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, jeśli podnosi się jedynie zarzut jej niewspółmierności. A contrario wolno w kasacji twierdzić, iż kara jest
-
Postanowienie SN z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. V KK 446/05
O rażącej obrazie (prawa cywilnego materialnego) nie można mówić wtedy, gdy prezentuje się tylko odmienną ocenę przesłanek rzutujących na wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia. W postępowaniu kasacyjnym można zatem skutecznie podważać rozmiar sumy przyznanej z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia jedynie wówczas, gdy uwzględniono niewłaściwe lub nie uwzględniono właściwe elementy mające istotne
-
Postanowienie SN z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. V KK 458/05
W sytuacji, gdy określone osobowe źródła dowodowe opisują różne zarzucane czyny, rzeczą zrozumiałą i zgodną z zasadą swobodnej oceny dowodów może być przyznanie im waloru wiarygodności w części dotyczącej jednego z zarzutów, a uznanie ich za niewystarczające w innych częściach.
-
Postanowienie SN z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. V KK 463/05
Fakt, że art. 10 § 2 k.k. przewiduje możliwość orzeczenia przez sąd również środków przewidzianych w ustawie o postępowaniu w sprawach nieletnich, nie daje żadnych podstaw do oceny, że ich niezastosowanie prowadzi do obrazy prawa materialnego.
-
Wyrok SN z dnia 15 lutego 2006 r. sygn. II KK 154/05
Istota stosowania instytucji określonej w art. 387 k.p.k. sprowadza się bowiem do oceny przez sąd, czy istnieją warunki do zrezygnowania z prowadzenia postępowania na zasadach ogólnych, a jedną z przesłanek tej oceny jest stwierdzenie, że proponowany i następnie uzgodniony wymiar kary oraz inne składniki w mającym zapaść wyroku skazującym, są trafne. Każde odstępstwo od poczynionych uzgodnień bez wiedzy
-
Wyrok SN z dnia 14 lutego 2006 r. sygn. IV KK 397/05
1. Sąd odwoławczy uchylił i przekazał do ponownego rozpoznania sądowi meriti odnośnie do oskarżonego, skazanego w pierwszej instancji za trzy czyny, kwestię jedynie jego skazania za jeden czyn, i to ten, który sąd pierwszej instancji uznał za wykroczenie, a prokurator traktował jako przestępstwo. Utrzymano natomiast w mocy zaskarżony wyrok odnośnie skazania tego oskarżonego za przestępstwa z art. 224
-
Postanowienie SN z dnia 13 lutego 2006 r. sygn. V KO 72/05
Oświadczenie pokrzywdzonego nie jest w postępowaniu karnym dowodem. Jest nim natomiast zeznanie pokrzywdzonego w charakterze świadka.
-
Postanowienie SN z dnia 13 lutego 2006 r. sygn. V KZ 1/06
„(...) uregulowanie przewidziane w art. 422 § 2 k.p.k. dotyczące biegu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku, biegnie od daty doręczenia wyroku tylko w odniesieniu do oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku. Nie dotyczy on więc pozbawionego wolności oskarżyciela prywatnego, do którego zastosowanie
-
Wyrok SN z dnia 9 lutego 2006 r. sygn. III KK 116/05
Wniosek oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów uzasadniony pozostawaniem w leczeniu psychiatrycznym należało potraktować jako zawierający również żądanie przeprowadzenia dowodu ze stosownej dokumentacji lekarskiej (art. 118 § 1 k.p.k.).
-
Wyrok SN z dnia 9 lutego 2006 r. sygn. III KK 164/05
1. Dla ustalenia zakresu zaskarżenia miarodajne jest to, które części orzeczenia (a zwłaszcza które rozstrzygnięcia zawarte w orzeczeniu) zostały zaskarżone. Decydujące znaczenie w tym zakresie, szczególnie co do przedmiotowych granic zaskarżenia, odgrywają podniesione w środku odwoławczym zarzuty, to bowiem one, poprzez wskazanie, w czym skarżący upatruje rażącego naruszenia prawa, określają te części
-
Wyrok SN z dnia 9 lutego 2006 r. sygn. III KK 326/05
Pobyt w schronisku dla nieletnich lub zakładzie poprawczym nie stanowi 'odbycia kary pozbawienia wolności' w rozumieniu art. 64 § 1 k.k.
-
Wyrok SN z dnia 8 lutego 2006 r. sygn. V KK 451/05
W judykaturze od dawna ugruntowane jest zapatrywanie, że treść zdania trzeciego § 1 art. 476 k.p.k. w kontekście rozdziału, w którym został zamieszczony, nie pozostawia wątpliwości, że przewidziane w tym przepisie odstępstwo od zasady orzekania przez sąd odwoławczy w składzie kolegialnym przewidzianym w art. 29 § 1 k.p.k. dotyczy jedynie składu sądu rozpoznającego apelację od wyroku wydanego w trybie
-
Wyrok SN z dnia 8 lutego 2006 r. sygn. III KK 221/05
Jeżeli udział przedstawiciela procesowego strony w czynności procesowej nie jest obowiązkowy, to brak zawiadomienia go o tej czynności może być konwalidowany przez wolne od wad oświadczenie strony, że wyraża zgodę na jej przeprowadzenie pod nieobecność tego przedstawiciela.
-
Postanowienie SN z dnia 8 lutego 2006 r. sygn. III KK 370/04
1. Nie sposób zgodzić się z założeniem, że dyspozycja art. 587 k.p.k. daje jakiekolwiek podstawy do stawiania znaku równości między 'zasadami porządku prawnego w Rzeczypospolitej Polskiej' a szczegółową regulacją o charakterze niewątpliwie porządkowym, określającą w rozdziale 16 k.p.k. - kto, kiedy i w którym miejscu powinien zostać odnotowany w protokole określonej czynności procesowej. Gdyby bowiem
Akty prawne rekomendowane
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
