Wyrok SN z dnia 14 lutego 2006 r. sygn. IV KK 397/05

1. Sąd odwoławczy uchylił i przekazał do ponownego rozpoznania sądowi meriti odnośnie do oskarżonego, skazanego w pierwszej instancji za trzy czyny, kwestię jedynie jego skazania za jeden czyn, i to ten, który sąd pierwszej instancji uznał za wykroczenie, a prokurator traktował jako przestępstwo. Utrzymano natomiast w mocy zaskarżony wyrok odnośnie skazania tego oskarżonego za przestępstwa z art. 224 § 2 i 226 § 1 k.k. Sąd pierwszej instancji zatem, po ponownym rozpoznaniu sprawy w odniesieniu do czynu, którego dotyczyło uchylenie, nawet gdy uzna teraz oskarżonego winnym przestępstwa z art. 223 k.k. - a nie można przecież wykluczyć, że może tu dojść do uniewinnienia lub do ponownego uznania czynu za wykroczenie i umorzenia postępowania - nie może być władny orzec wobec niego kary łącznej, jako że orzekał będzie tylko w sprawie jednego czynu tego oskarżonego. Nie można zaś, w nieprawomocnym wyroku skazującym za taki czyn, wymierzać temu oskarżonemu kary łącznej, łącząc to skazanie z prawomocnie orzeczonymi w innych wyrokach karami za inne jego przestępstwa. Dla takich sytuacji przewidziana jest następnie instytucja wyroku łącznego, która wchodzi w grę po uprawomocnieniu się kolejnych orzeczeń skazujących. W konsekwencji po uchyleniu rozstrzygnięcia o karze łącznej wobec tego oskarżonego sąd odwoławczy powinien był orzec tu nową karę łączną.