Wyrok WSA w Opolu z dnia 10 stycznia 2008 r., sygn. II SA/Op 510/07
-
Postanowienie SN z dnia 11 stycznia 2008 r. sygn. IV KK 429/07
W rozpoznawanej sprawie na skutek spowodowanego przez skazanego wypadku drogowego pokrzywdzony A. K. doznał obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k., pokrzywdzony K. K. ciężkiej choroby realnie zagrażającej jego życiu, zaś pokrzywdzony A. K. zmarł w wyniku doznanych obrażeń, a zatem oczywistym jest, iż czyn skazanego wyczerpał równocześnie znamiona zarówno art. 177 § 1 k.k. jak i art. 177 § 2
-
Wyrok SN z dnia 15 stycznia 2008 r. sygn. III KK 279/07
Przepis art. 69 § 1 k.k. statuujący przesłanki warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności ma charakter fakultatywny: „sąd może”(verba legis). (...) W konsekwencji oznacza (to), że jeżeli ustawa stwarza tylko możliwość zastosowania określonego przepisu prawa materialnego, to przez jego niezastosowanie lub zastosowanie sąd nie dopuszcza się obrazy prawa materialnego. W rozpoznawanej
-
Wyrok SN z dnia 15 stycznia 2008 r. sygn. V KK 190/07
Wówczas, gdy ustawa przewiduje co prawda „względną obligatoryjność” sprowadzenia, wnoszącego o to, oskarżonego na rozprawę apelacyjną, ale przewiduje przecież także i pewien „luz decyzyjny” dla organu procesowego, nie można stawiać tezy o jednoznaczności i rażącym stopniu uchybienia bez wykazania, dlaczego to w ramach owego „luzu decyzyjnego” organ procesowy winien był przyjąć odmienne rozwiązanie,
-
Wyrok SN z dnia 15 stycznia 2008 r. sygn. III KK 383/07
Zaniechanie wezwanie biegłego na rozprawę w sytuacji, gdy strona deklaruje zamiar zadania mu szeregu pytań w związku z opinią sporządzoną na piśmie, narusza nie tylko dyspozycję art. 170 § 1 k.p.k., ale także stanowi istotne pogwałcenie prawa do obrony. Kwestia ta nabiera szczególnego znaczenia przy istnieniu rozbieżności miedzy opiniami stanowiącymi podstawę ustaleń faktycznych.
-
Postanowienie SA w Katowicach z dnia 16 stycznia 2008 r., sygn. II AKo 8/08
Nawet przy przyjęciu, iż straż gminna uzyskała jakiś dowód w sposób niezgodny z prawem w celu wykorzystania go w postępowaniu zmierzającym do ukarania sprawcy wykroczenia, w żadnej mierze nie oznacza to, iż organ ten utracił uprawnienie do kierowania wniosków o ukaranie do sądu, wynikające z treści przepisu art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 22 sierpnia 1999 r. o strażach gminnych (Dz. U. nr 123 poz
-
Postanowienie SN z dnia 17 stycznia 2008 r., sygn. V KZ 82/07
Przy rozpoznawaniu zażalenia na zarządzenie o odmowie przyjęcia środka zaskarżenia z uwagi na niedopełnienie wymogu tzw. przymusu adwokacko-radcowskiego, skarżący ma prawo powołać się na bezzasadną odmowę wyznaczenia mu obrońcy z urzędu, która spowodowała, że nie mógł on dopełnić tego wymogu pisma procesowego, czego konsekwencją było nieprzyjęcie samego środka, jeżeli odmowa ta nastąpiła pomimo wykazania
-
Wyrok SN z dnia 17 stycznia 2008 r. sygn. V KK 460/07
Wprawdzie w sprawie tej akt oskarżenia zawierał, uzgodniony z oskarżonym, wniosek prokuratora o wydanie wyroku bez przeprowadzania rozprawy i orzeczenie kary 120 stawek dziennych grzywny, skoro jednak sprawę rozpoznawano w trybie nakazowym, a nie na posiedzeniu wyznaczonym w trybie wskazanym w art. 339 § 1 pkt 3 w zw. z art. 343 k.p.k., to sąd był związany górną granicą kary grzywny określoną w art
-
Postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2008 r. sygn. III KZ 133/07
Obrońca wyznaczony z urzędu nie ma obowiązku podejmowania czynności po prawomocnym zakończeniu postępowania (art. 84 § 2 k.p.k.). Może zatem czynności nie podjąć, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. Nie można więc w takiej sytuacji przyjmować, że skazany pozbawiony wolności i nieobecny przy ogłoszeniu wyroku posiada obrońcę także po ogłoszeniu prawomocnego wyroku.
-
Postanowienie SN z dnia 21 stycznia 2008 r. sygn. III KK 154/07
(...) Przedstawiona obraza prawa procesowego (niemożność zapoznania się z aktami sprawy) nie mogła rzutować na treść zaskarżonego wyroku. Nie tylko dlatego, że skazany nie ponowił żądania (wglądu do akt sprawy), mimo że faza pierwszoinstancyjna trwała 7 miesięcy, że uczestniczył we wszystkich terminach rozprawy głównej, na które był doprowadzany z aresztu śledczego, i że wysłał w tym okresie do sądu
-
Wyrok SN z dnia 21 stycznia 2008 r. sygn. V KK 37/07
Użyte w art. 64 § 2 k.k. zwroty: „odbył łącznie” oraz „po odbyciu w całości lub w części ostatniej kary”, oznaczają konieczność faktycznego odbywania kary pozbawienia wolności nie tylko za pierwsze, ale także i za drugie przestępstwo objęte układem recydywy.
-
Wyrok SN z dnia 21 stycznia 2008 r. sygn. V KK 221/07
Warunkiem poprawienia w trybie art. 455 k.p.k. kwalifikacji prawnej w wyroku skazującym jest odwołanie się wyłącznie do ustaleń zawartych w określeniu przypisanego oskarżonemu czynu. Nie spełnia tego warunku wskazanie na ustalenia w opisie innego, pozostającego w zbiegu realnym, przestępstwa przypisanego oskarżonemu, bądź na ustalenia zamieszczone w uzasadnieniu wyroku.
-
Wyrok SN z dnia 21 stycznia 2008 r. sygn. III KK 403/07
Złożenie fałszywych zeznań przez osobę przesłuchaną w charakterze świadka w postępowaniu dotyczącym przestępstwa popełnionego przez innego sprawcę jest odrębnym przestępstwem przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, zatem nie zachodzi związek, tym bardziej „ścisły” pomiędzy tymi przestępstwami, uzasadniający połączenie spraw we wspólnym postępowaniu. Prawidłowym zatem postąpieniem organów ścigania w razie
-
Wyrok SN z dnia 22 stycznia 2008 r., sygn. V KK 216/08
Przewidziane w art. 185a § 1 in fine k.p.k. ponowne przesłuchanie pokrzywdzonego dziecka, o jakim mowa w treści powołanego wyżej przepisu, z uwagi na ujawnienie się istotnych okoliczności wymagających dla ich wyjaśnienia takiego przesłuchania, lub gdy żąda tego oskarżony, który nie miał obrońcy w czasie pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego, nie jest uzależnione od uprzedniego poznania opinii psychologa
-
Wyrok SN z dnia 22 stycznia 2008 r. sygn. V KK 207/07
1. Zmiana linii obrony nie oznacza automatycznie powstania „niedających się usunąć wątpliwości”. 2. Wyjaśnienie podstawy prawnej nie może ograniczyć się włącznie do wymienienia zastosowanych przepisów, lecz powinno polegać na wskazaniu konkretnej argumentacji przemawiającej za przyjęciem takiej a nie innej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. Ograniczenie się do autorytatywnego stwierdzenia
-
Postanowienie SA w Katowicach z dnia 23 stycznia 2008 r., sygn. II AKo 16/08
Gdy rozważać cechę zawiłości sprawy jako podstawy orzeczenia po myśli art. 25 §2 k.p.k. podkreślić należy, iż skomplikowanie sprawy (zawiłość), wyrażać się powinna w aspekcie zarówno prawnym, jak i faktycznym.
-
Wyrok SN z dnia 23 stycznia 2008 r. sygn. II KK 309/07
Pomiędzy treścią orzeczenia a jego uzasadnieniem zachodzi sprzeczność uniemożliwiająca jego wykonanie. Z jednaj bowiem strony treść uzasadnienia w sposób jednoznaczny wskazuje, że intencją Sądu było orzeczenie środka karnego obejmującego zakaz o szerszym zakresie niż wprost to wynika z treści orzeczenia, z drugiej zaś, orzeczenie winno być wykonywane w taki sposób, jak wynika z jego treści. Sprzeczność
-
Wyrok SN z dnia 24 stycznia 2008 r. sygn. II KK 241/07
Istnienie - innego niż tryb kasacji - procesowego instrumentu do korekty nieprawidłowego rozstrzygnięcia sądu odwoławczego nie może skutkować oddaleniem kasacji, w sytuacji gdy Sąd Najwyższy stwierdził trafność postawionego zarzutu obrazy prawa oraz możliwość istotnego jego wpływu na treść orzeczenia Sądu odwoławczego. W sytuacji gdy do chwili orzekania przez Sąd Najwyższy nie doszło do „poprawienia
-
Postanowienie SN z dnia 24 stycznia 2008 r. sygn. II KK 275/07
Przepis art. 4 k.p.k. formułuje adresowaną do organów postępowania karnego zasadę obiektywizmu. Zarzut obrazy tego przepisu nie może być jednak podstawą kasacji. Wskazany przepis zawiera bowiem ogólną zasadę postępowania, nie nakazuje zaś ani nie zakazuje sądowi konkretnego sposobu procedowania. Wykazanie, że w toku postępowania odwoławczego doszło do naruszenia zasady obiektywizmu wymaga wskazania
-
Postanowienie SN z dnia 24 stycznia 2008 r. sygn. II KK 290/07
Opinie prywatne, czyli pisemne opracowania zlecone przez innych uczestników postępowania aniżeli uprawnione organy procesowe, nie są opiniami w rozumieniu art. 193 k.p.k. w zw. z art. 200 § 1 k.p.k. i nie mogą stanowić dowodu w sprawie. Koniecznym warunkiem do uznania pisemnej wypowiedzi biegłego za opinię jest nie tylko sporządzenie jej przez biegłego sądowego, ale także poprzedzenie jej postanowieniem
-
Wyrok SN z dnia 24 stycznia 2008 r. sygn. V KK 230/07
Zgodnie z art. 199 k.p.k. złożone wobec biegłego albo wobec lekarza, udzielającego pomocy medycznej, oświadczenia oskarżonego, dotyczące zarzucanego mu czynu, nie mogą stanowić dowodu. Cytowany przepis obejmuje zakazem dowodowym wszelkie oświadczenia oskarżonego składane wobec lekarza udzielającego pomocy medycznej, dotyczące zarzucanego mu czynu, a więc niezależnie od ich treści. Wskazać trzeba, że
-
Postanowienie SN z dnia 29 stycznia 2008 r. sygn. II KZ 40/07
Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie nakładają na sąd obowiązku doręczania oskarżonemu, nie pozbawionemu wolności, a więc mającemu pełną możliwość monitorowania własnej sytuacji procesowej, odpisu orzeczenia wydanego na rozprawie, ani pisemnego pouczania go o uprawnieniach związanych z treścią tego orzeczenia.
Akty prawne rekomendowane
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
