Postanowienie SN z dnia 22 lutego 2006 r. sygn. III KK 222/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Szczególnie bliski stosunek osobisty (art. 185 k.p.k.) może wynikać np. z faktu posiadania wspólnego dziecka przez osobę składającą zeznania i podejrzanego bądź oskarżonego.

Wyrok SN z dnia 22 lutego 2006 r. sygn. III KK 254/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Wyrok SN z dnia 22 lutego 2006 r. sygn. II KK 131/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Oczywista bezzasadność zachodzi, jeżeli sąd kasacyjny stwierdzi w sposób niebudzący wątpliwości, iż w rozpatrywanej sprawie nie wystąpiły uchybienia wskazane w art. 439 k.p.k. ani też inne rażące naruszenia prawa zarzucone w skardze kasacyjnej, a gdy te ostatnie miały miejsce, to jeżeli z całą pewnością można przyjąć, iż nie mogły one mieć istotnego wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia.

Wyrok SN z dnia 20 lutego 2006 r. sygn. IV KK 1/06

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Kodeks karny nie przewiduje natomiast możliwości orzekania kary łącznej co do kar zastępczych, określonych w miejsce zasadniczych kar ograniczenia wolności lub grzywny.

Wyrok SN z dnia 20 lutego 2006 r. sygn. IV KK 18/06

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

W myśl przepisu art. 41 § 2 k.k. sąd uprawniony jest do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem takiej działalności, jeżeli dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom prawnym. Z przepisu tego jasno wynika, że chodzi nie o wszelką działalność gospodarczą, ale konkretną działalność

Postanowienie SN z dnia 20 lutego 2006 r. sygn. IV KO 29/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Wzruszenie prawomocnego wyroku w drodze wznowienia postępowania na mocy art. 540 § 1 pkt 2 lit. b k.p.k., może nastąpić tylko wtedy, gdy ujawnią się po jego wydaniu takie nowe fakty lub dowody, które mogą w sposób wiarygodny podważyć prawdziwość przyjętych w nim ustaleń faktycznych. Nie jest nowym faktem lub dowodem w rozumieniu art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. nowa opinia biegłego.

Postanowienie SN z dnia 20 lutego 2006 r. sygn. IV KZ 5/06

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Postanowienie SN z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. V KK 443/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Przepis art. 523 § 1 k.p.k. (po średniku) wyraźnie stanowi, że niedopuszczalne jest wniesienie kasacji „wyłącznie z powodu niewspółmierności kary”. Wskazaną regulację należy rozumieć w ten sposób, że nie jest dopuszczalne zaskarżenie kasacją wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, jeśli podnosi się jedynie zarzut jej niewspółmierności. A contrario wolno w kasacji twierdzić, iż kara jest

Postanowienie SN z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. V KK 446/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

O rażącej obrazie (prawa cywilnego materialnego) nie można mówić wtedy, gdy prezentuje się tylko odmienną ocenę przesłanek rzutujących na wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia. W postępowaniu kasacyjnym można zatem skutecznie podważać rozmiar sumy przyznanej z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia jedynie wówczas, gdy uwzględniono niewłaściwe lub nie uwzględniono właściwe elementy mające istotne

Postanowienie SN z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. V KK 458/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

W sytuacji, gdy określone osobowe źródła dowodowe opisują różne zarzucane czyny, rzeczą zrozumiałą i zgodną z zasadą swobodnej oceny dowodów może być przyznanie im waloru wiarygodności w części dotyczącej jednego z zarzutów, a uznanie ich za niewystarczające w innych częściach.

Postanowienie SN z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. V KK 463/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Fakt, że art. 10 § 2 k.k. przewiduje możliwość orzeczenia przez sąd również środków przewidzianych w ustawie o postępowaniu w sprawach nieletnich, nie daje żadnych podstaw do oceny, że ich niezastosowanie prowadzi do obrazy prawa materialnego.

Wyrok SN z dnia 15 lutego 2006 r. sygn. II KK 154/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Istota stosowania instytucji określonej w art. 387 k.p.k. sprowadza się bowiem do oceny przez sąd, czy istnieją warunki do zrezygnowania z prowadzenia postępowania na zasadach ogólnych, a jedną z przesłanek tej oceny jest stwierdzenie, że proponowany i następnie uzgodniony wymiar kary oraz inne składniki w mającym zapaść wyroku skazującym, są trafne. Każde odstępstwo od poczynionych uzgodnień bez wiedzy

Wyrok SN z dnia 14 lutego 2006 r. sygn. IV KK 397/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

1. Sąd odwoławczy uchylił i przekazał do ponownego rozpoznania sądowi meriti odnośnie do oskarżonego, skazanego w pierwszej instancji za trzy czyny, kwestię jedynie jego skazania za jeden czyn, i to ten, który sąd pierwszej instancji uznał za wykroczenie, a prokurator traktował jako przestępstwo. Utrzymano natomiast w mocy zaskarżony wyrok odnośnie skazania tego oskarżonego za przestępstwa z art. 224

Postanowienie SN z dnia 13 lutego 2006 r. sygn. V KO 72/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Oświadczenie pokrzywdzonego nie jest w postępowaniu karnym dowodem. Jest nim natomiast zeznanie pokrzywdzonego w charakterze świadka.

Postanowienie SN z dnia 13 lutego 2006 r. sygn. V KZ 1/06

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

„(...) uregulowanie przewidziane w art. 422 § 2 k.p.k. dotyczące biegu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku, biegnie od daty doręczenia wyroku tylko w odniesieniu do oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku. Nie dotyczy on więc pozbawionego wolności oskarżyciela prywatnego, do którego zastosowanie

Wyrok SN z dnia 9 lutego 2006 r. sygn. III KK 116/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Wniosek oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów uzasadniony pozostawaniem w leczeniu psychiatrycznym należało potraktować jako zawierający również żądanie przeprowadzenia dowodu ze stosownej dokumentacji lekarskiej (art. 118 § 1 k.p.k.).

Wyrok SN z dnia 9 lutego 2006 r. sygn. III KK 164/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

1. Dla ustalenia zakresu zaskarżenia miarodajne jest to, które części orzeczenia (a zwłaszcza które rozstrzygnięcia zawarte w orzeczeniu) zostały zaskarżone. Decydujące znaczenie w tym zakresie, szczególnie co do przedmiotowych granic zaskarżenia, odgrywają podniesione w środku odwoławczym zarzuty, to bowiem one, poprzez wskazanie, w czym skarżący upatruje rażącego naruszenia prawa, określają te części

Wyrok SN z dnia 9 lutego 2006 r. sygn. III KK 326/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Pobyt w schronisku dla nieletnich lub zakładzie poprawczym nie stanowi 'odbycia kary pozbawienia wolności' w rozumieniu art. 64 § 1 k.k.

Wyrok SN z dnia 8 lutego 2006 r. sygn. V KK 451/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

W judykaturze od dawna ugruntowane jest zapatrywanie, że treść zdania trzeciego § 1 art. 476 k.p.k. w kontekście rozdziału, w którym został zamieszczony, nie pozostawia wątpliwości, że przewidziane w tym przepisie odstępstwo od zasady orzekania przez sąd odwoławczy w składzie kolegialnym przewidzianym w art. 29 § 1 k.p.k. dotyczy jedynie składu sądu rozpoznającego apelację od wyroku wydanego w trybie

Wyrok SN z dnia 8 lutego 2006 r. sygn. III KK 221/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Jeżeli udział przedstawiciela procesowego strony w czynności procesowej nie jest obowiązkowy, to brak zawiadomienia go o tej czynności może być konwalidowany przez wolne od wad oświadczenie strony, że wyraża zgodę na jej przeprowadzenie pod nieobecność tego przedstawiciela.

Postanowienie SN z dnia 8 lutego 2006 r. sygn. III KK 370/04

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

1. Nie sposób zgodzić się z założeniem, że dyspozycja art. 587 k.p.k. daje jakiekolwiek podstawy do stawiania znaku równości między 'zasadami porządku prawnego w Rzeczypospolitej Polskiej' a szczegółową regulacją o charakterze niewątpliwie porządkowym, określającą w rozdziale 16 k.p.k. - kto, kiedy i w którym miejscu powinien zostać odnotowany w protokole określonej czynności procesowej. Gdyby bowiem

Postanowienie SN z dnia 8 lutego 2006 r. sygn. III KZ 68/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Z treści art. 40 § 3 k.p.k. wynika, że sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia zaskarżonego w trybie kasacji, nie może orzekać co do tej kasacji. Pojęcie 'co do kasacji' odnosi się nie tylko do tych decyzji, które wprost dotyczą kwestii dopuszczalności skargi kasacyjnej, ale także do rozstrzygnięć, które pozostają z nimi w ścisłym związku.

Wyrok SN z dnia 3 lutego 2006 r. sygn. II KK 346/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Karę łączną grzywny, wymierzaną w stawkach dziennych, sąd orzeka z uwzględnieniem reguł określonych w art. 85 i art. 86 § 1 k.k., natomiast przepis art. 86 § 2 k.k. ma zastosowanie tylko w wypadku orzekania takiej kary w wyroku łącznym.

Wyrok SN z dnia 3 lutego 2006 r. sygn. II KK 353/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2006

Orzeczenie kary innej niż wnioskowana przez oskarżonych i zaakceptowanej przez prokuratora było niedopuszczalne. Sąd, orzekając ww. środek karny, nie zgłoszony przez oskarżonych we wniosku w trybie art. 387 § 1 k.p.k., rażąco naruszył prawo procesowe poprzez swoiste naruszenie zawartej 'ugody'.