Istnieją kontratypy, których znamiona zostały ustalone w drodze praktyki wymiaru sprawiedliwości lub zostały sformułowane w drodze koncepcji doktrynalnych w nauce prawa karnego. Są to kontratypy pozaustawowe, wśród których należy wyróżnić zgodę pokrzywdzonego, zabiegi lecznicze, karcenie nieletnich i ryzyko sportowe. Zasada nullum crimen sine lege poenali zakazuje tylko uznać za czyn zabroniony taki
Wydanie nawet nieobiektywnej opinii nie zawsze jest równoznaczne z pomówieniem choć daje możliwość dochodzenia swoich racji zwłaszcza na drodze procesu cywilnego, warto przypomnieć, że prawo karne jako mające charakter subsydiarny nie zawsze jest właściwą i skuteczną płaszczyzną ich dochodzenia.
1. Przedmiotem zaskarżenia jest wyrok Sądu odwoławczego, którym zmieniono zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji w ten sposób, że przyjęto, iż przypisany oskarżonemu czyn stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. W tej sytuacji jest oczywiste, że sprawa ta - z momentem ogłoszenia wyroku Sądu odwoławczego - uzyskała status sprawy o wykroczenie, a konsekwencją tego jest to, że zarówno tryb wniesienia
Wprawdzie, zgodnie z art. 440 k.p.k., niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, uchyleniu podlega orzeczenie, którego utrzymanie w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, ale przepis ten nie znajduje zastosowania w postępowaniu kasacyjnym (art. 536 k.p.k.). Oznacza to, że Sąd Najwyższy, w ramach tego postępowania, nie bada z urzędu, czy zaskarżone orzeczenie dotknięte jest rażącą niesprawiedliwością
Jeśli w postępowaniu przed sądem pierwszej (lub drugiej) instancji nie doszło do wydania orzeczenia w trybie art. 42 § 4 k.p.k., to w kasacji nie można skutecznie zarzucać naruszenia art. 41 § 1 k.p.k. W razie gdy apelacja nie podnosiła w ogóle określonego zarzutu o charakterze względnym, a zaskarżony nią wyrok utrzymano w mocy, poczynienie takiego zarzutu dopiero w kasacji jest dopuszczalne jedynie
Przepis art. 60 § 4 k.p.k. nie ma (...) zastosowania, jeżeli pokrzywdzony przed upływem terminu przedawnienia, przewidzianego w art. 101 § 2 k.p.k., złożył do prokuratora skargę przeciwko określonej osobie o popełnienie przestępstwa - niezależnie od tego, czy jest ono ścigane z oskarżenia publicznego, czy prywatnego - a prokurator odstąpił prawomocnie od ścigania wobec stwierdzenia, iż przestępstwo
Ze względu na realizację prawa do obrony możliwe jest wyłączenie odpowiedzialności karnej osoby składającej w konkretnym postępowaniu zeznania w charakterze świadka, pomimo zrealizowania przez jej zachowanie znamion typu czynu zabronionego opisanego w art. 233 § 1 k.k. Podstawę wyłączenia odpowiedzialności stanowi w tych przypadkach niemożność przypisania temu zachowaniu cechy bezprawności. Wyłączenie
1. Ze względu na niezamieszczenie w Konstytucji PRL z 1952 r. zakazu tworzenia przepisów karnych z mocą wsteczną (zasady lex retro non agit oraz brak mechanizmu prawnego umożliwiającego uruchamianie kontroli zgodności przepisów rangi ustawowej z Konstytucją lub z prawem międzynarodowym, a także ze względu na brak regulacji określającej miejsce umów międzynarodowych w krajowym porządku prawnym, sądy
Przepis art. 537 § 1 k.p.k. pozwala (...) na uchylenie zaskarżonego orzeczenia bez wydawania orzeczenia następczego, tj. o przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania albo umorzeniu postępowania - art. 537 § 2 k.p.k.
Wyłączność ustawy i maksymalna określoność znamion przestępstw nie oznacza jednak, że wszelkie elementy opisujące czyny zabronione muszą i mogą być wyczerpująco ustalone w ustawie. Także w zakresie typizacji przestępstw dopuszczalne jest odwoływanie się do sformułowań ocennych (np. ciężkie, lekkie, istotne, podobne, wielka, znaczna, silne, znikomy itp.). Ostatecznie na sądach ciąży obowiązek interpretacji
Reguła petryfikacji właściwości sądu, która ma zastosowanie w związku z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 29 marca 2007 roku o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 64, poz. 432 ze zm.), powoduje, że sąd właściwy rzeczowo do rozpoznania sprawy według przepisów obowiązujących przed zmianą stanu prawnego, zachowuje swą właściwość
Właściwość rzeczowa sądu jest wyznaczana przez przedmiot orzekania, a nie przez ilość wysiłku organizacyjnego czy intelektualnego, jaki trzeba włożyć w zbadanie sprawy przed wyrokowaniem. Rozpoznawanie sprawy przez sąd właściwy rzeczowo i miejscowo na podstawie przepisów Kodeksu postępowania karnego jest bowiem podstawą praworządności o randze konstytucyjnej. Korzystanie z możliwości przekazania sprawy
Nie każde orzeczenie wydane przez Sąd Okręgowy w danej sprawie przesądza o właściwości Sądu Apelacyjnego jako właściwego do rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania. W szczególności nie jest takim orzeczeniem to, w którym Sąd odnosi się tylko i wyłącznie do kwestii formalnych, nie orzekając w zakresie odpowiedzialności karnej oskarżonego.
W art. 202 § 3 k.p.k. zakazane jest, by biegli pozostawali ze sobą w związku małżeńskim lub w innym stosunku, który mógłby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do ich samodzielności, chodzi tu o więzy stawiające pod poważnym znakiem zapytania zdolność biegłych do samodzielnego i niezależnego analizowania okoliczności istotnych dla treści opinii. Sam fakt zależności służbowej między biegłymi, o ile nie
Zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec sprawcy kwalifikowanego zabójstwa z art. 148 § 2 k.k., zagrożonego karą 25 lat pozbawienia wolności i dożywotniego pozbawienia wolności, nie stanowi naruszenia prawa materialnego, gdyż nie istnieje przepis zakazujący zastosowania tej instytucji, a przyjęcie konkludentnego zakazu wynikającego z zaniechania przez ustawodawcę określenia zasad łagodzenia
Stosownie do dyspozycji art. 108 § 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) przedawnienie dyscyplinarne przewinienia wyczerpującego jednocześnie znamiona przestępstwa nie może nastąpić wcześniej niż przedawnienie przewidziane w przepisach Kodeksu karnego; zatem wszczęcie i prowadzenie postępowania dyscyplinarnego jest dopuszczalne w całym
Nie sposób podzielić argumentacji skarżącego sugerującej, jakoby cechy osobowości oskarżonego wykluczały możliwość - w trakcie więziennej izolacji - wychowawczego na niego oddziaływania. Sam natomiast postulat, aby nie karać oskarżonego długoletnim pozbawieniem wolności, bo może to spowodować dalszą destrukcję jego osobowości, jest jakimś nieporozumieniem (...). Każdy człowiek nie jest przecież osobą
Istotą współsprawstwa bowiem jest realizacja części znamion czynu zabronionego, jak również przyczynienie się do realizacji takiego czynu, w sensie wzajemnego dopełniania się zachowań poszczególnych sprawców. Zachowanie współsprawcy polega na tym, że działa on z zamiarem wspólnej realizacji znamion czynu, na wspólny rachunek, zgodnie z przyjętym podziałem ról.
Pokrzywdzony z uwagi na wiek i charakter czynu słuchany był w trybie art. 185a k.p.k. Z powodu okoliczności wymienionych w § 1 in fine tego przepisu został przesłuchany przed sądem orzekającym. Trzykrotnie odbierali od niego relację o przedmiotowych zdarzeniach biegli psycholodzy opiniujący w sprawie. Był na ten temat indagowany także przez terapeutów mających mu przyjść z pomocą psychologiczną. Procedowanie
Jeśli Sąd zdecydował się na przyjęcie konstrukcji swojego rozstrzygnięcia rozpoczynającej się od uchylenia zaskarżonego wyroku w zakresie skazania oskarżonego za zarzucane mu czyny, to jeśli jednocześnie zamierzał go za nie skazać, jakkolwiek w zdecydowanej zmienionej konfiguracji, przy zastosowaniu konstrukcji współukaranego czynu uprzedniego, to obowiązkiem tego sądu było dokonanie ponownego pełnego
W wypadku nie dających się usunąć wątpliwości dotyczących czasu popełnienia czynu - a takie właśnie wątpliwości były przecież przyczyną przyjęcia, że czyn mógł być popełniony w każdym czasie mieszczącym się w ustalonym okresie - zastosowanie reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) prowadzi do stwierdzenia, że termin przedawnienia biegnie od chwili stanowiącej początek tego okresu. W sferze wątpliwości
Nie jest dopuszczalne uwolnienie lekarza od odpowiedzialności za zmianę zakresu zabiegu operacyjnego bez zgody pacjenta, na podstawie art. 26 § 1 lub § 5 k.k., w sytuacji niespełnienia warunków określonych w art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r., Nr 226, poz. 1943 ze zm.), gdyż oznaczałoby to zignorowanie, mających charakter gwarancyjny
