Przed orzeczeniem środka zabezpieczającego, także takiego z art. 96 k.k. w postaci umieszczenia w zakładzie zamkniętym, sąd obligatoryjnie wysłuchuje lekarzy psychiatrów i psychologa. Owo „wysłuchanie”, o którym mowa w tym przepisie należy rozumieć w ten sposób, że przed orzeczeniem takiego środka sąd jest obowiązany wysłuchać co najmniej ustnej opinii biegłych tych specjalności. Nie jest przy tym
Orzekanie zakazu prowadzenia pojazdów, do kierowania którymi nie jest wymagane uprawnienie
p o s t a n a w i a: uwzględnić zażalenie.
Od 19 października 2006 roku niedopuszczalnym stało się ściganie z tytułu zniewagi funkcjonariusza publicznego dokonanej czy to publicznie, czy niepublicznie wyłącznie w związku z jego czynnościami służbowymi, a nie podczas wykonywania tych czynności.
Jeżeli mimo błędu w zakresie danych personalnych nie pojawiają się wątpliwości co do tożsamości osoby w relacji akt oskarżenia - wyrok skazujący, to błędne dane mogą zostać poprawione w trybie sprostowania oczywistej omyłki w każdym czasie.
Jak wynika wprost z treści art. 104 § 1 pkt 1 k.p.s.w do bezwzględnych podstaw odwoławczych kodeks zalicza wydanie orzeczenia przez osobę nieuprawnioną do orzekania albo przez sędziego podlegającego wyłączeniu z mocy prawa lub niezdolnego do orzekania (art. 104 § 1 pkt 1 k.p.s.w). Przyczyny te należy co do istoty rozumieć tak samo jak na gruncie k.p.k. Tak więc osoba nieuprawniona do orzekania to osoba
Określony przepisem art. 502 § 1 k.p.k. górny pułap kary grzywny, możliwej do wymierzenia w postępowaniu nakazowym, odnosi się nie tylko do kar jednostkowych orzekanych za poszczególne, zbiegające się przestępstwa, ale również do wymierzonej na ich podstawie kary łącznej.
Na Sądzie Odwoławczym nie ciążył obowiązek poinformowania skazanego o terminie do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku. Skazany miał możliwość wzięcia udziału w rozprawie apelacyjnej, na której zapadł wyrok, i uzyskania stosownego pouczenia po jego ogłoszeniu, albowiem został o niej prawidłowo poinformowany. Nie stawiając się na rozprawę odwoławczą, na której zapadł wyrok, skazany sam zrezygnował
Art. 45 §1 in fine zawiera klauzulę przewidującą pierwszeństwo praw podmiotów trzecich, przed orzeczeniem przepadku korzyści majątkowej lub jej równowartości na rzecz Skarbu Państwa, innymi słowy przepadku korzyści lub jej równowartości nie orzeka się, jeżeli korzyść ta podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi.
Podjęcie decyzji w trybie art. 34 § 3 k.p.k. oznacza, iż jedynie „pierwotna sprawa”, a więc ta, z której nastąpiło wyłączenie, może toczyć się w dalszym ciągu, zaś sprawa wyłączona „podlega rozpoznaniu przez sąd właściwy według zasad ogólnych”, co zawsze (jeżeli sprawa ta również ma toczyć się w trybie zwyczajnym) oznacza konieczność przeprowadzenia czynności wskazanych w art. 385 i 386 k.p.k.
Na podstawie (...) zeznań (świadka) oraz czasu, który upłynął od spożycia alkoholu przez (niego) do chwili jego przesłuchania, można przyjąć z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, że nie był on wówczas trzeźwy. Zagadnienie to, nie może być jednak utożsamiane z przesłuchaniem w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, jak to ujęła w kasacji obrona. Dostrzegać bowiem należy, że zakres stosowania
W wypadku obrońcy z urzędu (jak w niniejszej sprawie) art. 422 § 2 k.p.k. należy stosować w postępowaniu odwoławczym odpowiednio (art. 458 k.p.k.), wobec konieczności uwzględnienia wynikającej z przepisów art. 84 k.p.k. różnicy w unormowaniu obowiązków obrońcy z wyboru i obrońcy z urzędu. Obrońca z urzędu ma obowiązek „podejmowania czynności procesowych do prawomocnego zakończenia postępowania” (art
Sąd I instancji winien ocenić, czy istnieją, bądź nie, przesłanki do unieważnienia orzeczenia w rozumieniu art. 1 cyt. ustawy, a więc powinien merytorycznie odnieść się do złożonego wniosku. Ocena ta obejmuje również problematykę związaną z kategorią orzeczeń, jakie mogą być przedmiotem unieważnienia w tym trybie. Konsekwencją uznania, że wniosek nie zasługuje na uwzględnienie winno być jego oddalenie
Ustalenie czynu przypisanego powinno obejmować wszystkie elementy czynu mające znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej, zatem powinno zawierać wskazanie czasu i miejsca jego popełnienia oraz wszystkie elementy zachowania sprawcy wypełniające ustawowe znamiona czynu zabronionego (z uwzględnieniem także okoliczności kształtujących zakres odpowiedzialności karnej, określonych w części ogólnej Kodeksu
W postępowaniu odwoławczym zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wówczas, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalania tego zadośćuczynienia. W ramach kontroli instancyjnej nie jest natomiast możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego. O rażącym naruszeniu zasad ustalania 'odpowiedniego' zadośćuczynienia mogłoby świadczyć
1. Sprawca czyni sobie (...) z przyjmowania korzyści majątkowych stałe źródło dochodu wówczas, gdy dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i regularnie, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie dochodu, przy czym nie musi to być jedyne ani główne źródło dochodu. Decydujące jest natomiast to, by zachowanie charakteryzowało się wielokrotnością i pewną regularnością. 2. Kwotowe określenie
1. Zgodnie z dyspozycją art. 190 § 1 k.k. przestępstwo groźby karalnej popełnione może być tylko w ten sposób, że sprawca grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Pokrzywdzonym tym przestępstwem może zatem być tylko osoba, do której ta groźby jest skierowana i która w jej następstwie mogłaby bezpośrednio lub pośrednio (poprzez pokrzywdzenie osoby jej
Ze szczególną wagą sprawy, w rozumieniu art. 25 § 2 k.p.k., będziemy mieli do czynienia przede wszystkim wówczas, gdy bądź ze względu na osobę sprawcy, bądź rodzaj zarzucanego mu przestępstwa staje się ona szczególnie bulwersująca i wywołująca emocje wśród szerszej społeczności, często także powodująca skrajne oceny, mogące wpływać na nastroje, stosunek do władz, lub porządek publiczny.
1. Jedna z podstawowych zasad ustrojowych dotyczących sądownictwa określa, że osoba powołana przez Prezydenta RP na stanowisko sędziego, z mocy tego powołania staje się sędzią i jest uprawniona do orzekania wyłącznie w sądzie wskazanym w akcie powołania, ponieważ właśnie w nim Prezydent RP wyznacza miejsce służbowe (siedzibę) sędziego. 2. Proces delegacji sędziego do sądu wyższego rzędu może być zatem
Określenie w przepisach art. 91 a-d ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.): podstaw, granic, przedmiotu zaskarżenia i kręgu podmiotów uprawnionych do wnoszenia kasacji nie pozwala na uznanie, iż jest to „sprawa nieuregulowana w niniejszym rozdziale” (art. 95n powołanej ustawy), co wyklucza możliwość zaskarżenia kasacją Prokuratora Generalnego w
Dla odpowiedzialności z art. 242 § 1 k.k. nie jest istotne, czy skazany wiedział na jakiej podstawie prawnej (w jakiej fazie postępowania karnego, w oparciu o jakie przepisy i do jakiej sprawy) i faktycznej (z jakiego powodu uznano, że ukrywa się) postanowienie o zatrzymaniu go i doprowadzeniu do zakładu karnego zostało wydane. Ważne jest, iż zatrzymanie skazanego przez funkcjonariuszy policji zostało
Przytoczone przez powoda na uzasadnienie żądania pozwu okoliczności wskazują jednoznacznie na to, że podstawą żądań jest bezprawne pozbawienie go wolności. Wobec tego powództwo należało ocenić jako roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za wykonanie względem powoda kary pozbawienia wolności, której nie powinien był ponieść. Roszczenia tego rodzaju mają ze względu na swą materialnoprawną istotę
Działanie sprawców nie realizuje przesłanek wynikających z treści przepisu art. 191 §2 k.k., jeśli prowadzi do sytuacji, w której sami stają się dłużnikami pokrzywdzonego, co ma miejsce wówczas, gdy dokonują zaboru jego mienia, mimo, że nie jest on w żaden sposób zobowiązany do świadczenia na ich rzecz i jego wcześniejsze działanie nie generowało wierzytelności, którą napastnicy bezprawnie egzekwowali
