Wyrok SN z dnia 21 lutego 2008 r. sygn. II KK 317/07

Jak wynika wprost z treści art. 104 § 1 pkt 1 k.p.s.w do bezwzględnych podstaw odwoławczych kodeks zalicza wydanie orzeczenia przez osobę nieuprawnioną do orzekania albo przez sędziego podlegającego wyłączeniu z mocy prawa lub niezdolnego do orzekania (art. 104 § 1 pkt 1 k.p.s.w). Przyczyny te należy co do istoty rozumieć tak samo jak na gruncie k.p.k. Tak więc osoba nieuprawniona do orzekania to osoba, która w ogóle nie ma uprawnień do orzekania (niesędzia, nieasesor), jak również osoba nieuprawniona do orzekania w danym sądzie, zaś podlegającą wyłączeniu z urzędu jest natomiast sędzia, do którego odnoszą się podstawy wyłączenia określone w recypowanym art. 40 k.p.k. (zob. art. 16 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 40 k.pk. Odpowiednie stosowanie art. 40 k.p.k. oznacza, że wyłączenie sędziego z mocy prawa od udziału w sprawie o wykroczenie następuje, m.in. jeżeli brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia lub wydał zaskarżone zarządzenie albo uczestniczył w wydaniu orzeczenia, które zostało uchylone.