Pełnomocnika, działającego z wyboru, łączy z klientem umowa określająca jego wynagrodzenie, w granicach dopuszczalnej szerokiej autonomii i sąd nie powinien ingerować w sferę uprawnień stron takiej umowy. Oznacza to, że skoro przepis art. 627 k.p.k. stanowi, że od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego, to należy przyjąć, że chodzi o wydatki
Skoro strona nie ma prawa do złożenia własnego wniosku o wznowienie z przyczyn określonych w art. 542 § 3 k.p.k., to nie przysługuje jej również żądanie, w drodze środka odwoławczego, kontroli negatywnego stanowiska sądu.
Skoro zaś przepis art. 53 k.k., wskazany przez obrońcę, nie ma charakteru normy stanowczej, a dyrektywy w nim zawarte należą do swobodnej sfery sędziowskiego uznania, to zakwestionowanie przyjętej na ich podstawie oceny sądu nie jest możliwe w ramach zarzutu obrazy prawa materialnego, lecz wyłącznie w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary.
Metalowa rurka o średnicy 0,5 cala i długości 60 cm stanowi „inny podobnie niebezpieczny przedmiot” w rozumieniu art. 280 § 2 kk. Przyznanie takiego waloru w/w rurce musi tym samym przesądzać o nadaniu go również metalowemu łomowi, który jest nie tylko cięższy ale i dłuższy i pełny. Właściwości statyczne metalowej rurki sprawiają, że jest ona szczególnie przydatna do zadawania uderzeń, z czym wiąże
Warunkiem skazania osoby postawionej w stan oskarżenia jest wykazanie, iż jej zachowanie wyczerpywało znamiona czynu określonego w przepisie ustawy karnej, przyjętym za podstawę skazania. Znamiona te powinny być opisane w części dyspozytywnej rozstrzygnięcia oraz rozwinięte w jego uzasadnieniu poprzez wskazanie, jakie zachowanie in concreto zostało uznane za przestępne.
Brak jest jakiegokolwiek racjonalnego argumentu, który przemawiałby przeciwko zastosowaniu przepisów art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk, w przypadku wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności w trybie art. 91 § 2 k.k. z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, w sytuacji gdy choćby jedno przestępstwo umyślne, pozostające w zbiegu ciągu przestępstw i innego przestępstwa, sprawca popełnił jako młodociany
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji niezbędne jest wskazanie przez skarżącego praw i wolności konstytucyjnych. Pozostałe przepisy mogą stanowić dopełnienie oceny zgodności zaskarżonego przepisu, nie mogą jednak w postępowaniu w przedmiocie skargi konstytucyjnej odgrywać roli wzorców samodzielnych.
Z natury wyroku łącznego wynika, iż orzeczona nim kara łączna nie może wywołać dla skazanego skutków mniej korzystnych niż te, które wynikają dlań z wykonania poszczególnych kar orzeczonych w jednostkowych wyrokach. Wyrok łączny nie może służyć naprawianiu zaniechań organów postępowania w zakresie łącznego oskarżenia lub rozpoznania sprawy o wszystkie czyny pozostające w zbiegu realnym. Możliwość orzeczenia
Instytucja zwrotu sprawy do uzupełnienia postępowania przygotowawczego przewidziana w art. 345 § 1 kpk ma na celu z jednej strony realizację zasady prawdy materialnej, a z drugiej zasadę szybkości i sprawności postępowania. Sąd podejmując decyzję w tym trybie może żądać przedstawienia przez prokuratora jedynie dowodów niezbędnych do oceny odpowiedzialności karnej, a nie rozbudowywania postępowania
Tymczasowe aresztowanie stosowane w oparciu o art. 258 § 2 kpk nie wynika z obawy bezprawnego wpływania na relacje świadków oraz innych oskarżonych w sprawie, gdyż tej dotyczy odrębna przesłanka z art. 258 § 1 pkt 2 kpk. W tym przypadku chodzi natomiast o wszelkie inne, niż wymienione w § 1 powołanego przepisu, możliwości utrudniania prowadzonego procesu.
Nie dysponując oryginałem europejskiego nakazu aresztowania, prokurator nie powinien w ogóle występować do Sądu Okręgowego z wnioskiem o wykonanie tego nakazu. Nie można bowiem żądać wykonania czegoś, czego istnienia żądający należycie, a więc w sposób umożliwiający kategoryczne ustalenie autentyczności dokumentu, nie wykazał. W sytuacji, gdy mimo braku oryginału dokumentu, prokurator wystąpił jednak
Orzeczenie surowsze - w rozumieniu art. 443 k.p.k. - to każde takie orzeczenie, które zawiera rozstrzygnięcia mniej korzystne, z punktu widzenia oskarżonego, w porównaniu z orzeczeniem uchylonym. Przy porównaniu z kolejnym rozstrzygnięciem, należy brać pod uwagę nie tylko orzeczoną karę i zastosowane środki karne, ale również ustalenia faktyczne, kwalifikację prawną czynu, a także wszystkie możliwe
Zaniedbanie zasięgnięcia tak elementarnej informacji, jak ta, czy uwzględniono wniosek oskarżonego o odroczenie rozprawy, czy też sprawę rozpoznano, wyklucza więc uznanie, że doszło do zaistnienia niezależnej od niego przyczyny, która uniemożliwiła mu dopełnienie czynności procesowej w przewidzianym prawem terminie.
Problem realizacji (art. 42 ust. 2 Konstytucji RP), a więc zapewnienia we wszystkich stadiach procesu prawa do obrony zarówno w sensie materialnym jak i formalnym, pozostaje bez związku z rozważaną kwestią przedmiotowych ograniczeń wnoszenia skarg kasacyjnych. Prawo do obrony - samo w sobie - nie generuje bowiem prawa do zaskarżenia orzeczenia. Standard konstytucyjny przewiduje jedynie prawo zaskarżania
Skoro (…) zarządzenie o uznaniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji za bezskuteczny blokuje możliwość wniesienia kasacji z uwagi na nierozpoznanie tego wniosku, to tym samym zamyka drogę do wydania wyroku. Takie zarządzenie podlega więc zaskarżeniu na zasadach ogólnych (art. 459 § 1 w zw. z art. 466 § 1 k.p.k.). Zawarty w art. 126 § 1 k.p.k. warunek formalny wniosku o przywrócenie
Przekonanie strony o słuszności jej osobistego wniosku o wznowienie w żadnej mierze nie uzasadnia domagania się przez nią wyznaczania z urzędu kolejnych obrońców, aż do skutecznego spełnienia jej oczekiwań związanych ze sporządzeniem tego wniosku.
W wypadku realnego zbiegu przestępstw, za które orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i karę ograniczenia wolności, wymierzenie kary łącznej według zasad wskazanych w art. 87 k.k. nie jest konieczne, gdyż ratio legis tego przepisu dotyczy sytuacji, gdy brak jest możliwości jednoczesnego wykonywania bezwzględnej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności
Unormowanie zawarte w art. 552 k.p.k. stanowi wyjątek od ogólnych zasad odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przy wykonywaniu władzy publicznej, ujętych w przepisach art. 417, 4171 i 4172 kodeksu cywilnego, a przepisy rozdziału 58 k.p.k. stanowią przepisy szczególne, wyłączające zastosowanie art. 417, 4171 i 4172 k.c. zgodnie z przepisem art. 421 k.c. Z tego względu normy o charakterze
Orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oznacza, że oskarżony tej kary nie odbywał w rozumieniu art. 64 § 1 k.k., nawet gdy na jej poczet zaliczono okres tymczasowego aresztowania. Nie ulega bowiem wątpliwości, że zaliczony na poczet kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania staje się odbytą karą pozbawienia wolności dopiero z chwilą prawomocnego
Postanowienia § 17 rozporządzenia w sprawie kontroli ruchu drogowego, przyznające strażnikom gminnym (miejskim) inne niż przewidziane w ustawie - Prawo o ruchu drogowym uprawnienia z zakresu kontroli ruchu drogowego, zostały wydane z przekroczeniem granic upoważnienia ustawowego. Skoro (…) przepis Konstytucji określa prawo i obowiązek stosowania przez sędziów ustawy, to wynika stąd i ich powinność
W sytuacji, gdy z wniosku o wznowienie postępowania złożonego przez stronę wyraźnie wynika, że domaga się wznowienia postępowania w oparciu o inne powody niż wymienione w art. 540 i art. 540a k.p.k., to wówczas nie będzie potrzeby rozpoznawania złożonego wniosku o wyznaczenie z urzędu adwokata albo radcę prawnego do sporządzenia i podpisania wniosku o wznowienie postępowania, skoro wniosek o wznowienie
W ramach kontroli warunków formalnych wniosku o wznowienie postępowania badaniu podlega m. in. wskazanie podstaw do wznowienia postępowania. Z recypowanego do postępowania wznowieniowego art. 530 § 2 in fine k.p.k. (art. 545 § 1 k.p.k.) wynika, że odmowa przyjęcia kasacji może nastąpić, gdy oparto ją na innych powodach niż wskazane w art. 523 § 1 k.p.k. Stosując ten przepis „odpowiednio” w postępowaniu
W ramach kontroli warunków formalnych wniosku o wznowienie postępowania badaniu podlega, między innymi, wskazanie podstaw do wznowienia postępowania. Z przejętego do postępowania wznowieniowego art. 530 § 2 in fine k.p.k. (art. 545 § 1 k.p.k.) wynika, że odmowa przyjęcia kasacji może nastąpić, gdy oparto ją na innych powodach niż wskazane w art. 523 § 1 k.p.k. Stosując ten przepis odpowiednio w postępowaniu
W przypadku skazania za zbiegające się przestępstwo skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej sąd wymierza karę łączną na zasadach określonych w kodeksie karnym skarbowym, a więc na zasadach wynikających z treści art.39§1 kks. Wynika to wprost z przepisu art.39§2kks. Prawidłowo więc Sąd przy orzekaniu kary łącznej winien powołać przepis art.39§2kks w zw. z art.39§1 kks (jest on odpowiednikiem
