Zapewnienie oskarżonemu pozostawania na wolności - o którym mowa w art. 282 § 1 k.p.k. - odnosi się jedynie do postępowania, w związku z którym wydano list żelazny i w żadnym razie nie rozciąga się na inne postępowania, w szczególności w sprawach, w których nastąpiło prawomocne skazanie.
Zasada nullum crimen sine lege określa, że odpowiedzialność karną może ponieść tylko sprawca czynu zabronionego przez ustawę, nie zaś, że ustawa taka będzie zawierała opis każdego możliwego zachowania, które wyczerpuje znamiona tego czynu. Nie można zatem stawiać znaku równości pomiędzy sformułowaniem „czyn”, użytym w art. 1 §1 k.k., a koniecznością stworzenia kompletnego ustawowego katalogu zachowań
Orzeczenie w przedmiocie wydania wyroku łącznego, w którym co do części spraw podlegających badaniu ustalono istnienie przesłanek decydujących o połączeniu wyroków, a co do innych - stwierdzono brak podstaw do objęcia ich wyrokiem łącznym, jest jednolitą konstrukcją procesową wyrażającą dwa różne aspekty oceny warunków do wydania wyroku łącznego i w konsekwencji powinno mieć postać wyroku ze wszystkimi
Istnienie grupy, o której mowa w art. 258 § 1 kk. nie wymaga „specjalnej wewnętrznej struktury”. Niemniej jednak przepis art. 258 § 1 jest na tyle jednoznaczny w swej wymowie, że nie pozwala penalizować przynależności do każdej grupy osób połączonych celem popełnienia przestępstwa. Nawet wtedy, gdy role tych osób w popełnieniu przestępstwa, a także sposób podziału osiągniętych z niego korzyści zostały
Przepisy Decyzji Ramowej Rady UE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (2002/584/WSiSW, Dz.U.UE.L.02.190.1, Dz.U.UEsp.19634) nie pozwalają na wyciągnięcie wniosku, że obowiązek stosowania tymczasowego aresztowania spoczywa na sądzie w każdym przypadku. Jak wynika z art. 12 wskazanej decyzji, kiedy osoba ścigana
Sąd Okręgowy nie ma racji twierdząc, iż o konieczności umorzenia procesu odnośnie czynu z art. 299 § 1 i 5 kk przesądza, sam w sobie, fakt, iż mające być przedmiotem tego czynu wartości majątkowe nie zostały uzyskane w wyniku czynu zabronionego, a więc - jak się należy domyślać- bezpośrednio wskutek takiego czynu. Przepis art. 299 § 1 kk wymaga wszak, aby wartości majątkowe pochodziły z korzyści związanych
Odpowiednie stosowanie konstrukcji prawa materialnego, które regulują zbieg przepisów ustawy oraz tych, które wielość zachowań pozwalają (nakazują) traktować jako jedno przestępstwo, znajduje zastosowanie do ustaleń o odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów.
Skoro skazany, będąc w pełni świadomy swej sytuacji prawnej, w tym też uprawnień wynikających z postępowania w sprawach karnych ze stosunków międzynarodowych, występuje do sądu właściwego z wnioskiem o wydanie wyroku łącznego, obejmującego także wyrok jednostkowy nieobjęty Europejskim Nakazem Aresztowania dotyczącym przekazania do wykonania w kraju, orzeczonej wobec niego za przestępstwa kary pozbawienia
Możliwość zastosowania aresztu tymczasowego w wyniku rozpatrzenia przez sąd okręgowy zażalenia prokuratury na postanowienie sądu rejonowego
Zgoda na widzenie z osobą tymczasowo aresztowaną
Art. 42 ust. 2 Konstytucji, statuując prawo do obrony, nie gwarantuje jednak prawa do zaskarżenia orzeczenia. Zasada prawa do obrony, odnosząca się do wszystkich przewidzianych przez ustawodawcę stadiów postępowania, nie może być postrzegana jako zasada substytuująca prawo do zaskarżenia orzeczenia.
W ramach zasądzonego obowiązku naprawienia szkody w oparciu o art. 46 § 1 k.k. zwrotowi podlegają, także uzasadnione wydatki, poniesione po dokonaniu przestępstwa, jeżeli nie zostały już zwrócone osobie uprawnionej w innej drodze, np. poprzez wypłatę zasiłku pogrzebowego z ubezpieczenia społecznego.
Bezwzględne przyczyny odwoławcze określone w (art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.), zachodzą tylko wtedy, gdy uchybienie miało miejsce w rzeczywistości, a nie jedynie pozornie, w wyniku nieprawidłowego sporządzenia protokołu.
Sądy analizując zasadność twierdzenia o występowaniu po stronie podejrzanego prawdopodobieństwa, którego żąda przepis art. 249 § 1 kpk, winny czynić to wyłącznie w kręgu dowodów ujawnionych i znanych przez strony postępowania. Sądy jednak mając dostęp do pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów, których treści nie udostępniono podejrzanemu i jego obrońcom, muszą jednocześnie analizować i rozważać
Właściwe zrealizowanie obowiązków określonych w art. 457 § 3 k.p.k. świadczy o zachowaniu standardu rzetelnego procesu odwoławczego. Wynikający z treści art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności standard rzetelnego procesu obejmuje także postępowanie odwoławcze, a jednym z wyznaczników tego standardu jest wyraźne wskazanie w uzasadnieniu wyroku podstawy
Określoną w art. 178 § 2 k.k.w. powinność wysłuchania skazanego przed wydaniem postanowienia w przedmiocie zarządzenia wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności, poza wypadkiem obligatoryjnego zarządzenia tej kary w oparciu o przepis art. 75 § 1 k.k. (art. 178 § 2 in fine k.k.w.), rozumieć należy z reguły jako obowiązek sądu, ponieważ ma ona charakter gwarancyjny, umożliwiając skazanemu realizację
Zakaz wynikający z art. 415 § 5 zd. 2 k.p.k. odnosi się do każdego określonego w ustawie przypadku orzekania karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody, a więc również tego, określonego w art. 72 § 2 k.k.
Skoro obowiązek opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym określony w art. 72 § 1 pkt 7b jest środkiem probacyjnym, to nie może budzić najmniejszych wątpliwości, że nałożenie tego obowiązku, w sytuacji, gdy sąd wymierza bezwzględną karę pozbawienia wolności, stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.
Korzystanie przez sąd odwoławczy z wyjątku przewidzianego (w art. 451 in principio k.p.k.), generalnie zasadne jest tylko wówczas, kiedy apelacja dotyczy zagadnień prawnych, a nie faktycznych, kiedy jej przedmiotem nie jest ocena wiarygodności osobowych źródeł dowodowych, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego.
Obowiązek zbadania przez sąd skazania tak zwanej podwójnej przestępności czynu skazanego potwierdza dostatecznie treść przepisów art. 6 ust. 1 lit. b) i ust. 3 Konwencji strasburskiej z dnia 21 marca 1983 roku, przewidujących możliwość zwrócenia się przez państwo skazania do państwa wykonania o nadesłanie treści stosownych przepisów jeszcze przed podjęciem stosownego rozstrzygnięcia. Sąd państwa skazania
W sytuacji, gdy sąd nie dopatruje się możliwości połączenia w wyroku łącznym kar orzeczonych w wyrokach wskazanych we wniosku uprawnionego (zwłaszcza, gdy jest to wniosek samego oskarżonego) z uwagi na brak realnego zbiegu przestępstw jako warunku niezbędnego do orzeczenia nowej kary łącznej, ale dostrzega możliwość wydania wyroku łącznego co do skazań niepowołanych we wniosku, jest zobowiązany taki
Przepisy regulujące przebieg postępowania karnego nie przewidują procedury sprostowania nieścisłości oraz opuszczeń w protokołach rozprawy lub posiedzenia po prawomocnym zakończeniu procesu.
W komparycji skarżonego wyroku nie oznaczono oskarżyciela publicznego, pomimo, że zgodnie z dyspozycją przepisu art.413 §1 pkt 1 kpk wyrok takie oznaczenie winien zawierać. Z protokołu rozprawy wynika niezbicie, że prokurator uczestniczył w rozprawie, istotnie natomiast nie stawił się na odroczonym ogłoszeniu wyroku, kiedy jego obecność nie była obowiązkowa. Ten ostatni fakt nie zwalniał jednak od
Przewidziana w art. 521 k.p.k. możliwość składania kasacji przez wymienione w tym przepisie podmioty obejmuje nie tylko prawomocne wyroki sądów odwoławczych kończące postępowanie, ale każde prawomocne orzeczenie, które kończy postępowanie, niezależnie od jego postaci i od tego, w jakiej instancji się uprawomocniło Do tej grupy orzeczeń kończących postępowanie sądowe niewątpliwie należą także orzeczenia
