Postanowienie SN z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. II KK 15/09

W sytuacji, gdy sąd nie dopatruje się możliwości połączenia w wyroku łącznym kar orzeczonych w wyrokach wskazanych we wniosku uprawnionego (zwłaszcza, gdy jest to wniosek samego oskarżonego) z uwagi na brak realnego zbiegu przestępstw jako warunku niezbędnego do orzeczenia nowej kary łącznej, ale dostrzega możliwość wydania wyroku łącznego co do skazań niepowołanych we wniosku, jest zobowiązany taki wyrok wydać. Stosowanie określonej w art. 85 k.k. instytucji kary łącznej, której to dopełnienie wskazanych w tym przepisie warunków, stanowi w myśl art. 569 § 1 k.p.k., priorytetową przesłankę warunkującą możliwość, ale i obowiązek, wydania wyroku łącznego, jako instytucji prawa karnego materialnego, nie jest uzależnione ani od woli skazanego, ani od woli samego sądu. Jednoznaczna kategoryczność brzmienia treści przepisu art. 85 k.k. („sąd orzeka”), przesądza o tym, że zawsze orzeczenie kary łącznej - o ile zaistnieją wszystkie w tym przepisie określone warunki - jest obowiązkiem, a nie jedynie uprawnieniem sądu.

Z uzasadnienia:

Kasację uznać należało za bezzasadną. Tak bowiem wypada ocenić ten podniesiony w niej jako jedyny zarzut.

Przystępując do wykazania powodów tego rozstrzygnięcia nie sposób już na wstępie nie zauważyć niewątpliwej niestaranności i niepoprawności sformułowania tego zarzutu, jak i określenia jego podstawy prawnej. Odnosi się on wszak bezpośrednio do wyroku sądu pierwszej instancji i nie wykazuje - ani poprzez przywołanie konkretnych okoliczności faktycznych, ani obowiązujących sąd odwoławczy unormowań prawnych - sposobu „przeniknięcia” owego zgłaszanego uchybienia do orzeczenia tego sądu, które to przecież tylko, w myśl przepisu 519 k.p.k. w zw. z art. 520 k.p.k., może być przedmiotem zaskarżenia przez strony kasacją.