Postanowienie SA w Łodzi z dnia 15 lipca 2009 r., sygn. II AKz 470/09

Przepisy Decyzji Ramowej Rady UE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (2002/584/WSiSW, Dz.U.UE.L.02.190.1, Dz.U.UEsp.19634) nie pozwalają na wyciągnięcie wniosku, że obowiązek stosowania tymczasowego aresztowania spoczywa na sądzie w każdym przypadku. Jak wynika z art. 12 wskazanej decyzji, kiedy osoba ścigana zostaje aresztowana na podstawie ENA, wykonujący organ sądowy podejmuje decyzję, czy osoba ta powinna zostać pozbawiona wolności, zgodnie z prawem państwa członkowskiego wykonującego nakaz. Osoba ta może być zwolniona tymczasowo w dowolnym terminie zgodnie z prawem krajowym państwa wykonania, pod warunkiem, że właściwy organ tego państwa podejmie wszelkie środki, jakie uważa za niezbędne, aby zapobiec ucieczce tej osoby. Inaczej rzecz ujmując - ustawodawca europejski oczekuje, że cel w postaci przekazania osoby ściganej zostanie osiągnięty, nie wykluczając możliwości odstąpienia od stosowania tymczasowego aresztowania, jeżeli tylko organ sądowy państwa wykonania nakazu przy pomocy innych środków zapobiegnie ucieczce tej osoby i tym samym zapewni jej przekazanie.