Postanowienie TK z dnia 10 lutego 2009 r., sygn. Ts 44/07
p o s t a n a w i a: nie uwzględnić zażalenia.
p o s t a n a w i a: nie uwzględnić zażalenia.
Nie jest (…) tak, jak to starał się przedstawić autor kasacji, że przestępstwo z art. 244 k.k. można popełnić wyłącznie z zamiarem bezpośrednim. Nie znajduje on przede wszystkim żadnego umocowania w tekście ustawy karnej, a jego dodatkową słabością jest brak jakiejkolwiek argumentacji wspierającej. Z punktu widzenia odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 244 k.k. nie jest (…) konieczne, aby
p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Obligatoryjne jest orzeczenie li tylko obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k., o ile - co oczywiste - spełnione są wszystkie pozostałe warunki (skazanie za odpowiednie przestępstwo, istnienie szkody w momencie orzekania, złożenie skutecznego wniosku przez uprawnioną osobę). Nieorzeczenie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k., niezależnie od powodu takiego rozstrzygnięcia
Już pod rządami Konstytucji z 1952 r. ukształtowała się koncepcja monistycznego porządku prawnego, gdzie umowy międzynarodowe stanowią część polskiego porządku prawnego. To stanowisko zachowało pełną aktualność pod rządami Małej Konstytucji. Zawarta ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki umowa o ekstradycji nie należała do żadnej z wymienionych w ustawie konstytucyjnej kategorii umów wymagających ratyfikacji
W przepisie art. 2 u.s.d.g. zamieszczona jest definicja legalna działalności gospodarczej co oznacza, iż powinna być ona traktowana jako powszechnie obowiązujące rozumienie tego pojęcia w polskim systemie prawnym, wiążące zarówno dla ustawodawcy, jak i organów wykonawczych oraz sądowniczych. Zasada ustawowej określoności odpowiedzialności karnej nakazuje więc uznać, iż dokumentacja działalności gospodarczej
Wyjątkowy charakter (art. 442 § 3 k.p.k.) sprawia, że podlega on ścisłej wykładni. „Zapatrywania prawne”, określające granice 'związania' sądu ponownie rozpoznającego sprawę, stanowią wyrażone przez Sąd odwoławczy poglądy na temat wykładni określonych przepisów prawa materialnego lub procesowego, zaś 'wskazania co do dalszego postępowania', to przede wszystkim zalecenia co do trybu i celowości przeprowadzenia
Zawarte w treści art. 9 § 3 Kodeksu karnego skarbowego pojęcie „zdolność prawna” oznacza generalną zdolność bycia podmiotem praw i obowiązków cywilnoprawnych oraz publicznoprawnych - w tym z zakresu podatków, ceł, reglamentacji dewizowej czy prawa loteryjnego.
Dopuszczalne, a niekiedy nawet konieczne jest doprecyzowanie znamion ustawowych niektórych czynów zabronionych w aktach rangi podustawowej, to jest w rozporządzeniach. Takie działanie ustawodawcy nie narusza zasady nullum crimen sine lege zawartej w art. 1 § 1 k.k.
Data popełnienia czynu niewątpliwie stanowi jeden z istotnych elementów opisu czynu, o którym mowa w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. Tym niemniej nadmiernym formalizmem byłoby wykluczenie możliwości stosowania do niego art. 105 k.p.k., przewidującego wszak kontrolę instancyjną. O tym, czy konkretna omyłka w opisie czynu przypisanego w wyroku spełnia kryterium „oczywistości” w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.k
Dla uznania jakiegoś czynu za przestępstwo konieczne jest wykazanie, że narusza on istotne wartości społeczne, ale w stopniu wyższym niż znikomym (art. 1 § 2 k.k.). Zarzut (…) nadania poszczególnym okolicznościom z art. 115 § 2 k.p.k. zbyt dużej lub zbyt małej rangi zakwalifikować należy jako skierowany przeciw dokonanym ustaleniom faktycznym, których weryfikowanie w ramach postępowania kasacyjnego
Przestępstwa z art. 276 k.k. dopuszcza się ten, kto niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub usuwa dokument, którym nie ma prawa wyłącznie rozporządzać. Nie ulega wszakże wątpliwości, że w szczególności „ukrywaniem” dokumentu, w rozumieniu omawianego przepisu, nie jest zatajenie jego treści, co staje się oczywiste jeśli zważyć, że przedmiotem ochrony jest prawo dysponowania dokumentem.
Skoro strona wydająca może zrzec się przestrzegania ograniczeń ustalonych w art. 14 ust. 1 i 3 Europejskiej Konwencji o Ekstradycji pod warunkiem rezygnacji przez osobę ściganą z zasady specjalności, a warunek ten w sprawie niniejszej spełniony został, to skazany mógł być skutecznie pociągnięty do odpowiedzialności karnej również za przestępstwa inne niż wprost wymienione w decyzji o wydaniu. Zgodnie
Dla oceny, czy skazany swoim zachowaniem wyczerpał znamiona art. 286 § 1 k.k., żadnego znaczenia nie mają cywilnoprawne kwestie związane z działalnością osoby prawnej, osobami uprawnionymi do jej reprezentacji, ważnością zawartej umowy, z prawidłowością jej zawarcia itp. (…) Z punktu widzenia odpowiedzialności karnej skazanego istotne jest natomiast to, że pokrzywdzony został doprowadzony do niekorzystnego
Pomiędzy terminami „wydanie” postanowienia z art. 71 § 1 k.p.k. a „sporządzenie” postanowienia z art. 313 § 1 k.p.k., zachodzi istotna różnica, jako że dla „wydania” niezbędne jest dopełnienie kolejnych czynności procesowych wskazanych w tym drugim przepisie, określanych jako „promulgacja” postanowienia, która jest z kolei niezbędna dla skuteczności tej czynności procesowej. Tym samym dla przyjęcia
p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
1. Zachowanie sprawcy przestępstwa określonego w art. 271 § 1 k.k. polega (…) na poświadczeniu stanu nieistniejącego, czyli nieprawdy w dokumencie do którego wystawienia w zakresie swoich kompetencji uprawniony był sprawca tego poświadczenia. 2. Oskarżony w wystawionym dokumencie nie poświadczył nieprawdy, w rozumieniu art. 271 § 1 k.k., a jedynie wyraził przypuszczenie co do stanu zdrowia oskarżyciela
Każda kara wymierzona przez sąd w następstwie procesu karnego zwiera element odwetu Państwa na sprawcy naruszenia reguł rządzących funkcjonowaniem danego społeczeństwa. Zaistnienie przestępstwa pociąga więc za sobą konieczność wymierzenia kary, która jest odpowiedzią (odwetem) na czyn sprawcy (tak zagadnienie to postrzegają autorzy absolutnych teorii kary nazywanych również teoriami odwetowymi kary
Mając na uwadze okoliczności w jakich doszło do zdarzenia - noc, pobicie pokrzywdzonej, informacja o karalności za zabójstwo kobiety i wepchnięcie pokrzywdzonej do piwnicy, gdzie doszło do zgwałcenia - sprawca nie musiał wypowiadać żadnych dalej idących gróźb, aby wywołać strach pokrzywdzonej. Mając też na uwadze miejsce, przebieg zdarzenia w tym nieustanne prośby pokrzywdzonej aby zaniechał on swych
Oskarżonemu, który jest pozbawiony wolności i z tego powodu nie brał udziału w postępowaniu przed sądem odwoławczym, należy - także wtedy, gdy miał obrońcę z urzędu - doręczyć odpis wyroku i dopiero dzień tego doręczenia stanowi początek biegu, określonego w art. 524 § 1 zd. 2 k.p.k., 7-dniowego terminu do zgłoszenia wniosku o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem w celu wniesienia kasacji. Przepisy
Okoliczność, że substytutem (…) był aplikant adwokacki, nie mający uprawnienia do podpisywania pism procesowych, który jednak niewątpliwie był świadomy stanu zdrowia adwokata który ustanowił go substytutem, nie zwalniał go od podjęcia skutecznych działań zmierzających do właściwego reprezentowania interesów prawnych oskarżonego, którego w postępowaniu odwoławczym reprezentował, chyba że ten ostatni
Jakkolwiek stosowanie (…) kar pieniężnych, będących w istocie sankcjami wymuszającymi, nie może być traktowane jako stwarzanie warunków wyłączających swobodę wypowiedzi to jednak sięgać po nie należy z dużym namysłem i w sposób roztropny, nie przekraczając granic niezbędności przymusu do zrealizowania wyznaczonych przez ustawę celów. Ze szczególną ostrożnością należy rozważać stosowanie sankcji wymuszających
Świadkiem w rozumieniu art. 245 k.k. jest zarówno osoba, która złożyła zeznania, została powołana albo wezwana do ich złożenia, jak również osoba, która była świadkiem czynu i posiada wiadomości potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy.
Występujący w sprawie obrońca z wyboru (autor kasacji), pełniący rolę pomocnika procesowego strony, powinien zgodnie z treścią art. 140 k.p.k. zostać zawiadomiony o wezwaniu skazanego do uiszczenia opłaty od kasacji. Przy braku powiadomienia obrońcy o wezwaniu skazanego do uiszczenia opłaty kasacyjnej, nastąpiło ograniczenie prawa do obrony. Wszak strona nie może ponosić ujemnych konsekwencji procesowych