Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 lutego 2009 r., sygn. II SA/Wa 1456/08
Z samego brzmienia przepisu art. 439 § 1 k.p.k. (in principio) wynika, że wskazuje się w nim enumeratywnie na uchybienia obciążające nie określoną czynność procesową lecz „zaskarżone orzeczenie”, a więc wydane przez sąd w obsadzie wymienionej w tym orzeczeniu. Nie należy do jego składu, co oczywiste, sąd wezwany (art. 396 § 1 i 2 k.p.k.), a więc dokonujący na zlecenie sądu orzekającego określonych
Skoro (…) zauważone przez skarżącego, nawet rażące naruszenie przepisów postępowania, mające niewątpliwie wpływ na treść wyroku możliwe jest do naprawienia w zwykłym trybie, przewidzianym w art. 420 § 1 k.p.k., to brak jest podstaw prawnych do stosowania instytucji, o której mowa w rozdziale 55 Kodeksu postępowania karnego. Istotą kasacji jest przecież sanowanie wadliwych, prawomocnych orzeczeń sądów
Sprawa o przyznanie potrąconych kwot z tytułu zaległego uposażenia żołnierza (art. 71 ust. 1, art. 72 ust. 1, art. 76 ust. 1ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych - Dz. U. 179/03/1750 ze zm., - obecnie j.t. Dz. U. 141/08/892 ze zm. - dalej uswżz) jest sprawą cywilną przekazaną do właściwości innych organów (art. 2 § 3 kpa w związku z art. 75 ust. 1, 3 i art. 8 ust
(…) Pogląd sądu odwoławczego nie mógł zostać zaakceptowany, tym bardziej, że sąd ten, poza powołaniem się na tezę postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2007 r., III KK 46/06, nie uzasadnił szerzej swego stanowiska, nie wskazał żadnych argumentów przemawiających jego zdaniem za tym, iż zakresy pojęciowe zwrotów „gwałt na osobie” i „przemoc” nie są tożsame.
1. Norma zawarta w zdaniu drugim art. 607s § 4 k.p.k. „Sąd związany jest wymiarem orzeczonej kary”, w związku z art. 607t § 2 k.p.k., w odniesieniu do skazanego obywatela polskiego, przekazanego uprzednio innemu państwu członkowskiemu Unii Europejskiej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania a następnie odesłanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wykonania kary, wyłącza w stosunku
Urlop (obrońcy) nie stanowi dostatecznego uzasadnienia wniosku o odroczenie rozprawy. (…) Powyższe stwierdzenie wynika wprost z art. 37a ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze. Przepis wspomnianej ustawy wskazuje, że ustanowienie zastępstwa jest obowiązkiem obrońcy w przypadku urlopu lub innej przemijającej przeszkody tak, aby prowadzone przez niego sprawy nie doznały uszczerbku.
Immanentną cechą podstępu jest (…) wprowadzenie innej osoby w błąd lub wykorzystanie błędu. W świetle ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie nie jest zasadne przyjęcie, że pokrzywdzona pozostawała w błędzie co do jakiejkolwiek okoliczności mającej znaczenie dla jej postępowania. W czasie obcowania płciowego - jak przyjmują sądy - na skutek opilstwa, całkowicie była wyłączona była jej świadomość co
O ile (…) oczywiste jest, że wymóg dokładności określenia czynu przypisanego nie jest spełniony bez wskazania - szczególnie w odniesieniu do tego rodzaju przestępstw, które mogą być popełnione tak umyślnie, jak i nieumyślnej, zaś w wypadku tego pierwszego z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym - postaci tego zamiaru, to nie można wykluczyć i takiej sytuacji, że wymaganiu temu odpowiadać będzie zredagowanie
Od dnia 1 stycznia 2007 r., czynności prowadzone w ramach porozumienia Ministra Sprawiedliwości z Ministrem Obrony Narodowej przez Dyrektora Departamentu Kadr w oparciu o upoważnienie z dnia 27 czerwca 2006 r., udzielone Dyrektorowi Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego, były działaniami podmiotu nieuprawnionego do ich podejmowania, co oznacza, że nie dochodziło wówczas w sposób prawidłowy do
Wznowienie postępowania sądowego prowadzonego w trybie przepisów Kodeksu karnego wykonawczego i zakończonego prawomocnym orzeczeniem jest dopuszczalne, z wyłączeniem jedynie podstawy określonej w art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k., skoro funkcję tę spełnia art. 24 § 1 k.k.w., regulujący tę kwestię odrębnie. W postępowaniu wykonawczym zagadnienie udziału obrońcy w posiedzeniu Sądu, a także sprowadzenia skazanego