Wyrok NSA z dnia 2 kwietnia 2019 r., sygn. I GSK 1211/18
1. Przedmiotem skargi na czynności egzekucyjne mogą być tylko zarzuty formalnoprawne odnoszące się do prawidłowości postępowania prowadzonego przez organ egzekucyjny oraz ewentualnego naruszenia przepisów regulujących sposób i formę dokonania czynności egzekucyjnych. A zatem, skarga taka może dotyczyć tylko okoliczności, które nie są podstawą wniesienia innego środka zaskarżenia. 2. Nie ma podstaw
1. Prawo do wystąpienia z wnioskiem o wyłączenie ruchomości przysługuje jedynie osobie trzeciej, a nie zobowiązanemu. Świadomość zobowiązanego, że zajęte ruchomości stanowią własność osoby trzeciej powinna skutkować powiadomieniem osoby, której prawa majątkowe zostały naruszone, żeby mogła ona ewentualnie wystąpić do organu egzekucyjnego ze stosownym wnioskiem o wyłączenie ruchomości spod egzekucji
1. Konstrukcja art. 97 § 2 u.p.e.a. pozwala na zajęcie zarówno ruchomości, które znajdują się we władaniu zobowiązanego, jak i tych będących we władaniu innych osób. Nawet uzyskanie przez poborcę skarbowego informacji o prawach osób trzecich nie zwalnia go z dokonania zajęcia. Poborcy skarbowemu nie służy prawo do rozstrzygania o słuszności zarzutów roszczenia prawa osób trzecich do zajętej ruchomości
Wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić przedmiot skutecznego zarzutu kasacyjnego z art. 141 § 4 p.p.s.a. zasadniczo w sytuacji, gdy nie zawiera ono stanowiska odnośnie stanu faktycznego przyjętego jako podstawa zaskarżonego rozstrzygnięcia jak również, gdy sporządzone jest w sposób uniemożliwiający instancyjną kontrolę zaskarżonego wyroku.
Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sad Administracyjny, który weryfikuje tylko zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.
Przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie nakładają na wierzyciela ani obowiązku wyjaśnienia przyczyn, dla których wniósł o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, ani powodów dla których o zwieszenie tego postępowania nie wnioskował.
W świetle art. 60 § 2 u.p.e.a. określenie "w razie potrzeby" sugeruje, że postanowienie zostaje wydane tylko w przypadkach, gdy jest to konieczne z uwagi na interes prawny uczestników umorzonego postępowania egzekucyjnego oraz osób trzecich. W sytuacji gdy zobowiązany ma wątpliwości co do rzeczywistych skutków wywołanych umorzeniem postępowania egzekucyjnego to wykazując swój interes prawny może zwrócić
Uzupełniające postępowanie dowodowe, o którym mowa w art. 106 § 3 P.p.s.a., ma na celu umożliwienie sądowi skonfrontowanie z dokumentami prawidłowości ustaleń dokonanych w toku postępowania na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, jeśli w sprawie istnieją istotne wątpliwości. Jeżeli zachodzi potrzeba dokonania ustaleń, które mają służyć merytorycznemu rozstrzygnięciu, sąd powinien