Postanowienie WSA we Wrocławiu z dnia 3 września 2018 r., sygn. I SA/Wr 747/18
Orzeczenie sądu administracyjnego objęte art. 287 pkt 1 p.p.s.a. jest orzeczeniem wstępnym orzekającym o niezgodności z prawem ostatecznej decyzji administracyjnej (prejudykatem), o którym mowa w art. 4171 § 2 k.c. otwierającym poszkodowanemu drogę do dochodzenia naprawienia szkody od Skarbu Państwa na podstawie tego przepisu.
1. Art. 133 § 1 P.p.s.a. nie może służyć kwestionowaniu ustaleń i oceny przyjętego w sprawie stanu faktycznego. 2. Nie można zasadnie wyłącznie na podstawie art. 141 § 4 P.p.s.a. kwestionować poszczególnych ustaleń i ocen, które składają się na stan faktyczny i prawny sprawy.
Możliwe jest merytoryczne badanie zasadności i wymagalności obowiązku określonego w tytule wykonawczym, ale jedynie w wypadku wniesienia zarzutów przez zobowiązanego. Wówczas możliwość badania merytorycznych aspektów przez organ ograniczać się ma do uzyskania stanowiska wierzyciela, którym to stanowiskiem organ egzekucyjny będzie związany.
Jeżeli przepis jasno stanowi, iż przedmiotowe zajęcie "jest dokonane z chwilą doręczenia spółce zawiadomienia", to nie sposób znaleźć uzasadnione racje, które przemawiałyby za przyjęciem innego momentu. Brak doręczenia stosownego zawiadomienia uniemożliwia stwierdzenie, iż doszło do dokonania zajęcia udziału. Nie można też znaleźć uzasadnionego powodu, by odejść od takiej literalnej wykładni omawianego
Jeżeli nie doręczono decyzji organu pierwszej instancji, określającej zobowiązanie podatkowe w wysokości wyższej niż wynikająca z deklaracji oraz postanowienia nadającego tej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności, to wystawienie tytułu wykonawczego opartego na tej decyzji i wszczęcie egzekucji poprzez jego doręczenie jest przedwczesne. Obowiązek wynikający z tej decyzji nie jest bowiem w tej dacie
1. Kumulacja ról wierzyciela i organu egzekucyjnego nie powoduje, że funkcja wierzyciela zanika. Wręcz przeciwnie, jeśli jeden organ łączy w sobie role organu prowadzącego egzekucję i wierzyciela, spoczywają na nim łącznie obowiązki obu tych uczestników postępowania egzekucyjnego, wśród tych obowiązków zaś - konieczność merytorycznego badania zarzutów w sprawie prowadzonej egzekucji, mogąca w określonych
1. W wypadku postępowania egzekucyjnego, w którym wierzyciel nie jest jednocześnie organem egzekucyjnym, stosownie do art. 34 § 1 u.p.e.a. zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 § 1 pkt 1-7, 9 i 10, a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym - także na podstawie art. 33 § 1 pkt 8, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że
Wymogi formalne tytułu wykonawczego nie są przewidziane same dla siebie, ale w określonym celu. Tym celem jest zagwarantowanie zobowiązanemu, że zostanie wyegzekwowana kwota, do zapłaty której rzeczywiście jest zobowiązany na podstawie decyzji organu. Ponadto zachowanie ustawowych wymogów tytułu wykonawczego ma umożliwić przeprowadzenie skutecznej egzekucji z poszanowaniem praw zobowiązanego. Wobec
Organy egzekucyjne powinny określać koszty proporcjonalnie do nakładu pracy i w wysokości niepowodującej nadmiernego obciążenia podatnika.
Brak uprawnienia do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym oznacza, że zarzut zobowiązanego oparty na twierdzeniu, że obowiązek nie istnieje (art. 33 pkt 1 u.p.e.a.), nie może być uwzględniony przez organ egzekucyjny w sytuacji, gdy wierzyciel w wypowiedzi udzielonej w trybie art. 34 § 1 u.p.e.a. nie potwierdzi tego zarzutu, a brak jest innych podstaw merytorycznych