Postanowienie WSA w Szczecinie z dnia 4 listopada 2022 r., sygn. II SA/Sz 31/22
Przepis art. 156 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego definiuje rażące naruszenie prawa, jako oczywistość naruszenia prawa, charakter naruszonego przepisu oraz gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia. W przypadku decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, oczywistość naruszenia polega na jaskrawej sprzeczności między treścią rozstrzygnięcia a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę
W przypadku samowolnie wykonanej konstrukcji oporowej, która nie została zwolniona z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, organy nadzoru budowlanego mają obowiązek wszczęcia i prowadzenia postępowania zgodnie z art. 48 P.b. oraz mogą wydać postanowienie nakładające na właściciela nieruchomości obowiązki zgodnie z art. 48 ust. 3 P.b.
Możliwe jest badanie, w postępowaniu nadzorczym, czy wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę nie odbyło się z rażącym naruszeniem art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane. W ramach tego badania należy uwzględniać ustalenia planu miejscowego obowiązujące w dacie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.
Podstawa do zawieszenia postępowania zachodzi jedynie wówczas, gdy istnieje rzeczywisty związek przyczynowy pomiędzy załatwieniem sprawy administracyjnej a zagadnieniem wstępnym, które musi być wcześniej rozstrzygnięte. Oznacza to, że bez uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia prejudycjalnego przez inny organ lub sąd, wydanie decyzji w postępowaniu administracyjnym nie jest możliwe.
Decyzje dotyczące warunków zabudowy dla inwestycji związanych z instalacjami odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 500 kW nie muszą być oparte na miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, o ile spełnione są ogólne przesłanki prawa materialnego.