Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 4 września 2018 r., sygn. I SA/Go 392/17
Art. 148, art. 149 i art. 150 O.p. po pierwsze zakreślają krąg adresatów, którym mogą być doręczane pisma w postepowaniu podatkowym (strona, przedstawiciel, pełnomocnik, domownik, sąsiad, dozorca domu), po drugie porządkują sposób doręczania korespondencji w postępowaniu podatkowym (w pierwszej kolejności doręczenie bezpośrednie - adresat; w drugiej kolejności doręczenie zastępcze - domownik, sąsiad
Wydając decyzję po upływie terminu określonego w art. 68 § 4 O.p. organ odwoławczy nie może skierować sprawy do wymiaru uzupełniającego, ani też do ponownego rozpoznania, ale może wydać decyzję, w której ustali wysokość zobowiązania w kwocie niższej niż to wynika z decyzji organu I instancji.
Sprostowanie kwoty wymierzonego podatku na podstawie art. 215 § 1 Ordynacji podatkowej jest możliwe wówczas, jeżeli decyzja podatkowa zawiera prawidłowe uzasadnienie w zakresie podstaw opodatkowania i wymiaru podatku, z którego w sposób bezpośredni i jednoznaczny wynika, że weryfikowana wadliwość co do wysokości podatku jest wyłącznie błędem rachunkowym lub inną (równie) oczywistą omyłką decyzji. Sprostowanie
Przywołanie w treści zawiadomienia kierowanego do podatnika w trybie art. 70c Ordynacji podatkowej jednostki odpowiedniego przepisu Ordynacji podatkowej, tj. art. 70 § 6 pkt 1, w którym tkwi przyczyna wywołująca zawieszenie biegu terminu przedawnienia w postaci wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, pozwala uznać, że wynikające z wyroku Trybunału Konstytucyjnego
Wina w ujęciu art. 116 § 1 pkt 1 lit. b Ordynacji podatkowej, to zarówno wina umyślna i związana z nią świadomość istnienia wymagalnych zobowiązań podatkowych, jak i wina nieumyślna w postaci lekkomyślności lub niedbalstwa, które zakłada brak "świadomości" ale opiera się na powinności i możliwości przewidywania istnienia wymagalnych zobowiązań podatkowych.