Wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2018 r., sygn. II FSK 2453/16

Wydając decyzję po upływie terminu określonego w art. 68 § 4 O.p. organ odwoławczy nie może skierować sprawy do wymiaru uzupełniającego, ani też do ponownego rozpoznania, ale może wydać decyzję, w której ustali wysokość zobowiązania w kwocie niższej niż to wynika z decyzji organu I instancji.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Krawczyk (sprawozdawca), Protokolant Agata Milewska, po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M.O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 kwietnia 2016 r. sygn. akt I SA/Lu 1406/15 w sprawie ze skargi M.O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 13 października 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 1406/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę M.O. (dalej: skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 13 października 2015 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji. Wymieniony wyrok oraz pozostałe orzeczenia sądów administracyjnych przywołane w niniejszym uzasadnieniu publikowane są na stronach internetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego: www.nsa.orzeczenia.gov.pl.

Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.

Ostateczną decyzją z dnia 29 kwietnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej, ustalił skarżącej zobowiązanie w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2009 r. w wysokości 483.773 zł (w decyzji organu I instancji z dnia 6 lutego 2013 r. kwota zobowiązania została ustalona w wysokości 486.098 zł).

W dniu 15 czerwca 2015 r. do organu wpłynął wniosek pełnomocnika skarżącej o stwierdzenie nieważności tej decyzji ostatecznej. Jako podstawę żądania pełnomocnik wskazał art. 247 § 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.; dalej: O.p.). W ocenie pełnomocnika, decyzja wydana została bez podstawy prawnej, gdyż w obrocie prawnym po dniu 28 lutego 2015 r. nie było już art. 68 § 4 O.p., a także w oparciu o niekonstytucyjny przepis, to jest art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm. - dalej u.p.d.o.f.) z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 lipca 2014 r., sygn. akt P 49/13. Rażącego naruszenia prawa pełnomocnik upatrywał w naruszeniu zasady dwuinstancyjności postępowania oraz naruszeniu art. 229 O.p. poprzez niezastosowanie w sprawie art. 233 § 2 tej ustawy.