Postanowienie WSA w Kielcach z dnia 25 maja 2012 r., sygn. I SA/Ke 121/12
Organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy, przy czym ustaleń faktycznych organ ten dokonuje w kontekście określonej normy prawa materialnego.
Naczelny Sąd Administracyjny - działający jako Sąd kasacyjny - nie jest władny domyślać się co autor skargi kasacyjnej miał na myśli formułując zarzuty. To do składającego skargę kasacyjną należy dokładne wskazanie podstawy kasacyjnej oraz określenie tych przepisów prawa, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - uległy naruszeniu przez sąd wydający zaskarżone orzeczenie.
Przeprowadzenie rozprawy na wniosek strony będzie dopuszczalne, jeżeli jej przedmiotem będą okoliczności mające znaczenie dla sprawy. Wśród tych okoliczności będą niewątpliwie te, które dają podstawę do przeprowadzenia rozprawy z urzędu (art. 200a §1 O.p.), a także inne, które mogą mieć znaczenie dla sprawy, np. dopuszczenie dowodu z przesłuchania strony czy oceny zgromadzonych w sprawie dokumentów
Postępowanie dowodowe w sprawach podatkowych nie jest celem samym w sobie, lecz stanowi poszukiwanie odpowiedzi, czy w określonym stanie faktycznym sytuacja podatnika podpada, czy też nie podpada pod hipotezę (a w konsekwencji i dyspozycję) określonej normy materialnego prawa podatkowego. Innymi słowy organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy,
Wykonywana przez sądy administracyjne kontrola pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie może mieć charakteru wycinkowego, tj. obejmować tylko niektóre elementy rozpatrywanego stanu prawnego, albo być przeprowadzana "na raty", a więc w stosunku do kolejnych wypowiedzi w formie urzędowej organu umocowanego do wydania aktu interpretacji. W przekonaniu Sądu, żadne racje, a w szczególności
1. Przez pojęcie "akta" zawarte w art. 137 § 3 ordynacji podatkowej należy rozumieć akta postępowania podatkowego, zakładane w chwili jego wszczęcia, a nie przed tym momentem. Postępowanie nie może toczyć się przed jego wszczęciem, a zatem nie ma wówczas akt sprawy, do których pełnomocnik mógłby złożyć pełnomocnictwo (czy jego uwierzytelniony odpis). 2. Nie jest wystarczające dla skutecznego umocowania
Okoliczność konieczności wydania przez organ odwoławczy decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego na podstawie art. 233 §1 pkt 3 O.p. nie oznacza zakazu badania przez organ odwoławczy, czy w sprawie zaistniały przesłanki wydania decyzji o zabezpieczeniu z art. 33 § 1 - 4 O.p.
Nieważność określona w art. 183 § 2 pkt 5 u.p.p.s.a. odnosi się do postępowania przed sądami administracyjnymi. Jej istotą jest to, że strona na skutek wadliwości procesowych sądu lub strony przeciwnej nie mogła brać i nie brała udziału w całym postępowaniu sądowym lub jego istotnej części, jeśli skutki tych wadliwości nie mogły być usunięte na następnych rozprawach przed wydaniem orzeczenia kończącego
Skoro art. 137 § 3 o.p. stanowi o aktach, to należy przez to rozumieć akta postępowania podatkowego, zakładane w chwili jego wszczęcia, a nie przed tym momentem. Postępowanie nie może toczyć się przed jego wszczęciem, a zatem nie ma wówczas akt sprawy, do których pełnomocnik mógłby złożyć pełnomocnictwo (czy jego uwierzytelniony odpis).
Użyte w przepisie art. 67a § 1 O.p. sformułowanie "może" wskazuje jednoznacznie, iż instytucja umorzenia zaległości podatkowej oparta jest na uznaniu administracyjnym, z istoty którego wynika pozostawienie organowi swobody wyboru konsekwencji prawnych. Przedmiotem uznania jest tutaj określenie skutku prawnego w postaci umorzenia bądź też odmowy umorzenia zaległości podatkowej. Przepis art. 67a § 1
Postanowienie stwierdzające uchybienie terminowi do wniesienia odwołania w swej istotnej treści zawiera ustalenia dotyczące dowodów i faktów, z których obiektywnie wynikać musi, że uchybienie to miało miejsce. Wobec tego - co do zasady - do tych to ustaleń odnosić się muszą zarzuty strony niezgadzającej się z takim rozstrzygnięciem.
Nie jest słuszny zarzut, iż złożone przez świadków zeznania nie mogą stanowić dowodu w zakresie osiąganych przez skarżącego obrotów, bowiem powinny odnosić się kolejno do poszczególnych punktów handlowych, do wskazania, który pracownik i w jakim okresie, dokonywał zapisów w ewidencji i w kasie fiskalnej, w jaki sposób była wyliczania kwota pobrana przez podatnika, kto i w jaki sposób dokonywał zapłaty
W odniesieniu do osób, które z racji wykonywanego zawodu występują jako pełnomocnicy stron, należy przyjąć, że osoby te są zobowiązane do szczególnej staranności przy wykonywaniu powierzonego zlecenia, a zatem ocena, czy dochowali reguł starannego działania, winna być dokonywana w oparciu o odpowiednio wysokie kryteria. Kryteriów tych nie można jednak absolutyzować i ograniczać tylko zdarzeń nadzwyczajnych