Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 7 marca 2023 r., sygn. II SA/Bd 1189/22

Nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Brzezińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Joanna Janiszewska-Ziołek Sędzia WSA Katarzyna Korycka po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 marca 2023 r. sprawy ze skargi A. C., A. C., J. C., J. P., M. P., P. P., R. C. i U. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2022 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] maja 2022 r. nr [...], 2. zasądza od Wojewody [...] solidarnie na rzecz skarżących kwotę [...]([...]) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z 12 listopada 1980 r. nr GT-8221/19/20, Naczelnik Miasta Rypina rozstrzygnął o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa – Naczelnika Miasta Rypina nieruchomości zabudowanej o pow. 647 m2, nr dz. [...], położonej w R. przy ul. [...], polegającym na odjęciu prawa własności właścicielom: S. C., J. C. oraz J. P. za odszkodowaniem w ogólnej wysokości [...] zł (za bud. mieszkalny: [...] zł, inne składniki budowlane: [...] zł, grunt: [...] zł). Organ nadmienił, że ww. nieruchomość, zgodnie z danymi ujawnionymi w księdze wieczystej, stanowi własność [...] i S. C.. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że w przedmiotowym budynku "podjęto prace, w wyniku których na parterze urządzono Muzeum Ziemi [...]", w związku z czym "budynek stał się faktycznie nieruchomością użyteczności publicznej". Stwierdzono, że "wywłaszczona nieruchomość jest niezbędna na cele użyteczności publicznej" zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1974 r., nr 10, poz. 64 – dalej "ustawa wywłaszczeniowa").

Wnioskiem z 17 kwietnia 2020 r. spadkobiercy wywłaszczonych: J. P., P. P., M. P., U. P., J. C., A. C., A. C. i R. C. (skarżący, wnioskodawcy) zwrócili się do Starosty Rypińskiego o zwrot wywłaszczonej nieruchomości. Wskazali, że decyzja o wywłaszczeniu podjęta została nie dla realizacji przyszłego celu publicznego, ale w warunkach, gdy cel ten był już zrealizowany. Nieruchomość nie została zatem wywłaszczona dla osiągnięcia celu publicznego. Podniesiono nadto, że muzeum zajmowało jedynie część parteru i część piwnicy, zaś pozostałe powierzchnie budynku stanowiły lokale mieszkalne, czego nie uwzględniała decyzja wywłaszczeniowa. Wyrazili przekonanie, że decyzja wywłaszczeniowa była wadliwa również z tego powodu, iż została skierowana do nieżyjącej strony (F. C. zm. w 1973 r.).