Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 19 grudnia 2022 r., sygn. II SA/Gl 1418/22

Zagospodarowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski,, Sędzia WSA Renata Siudyka, Protokolant Monika Rał, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2022 r. sprawy ze skargi Miasta B. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Śląskiego z dnia 29 lipca 2022 r. nr IFIII.4131.1.50.2022 w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków przestrzennego zagospodarowania gminy oddala skargę.

Uzasadnienie

Wojewoda Śląski w Katowicach rozstrzygnięciem nadzorczym z 29 lipca 2022 r. nr IFIII.4131.1.50.2022 wydanym na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2022 r. poz. 559) i art. 28 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2022 r. poz. 503) stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w B. z 23 czerwca 2022 r. nr [...] w sprawie Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego B. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ nadzoru przywołał wpierw treść unormowań prawnych odnoszących się do treści studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. W ocenie tego organu bilans terenów przeznaczonych pod zabudowę, przygotowany na potrzeby przedmiotowej uchwały został opracowany niezgodnie z zasadami określonymi w art. 10 ust. 5 przywoływanej ustawy, albowiem bilans ten nieprawidłowo ustalił dane wskazane w art. 10 ust. 5 pkt. 3 powoływanej ustawy. Nieprawidłowość ta wynika z tego, że przy opracowywaniu tego bilansu pominięto wskaźnik "chłonności" i uchybienie to ma bezpośrednie przełożenie na wadliwość treści opracowanego studium. W konsekwencji oparcie treści studium na wadliwie sporządzonym bilansie terenów przeznaczonych pod zabudowę musi być uznane za istotne naruszenie zasad sporządzania studium w rozumieniu art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W ramach ustalania przedmiotowego wskaźnika uwzględniono również plan ogólny, który stracił ważność z mocy ustawy, a tym samym na jego podstawie nie ma możliwości realizowania zabudowy. W dalszej kolejności podniesiono zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 pkt. 7 w związku z art. 10 ust. 5 cytowanej ustawy związany z odwołaniem się do wykorzystania przy szacowaniu terenów przeznaczonych pod zabudowę nie obowiązującego już ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego. W następstwie nieprawidłowego wykorzystania przedmiotowego planu dopuszczono się naruszenia postanowień art. 10 ust. 5 pkt. 4 przedmiotowej ustawy, zgodnie z którym porównuje się maksymalne w skali gminy zapotrzebowanie na nową zabudowę z suma powierzchni użytkowej nowej zabudowy możliwej do lokalizacji na terenach w pełni wykształconej zwartej strukturze funkcjonalno-przestrzennej i na terenach przeznaczonych pod zabudowę położonych poza obszarami o w pełni wykształconej zwartej strukturze funkcjonalno-przestrzennej. W konsekwencji uznano, że w tym zakresie dopuszczono się naruszenia postanowień art. 10 ust. 5 pkt. 4 powyższej ustawy, a to prowadzi do naruszenia art. 10 ust. 5 pkt. 4 lit. a i 5 tego aktu. Jako kolejny zarzut podniesiono, że ustalając kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu terenów ustalono cztery strefy funkcjonalno-przestrzenne i wskaźniki urbanistyczne ustalono jedynie dla obszarów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej ekstensywnej. Wskazano, że regulacje dotyczące wskaźników urbanistycznych należą do materii obligatoryjnej, a postanowienia regulujące taką materię powinny zostać określone w sposób kategoryczny i jednoznaczny. Studium nie może być ogólnikowe, aby zachować swoją funkcję aktu wyznaczającego kierunki oraz ramy dla późniejszej działalności planistycznej. W tej części rozstrzygnięcia zamieszczono rozważania dotyczące tego, co studium musi zawierać i co wynika z obowiązujących regulacji, a w szczególności z treści art. 10 ust. 2 przedmiotowej ustawy czy treści § 6 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego. W podsumowaniu tej części podkreślono, że naruszenie powyższych przepisów związane jest z brakiem wyznaczenia w treści studium wskaźników dotyczących zagospodarowania oraz użytkowania terenów w tym minimalnych i maksymalnych parametrów i wskaźników urbanistycznych. Co w konsekwencji spowodowało, że uchwała będąca przedmiotem oceny wydana została z naruszeniem art. 10 ust. 2 pkt. 1 lit. a i b ustawy o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak określenia wskaźników urbanistycznych dla ustalonych w studium stref funkcjonalno-przestrzennych. W kolejnym zarzucie podniesiono ułomności studium w zakresie wymogów wynikających z treści art. 10 ust. 2a przedmiotowej ustawy i nie podzielono stanowiska prezentowanego przez gminę, że wyznaczenie terenów lokalizacji odnawialnych źródeł energii nastąpi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W konsekwencji uznano, że uchwała ta podjęta została z istotnym naruszeniem prawa.