Wyrok WSA w Lublinie z dnia 5 maja 2022 r., sygn. II SA/Lu 83/22

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec Sędziowie Asesor sądowy Brygida Myszyńska-Guziur (sprawozdawca) Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski Protokolant Starszy sekretarz sądowy Agata Jakimiuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 maja 2022 r. sprawy ze skargi A. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2021 r., nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

A. J. (dalej jako "strona", "skarżący", "wnioskodawca"), wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 3 listopada 2021 r. w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego.

Z akt sprawy i uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia wynika, że wnioskiem złożonym w dniu 28 kwietnia 2021 r. skarżący wystąpił o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu niepodejmowania lub rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad siostrą - L. J..

Decyzją z dnia 15 czerwca 2021 r. Wójt Gminy Potok Górny, odmówił stronie przyznania wnioskowanego świadczenia. W ocenie organu pierwszej instancji,

w sprawie nie została spełniona przesłanka określona w art. 17 ust. 1b oraz art. 17 ust.5 pkt 1 lit.a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.

z 2020 r., poz. 111 ze zm. - dalej: "u.ś.r."), ze względu na moment powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki oraz z uwagi na okoliczność, że skarżący ma przyznane prawo do emerytury. Organ pierwszej instancji zwrócił również uwagę, że z części III wniosku o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego wynika, że skarżący jest rolnikiem oraz nie zaprzestał prowadzenia gospodarstwa rolnego.

W wyniku rozpatrzeniu odwołania strony decyzją z dnia 3 listopada 2021 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Zamościu utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie, organ odwoławczy przytoczył treść art. 17 ust.1 i ust. 1b oraz art. 17b u.ś.r. oraz zwrócił uwagę na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13, w którym stwierdzono, że przepis art. 17 ust.1b u.ś.r. w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę na osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności - został uznany za niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z powyższym Kolegium nie podzieliło stanowiska organu pierwszej instancji w zakresie stosowania art. 17 ust. 1b) u.ś.r. uznając, iż dokonał on błędnej wykładni art. 17 ust. 1b) u.ś.r., i niewłaściwie zinterpretował ww. wyrok Trybunału Konstytucyjnego.