Wyrok WSA w Krakowie z dnia 1 grudnia 2021 r., sygn. III SA/Kr 833/21

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Kasprzycki Sędziowie WSA Katarzyna Marasek-Zybura (spr.) WSA Elżbieta Czarny-Drożdżejko po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi E. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 23 kwietnia 2021 r., znak [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia skargę oddala.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2020 r., znak: [...] Wójt Gminy odmówił E. G. (dalej: skarżąca) prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w związku z koniecznością opieki nad ojcem J. Ś.

W uzasadnieniu organ I instancji odnosząc się do przesłanki przyznania wnioskowanej pomocy, określonej z art. 17 ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 2220, dalej: u.ś.r.) wskazał, że na podstawie zgromadzonej dokumentacji niepełnosprawność ojca skarżącej nie powstała przed ukończeniem przez niego 18 roku życia, ani w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia. Organ podkreślił, że stwierdzenie daty powstania niepełnosprawności "powinno być zawarte w orzeczeniu wydanym w innym postępowaniu poprzedzającym postępowanie w sprawie ustalenia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego". Wskazał też, że organy rozpoznające wniosek o przyznanie przedmiotowego świadczenia, nie są kompetentne do ustalenia we własnym zakresie daty powstania niepełnosprawności, gdyż związane są co do daty powstania niepełnosprawności, orzeczeniem wydanym przez uprawniony organ. Organ podał, że znany jest mu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13 jednak, w jego ocenie, wyrok ten nie spowodował utraty mocy obowiązującej art. 17 ust. 1b.

W odwołaniu skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego mające istotny wpływ na wydanie ww. decyzji, przez zastosowanie normy prawnej wyrażonej w art. 17 ust. 1b u.ś.r. bez uwzględnienia orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego sygn. K 38/13, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji. Skarżąca zarzuciła również naruszenie art. 17 ust. 5 pkt 1 lit b u.ś.r., przez błędną wykładnię i przyjęcie, że okoliczność pobierania przez stronę specjalnego zasiłku opiekuńczego stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Ponadto skarżąca zarzuciła organowi niezastosowanie art. 27 ust. 5 w zw. z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b u.ś.r. i przez to nieuwzględnienie, że w razie zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego i specjalnego zasiłki opiekuńczego, osoba uprawniona ma prawo wyboru jednego ze świadczeń, co wynika z treści art. 27 ust. 5 u.ś.r.