Wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 kwietnia 2023 r., sygn. II SA/Łd 254/23

Pomoc społeczna

Dnia 27 kwietnia 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jarosław Czerw Sędziowie: Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Asesor WSA Beata Czyżewska (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 kwietnia 2023 roku sprawy ze skargi D. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 28 grudnia 2022 r., nr SKO.4114.655.2022 w przedmiocie odmowy prawa do świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 16 listopada 2022 r. nr SOCII.5111.110999.2022.264047.000001.2022; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi na rzecz D. M. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. AŁ

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z 28 grudnia 2022 r. nr SKO.4114.655.2022 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi, po rozpatrzeniu odwołania D.M., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z 16 listopada 2022 r. nr SOCII.5111.110999.2022.264047.000001.2022 w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania osobistej opieki nad W.M.

Wspomniana decyzja została podjęta w następujących okolicznościach:

Wnioskiem z 12 października 2022 r. D.M. wystąpiła do Prezydenta Miasta Łodzi o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia bądź innej pracy zarobkowej w celu sprawowania osobistej opieki nad W.M., z którym pozostaje w separacji.

Decyzją z 16 listopada 2022 r. Prezydent Miasta Łodzi odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia z uwagi na niespełnienie przez W.M. przesłanki z art. 17 ust. 1b u.ś.r. Ponadto, w jego ocenie D.M., nie należy do kręgu osób, które mogą się o powyższe świadczenie ubiegać.

W odwołaniu od powyższej decyzji D.M. reprezentowana przez pełnomocnika będącego adwokatem wniosła o uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie prawa do świadczenia, podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego mającego istotny wpływ na wynik sprawy poprzez zastosowanie art. 17 ust. 1b u.ś.r. bez uwzględnienia okoliczności, iż na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r. sygn. akt K38/13 doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP.