Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 26 października 2021 r., sygn. II SA/Rz 1339/21

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Marcin Kamiński Sędziowie WSA Maciej Kobak AWSA Karina Gniewek - Berezowska /spr./ po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 26 października 2021 r. sprawy ze skargi L. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Burmistrza Miasta z dnia [...] maja 2021 r. nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej L. M. kwotę 480 zł /słownie: czterysta osiemdziesiąt złotych/ tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] (dalej: "SKO", "Kolegium", "organ odwoławczy") z dnia [...] czerwca 2021 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza Miasta [...] (dalej: "Burmistrz", "organ I instancji") z dnia [...] maja 2021 r. nr [...], odmawiającą L.M. (dalej: "skarżąca") przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

W podstawie prawnej decyzji powołano art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r. poz. 735; dalej: "k.p.a.") oraz art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2013 r. o świadczeniach rodzinnych (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r. poz. 111 ze zm.; dalej: "u.ś.r.").

Wydanie decyzji poprzedzało postępowanie administracyjne o następującym przebiegu.

Wnioskiem z dnia 13 marca 2021 r. skarżąca zwróciła się do Burmistrza o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad mężem M.M.

Decyzją z dnia [...] maja 2021 r. Burmistrz odmówił skarżącej przyznania wnioskowanego świadczenia. Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie, organ I instancji podał, że w sprawie nie została spełniona kluczowa przesłanka, wynikająca z art. 17 ust. 1b u.ś.r. Organ wskazał, że z załączonego do wniosku orzeczenia o niepełnosprawności z dnia 25 marca 2020 r., wydanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w [...] wynika, że niezdolność do samodzielnej egzystencji u męża skarżącej powstała w wieku 67 lat - tj. od 12 listopada 2019 r., zaś orzeczenie wydano do 31 marca 2022 r. Burmistrz wyjaśnił, że pomimo uznania przez Trybunał Konstytucyjny, że ww. przepis jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, sporny zapis nie został usunięty z ustawy i nadal obowiązuje w stanie prawnym. Ponadto analizując oświadczenie skarżącej oraz przeprowadzony przez pracownika socjalnego wywiad środowiskowy, Burmistrz wskazał, że nie kwestionuje samego faktu sprawowania przez skarżącą opieki nad mężem, jednak wykonywane w ramach tej opieki czynności są czynnościami podstawowymi, jakie wykonuje się w domu, tj. sprzątanie, pranie, gotowanie, podawanie posiłków, robienie zakupów, realizacja recept, wizyty u lekarzy. Nadmienił również, że zgodnie z oświadczeniem skarżącej dzieci męża nie pomagają w opiece nad ojcem, w tym również finansowo i utrzymują z nim jedynie sporadyczny kontakt. Ponadto syn R. posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Organ podkreślił zatem, że świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobom innym niż spokrewnione w stopniu pierwszym z osobą wymagającą opieki, jeżeli nie ma innych osób spokrewnionych w pierwszym stopniu, są małoletnie lub legitymują się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Ponadto również na podstawie złożonego przez skarżącą oświadczenia, organ I instancji ustalił, że wymieniona nie zrezygnowała z zatrudnienia w celu opieki nad mężem, a co więcej nigdy nie pracowała, jak też nie jest zarejestrowana jako bezrobotna w Urzędzie Pracy. Tym samym skarżąca nie spełniła podstawowej przesłanki przyznania wnioskowanego świadczenia z art. 17 ust. 1 u.ś.r., ponieważ brak jest związku przyczynowo - skutkowego polegającego na rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad mężem.