Wyrok WSA w Lublinie z dnia 28 października 2020 r., sygn. II SA/Lu 243/20

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski Asesor WSA Jerzy Parchomiuk po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 28 października 2020 r. sprawy ze skargi R. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2020 r., nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wójta Gminy T. z dnia [...] października 2019 r., nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz R. N. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej jako: "Kolegium"), decyzją z dnia [...] lutego 2020 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania R. N. (dalej także jako: "skarżący"), utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy T. z dnia [...] października 2019 r., nr [...] w sprawie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

Rozstrzygnięcie organu zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

W dniu [...] października 2019 r. wpłynął wniosek R. N. o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad matką W. N..

Decyzją z dnia [...] października 2019 r. organ I instancji odmówił przyznania skarżącemu świadczenia pielęgnacyjnego. W uzasadnieniu organ wskazał, że nie została spełniona przesłanka określona w art. 17 ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (t. jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 111, dalej, także jako: "u.ś.r"), gdyż niepełnosprawność w stopniu znacznym matki powstała powyżej 25 roku życia.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., w którym stwierdzono niekonstytucyjność art. 17 ust. 1b ustawy oświadczeniach rodzinnych, a który stanowił podstawę wydania zaskarżonej decyzji.

W motywach rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji organ odwoławczy przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania, a następnie powołując się na art. 17 ust. 1b u.ś.r., dotyczący daty powstania niepełnosprawności, wskazał, że wydanie przez organ pierwszej instancji decyzji odmownej z uwagi na niespełnienie wymogu wskazanego w tym przepisie było nieprawidłowe. Organ wyjaśnił, że przepis art. 17 ust. 1b ustawy w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, został uznany wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. w sprawie sygn. akt K 38/13 za niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji, a więc niedopuszczalne jest oparcie decyzji odmawiającej przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na tej części przepisu.