Wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 grudnia 2019 r., sygn. III SA/Wa 856/19

Podatek dochodowy od osób prawnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Maciej Kurasz, Sędziowie sędzia del. SO Agnieszka Baran, sędzia WSA Honorata Łopianowska (sprawozdawca), Protokolant starszy referent Michał Strzałkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi D. [...] z siedzibą w Luksemburgu na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...][...] w przedmiocie odmowy wypłaty oprocentowania nadpłaty w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób prawnych oddala skargę

Uzasadnienie

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. Decyzją Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. ["DIAS"] z [...] lutego 2019 r., nr [...], utrzymano w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w Warszawie z [...] października 2018 r. nr [...] w sprawie odmowy D. w Luksemburgu wypłaty oprocentowania nadpłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych stwierdzonej decyzją nr [...] z [...] września 2018 r. pobranego przez płatnika - Bank [...] od dywidend wypłaconych w 2015 r. na rzecz subfunduszy D., które to subfundusze zostały przejęte przez Wnioskodawcę [w tym od akcji wyemitowanych przez inne polskie spółki] za okres wskazany we wniosku, tj. od dnia pobrania podatku przez płatników do dnia faktycznego zwrotu nadpłaty.

2. Decyzję wydano po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego w związku z tym, że 3 stycznia 2018 r. do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W. wpłynął wniosek D. o stwierdzenie nadpłaty w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób prawnych w łącznej kwocie 1 015 326,27 zł pobranego od dywidend wypłaconych w 2015 r. przez Bank [...] oraz o zwrot wnioskowanej nadpłaty wraz z oprocentowaniem na wskazany rachunek bankowy. Z uzasadnienia wniosku wynikało, że D. jest funduszem inwestycyjnym prawa luksemburskiego i następcą prawnym luksemburskiego funduszu inwestycyjnego D. [przejmującego subfundusze D., D. i D.], zajmującym się działalnością inwestycyjną, w tym inwestowaniem w akcje polskich spółek. Do wniosku załączono m.in. wyciąg z luksemburskiego Rejestru Handlowego i Spółek z dnia 19.07.2018 r. potwierdzający połączenie 17 marca 2017 r. D. i D. We wniosku wskazano ponadto, że niektóre polskie spółki, w które D. [FCP] inwestował aktywa poprzez ww. subfundusze przejęte w 2017 r., w badanym okresie wypłacały na jej rzecz dywidendy, które zostały obciążone zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Według Strony, nie było podstaw do pobrania podatku, gdyż Fundusz, którego następcą prawnym jest Strona, spełnił warunki do zwolnienia przewidzianego wart. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych [t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: u.p.d.o.p.], wskazując, że polskie przepisy regulujące zwolnienie z opodatkowania zagranicznych funduszy inwestycyjnych, w zakresie odnoszącym się do obowiązku spełnienia szeregu szczegółowo określonych warunków w celu uzyskania zwolnienia z opodatkowania dochodów z odsetek czy dywidend, przy jednoczesnym bezwarunkowym zwolnieniu z podatku krajowych funduszy inwestycyjnych, są niezgodne z art. 63 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej [dalej TFUE]. Organ podał, że Strona wskazała, że zwrot nadpłaty powinien zostać dokonany wraz z oprocentowaniem liczonym od dnia poboru podatku, bowiem podatek został pobrany na podstawie przepisów krajowych sprzecznych z prawem wspólnotowym. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej TSUE] wynika bowiem, iż w przypadku, gdy państwo członkowskie pobrało podatek z naruszeniem przepisów prawa Unii Europejskiej [dalej UE], podatnikom przysługuje uprawnienie do zwrotu nie tylko nienależnie pobranego podatku, lecz także kwot zapłaconych na rzecz tego państwa lub zatrzymanych przez to państwo w bezpośrednim związku z poborem podatku [por. wyroki z dnia 12.12.2006 r. w sprawie C- 446/04 Test Claimants in the Fil Group Litigation, pkt 205; ww. wyrok w sprawie Littlewoods Retail i in., pkt 25; a także wyrok z dnia 27.09.2012 r. w sprawach połączonych C-l 13/10, C- 147/10 i C-234/10 Zuckerfabrik Jiilich i in., pkt 65; oraz ww. wyrok w sprawie C-565/11 Mariana Irimie, pkt 21]. We wniosku podkreślono, że TSUE opowiedział się za tym, aby odsetki należne były już od momentu poboru/niezasadnego uiszczenia podatku, do którego doszło z naruszeniem norm prawa wspólnotowego [por. wyrok z 8 marca 2001 r. w sprawach połączonych C-397/98 i C-410/98 Metallgesellschaft i in., pkt 87-90; wyrok z 18 stycznia 2017 r. w sprawie C-365/15 Wortmann, pkt 39].