Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 20 listopada 2018 r., sygn. II SA/Rz 987/18

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SNSA Jerzy Solarski Sędziowie WSA Ewa Partyka WSA Paweł Zaborniak /spr./ Protokolant specjalista Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2018 r. sprawy ze skargi J. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy -skargę oddala-

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi J.D. (dalej: Skarżąca) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] (dalej: SKO lub Kolegium) z dnia [...] lipca 2018 r., nr [...], w sprawie odmawy ustalenia warunków zabudowy.

Z akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 5 czerwca 2017 r. Skarżąca zwróciła się do Wójta Gminy [...] o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji pod nazwą: "Budowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce o nr ew. 209/74 w miejscowości [...]".

Decyzją z dnia [...] października 2017 r., znak: [...], Wójt Gminy [...] ustalił warunki zabudowy i sposób zagospodarowania terenu dla w/w inwestycji. Decyzja ta została następnie uchylona decyzją SKO w [...] z dnia [...] grudnia 2017 r., nr [....], a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

Decyzją z dnia [...] maja 2018 r., znak: [...], Wójt Gminy [...], działając na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 51 ust. 1 pkt 2 i ust. 3, art. 53, art. 54, art. 55, art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 i ust. 4, art. 61 ust. 1 i art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 1073 z późn. zm. - dalej: u.p.z.p.) i art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 1257 z późn. zm. - dalej: k.p.a.) ponownie ustalił warunki zabudowy i sposób zagospodarowania terenu dla wspomnianej inwestycji.

Od powyższej decyzji odwołał się M.C. zarzucając, że nie spełnia ona warunków rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. (Dz.U. Nr 164 poz. 1588) w zakresie warunków określonych w art. 61 ust. 1-5 u.p.z.p. w zw. z art. 7 ust. 2a ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1161). W uzasadnieniu wskazał, że działka nr ewid. 209/74 położona w miejscowości [...] nie spełnia wymogów ustawy z dnia 10 lipca 2015 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1338), która wyłącza wymóg uzyskania zgody właściwego ministra do spraw rozwoju wsi, odnośnie użytków rolnych klas I-III, jeżeli grunty te spełniają łącznie 4 warunki zawarte w art. 7 ust. 2a ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. W ocenie odwołującego się działka nie spełnia wymogu określonego w pkt 3 w/w artykułu, tj. nie jest położona w odległości nie większej niż 50 metrów od drogi publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Na poparcie powyższego powołał wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 21 września 2016 r., sygn. akt II SA/Bd 532/16 zgodnie z którym cała działka objęta wnioskiem powinna znajdować się w odległości mniejszej niż 50 metrów od drogi publicznej a nie tylko jej część. Tymczasem z dołączonej do decyzji mapy wynika, że cała działka nr 209/74 nie znajduje się w odległości nie większej niż 50 metrów od drogi publicznej, a to w świetle powyższego oznacza, że nie został spełniony warunek z art. 7 ust. 2a pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Zarzucono również, że działka nr 209/74 nie znajduje się w obszarze zwartej zabudowy ponieważ nie spełnia wymogów zawartych w art. 4 pkt 29 i 30 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych a zabudowa terenu analizowanego jest niezgodna z art. 7 ust. 2a pkt 3 tej ustawy.