Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 9 listopada 2018 r., sygn. I SA/Po 235/18

Podatek od nieruchomości; Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Nikodem Sędziowie Sędzia NSA Włodzimierz Zygmont (spr.) Sędzia WSA Karol Pawlicki Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Ziewińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 listopada 2018 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o. o. w restrukturyzacji na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2016 rok I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] r. nr [...] r.; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz kwotę [....],- zł (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wójt Gminy O. decyzją z 16 grudnia 2016 r., nr [...] określił X. sp. z o.o. (dalej: "skarżąca") wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2016 r. na kwotę [...]zł.

Z uzasadnienia decyzji organu pierwszej instancji wynika, że za przedmiot opodatkowania przyjęto:

(1) budynki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą o powierzchni [...] m2;

(2) grunty zajęte pod działalność gospodarczą o powierzchni [...] m2.

Dane dotyczące przedmiotu opodatkowania wynikają z operatu szacunkowego oraz umowy z 25 marca 2010 r., rep. A nr [...]. Operat szacunkowy został sporządzony na potrzeby publicznej licytacji w trybie egzekucji z nieruchomości. Z kolei akt notarialny dotyczył umowy przeniesienia własności nieruchomości na zabezpieczenie. Skarżąca umową z 25 marca 2010 r. dokonała przeniesienia własności nieruchomości na zabezpieczenie wierzytelności wraz z prawem do zwrotnego przeniesienia tego prawa. Strony umowy uzgodniły, że dotychczasowy właściciel stał się posiadaczem zależnym. W ocenie Wójta skoro firma "[...]" przeniosła własność nieruchomości na rzecz skarżącej, to jej obowiązek w podatku od nieruchomości wygasł. Obowiązek ten powstał w odniesieniu do skarżącej, która stała się właścicielem opodatkowanej nieruchomości.