Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 12 września 2018 r., sygn. I SA/Ol 315/18

Podatek od towarów i usług

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Wiesława Pierechod Sędziowie sędzia WSA Renata Kantecka (sprawozdawca) asesor WSA Katarzyna Górska Protokolant starszy sekretarz sądowy Monika Rząp po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2018r. sprawy ze skargi Z. J. J. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące od maja do października 2014r. I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę 5117 (pięć tysięcy sto siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

I SA/Ol 315/18

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w O., po rozpatrzeniu odwołania Z. J. J. (dalej jako "skarżący", "strona", "podatnik"), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika "[...]" Urzędu Celno-Skarbowego w O. z dnia "[...]", którą określono zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od maja do października 2014 r.

Na podstawie zebranego w toku kontroli i postępowania podatkowego, za okres od maja do października 2014r., materiału dowodowego organ I instancji ustalił, że strona przyjęła do rozliczenia 2 faktury wystawione przez A. Sp. z o.o. z siedzibą w K. oraz 14 faktur wystawionych przez B. Sp. z o.o. z siedzibą w K., stwierdzających nabycie oleju silnikowego "[...]", które nie dokumentują faktycznych transakcji gospodarczych. Organ wskazał bowiem, że wymienione spółki nie prowadziły rzeczywistej działalności gospodarczej, zostały jedynie wykorzystane jako elementy oszustwa podatkowego, a strona w kwestionowanych transakcjach nie dochowała należytej staranności. Wynikiem powyższego było zawyżenie przez stronę podatku naliczonego do odliczenia za ww. okresy na łączną kwotę 50.815,05 zł.

W odwołaniu od decyzji, strona zarzuciła organowi I instancji naruszenie art. 121 §1, art.122 w związku z art. 187 §1, art. 123 §1 w związku z art.188, art. 191 i art.210 §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017, poz. 201 ze zm., dalej "O.p."), poprzez: ocenę sprawy w oparciu o fragmentaryczne dowody oraz bez uprzedniego należytego ustalenia stanu faktycznego, interpretację wszelkich wątpliwości na niekorzyść strony, bezpodstawną odmowę realizacji wniosku dowodowego strony, przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, zastąpienie ustaleń faktycznych domniemaniami oraz wadliwe uzasadnienie ocen prawnych. Nadto zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego: art.86 ust.1 i art. 88 ust.3a pkt 4 lit. a, art.108 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011, nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej "ustawa o VAT"), poprzez: błędną subsumpcję wynikającą z wad postępowania mających wpływ na poprawność ustalenia stanu faktycznego oraz błędną wykładnię, prowadzącą do mylnego uznania, że hipoteza normy jest spełniona również w tych przypadkach, gdy czynności opodatkowane zostały rzeczywiście wykonane, lecz na którymkolwiek etapie obrotu towarem doszło do naruszenia prawa podatkowego przez jedną ze stron transakcji. Zarzut naruszenia art.167, art.168 lit.a i art.178 lit.a Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, strona powiązała z odmową prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego ze spornych faktur z tego powodu, że ich wystawca miał dopuścić się nieprawidłowości w realizacji obowiązków publicznoprawnych, bez udowodnienia, że strona wiedziała lub powinna była wiedzieć, że transakcje te pozostawały w związku z naruszeniem prawa popełnionym na wcześniejszym etapie obrotu.