Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 22 lutego 2018 r., sygn. II SA/Sz 43/18

Transport

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Gebel (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska Protokolant starszy sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 lutego 2018 r. sprawy ze skargi Spółki A. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę.

Uzasadnienie

Na podstawie upoważnienia nr [...], z dnia

[...] r., wydanego przez Z. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, przeprowadzono kontrolę przedsiębiorstwa Spółka A. Kontrolą objęto okres od dnia [...] r. do dnia [...] r. W tym okresie przedsiębiorstwo wykonywało przewozy drogowe na podstawie licencji nr [...] na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy oraz licencji nr [...] na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy. Przedmiotem kontroli były regulacje związane przestrzeganiem przepisów dotyczących czasu pracy kierowców, przestrzeganiem przepisów ustawy o transporcie drogowym oraz regulacji z zakresu wykonywania przewozów, przestrzegania przepisów ruchu drogowego. W okresie 6 miesięcy od dnia wszczęcia kontroli przedsiębiorstwo nie zatrudniało kierowców jednak korzystało ze świadczenia przez 21 kierowców na jego rzecz usług prowadzenia pojazdów na podstawie umowy cywilnoprawnej. Ustalenia kontroli zostały ujawnione w protokole kontroli nr [...] z dnia [...] r.

Po przeprowadzeniu postępowania, organ I instancji decyzją z dnia [...] r. nr [...], nałożył na stronę karę pieniężną w wysokości [...] zł za naruszenia określone pod lp. 5.3.1, 5.4.1, 5.4.2 oraz 8.4 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym.

Strona odwołała się od powyższej decyzji organu I instancji w części dotyczącej naruszenia lp. 5.4 załącznika nr 3 do u.t.d., popełnionego przez kierowcę V. P.. Strona w odwołaniu wskazuje, iż organ I instancji wydając zaskarżoną decyzję naruszył przepis art. 9 ust. 1 w zw. z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 poprzez błędną wykładnię.