Wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 lipca 2017 r., sygn. II SA/Kr 269/17

Planowanie przestrzenne

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Darmoń Sędziowie: NSA Joanna Tuszyńska WSA Mariusz Kotulski (spr.) Protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2017 r. sprawy ze skarg Z.D. oraz A. sp. z o. o. z siedzibą w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 26 października 2016 r., Nr LV/1126/16 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bieńczyce-Szpital". I. stwierdza nieważność § 8 ust. 4 zaskarżonej uchwały w zakresie, w jakim uniemożliwia on budowę stacji paliw na działce nr [...] obr. [...] w K. ; II. oddala skargę A. sp. z o. o. z siedzibą w K. ; III. zasądza od Rady Miasta K. na rzecz skarżącego Z.D. kwotę 797,00 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

Uzasadnienie

Z. D. reprezentowany przez pełn. adw. M.. S. pismem z dnia 25 stycznia 2017r. wniósł do WSA w Krakowie skargę na uchwalę nr LV 1126/16 podjętą przez Radę Miasta Krakowa w dniu 26 października 2016 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "Bieńczyce-Szpital", zarzucając jej naruszenie:

- art. 1 ust. 2 pkt 1 i pkt 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., póz. 199 z późn. zm. - dalej jako: u.p.z.p.) wobec uwzględnienia w należytym stopniu prawa własności, a także wymagań w zakresie ładu przestrzennego;

- art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 u.p.z.p. poprzez ukształtowanie zaskarżoną uchwałą prawa własności skarżącego, w sposób prowadzący do rażącego naruszenia jego interesu prawnego przy zagospodarowaniu należącej do niego nieruchomości, w wyniku czego doszło do naruszenia zasady proporcjonalności i przekroczenia zakresu uznania planistycznego;

- 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z r., póz. 446 z późn. zm. - dalej jako: u.s.g.) w zw. z art. 64 ust. 1-3 Konstytucji RP oraz 2 art. 31 ust. 3 Konstytucji w zw. z art. 140 k.c. poprzez ograniczenie prawa własności w sposób nadmierny, bez odpowiedniego uzasadnienia w interesie publicznym.