Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 31 maja 2017 r., sygn. I SA/Wr 1559/16

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Aleksandra Sędkowska (sprawozdawca), Sędziowie: Sędzia WSA Barbara Ciołek, Sędzia WSA Anetta Chołuj, , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 31 maja 2017 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. z/s w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia 30 września 2016 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości za rok 2012 oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A sp. z o.o. w W. (dalej: strona, skarżąca, spółka) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z 30 września 2016 r. nr [...] (dalej: organ podatkowy drugiej instancji, organ odwoławczy) utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza Miasta L. (dalej: organ podatkowy pierwszej instancji) z 14 kwietnia 2016 r. nr [...] w sprawie określenia wysokości zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości za rok 2012 w kwocie 74.491 zł.

Wskazaną na wstępie decyzją organ podatkowy pierwszej instancji ustalił skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości, przyjmując za podstawę opodatkowania działkę gruntu nr [...] o powierzchni 0,8789 ha, położoną w L. przy ulicy D., obręb nr 2, skalsyfikowaną w ewidencji gruntów jako "Bi" (inne tereny zabudowane) oraz położny na tej działce budynek mieszkalno-usługowy trzykondygnacyjny o powierzchni 5337,30 m2, stanowiący zabytkowy dworzec kolejowy - wg stawki podatkowej przewidzianej dla gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W odwołaniu skarżąca zarzuciła, że stan techniczny obiektu uniemożliwia jego gospodarcze wykorzystanie. Z tego powodu, na podstawie art. 1a ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.; dalej: u.p.o.l.) należący do skarżącej budynek dworca nie może być traktowany jako związany z działalnością gospodarczą skarżącej spółki. W konsekwencji organ podatkowy pierwszej instancji bezzasadnie zastosował najwyższą stawkę podatkową, przewidzianą w przepisach dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.