Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 maja 2017 r., sygn. II SA/Gd 127/17

Administracyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2017 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi R. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 19 września 2016 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności pisma organu odmawiającego sprzedaży nieruchomości oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z 19 września 2016 r., nr [..], wydaną na podstawie art. 127 § 1 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.

- Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm., zwanej dalej "k.p.a.") Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu wniosku B. K.i R. K. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej jego własną decyzją z 17 sierpnia 2016 r. o umorzeniu w całości - na podstawie art. 105 k.p.a., postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności pisma Prezydenta Miasta z 27 marca 2009 r., znak: [..], zaskarżoną decyzję utrzymało w mocy.

Decyzje powyższe wydane zostały w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

We wnioskach z 8 czerwca 2016 r. R. K. oraz B. K. zwrócili się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o stwierdzenie nieważności pisma Prezydenta Miasta z 27 marca 2009 r., znak: [..], stanowiącego w ich ocenie decyzję administracyjną, wydaną na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności (Dz. U. z 2015 r., nr 175, poz. 1459 ze zm. - w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia wniosku - vide Dz. U. z 2012 r., poz. 83 ze zm.).

Uzasadniając swoje stanowisko wnioskodawcy wskazali, że w dniu 9 lutego 2009 r. złożyli do Prezydenta Miasta- jako organu właściwego na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, wniosek o sprzedaż gruntu na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości. Wniosek ten dotyczył nieruchomości oznaczonej jako działka nr [..], położonej przy ul. G. w S. Pismem z 27 marca 2009 r. organ poinformował wnioskodawców, że odmawia przeniesienia prawa własności ww. nieruchomości. Zdaniem wnioskodawców, powyższe pismo organu z 27 marca 2009 r. należy traktować jako decyzję administracyjną, wydaną na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Pismo to zawiera bowiem wszystkie składniki wskazane w art. 107 § 1 k.p.a. Decyzja ta została, zdaniem wnioskodawców, wydana z rażącym naruszeniem prawa, a konkretnie z naruszeniem art. 1 ust. 1 ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, z którego wynika, że osoby fizyczne i prawne będące w dniu 13 października 2005 r. użytkownikami wieczystymi nieruchomości mogą wystąpić z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. W ich ocenie powyższa ustawa nie zawiera regulacji umożliwiających dokonanie odmowy takiego przekształcenia z uwagi na wskazywaną w piśmie z 27 marca 2009 r. niezgodność przekształcenia z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Decyzja została więc wydana z rażącym naruszeniem prawa, które nakładało na organ obowiązek wydania pozytywnej decyzji o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego we własność. W piśmie podnieśli również, że decyzja może zostać uznana za wydaną bez podstawy prawnej, ponieważ art. 3 ust. 1 ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności przewiduje jedynie możliwość wydania decyzji o przekształceniu prawa, a nie przewiduje wydania decyzji odmownej. Ponadto decyzja została wydana w oparciu o wewnętrzną opinię. Wnioskodawcy zarzucili także naruszenie art. 7, art. 8, art. 9, art. 12 i art. 77 k.p.a. oraz zawnioskowali o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków - pracowników Urzędu Miejskiego oraz dowodu z przesłuchania B. i R. K., między innymi na okoliczność ustalenia żądania stron, braku pouczenia stron o ich prawach i obowiązkach, oraz ustalenia, że strony miały wolę przekształcenia prawa użytkowania wieczystego we własność.